Σε άλλη ενορία της πόλης, την ερχόμενη εβδομάδα, φέρνουν το χαριτόβρυτο χέρι του Αγίου Νεκταρίου, του Αη Νεκταράκη μου, που πολύ ευλαβούμαι και πολύ μας έχει παρασταθεί στον βίο μας.
Όλα ετούτα με έχουν γεμίσει με μιαν ευφορία που κοντράρεται με την οργή μου για τα διάφορα Ρεπούσεια (και άλλα) άγη και άλγη, που μας έχουν πλήξει.
Η αλήθεια είναι πως φτάνω στα όρια του μίσους για όλους αυτούς τους -από τον κόπο μας και την φτώχεια μας- καλοπληρωμένους πολέμιους της χριστιανικής μας πίστης και της εθνικής μας αξιοπρέπειας αλλά, μετά, λέω πάλι: " Ε, αυτοί θα παρέλθουν και θα εξαφανιστούν, όπως και όλοι οι προδότες της ιστορίας. Η Εκκλησία θα είναι πάντα στο "εδώ" των ανθρώπων, όπως 2013 χρόνια τώρα, και η Ελλάδα επίσης, όπως τόσες δεκάδες αιώνων...Υπομονή, μέχρι να περάσει η δοκιμασία, έως ότου γίνει ξαστεριά στις ασέληνες νύχτες μας".
Ονειρεύομαι τις αγρυπνίες που θα γίνουν για την έλευση του λειψάνου του Αη Νεκταράκη, είμαι απόλυτα σίγουρη πως μας σπλαχνίστηκε -πάλι- ο Άγιος και έρχεται και επίσης είμαι πεπεισμένη πως εκείνης της βραδιάς οι προσευχές θα εισακουστούν.
Από κοντά γιορτάζει, στις 11 του μήνα, ο Άγιος Λουκάς ο επίσκοπος Κριμαίας, άλλο προσκύνημα λειψάνων, άλλες ακολουθίες, άλλες χαρές...
Τί να μας πουν τώρα οι "πολυδημοκράτες" μας, οι ψεύτες, οι βέβηλοι όταν -με το που σκάνε μύτη τα αισχρά τους- καταφτάνουν οι χάρες των Φίλων και τα αγήματα των αγγέλων;
Εμείς είδαμε (και βλέπουμε) θαύματα από τους Αγίους μας, οπότε ο λόγος και τα έργα των αθλίων απλά το ασθενές θυμικό μας ταράζουν και αυτό μέχρι να ανάψουμε το πρώτο κερί, μέχρι να αρχίσει να θυμιατίζει ο παπάς.
Μετά χάνεται ο κόσμος της δολιότητάς τους, αποσύρονται με τον πατέρα τους τον εξαποδώ -λυσσασμένοι αλλά νικημένοι- και όλα γίνονται αυτό το απλωμένο Χέρι από την Αίγινα, εκείνο το χαμόγελο από την Κριμαία, το ρούχο Της που φουριόζο σέρνεται από τον θρόνο του Γυιού Της προς την γη....
Κι' εμείς οι μικροί και ζαρωμένοι άνθρωποι των ταλαίπωρων ημερών -θεία χάριτι- ντυνόμαστε την στολή την πρώτη, την στολή του γυρισμού στα πατρώα εδάφη του ελέους Του.
Κάτι σαν προσφυγόπουλα, λέω εγώ, που με τα ματωμένα μας πόδια τρέχουμε να χωθούμε στις ανοιχτές αγκαλιές Φίλων και Συγγενών, για να ξεκουραστούμε στον γλυκό ύπνο που ανήκει στους πονεμένους και να ονειρευτούμε τους ήλιους που ανατέλλουν στις αυριανές των επιστροφών, μέρες.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά