Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, 1940 -11.07.2009

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης

(1940-2009)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ  ΚΟΤΣΩΝΗ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ

Σεβαστέ Γέροντα, Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί αδελφοί,

     Ο μεταστάς εκ του προσκαίρου στα αιώνια και μέλλοντα αδελφός ημών Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, μας άφησε μνήμη καλή και αγαθή, όπου διήλθε και όπου διηκόνησεν, όπου θεαρέστως ηγωνίσθη, εις κλήρον και λαόν του Θεού, εις τον ισάγγελον μοναχισμόν και εις την διαποίμανσιν της ενορίας του.

    Ολίγοι, ως ημείς, εγνωρίσαμεν τόσον καλώς την μορφήν του και τον βίον του από μικράς ηλικίας. Διότι και πατριώται ήμεθα, καταγόμενοι από την ηρωικήν Ρούμελην και συνομήλικοι και συμμαθηταί στο ίδιο θρανίο του Γυμνασίου, συμμαχηταί στους αγώνας, τας πνευματικάς μάχας υπέρ της δόξης του Θεού και της Αγίας Μητρός ημών Εκκλησίας.

     Ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, ένα αετόπουλο της ελατό Γκιώνας και του Πανουριά, ένα ορφανό παιδί, ορεσίβιο, πεντακάθαρο, κατέβηκε από τα ψηλά στον κάμπο του κόσμου, στον Πειραιά για να σπουδάσει. Κι εκεί τον συνάντησε η αγάπη και η πρόνοια και η προστασία του αειμνήστου Γέροντός μας Χερουβείμ του Αγιορείτου, κτήτορος της Αδελφότητος του Παρακλήτου στον Πειραιά και κατόπιν της ομωνύμου Ιεράς Μονής στον Ωρωπό.

     Αριστούχος μαθητής, ο αείμνηστος π. Δανιήλ, αριστούχος φοιτητής, πατερικός θεολόγος, ακούραστος ερευνητής, εραστής του βιβλίου, συγγραφεύς δυνατός, δυνατότερος στο λόγο, εμβριθής στα ελληνικά γράμματα, κάτοχος της ελληνικής γλώσσας, ακριβέστατος ερμηνευτής, στοργικός ποιμήν και διακριτικός πατέρας αναρίθμητων πνευματικών τέκνων στη μικρή ενορία της Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας, άοκνος εις την ιεράν εξομολόγησιν και καθοδήγησιν, διηκόνησε την Εκκλησίαν εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής επί πολλά έτη, διηκόνησε την Ραδιοφωνικήν Ποιμαντικήν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με όμορφες, πρωτότυπες εκπομπές.

     Ένας από τους καλυτέρους βοηθούς στο συγγραφικό έργο του Γέροντος Χερουβείμ και πιστός συνεργάτης του αειμνήστου Μητροπολίτου Κρήτης Διονυσίου. Τα έργα και η μετάφρασις της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου και ο αθωνικός μοναχισμός δε θα είχαν δει το φως της δημοσιότητος, εάν δεν είχε διατεθεί ο ολονύκτιος πολλές φορές ζήλος και η αμέριστη βοήθεια του π. Δανιήλ.

      Ιδιαιτέρως διέπρεψε εις τον αντιαιρετικόν αγώνα. Ως καλός ποιμήν επροστάτευσε και προφορικώς και γραπτώς το ποίμνιο του Χριστού από τους αιρετικούς λύκους, τους έχοντες ένδυμα προβάτου τους εκ δυσμών και από τις πλάνες τις προερχόμενες εξ ανατολών.

     Τις ασθένειές του τις αντιμετώπισε με ηρωϊκό πνεύμα, αφήνοντας την έκβαση εις τα χέρια του Θεού και εις το θέλημά Του. Αυτή την απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια την είδαμε όλοι, αλλά ιδιαιτέρως αι μοναχαί αδελφαί του Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Κουφαλίων, τον οποίο Άγιο μελετούσε και ευλαβείτο υπερβολικά, όπου τον υπηρέτησαν με σεβασμόν και αληθινήν αυτοθυσίαν. Δεν παρήλθαν δύο έτη, όταν με παρεκάλεσε—ποιος ξέρει, περίμενε το τέλος—να τον συμπεριλάβωμεν εις την ανδρώα Ιεράν Μονήν μας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σοχού Λαγκαδά, οπότε ετελέσθη η κουρά του εις Μεγαλόσχημον Μοναχόν εν μέσω κατανυκτικής ατμόσφαιρας, ταπεινούμενος να υποταχθεί εις ένα συμμαθητή του και συνομήλικό του, ασφαλώς πολύ κατώτερον από αυτόν όπως είναι (...) μου.

     Αγαπητέ μας παράδελφε, φιλάδελφε, φιλόστοργε πάτερ, αγωνιστά της πίστεως και της ευσεβείας, τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθης, την πίστην τετήρηκας, τον δρόμον τετέλεκας. Λοιπόν, απόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει σοι Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο Δίκαιος Κριτής, ου μόνον δε σοι, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν Αυτού.

 

Την 11η Ιουλίου 2009 έφυγε από κοντά μας ο σεβαστός πνευματικός πατέρας, Αρχιμανδρίτης και μοναχός Δανιήλ Γούβαλης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγράψουμε σε ένα άρθρο τη μεγάλη σημασία της προσφοράς του, είναι όμως πολύ εύκολο να πούμε ότι χάσαμε έναν Μεγάλο Άνθρωπο της Εκκλησίας, έναν άξιο πνευματικό, ένα σύγχρονο Άγιο. Ειδικότερα για όσους τον γνώρισαν από κοντά και υπήρξαν πνευματικά παιδιά του, η απώλεια αυτή στέκει ακόμα δυσβάσταχτη και ουσιαστικά μη πιστευτή.Αναρίθμητες ήταν οι συμβουλές του, αφού αναρίθμητοι ήταν αυτοί που έτρεχαν κοντά του για να τους βοηθήσει.

 Αναρίθμητες ήταν οι προσευχές του, αφού στους πιστεύοντες δεν υπήρχε πρόβλημα που να επιτρέπει ο Θεός να λυθεί και να μη λυθεί μέσω του πατρός Δανιήλ. Αναρίθμητες ήταν οι γνώσεις του, οι οποίες φαίνονται και μέσα από το όμορφο και χρήσιμο συγγραφικό του έργο. Επιπλέον, πώς να μετρήσει κανείς την σοφία και την σύνεσή του, που κινητοποιούσε συνήθως σε δευτερόλεπτα, λόγω του προορατικού του χαρίσματος, για να απαντήσει στον καθένα χωριστά;

Αναρίθμητες δυστυχώς ήταν και οι ταλαιπωρίες του, λόγω της ευαίσθητης υγείας του, που τον τυρρανούσαν όλο και περισσότερο.Κι όμως εκείνος ποτέ δε σταματούσε το έργο του, δεν έπαυε να αγωνίζεται, να ομιλεί στο ποίμνιο, να παρουσιάζει στο ραδιόφωνο. Δεν ήθελε να δηλώνει κουρασμένος, ενώ παράλληλα δεν άφηνε να διαφημίσουμε καμία από τις ικανότητες και τις αρετές του. Ο ίδιος έκρυβε όσο μπορούσε κάθε του καλό, ζητώντας μας επίσης να λέμε όσο το δυνατόν λιγότερα για αυτόν. Ήθελε να περνιέται απλά σαν ένας άνθρωπος, σαν ένα μέλος της Εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι τον πολεμούσαν με τα σχόλιά τους, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους άξιους.

Φυσικό είναι να συνέβαιναν όλα αυτά γιατί μιλώντας για τον πατέρα Δανιήλ Γούβαλη δε μιλάμε αόριστα για ένα ιερωμένο, αλλά για ένα ζωντανό Άγιο. Έναν πραγματικό Άγιο που κάποιοι είχαν την ευλογία να τον έχουν κοντά τους για να τους συμβουλεύει, να τους αγαπά και κυρίως να τους στηρίζει. Η επικρατούσα φράση που άκουσα από όσους υπήρξαν δίπλα του είναι “Ήταν το στήριγμά μου”. Και το δικό μου στήριγμα ήταν, είναι αλήθεια.

Όπως λοιπόν σε κάθε Άγιο, έτσι και στην περίπτωση του πατρός Δανιήλ δεν υπάρχει μέτρο στην αρετή, δεν υπάρχει μέτρο και στην Αγάπη. Αγαπούσε άμετρα, άπειρα τα θεία, αγαπούσε άμετρα (όχι όμως απερίσκεπτα) και τα παιδιά του. Δεν υπάρχει μέτρο σε αυτό που προσφέρεις, αλλά στο πώς το προσφέρεις. Και ο Γέροντας είχε το σπουδαιότερο μέτρο στα πνευματικά, που λέγεται Διάκριση. Γι’ αυτό στον καθένα πρόβλεπε και συμβούλευε το δικό του “γιατρικό” , τη δική του “συνταγή” σύμφωνα με την περίπτωσή του. Κι έτσι ο καθένας από όσους τον έβλεπαν είχε την αίσθηση ότι ήταν ο δικός του Γέροντας. Όπως οι γονείς σε ορισμένες περιπτώσεις αφήνουν τα παιδιά τους να πιστεύουν ότι κάποιο χωριστά είναι που αγαπούν πιο πολύ.

Ήταν ο άνθρωπός μας, το στήριγμά μας, μια τεράστια ψυχή που χωριζόταν σε χίλια κομμάτια ώστε να έχουν όλοι κομμάτι να πάρουν.

 

Πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια από μέρους του. Όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά σε τόσα περισσότερα κομμάτια θέλει και μπορεί να χωριστεί και να μοιραστεί στους άλλους. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθούν ή πως γίνεται η Παναγία να ακούει και να φροντίζει ταυτόχρονα τόσους ανθρώπους πάνω στη γη. Μα, αν αυτό το κάνει ένας ταγμένος στρατιώτης του Θεού όσο είναι εν ζωή, δεν θα μπορεί να το κάνει όταν είναι στον ουρανό και έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα και δύναμη να το κάνει; Φυσικά και μπορεί! Γιατί έχει το αξίωμα, την παρρησία όπως λέμε, απέναντι στο Θεό. Αρκεί να του χτυπήσουμε την πόρτα. Έτσι και ο παππούλης εν ζωή ακόμη δεν είχε μέτρο στην αγάπη του για μας. Και όταν έκοβε χρονικά λίγο από έναν, είναι γιατί έβλεπε ανάγκη σε κάποιον άλλον. Ποτέ στον εαυτό του. Το μόνο που επιζητούσε ήταν να βρίσκεται σε ιερούς τόπους. Αλλά και εκεί παρέσερνε κι άλλους για να ευλογούνται. Ουσιαστικά μια αγάπη τον οδηγούσε, μία θυσιάζετο και μία τον χαρίτωνε, η Αγάπη του Χριστού.

 

Γνωρίζαμε ότι ο Γέροντας δεν ήταν τελευταία καλά. Γνωρίζαμε ότι υπέφερε και κουβαλούσε τον δικό του σταυρό. Παρ’ όλ’ αυτά δεν περιμέναμε αυτή την έκβαση. Πώς άλλωστε να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Πώς να το δεχθείς; Επειδή όμως σε πολλά πράγματα υπάρχουν δύο όψεις, αντί να οδυνόμαστε και να οδυρόμαστε που χάσαμε το Γέροντα από κοντά μας, ζητώντας τα ρέστα από τον Κύριο που μας τον πήρε (και ανθρώπινο είναι), καλό θα ήταν να νιώθουμε ευχαριστημένοι που τον γνωρίσαμε, που είμαστε μαζί του-άλλος πολύ, άλλος λίγο-και δεχθήκαμε την παρουσία του τόσα χρόνια δίπλα μας. Και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανεξάρτητα από την σχέση που είχαμε μαζί του, ας είμαστε δυναμωμένοι από την ιδέα ότι ο Θεός ακόμα μας σκέφτεται και στέλνει πραγματικούς Αγίους για να μας βοηθούν. Τέλος για όσους δεν είναι σίγουροι ή αρκετά ενημερωμένοι για την προσφορά και την πνευματικότητα του Γέροντα παραθέτω ενδεικτικά ένα μόνο γεγονός που συνέβη σε εμένα προσωπικά.

 

Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο που ήταν αφιερωμένο στο έργο του Γέροντα Παΐσιου-του οποίου η αγιοσύνη είναι πια γνωστή. Ενώ δεν τον γνώριζα, αποφάσισα σχετικά με ένα σημαντικό πρόβλημά μου να κάνω αυτό που θα ήθελε ο Γέροντας Παΐσιος από τον καθένα στη θέση μου (Αυτό το αποφάσισα για να μην τον στενοχωρήσω και επειδή φαινόταν ξεκάθαρα μέσα στο βιβλίο ή θέλησή του σε αυτό). Στην πορεία όμως μετά την απόφασή μου δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και κάποια στιγμή έφτασα σε απόγνωση. Τότε, αναφώνησα μέσα μου: “Που είσαι τώρα Γέροντα Παΐσιε, τώρα που έκανα αυτό που ήθελες, για να με βοηθήσεις;”. Πάνω στη σκέψη μου αυτή, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γέροντας Δανιήλ τον οποίο είχα στο μεταξύ γνωρίσει και μου λέει: “Πώς πάμε; Καλά; Γιατί είχα μία έμπνευση (!) να σας πάρω τηλέφωνο”!!

ΟΒοιωτικής καταγωγής πατέρας Δανιήλ Γούβαλης υπηρέτησε 25 ολόκληρα χρόνια στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας. Από εκεί ξεκινούσε για να εξομολογεί και να ωφελεί μικρούς και μεγάλους σε όλες τις γύρω ενορίες. Το σαρανταήμερο μνημόσυνό του θα τελεστεί στην άνω εκκλησία στις 16-8 παρουσία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας κ.κ.Νικολάου. Επίσης στο Internet λειτουργεί ιστοσελίδα στο όνομά του. Είθε το άρθρο αυτό να σταθεί αφορμή της έκδοσης και δημοσίευσης περισσότερων και πληρέστερων από πλευράς πληροφοριών έντυπων πονημάτων, αφιερωμένων στη ζωή και το έργο του Γέροντα.

Ας έχουμε όλοι την ευχή του Παππούλη μας Δανιήλ και ας επιτρέπει ο Κύριος να μας βοηθάει και να στέργει για μας και από κει που είναι. Και έτσι θα γίνει, γιατί μαζί με τον Γέροντα Παΐσιο και το Γέροντα Πορφύριο, ο Γέρων Δανιήλ της Μαλακάσας είναι και αυτός πλέον, ένας αληθινός Άγιος της εποχής μας.

Π.Ν.

Ήταν ο άνθρωπός μας, το στήριγμά μας, μια τεράστια ψυχή που χωριζόταν σε χίλια κομμάτια ώστε να έχουν όλοι κομμάτι να πάρουν. Πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια από μέρους του. Όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά σε τόσα περισσότερα κομμάτια θέλει και μπορεί να χωριστεί και να μοιραστεί στους άλλους.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθούν ή πως γίνεται η Παναγία να ακούει και να φροντίζει ταυτόχρονα τόσους ανθρώπους πάνω στη γη. Μα, αν αυτό το κάνει ένας ταγμένος στρατιώτης του Θεού όσο είναι εν ζωή, δεν θα μπορεί να το κάνει όταν είναι στον ουρανό και έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα και δύναμη να το κάνει; Φυσικά και μπορεί! Γιατί έχει το αξίωμα, την παρρησία όπως λέμε, απέναντι στο Θεό.

Αρκεί να του χτυπήσουμε την πόρτα. Έτσι και ο παππούλης εν ζωή ακόμη δεν είχε μέτρο στην αγάπη του για μας. Και όταν έκοβε χρονικά λίγο από έναν, είναι γιατί έβλεπε ανάγκη σε κάποιον άλλον. Ποτέ στον εαυτό του. Το μόνο που επιζητούσε ήταν να βρίσκεται σε ιερούς τόπους. Αλλά και εκεί παρέσερνε κι άλλους για να ευλογούνται. Ουσιαστικά μια αγάπη τον οδηγούσε, μία θυσιάζετο και μία τον χαρίτωνε, η Αγάπη του Χριστού.

Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Κοτσώνης

     Σεμνός και ταπεινός λειτουργός τού Υψίστου, ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Γούβαλης, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 11 Ιουλίου 2009.

Γεννήθηκε στην Πανουργιά Λαμίας το έτος 1940. Ορφανός από πατέρα, αγάπη­σε βαθειά την Εκκλησία και αφιέρωσε τον εαυτό του σ' Αυτήν από μικρή ηλικία. Δεν περιορίστηκε στα εφημεριακά του καθή­κοντα στην Αγία Παρασκευή Μαλακάσας. Ανέπτυξε μια πλούσια ποιμαντική δραστη­ριότητα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος.

Λειτουργός, ιεροκήρυκας, πνευματικός, συγγραφέας, διδάσκαλος, απολογητής, με φλογερή και καθαρή πίστη και αγωνία για τη στήριξη και την οικοδομή ψυχών στην Αλήθεια τού Χριστού.

Κάθε τόπος και τρόπος γινόταν γι' αυ­τόν άμβωνας. Κηρύγματα, ομιλίες, εκπομπές, σειρά βιβλίων, συνέδρια, ημερίδες, συζητήσεις ατελείωτες με αιρετικούς, ήταν η καθημερινή αγωνιώδης προσπάθεια του σεβαστού Γέροντα. Το ευλογημένο αποτέ­λεσμα και οι καρποί της γόνιμης εργασίας του, ήταν συχνά η επανένταξη πλανεμένων αδελφών μας στην Εκκλησία.

Ηξαφνική αναχώρησή του για την αιώ­νια Βασιλεία του Θεού, την οποία εκήρυττε επί δεκαετίες ως διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού, απορφάνισε πλήθος πνευμα­τικών τέκνων του. Ο Κύριος όμως του χά­ρισε χριστιανικά και ανώδυνα τα τέλη της επίγειας ζωής του, αναπαύοντάς τον από κόπους πολλούς, δυσκολίες και αγώνες για τη σωτηρία ψυχών και την περιφρούρηση της Αλήθειας τού Χριστού από την λύμη των αιρέσεων. Και τώρα αναπαύεται από των κόπων του στο Ησυχαστήριο του Γέ­ροντος Πορφυρίου στο Μήλεσι.

Από την δεκαετία τού 1970, μαζί με τον μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο π. Αντώ­νιο Αλεβιζόπουλο και άλλους συνεργάτες αποτελούσαν το «διδακτικό προσωπικό» του «Φροντιστηρίου Αντιμετωπίσεως αιρέ­σεων». Όλοι εμείς, εκεί ελάβαμε τα εφό­δια για να συνεχίσουμε το έργο και την ποιμαντική προσπάθεια για την αντιμε­τώπιση τού προβλήματος των νεοφανών αιρέσεων.

ΗΠΕΓείχε την ευλογία να έχει ως πο­λύτιμο συμπαραστάτη και συνεργάτη στη διακονία της τον μακαριστό π. Δανιήλ και όλοι μας αισθανόμασταν πάντοτε έντονη την παρουσία του.

Είμαστε βέβαιοι ότι την μελλοντική δια­κονία τηςΠΕΓθα στηρίζουν οι προσευχές και των δύο σεβασμίων γερόντων μας, του π. Αντωνίου και του π. Δανιήλ.

Εμείς όλοι, με αισθήματα ευγνωμοσύ­νης και σεβασμού στη μνήμη του μακαρι­στού Αρχιμανδρίτου π. Δανιήλ Γούβαλη, ευχόμαστε να αναπαύση ο Κύριος την ψυ­χή του εν Χώρα ζώντων, «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται».

π. Κυριακός Τσουρός
 

 

Ο μακαριστός Ιερομόναχος πατήρ Δανιήλ γεννήθηκε το 1940 από ευλαβείς και μορφωμένους γονείς (ο πατέρας του υπήρξε δάσκαλος) εις το ορεινόν χωριόν Πανουριάς της Γκιώνας. Εκεί μεγάλωσε δύσκολα και τελείωσε το Δημοτικόν Σχολείον, αφού στα έξι του χρόνια έμεινε ορφανός από πατέρα και το σπίτι του καθώς και το χωριό του καταστράφηκε κατά την Γερμανικήν κατοχή. Στα δώδεκά του χρόνια κατέβηκε στον Πειραιά, σε έναν θείο του, για να φοιτήση στο Γυμνάσιο. Εκεί τότε γνώρισε και την Αδελφότητα της Ι. Μονής Παρακλήτου και ανέπτυξε σιγά-σιγά ενεργή δράση. Σπούδασε θεολόγος εις την Θεολογικήν Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και όταν τελείωσε και την στρατιωτικήν του θητείαν ενετάχθη εις την Αδελφότητα του Παρακλήτου, όπου και παρέμεινε εργαζόμενος και ασκητεύοντας μέχρι την κοίμησιν του πνευματικού του Πατέρα και οδηγού μακαριστού Χερουβείμ. Τότε βγήκε στον κόσμο, για να υπηρετήση τον άνθρωπο και τον Θεό με κέντρο το ταπεινό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας, εφημέριος της οποίας υπήρξε από το 1984 μέχρι την οσίαν κοίμησίν του την 11η Ιουλίου 2009. Τότε συνδέθηκε πνευματικά με τον ουσιαστικό πλέον Γέροντά του και Πνευματικό του οδηγό, τον μακαριστό Γέροντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη. Σε όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που τον βρήκαν βαρειές ασθένειες και υπερκοπώσεις, έτρεχε και δούλευε ακούραστα, ημέρα και νύχτα, αψηφώντας κινδύνους, αψηφώντας κόπους, αψηφώντας τον ίδιον του τον εαυτό και τη ζωή του ακόμα, για να ικανοποιήση, κατά το δυνατόν, τις πνευματικές, ψυχικές και υλικές ακόμη ανάγκες των 3000 τουλάχιστον πνευματικών του τέκνων. Ετοίμαζε τις ραδιοφωνικές εκπομπές του, τις ομιλίες του για εκκλησιαστικά συνέδρια, συνέγραφε βιβλία (πολλά από τα οποία παραμένουν ακόμα ανέκδοτα), ως υπεύθυνος, οργάνωνε και στελέχωνε τα κατηχητικά και τις Νεανικές Συντροφιές ολόκληρης της ΙΒ´ Αρχιερατικής Περιφερείας Καπανδριτίου-Ωρωπού της Ιεράς Μητροπόλεως Αττικής, ήταν μέλος της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων με ενεργό ποιμαντική και αντιαιρετική δράση, που είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή πολλών στην Ορθοδοξία, διακονούσε γενικά σε υπεύθυνες θέσεις και αποστολές την Εκκλησία και πολλά άλλα. Και τα έκανε όλα αυτά αθόρυβα, απλά, ταπεινά, από πραγματική Αγάπη, αγάπη για τον Χριστό, αγάπη για τον Πλησίον. Δεν είναι της ώρας να εκθειάσουμε το έργο του, ποιμαντικό, αντιαιρετικό, συγγραφικό κλπ η να εξάρουμε τις αρετές του, τις γνώσεις του, την σοφία του. Θα αρκεστούμε, επιτρέψτε μας αγαπητοί αναγνώστες, να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από τα βάθη της ψυχής μας, εμείς τα πνευματικά του τέκνα στον Πατέρα μας, που στάθηκε δίπλα μας στον καθένα μας ξεχωριστά, γιατί ξεχωριστά βρισκόμαστε όλοι μέσα στην γεμάτη αγάπη καρδιά του, και έσκυψε στις ανάγκες της ψυχής και του σώματός μας, μας ανακούφιζε, μας παρακολουθούσε με την προσευχή του σαν άγρυπνος φρουρός, μας θεράπευε την ψυχή και το σώμα, μας καθοδηγούσε και μας οδηγούσε στο ασφαλές λιμάνι. Ήταν για μας μία δύναμη, ένας ακλόνητος βράχος, που πάνω του ακουμπούσαμε και δε φοβόμασταν τίποτε. Ήταν ο φύλακας άγγελός μας, ο Ορθόδοξος Ποιμένας μας.  Όταν έφυγε πονέσαμε βαθειά, νιώσαμε ένα μεγάλο κενό στη ζωή μας, κλονιστήκαμε. Αλλά ήμαστε σίγουροι, πως θα μας βοηθούσε να συνέλθουμε, γιατί όπως σε μια επιστολή του έγραφε ο Κυπριανός Καρχηδόνιος, μία αγιασμένη προσωπικότητα της αρχαίας Εκκλησίας, στο πιστό φίλο του Κορνήλιο, «δεν πρέπει να λυπούμαστε, αν μας χωρίση ο θάνατος...» αφού και τώρα επικοινωνούμε, αφού ο Πατέρας μας εξακολουθεί να μας αγαπά, να μας φροντίζη, να μας παρακολουθή, «να προσεύχεται υπέρ ημών προ του ιλαστηρίου του κοινού Πατρός» και «ο Χριστός να τον ακούη και να χαίρεται» (Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης) και να μας βοηθάη. Και πράγματι και τώρα μας βοηθάει και μας κατευθύνει. Να έχουμε όλοι την βοήθειά του και την ευχή του. Αιωνία του η μνήμη. Αιωνία σου η μνήμη σεβαστέ και αγαπημένε μας Πατέρα. Μαρία Μελετίου-Μακρή Φιλόλογος

π.Δανιήλ πρέσβευε υπέρ ημών

 

πηγή