ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων Κοζάνης

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 20

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

πηγή

(Πράξ. ιστ΄ 16 – 34 )

 «ἠγαλλιᾶτο πανοικεί πεπιστευκώς τῷ Θεῷ» 

Εἶναι γεγονός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἡ Ἐκκλησία περιέβαλε ἀπό τήν ἀρχή μέ πολλές ἐλπίδες καί ἀκόμη περισσότερες εὐλογίες τήν Οἰκογένεια, τό κύτταρο αὐτό τῆς κοινωνίας μέσα στό ὁποῖο ἀναδεικνύονται τά μέλη τοῦ Σώματός Της. Ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Κυρίου εἶδε τόν θεσμό τῆς Οἰκογένειας μέ ἐντελῶς νέα προοπτική, σημασία καί ἀξία ὄχι ἁπλῶς σάν θεσμό, ἀλλά σάν κοινωνία προσώπων διά μέσου μιᾶς πορείας ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ. Καί ἐπιπλέον, προσέδωσε σ’αὐτό τό κοινωνικό κύτταρο τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, ὥστε αὐτό νά Τήν εἰκονίζει, νά ἀποτελεῖ τύπο τῆς εὐρύτερης ἐκκλησιαστικῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους. Ὅπως λέει καί πάλι ὁ Ἀπ. Παῦλος (Ἐφεσ. ε΄ 22) ἡ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα μέσα στό Γάμο ἀντιστοιχεῖ στήν πνευματική ἕνωση τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία.

Αὐτός ὁ εἰκονισμός ἀνθρώπινης καί θεανθρώπινης κοινωνικότητας ὑποδηλώνει καί τίς ἀμοιβαῖες ὑποχρεώσεις τῶν συζύγων, πού μέ σαφήνεια τίς ἐπισημαίνει ἡ πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή (κεφ. ε΄) καί θά ‘πρεπε κάθε ἀνδρόγυνο νά τίς μελετήσει μέ προσοχή. Ἡ ἀγάπη ἀπό μέρους τοῦ ἄνδρα καί ὁ σεβασμός ἀπό τήν γυναίκα τοποθετοῦνται σέ μιά ἀναλογία μέ τήν ἀγάπη ἀπό μέρους τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀφοσίωση ἀπό μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀφοσίωση καί ὁ σεβασμός τῆς γυναίκας δέν εἶναι δουλικότητα ἤ δουλοπρέπεια, ἀλλά ἐμπιστοσύνη καί ἀποδοχή τῆς ἀγάπης τοῦ συζύγου۠ ἀγάπης, πού ὀφείλει νά εἶναι αὐτοπροσφορά καί θυσία, ξένη πρός ὁποιαδήποτε αὐταρχικότητα.

Πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι, ἄν σήμερα ἡ Οἰκογένεια ὑφίσταται κρίση, αὐτό συμβαίνει γιατί χάσαμε τήν θεώρησή της ὡς μέσου γιά τήν σωτηρία, ὡς τρόπου κοινωνίας μέ τόν Χριστό, ὡς σταδίου γιά ἕνα κοινό ἀγώνα ἀρετῆς καί τελειότητας.

Αὐτό βεβαίως δέν ἀναιρεῖ τήν ἀρνητική ἐπιρροή τῶν κοινωνικῶν αἰτίων, πού σέ παλιότερες ἐποχές συνέβαλαν στήν βιωσιμότητα τῆς Οἰκογένειας. Σήμερα τά ἤθη εἶναι «φιλελεύθερα», ἡ γυναίκα ἀπέκτησε κοινωνική καί οἰκονομική αὐτοδυναμία, ἐνῶ τό πνεῦμα τοῦ καταναλωτισμοῦ καί εὐδαιμονισμοῦ ὁδήγησε σέ μιά ὑπερτροφία τοῦ ἀτομισμοῦ, κατήργησε τίς κοινωνικές ἀναστολές καί υἱοθέτησε τίς «ἐλεύθερες» σχέσεις, τήν εὔκολη διάλυση τοῦ γάμου, τήν ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας, τή θανάτωση τῶν παιδιῶν μέ τίς ἀμβλώσεις κ.ο.κ. Ἡ κοινωνία εἶναι ἀνίσχυρη νά στηρίξει τόν θεσμό τοῦ Γάμου καί τῆς Οἰκογένειας, καί αὐτή ἡ κατάσταση δείχνει πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ πνευματική ὑποδομή γιά τά μέλη γενικά τῆς κοινωνίας καί εἰδικά γιά ἐκείνους πού ἔχουν στήσει ἤ πρόκειται νά στήσουν τό σπιτικό τους.

Στό σημεῖο αὐτό ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ ἑλληνική οἰκογένεια φάνηκε ἀπροετοίμαστη νά ἀντιμετωπίσει τήν σημερινή κρίση. Δέν συνειδητοποίησε ὅτι μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ τόν δεσμό τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας ὄχι ἁπλῶς στό ἐπίπεδο μιᾶς νομιμοποιημένης ἰσόβιας σχέσης ἀλλά σέ μιά κοινή πνευματική πορεία. Εὔχεται γιά τήν «ὁμόνοια ψυχῶν καί σωμάτων» καί γιά τήν καρπογονία καί καλλιτεκνία, ὅμως ὅλα αὐτά τά ἐντάσσει στήν πορεία τῆς σωτηρίας τῶν δύο συζύγων. Ἕνας θεολόγος τοῦ 3ου μ.Χ. αἰώνα, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, σημειώνει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι στό ὄνομά μου, ἐκεῖ βρίσκομαι ἀνάμεσά τους»(Ματθ. ιη΄20) ἀναφέρεται στήν χριστιανική οἰκογένεια, στούς δύο συζύγους καί στά παιδιά. Γι’αὐτό καί οἱ χριστιανοί γονεῖς ἀνατρέφουν τά παιδιά τους ὄχι σύμφωνα μέ τά κοσμικά ἰδανικά ἤ μέ τήν προοπτική νά ἀναπληρώσουν τά δικά τους ἀπραγματοποίητα ὄνειρα στόν ἐπαγγελματικό καί κοινωνικό χῶρο.

Γιά τήν Ἐκκλησία τήν κύρια βαρύτητα ἔχει ἡ ἀπό κοινοῦ συμμετοχή γονέων καί παιδιῶν στό Σῶμά Της, ὥστε οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς νά καλλιεργοῦν στά παιδιά τους τίς προϋποθέσεις γιά μιά πνευματική ἀναγέννησή τους ὡς μέλη Χριστοῦ. Μόνον ἔτσι ἡ οἰκογένεια σώζεται καί γίνεται θεμέλιο ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας. ΑΜΗΝ!