ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι

Χαίρεται

Μελετώντας κάποιος την Αγία Γραφή, θα διαπιστώσει ότι ο πυρφόρος, προφήτης Ηλίας, σε κάποια στιγμή έπεσαι σε πλάνη, του μπήκε ο λογισμός, μέσα στο μυαλό του, ότι δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του, που να πιστεύει στο Θεό και ν’ αγωνίζεται για το άγιο θέλημά του. Βλέποντας όλη τη γενική κατάπτωση και αποστασία των ανθρώπων, της εποχής, στην οποία ζούσε. Απελπίστηκε και απογοητεύτηκε, ο Προφήτης Ηλίας  και γεμάτος παράπονο κραύγασε στο Θεό· «Υπολέλειμμαι εγώ μονώτατος» (Γ΄ Βασ. 19,10). Κύριε απέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα άλλο δεν βλέπω να πιστεύει στο όνομά σου. Βέβαια ο Θεός απεκάλυψε στον Πυρφόρο αυτόν Προφήτη, την πλάνη του. Ο Θεός του έδειξε ότι υπήρχαν 7.000 ακόμη πιστοί, που δεν «έκλιναν γόνυ τω Βάαλ».

 Σήμερα, μέσα σε μία κοινωνία ρευστή, αλλά και ευμετάβλητη, ανάλογο παράπονο με τον Ηλία θα μπορούσαμε να εκφράσουμε και εμείς, οι σύγχρονοι, καταπτοημένοι από την εντυπωσιακή εξάπλωση των λαθών, της αμαρτίας και της προκλητικής καταφρονήσεως των λόγων του Θεού. Αντί όμως, να μας διακατέχει απελπισία και λογισμοί πονηροί να μπουν στη σκέψη και το μυαλό μας ότι «αφού όλοι έτσι σκέπτονται και ζουν άρα έτσι πρέπει και εμείς να σκεπτόμαστε και να ζούμε», θα πρέπει να θυμηθούμε ότι όπως και στην εποχή του Ηλία έτσι και στη δική μας, παρά το φαινόμενο της κατάπτωση των ηθών και της απιστία, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που δεν έκλιναν και δεν κλείνουν γόνυ και καρδία τω Βάαλ και το κάθε σύγχρονο βααλ, όπως και να λέγεται αυτό. Υπάρχουν όχι απλώς ευσεβείς και ευλαβείς, αλλά άγιοι μ’ όλη τη σημασία και την ένια που μπορεί να έχει αυτή η λέξη της, οι οποίοι όμως είναι άγνωστοι όπως και στην εποχή του Ηλία. Αυτοί οι άγνωστοι άγιοι είναι ο λόγος που θεσπίστηκε η εορτή των «Αγίων Πάντων».

Ανοίγοντας το Πεντηκοστάριον, το βιβλίο δηλαδή της Εκκλησίας μας, που περιέχει τους ύμνους των εορτών από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την Κυριακή των αγίων Πάντων, θα δούμε στο συναξάρι της ημέρας να γράφονται τα εξής λόγια·

Α΄. Ότι οι πατέρες θέσπισαν την εορτή αυτή μια εβδομάδα μετά την πεντηκοστή, για να φανερωθούν στον κόσμο οι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Για να φανερωθούν τα χαρίσματα και η δύναμη που μοίρασε ο Παράκλητος στους πιστούς καθιστώντας τους έτσι αγίους. Έτσι βλέπουμε, ήδη από την ημέρα της πεντηκοστής. Οι απόστολοι δηλαδή, αυτοί οι αγράμματοι ψαράδες να μιλούν ξένες γλώσσες. Ο Πέτρος που από το φόβο του, απαρνήθηκε τον Χριστό, τρεις φορές και τις δύο μάλιστα μπροστά σε δύο υπηρέτριες, φοβήθηκε δηλαδή δύο γυναίκες, της αυλής του αρχιερέως. Αμέσως μετά την πεντηκοστή, αρχίζει η δράση του, εκφωνεί την πρώτη ομιλία του και με θάρρος μιλάει για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για την θεότητα του Χριστού, ότι αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, και ελέγχει τους Ιουδαίους για το ανοσιούργημα που διέπραξαν. Μα αλήθεια έχει ποτέ αναρωτηθεί κανείς, που τη βρήκε αυτή τη δύναμη ο Πέτρος και αυτό το θάρρος; Ήταν δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το ίδιο και οι πράξεις των μετέπειτα αγίων. Γι’ αυτό αμέσως μετά την πεντηκοστή εορτάζουμε τους Αγίους Πάντες.

 Ένας άλλος λόγος που θεσπίστηκε η εορτή αυτή είναι γιατί επιβαλλόταν όλοι οι άγιοι που τιμώνται χωριστά να συναχθούν σε μία κοινή εορτή. Έπρεπε να φανεί, με αυτόν τον τρόπο, ότι όλοι μαζί αγωνίστηκαν για το ίδιο πρόσωπο, για την ίδια αιτία, τον Χριστό και την Δόξα του, ότι αγωνίστηκαν  σ’ ένα κοινό στάδιο, το στάδιο της χριστιανικής αρετής, και ενός Θεού δούλοι ήσαν κι απ’ αυτόν αξίως έλαβαν τους στεφάνους της νίκης. Έτσι η κοινή αυτή εορτή είναι μια παρόρμηση αλλά και μια ελπίδα ότι όλοι οι πιστοί αν αγωνιστούμε όπως αγωνίστηκαν εκείνοι, θ’ απολάβουμε κι εμείς, τα στεφάνια της  νίκης του Χριστού. Διαβάζουμε  στις Πράξεις των Αποστόλων (1,15) ότι οι πρώτοι πιστοί, ήταν 120 τον αριθμόν και όλοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της πεντηκοστής, και όλοι ζήσανε την εμπειρία της θεώσεως. Συνεπώς η αγιότητα δεν είναι μόνο για κάποιους εκλεκτούς αλλά για όλους τους χριστιανούς.

Ένας τελευταίος λόγος που προκάλεσε τη σύσταση της συλλογικής αυτής εορτής είναι και ο παρακάτω· Υπάρχουν άγιοι που είναι γνωστοί και τιμώνται με πανηγύρεις από την Εκκλησία.Υπάρχουν όμως και άγιοι άγνωστοι και αφανείς. Κάποιους τους γράφει η ιστορία αλλά, όλοι τους όμως, γράψανε την ιστορία της Εκκλησίας. Αυτούς λοιπόν τους αγνώστους αγίους, τους γιορτάζει η Εκκλησία μας με τους γνωστούς μαζί. Είναι κατί ανάλογο που κάνει και η πολιτεία με το «Μνημείο του αγνώστου στρατιώτου».

* * *

Αγαπητοί μου αδελφοί είναι πολύ βασικός αλλά και ενθαρρυντικός ο τελευταίος λόγος. Μέσα σε αυτό το λόγο γίνεται η ανακάλυψη σε αυτό που αποκάλυψε στον Ηλία ο Θεός. Ότι πάντα υπάρχουν άγιοι. Όπως σε μέρη έρημα που δεν υπάρχει ίχνος νερού και ζωής, εάν κάνουμε γεώτρηση βρίσκουμε νερό και αμέσως θα βλαστήσει χορτάρι. ακριβώς έτσι, με αυτόν τον τρόπο και στην έρημο της κοινωνίας μας, που είναι κατάξερη  από τους ανέμους του υλισμού, την αθεΐας και την κάθε μορφής απιστίας, υπάρχουν φλέβες και πηγές αγιότητας μόνο που πρέπει να ψάξουμε να τις βρούμε. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο άγνωστοι άγιοι αλλά και γνωστοί υπάρχουν. Έτσι στον αιώνα που μας πέρασε έχουμε τον άγιο Σάββα της Καλύμνου, τον άγιο Νεκτάριο την Αίγινας, τους αναρίθμητους αγίους της Ρωσίας, που αγίασαν κατά τους χρόνους που επικράτησε το άθεο καθεστώς του Μαρξισμού, επί παραδείγματι ο Επίσκοπος Κριμαίας και Συμφερουπόλεως Λουκάς ο Ιατρός και θαυματουργός.

Ενώ όμως είναι ενθαρρυντικός ο τελευταίος λόγος της συστάσεως της εορτής, είναι συγχρόνως και ελεγκτικός και αφυπνιστικός για όλους εμάς που τεμπελιάζουμε στα πνευματικά μας καθήκοντα και αφήνουμε την ψυχή μας νυστική από πνευματικό φαγητό. Γιατί η ύπαρξη γνωστών και αγνώστων αγίων μας ενθαρρύνει μεν αλλά και μας κρίνει και μας καταδικάζει δε. Αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος την περίπτωση του πλουσίου νεανίσκου, που δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει τον Χριστό, γιατί είχε κτήματα πολλά. Ερώτησε τότε ο Πέτρος τον Χριστό· «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι· τι άρα έσται ημίν; Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επι θρόνου δόξης αυτού,καθίσεσθε και υμείς επι δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ (Ματθ. 19,28).

Θα καθίσουν λοιπόν οι άγιοι και θα μας κρίνουν όπως αναφέρεται και στην Αποκάλυψη (20,4). «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτούς, και κρίμα εδόθη αυτοίς». Ποιοι είναι αυτοί στους οποίους αναφέρεται η Αποκάλυψη; Είναι οι άγιοι που μαρτύρησαν για τον Χριστό. Αυτοί που δεν προσκύνησαν τον διάβολο στις πολύ ποικίλες μορφές και εμφανίσεις του και δεν έλαβαν το χάραγμα του αντίχριστου, ναι όπως το ακούτε αδελφοί μου. Το χάραγμα έχει ξεκινήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και το χάραγμα το έχουν αυτοί που δεν έχουν μέσα τους την σφραγίδα του Χρίσματος του Χρίστου, που δεν τηρούν τους λόγους του Θεού, που δεν έχουν κάνει πρότυπο της ζωής τους το Ευαγγέλιο, που δεν έχουν μέσα τους τον ίδιο τον Χριστό με την ταχτική Θεία Κοινωνία, ώστε να μην μπορεί να τους πειράξει ο αντίχριστος, γιατί αγαπητοί μου αδελφοί, εδώ ορισμένοι, ηθελημένα ή άθελα, παρανοούν ορισμένα πράγματα, όπως το ότι είμαστε πλάσματα του Θεού και μόνο με την δική μας, απομάκρυνση, την δική μας αποστασία και την δική μας θέληση, μπορεί να μας πειράξει ο αντίχριστος και η παρέα του. Αλλιώς  ουδέ μια εξουσία έχει πάνω μας και εκεί που υπάρχει ο Χριστός, ο ακατονόμαστος δεν πατεί τα πόδια  του.

 
Πως θα μας κρίνουν οι άγιοι; Όχι ότι θα εκφέρουν δικαστική απόφαση. Κριτής είναι μόνο ο Χριστός. Θα μας κρίνουν όμως με το παράδειγμά τους και την θυσία τους. Λέγει ο Χριστός στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο (12,40-42) ότι στη Β΄ Παρουσία θα κατακρίνουν τη γενιά του Χριστού -που δεν πίστευσε σ’ αυτόν- οι Νινευίτες, διότι επίστευσαν στο κήρυγμα του προφήτη Ιωνά και μετανόησαν. Θα τους κατακρίνει επίσης η βασίλισσα του Σαββά, διότι ήρθε από τα βάθη της γης για να γνωρίσει τον Σολομώντα, που ήταν απλός άνθρωπος, ενώ αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Αυτή είναι λοιπόν η ενθάρρυνση αλλά και ο έλεγχος και η κρίση των αγίων πρεσβείες αυτών μετά πάντων ημών Αμήν

Γόρτυνα 29/06/2013

Πατήρ Δημήτριος.