Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ.

 ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ.

Ο πρ.ΘΕΡΜΟΣ επιμένει να διακηρύττει, αντίθετα από τους Πατέρες οι οποίοι επιμένουν πως όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας ανήκουν στον Κύριο, πως με το χρίσμα ο πιστός λαμβάνει όλο το Άγιο Πνεύμα που του αναλογεί και στην συνέχεια με την εξομολόγηση και την ευχαριστία, το αυξάνει και σώζεται.

Τα ίδια ισχυρίζεται και ο Οικουμενισμός του Ζηζιούλα, εισάγονταις απλώς ή προσθέτοντας την εσχατολογία των Προτεσταντών.

Βρήκαμε λοιπόν μία σύντομη εργασία της συγχρόνου Καθολικής Εκκλησίας, του φραγκισκανού μοναχού Raniero Cantalamessa, με τίτλο: Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού, και θα παρουσιάσουμε τα κεντρικά του σημεία. Θα αποκαλυφθεί ταυτόχρονα και το παράδοξο της αιρέσεως του παπισμού που μας διαφεύγει εν πολλοίς.

«Ο Θεός έχρισε με πνεύμα Άγιο και δύναμη τον Ιησού της Ναζαρέτ».

Το μυστήριο του Χρίσματος (που ακολουθεί λογικά το μυστήριο της ενανθρωπήσεως) είναι το ιδανικό σημείο παρατήρησης, στο Ευαγγέλιο, για να ανακαλύψουμε την σχέση ανάμεσα στον Ιησού και στο Άγιο Πνεύμα και την σχέση ανάμεσα στο Άγιο πνεύμα και την Εκκλησία [Δυστυχώς για όλους μας οι Λατίνοι δεν διακρίνουν ανάμεσα στην έκφραση πνεύμα Άγιο και Άγιο Πνεύμα. Διαθέτουν και για τα δύο την ίδια έκφραση]. Εάν λοπόν το πνεύμα το οποίο την πεντηκοστή κατήλθε στην Εκκλησία και με το Βάπτισμα προσφέρεται στις καρδιές μας δεν είναι άλλο από το πνεύμα το οποίο υπήρξε στον Ιησού της Ναζαρέτ και οδήγησε όλα του τα βήματα, τότε πρέπει να ανακαλύψουμε σε τι πράγμα το πνεύμα ώθησε τον Ιησού κατά την διάρκεια της ζωής του για να γνωρίσουμε σε τι πράγμα ωθεί και εμάς σήμερα και την Εκκλησία. Διότι Αυτό ωθεί στα ίδια πράγματα πάντοτε.

Στην αρχή του Ευαγγελίου του ο Ιωάννης δηλώνει μεγαλοπρεπώς πώς από την «πληρότητα» του ενσαρκωμένου Λόγου όλοι εμείς δεχθήκαμε την μίαν χάριν κατόπιν της άλλης ( Ιωάν 1,16). Ο Απ. Παύλος δηλώνει το ίδιο πράγμα, όταν γράφει, ότι στον Ιησού κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητος, και εν αυτώ είμαστε πλήρεις (Κολ 2,9).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατενόησαν αυτές τις εκφράσεις με μία ακριβέστατη σημασία: από την πληρότητα του πνεύματος του Αγίου τού Ιησού, δεχθήκαμε και δεχόμαστε την μίαν Χάριν μετά την άλλην. Σ’Αυτόν κατοικεί σωματικώς όλη η πληρότης του Αγίου Πνεύματος, και σ’αυτόν εμείς έχουμε μέρος σ’αυτή την πληρότητα [Η απόλυτη κακοποίηση, ας προσέξουμε. Δεν πρόκειται για κατανόηση των Πατέρων αλλά για την διδασκαλία του Απ. Παύλου. “διότι εις αυτόν κατοικεί ολόκληρον το πλήρωμα της θεότητος εν σωματική μορφή. Και εν αυτώ είσθε πλήρεις. Αυτός είναι η Κεφαλή κάθε αρχής και Εξουσίας.” Εδώ κρύβεται όλη η κακοδοξία. Διότι καταργούν το θεωμένο ήδη σώμα του Κυρίου. Βασιζόμενοι στην έκφραση σωματικώς. Διότι στην συνέχεια της επιστολής ο Απόστολος γράφει: Εν αυτώ έχετε περιτμηθή, όχι με περιτομήν καμωμένην με χέρια ανθρώπου, αλλά διά της αποβολής του σαρκικού σώματος, δηλαδή με την περιτομήν του Χριστού. Κανένας δεν δίνει σημασία στο σωματικώς και στην αποβολή του σαρκικού σώματος. Ιδιαιτέρως σήμερα ο Λουδοβίκος αυτή την κακοδοξία την κατασκεύασε νεωτερική ορθόδοξη θεολογία].

Ο Νοβατσιανός  (Novaziano) στο περί Τριάδος γράφει: «Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτός που, μετά την βάπτιση του κατήλθε πάνω στον Κύριο με την μορφή περιστεράς και παρέμεινε, κατοικώντας μόνον στον Χριστό με πληρότητα, χωρίς κάποιο όριο, έτσι ώστε από αυτόν να μπορέσουν να την δεχθούν σαν σταγόνες χάριτος, παραμένοντας άθικτη σ’αυτόν όλη η πηγή του Αγίου Πνεύματος, σαν να ξεκινούσαν, από την πληρότητα τού πνεύματος που κατοικούσε στον Χριστό, πολλοί μικροί χείμαρροι δώρων και πράξεων.»

Ποιο είναι το συγκεκριμένο γεγονός, που καθιστά το χρίσμα ένα μυστήριο, στην ζωή του Χριστού; Δηλαδή ένα ιστορικό γεγονός πλήρες σημασίας για την σωτηρία μας και γι’αυτόν τον λόγο δοξάζεται στην λειτουργία από την Εκκλησία μας;: Αυτό το γεγονός είναι η Βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη. Όταν ο Ιησούς ανεβαίνοντας από το νερό, είδε να ανοίγουν οι Ουρανοί και το πνεύμα σαν περιστερά να κατεβαίνει επάνω του (Μάρη 1,10) [Βεβαίως δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της ψευδοθεολογίας η συνέχεια: και φωνή εγένετο εκ των ουρανών σύ ει ο υιός μου ο αγαπητός, εν σοί ευδόκησα! Διότι η Ορθοδοξία των Πατέρων σημειώνει πώς στο Βάπτισμα απεκαλύφθη ο Τριαδικός Θεός, δεν εχρίσθη ο Κύριος ή απεκαλύφθη ο Κύριος σάν το δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος].

Ο Απ. Πέτρος στον  οίκο του εκατόνταρχου, λέει: Μετά το βάπτισμα ο εκήρυξεν Ιωάννης… ο Θεός έχρισεν πνεύματι Αγίω και δυνάμει, Ιησού τον από Ναζαρέτ, ο οποίος διήλθεν ευεργετών και Ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου (πράξεις 10,37….) Πρίν από το βάπτισμα υπήρξαν βεβαίως και άλλα χρίσματα στην ύπαρξη του Υιού του Θεού. Υπήρξε το χρίσμα ή τουλάχιστον ο ερχομός του Αγίου πνεύματος την ίδια την στιγμή της ενσαρκώσεως, λόγω του οποίου μάλιστα ήταν Άγιος ήδη από την γέννησί του. Σύμφωνα με μερικούς Πατέρες, υπήρξε ακόμη πρίν την ενσάρκωση, το «κοσμικό χρίσμα», δηλαδή το χρίσμα που είχε δεχθεί ο Λόγος από τον Πατέρα, εν όψει της δημιουργίας του κόσμου έτσι ώστε-όπως γράφει ο Ειρηναίος της Λυών- να μπορέσει με την σειρά του να χρίσει και να χαριτώσει κάθε πράγμα δίνοντας στο σύμπαν την λάμψη του.

Όλοι αυτοί οι Θεολόγοι της πρώτης ώρας δεν αγνοούσαν λοιπόν, την παρουσία του Αγίου πνεύματος στον Ιησού, από την πρώτη στιγμή της γεννήσεως του. Παρ’όλα αυτά προσέδιδαν μία ξεχωριστή σημασία, αποφασιστική δε, στο επιβλητικό χρίσμα που ελαβε ο Ιησούς στον Ιορδάνη με την ευκαιρία του ξεκινήματος του μεσσιανικού του έργου. Σύμφωνα με μερικούς, όπως στην ενσάρκωση ο Λόγος είχε γίνει Ιησούς, έτσι στο χρίσμα της βαπτίσεως του, «Είχε γίνει Χριστός, δηλαδή ο Χρισμένος του Θεού, ο Μεσσίας. «Ονομάζεται Χριστός διότι εχρίσθη από τον Πατέρα με το Άγιο Πνεύμα» (Τερτυλλιανός, περί Βαπτίσεως (7,1). Η σπουδαιότητα του μυστηρίου του χρίσματος ήταν τέτοια που παρήγαγαν από αυτό, το ίδιο το όνομα των Χριστιανών: Γι’αυτό γράφει ο Θεόφιλος Αντιοχείας, ονομαζόμαστε Χριστιανοί, διότι είμαστε χρισμένοι, διότι χριόμεθα, με το έλεος του Θεού. Σύμφωνα με την εξήγηση τους, δεν σημαίνει τόσο, ακόλουθος του Χριστού, όπως το ενοούσαν οι Εθνικοί, οι οποίοι έδωσαν πρώτοι αυτό το όνομα στους Χριστιανούς στην Αντιόχεια, αλλά μετέχοντες στο χρίσμα του Χριστού.

Συνεχίζεται

Σχόλιο: Είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε όλες αυτές τις συνέπειες και όλες όσες ακολουθούν, στην αλήθεια της πίστεως μας που μόνον μας σώζει, υιοθετώντας την Λατινική Θεολογία, όπως ο Θερμός και ο κληρικαλισμός, ακολουθώντας τον Τρεμπέλα που ταύτισε τον καθολικισμό με την Ορθοδοξία; Να ταυτίσουμε τον Κύριο με τον θεσμό της Εκκλησίας; Και να αφήσουμε ανοιχτή την πύλη της οικονομίας του Αγίου πνεύματος, όπως είδαμε ήδη, η οποία θα μας ελευθερώσει από τον θεσμό, δηλαδή τον Κύριο;

Για να αποκτήσουμε μετά θάνατον σώμα παρακλήτου, όπως ισχυρίζεται ο Γιανναράς;

Αμέθυστος. 

ΓΙΑΤΙ ΟΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΠΤΙΣΘΗΚΕ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ; (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου)

Λένε: ο Χριστός βαπτίσθηκε σε ηλικία τριάντα ετών, και μάλιστα ενώ ήταν Θεός, και συ με συμβουλεύεις να κάνω γρήγορα το βάπτισμα; Λέγοντας ότι ήταν Θεός έδωσες την απάντηση. Εκείνος ήταν η ίδια η κάθαρση και δεν είχε ανάγκη από αυτήν· αλλά «καθαρίζεται» και σαρκώνεται για σένα, ενώ ήταν άσαρκος. Και ούτε κινδύνευε καθυστερώντας το βάπτισμά του. Διότι αυτός ήταν ρυθμιστής και του πάθους και της γεννήσεώς του. Ενώ για σένα είναι μεγάλος ο κίνδυνος αν πεθάνεις έχοντας γεννηθεί μόνο τη γέννηση της φθοράς και χωρίς να ντυθείς την αφθαρσία που δίνει το βάπτισμα. Σκέπτομαι ακόμη και το άλλο· ότι εκείνος έπρεπε τότε να βαπτισθεί, ενώ για σένα δεν συντρέχει ο ίδιος λόγος. Διότι άρχισε το δημόσιο έργο του όταν έγινε τριάντα ετών, όχι νωρίτερα, και για να μη δώσει την εντύπωση ότι είναι ένας που θέλει να επιδειχθεί και για να δείξει ότι υπέστη πλήρη τη δοκιμασία της αρετής, και τέλος επειδή αυτή η ηλικία εθεωρείτο κατάλληλη για να έχει δοκιμασθεί κάποιος στην αρετή.
( Λόγος Μ΄, εις το Άγιον Βάπτισμα).

πηγή