Αὐγούστου ΙΣΤ΄. Γερασίμου Κεφαλληνίας Ἀκολουθία.
ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στ. δ΄ καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ προσόμοια. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε Κεφαλλήνων οἱ πιστοί, δράμωμεν προθύμως καὶ πόθῳ, τῷ Γερασίμου Ναῷ, ὕμνους ἀναπέμψωμεν τῷ εὐεργέτῃ Θεῷ, τῷ μεγάλως δοξάσαντι, ὑστέροις ἐν χρόνοις, χάρισι καὶ τέρασι, καὶ θαυμασίοις πολλοῖς, τοῦτον τὸν αὐτοῦ ὑπηρέτην, ὅνπερ καὶ προστάτην παρέσχε, πᾶσι τοῖς αὐτῷ προστρέχουσιν ἐκ πίστεως.
Χάρις ἡ τοῦ Πνεύματος ἡμᾶς, Πάτερ ἡ ἐν σοὶ ἐνοικοῦσα, φαιδρῶς συνήγαγεν, ἄσμασι προτρέπουσα, τὴν θείαν μνήμην σου, τὴν σεπτὴν καὶ χαρμόσυνον, αἰσίως τιμῆσαι, χάριτος ὡς πρόξενον μάκαρ Γεράσιμε· ὅθεν προσφωνοῦμέν σε σκέπε, τοὺς προσκαλουμένους σε πόθῳ, ἀπὸ τῶν δεινῶν καὶ περιστάσεων.
Πάντες ὡς μεγίστην ἀληθῶς, καθομολογοῦμεν ἐν πίστει, τὴν προστασίαν τὴν σήν, ἐν ταῖς περιστάσεσι τῶν συμφορῶν καὶ δεινῶν, τάχος μάκαρ προφθάνουσαν, εὐχαῖς εὐπροσδέκτοις, Ὅσιε Γεράσιμε πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν· ὅθεν σὲ προστάτην πλουτοῦντες, μνήμην τὴν σὴν ὕμνοις τελοῦμεν, εὐχαρίστως πάντες ἀγαλλόμενοι.
Σκῆνός σου θεόφρων τὸ σεπτόν, σκεῦος ἀπειργάσω χαρίτων καὶ οὐρανίων ἠθῶν, πόνοις τῆς ἀσκήσεως, καὶ θεῖον ὄργανον, δωρεῶν τῶν τοῦ Πνεύματος, ᾀείμνηστε Πάτερ· ὅθεν θαυματόβρυτον ὁ στεφοδότης Χριστός, δῶρον αὐτὸ δέδωκε πᾶσι, τοῖς πανευλαβῶς κεκτημένοις, πρέσβιν σε θερμὸν θεῖε Γεράσιμε.
Δόξα. Ἦχος δ΄.
Τὸν ἐξαίσιον καὶ πανθαύμαστον βίον σου, ἐξεπλάγησαν δαίμονες, καὶ ἐθαύμασαν Ἄγγελοι, ὁρῶντές σε ἐπὶ γῆς, ἐν σαρκὶ ὡς ἄσαρκον δι’ ἀρετῆς διατρέποντα. Διὸ ἡ μνήμη σου σήμερον, θεοφόρε Γεράσιμε, εὐφροσύνης πρόξενον ἡμῖν ἐπέστη, καὶ χαρμόσυνον ἑορτὴν ἐπιτελοῦντες, σέβομεν πόθῳ τὸ ἱερόν, καὶ ἅγιον σκῆνός σου, ἀξιοχρέως δοξάζοντες, τὸν σὲ δοξάσαντα Κύριον.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Τὴν πάνσεπτόν σου Κοίμησιν Παναγία Παρθένε Ἁγνή, τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη ἐν οὐρανῷ, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος ἐπὶ τῆς γῆς μακαρίζομεν· ὅτι Μήτηρ γέγονας τοῦ Ποιητοῦ τῶν ἁπάντων Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν ἱκετεύουσα, ὑπὲρ ἡμῶν μὴ παύσῃ δεόμεθα, τῶν εἰς σὲ μετὰ Θεόν, τὰς ἐλπίδας θεμένων, Θεοτόκε πανύμνητε, καὶ ἀπειρόγαμε.
Φῶς ἱλαρόν.
Στιχηρά. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Εὐφραθᾶ.
Στίφη τῶν εὐσεβῶν, δοξάσωμεν συμφώνως, Θεὸν τὸν κηδεμόνα, τὸν δόντα φιλανθρώπως, ἡμῖν θεῖον Γεράσιμον.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Οὗτος γὰρ ἀληθῶς, τὴς πίστεως ὑπάρχει, τὸ στήριγμα καὶ κλέος, Ὀρθοδοξίας ὄντως, πιστῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα.
Στ.: Μακάριος ἀνήρ...
Σκῆνος γὰρ τὸ σεπτόν, ᾀείζωον δεικνύων, αἰσχύνει τοὺς ἀπίστους, τοὺς δὲ πιστοὺς προτρέπει, δοξάζειν τὸν Παντάνακτα.
Δόξα.
Δόξα σοι Βασιλεῦ, Παντάναξ πλουτοδότα, πανεύσπλαγχνε τῷ δόντι, Γεράσιμον σοῖς δούλοις, ὡς πλοῦτον ἀναφαίρετον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Δέσποινα Ἀγαθή, ἁγίας σου τὰς χεῖρας, πρὸς τὸν Υἱόν σου ᾆρον, φιλόψυχον τὸν Πλάστην, οἰκτειρῆσαι τοὺς δούλους σου.
Νῦν Ἀπολύεις.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν πιστῶν σε προστάτην, καὶ ταχὺν ἀντιλήπτορα, ὁσιώτατε Πάτερ, θεοφόρε Γεράσιμε, ἀνέδειξε Θεὸς ἐπὶ γῆς, ὁ πάντων τῶν ὄντων κηδεμών· θεραπεύεις γὰρ σωμάτων, καὶ ψυχῶν τὰ πάθη τῇ σῇ χάριτι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.
Δόξα. Ὅμοιον.
Τῶν Τρικκάλων τὸν γόνον, Κεφαλλήνων τὸ κλέϊσμα, Ὁμαλῶν Μονῆς τῶν προστάτην, Σὲ εὐφημοῦμεν Γεράσιμε· ἐβίωσας γὰρ ἐν τῇ δὲ τῇ ζωῇ ὡς ἄγγελος οὐράνιος Θεοῦ. Διὸ δόξης ἠξιώθη, καὶ ἀφθαρσίας σῶμά σου τὸ πάντιμον· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀφθαρτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε πιστοῖς πρέσβυν ἀκοίμητον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἐν τῇ γεννήσει...
ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Μετὰ τὸν προοιμιακόν, τὸ Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους η΄ καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ τῆς ἑορτῆς τῆ Θεοτόκου ἐκ τοῦ Μεγάλου Ἐσπερινοῦ, δ΄ δευτεροῦντες τὸ πρῶτον.
Καὶ τοῦ Ἁγίου προσόμοια δ΄. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.
Τῷ τιμίῳ λειψάνῳ σου, ἡ σὴ Νῆσος ἀγάλλεται, καὶ τοῖς θείοις ᾄσμασι καταστέφει σε, πλουτισαμένη σὲ ἄσυλον, θησαύρισμα Ὅσιε, καὶ ὑπέρμαχον θερμόν, πρεσβευτὴν προθυμώτατον, ταύτην σώζοντα, ἐκ παντοίων κινδύνων, ὡς μεγίστην, παῤῥησίαν κεκτημένος, ὦ θεοφόρε Γεράσιμε.
Καὶ εἰς Τρίκκην πανόλβιε, καὶ εἰς Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, καὶ Ἑώαν ἅπασαν, καὶ εἰς Σίναιον, καὶ εἰς Σιὼν ἁγιώνυμον, ἐρήμους καὶ σπήλαια, Ἰορδάνην τε λαμπρῶς, ὁ περίδοξος βίος σου, ἐναπήστραψε, καὶ πλησθείς, τῶν ἐνθέων χαρισμάτων, θησαυρὸς ἐναπετέθης, ἐν τῇ Μονῇ σου θαυμάσιος.
Φυγαδεύονται δαίμονες, ἀσθενεῖς θεραπεύονται, τοῦ λιμοῦ ἡ κάκωσις ἀφανίζεται, γῆς δὲ αὐχμὸς διαλύεται, ψυχαὶ διασώζονται, τὸ γὰρ ὄνομα τὸ σόν, τὸ σεπτὸν καὶ σεβάσμιον, δῶρον τίμιον, εὑραμένη θεόθεν δεδομένον, ἡ σὴ Νῆσος τὰς αἰτήσεις, ταῖς σαὶς πρεσβείαις κομίζεται.
Μυστηρίων γεγένησαι, ἱερεὺς καθαρώτατος, μοναζόντων καύχημα, καὶ ἑδραίωμα, καὶ ἀσκητῶν τύπος ἄριστος, πιστούμενος ἅπασι, τὰ σεπτά σου, καὶ λαμπρὰ κατορθώματα Ἅγιε, δι’ ὧν κέκτησαι, τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν, παραδόξως, ἐν σοὶ μάκαρ ἐνοικοῦσαν, καὶ τηλαυγῶς ἀπαστράπτουσαν.
Δόξα. Ἦχος α΄.
Θεαρχίῳ νεύματι στέψωμεν ὦ φιλεόρτων ὁμήγυρις, νεοφανῆ ἀντιλήπτορα μέγιστον.
Πλ. α΄. Ἐπιτελοῦντες τὴν χαρμόσυνον, καὶ πανίερον μνήμην, αὐτὸν μεγαλύνωμεν.
Β΄. Τὴν δὲ πανέντιμον περικυκλοῦντες θήκην, μετ’ εὐφροσύνης τῇ χάριτι εὐωχούμενοι.
Πλ. β΄. Τὸ χαριτόβρυτον, καὶ πανσέβαστον σκῆνος θεώμενοι, ᾠδαῖς ἀναμέλψωμεν, εὐσεβοφρόνως τε γεραίροντες τὸν τοῦ Χριστοῦ ὑπηρέτην, τὸν ὕμνον σπεύσωμεν ἐκβοήσαι, ἰδοὺ ὁ ἀοίδιμος, Γεράσιμος προτίθεται.
Γ΄. Δῶρον τοίνυν θεόθεν δεδωρημένον, ἐδεξάμεθα δωρεαῖς παγχρύσοις κεκοσμημένον.
Βαρύς. Εὐλογίαν γὰρ πᾶσιν ἡμῖν ἐκ Θεοῦ παρασχεῖν ἐλήλυθας, ᾧ ἀτενίζειν οὐ παυσόμεθα, κᾄν σοὶ ἄξιον γέρας ἀπονέμειν ἀδύνατον.
Δ΄. Ζῶντας γὰρ καὶ μετὰ πότμον, θησαυρόν σε ἐπλουτήσαμεν.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον
Πλ. δ΄. Διὸ Ὅσιε θεοφόρε, Χριστῷ σὺν τῇ Θεοτόκῳ Μαριάμ, Ἁχράντῳ Κόρη, πρέσβευε διηνεκῶς, περιφρουρῆσαι, καὶ σῷσαι ἀπὸ πάσης προσβολὴς ἐναντίας τὴν νεολαιαν σου, τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα.
Α΄. Εἰς τοὺς αἰῶνας ἀγλαοφανῶς μακαρίζοντες.
Εἴσοδος· φῶς ἱλαρόν· προκείμενον· καὶ τὰ Ἀναγνώσματα.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (γ΄ 1-9)
Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὑ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῇς αὐτῶν ἀναλάμψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμη διαδραμοῦνται. Κρινούσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ, συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενούσιν αὐτῷ· ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπῇ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (ε´ 15-23, στ´ 1-3).
Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. Διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας, καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου· ὅτι τῇ δεξιᾷ αὑτοῦ σκεπάσει αὐτούς, καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην καὶ περιθήσεται κόρυθα κρίσιν ἀνυπόκριτον. Λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον, ὁσιότητα· ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν. Συνεκπολεμήσει αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας· πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν, καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι. Ἀγανακτήσει κατ᾿ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης· ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως. Ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως, καὶ ὡς λαῖλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς, καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν, Βασιλεῖς, καὶ σύνετε· μάθετε Δικασταὶ περάτων γῆς· ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους, καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν· ὅτι ἐδόθη παρὰ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν, καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑψίστου.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (δ´ 7-15).
Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις· καὶ ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη, καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ. Βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες, καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.
Εἰς δὲ τὴν Λιτήν, ἰδιόμελα. Ἦχος α΄.
Τὸν νέον ἀσκητήν, καὶ νεοφανῆ ἐκ τῆς Ἑώας ἀνατείλαντα ἀστέρα, θεῖον Γεράσιμον, ἐν ᾠδαῖς ασμάτων εὐφημήσωμεν. Ἐγκρατείᾳ γὰρ τὸ σῶμα νεκρώσας, καὶ τῇ ἀπαθείᾳ ἁγνίσας τὴν ψυχήν, θεῖον ἑαυτὸν ἐνδιαίτημα, ἔτι ἐν τῷ μετὰ σώματος βίῳ ἀπετέλεσε. Διὸ καὶ μετὰ θάνατον, ἐν γῇ μὲν αὐτοῦ τὸ σῶμα, ἐν οὐρανοῖς δὲ τὸ πνεῦμα δοξάζεται, καὶ πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἦχος πλ. β΄.
Χαίρει σήμερον ἡ σὴ νῆσος, ἐν τῇ πανσέπτῳ σου μνήμη, μάκαρ θεοφόρε Γεράσιμε, καὶ σὺν αὐτῇ ἅπαντες πιστοί, εὐφραίνονται ἀγαλλόμενοι. Ἀνέτειλας γὰρ τῷ κόσμῳ, ἀστὴρ νεοφανὴς τῇ φαιδρότητι τῆς χάριτος ἀστραπτόμενος, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ὁ αὐτός.
Μάκαρ θεοφόρε Γεράσιμε, σὲ καὶ ζῶντα περιχαρῶς ἐπλουτήσαμεν, καὶ μετὰ θάνατον ἔχειν σε ἠξιώθημεν πανθαύμαστε. Διὸ τὸ θεῖόν σου, καὶ σεβάσμιον σκῆνος, εὐλαβῶς ἀσπαζόμενοι, δυσωποῦμέν σε, τὸν Θεὸν ἱκετεύειν ὑπὲρ ἡμῶν.
Ὁ αὐτός.
Πόθῳ θείῳ καὶ ἔρωτι, τρωθεὶς τὴν ψυχὴν ἱερῶς, Γεράσιμε πανθαύμαστε, τὸν τῶν γεννητόρων πόθον ἀπώσω, καὶ συγγενῶν, καὶ φίλων σαυτὸν ἀποχωρήσας, ἐμάκρυνας φυγαδεύων, τόπον ἐκ τόπου ἀμειβόμενος, καὶ δὴ ἐκ πολλῶν ἐνθέου βίου παραδειγμάτων, τὸ τῆς ἀρετῆς μέλι ὡς ἐξ ἀνθέων, οἷά τις σοφὴ συλλεξάμενος μέλισσα, ἐν τῇ σαυτοῦ ψυχῇ, ὡς ἐν σίμβλῳ νοητῷ ἐναπέθηκας. Διό σε ὁ Χριστὸς θαυμάτων ἐνεργείαις ἐδόξασεν ἐν γῇ, καὶ τῆς χαρᾶς τῶν ἐκλεκτῶν ἐν οὐρανῷ κατηξίωσεν· ἧς καὶ ἡμᾶς μιμητὰς τοῦ σοῦ βίου γενομένους, ἀξιωθῆναι πρέσβευε, τοὺς ἐτησίως τελοῦντας τὴν μνήμην σου.
Ἦχος β΄.
Ἐν τοῖς ἐπουρανίοις σκηνώμασιν Ὅσιε, σὺν ταῖς τῶν ἁγίων χορείαις, τὸ πνεῦμά σου αἰωνίως ἀγάλλεται· λαμπρῶς δέ σου καὶ τὸ σῶμα τὸ θαυματόβρυτον, φθορᾶς ἀνώτερον, ἐν τῇ Κεφαλληνίᾳ διασωζόμενον τιμᾶται, καὶ πανταχοῦ τὸ σεπτόν σου ὄνομα ὐμνεῖται, καὶ δοξάζεται Χριστός, ὁ δοξάζων τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Ὅσιε Πάτερ, Γεράσιμε θεσπέσιε, Μωσέως τοῦ Θεόπτου, καὶ Ἠλιοὺ τοῦ ζηλωτοῦ, τοὺς τρόπους ἐκμιμούμενος, καὶ τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος, ἔξω κόσμου καὶ σαρκὸς ἐγένου, ζῶν ὑπὲρ τὰ ὁρώμενα. Διὸ καὶ ὁ Χριστός σε ἀξίως ἐδόξασεν, ἐν γῇ μὲν τὸ θεῖόν σου σκῆνος, κρεῖττον διαφθορᾶς συντηρῶν, ὡς καὶ τὸ κατ’ εἰκόνα ἀδιαλώβητον τηρήσαντα, ἐν οὐρανῷ δὲ τὸ πνεῦμά σου, ἔνθα πάντων έστὶ τῶν εὐφραινομένων ἡ κατοικία κατέταξεν, ᾧ πρεσβεύων μὴ παύσῃ ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Δεῦτε φιλεόρτων τὰ συστήματα...
Εἰς τὸν στίχον. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Ὅτε σε ἐκ τῶν δὲ φθαρτῶν, μάκαρ ὁ διάπυρος ἔρως, Θεοῦ ἐξήρπασε, τότε σου τὴν ἔφεσιν πᾶσιν ἀντέθηκας, καὶ αὐτῷ ἠκολούθησας, μακρὰν φυγαδεύων, εἰς ἔρημον ἄβατον, ἐν ᾗ ὡμίλεις Χριστῷ· ὅν νῦν δυσωπῶν μὴ ἐκλείπῃς, ὑπὲρ τῶν ᾀεί σε τιμώντων, καὶ μακαριζόντων ἱερώτατε.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Νέος ἀνεδείχθης ἀσκητής, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, ἐχθρῶν σφαξάμενος, τὸν μισανθρωπότατον, καὶ δολιώτατον, τὸν εἰς ὕψος καυχώμενον, καὶ γένος ἀνθρώπων, παμπήδην γελάσαντα, καὶ ἀπατήσαντα· ὅθεν τὴν ἁγίαν σου μνήμην, πόθῳ ἐκτελοῦντες θεόφρων, ὕμνοις ἑορτάζομεν Γεράσιμε.
Στ.: Μακάριος ἀνήρ...
Πᾶσαν τρικυμίαν τῶν παθῶν, Πάτερ κατεμάρανας σφόδρα, τῇ ἐγκρατείᾳ σαρκός, ἄλλος ὥσπερ ἄσαρκος ἐν γῇ ἠγώνισαι, τὰς ὀρέξεις νεκρώσας σου, τοῖς πόνοις καὶ μόχθοις, θεῖον καταγώγιον γέγονας πνεύματος· ὅθεν σου τὴν πάνσεπτον μνήμην, ἡμῶν ἐκτελούντων προσφόρως, μέμνησο πολύτλα παμμακάριστε.
Δόξα. Ἦχος δ΄.
Οὐρανίου πολιτείας φωστὴρ διαυγέστατος, ἔλαμψας τῷ κόσμῳ τῷ κάλλει τοῦ πνεύματος, φαιδρῶς καθωραϊσμένος, καὶ τῇ αἴγλῃ τὸν νοῦν καταστραπτόμενος. Διὸ προστάτην πλουτοῦντές σε Γεράσιμε Ὅσιε, καὶ τὸ σεβάσμιον σκῆνός σου εὐλαβῶς ἀσπαζόμενοι, δεόμεθά σου ἐκτενῶς, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ὅτε ἐξεδήμησας Θεοτόκε Παρθένε...
Νῦν Ἀπολύεις.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν πιστῶν σε προστάτην, καὶ ταχὺν ἀντιλήπτορα, ὁσιώτατε Πάτερ, θεοφόρε Γεράσιμε, ἀνέδειξε Θεὸς ἐπὶ γῆς, ὁ πάντων τῶν ὄντων κηδεμών· θεραπεύεις γὰρ σωμάτων, καὶ ψυχῶν τὰ πάθη τῇ σῇ χάριτι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.
Δόξα. Ὅμοιον.
Τῶν Τρικκάλων τὸν γόνον, Κεφαλλήνων τὸ κλέϊσμα, Ὁμαλῶν Μονῆς τῶν προστάτην, Σὲ εὐφημοῦμεν Γεράσιμε· ἐβίωσας γὰρ ἐν τῇ δὲ τῇ ζωῇ ὡς ἄγγελος οὐράνιος Θεοῦ. Διὸ δόξης ἠξιώθη, καὶ ἀφθαρσίας σῶμά σου τὸ πάντιμον· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀφθαρτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε πιστοῖς πρέσβυν ἀκοίμητον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἐν τῇ γεννήσει...
ΟΡΘΡΟΣ
Μετὰ τὴν α΄ στιχολογίαν, κάθισμα, ἦχος γ΄. Τὴν ὠραιότητα.
Νεοφανέντος σου τῇ οἰκουμένῃ σοφέ, καὶ πλουτισθέντος σου ταῖς θεϊκαῖς ἀρεταῖς, λελαμπρυσμένος φωστὴρ ἀναπεφάνθης· ὅθεν ὡς στερέωμα, Ἐκκλησίας τεθέντα σε, ᾄσμασι γεραίρομεν, ὡς ἀστράπτοντα χάρισι. Διὸ καὶ σὲ προστάτην πλουτοῦντες, ὕμνοις, τὴν σὴν τιμῶμεν μνήμην.
Δόξα.
Τὴν καθαρότητα τῆς διανοίας σου, καὶ τὸ ἐπίμονον, τὸ τῶν καμάτων σου, τήν τε ἰσάγγελον ζωήν, ἰδὼν ὁ στεφοδότης, χάρισι ἐλάμπρυνε, καὶ λαμπρῶς σε ἐδόξασε, φύλακα παρέχων σε καὶ ἡμῶν ἀντιλήπτορα. Διὸ καὶ εὐχαρίστως ἡ νῆσός σου, δόξαν Θεῷ προσαναπέμπει.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ἐν τῇ γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος, θαῦμα ἐν θαύματι διπλοῦν συνέδραμες Θεοτόκε· πῶς γὰρ ἡ ἀπείρανδρος βρεφοτόφος ἀγνεύουσα; Πῆς δὲ ἡ Μητρόθεος, νεκροφόρος μυρίζουσα; Διὸ σὺν τῷ Ἀγγέλῳ βοῶμέν σοι· χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.
Μετὰ τὴν β΄ στιχολογίαν, κάθισμα, ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐπὶ γῆς ὡς ἄσαρκον ἐν ἀρετῇ διαπρέψας, πολιτείας γέγονας ἐπουρανίου ἐργάτης· Πνεύματος δὲ τοῦ Ἁγίου φανεὶς δοχεῖον, χάριτι θαυμάτων μάκαρ ἀντεδοξάσθης. Διὸ πάντες σοῦ τὸ σκῆνος, σέβομεν πόθῳ θεῖε Γεράσιμε.
Δόξα, ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
ᾈρετῶν φαιδρότητι κεκοσμημένος, τὴν στολὴν τῆς χάριτος, μάκαρ ἐδέξω ἐξ Θεοῦ, καὶ τὸ σεβάσμιον σκῆνός σου, πιστοῖς ἐδόθη πηγὴ χαριτόβρυτος.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Τῇ σεπτῇ κοιμήσει σου ἡ οἰκουμένη, τῷ ἀΰλῳ πνεύματι πεποικιλμένη νοερῶς, ἐν εὐφροσύνῃ κραυγάζει σοι· χαῖρε Παρθένε χριστιανῶν τὸ καύχημα.
Μετὰ τὸν πολυέλεον, κάθισμα, ἦχος πλ. δ΄. Τὴν σοφίαν καὶ λόγον.
Τῆς ἀγάπης τῷ ἔρωτι πτερωθεῖς, καὶ φωτὶ τῷ τῆς χάριτος ἐλλαμφθείς, τὸν κόσμον κατέλιπες, καὶ Χριστῷ ἠκολούθησας, ἀγγελικῶς τὸν βίον, τελέσας ὡς ἄσαρκος, κεκαθαρμένος ὅλος, ψυχῇ τε καὶ σώματι. Ὅθεν καὶ δοχεῖον, τοῦ Θεοῦ χρηματίσας, τὴν χάριν ἀπείληφας, ὡς μισθὸν τῶν καμάτων σου, τοῦ τελεῖν τὰ θαυμάσια, θεοφόρε Γεράσιμε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ἡ Θεὸν συλλαβοῦσα ἄνευ σπορᾶς, σαρκωθέντα τεκοῦσα δίχα φθορᾶς, τὴν νέαν ἀμφιέννυσαι, ἀφθαρσίαν τοῦ πνεύματος· ὡς γὰρ ζωῆς σὺ Μήτηρ, καὶ πάντων Βασίλισσα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστης, Παρθένε τὴν ἄϋλον. Ὅθεν ἐπαξίως, ἀληθῶς ἀνεδείχθης, νεφέλη πηγάζουσα, τῆς ζωῆς ἡμῶν νάματα, Θεομήτωρ Πανάμωμε, πρέσβευε τῷ Σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς εὐσεβῶς προσκυνοῦσι τὴν σεπτήν σου μετάστασιν.
Οἱ Ἀναβαθμοί τοῦ δ΄ ἦχου.
Προκείμενον, ἦχος δ΄: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Στ.: Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ...
Πάσα πνοή. Τὸ Εὐαγγέλιον. Ὁ Ν΄ ψαλμός.
Ἐλεῆμων, ἐλέησόν με ὁ Θεός... Ἦχος πλ. β΄.
Δέδοται πιστοῖς παρὰ Θεοῦ θησαυρὸς ἀσύλητος, Γεράσιμε Ὅσιε, τὸ πάνσεπτον σκῆνός σου. Διὸ πνευματικὴν εὐφροσύνην, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν, βρύεις ἀεννάως μακάριε, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει τῇ σορῷ σου τῇ θείᾳ. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, ἁγιώτατε Πάτερ, ἀτρώτους ἡμᾶς κινδύνων διασῴζεσθαι.
Ὁ α΄ κανὼν τῆς ἑορτῆς τῆς Θεοτόκου εἰς στ΄· καὶ τοῦ Ἁγίου β΄ εἰς η΄.
Κανὼν πρῶτος. Ἦχος δ΄.
ᾨδὴ α΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.
Τὸν ὕμνον προσάγει σοι, μάκαρ θεόφρων Γεράσιμε, ἡ νῆσός σου σήμερον, ἀγαλλομένη φαιδρῶς, ἥν περίσωζε, φρουρόν σε κεκτημένη, προστάτην θερμώτατον, καὶ ἀντιλήπτορα.
Θεράπων πανάριστος, Θεοῦ παμμάκαρ καὶ γνήσιος, ἐδείχθης Γεράσιμε, βίον ἀσκησας ἐν γῇ, τὸν ἰσάγγελον, διὸ ταῖς σαῖς πρεσβείαις τὴν νῆσόν σου φύλαττε προσκαλουμένην σε.
Μονήν σε εἰργάσατο, Πατρός, Υἱοῦ τε, καὶ Πνεύματος, ὁ ἔνθεος πόθος σου πρὸς τὰ οὐράνια, ὡς στηρίζων σε, τῇ χάριτι τῇ θείᾳ, τηρεῖν σε κατέπεισε νόμου προστάγματα.
Τοὺς σὲ καταστέφοντας, νῦν ἐγκωμίων τοῖς ᾄσμασι, ἐν θρόνῳ τῆς χάριτος, παρεστηκὼς ἐφ’ ἡμᾶς, ταῖς πρεσβείαις σου, ἐπίβλεψον, καὶ ῥῦσαι, παντοίων ἐκ θλίψεων, μάκαρ Γεράσιμε.
Κανὼν δεύτερος· οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Ἄδω σοι τὸν ὕμνον ὁ δοῦλός σου. (Ἄνευ τῶν Θεοτοκίων). Ἦχος πλ. δ΄.
ᾨδὴ α΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Ἀσματικῶς μετ’ εὐφροσύνης Ὅσιε, σὲ καταστέφομεν νῦν, ὕμνοις εὐχαρίστοις, τῆς χαρᾶς ὡς πρόξενον· σὲ γὰρ φρουρὸν θερμώτατον, καὶ προστάτην, καὶ ῥύστην, ὁ στεφοδότης, ὁ πάνσοφος, κρίμασιν ἀῤῥήτοις κατέστησε.
Δῶρον σεπτόν, καὶ προφανῶς ὑπέρτιμον, παρὰ Θεοῦ θησαυρόν, ἐπλουτήσαμέν σε, καὶ ἀεὶ πλουτοῦμέν σε, περιχαρῶς Γεράσιμε, καλλονὴ μοναζόντων, καὶ ἀσκητῶν ἡ εὐπρέπεια, καὶ τῶν ἱερέων τὸ καύχημα.
Ὡς ὄντως ῥόδον θαυμαστόν, καὶ εὔοσμον, μάκαρ ἐξήνθησας, καὶ λιπὼν τὰ πάντα, τὴν ψυχὴν τοῖς ἄνθεσι, τῶν ἀρετῶν ἐστόλισας, τῇ τοῦ πνεύματος αἴγλη, εὐωδιάζων πληρέστατα, ἅπαντα τὰ αἰσθητήρια.
Θεοτοκίον.
Δεῦρο ψυχή μου ταπεινή, καὶ βόησον τῇ Θεομήτορι, χριστιανῶν σκέπη, μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσόν με, καὶ τῆς αἰωνιζούσης, κολάσεως ἐλευθέρωσον, ἡ τῶν ἀνελπίστων ἀντίληψις.
ᾨδὴ γ΄. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους.
Ἥν σὺ ἐξελέξω παιδιόθεν, ὁδὸν μετανοίας τὴν τερπνήν, γενναίως ἐπετέλεσας, μηδὲν προκρίνας Ὅσιε, τοῦ πρὸς τὸν Κτίστην, ἔρωτος, ἀγγελικῆς τε βιώσεως.
Τὸ τίμιον σκῆνός σου θεόφρων Γεράσιμε, βρύον τοῖς πιστοῖς, τὰ ῥεῖθρα τῶν ἰάσεων, τῆς χάριτος τεκμήριον, ὑπάρχει δι’ ἧς γέγονα, σεπτὸν δοχεῖον τοῦ πνεύματος.
Ἐπίκουρος μέγιστος ἐφάνης, δεινῶν περιστάσεων λιμοῦ, τὴν νῆσόν ῥυόμενος, ὡς φύλαξ συμπαθέστατος, ἥν περιφρούρει πάντοτε, παντὸς κινδύνου ἀπήμονα.
Ποικίλων ἡμᾶς πειρατηρίων, κινδύνων καὶ θλίψεων δεινῶν, τῇ σκέπῃ σου προσφεύγοντας, Γεράσιμε θεόληπτε, ταῖς σαῖς θερμαῖς δεήσεσιν, ὡς συμπαθὴς ἐλευθέρωσον.
Ἕτερος. Οὐρανίας ἀψίδος.
Σὲ θησαύρισμα θεῖον, οἱ εὐσεβεῖς Πνεύματος, καὶ τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρα ἐπιγινώσκομεν, νεοφανέντα ἡμῖν, ὅθεν σὲ ὕμνοις τιμῶμεν, καὶ πιστῶς δοξάζομεν μάκαρ Γεράσιμε.
Ὁλοψύχως ποθήσας, τὸν πρὸς Θεὸν ἔρωτα, καὶ τῆς οὐρανίου πατρίδος τὴν ὡραιότητα, ἐν τῇ καρδίᾳ τῇ σῆ, ἀνελειπῶς ζωγραφίσας, κατὰ Παῦλον ἔκρινας σκύμβαλα ἅπαντα.
Ἱκετήριον ὕμνον χαρμονικῶς ἄδοντες, καὶ τῷ σῷ τιμίῳ λειψάνῳ, δόξαν προσνέμοντες, θερμῶς αἰτοῦμέν σε, οἱ σὲ πλουτοῦντες προστάτην, τῶν δεινῶν τὴν νῆσόν σου ῥῦσαι Γεράσιμε.
Θεοτοκίον.
Ἀνεξάλειπτον πένθος, διηνεκὲς δάκρυον, θεῖον ἐνδιάθετον φόβον, θερμὴν κατάνυξιν, ἁγνὴν ταπείνωσιν, καὶ συντριβὴν τῆς καρδίας, Θεοτόκε Δέσποινα, δῶς μοι καὶ σῶσόν με.
Κάθισμα, ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Σὲ τὸν ἰσάγγελον τῇ πολιτείᾳ σου, Χριστοῦ δὲ γνήσιον, δοῦλον Γεράσιμε, ὑμνολογίαις ἱεραῖς ἐν πίστει ἀνευφημοῦμεν, πόθῳ ἀσπαζόμενοι τὸ σεβάσμιο σκῆνός σου· ὅθεν δῶρον τίμιον, καὶ πηγὴ τῶν ἰάσεων, εὑρόντες αὐτὸ μάκαρ βοῶμεν· Δόξα Θεῷ τῷ στεφοδότῃ.
Δόξα. Τὸν τάφον σού Σωτήρ.
Ἡ πάνσεπτος ἡμῖν, τῆς τιμίας σου μνήμης, ἐπέστη Ἑορτή, ἥν τιμῶμεν προθύμως, τὸ σκῆνός σου τὸ ἄχραντον ὦ Γεράσιμε σέβοντες, ὅ δοξάζουσι, καὶ τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη, εὐφραινόμενα, τῇ σωτηρίᾳ ἀνθρώπων, Θεὸν μεγαλύνουσι.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ὁ πάντιμος χορός...
ᾨδὴ δ΄. Τὴν ἀνεξιχνίαστον.
Οἶκος σὺ γεγένησαι τῶν δωρεῶν, τῶν ὑπερφυῶν τῶν τοῦ πνεύματος, ὑφηγητῆς τε ἐναρέτου ἀγωγῆς, καὶ πρακτικὸς διδάσκαλος, τῆς ὑπερκοσμίου ἀσκήσεως.
Σοῦ τὴν πανευφρόσυνον· νῦν ἑορτῆν, καὶ φαιδρὰν τρισμάκαρ πανήγυριν, ἐπιτελοῦσα ἡ σὴ νῆσος, ὡς φρουρόν, σὲ προσκαλεῖται κράζουσα, σκέπη μοι γενοῦ ὦ Γεράσιμε.
Αἴγλη θείας χάριτος σοῦ τὸ σεπτόν, σκῆνος λαμπρυνθὲν ὦ Γεράσιμε, ὁ στεφοδότης θαυματόβρυτον ἡμῖν, ὡς θησαυρὸς παρέθετο, θείας εὐωδίας ἀνάπλεων.
Πίστει τε καὶ πόθῳ σοῦ ἅπαντες νῦν, θεοφόρε Πάτερ δεόμεθα, πρόφθασον ῥῦσαι, τὴν σὴν νῆσον τῶν δεινῶν· σὲ γὰρ προστάτην κέκτηται πρὸς τὸν πανοικτίρμονα Κύριον.
Ἕτερος. Σύ μου ἰσχύς.
Τὸ τοῦ Χριστοῦ, ὄντως σεπτὸν Εὐαγγέλιον, περιφέρων ἐν τῇ διανοίᾳ σου, καὶ τῇ τοῦ Πνεύματος ὁπλισθείς, χάριτι μετέβης, ἐπὶ τὸ Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, ἰσάγγελον τὸν βίον, καθαρῶς ἐκτελέσας, καὶ πανσόφως Θεῷ εὐηρέστησας.
Ὄντως Θεῶ, εὐχαῖς συντόνως ἑνούμενος, καὶ ἀγρύπνοις στάσεσι δακρύων τε, τοῖς ὀχετοῖς ὅλως ἀγνισθείς, καὶ λελαμπρυσμένος, τοῖς θείοις σου κατορθώμασιν, ὡς ἔλαφος διψῶσα, ἠρετίσω τοὺς τόπους, τοὺς ἁγίους, δοξάσαι τὸν Ἅγιον.
Νοῦς τῷ νοΐ, ἐνατενίζων γενόμενος, ἐλαμπρύνθης φωτισμῷ τοῦ Πνεύματος, ἱερωσύνης τῇ δωρεᾷ, τῇ φρικτῇ ὡς σκεῦος, τῆς ἀρετῆς ὑπερθαύμαστον, θυσίας ἀναφέρων, ἀναιμάκτους τῷ Κτίστῃ, παραδόξως τῷ σὲ καταστέψαντι.
Θεοτοκίον.
Διὰ παντός, μὴ διαλείπῃς μὲ σκέπουσα, σὲ γὰρ ἔχω μόνην ἐν πειρασμοῖς ὑπερασπιστήν, ῥύστην ἐν κινδύνοις, ἐν συμφοραῖς παραμύθιον, προστάτην ἐν ἀνάγκαις, εὐθυμίαν ἐν λύπαις, καὶ χαρὰν ἐν ταῖς θλίψεσι Δέσποινα.
ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.
Ῥευστήν, καὶ εὐμάραντον, ἠγήσω Πάτερ τερπνότητα, πᾶσαν τὴν τοῦ κόσμου ἀτενίσας, πρὸς τὴν ἀγάπην τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, νῦν δὲ τῆς ἀλήκτου χαρμονής, θείοις ἐν σκηνώμασιν, ἐντρυφᾷς ἀγαλλόμενος.
Ἰθύνεις πρὸς ἔνθεον, ὁλοσχερῶς θεσπέσιε, ἔρωτα τὸ πνεῦμά σου νηστείαις, συντονοτάτοις, καὶ ἐπιμόνοις εὐχαῖς, τοῦ τῆς ἀπαθείας ἀκλινῶς, κάλλους ἐφιέμενος, καὶ τῆς θείας ἐλλάμψεως.
Σεμνὸς καὶ ἠσύχιος, πιστός, ἁγνός, καὶ κόσμιος, ὅσιος, καὶ πρᾷος, καὶ ἀνδρεῖος, μέτριος, σώφρων, καὶ ἀνεπίληπτος, ὤφθης τῆς Τριάδος γεγονώς, θεῖον οἰκητήριον, καὶ τῆς χάριτος ὄργανον.
Γεράσιμε Ὅσιε, ἡμῶν τῶν δεομένων σου, δέξαι τὰς αἰτήσεις ἐν ἡμέρᾳ, τῶν πειρασμῶν τε, καὶ περιστάσεων, θλίψεων παντοίων τε δεινῶν, καὶ θερμῶς προσάγαγε, τῷ τῶν ὅλων Δεσπόζοντι.
Ἕτερος. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Ὑμνητὴς χρηματίσας, θείοις ἀπαυγάσμασι, καὶ πρὸς τὸ Σιναίον, χαίρων ἀνυψώιθης, ὡς ὑπόπτερος χάριτι ἔνδοξε, ἵνα σου τὸν πόθον, πόθῳ προσθεὶς τὴν πρὸς τὰ θεῖα, ἐνισχύσῃς Γεράσιμε ἔφεσιν.
Μυησθεὶς ἀποῤῥήτως, τὴν πρὸς τὰ οὐράνια ἔνθεον ὕψωσιν, τὴν Μωσέως χάριν, Ἠλιού τε πλουσίως ἀπείληφας, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, θαυμαστωθεὶς τῇ τοῦ Δεσπότου, παραδόξῳ νηστείᾳ πανόλβιε.
Νοῦς ὁρῶν, μάκαρ, τὸν σαῖς ἐπιλάμψεσι ψυχὰς αὐγάζοντα, καὶ σπηλαίοις μόνος, ἀπαθείᾳ ηὐλίσθης γενόμενος, ὁπαδὸς Προδρόμου, Θεοδοσίου τε νηστείας, φοιτητής, μιμητής τε Γεράσιμε.
Θεοτοκίον.
Παῤῥησίαν μεγίστην, πρὸς τὸν ἐκ λαγόνων σου ρεχθέντα Κύριον, κεκτημένη Κόρη, ὅσα θέλεις ἀνύεις ἑκάστοτε, καὶ ἰσχύεις πάντα, παντοδυνάμου Θεοῦ Μήτηρ, διὸ θέλησον μόνον καὶ σώζεις με.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.
Τὴν χάριν ὄντως θαυμάζομεν, τὴν ἄλλον Μωϋσῆν ἀναδείξασαν, καὶ σὲ Γεράσιμε καὶ γὰρ καὶ σὺ τεσσαράκοντα νυχθημερὸν νηστείαν, σαφῶς διήνυσας.
Αὐχμὸν τῆς γῆς, ἔτι ζῶντός σου, ταχέως σαῖς εὐχαῖς λύεις ἔνδοξε, καὶ μετὰ θάνατον, ἐξάγεις φρέατος γύναιον, καταπεσὸν ὠθήσει τῇ τοῦ ἀλάστορος.
Ἀφθάρτου δόξης Γεράσιμε, καρποὺς θεοπρεπεῖς ζῶν ἐξήνθησας, θανὼν δὲ ἄφθαρτος, ψυχῇ τε ζῇς καὶ τῷ σώματι, ἐν ουρανῷ καὶ γῇ τε, στέφει κοσμούμενος.
Πεποικιλμένος τῇ χάριτι, ποικίλλων συμφορῶν ἐλευθέρωσον, θεῖε Γεράσιμε, τὴν νῆσον ταύτην, ἥν κέκτηται, τὸ ὄνομά σου Πάτερ, μέγιστον καύχημα.
Ἕτερος. Ἰλάσθητί μοι.
Σὺ τὴν στολὴν τοῦ φωτός, καὶ τὴν δι’ ἔργων εὐπρέπειαν περιβολὴν σεαυτῷ, λαμπρὰν περιγέμενος, τοῦ κόσμου φῶς γέγονας, καὶ τῆς γῆς τὸ ἅλας, ὡς Χριστοῦ θεράπων γνήσιος.
Νοήμων σὺ γεγονώς, σαυτὸν Χριστῷ καθιέρωσας, καὶ πάσας τὰς ἀρετάς, γενναίως κατωρθώσας, διὸ σὲ ἐδόξασεν, ὁ Δεσπότης πάντων, ὡς πιστῶς αὐτὸν δοξάσαντα.
Ὁλολαμπὴ δωρεαῖς, παγχρύσοις ὄντα Γεράσιμε, ὡς θησαυρὸν ὁ Θεός, δι’ ἄφατον ἔλεος, ἡμῖν σὲ ἀπέστειλε, διὸ γεγηθότες ὕμνοις τοῦτον μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον.
Νενεκρωμένον πολλᾶς, Παρθένε μὲν παραβάσεσιν, ἡ τὴν ζωὴν τοῖς βροτοῖς, ἀῤῥήτως κυήσασα, Θεοτόκε ζώωσον, καὶ ποιεῖν Κυρίου τὰ θελήματα ἐνίσχυσον.
Κοντάκιον, ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Σκέπε, φρούρει, φύλαττε, ἀπὸ παντοίων κινδύνων, τὴν σὴν νῆσον Ὅσιε, σαῖς εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις, ἄσυλον γὰρ θησαυρόν σε πλουτισαμένη, πρόμαχον, θερμὸν σὲ ἔχει ἀγαλλομένη. Διὰ τοῦτο καὶ βοᾷ σοι, καύχημα χαίροις ἐμὸν Γεράσιμε.
Ἕτερον, ῆχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς ἀντιλήπτωρ καὶ θερμὸς προστάτης ἔνδοξε, ᾀεὶ προφθάνεις βοηθὸν ἐν περιστάσεσι. Διὸ ᾄσμασι Γεράσιμε θεοφόρε, εὐφημοῦμέν σε πιστῶς, καὶ ἐπιγράφομεν, τῆς σῆς νῆσου τὸν προστάτην συμπαθέστατον, ἀνακράζοντες· Χαῖρε Πάτερ ἀοίδιμε.
Ὁ Οἶκος.
Εὐφρανθῶμεν ἐνθέως ἐν τῇ πανσέπτῳ, καὶ χαρμοσύνῳ ἑορτῇ τοῦ θαυμαστοῦ Ὁσίου, καὶ πόθῳ πρὸς αὐτὸν ἐβοήσωμεν· θεοδόξαστε Πάτερ, καὶ θεοφόρε Γεράσιμε, ὁ τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν πανσόφως ἐν τῇ γῇ μετελθῶν, καὶ τὸ στέφος ἐν οὐρανῷ δεξάμενος παρὰ Θεοῦ, καὶ τῇ ἀφθαρσίᾳ τοῦ σώματος θείᾳ χάριτι λαμπρυνθείς, ῥῦσαι πρεσβείαις σου τὴν Μονήν, καὶ τὴν νῆσόν σου πάσης ἐπηρείας τε, καὶ κακώσεως, καὶ τῆς ἑνεστώσης ἀνάγκης ἐλευθέρωσον. Ἐκατέρα γάρ σε θερμώτατον κεκτημένη προστάτην, οὐ παύει τοῦ βοᾶν σοι· Χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΣΤ΄ Αὐγούστου, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου τοῦ νέου ἀσκητοῦ, καὶ προστάτου Κεφαλληνίας.
Στ.:
Γέρα πρέπουσι Γερασίμῳ τῷ Νέῳ.
Τῷ τοῖς γέρασι τῶν παλαιῶν στεφθέντι.
Ἧν ὁ Ὅσιος Πατὴρ Γεράσιμος, ἐκ τῆς Πελοποννήσου ὁρμώμενος, ἐκ χώρας λεγομένης Τρίκκης, ἤ Τρίκκαλα, κατὰ τὴν κοινὴν συνήθειαν. Ἔτυχε γονέων οὐχ ἦττον τὴν εὐσέβεια εὐγενῶν, ἤ τὸ γένος, καὶ πλουσίων ἀρκούντως. Ἀφ’ οὗ ἦλθεν εἰς ἡλικίαν, περιῆλθεν καὶ Ἑλλάδα, καὶ Θετταλίαν, καὶ Θράκην, ζητῶν πανταχοῦ τὴν ψυχικὴν τελειότητα. Διέτριψεν ἱκανὸν καιρὸν μονάσας ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθω, ἐν ᾧ τοῖς τῆς ἀρετῆς καλλίστοις ἄνθεσιν, αὕτα παρὰ τοῖς ἐκεῖσε ἀσκουμένοις μοναχοῖς ἔγνω, ἑαυτὸν καθωράϊσε. Μετὰ δὲ ταῦτα εἰς τοὺς σεβασμίους τόπους τῆς Ἱερουσαλὴμ μετέβη, χάριν προσκυνήσεως, ὅπου διαμείνας ἱκανὸν καιρόν, εἰς τὸν τῆς ἱερωσύνης βαθμὸν κανονικῶς ἀνεβιβάσθη παρὰ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γερμανοῦ, παρ’ οὗ καὶ συγχώρησιν λαβών, μετέβη εἰς τὰ περίχωρα τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου καὶ τεσσαρακονθήμερον νῆστις διετέλεσε, κατὰ μίμησιν τοῦ Δεσπότου, καὶ πολλοὺς περιελθῶν τόπους, καὶ νήσους, τελευταίον καὶ τὴν ἡμετέραν νῆσον κατέλαβεν, ἔνθα πολλοὺς διετέλεσε χρόνους, τοὺς πιστοὺς παραινῶν καθ’ ἑκάστην εἰς τὸ κατὰ Χριστὸν καὶ θεαρέστως ζῇν. Εἰς γηραλαίαν δὲ ἤδη ἐληλακὼς ἡλικίαν, καθ’ἑαυτὸν μονάσαι ἠθέλησε. Διὸ εὑρὼν τινὰ ναὸν πεπαλαιωμένον ἐν τινι τόπῳ Ὁμαλᾶ καλουμένῳ, ἀνήγειρε τοῦτον, καὶ ἐκ βάθρων ἀνεκαίνισε, καὶ εἰς διαγωγὴν ἰδίαν ἀνῳκοδόμησεν. Ἀλλ’ οἱ ἐν ταύτῃ τῇ νήσῳ προέχοντες τὴν τοῦ ἀνδρὸς ἀρετὴν ἐπιγνόντες, ἠνάγκασαν αὐτὸν ἀποδεχθῆναι τὰς ἐκείνων θυγατέρας, ὅσαι δηλαδὴ τὴν μοναχικὴν πολιτείαν ἠσπάζοντο, καὶ θεαρέστως βίον προείλοντο. Ἐδέχθη δὲ τὸ τοιοῦτον βάρος διὰ ψυχικὴν ὠφέλειαν ὁ Πατήρ, καὶ συνήχθησαν τὸ πρῶτον τινές, ἅς καὶ διετέλεσε διδάσκων τὴν ἀγγελικὴν καὶ μοναδικὴν πολιτείαν χρόνους οὐκ ὀλίγους. Οὗτος ὁ Ἅγιος Πατὴρ διέτριψε χρόνους τριάκοντα καὶ ἐν τῇ οἰκοδομηθείσῃ παρ’ αὐτοῦ μονῇ καὶ ἐν ἄλλῳ τόπῳ, ἄρτου τὸ σύνολον μὴ γευσάμενος, ἀλλὰ διέζῃ ὀσπρίοις μόνον ὀλίγῳ ὕδατι βεβρεγμένοις, καὶ συνεχῶς δακρύοις καὶ προσευχαῖς, καὶ ἀγρυπνίαις ἑαυτὸν καθήγνιζε. Καὶ ποτε τῆς νήσου ὑπ’ ἀνομβρίας πασχούσης, διὰ προσευχῆς ὑετὸν καταταγών, ἐθεράπευσεν. Οὐ μὴν δὲ ἄλλα καὶ πολλοὺς ἀσθενεῖς, καὶ δαιμονῶντας ἰάσατο, ὧν τὰ πάθη καὶ τὰ ὀνόματα μακρὸν ἄν εἴη λέγειν. Πιστεύεται βεβαίως παρὰ πᾶσι τοῖς ἐνταῦθα χριστιανοῖς διαφυλαχθῆναι τὴν νῆσον ταύτην ἀναιχμαλώτιστον, ἐν τῷ καιρῷ τῆς τῶν Ἀγαρηνῶν μάχης, διὰ προσευχῆς τοῦ αὐτοῦ Πατρός. Τῶν δὲ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ θαυμάτων, εἰ ἔστι τις ἐκ τῆς νήσου ταύτης, ἤ καὶ τῶν ἐκείνου συγγενῶν, ὅς μὴ μετέλαβεν ἐκ τούτων, γέγονεν ὅμως θεατὴς πολλῶν. Γυνή τις δαιμονιζομένη ἤχθη εἰς τὴν τοῦ Ἁγίου Μονὴν θεραπείας χάριν, ἥτις εὐκαιρίας λαχοῦσα, καὶ ὑπὸ σατανικῆς ἐνεργείας κινουμένη, κατέπεσεν εἰς φρέαρ βαθύτατον· ἀλλ’ ἐπιφανέντος τοῦ Ἁγίου, οὐ μόνον διεσώθη τοῦ πνιγμοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐνοχλοῦντος αὐτὴν δαίμονος ἠλευθερώθη. Ἐκοιμήθη δὲ οὗτος ὁ Ὅσιος ἐν ἔτει τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 1579, Αὐγούστου 15. Ἐπειδὴ δὲ ᾗν ἀδύνατον κρύπτεσθαι, ἡ τοῦ Ἁγίου ἀρετή, διὰ τοῦτο μετὰ τὸ αὐτοῦ θάνατον ἡ βουληθήσαν ποιῆσαι ἀνακομιδὴν τοῦ Λειψάνου, ἥτις καὶ γέγονε παρὰ τοῦ Ἐξάρχου τοῦ τότε τὸν θρόνον τῆς βασιλευούσης πόλεως Ἱερεμίου κανονικῶς, καὶ νομίμως κατέχοντος, ἐν ἔτει 1581. Ἀλλ’ ἐπειδὴ πολλοὶ τῶν ἐναντίων πρὸς κατηγορίαν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν κινούμενοι, ἐλάλουν ἀσέβειαν, ἠναγκάσθημεν, προσταγῇ τοῦ μακαρίτου Φιλαδελφίας Κυρίου Γαβριήλ, αὖθις ἐνταφιάσαι, ὅ καὶ γέγονεν. Ἐάσαντες δὲ τὸ ἱερὸν ἐκείνο λείψανον ἐν τῇ γῇ μέχρι τῆς τοῦ Φιλαδελφίας διορίας, καὶ πάλιν δευτέραν ποιήσαντες ἀνακομιδήν, εὕρομεν τὸ αὐτὸ λείψανον ἀκέραιον, πᾶσαν εὐωδίαν ἐκπέμπον, καὶ ἰάματα. Ἔμεινε δὲ ἐν τῇ γη τὸ τοῦ Ἁγίου λείψανον καὶ πρῶτον, καὶ ὕστερον χρόνους δύω καὶ μήνας ὀκτώ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Διομήδους.
Στίχοι
· Ἠθλησε καὶ ζῶν, καὶ θανὼν Διομήδης,
· Προαιρέσει ζῶν, καὶ νεκρὸς τομῇ κάρας.
Εἶχεν οὗτος πατρίδα τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, γεννηθεὶς μὲν ὑπὸ ἀγαθῶν καὶ περιφανῶν γονέων, γενόμενος δὲ αὐτὸς κατὰ προαίρεσιν ἀγαθώτερος καὶ ἐναρετώτερος. Ἐξήσκει δὲ τὸ ἰατρικὸν ἐπάγγελμα, διὰ τοῦ ὁποίου μὲν ἰάτρευε τὰ σώματα πάντων τῶν εἰς αὐτὸν προστρεχόντων, τὰς δὲ ψυχὰς τούτων ἰάτρευε διὰ τὴς εὐσεβείας καὶ θεογνωσίας. Κατὰ δὲ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει 288 ἀφήσας τὴν πατρίδα του Ταρσόν, ὑπῆγεν εἰς τὴν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας, ἔνθα εὐηργέτει ποικιλοτρόπως τοὺς προσερχομένους ἀυτῷ, καὶ ὡς ἰατρός, καὶ ὡς διδάσκαλος τῆς πίστεως. Ὅθεν διεβλήθη πρὸς τὸν βασιλέα, καὶ ἔνεκεν τούτου ἀπεστάλησαν ἄνθρωποι ἵνα τὸν φέρωσι ἔμπροσθεν αὐτοῦ· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ὁ Ἅγιος, οἱ ἀπεσταλμένοι, εὑρόντες αὐτὸν νεκρόν, ἔκοψαν τὴν ἁγίαν του κεφαλὴν ἵνα φέρωσι αὐτὴν εἰς τὸν βασιλέα, διὰ τὴν ἀσπλαγχνίαν των ὅμως ταύτην εὐθὺς οἱ δήμιοι ἐτυφλώθησαν. Ἰδὼν δὲ τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἁγίου ὁ βασιλεύς, προσέταξε νὰ τὴν ἐπαναφέρωσι καὶ ν’ ἀποθέσωσιν εἰς τὸν φυσικόν της τόπον, συναρμόζοντες αὐτὴν μὲ τὸ λοιπὸν σῶμα· ἅμα δὲ συνήρμοσαν τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος μὲ τὸ σῶμά του, εὐθὺς ἔλαβον καὶ τὴν ὀπτικὴν ἐνέργειαν καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν των. Τελεῖται ἡ αὐτοῦ σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸ μαρτυρικὸν αὐτοῦ ναόν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἐντὸς τοῦ σεβασμίου οἴκου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, παρὰ τῇ Χρυσῇ Πύλῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Χαιρήμων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι
· Λήξει βίου σου χαῖρε, Χαιρήμων μάκαρ.
· Ἀρχὴν γὰρ εἶδες τῆς ἀμοιβῆς τῶν πόνων.
Οὗτος ὁ Ὅσιος Χαιρήμων ἴσως εἶναι ὁ ἀναφερόμενος ἐν τῷ Λαυσαϊκῷ, ὅστις ἐν ᾧ καθήμενος εἰργάζετο εὐθὺς ἐξέψυξεν. Εἰς δὲ τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων γράφεται περὶ τοῦ Χαιρήμονος τούτου, ὅτι τὸ σπήλαιον αὐτοῦ ἀπεῖχε μὲν τῆς Ἐκκλησίας μίλια τεσσαράκοντα, ἀπεῖχε δὲ τοῦ ὕδατους μίλια δώδεκα, καὶ μ’ ὅλον τοῦτο ἡσύχαζε, φέρων δύο ὑδρίας ὕδατος, τὴν μὲν τὴν μίαν ἡμέραν, τὴν δὲ τὴν ἄλλην.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλκιβιάδης, πυρὶ τελειοῦται.
Στ.:
Ἀλκιβιάδου σάρκα πῦρ κατεσθίει,
Μωσῆς ἄν εἶπε θεῖος ὡσεὶ καλάμην.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων τριακοντατριῶν μαρτύρων τῶν ἐκ Παλαιστίνης, ξίφει τελειωθέντων.
Στίχοι
· Στερρὸς στρατός τε καὶ συνασπισμὸς μέγας,
· Ξίφει πεσών, στράτευμα δαιμόνων πρέπει.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου Μορφῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς Ἐδεσσηνῶν πόλεως, εἰς ταύτην τήν θεοφύλακτον καὶ Βασιλίδα τῶν πόλεων ἀνακομισθείσης.
Στίχοι
· Ἐν σινδόνι ζῶν ἐξεμάξω σὴν θέαν,
· Ὁ νεκρὸς εἰσδὺς ἔσχατον τὴν σινδόνα.
Εἰς τὸ Κεράμιον
· Ἀχειρότευκτον χειρότευκτος σὸν τύπον.
· Φέρει κέραμος παντοτεῦκτα Χριστέ μου.
Ἤκουσταί μοι τὰ περὶ σοῦ καὶ τῶν σῶν ἰαμάτων, τῶν ἄνευ φαρμάκων ὑπὸ σοῦ γινομένων· ὡς γὰρ λόγος, τυφλοὺς ἀναβλέπειν ποιεῖς, χωλοὺς περιπατεῖν κατασκευάζεις, λεπροὺς καθαρίζεις, καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ δαίμονας ἐλαύνεις, καί τους ἐν μακρονοσίᾳ βασανιζομένους θεραπεύεις, καὶ νεκροὺς ἐγείρεις, καὶ ταῦτα πάντα ἀκούσας περὶ σοῦ, κατὰ νοῦν ἐθέμην τὸ ἕτερον τῶν δύο, ἢ ὅτι Θεοῦ Υἱὸς εἶ, ποιῶν ταῦτα, ἢ Θεός. Διὰ τοῦτο τοίνυν γράψας ἐδεήθην σου σκυλῆναι καὶ ἐλθεῖν πρός με, ἵνα καὶ τὸ πάθος, ὃ ἔχω θεραπεύσῃς, καὶ μετ' ἐμοῦ ἐνταῦθα συνέσῃ· καὶ γὰρ ἤκουσα, ὅτι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι καταγογγύζουσί σου, καὶ βούλονται κακῶσαί σε. Πόλις δὲ σμικροτάτη μοι ἐστὶ καὶ σεμνή, ἥτις ἀρκέσει ἀμφοτέροις ἡμῖν τοῦ κατοικεῖν ἐν εἰρήνῃ.
Μακάριος εἶ, Αὔγαρε, πιστεύσας ἐν ἐμοὶ καὶ μὴ ἑωρακώς με· γέγραπται γὰρ περὶ ἐμοῦ, τοὺς ἑωρακότας μὴ πιστεύειν ἐν ἐμοί, ἵνα οἱ μὴ ἑωρακότες με, αὐτοὶ πιστεύσωσι καὶ ζήσωνται. Περὶ δὲ οὗ ἔγραψὰς μοι ἐλθεῖν πρὸς σέ, δέον ἐστὶ πάντα δι' ἃ ἀπεστάλην, πληρῶσαί με, καὶ μετὰ τὸ πληρῶσαι, ἀναληφθῆναι πρὸς τὸν ἀποστείλαντά με Πατέρα, καὶ ἐπειδὰν ἀναληφθῶ, ἀποστελῶ σοι ἕνα τῶν Μαθητῶν μου, ὀνόματι Θαδδαῖον, ὅστις καὶ τὸ πάθος σου θεραπευσει, καὶ ζωὴν αἰώνιον, σοί τε καὶ τοῖς σὺν σοί, καὶ εἰρήνην παρέξει, καὶ ποιήσει τῇ πόλει σου τὸ ἱκανόν, πρὸς τὸ μηδένα τῶν ἐχθρῶν κατισχῦσαι αὐτῆς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς περὶ ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ μεγίστης καὶ ἀνυπερβλήτου φιλανθρωπίας, ἣν ἐδείξατο τότε ἀποστρέψας μέτ' αἰσχύνης τοὺς ἀθέους Ἀγαρηνούς, μεσιτείᾳ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἐν τῷ ναῷ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐξάντλησις τοῦ ἁγιάσματος, καὶ αὖθις ἀνάδοσις.
Στίχοι
· Πηγὴ κενοῦται θαυματουργῶν ὑδάτων,
· Πληρουμένη δέ, θαυματουργεῖ καὶ πλέον.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη γίνεται τῆς καὶ μετὰ οἰκτιρμῶν ἐπενεχθείσης ἡμῖν ἐν τοῖς καιροῖς ἐκείνοις φοβερᾶς ἀπειλῆς τοῦ σεισμοῦ, οὗ παρ' ἐλπίδα ἐλυτρώσατο ἡμᾶς ὁ φιλάνθρωπος Θεός.
Στίχοι
Στῆσον φόβῳ σῷ ἡμῶν τὰς διανοίας,
Τῇ σαλεύσει Δέσποτα, γῆς θεμελίων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου Μακαρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νεῖλος ὁ Ἐρικούσιος. ἀνακαινιστὴς τῆς μονῆς τοῦ Γηρομερίου ἐν Θεσπρωτίᾳ τῆς Ἠπείρου, ἐν ἐιρήνῃ τελειοῦται.
Οὗτος ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τὸ 1190 ἔτος υἱὸς Ἰωάννου τοῦ Λασκαρέως ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδώρου τοῦ Λασκαρέως ὅς ἐβασίλευσεν ἐν Νικαίᾳ τῷ 1204. Ὁ Ὁσιος Νεῖλος, ἀπὸ τὸν διωγμὸν τῶν Λατίνων ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὰ βασίλεια καὶ ἤλθε εἰς τὴν ἐν τῇ παραλίᾳ τοῦ Πόντου μονὴν τῶν Ἀκοιμήτων ἡγουμενεύοντος τοῦ Ὁσίου Μαρκέλλου (28 Δεκεμβρίου)· ὅστις ἀπὸ Νῖκον ὠνόμασε Νεῖλον τὸν Ἅγιον, χειροτονήσας αὐτὸν μοναχόν, καὶ ἔμεινεν ἐν τῇ μονῇ ἕως τὸ 1264 ὅτε ὁ θρόνος ἀπὸ τὴν Νίκαιαν ἐπανῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν. Τότε ὁ Νεῖλος, λαβὼν χρήματα ἐκ τῆς μητρός του ὑπῆγεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ἔμεινεν 6 ἔτη. Ἔπειτα, ἐπανήλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν μετά τινος θεοφιλοῦς γέροντος, μεθ’ οὗ ἐλέγξαντες τὸν Λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Α’ τὸν Παλαιολόγον, ἐξωρίσθησαν εἰς πλοῖον ἄνευ πηδαλίου καὶ ἄνευ πλοιάρχου, ἀλλὰ μετὰ τεσσαρακονθήμερον πάλην κυμάτων καὶ τρικυμιῶν ἐλιμενίσθησαν εἰς τὸν Ἄθωνα, μονὴν τῶν Ἰβήρων, καὶ ἔμειναν 10 ἔτη καὶ ὁ μὲν γέρος ἀπεβίωσε, ὁ δὲ Νεῖλος ἔμεινε θυρωρὸς τῆς αὐτῆς μονῆς, ὁπόθεν ἀνεκλήθη ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικο τὸν Παλαιολόγον, φανεὶς εἰς αὐτὸν καὶ εἰς πάντας τοὺς αὐλικοὺς αἰδέσιμος, καὶ λαβὼν χρήματα ἐξ αὐτοῦ καὶ τῆς ἀδελφῆς του, ἐταξίδευσε τὸ δεύτερον εἰς Ἱεροσόλυμα τὸ ἔτο 1300 περιελθὼν ἅπασαν τὴν Παλαιστίνην Γαλιλαίαν, Συρίαν , καὶ τὰς νήσους Ῥόδον, Κύπρον, Κρήτην, Πελοπόννησον καὶ Ἑπτάνησον. Ἐκ δὲ τῆς Κερκύρας ἐπέρασεν εἰς τὴν νῆσον Ἐρικοῦσαν ἔρημον οὗσαν, ἐκεῖ ἔκτισε Μονὴν ἐξ οὗ ἔλαβε τὴν ἐπωνυμίαν Ἐρικούσιος, μονάσας ἐπὶ 10 ἔτη παλαίων μόνος καθ’ ὅλων τῶν στοιχείων διωχθεὶς δὲ ἐκεῖθεν ἐκ πειρατῶν, ἔπλευσε εἰς Κάνινα τοῦ Αὐλῶνος καὶ διελθὼν ὅλην τὴν παραλίαν Ἤπειρον, ἔφθασεν εἰς τὸ Φαρμακοβοῦνι τῆς Θεσπρωτίας εἰς θέσιν Γούβα πήξας μοναστήριον τὸ ὁποῖον μέχρι σήμερον σῴζεται, καὶ ἐκεῖ μετὰ τῶν δύων συνασκητῶν του Ἱερομονάχου Καλλινίκου καὶ τοῦ μοναχοῦ Γερασίμου, ἔκτισαν ἔκκλησίαν ἔνδον τοῦ Σπηλαίου ὅτε εἶδον ἐν μιᾷ νυκτὶ ἄνω τοῦ Σπηλαίου φῶς ἐξαίσιον, καὶ τὴν πρῳίαν μεταβάντες εἰς τὸ δάσος δὲν ἠδύνατο νὰ διακρίνωσι τὸ μέρος ὅπου ἦτο τὸ φῶς, διότι τὸ δάσος ἦτο πυκνόν, θέσαντες δὲ σταυρὸν μέγαν ἐκ δύο ξύλων μακρῶν τὴν ἄλλην νύκτα εἶδαν τὸ φῶς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, καὶ ἐκεῖ ὡδηγήθησαν καὶ εὗρον τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου Ὁδηγήτριαν ἐπονομαζομένην, κεκρυμμένην ἀπὸ τὸ 840, ὅτε οἱ εἰκονομάχοι ἔκαυσαν πολλὰς ἐκκλησίας καὶ μονάς. Ἐκεῖ ἔκτισαν τὴν νῦν μονὴν τοῦ Γηρομερίου κτίσμα Ἡρακλείου τοῦ Αὐτοκράτορος ἀπὸ τὸ 630. Πυρποληθεῖσαν τὸ 840 καὶ ἀνακαινισθεῖσαν τὸ 1310. Εἰς τὴν ὁποίαν μονὴν ἀφιέρωσεν ὁ πλούσιος Ἰωαννίτης Ἰωάννης Ἀψαρᾶς πολλὰ κτήματα πρὸς διατροφὴν τῶν μοναχῶν. Τοῦτον ἐμιμήθησαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι πλούσιο καὶ ἀφιέρωσαν πολλὰ καὶ ηὔξησεν ὁ ἀριθμὸς τῶν Μοναχῶν. Ὁ δὲ Ὅσιος, φθάσας εἰς γήρας βαθύ, ἐχειροτόνησεν ἡγούμενον τὸν Ἡσαΐαν καὶ αὐτὸς ἐκλείσθην εἰς τὴν Σκήτην ἔξωθεν τῆς Μονῆς ἥτις σῴζεται ἕως σήμερον, μόνος μόνῳ Θεῷ προσευχόμενος, ἐκεῖ ἔγραψε καὶ τὴν διαθήκην του, ἀφιερώσας εἰς τὴν μονὴν τὸ ἰδιόχειρον Τετραυάγγελον καὶ τὰ ἅγια λείψανα, τὰ ὁποῖα σῴζονται κειμήλια τῆς μονῆς ἕως σήμερον, θαύματα ποιοῦντα εἰς τοὺς ἀσθενεῖς, κατόπιν ἀναθεμάτισεν τοὺς αἱρετικούς, εἶτα διέταξε τοὺς μοναχοὺς νὰ σέβωνται τὸν ἡγούμενον καῖ νὰ εἶναι ἀκοίμητοι εἰς δοξολογίαν Θεοῦ καὶ διδάξας αὐτοὺς πολλὰς ὁδηγίας ἐκ τῶν Γραφῶν, παρέδωκε τὸ πνεῦμά του.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Τιμοθέου, ἐπισκόπου Εὐρίπου, καὶ κτίτορος τῆς Ἱ. Μ. Πεντέλης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἀγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Νικοδήμου τοῦ ἐκ Μετεώρων, μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει ᾳφνα΄ (1551).
Στίχοι:
Τί δαί συ Νικόδημε; Εἰπέ σον πάθος.
Τεθανάτωμαι δι’ ἀγάπην Κυρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Ἀποστόλου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ τῆς κωμοπόλεως Ἁγίου Λαυρεντίου ἕλκοντος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀθλήσαντος, ἐπὶ τῆς βασιλείας Σουλτὰν Μεχμὲτ τοῦ Δ΄, ἐν ἔτει 1686.
Στίχοι:
Ἀπῆρας ὄντως εἰς μονὰς τῶν Ἀγγέλων,
Πτεροῖς ἀγώνων φαίδιμος λίαν μάκαρ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Σταμάτιος, ὁ ἐκ Βόλου καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας ἐν ἔτει ᾳχπ΄ (1680) ξίφει τελειοῦται.
Στίχοι:
Ὁ Σταμάτιος εὗρε τῶν κάτω στάσιν,
ἀεικίνητον δ’ εὗρε τῶν ἄνω δρόμον.
Οὗτος ὁ εὐλογημένος Σταμάτιος ἦτο ἀπὸ ἕν χωρίον τοῦ Βόλου, λεγόμενον Ἅγιος Γεώργιος, τῆς ἐπαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη δὲ κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, καὶ ἤλθεν εἰς τὴν χώραν του ἀπὸ τὴν βασιλείαν ἕνας Ἀγᾶς, διὰ νὰ συνάξῃ τὰ βασιλικὰ δοσίματα, ἤτοι τοὺς φόρους, ὁ ὁποῖος ἔκαμνε πολλὰς ἀδικίας, καὶ καταδυνάστευε τοὺς χριστιανούς, ὡς τὸν παλαιὸν καιρὸν ὁ Φαραὼ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἦτο τὸ κακὸν ὑπὲρ τὴν δύναμίν των, ὅθεν μὴ δυνάμενοι νὰ δώσουν οἱ χριστιανοί, ὑπῆγαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, θαῤῥοῦντες νὰ εὕρουν κρίσιν, καὶ δικαιοσύνην. Παρουσιάσθησαν λοιπὸν καὶ εἰςτὴν Ὑψηλὴ Πύλην ἐνώπιον τοῦ Βεζίρου τοῦ ἐπιτρόπου τοῦ Βασιλέως, καὶ ἔκλαιον τὴν ἀδικίαν των. Ὁ δὲ ὡς ἤκουσε, θέλων νὰ κάμῃ χάριν εἰς τὸν ἀδικητὴν ἐκεῖνον Ἀγᾶν (ἐπειδὴ καὶ ἦτο φίλος του) ἐπρόσταξε νὰ τοὺς διώξουν. Δέροντες λοιπὸν τοὺς χριστιανοὺς καὶ σπρώχνοντες αὐτοὺς οἱ ἄνθρωποί του, τοὺς ἔβγαλαν ἔξω, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἦτον εἷς καὶ ὁ μακάριος οὗτος Σταμάτιος. Τινὲς δὲ Ἀγαρηνοὶ φίλοι τοῦ ἀδικητοῦ ἐκείνου, ἰδόντες αὐτὸν ὅπου ἐφώναζε διὰ τὸν ἀδικητήν, περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τὸν ἐπῆραν καὶ τὸν ὑπῆγαν εἰς τὸν Βεζίριν, λέγοντες, ὅτι αὐτὸς ἔγινε Τοῦρκος, καὶ τώρα εἰναι χριστιανός, καταμαρτυρούντες οἱ κατάρατοι, καὶ συκοφατοῦντες τὸν μάρτυρα. Ὁ δὲ Μάρτυς ἠρνεῖτο λέγων, ὅτι οὐδὲν τοιοῦτον ἐποίησε. Τὸν ἔπεμψε λοιπὸν ὁ Βεζίρης εἰς τὸν Κριτὴν ὅπου κρίνει τὰς τοιαύτας ὑποθέσεις. Ὅθεν ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ Κριτὴς, ἄν ἀληθῶς ἔγινε Τοῦρκος. Ὁ δὲ Μάρτυς πάλιν ἠρνεῖτο, ὅτι ἀδίκως τὸν συκοφαντοῦν. Ἐγὼ λέγει τοιοῦτον πράγμα δὲν ἔκανα, ἀλλὰ οὐδὲ ἦλθε ποτὲ εἰς τὸν νοῦν μου τοιοῦτος λογισμός. Ὁ Κριτὴς τοῦ λέγει, καὶ ἄν δὲν ἔγινες γένου τώρα, καὶ ἔλα εἰς τὴν ἰδικήν μας πίστιν. Ὁ δὲ Μάρτυς γεγωνυίᾳ τῇ φωνῇ ἀνέκραξε, μή μοι γένοιτο νὰ ἔλθω εἰς τόσην ἀγνωσίαν, ὦ Κριτα! Καὶ νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου· κάλλιον μοι εἶναι νὰ ἀποθάνων, καὶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Χριστόν μου, πάρεξ νὰ ζῶ εἰς τοῦτον τὸν κόσμον μὲ μυρίας ἀναπαύσεις, καὶ δόξας βιωτικάς. Ὁ δὲ Κριτής, ἰδῶν τὸ στεῤῥὸν τοῦ Μάρτυρος, τὸν ἔπεμψε κατεπειγόντως εἰς τὸν Βεζίρην, καὶ τοῦ ἐμήνυσε τὴν πολλὴν σταθερότητα ὅπου ἔχει εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Βεζίρης ἔπασχε μὲ πολλοὺς τρόπους, καὶ κολακείας, ἴσως νὰ τὸν μεταστρέψῃ ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἔλεγε· ἄν γένῃς Τοῦρκος θὰ σὲ κάμω πρῶτον τοῦ παλατίου μου, καὶ θὰ σοῦ δώσω πλοῦτον πολύν, καὶ δόξαν καὶ τιμήν. Ὁ δὲ Μάρτυς λαμπρᾷ τῇ φωνῇ ἐνόησεν· Ἐγώ, πλοῦτον, καὶ δόξαν, καὶ τιμὴν ἔχω τὸν Χριστόν μου, ὅστις μοῦ ἔχει κατοικίαν ἐπάνω εἰς τοὺς οὐρανούς, δόξαν ἀμάραντον, καὶ ζωὴν αἰώνιον· αἱ δὲ ἰδικαί σου τιμαὶ καὶ δόξαι, εἶναι φθαρταί, καὶ μάταιαι, καὶ ταχέως ἀπολοῦνται ὁμοῦ μὲ ἐκείνους ὅπου τὰς ζητοῦν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Βεζίρης, τὸν ἔπεμψεν εἰς τὴν φυλακήν, καὶ ἐπρόσταξε νὰ τὸν τιμωροῦν, καὶ μεθ’ ἡμέρας τινὰς τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακήν, καὶ τὸν ἔστησαν ἔμπροσθεν τοῦ βήματός του, καὶ ὑπέσχετο πάλιν τὰ αὐτά. Καὶ ἰδών, ὅτι δὲν πείθεται εἰς τὸ θέλημά του, τὸν ἠπείλησεν, ὅτι θὰ τοῦ κάμῃ μεγάλας, καὶ φρικτὰς τιμωρίας. Ὁ δὲ Μάρτυς ὡς παιγνία ταῦτα λογιζόμενος ἔλεγεν· ἄν καὶ μυρίους θανάτους μοὶ δώσῃς ἐγὼ τὸν Χριστόν μου δὲν ἀρνοῦμαι, ἀλλ’ εἶμαι ἔτοιμος νὰ βασανίζωμαι διὰ τὸ ὄνομά του, εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Βεζίρης, καὶ ὁργῆς μεγάλης ἐμπλησθείς, τῷ παρέδωκε τῷ ἐπάρχῳ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ. Ὅστις, λαβὼν τὸν μακάριον τοῦτον Σταμάτιον καὶ φέρων αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλικοὺ παλατίου, εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν. Καὶ οὕτως ἠξιώθη ὁ μακάριος νὰ συμβασιλεύῃ μὲ τὸν Χριστόν, δι’ ὅν καὶ ἐτιμήθη· οὗ ταῖς πρεσβείαις τύχοιμεν ἅπαντες τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως τῶν τιμίων λειψάνων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἐν Μεγάροις, Σεραφείμ, Δωροθέου, Ἰακώβου, Δημητρίου, Βασιλείου, καὶ Σαράντου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Δανιήλ, ὁ ἐκ Τσιοτίου (Φαρκαδόνα) καταγόμενος, καὶ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Μεγάλου Μετεώρου ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι:
Ἐκ Τσιοτίου ἀπῆλθες θεοφόρε,
Καὶ ἐν τῷ βράχῳ ἀνῆλθες θεηγόρε,
ἔνθα θεοφιλῶς ἠσκήθης ἀπαύστως,
διὸ σὺ ἔλαβες στεφάνους ἐσχάτως.
Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Σωτηρίας αἰωνίου τὴν ἀπόλαυσιν, δεικνύων Ὅσιε, φωτολαμπάσιν αὐγαῖς, ἐνθέων σου πράξεων, καὶ ἰσαγγέλου ζωῆς, χαίρων ἔψαλλες, ὁ τῶν Πατέρων Κυριος, καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἷ.
Κροτησάτωσαν, μονάζοντες τῷ Πνεύματι, καὶ ὁμήγυρις τῶν ἱερέων τερπνῶς, καὶ σὲ δοξαζέτωσαν θεῖε Γεράσιμε, ὡς πλουτοῦντές σε, καύχημά τε, καὶ κλέος ἅπαντες, καὶ κανόνα εὐσεβείας.
Ἤστραψαν σου, θεοφόρε τὰ παλαίσματα, δι’ ὧν ἐπέλαμψας Θεοῦ δοχεῖον σεπτόν, ἐπίγειος Ἄγγελος, βροτὸς οὐράνιος, καὶ γὰρ ἄσαρκον, σοῦ τὴν ζωὴν διήνυσας, ἐν ἐρήμοις καὶ σπηλαίοις.
Τὴν σωτήριον, βοήθειαν θεόληπτε, τὴν σὴν αἰτούμεθα, καταπεμφθῆναι ἡμῖν, ἐν ὥρᾳ τῶν θλίψεων, ἡνίκα ταύτης πίστεως, σοῦ δεόμεθα, θαυματουργὲ Γεράσιμε, δεομένων ὁ προστάτης.
Ἕτερος. Παῖδες Ἑβραίων.
Δῶρον δοθέν μοι οὐρανόθεν, Πάτερ ἔγνων σε ἡ νῆσός σου βοᾷ σοι χαρμοσύνως· διὸ θεόπεμπτον κηρύττω, τὴν ἔλευσίν σου Ὅσιε, καὶ δοξάζω τὸν δοτῆρα.
Ὅλη στοργῇ, καὶ διαθέσει, μεγαλύνω σε Γεράσιμε τρισμάκαρ· εὐλογίαν μοι γάρ, κομίζειν ἀπεστάλης, ὡς Ἀβραὰμ ὁ δίκαιος, Ἰωσήφ, καὶ Ἐλισσαῖος.
Ὕμνον πανύχιον προσφέρω, κεκτημένη σε θερμώτατον προστάτην, καὶ δοξάζω θερμῶς, τὸν Κύριον τῆς δόξς, τὸν σὲ θαυμάτων χάριτι, καταστέψαντα θεόφρων.
Θεοτοκίον.
Ἤνοιξας πύλας Παραδείσου, ἄς ἀπέκλεισεν ἀνθρώποις ἡ προμήτωρ Θεομήτωρ· διὸ κᾀμοὶ τῆς μετανοίας, ἅνοιξον πύλας πύλην μοι, ἀνοιγούσας Παραδείσου.
ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Τίς μὴ ἐκπλαγείη τοὺς ἀγῶνας, τοὺς μόχθους, τὰς κακουχίας, τοῦ σοῦ σώματος, οἷ περ ἀγαλλόμενος, μόνης ἐπεπόθησας, τῆς φεγγοβόλου λάμψεως τοῦ θείου Πνεύματος, τὸν Κύριον δοξάζων ἀπαύστως, τὸν δοξάσαντά σε, τῶ στέφει ἀφθαρσίας.
Ἦρως ἐκ τῶν ἔργων ἀπεφάνθης, ἐν σοὶ σκηνωσάσης θείας χάριτος· ὅθεν θεραπεύονται πάθη τὰ δυσίατα, δαιμόνων τὰ ἐπήρεια ἀποδιώκεται, Γεράσιμε, διὸ σὲ ὑμνοῦμεν, καὶ δοξολογοῦμεν τὴν πάνσεπτόν σου μνήμην.
Σκεῦος ἐκλογὴς σεπτὸν ἐδείχθης, τὴν ἄνω φαιδρῶς λαμπρότητα δεξάμενος, καὶ πρὸς τὰ σκηνώματα, θεῖα καὶ οὐράνια, περιχαρὼς ἀνέδραμες, καταστραπτόμενος, τῇ χάριτι τῆς θείας Τριάδος, ὑμνοις ἥν δοξάζεις εἰς πάντας τοῦς αἰῶνας.
Κηρύττομεν πάντες χαρμοσύνως, θεόπεμπτον ἀληθῶς, σὴν μάκαρ ἔλευσιν· ὤφθης γὰρ σωτήριος, ἐν ταῖς περιστάσεσι, τῶν συμφορῶν καὶ θλίψεων, ταῖς σαῖς ἐντεύξεσι, πρὸς Κύριον, ὅν νῦν μὴ ἐκλείπῃς, δυσωπεῖν ἀπαύστως, ἡμᾶς ἐλεηθῆναι.
Ἕτερος. Τὸν ἐν ὄρει.
Λαοῦ λύπην, ἠφάνισας εὐχῇ σου, ἀνομβρίαν λύσας σῇ Μάκαρ παῤῥησίᾳ, πρὸς τὸν Θεὸν Γεράσιμε θεόληπτε, Κύριον δοξάζων, καὶ δεδοξασμένος φανεὶς παρὰ Κυρίου.
Ὁ τῇ αἴγλῃ τοῦ σύμπαντος ἀστράψας, τὸ εἰς φρέαρ πεσὸν τοῦ δαίμονος ὠθήσει, ὡς ἀντιλήπτωρ γύναιον ἐξήγαγες, δοξάζων, καὶ δεδοξασμένος φανεὶς παρὰ Κυρίου.
Σωτὴρ ὤφθης, δεινῶν λοιμοῦ κινδύνων, τὴν σὴν νῆσον ὄντως ἐκλυτρούμενος, καὶ πατρικὴν συμπάθειαν πιστούμενος, Κύριον δοξάζων, καὶ δεδοξασμένος φανεὶς παρὰ Κυρίου.
Θεοτοκίον.
Ὕμνον δέχου, ἀνάγων ἐκ χειλέων, Ἁγνή. Καὶ ῥῦσί με κινδύνων, καὶ μολυσμοῦ τοῦ σώματος ἀμόλυντε, καὶ καθάρισόν με, τὸν μεμολυσμένον, παντοίαις ἁμαρτίαις.
ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.
Στέψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων, τὸν ῥύστην ἐν ταῖς θλίψεσι, καὶ ἐν κινδύνοις προστάτην, πόθῳ αὐτὸν εὐφημοῦντες.
Νέου ἀσκητοῦ, τὸ σκῆνος φιλέορτοι κατασπαζόμενοι, δεῦτε ἀγαλλίασιν, ἐνθέῳ πόθῳ ἀπαρυσώμεθα, ὡς θησαυρὸν πλουτήσαντες τοῦτο καὶ κράξωμεν ὁλοψύχως, σκέπε ἡμᾶς πάντοτε, ταῖς πρεσβείαις σου θεῖε Γεράσιμε.
Στἐψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων...
Ἔθετο Θεός, σὲ ὄντως τῆς πίστεως, ὡς ἀδιάσειστον , στύλον καὶ ἐδραίωμα, καιροῖς ἐσχάτοις κατ’ ἐχθρῶν Ὅσιε, σκῆνος σεπτὸν καὶ θεῖόν σου, λίθον προσκόμματος, ἐναντίοις, δοὺς ὁμολογίαν τε, ἐνισχύων ἀεὶ τὴν ὀρθόδοξον.
Στἐψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων...
Ὅλη νῦν θερμῶς, ἡ νῆσός σου κράζει σε, φύλαξ σωτήριε, φρούρει με ἀπήμονα, λοιμοῦ, κινδύνων, σεισμοῦ κακώσεως, σαῖς προσευχαῖς Γεράσιμε, ταῖς εὐπροσδέκτοις Θεῷ, καὶ προστάτης φάνηθι θερμώτατος, τοῖς πιστῶς ἀνυμνοῦσί σε Ὅσιε.
Στἐψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων...
Πάντας τοὺς τὴν σήν, τελοῦντας Γεράσιμε, μνήμην πανίερον, λύτρωσαι πρεσβείαις σου, κινδύνων νόσων, πάσης κακώσεως, ὡς ῥύστης τῶν ἐν θλίψεσι λιτανευόντων σε, καὶ τὴν νῆσον ταύτην σὺν τῇ ποίμνῃ σου, βλάβης πάσης ἀλώβητον τήρησον.
Ἕτερος. Ἐξέστη ἐπὶ τούτω ὁ οὐρανός.
Γεράσιμον ἐν ὕμνοις τὸν νεοφανέντα, δοξάσωμεν ἐνθέως.
Σὲ πάντες μεγαλύνομεν εὐσεβῶς, εὐσεβῶς τὰ σεπτά σου δοξάζοντες θαύματα, τὰς ἀρετάς, καὶ τὰ κατορθώματα τὰ λαμπρά, καὶ τοὺς ἀγώνας Ἅγιε, οὕσπερ ἐξελέξω διὰ Χριστόν· διὸ νῦν θεοφόρε, Γεράσιμε παράσχου, σοῖς ὑμνηταῖς τὴν προστασίαν σου.
Γεράσιμον ἐν ὕμνοις τὸν νεοφανέντα, δοξάσωμεν ἐνθέως.
Ὀσμῆς, καὶ εὐφροσύνης πνευματικῆς, τῷ σεπτῶ σου λειψάνῳ ἱστάμενοι, πανευλαβῶς θείαν προσλαμβάνομεν δωρεάν, καὶ σοῦ τὴν πανευφρόσυνον, μνήμην ἐκτελοῦντες περιχαρῶς· διό σε θεοφόρε, Γεράσιμε αἰτοῦμεν, σκέπε, καὶ φρούρει τοὺς ὑμνοῦντάς σε.
Ἐν πίστει προσκυνοῦμεν τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος τὸ κράτος.
Ὑπέρμαχον, προστάτην, καὶ βοηθόν, καὶ φρουρὸν ἀντιλήπτορα, καὶ ἰατρόν, σὲ πλουτησαμένη χαρμονικῶς, ὡς θησαυρὸν ὑπέρτιμον, κόλποις περιφέρω ἐν τοῖς ἐμοῖς, Γεράσιμε παμμάκαρ, ἡ νῆσός σου βοᾷ σοι, ἥν περιφρούρει ταῖς πρεσβείαις σου.
Ἐν πίστει ἀνυμνοῦμεν τὴν Ἁγνὴν Παρθένον, καὶ μόνην Θεοτόκον.
Παράδοξον εἰργάσω πρᾶγμα Σεμνή, τὸν σὸν Πλάστην τεκοῦσα καῖ Κύριον, πρᾷον καὶ νῦν, ἕτερον τεράστιον ἐν ἐμοί, ἁμαρτωλόν, κατάκριτον, οἴκτειρον, ἐλέησον εὐμενῶς, καὶ σῶσον φιλανθρώπως, ὡς Μήτηρ φιλανθρώπου, φιλανθρωπίας τὸν ἀνάξιον.
Ἐξαποστειλάριον· Ἀπόστολοι ἐκ περάτων.
Ὁ σύλλογος μοναζόντων, τῶν ἱερέων ὁ χορός, καὶ ἡ πληθὺς φιλεόρτων, θεῖον Γεράσιμον φαιδρῶς, τὸ νεοστήρικτον κλέος, ᾠδαῖς ὑμνήσωμεν πάντες.
Ὅμοιον.
Τὸ σκῆνός σου θεοφόρε, τὸ δοξασθὲν παρὰ Θεοῦ, καὶ ἀρετῶν θεῖον σκεῦος, καὶ θαυματόβρυτον δοθέν, σέβομεν πόθῳ τελοῦντες, τὴν σεβασμίαν σου μνήμην.
Ὅμοιον.
Ὑπέρμαχον ἐν κινδύνοις, καὶ ἀντιλήπτορα θερμόν, ἐν θλίψεσι θεοφόρε, Γεράσιμε καὶ προστάτην, πρὸς τὸν Θεὸν σὲ πλουτοῦντες, τὸν στεφοδότην ὑμνοῦμεν.
Θεοτοκίον.
Ἀπόστολοι ἐκ περάτων...
Αἴνοι, ἦχος πλ. δ΄. Ὤ τοῦ παραδόξου.
Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, τῆς ἰσαγγέλου ζωῆς, τὸ νεόσδοτον δώρημα, καὶ τὸ νεοκόσμητον, μοναζόντων θησαύρισμα, τῶν ἀσκητῶν τε, τὸ νεοστήρικτον, καύχημα πέλων, πάντας πρὸς αἴνεσιν, προσκαλεῖς θεσπέσιε· διὸ τὴν σήν, μνήμην ἑορτάζοντας, ἡμᾶς περίσωζε.
Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, τῆς ἀρετῆς ἐραστής, γεγονὼς ὤφθης ἅπασι, δωρεῶν τοῦ Πνεύματος, ἱερὸν οἰκητήριον, κατορθωμάτων, θαῦμα ἐξαίσιον, προτερημάτων, θησαυρὸς μέγιστος· ὅθεν τελοῦμέν σου, ἐν ᾠδαῖς νῦν χαίροντες, πανευλαβῶς, τὴν ἡμᾶς εὐφραίνουσαν, θείαν πανήγυριν.
Ὅσιε Πάτερ Γεράσιμε, σὲ καὶ προστάτην θερμόν, καὶ ὑπέρμαχον ἔχομεν, ἐν κινδύνοις πάντοτε, πρὸς Θεὸν τὸν φιλάνθρωπον· διό σου σκῆνος, τὸ θαυματόβρυτον, περικυκλοῦντες, καθικετεύομεν, πρόφθασον Ἅγιε, τῶν δεινῶν καὶ θλίψεων, ῥῦσαι ἡμᾶς, τοὺς προσκαλουμένους σε, θερμῶς ἑκάστοτε.
Ὅσιε Πάτερ Γεράσιμε, ἐναπεφάνθης φωστήρ, Ἐκκλησίας νεόδμητος, ἀρετῶν φαιδρότητι, καὶ θαυμάτων λαμπρότητι, ὡς τοῦ Ἁγίου, Πνεύματος ὄργανον, ὡς τοῦ Δεσπότου, θεράπων γνήσιος, σκεῦος ὡς τίμιον, χάριτος θεσπέσιε τῆς τοῦ Θεοῦ, ὡς χρυσίον δόκιμον, τῆς Ἁγιότητος.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, χορεύσωμεν ἑόρτια, καὶ σκιρτήσωμεν ἀγαλλόμενοι, ἐν τῇ πανσέπτῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός. Ἱερεῖς, μονάζοντες, καὶ φιλέορτοι, τὸν πανένδοξον κροτήσωμεν ἐν ὕμνοις, ὡς χαρίτων ἔμπλεων, θαυμαστῶς γεγενημένον, καὶ οὐρανίων δωρεῶν, τῶν τοῦ Πνεύματος ἐπαίνων τοῖς ἄνθεσι, τὸν τῆς σεπτῆς Τριάδος, πιστὸν ἱερομύστην, συνελθόντες καταστέψωμεν, τὸν ἀσκήσεως ὁδηγόν, πρὸς ἀρετὴν ἐπισπῶντα, τοῦ Εὐαγγελίου ἐργάτην, τελειότητι τῆς ζωῆς, τὸν τῆς χάριτος στολὴν κεκοσμημένον, τὸν τοῦ Δεσπότου, γνήσιον δοῦλον, τὸν θησαυρόν, τὸν ἀεὶ πλουτίζοντα, τὸν πάντας ἐκ τῶν δεινῶν ἀεὶ λυτρούμενον, θεόσδοτον προστάτην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν· θεόληπτε Γεράσιμε, πρόφθασον ἐξελοῦ ἡμᾶς, τῆς ἑνεστώσης ἀνάγκης, καὶ ῥῦσαι τὴν νῆσόν σου, πάσης κακώσεως.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ἄσατε λαοί...
ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στ. δ΄ καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ προσόμοια. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Δεῦτε Κεφαλλήνων οἱ πιστοί, δράμωμεν προθύμως καὶ πόθῳ, τῷ Γερασίμου Ναῷ, ὕμνους ἀναπέμψωμεν τῷ εὐεργέτῃ Θεῷ, τῷ μεγάλως δοξάσαντι, ὑστέροις ἐν χρόνοις, χάρισι καὶ τέρασι, καὶ θαυμασίοις πολλοῖς, τοῦτον τὸν αὐτοῦ ὑπηρέτην, ὅνπερ καὶ προστάτην παρέσχε, πᾶσι τοῖς αὐτῷ προστρέχουσιν ἐκ πίστεως.
Χάρις ἡ τοῦ Πνεύματος ἡμᾶς, Πάτερ ἡ ἐν σοὶ ἐνοικοῦσα, φαιδρῶς συνήγαγεν, ἄσμασι προτρέπουσα, τὴν θείαν μνήμην σου, τὴν σεπτὴν καὶ χαρμόσυνον, αἰσίως τιμῆσαι, χάριτος ὡς πρόξενον μάκαρ Γεράσιμε· ὅθεν προσφωνοῦμέν σε σκέπε, τοὺς προσκαλουμένους σε πόθῳ, ἀπὸ τῶν δεινῶν καὶ περιστάσεων.
Πάντες ὡς μεγίστην ἀληθῶς, καθομολογοῦμεν ἐν πίστει, τὴν προστασίαν τὴν σήν, ἐν ταῖς περιστάσεσι τῶν συμφορῶν καὶ δεινῶν, τάχος μάκαρ προφθάνουσαν, εὐχαῖς εὐπροσδέκτοις, Ὅσιε Γεράσιμε πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν· ὅθεν σὲ προστάτην πλουτοῦντες, μνήμην τὴν σὴν ὕμνοις τελοῦμεν, εὐχαρίστως πάντες ἀγαλλόμενοι.
Σκῆνός σου θεόφρων τὸ σεπτόν, σκεῦος ἀπειργάσω χαρίτων καὶ οὐρανίων ἠθῶν, πόνοις τῆς ἀσκήσεως, καὶ θεῖον ὄργανον, δωρεῶν τῶν τοῦ Πνεύματος, ᾀείμνηστε Πάτερ· ὅθεν θαυματόβρυτον ὁ στεφοδότης Χριστός, δῶρον αὐτὸ δέδωκε πᾶσι, τοῖς πανευλαβῶς κεκτημένοις, πρέσβιν σε θερμὸν θεῖε Γεράσιμε.
Δόξα. Ἦχος δ΄.
Τὸν ἐξαίσιον καὶ πανθαύμαστον βίον σου, ἐξεπλάγησαν δαίμονες, καὶ ἐθαύμασαν Ἄγγελοι, ὁρῶντές σε ἐπὶ γῆς, ἐν σαρκὶ ὡς ἄσαρκον δι’ ἀρετῆς διατρέποντα. Διὸ ἡ μνήμη σου σήμερον, θεοφόρε Γεράσιμε, εὐφροσύνης πρόξενον ἡμῖν ἐπέστη, καὶ χαρμόσυνον ἑορτὴν ἐπιτελοῦντες, σέβομεν πόθῳ τὸ ἱερόν, καὶ ἅγιον σκῆνός σου, ἀξιοχρέως δοξάζοντες, τὸν σὲ δοξάσαντα Κύριον.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Τὴν πάνσεπτόν σου Κοίμησιν Παναγία Παρθένε Ἁγνή, τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη ἐν οὐρανῷ, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος ἐπὶ τῆς γῆς μακαρίζομεν· ὅτι Μήτηρ γέγονας τοῦ Ποιητοῦ τῶν ἁπάντων Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν ἱκετεύουσα, ὑπὲρ ἡμῶν μὴ παύσῃ δεόμεθα, τῶν εἰς σὲ μετὰ Θεόν, τὰς ἐλπίδας θεμένων, Θεοτόκε πανύμνητε, καὶ ἀπειρόγαμε.
Φῶς ἱλαρόν.
Στιχηρά. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Εὐφραθᾶ.
Στίφη τῶν εὐσεβῶν, δοξάσωμεν συμφώνως, Θεὸν τὸν κηδεμόνα, τὸν δόντα φιλανθρώπως, ἡμῖν θεῖον Γεράσιμον.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Οὗτος γὰρ ἀληθῶς, τὴς πίστεως ὑπάρχει, τὸ στήριγμα καὶ κλέος, Ὀρθοδοξίας ὄντως, πιστῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα.
Στ.: Μακάριος ἀνήρ...
Σκῆνος γὰρ τὸ σεπτόν, ᾀείζωον δεικνύων, αἰσχύνει τοὺς ἀπίστους, τοὺς δὲ πιστοὺς προτρέπει, δοξάζειν τὸν Παντάνακτα.
Δόξα.
Δόξα σοι Βασιλεῦ, Παντάναξ πλουτοδότα, πανεύσπλαγχνε τῷ δόντι, Γεράσιμον σοῖς δούλοις, ὡς πλοῦτον ἀναφαίρετον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Δέσποινα Ἀγαθή, ἁγίας σου τὰς χεῖρας, πρὸς τὸν Υἱόν σου ᾆρον, φιλόψυχον τὸν Πλάστην, οἰκτειρῆσαι τοὺς δούλους σου.
Νῦν Ἀπολύεις.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν πιστῶν σε προστάτην, καὶ ταχὺν ἀντιλήπτορα, ὁσιώτατε Πάτερ, θεοφόρε Γεράσιμε, ἀνέδειξε Θεὸς ἐπὶ γῆς, ὁ πάντων τῶν ὄντων κηδεμών· θεραπεύεις γὰρ σωμάτων, καὶ ψυχῶν τὰ πάθη τῇ σῇ χάριτι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.
Δόξα. Ὅμοιον.
Τῶν Τρικκάλων τὸν γόνον, Κεφαλλήνων τὸ κλέϊσμα, Ὁμαλῶν Μονῆς τῶν προστάτην, Σὲ εὐφημοῦμεν Γεράσιμε· ἐβίωσας γὰρ ἐν τῇ δὲ τῇ ζωῇ ὡς ἄγγελος οὐράνιος Θεοῦ. Διὸ δόξης ἠξιώθη, καὶ ἀφθαρσίας σῶμά σου τὸ πάντιμον· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀφθαρτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε πιστοῖς πρέσβυν ἀκοίμητον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἐν τῇ γεννήσει...
ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Μετὰ τὸν προοιμιακόν, τὸ Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους η΄ καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ τῆς ἑορτῆς τῆ Θεοτόκου ἐκ τοῦ Μεγάλου Ἐσπερινοῦ, δ΄ δευτεροῦντες τὸ πρῶτον.
Καὶ τοῦ Ἁγίου προσόμοια δ΄. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.
Τῷ τιμίῳ λειψάνῳ σου, ἡ σὴ Νῆσος ἀγάλλεται, καὶ τοῖς θείοις ᾄσμασι καταστέφει σε, πλουτισαμένη σὲ ἄσυλον, θησαύρισμα Ὅσιε, καὶ ὑπέρμαχον θερμόν, πρεσβευτὴν προθυμώτατον, ταύτην σώζοντα, ἐκ παντοίων κινδύνων, ὡς μεγίστην, παῤῥησίαν κεκτημένος, ὦ θεοφόρε Γεράσιμε.
Καὶ εἰς Τρίκκην πανόλβιε, καὶ εἰς Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, καὶ Ἑώαν ἅπασαν, καὶ εἰς Σίναιον, καὶ εἰς Σιὼν ἁγιώνυμον, ἐρήμους καὶ σπήλαια, Ἰορδάνην τε λαμπρῶς, ὁ περίδοξος βίος σου, ἐναπήστραψε, καὶ πλησθείς, τῶν ἐνθέων χαρισμάτων, θησαυρὸς ἐναπετέθης, ἐν τῇ Μονῇ σου θαυμάσιος.
Φυγαδεύονται δαίμονες, ἀσθενεῖς θεραπεύονται, τοῦ λιμοῦ ἡ κάκωσις ἀφανίζεται, γῆς δὲ αὐχμὸς διαλύεται, ψυχαὶ διασώζονται, τὸ γὰρ ὄνομα τὸ σόν, τὸ σεπτὸν καὶ σεβάσμιον, δῶρον τίμιον, εὑραμένη θεόθεν δεδομένον, ἡ σὴ Νῆσος τὰς αἰτήσεις, ταῖς σαὶς πρεσβείαις κομίζεται.
Μυστηρίων γεγένησαι, ἱερεὺς καθαρώτατος, μοναζόντων καύχημα, καὶ ἑδραίωμα, καὶ ἀσκητῶν τύπος ἄριστος, πιστούμενος ἅπασι, τὰ σεπτά σου, καὶ λαμπρὰ κατορθώματα Ἅγιε, δι’ ὧν κέκτησαι, τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν, παραδόξως, ἐν σοὶ μάκαρ ἐνοικοῦσαν, καὶ τηλαυγῶς ἀπαστράπτουσαν.
Δόξα. Ἦχος α΄.
Θεαρχίῳ νεύματι στέψωμεν ὦ φιλεόρτων ὁμήγυρις, νεοφανῆ ἀντιλήπτορα μέγιστον.
Πλ. α΄. Ἐπιτελοῦντες τὴν χαρμόσυνον, καὶ πανίερον μνήμην, αὐτὸν μεγαλύνωμεν.
Β΄. Τὴν δὲ πανέντιμον περικυκλοῦντες θήκην, μετ’ εὐφροσύνης τῇ χάριτι εὐωχούμενοι.
Πλ. β΄. Τὸ χαριτόβρυτον, καὶ πανσέβαστον σκῆνος θεώμενοι, ᾠδαῖς ἀναμέλψωμεν, εὐσεβοφρόνως τε γεραίροντες τὸν τοῦ Χριστοῦ ὑπηρέτην, τὸν ὕμνον σπεύσωμεν ἐκβοήσαι, ἰδοὺ ὁ ἀοίδιμος, Γεράσιμος προτίθεται.
Γ΄. Δῶρον τοίνυν θεόθεν δεδωρημένον, ἐδεξάμεθα δωρεαῖς παγχρύσοις κεκοσμημένον.
Βαρύς. Εὐλογίαν γὰρ πᾶσιν ἡμῖν ἐκ Θεοῦ παρασχεῖν ἐλήλυθας, ᾧ ἀτενίζειν οὐ παυσόμεθα, κᾄν σοὶ ἄξιον γέρας ἀπονέμειν ἀδύνατον.
Δ΄. Ζῶντας γὰρ καὶ μετὰ πότμον, θησαυρόν σε ἐπλουτήσαμεν.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον
Πλ. δ΄. Διὸ Ὅσιε θεοφόρε, Χριστῷ σὺν τῇ Θεοτόκῳ Μαριάμ, Ἁχράντῳ Κόρη, πρέσβευε διηνεκῶς, περιφρουρῆσαι, καὶ σῷσαι ἀπὸ πάσης προσβολὴς ἐναντίας τὴν νεολαιαν σου, τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα.
Α΄. Εἰς τοὺς αἰῶνας ἀγλαοφανῶς μακαρίζοντες.
Εἴσοδος· φῶς ἱλαρόν· προκείμενον· καὶ τὰ Ἀναγνώσματα.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (γ΄ 1-9)
Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὑ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῇς αὐτῶν ἀναλάμψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμη διαδραμοῦνται. Κρινούσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ, συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενούσιν αὐτῷ· ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπῇ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (ε´ 15-23, στ´ 1-3).
Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. Διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας, καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου· ὅτι τῇ δεξιᾷ αὑτοῦ σκεπάσει αὐτούς, καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην καὶ περιθήσεται κόρυθα κρίσιν ἀνυπόκριτον. Λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον, ὁσιότητα· ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν. Συνεκπολεμήσει αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας· πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν, καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι. Ἀγανακτήσει κατ᾿ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης· ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως. Ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως, καὶ ὡς λαῖλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς, καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν, Βασιλεῖς, καὶ σύνετε· μάθετε Δικασταὶ περάτων γῆς· ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους, καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν· ὅτι ἐδόθη παρὰ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν, καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑψίστου.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (δ´ 7-15).
Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις· καὶ ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη, καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ. Βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες, καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.
Εἰς δὲ τὴν Λιτήν, ἰδιόμελα. Ἦχος α΄.
Τὸν νέον ἀσκητήν, καὶ νεοφανῆ ἐκ τῆς Ἑώας ἀνατείλαντα ἀστέρα, θεῖον Γεράσιμον, ἐν ᾠδαῖς ασμάτων εὐφημήσωμεν. Ἐγκρατείᾳ γὰρ τὸ σῶμα νεκρώσας, καὶ τῇ ἀπαθείᾳ ἁγνίσας τὴν ψυχήν, θεῖον ἑαυτὸν ἐνδιαίτημα, ἔτι ἐν τῷ μετὰ σώματος βίῳ ἀπετέλεσε. Διὸ καὶ μετὰ θάνατον, ἐν γῇ μὲν αὐτοῦ τὸ σῶμα, ἐν οὐρανοῖς δὲ τὸ πνεῦμα δοξάζεται, καὶ πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἦχος πλ. β΄.
Χαίρει σήμερον ἡ σὴ νῆσος, ἐν τῇ πανσέπτῳ σου μνήμη, μάκαρ θεοφόρε Γεράσιμε, καὶ σὺν αὐτῇ ἅπαντες πιστοί, εὐφραίνονται ἀγαλλόμενοι. Ἀνέτειλας γὰρ τῷ κόσμῳ, ἀστὴρ νεοφανὴς τῇ φαιδρότητι τῆς χάριτος ἀστραπτόμενος, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ὁ αὐτός.
Μάκαρ θεοφόρε Γεράσιμε, σὲ καὶ ζῶντα περιχαρῶς ἐπλουτήσαμεν, καὶ μετὰ θάνατον ἔχειν σε ἠξιώθημεν πανθαύμαστε. Διὸ τὸ θεῖόν σου, καὶ σεβάσμιον σκῆνος, εὐλαβῶς ἀσπαζόμενοι, δυσωποῦμέν σε, τὸν Θεὸν ἱκετεύειν ὑπὲρ ἡμῶν.
Ὁ αὐτός.
Πόθῳ θείῳ καὶ ἔρωτι, τρωθεὶς τὴν ψυχὴν ἱερῶς, Γεράσιμε πανθαύμαστε, τὸν τῶν γεννητόρων πόθον ἀπώσω, καὶ συγγενῶν, καὶ φίλων σαυτὸν ἀποχωρήσας, ἐμάκρυνας φυγαδεύων, τόπον ἐκ τόπου ἀμειβόμενος, καὶ δὴ ἐκ πολλῶν ἐνθέου βίου παραδειγμάτων, τὸ τῆς ἀρετῆς μέλι ὡς ἐξ ἀνθέων, οἷά τις σοφὴ συλλεξάμενος μέλισσα, ἐν τῇ σαυτοῦ ψυχῇ, ὡς ἐν σίμβλῳ νοητῷ ἐναπέθηκας. Διό σε ὁ Χριστὸς θαυμάτων ἐνεργείαις ἐδόξασεν ἐν γῇ, καὶ τῆς χαρᾶς τῶν ἐκλεκτῶν ἐν οὐρανῷ κατηξίωσεν· ἧς καὶ ἡμᾶς μιμητὰς τοῦ σοῦ βίου γενομένους, ἀξιωθῆναι πρέσβευε, τοὺς ἐτησίως τελοῦντας τὴν μνήμην σου.
Ἦχος β΄.
Ἐν τοῖς ἐπουρανίοις σκηνώμασιν Ὅσιε, σὺν ταῖς τῶν ἁγίων χορείαις, τὸ πνεῦμά σου αἰωνίως ἀγάλλεται· λαμπρῶς δέ σου καὶ τὸ σῶμα τὸ θαυματόβρυτον, φθορᾶς ἀνώτερον, ἐν τῇ Κεφαλληνίᾳ διασωζόμενον τιμᾶται, καὶ πανταχοῦ τὸ σεπτόν σου ὄνομα ὐμνεῖται, καὶ δοξάζεται Χριστός, ὁ δοξάζων τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Ὅσιε Πάτερ, Γεράσιμε θεσπέσιε, Μωσέως τοῦ Θεόπτου, καὶ Ἠλιοὺ τοῦ ζηλωτοῦ, τοὺς τρόπους ἐκμιμούμενος, καὶ τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος, ἔξω κόσμου καὶ σαρκὸς ἐγένου, ζῶν ὑπὲρ τὰ ὁρώμενα. Διὸ καὶ ὁ Χριστός σε ἀξίως ἐδόξασεν, ἐν γῇ μὲν τὸ θεῖόν σου σκῆνος, κρεῖττον διαφθορᾶς συντηρῶν, ὡς καὶ τὸ κατ’ εἰκόνα ἀδιαλώβητον τηρήσαντα, ἐν οὐρανῷ δὲ τὸ πνεῦμά σου, ἔνθα πάντων έστὶ τῶν εὐφραινομένων ἡ κατοικία κατέταξεν, ᾧ πρεσβεύων μὴ παύσῃ ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Δεῦτε φιλεόρτων τὰ συστήματα...
Εἰς τὸν στίχον. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Ὅτε σε ἐκ τῶν δὲ φθαρτῶν, μάκαρ ὁ διάπυρος ἔρως, Θεοῦ ἐξήρπασε, τότε σου τὴν ἔφεσιν πᾶσιν ἀντέθηκας, καὶ αὐτῷ ἠκολούθησας, μακρὰν φυγαδεύων, εἰς ἔρημον ἄβατον, ἐν ᾗ ὡμίλεις Χριστῷ· ὅν νῦν δυσωπῶν μὴ ἐκλείπῃς, ὑπὲρ τῶν ᾀεί σε τιμώντων, καὶ μακαριζόντων ἱερώτατε.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Νέος ἀνεδείχθης ἀσκητής, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, ἐχθρῶν σφαξάμενος, τὸν μισανθρωπότατον, καὶ δολιώτατον, τὸν εἰς ὕψος καυχώμενον, καὶ γένος ἀνθρώπων, παμπήδην γελάσαντα, καὶ ἀπατήσαντα· ὅθεν τὴν ἁγίαν σου μνήμην, πόθῳ ἐκτελοῦντες θεόφρων, ὕμνοις ἑορτάζομεν Γεράσιμε.
Στ.: Μακάριος ἀνήρ...
Πᾶσαν τρικυμίαν τῶν παθῶν, Πάτερ κατεμάρανας σφόδρα, τῇ ἐγκρατείᾳ σαρκός, ἄλλος ὥσπερ ἄσαρκος ἐν γῇ ἠγώνισαι, τὰς ὀρέξεις νεκρώσας σου, τοῖς πόνοις καὶ μόχθοις, θεῖον καταγώγιον γέγονας πνεύματος· ὅθεν σου τὴν πάνσεπτον μνήμην, ἡμῶν ἐκτελούντων προσφόρως, μέμνησο πολύτλα παμμακάριστε.
Δόξα. Ἦχος δ΄.
Οὐρανίου πολιτείας φωστὴρ διαυγέστατος, ἔλαμψας τῷ κόσμῳ τῷ κάλλει τοῦ πνεύματος, φαιδρῶς καθωραϊσμένος, καὶ τῇ αἴγλῃ τὸν νοῦν καταστραπτόμενος. Διὸ προστάτην πλουτοῦντές σε Γεράσιμε Ὅσιε, καὶ τὸ σεβάσμιον σκῆνός σου εὐλαβῶς ἀσπαζόμενοι, δεόμεθά σου ἐκτενῶς, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ὅτε ἐξεδήμησας Θεοτόκε Παρθένε...
Νῦν Ἀπολύεις.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν πιστῶν σε προστάτην, καὶ ταχὺν ἀντιλήπτορα, ὁσιώτατε Πάτερ, θεοφόρε Γεράσιμε, ἀνέδειξε Θεὸς ἐπὶ γῆς, ὁ πάντων τῶν ὄντων κηδεμών· θεραπεύεις γὰρ σωμάτων, καὶ ψυχῶν τὰ πάθη τῇ σῇ χάριτι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.
Δόξα. Ὅμοιον.
Τῶν Τρικκάλων τὸν γόνον, Κεφαλλήνων τὸ κλέϊσμα, Ὁμαλῶν Μονῆς τῶν προστάτην, Σὲ εὐφημοῦμεν Γεράσιμε· ἐβίωσας γὰρ ἐν τῇ δὲ τῇ ζωῇ ὡς ἄγγελος οὐράνιος Θεοῦ. Διὸ δόξης ἠξιώθη, καὶ ἀφθαρσίας σῶμά σου τὸ πάντιμον· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀφθαρτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε πιστοῖς πρέσβυν ἀκοίμητον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἐν τῇ γεννήσει...
ΟΡΘΡΟΣ
Μετὰ τὴν α΄ στιχολογίαν, κάθισμα, ἦχος γ΄. Τὴν ὠραιότητα.
Νεοφανέντος σου τῇ οἰκουμένῃ σοφέ, καὶ πλουτισθέντος σου ταῖς θεϊκαῖς ἀρεταῖς, λελαμπρυσμένος φωστὴρ ἀναπεφάνθης· ὅθεν ὡς στερέωμα, Ἐκκλησίας τεθέντα σε, ᾄσμασι γεραίρομεν, ὡς ἀστράπτοντα χάρισι. Διὸ καὶ σὲ προστάτην πλουτοῦντες, ὕμνοις, τὴν σὴν τιμῶμεν μνήμην.
Δόξα.
Τὴν καθαρότητα τῆς διανοίας σου, καὶ τὸ ἐπίμονον, τὸ τῶν καμάτων σου, τήν τε ἰσάγγελον ζωήν, ἰδὼν ὁ στεφοδότης, χάρισι ἐλάμπρυνε, καὶ λαμπρῶς σε ἐδόξασε, φύλακα παρέχων σε καὶ ἡμῶν ἀντιλήπτορα. Διὸ καὶ εὐχαρίστως ἡ νῆσός σου, δόξαν Θεῷ προσαναπέμπει.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ἐν τῇ γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τῇ κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος, θαῦμα ἐν θαύματι διπλοῦν συνέδραμες Θεοτόκε· πῶς γὰρ ἡ ἀπείρανδρος βρεφοτόφος ἀγνεύουσα; Πῆς δὲ ἡ Μητρόθεος, νεκροφόρος μυρίζουσα; Διὸ σὺν τῷ Ἀγγέλῳ βοῶμέν σοι· χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.
Μετὰ τὴν β΄ στιχολογίαν, κάθισμα, ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐπὶ γῆς ὡς ἄσαρκον ἐν ἀρετῇ διαπρέψας, πολιτείας γέγονας ἐπουρανίου ἐργάτης· Πνεύματος δὲ τοῦ Ἁγίου φανεὶς δοχεῖον, χάριτι θαυμάτων μάκαρ ἀντεδοξάσθης. Διὸ πάντες σοῦ τὸ σκῆνος, σέβομεν πόθῳ θεῖε Γεράσιμε.
Δόξα, ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.
ᾈρετῶν φαιδρότητι κεκοσμημένος, τὴν στολὴν τῆς χάριτος, μάκαρ ἐδέξω ἐξ Θεοῦ, καὶ τὸ σεβάσμιον σκῆνός σου, πιστοῖς ἐδόθη πηγὴ χαριτόβρυτος.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Τῇ σεπτῇ κοιμήσει σου ἡ οἰκουμένη, τῷ ἀΰλῳ πνεύματι πεποικιλμένη νοερῶς, ἐν εὐφροσύνῃ κραυγάζει σοι· χαῖρε Παρθένε χριστιανῶν τὸ καύχημα.
Μετὰ τὸν πολυέλεον, κάθισμα, ἦχος πλ. δ΄. Τὴν σοφίαν καὶ λόγον.
Τῆς ἀγάπης τῷ ἔρωτι πτερωθεῖς, καὶ φωτὶ τῷ τῆς χάριτος ἐλλαμφθείς, τὸν κόσμον κατέλιπες, καὶ Χριστῷ ἠκολούθησας, ἀγγελικῶς τὸν βίον, τελέσας ὡς ἄσαρκος, κεκαθαρμένος ὅλος, ψυχῇ τε καὶ σώματι. Ὅθεν καὶ δοχεῖον, τοῦ Θεοῦ χρηματίσας, τὴν χάριν ἀπείληφας, ὡς μισθὸν τῶν καμάτων σου, τοῦ τελεῖν τὰ θαυμάσια, θεοφόρε Γεράσιμε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ἡ Θεὸν συλλαβοῦσα ἄνευ σπορᾶς, σαρκωθέντα τεκοῦσα δίχα φθορᾶς, τὴν νέαν ἀμφιέννυσαι, ἀφθαρσίαν τοῦ πνεύματος· ὡς γὰρ ζωῆς σὺ Μήτηρ, καὶ πάντων Βασίλισσα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστης, Παρθένε τὴν ἄϋλον. Ὅθεν ἐπαξίως, ἀληθῶς ἀνεδείχθης, νεφέλη πηγάζουσα, τῆς ζωῆς ἡμῶν νάματα, Θεομήτωρ Πανάμωμε, πρέσβευε τῷ Σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς εὐσεβῶς προσκυνοῦσι τὴν σεπτήν σου μετάστασιν.
Οἱ Ἀναβαθμοί τοῦ δ΄ ἦχου.
Προκείμενον, ἦχος δ΄: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Στ.: Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ...
Πάσα πνοή. Τὸ Εὐαγγέλιον. Ὁ Ν΄ ψαλμός.
Ἐλεῆμων, ἐλέησόν με ὁ Θεός... Ἦχος πλ. β΄.
Δέδοται πιστοῖς παρὰ Θεοῦ θησαυρὸς ἀσύλητος, Γεράσιμε Ὅσιε, τὸ πάνσεπτον σκῆνός σου. Διὸ πνευματικὴν εὐφροσύνην, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν, βρύεις ἀεννάως μακάριε, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει τῇ σορῷ σου τῇ θείᾳ. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, ἁγιώτατε Πάτερ, ἀτρώτους ἡμᾶς κινδύνων διασῴζεσθαι.
Ὁ α΄ κανὼν τῆς ἑορτῆς τῆς Θεοτόκου εἰς στ΄· καὶ τοῦ Ἁγίου β΄ εἰς η΄.
Κανὼν πρῶτος. Ἦχος δ΄.
ᾨδὴ α΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.
Τὸν ὕμνον προσάγει σοι, μάκαρ θεόφρων Γεράσιμε, ἡ νῆσός σου σήμερον, ἀγαλλομένη φαιδρῶς, ἥν περίσωζε, φρουρόν σε κεκτημένη, προστάτην θερμώτατον, καὶ ἀντιλήπτορα.
Θεράπων πανάριστος, Θεοῦ παμμάκαρ καὶ γνήσιος, ἐδείχθης Γεράσιμε, βίον ἀσκησας ἐν γῇ, τὸν ἰσάγγελον, διὸ ταῖς σαῖς πρεσβείαις τὴν νῆσόν σου φύλαττε προσκαλουμένην σε.
Μονήν σε εἰργάσατο, Πατρός, Υἱοῦ τε, καὶ Πνεύματος, ὁ ἔνθεος πόθος σου πρὸς τὰ οὐράνια, ὡς στηρίζων σε, τῇ χάριτι τῇ θείᾳ, τηρεῖν σε κατέπεισε νόμου προστάγματα.
Τοὺς σὲ καταστέφοντας, νῦν ἐγκωμίων τοῖς ᾄσμασι, ἐν θρόνῳ τῆς χάριτος, παρεστηκὼς ἐφ’ ἡμᾶς, ταῖς πρεσβείαις σου, ἐπίβλεψον, καὶ ῥῦσαι, παντοίων ἐκ θλίψεων, μάκαρ Γεράσιμε.
Κανὼν δεύτερος· οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Ἄδω σοι τὸν ὕμνον ὁ δοῦλός σου. (Ἄνευ τῶν Θεοτοκίων). Ἦχος πλ. δ΄.
ᾨδὴ α΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Ἀσματικῶς μετ’ εὐφροσύνης Ὅσιε, σὲ καταστέφομεν νῦν, ὕμνοις εὐχαρίστοις, τῆς χαρᾶς ὡς πρόξενον· σὲ γὰρ φρουρὸν θερμώτατον, καὶ προστάτην, καὶ ῥύστην, ὁ στεφοδότης, ὁ πάνσοφος, κρίμασιν ἀῤῥήτοις κατέστησε.
Δῶρον σεπτόν, καὶ προφανῶς ὑπέρτιμον, παρὰ Θεοῦ θησαυρόν, ἐπλουτήσαμέν σε, καὶ ἀεὶ πλουτοῦμέν σε, περιχαρῶς Γεράσιμε, καλλονὴ μοναζόντων, καὶ ἀσκητῶν ἡ εὐπρέπεια, καὶ τῶν ἱερέων τὸ καύχημα.
Ὡς ὄντως ῥόδον θαυμαστόν, καὶ εὔοσμον, μάκαρ ἐξήνθησας, καὶ λιπὼν τὰ πάντα, τὴν ψυχὴν τοῖς ἄνθεσι, τῶν ἀρετῶν ἐστόλισας, τῇ τοῦ πνεύματος αἴγλη, εὐωδιάζων πληρέστατα, ἅπαντα τὰ αἰσθητήρια.
Θεοτοκίον.
Δεῦρο ψυχή μου ταπεινή, καὶ βόησον τῇ Θεομήτορι, χριστιανῶν σκέπη, μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσόν με, καὶ τῆς αἰωνιζούσης, κολάσεως ἐλευθέρωσον, ἡ τῶν ἀνελπίστων ἀντίληψις.
ᾨδὴ γ΄. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους.
Ἥν σὺ ἐξελέξω παιδιόθεν, ὁδὸν μετανοίας τὴν τερπνήν, γενναίως ἐπετέλεσας, μηδὲν προκρίνας Ὅσιε, τοῦ πρὸς τὸν Κτίστην, ἔρωτος, ἀγγελικῆς τε βιώσεως.
Τὸ τίμιον σκῆνός σου θεόφρων Γεράσιμε, βρύον τοῖς πιστοῖς, τὰ ῥεῖθρα τῶν ἰάσεων, τῆς χάριτος τεκμήριον, ὑπάρχει δι’ ἧς γέγονα, σεπτὸν δοχεῖον τοῦ πνεύματος.
Ἐπίκουρος μέγιστος ἐφάνης, δεινῶν περιστάσεων λιμοῦ, τὴν νῆσόν ῥυόμενος, ὡς φύλαξ συμπαθέστατος, ἥν περιφρούρει πάντοτε, παντὸς κινδύνου ἀπήμονα.
Ποικίλων ἡμᾶς πειρατηρίων, κινδύνων καὶ θλίψεων δεινῶν, τῇ σκέπῃ σου προσφεύγοντας, Γεράσιμε θεόληπτε, ταῖς σαῖς θερμαῖς δεήσεσιν, ὡς συμπαθὴς ἐλευθέρωσον.
Ἕτερος. Οὐρανίας ἀψίδος.
Σὲ θησαύρισμα θεῖον, οἱ εὐσεβεῖς Πνεύματος, καὶ τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρα ἐπιγινώσκομεν, νεοφανέντα ἡμῖν, ὅθεν σὲ ὕμνοις τιμῶμεν, καὶ πιστῶς δοξάζομεν μάκαρ Γεράσιμε.
Ὁλοψύχως ποθήσας, τὸν πρὸς Θεὸν ἔρωτα, καὶ τῆς οὐρανίου πατρίδος τὴν ὡραιότητα, ἐν τῇ καρδίᾳ τῇ σῆ, ἀνελειπῶς ζωγραφίσας, κατὰ Παῦλον ἔκρινας σκύμβαλα ἅπαντα.
Ἱκετήριον ὕμνον χαρμονικῶς ἄδοντες, καὶ τῷ σῷ τιμίῳ λειψάνῳ, δόξαν προσνέμοντες, θερμῶς αἰτοῦμέν σε, οἱ σὲ πλουτοῦντες προστάτην, τῶν δεινῶν τὴν νῆσόν σου ῥῦσαι Γεράσιμε.
Θεοτοκίον.
Ἀνεξάλειπτον πένθος, διηνεκὲς δάκρυον, θεῖον ἐνδιάθετον φόβον, θερμὴν κατάνυξιν, ἁγνὴν ταπείνωσιν, καὶ συντριβὴν τῆς καρδίας, Θεοτόκε Δέσποινα, δῶς μοι καὶ σῶσόν με.
Κάθισμα, ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Σὲ τὸν ἰσάγγελον τῇ πολιτείᾳ σου, Χριστοῦ δὲ γνήσιον, δοῦλον Γεράσιμε, ὑμνολογίαις ἱεραῖς ἐν πίστει ἀνευφημοῦμεν, πόθῳ ἀσπαζόμενοι τὸ σεβάσμιο σκῆνός σου· ὅθεν δῶρον τίμιον, καὶ πηγὴ τῶν ἰάσεων, εὑρόντες αὐτὸ μάκαρ βοῶμεν· Δόξα Θεῷ τῷ στεφοδότῃ.
Δόξα. Τὸν τάφον σού Σωτήρ.
Ἡ πάνσεπτος ἡμῖν, τῆς τιμίας σου μνήμης, ἐπέστη Ἑορτή, ἥν τιμῶμεν προθύμως, τὸ σκῆνός σου τὸ ἄχραντον ὦ Γεράσιμε σέβοντες, ὅ δοξάζουσι, καὶ τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη, εὐφραινόμενα, τῇ σωτηρίᾳ ἀνθρώπων, Θεὸν μεγαλύνουσι.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ὁ πάντιμος χορός...
ᾨδὴ δ΄. Τὴν ἀνεξιχνίαστον.
Οἶκος σὺ γεγένησαι τῶν δωρεῶν, τῶν ὑπερφυῶν τῶν τοῦ πνεύματος, ὑφηγητῆς τε ἐναρέτου ἀγωγῆς, καὶ πρακτικὸς διδάσκαλος, τῆς ὑπερκοσμίου ἀσκήσεως.
Σοῦ τὴν πανευφρόσυνον· νῦν ἑορτῆν, καὶ φαιδρὰν τρισμάκαρ πανήγυριν, ἐπιτελοῦσα ἡ σὴ νῆσος, ὡς φρουρόν, σὲ προσκαλεῖται κράζουσα, σκέπη μοι γενοῦ ὦ Γεράσιμε.
Αἴγλη θείας χάριτος σοῦ τὸ σεπτόν, σκῆνος λαμπρυνθὲν ὦ Γεράσιμε, ὁ στεφοδότης θαυματόβρυτον ἡμῖν, ὡς θησαυρὸς παρέθετο, θείας εὐωδίας ἀνάπλεων.
Πίστει τε καὶ πόθῳ σοῦ ἅπαντες νῦν, θεοφόρε Πάτερ δεόμεθα, πρόφθασον ῥῦσαι, τὴν σὴν νῆσον τῶν δεινῶν· σὲ γὰρ προστάτην κέκτηται πρὸς τὸν πανοικτίρμονα Κύριον.
Ἕτερος. Σύ μου ἰσχύς.
Τὸ τοῦ Χριστοῦ, ὄντως σεπτὸν Εὐαγγέλιον, περιφέρων ἐν τῇ διανοίᾳ σου, καὶ τῇ τοῦ Πνεύματος ὁπλισθείς, χάριτι μετέβης, ἐπὶ τὸ Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, ἰσάγγελον τὸν βίον, καθαρῶς ἐκτελέσας, καὶ πανσόφως Θεῷ εὐηρέστησας.
Ὄντως Θεῶ, εὐχαῖς συντόνως ἑνούμενος, καὶ ἀγρύπνοις στάσεσι δακρύων τε, τοῖς ὀχετοῖς ὅλως ἀγνισθείς, καὶ λελαμπρυσμένος, τοῖς θείοις σου κατορθώμασιν, ὡς ἔλαφος διψῶσα, ἠρετίσω τοὺς τόπους, τοὺς ἁγίους, δοξάσαι τὸν Ἅγιον.
Νοῦς τῷ νοΐ, ἐνατενίζων γενόμενος, ἐλαμπρύνθης φωτισμῷ τοῦ Πνεύματος, ἱερωσύνης τῇ δωρεᾷ, τῇ φρικτῇ ὡς σκεῦος, τῆς ἀρετῆς ὑπερθαύμαστον, θυσίας ἀναφέρων, ἀναιμάκτους τῷ Κτίστῃ, παραδόξως τῷ σὲ καταστέψαντι.
Θεοτοκίον.
Διὰ παντός, μὴ διαλείπῃς μὲ σκέπουσα, σὲ γὰρ ἔχω μόνην ἐν πειρασμοῖς ὑπερασπιστήν, ῥύστην ἐν κινδύνοις, ἐν συμφοραῖς παραμύθιον, προστάτην ἐν ἀνάγκαις, εὐθυμίαν ἐν λύπαις, καὶ χαρὰν ἐν ταῖς θλίψεσι Δέσποινα.
ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.
Ῥευστήν, καὶ εὐμάραντον, ἠγήσω Πάτερ τερπνότητα, πᾶσαν τὴν τοῦ κόσμου ἀτενίσας, πρὸς τὴν ἀγάπην τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, νῦν δὲ τῆς ἀλήκτου χαρμονής, θείοις ἐν σκηνώμασιν, ἐντρυφᾷς ἀγαλλόμενος.
Ἰθύνεις πρὸς ἔνθεον, ὁλοσχερῶς θεσπέσιε, ἔρωτα τὸ πνεῦμά σου νηστείαις, συντονοτάτοις, καὶ ἐπιμόνοις εὐχαῖς, τοῦ τῆς ἀπαθείας ἀκλινῶς, κάλλους ἐφιέμενος, καὶ τῆς θείας ἐλλάμψεως.
Σεμνὸς καὶ ἠσύχιος, πιστός, ἁγνός, καὶ κόσμιος, ὅσιος, καὶ πρᾷος, καὶ ἀνδρεῖος, μέτριος, σώφρων, καὶ ἀνεπίληπτος, ὤφθης τῆς Τριάδος γεγονώς, θεῖον οἰκητήριον, καὶ τῆς χάριτος ὄργανον.
Γεράσιμε Ὅσιε, ἡμῶν τῶν δεομένων σου, δέξαι τὰς αἰτήσεις ἐν ἡμέρᾳ, τῶν πειρασμῶν τε, καὶ περιστάσεων, θλίψεων παντοίων τε δεινῶν, καὶ θερμῶς προσάγαγε, τῷ τῶν ὅλων Δεσπόζοντι.
Ἕτερος. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Ὑμνητὴς χρηματίσας, θείοις ἀπαυγάσμασι, καὶ πρὸς τὸ Σιναίον, χαίρων ἀνυψώιθης, ὡς ὑπόπτερος χάριτι ἔνδοξε, ἵνα σου τὸν πόθον, πόθῳ προσθεὶς τὴν πρὸς τὰ θεῖα, ἐνισχύσῃς Γεράσιμε ἔφεσιν.
Μυησθεὶς ἀποῤῥήτως, τὴν πρὸς τὰ οὐράνια ἔνθεον ὕψωσιν, τὴν Μωσέως χάριν, Ἠλιού τε πλουσίως ἀπείληφας, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, θαυμαστωθεὶς τῇ τοῦ Δεσπότου, παραδόξῳ νηστείᾳ πανόλβιε.
Νοῦς ὁρῶν, μάκαρ, τὸν σαῖς ἐπιλάμψεσι ψυχὰς αὐγάζοντα, καὶ σπηλαίοις μόνος, ἀπαθείᾳ ηὐλίσθης γενόμενος, ὁπαδὸς Προδρόμου, Θεοδοσίου τε νηστείας, φοιτητής, μιμητής τε Γεράσιμε.
Θεοτοκίον.
Παῤῥησίαν μεγίστην, πρὸς τὸν ἐκ λαγόνων σου ρεχθέντα Κύριον, κεκτημένη Κόρη, ὅσα θέλεις ἀνύεις ἑκάστοτε, καὶ ἰσχύεις πάντα, παντοδυνάμου Θεοῦ Μήτηρ, διὸ θέλησον μόνον καὶ σώζεις με.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.
Τὴν χάριν ὄντως θαυμάζομεν, τὴν ἄλλον Μωϋσῆν ἀναδείξασαν, καὶ σὲ Γεράσιμε καὶ γὰρ καὶ σὺ τεσσαράκοντα νυχθημερὸν νηστείαν, σαφῶς διήνυσας.
Αὐχμὸν τῆς γῆς, ἔτι ζῶντός σου, ταχέως σαῖς εὐχαῖς λύεις ἔνδοξε, καὶ μετὰ θάνατον, ἐξάγεις φρέατος γύναιον, καταπεσὸν ὠθήσει τῇ τοῦ ἀλάστορος.
Ἀφθάρτου δόξης Γεράσιμε, καρποὺς θεοπρεπεῖς ζῶν ἐξήνθησας, θανὼν δὲ ἄφθαρτος, ψυχῇ τε ζῇς καὶ τῷ σώματι, ἐν ουρανῷ καὶ γῇ τε, στέφει κοσμούμενος.
Πεποικιλμένος τῇ χάριτι, ποικίλλων συμφορῶν ἐλευθέρωσον, θεῖε Γεράσιμε, τὴν νῆσον ταύτην, ἥν κέκτηται, τὸ ὄνομά σου Πάτερ, μέγιστον καύχημα.
Ἕτερος. Ἰλάσθητί μοι.
Σὺ τὴν στολὴν τοῦ φωτός, καὶ τὴν δι’ ἔργων εὐπρέπειαν περιβολὴν σεαυτῷ, λαμπρὰν περιγέμενος, τοῦ κόσμου φῶς γέγονας, καὶ τῆς γῆς τὸ ἅλας, ὡς Χριστοῦ θεράπων γνήσιος.
Νοήμων σὺ γεγονώς, σαυτὸν Χριστῷ καθιέρωσας, καὶ πάσας τὰς ἀρετάς, γενναίως κατωρθώσας, διὸ σὲ ἐδόξασεν, ὁ Δεσπότης πάντων, ὡς πιστῶς αὐτὸν δοξάσαντα.
Ὁλολαμπὴ δωρεαῖς, παγχρύσοις ὄντα Γεράσιμε, ὡς θησαυρὸν ὁ Θεός, δι’ ἄφατον ἔλεος, ἡμῖν σὲ ἀπέστειλε, διὸ γεγηθότες ὕμνοις τοῦτον μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον.
Νενεκρωμένον πολλᾶς, Παρθένε μὲν παραβάσεσιν, ἡ τὴν ζωὴν τοῖς βροτοῖς, ἀῤῥήτως κυήσασα, Θεοτόκε ζώωσον, καὶ ποιεῖν Κυρίου τὰ θελήματα ἐνίσχυσον.
Κοντάκιον, ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Σκέπε, φρούρει, φύλαττε, ἀπὸ παντοίων κινδύνων, τὴν σὴν νῆσον Ὅσιε, σαῖς εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις, ἄσυλον γὰρ θησαυρόν σε πλουτισαμένη, πρόμαχον, θερμὸν σὲ ἔχει ἀγαλλομένη. Διὰ τοῦτο καὶ βοᾷ σοι, καύχημα χαίροις ἐμὸν Γεράσιμε.
Ἕτερον, ῆχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς ἀντιλήπτωρ καὶ θερμὸς προστάτης ἔνδοξε, ᾀεὶ προφθάνεις βοηθὸν ἐν περιστάσεσι. Διὸ ᾄσμασι Γεράσιμε θεοφόρε, εὐφημοῦμέν σε πιστῶς, καὶ ἐπιγράφομεν, τῆς σῆς νῆσου τὸν προστάτην συμπαθέστατον, ἀνακράζοντες· Χαῖρε Πάτερ ἀοίδιμε.
Ὁ Οἶκος.
Εὐφρανθῶμεν ἐνθέως ἐν τῇ πανσέπτῳ, καὶ χαρμοσύνῳ ἑορτῇ τοῦ θαυμαστοῦ Ὁσίου, καὶ πόθῳ πρὸς αὐτὸν ἐβοήσωμεν· θεοδόξαστε Πάτερ, καὶ θεοφόρε Γεράσιμε, ὁ τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν πανσόφως ἐν τῇ γῇ μετελθῶν, καὶ τὸ στέφος ἐν οὐρανῷ δεξάμενος παρὰ Θεοῦ, καὶ τῇ ἀφθαρσίᾳ τοῦ σώματος θείᾳ χάριτι λαμπρυνθείς, ῥῦσαι πρεσβείαις σου τὴν Μονήν, καὶ τὴν νῆσόν σου πάσης ἐπηρείας τε, καὶ κακώσεως, καὶ τῆς ἑνεστώσης ἀνάγκης ἐλευθέρωσον. Ἐκατέρα γάρ σε θερμώτατον κεκτημένη προστάτην, οὐ παύει τοῦ βοᾶν σοι· Χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΣΤ΄ Αὐγούστου, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου τοῦ νέου ἀσκητοῦ, καὶ προστάτου Κεφαλληνίας.
Στ.:
Γέρα πρέπουσι Γερασίμῳ τῷ Νέῳ.
Τῷ τοῖς γέρασι τῶν παλαιῶν στεφθέντι.
Ἧν ὁ Ὅσιος Πατὴρ Γεράσιμος, ἐκ τῆς Πελοποννήσου ὁρμώμενος, ἐκ χώρας λεγομένης Τρίκκης, ἤ Τρίκκαλα, κατὰ τὴν κοινὴν συνήθειαν. Ἔτυχε γονέων οὐχ ἦττον τὴν εὐσέβεια εὐγενῶν, ἤ τὸ γένος, καὶ πλουσίων ἀρκούντως. Ἀφ’ οὗ ἦλθεν εἰς ἡλικίαν, περιῆλθεν καὶ Ἑλλάδα, καὶ Θετταλίαν, καὶ Θράκην, ζητῶν πανταχοῦ τὴν ψυχικὴν τελειότητα. Διέτριψεν ἱκανὸν καιρὸν μονάσας ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθω, ἐν ᾧ τοῖς τῆς ἀρετῆς καλλίστοις ἄνθεσιν, αὕτα παρὰ τοῖς ἐκεῖσε ἀσκουμένοις μοναχοῖς ἔγνω, ἑαυτὸν καθωράϊσε. Μετὰ δὲ ταῦτα εἰς τοὺς σεβασμίους τόπους τῆς Ἱερουσαλὴμ μετέβη, χάριν προσκυνήσεως, ὅπου διαμείνας ἱκανὸν καιρόν, εἰς τὸν τῆς ἱερωσύνης βαθμὸν κανονικῶς ἀνεβιβάσθη παρὰ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γερμανοῦ, παρ’ οὗ καὶ συγχώρησιν λαβών, μετέβη εἰς τὰ περίχωρα τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου καὶ τεσσαρακονθήμερον νῆστις διετέλεσε, κατὰ μίμησιν τοῦ Δεσπότου, καὶ πολλοὺς περιελθῶν τόπους, καὶ νήσους, τελευταίον καὶ τὴν ἡμετέραν νῆσον κατέλαβεν, ἔνθα πολλοὺς διετέλεσε χρόνους, τοὺς πιστοὺς παραινῶν καθ’ ἑκάστην εἰς τὸ κατὰ Χριστὸν καὶ θεαρέστως ζῇν. Εἰς γηραλαίαν δὲ ἤδη ἐληλακὼς ἡλικίαν, καθ’ἑαυτὸν μονάσαι ἠθέλησε. Διὸ εὑρὼν τινὰ ναὸν πεπαλαιωμένον ἐν τινι τόπῳ Ὁμαλᾶ καλουμένῳ, ἀνήγειρε τοῦτον, καὶ ἐκ βάθρων ἀνεκαίνισε, καὶ εἰς διαγωγὴν ἰδίαν ἀνῳκοδόμησεν. Ἀλλ’ οἱ ἐν ταύτῃ τῇ νήσῳ προέχοντες τὴν τοῦ ἀνδρὸς ἀρετὴν ἐπιγνόντες, ἠνάγκασαν αὐτὸν ἀποδεχθῆναι τὰς ἐκείνων θυγατέρας, ὅσαι δηλαδὴ τὴν μοναχικὴν πολιτείαν ἠσπάζοντο, καὶ θεαρέστως βίον προείλοντο. Ἐδέχθη δὲ τὸ τοιοῦτον βάρος διὰ ψυχικὴν ὠφέλειαν ὁ Πατήρ, καὶ συνήχθησαν τὸ πρῶτον τινές, ἅς καὶ διετέλεσε διδάσκων τὴν ἀγγελικὴν καὶ μοναδικὴν πολιτείαν χρόνους οὐκ ὀλίγους. Οὗτος ὁ Ἅγιος Πατὴρ διέτριψε χρόνους τριάκοντα καὶ ἐν τῇ οἰκοδομηθείσῃ παρ’ αὐτοῦ μονῇ καὶ ἐν ἄλλῳ τόπῳ, ἄρτου τὸ σύνολον μὴ γευσάμενος, ἀλλὰ διέζῃ ὀσπρίοις μόνον ὀλίγῳ ὕδατι βεβρεγμένοις, καὶ συνεχῶς δακρύοις καὶ προσευχαῖς, καὶ ἀγρυπνίαις ἑαυτὸν καθήγνιζε. Καὶ ποτε τῆς νήσου ὑπ’ ἀνομβρίας πασχούσης, διὰ προσευχῆς ὑετὸν καταταγών, ἐθεράπευσεν. Οὐ μὴν δὲ ἄλλα καὶ πολλοὺς ἀσθενεῖς, καὶ δαιμονῶντας ἰάσατο, ὧν τὰ πάθη καὶ τὰ ὀνόματα μακρὸν ἄν εἴη λέγειν. Πιστεύεται βεβαίως παρὰ πᾶσι τοῖς ἐνταῦθα χριστιανοῖς διαφυλαχθῆναι τὴν νῆσον ταύτην ἀναιχμαλώτιστον, ἐν τῷ καιρῷ τῆς τῶν Ἀγαρηνῶν μάχης, διὰ προσευχῆς τοῦ αὐτοῦ Πατρός. Τῶν δὲ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ θαυμάτων, εἰ ἔστι τις ἐκ τῆς νήσου ταύτης, ἤ καὶ τῶν ἐκείνου συγγενῶν, ὅς μὴ μετέλαβεν ἐκ τούτων, γέγονεν ὅμως θεατὴς πολλῶν. Γυνή τις δαιμονιζομένη ἤχθη εἰς τὴν τοῦ Ἁγίου Μονὴν θεραπείας χάριν, ἥτις εὐκαιρίας λαχοῦσα, καὶ ὑπὸ σατανικῆς ἐνεργείας κινουμένη, κατέπεσεν εἰς φρέαρ βαθύτατον· ἀλλ’ ἐπιφανέντος τοῦ Ἁγίου, οὐ μόνον διεσώθη τοῦ πνιγμοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐνοχλοῦντος αὐτὴν δαίμονος ἠλευθερώθη. Ἐκοιμήθη δὲ οὗτος ὁ Ὅσιος ἐν ἔτει τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 1579, Αὐγούστου 15. Ἐπειδὴ δὲ ᾗν ἀδύνατον κρύπτεσθαι, ἡ τοῦ Ἁγίου ἀρετή, διὰ τοῦτο μετὰ τὸ αὐτοῦ θάνατον ἡ βουληθήσαν ποιῆσαι ἀνακομιδὴν τοῦ Λειψάνου, ἥτις καὶ γέγονε παρὰ τοῦ Ἐξάρχου τοῦ τότε τὸν θρόνον τῆς βασιλευούσης πόλεως Ἱερεμίου κανονικῶς, καὶ νομίμως κατέχοντος, ἐν ἔτει 1581. Ἀλλ’ ἐπειδὴ πολλοὶ τῶν ἐναντίων πρὸς κατηγορίαν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν κινούμενοι, ἐλάλουν ἀσέβειαν, ἠναγκάσθημεν, προσταγῇ τοῦ μακαρίτου Φιλαδελφίας Κυρίου Γαβριήλ, αὖθις ἐνταφιάσαι, ὅ καὶ γέγονεν. Ἐάσαντες δὲ τὸ ἱερὸν ἐκείνο λείψανον ἐν τῇ γῇ μέχρι τῆς τοῦ Φιλαδελφίας διορίας, καὶ πάλιν δευτέραν ποιήσαντες ἀνακομιδήν, εὕρομεν τὸ αὐτὸ λείψανον ἀκέραιον, πᾶσαν εὐωδίαν ἐκπέμπον, καὶ ἰάματα. Ἔμεινε δὲ ἐν τῇ γη τὸ τοῦ Ἁγίου λείψανον καὶ πρῶτον, καὶ ὕστερον χρόνους δύω καὶ μήνας ὀκτώ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Διομήδους.
Στίχοι
· Ἠθλησε καὶ ζῶν, καὶ θανὼν Διομήδης,
· Προαιρέσει ζῶν, καὶ νεκρὸς τομῇ κάρας.
Εἶχεν οὗτος πατρίδα τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, γεννηθεὶς μὲν ὑπὸ ἀγαθῶν καὶ περιφανῶν γονέων, γενόμενος δὲ αὐτὸς κατὰ προαίρεσιν ἀγαθώτερος καὶ ἐναρετώτερος. Ἐξήσκει δὲ τὸ ἰατρικὸν ἐπάγγελμα, διὰ τοῦ ὁποίου μὲν ἰάτρευε τὰ σώματα πάντων τῶν εἰς αὐτὸν προστρεχόντων, τὰς δὲ ψυχὰς τούτων ἰάτρευε διὰ τὴς εὐσεβείας καὶ θεογνωσίας. Κατὰ δὲ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει 288 ἀφήσας τὴν πατρίδα του Ταρσόν, ὑπῆγεν εἰς τὴν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας, ἔνθα εὐηργέτει ποικιλοτρόπως τοὺς προσερχομένους ἀυτῷ, καὶ ὡς ἰατρός, καὶ ὡς διδάσκαλος τῆς πίστεως. Ὅθεν διεβλήθη πρὸς τὸν βασιλέα, καὶ ἔνεκεν τούτου ἀπεστάλησαν ἄνθρωποι ἵνα τὸν φέρωσι ἔμπροσθεν αὐτοῦ· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ὁ Ἅγιος, οἱ ἀπεσταλμένοι, εὑρόντες αὐτὸν νεκρόν, ἔκοψαν τὴν ἁγίαν του κεφαλὴν ἵνα φέρωσι αὐτὴν εἰς τὸν βασιλέα, διὰ τὴν ἀσπλαγχνίαν των ὅμως ταύτην εὐθὺς οἱ δήμιοι ἐτυφλώθησαν. Ἰδὼν δὲ τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἁγίου ὁ βασιλεύς, προσέταξε νὰ τὴν ἐπαναφέρωσι καὶ ν’ ἀποθέσωσιν εἰς τὸν φυσικόν της τόπον, συναρμόζοντες αὐτὴν μὲ τὸ λοιπὸν σῶμα· ἅμα δὲ συνήρμοσαν τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος μὲ τὸ σῶμά του, εὐθὺς ἔλαβον καὶ τὴν ὀπτικὴν ἐνέργειαν καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν των. Τελεῖται ἡ αὐτοῦ σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸ μαρτυρικὸν αὐτοῦ ναόν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἐντὸς τοῦ σεβασμίου οἴκου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, παρὰ τῇ Χρυσῇ Πύλῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Χαιρήμων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι
· Λήξει βίου σου χαῖρε, Χαιρήμων μάκαρ.
· Ἀρχὴν γὰρ εἶδες τῆς ἀμοιβῆς τῶν πόνων.
Οὗτος ὁ Ὅσιος Χαιρήμων ἴσως εἶναι ὁ ἀναφερόμενος ἐν τῷ Λαυσαϊκῷ, ὅστις ἐν ᾧ καθήμενος εἰργάζετο εὐθὺς ἐξέψυξεν. Εἰς δὲ τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων γράφεται περὶ τοῦ Χαιρήμονος τούτου, ὅτι τὸ σπήλαιον αὐτοῦ ἀπεῖχε μὲν τῆς Ἐκκλησίας μίλια τεσσαράκοντα, ἀπεῖχε δὲ τοῦ ὕδατους μίλια δώδεκα, καὶ μ’ ὅλον τοῦτο ἡσύχαζε, φέρων δύο ὑδρίας ὕδατος, τὴν μὲν τὴν μίαν ἡμέραν, τὴν δὲ τὴν ἄλλην.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλκιβιάδης, πυρὶ τελειοῦται.
Στ.:
Ἀλκιβιάδου σάρκα πῦρ κατεσθίει,
Μωσῆς ἄν εἶπε θεῖος ὡσεὶ καλάμην.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων τριακοντατριῶν μαρτύρων τῶν ἐκ Παλαιστίνης, ξίφει τελειωθέντων.
Στίχοι
· Στερρὸς στρατός τε καὶ συνασπισμὸς μέγας,
· Ξίφει πεσών, στράτευμα δαιμόνων πρέπει.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου Μορφῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς Ἐδεσσηνῶν πόλεως, εἰς ταύτην τήν θεοφύλακτον καὶ Βασιλίδα τῶν πόλεων ἀνακομισθείσης.
Στίχοι
· Ἐν σινδόνι ζῶν ἐξεμάξω σὴν θέαν,
· Ὁ νεκρὸς εἰσδὺς ἔσχατον τὴν σινδόνα.
Εἰς τὸ Κεράμιον
· Ἀχειρότευκτον χειρότευκτος σὸν τύπον.
· Φέρει κέραμος παντοτεῦκτα Χριστέ μου.
Ἤκουσταί μοι τὰ περὶ σοῦ καὶ τῶν σῶν ἰαμάτων, τῶν ἄνευ φαρμάκων ὑπὸ σοῦ γινομένων· ὡς γὰρ λόγος, τυφλοὺς ἀναβλέπειν ποιεῖς, χωλοὺς περιπατεῖν κατασκευάζεις, λεπροὺς καθαρίζεις, καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ δαίμονας ἐλαύνεις, καί τους ἐν μακρονοσίᾳ βασανιζομένους θεραπεύεις, καὶ νεκροὺς ἐγείρεις, καὶ ταῦτα πάντα ἀκούσας περὶ σοῦ, κατὰ νοῦν ἐθέμην τὸ ἕτερον τῶν δύο, ἢ ὅτι Θεοῦ Υἱὸς εἶ, ποιῶν ταῦτα, ἢ Θεός. Διὰ τοῦτο τοίνυν γράψας ἐδεήθην σου σκυλῆναι καὶ ἐλθεῖν πρός με, ἵνα καὶ τὸ πάθος, ὃ ἔχω θεραπεύσῃς, καὶ μετ' ἐμοῦ ἐνταῦθα συνέσῃ· καὶ γὰρ ἤκουσα, ὅτι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι καταγογγύζουσί σου, καὶ βούλονται κακῶσαί σε. Πόλις δὲ σμικροτάτη μοι ἐστὶ καὶ σεμνή, ἥτις ἀρκέσει ἀμφοτέροις ἡμῖν τοῦ κατοικεῖν ἐν εἰρήνῃ.
Μακάριος εἶ, Αὔγαρε, πιστεύσας ἐν ἐμοὶ καὶ μὴ ἑωρακώς με· γέγραπται γὰρ περὶ ἐμοῦ, τοὺς ἑωρακότας μὴ πιστεύειν ἐν ἐμοί, ἵνα οἱ μὴ ἑωρακότες με, αὐτοὶ πιστεύσωσι καὶ ζήσωνται. Περὶ δὲ οὗ ἔγραψὰς μοι ἐλθεῖν πρὸς σέ, δέον ἐστὶ πάντα δι' ἃ ἀπεστάλην, πληρῶσαί με, καὶ μετὰ τὸ πληρῶσαι, ἀναληφθῆναι πρὸς τὸν ἀποστείλαντά με Πατέρα, καὶ ἐπειδὰν ἀναληφθῶ, ἀποστελῶ σοι ἕνα τῶν Μαθητῶν μου, ὀνόματι Θαδδαῖον, ὅστις καὶ τὸ πάθος σου θεραπευσει, καὶ ζωὴν αἰώνιον, σοί τε καὶ τοῖς σὺν σοί, καὶ εἰρήνην παρέξει, καὶ ποιήσει τῇ πόλει σου τὸ ἱκανόν, πρὸς τὸ μηδένα τῶν ἐχθρῶν κατισχῦσαι αὐτῆς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς περὶ ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ μεγίστης καὶ ἀνυπερβλήτου φιλανθρωπίας, ἣν ἐδείξατο τότε ἀποστρέψας μέτ' αἰσχύνης τοὺς ἀθέους Ἀγαρηνούς, μεσιτείᾳ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἐν τῷ ναῷ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἐξάντλησις τοῦ ἁγιάσματος, καὶ αὖθις ἀνάδοσις.
Στίχοι
· Πηγὴ κενοῦται θαυματουργῶν ὑδάτων,
· Πληρουμένη δέ, θαυματουργεῖ καὶ πλέον.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη γίνεται τῆς καὶ μετὰ οἰκτιρμῶν ἐπενεχθείσης ἡμῖν ἐν τοῖς καιροῖς ἐκείνοις φοβερᾶς ἀπειλῆς τοῦ σεισμοῦ, οὗ παρ' ἐλπίδα ἐλυτρώσατο ἡμᾶς ὁ φιλάνθρωπος Θεός.
Στίχοι
Στῆσον φόβῳ σῷ ἡμῶν τὰς διανοίας,
Τῇ σαλεύσει Δέσποτα, γῆς θεμελίων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου Μακαρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νεῖλος ὁ Ἐρικούσιος. ἀνακαινιστὴς τῆς μονῆς τοῦ Γηρομερίου ἐν Θεσπρωτίᾳ τῆς Ἠπείρου, ἐν ἐιρήνῃ τελειοῦται.
Οὗτος ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τὸ 1190 ἔτος υἱὸς Ἰωάννου τοῦ Λασκαρέως ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδώρου τοῦ Λασκαρέως ὅς ἐβασίλευσεν ἐν Νικαίᾳ τῷ 1204. Ὁ Ὁσιος Νεῖλος, ἀπὸ τὸν διωγμὸν τῶν Λατίνων ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὰ βασίλεια καὶ ἤλθε εἰς τὴν ἐν τῇ παραλίᾳ τοῦ Πόντου μονὴν τῶν Ἀκοιμήτων ἡγουμενεύοντος τοῦ Ὁσίου Μαρκέλλου (28 Δεκεμβρίου)· ὅστις ἀπὸ Νῖκον ὠνόμασε Νεῖλον τὸν Ἅγιον, χειροτονήσας αὐτὸν μοναχόν, καὶ ἔμεινεν ἐν τῇ μονῇ ἕως τὸ 1264 ὅτε ὁ θρόνος ἀπὸ τὴν Νίκαιαν ἐπανῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν. Τότε ὁ Νεῖλος, λαβὼν χρήματα ἐκ τῆς μητρός του ὑπῆγεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ἔμεινεν 6 ἔτη. Ἔπειτα, ἐπανήλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν μετά τινος θεοφιλοῦς γέροντος, μεθ’ οὗ ἐλέγξαντες τὸν Λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Α’ τὸν Παλαιολόγον, ἐξωρίσθησαν εἰς πλοῖον ἄνευ πηδαλίου καὶ ἄνευ πλοιάρχου, ἀλλὰ μετὰ τεσσαρακονθήμερον πάλην κυμάτων καὶ τρικυμιῶν ἐλιμενίσθησαν εἰς τὸν Ἄθωνα, μονὴν τῶν Ἰβήρων, καὶ ἔμειναν 10 ἔτη καὶ ὁ μὲν γέρος ἀπεβίωσε, ὁ δὲ Νεῖλος ἔμεινε θυρωρὸς τῆς αὐτῆς μονῆς, ὁπόθεν ἀνεκλήθη ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικο τὸν Παλαιολόγον, φανεὶς εἰς αὐτὸν καὶ εἰς πάντας τοὺς αὐλικοὺς αἰδέσιμος, καὶ λαβὼν χρήματα ἐξ αὐτοῦ καὶ τῆς ἀδελφῆς του, ἐταξίδευσε τὸ δεύτερον εἰς Ἱεροσόλυμα τὸ ἔτο 1300 περιελθὼν ἅπασαν τὴν Παλαιστίνην Γαλιλαίαν, Συρίαν , καὶ τὰς νήσους Ῥόδον, Κύπρον, Κρήτην, Πελοπόννησον καὶ Ἑπτάνησον. Ἐκ δὲ τῆς Κερκύρας ἐπέρασεν εἰς τὴν νῆσον Ἐρικοῦσαν ἔρημον οὗσαν, ἐκεῖ ἔκτισε Μονὴν ἐξ οὗ ἔλαβε τὴν ἐπωνυμίαν Ἐρικούσιος, μονάσας ἐπὶ 10 ἔτη παλαίων μόνος καθ’ ὅλων τῶν στοιχείων διωχθεὶς δὲ ἐκεῖθεν ἐκ πειρατῶν, ἔπλευσε εἰς Κάνινα τοῦ Αὐλῶνος καὶ διελθὼν ὅλην τὴν παραλίαν Ἤπειρον, ἔφθασεν εἰς τὸ Φαρμακοβοῦνι τῆς Θεσπρωτίας εἰς θέσιν Γούβα πήξας μοναστήριον τὸ ὁποῖον μέχρι σήμερον σῴζεται, καὶ ἐκεῖ μετὰ τῶν δύων συνασκητῶν του Ἱερομονάχου Καλλινίκου καὶ τοῦ μοναχοῦ Γερασίμου, ἔκτισαν ἔκκλησίαν ἔνδον τοῦ Σπηλαίου ὅτε εἶδον ἐν μιᾷ νυκτὶ ἄνω τοῦ Σπηλαίου φῶς ἐξαίσιον, καὶ τὴν πρῳίαν μεταβάντες εἰς τὸ δάσος δὲν ἠδύνατο νὰ διακρίνωσι τὸ μέρος ὅπου ἦτο τὸ φῶς, διότι τὸ δάσος ἦτο πυκνόν, θέσαντες δὲ σταυρὸν μέγαν ἐκ δύο ξύλων μακρῶν τὴν ἄλλην νύκτα εἶδαν τὸ φῶς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, καὶ ἐκεῖ ὡδηγήθησαν καὶ εὗρον τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου Ὁδηγήτριαν ἐπονομαζομένην, κεκρυμμένην ἀπὸ τὸ 840, ὅτε οἱ εἰκονομάχοι ἔκαυσαν πολλὰς ἐκκλησίας καὶ μονάς. Ἐκεῖ ἔκτισαν τὴν νῦν μονὴν τοῦ Γηρομερίου κτίσμα Ἡρακλείου τοῦ Αὐτοκράτορος ἀπὸ τὸ 630. Πυρποληθεῖσαν τὸ 840 καὶ ἀνακαινισθεῖσαν τὸ 1310. Εἰς τὴν ὁποίαν μονὴν ἀφιέρωσεν ὁ πλούσιος Ἰωαννίτης Ἰωάννης Ἀψαρᾶς πολλὰ κτήματα πρὸς διατροφὴν τῶν μοναχῶν. Τοῦτον ἐμιμήθησαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι πλούσιο καὶ ἀφιέρωσαν πολλὰ καὶ ηὔξησεν ὁ ἀριθμὸς τῶν Μοναχῶν. Ὁ δὲ Ὅσιος, φθάσας εἰς γήρας βαθύ, ἐχειροτόνησεν ἡγούμενον τὸν Ἡσαΐαν καὶ αὐτὸς ἐκλείσθην εἰς τὴν Σκήτην ἔξωθεν τῆς Μονῆς ἥτις σῴζεται ἕως σήμερον, μόνος μόνῳ Θεῷ προσευχόμενος, ἐκεῖ ἔγραψε καὶ τὴν διαθήκην του, ἀφιερώσας εἰς τὴν μονὴν τὸ ἰδιόχειρον Τετραυάγγελον καὶ τὰ ἅγια λείψανα, τὰ ὁποῖα σῴζονται κειμήλια τῆς μονῆς ἕως σήμερον, θαύματα ποιοῦντα εἰς τοὺς ἀσθενεῖς, κατόπιν ἀναθεμάτισεν τοὺς αἱρετικούς, εἶτα διέταξε τοὺς μοναχοὺς νὰ σέβωνται τὸν ἡγούμενον καῖ νὰ εἶναι ἀκοίμητοι εἰς δοξολογίαν Θεοῦ καὶ διδάξας αὐτοὺς πολλὰς ὁδηγίας ἐκ τῶν Γραφῶν, παρέδωκε τὸ πνεῦμά του.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Τιμοθέου, ἐπισκόπου Εὐρίπου, καὶ κτίτορος τῆς Ἱ. Μ. Πεντέλης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἀγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Νικοδήμου τοῦ ἐκ Μετεώρων, μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει ᾳφνα΄ (1551).
Στίχοι:
Τί δαί συ Νικόδημε; Εἰπέ σον πάθος.
Τεθανάτωμαι δι’ ἀγάπην Κυρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Ἀποστόλου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ τῆς κωμοπόλεως Ἁγίου Λαυρεντίου ἕλκοντος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀθλήσαντος, ἐπὶ τῆς βασιλείας Σουλτὰν Μεχμὲτ τοῦ Δ΄, ἐν ἔτει 1686.
Στίχοι:
Ἀπῆρας ὄντως εἰς μονὰς τῶν Ἀγγέλων,
Πτεροῖς ἀγώνων φαίδιμος λίαν μάκαρ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Σταμάτιος, ὁ ἐκ Βόλου καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας ἐν ἔτει ᾳχπ΄ (1680) ξίφει τελειοῦται.
Στίχοι:
Ὁ Σταμάτιος εὗρε τῶν κάτω στάσιν,
ἀεικίνητον δ’ εὗρε τῶν ἄνω δρόμον.
Οὗτος ὁ εὐλογημένος Σταμάτιος ἦτο ἀπὸ ἕν χωρίον τοῦ Βόλου, λεγόμενον Ἅγιος Γεώργιος, τῆς ἐπαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη δὲ κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, καὶ ἤλθεν εἰς τὴν χώραν του ἀπὸ τὴν βασιλείαν ἕνας Ἀγᾶς, διὰ νὰ συνάξῃ τὰ βασιλικὰ δοσίματα, ἤτοι τοὺς φόρους, ὁ ὁποῖος ἔκαμνε πολλὰς ἀδικίας, καὶ καταδυνάστευε τοὺς χριστιανούς, ὡς τὸν παλαιὸν καιρὸν ὁ Φαραὼ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἦτο τὸ κακὸν ὑπὲρ τὴν δύναμίν των, ὅθεν μὴ δυνάμενοι νὰ δώσουν οἱ χριστιανοί, ὑπῆγαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, θαῤῥοῦντες νὰ εὕρουν κρίσιν, καὶ δικαιοσύνην. Παρουσιάσθησαν λοιπὸν καὶ εἰςτὴν Ὑψηλὴ Πύλην ἐνώπιον τοῦ Βεζίρου τοῦ ἐπιτρόπου τοῦ Βασιλέως, καὶ ἔκλαιον τὴν ἀδικίαν των. Ὁ δὲ ὡς ἤκουσε, θέλων νὰ κάμῃ χάριν εἰς τὸν ἀδικητὴν ἐκεῖνον Ἀγᾶν (ἐπειδὴ καὶ ἦτο φίλος του) ἐπρόσταξε νὰ τοὺς διώξουν. Δέροντες λοιπὸν τοὺς χριστιανοὺς καὶ σπρώχνοντες αὐτοὺς οἱ ἄνθρωποί του, τοὺς ἔβγαλαν ἔξω, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἦτον εἷς καὶ ὁ μακάριος οὗτος Σταμάτιος. Τινὲς δὲ Ἀγαρηνοὶ φίλοι τοῦ ἀδικητοῦ ἐκείνου, ἰδόντες αὐτὸν ὅπου ἐφώναζε διὰ τὸν ἀδικητήν, περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τὸν ἐπῆραν καὶ τὸν ὑπῆγαν εἰς τὸν Βεζίριν, λέγοντες, ὅτι αὐτὸς ἔγινε Τοῦρκος, καὶ τώρα εἰναι χριστιανός, καταμαρτυρούντες οἱ κατάρατοι, καὶ συκοφατοῦντες τὸν μάρτυρα. Ὁ δὲ Μάρτυς ἠρνεῖτο λέγων, ὅτι οὐδὲν τοιοῦτον ἐποίησε. Τὸν ἔπεμψε λοιπὸν ὁ Βεζίρης εἰς τὸν Κριτὴν ὅπου κρίνει τὰς τοιαύτας ὑποθέσεις. Ὅθεν ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ Κριτὴς, ἄν ἀληθῶς ἔγινε Τοῦρκος. Ὁ δὲ Μάρτυς πάλιν ἠρνεῖτο, ὅτι ἀδίκως τὸν συκοφαντοῦν. Ἐγὼ λέγει τοιοῦτον πράγμα δὲν ἔκανα, ἀλλὰ οὐδὲ ἦλθε ποτὲ εἰς τὸν νοῦν μου τοιοῦτος λογισμός. Ὁ Κριτὴς τοῦ λέγει, καὶ ἄν δὲν ἔγινες γένου τώρα, καὶ ἔλα εἰς τὴν ἰδικήν μας πίστιν. Ὁ δὲ Μάρτυς γεγωνυίᾳ τῇ φωνῇ ἀνέκραξε, μή μοι γένοιτο νὰ ἔλθω εἰς τόσην ἀγνωσίαν, ὦ Κριτα! Καὶ νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου· κάλλιον μοι εἶναι νὰ ἀποθάνων, καὶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Χριστόν μου, πάρεξ νὰ ζῶ εἰς τοῦτον τὸν κόσμον μὲ μυρίας ἀναπαύσεις, καὶ δόξας βιωτικάς. Ὁ δὲ Κριτής, ἰδῶν τὸ στεῤῥὸν τοῦ Μάρτυρος, τὸν ἔπεμψε κατεπειγόντως εἰς τὸν Βεζίρην, καὶ τοῦ ἐμήνυσε τὴν πολλὴν σταθερότητα ὅπου ἔχει εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Βεζίρης ἔπασχε μὲ πολλοὺς τρόπους, καὶ κολακείας, ἴσως νὰ τὸν μεταστρέψῃ ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἔλεγε· ἄν γένῃς Τοῦρκος θὰ σὲ κάμω πρῶτον τοῦ παλατίου μου, καὶ θὰ σοῦ δώσω πλοῦτον πολύν, καὶ δόξαν καὶ τιμήν. Ὁ δὲ Μάρτυς λαμπρᾷ τῇ φωνῇ ἐνόησεν· Ἐγώ, πλοῦτον, καὶ δόξαν, καὶ τιμὴν ἔχω τὸν Χριστόν μου, ὅστις μοῦ ἔχει κατοικίαν ἐπάνω εἰς τοὺς οὐρανούς, δόξαν ἀμάραντον, καὶ ζωὴν αἰώνιον· αἱ δὲ ἰδικαί σου τιμαὶ καὶ δόξαι, εἶναι φθαρταί, καὶ μάταιαι, καὶ ταχέως ἀπολοῦνται ὁμοῦ μὲ ἐκείνους ὅπου τὰς ζητοῦν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Βεζίρης, τὸν ἔπεμψεν εἰς τὴν φυλακήν, καὶ ἐπρόσταξε νὰ τὸν τιμωροῦν, καὶ μεθ’ ἡμέρας τινὰς τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακήν, καὶ τὸν ἔστησαν ἔμπροσθεν τοῦ βήματός του, καὶ ὑπέσχετο πάλιν τὰ αὐτά. Καὶ ἰδών, ὅτι δὲν πείθεται εἰς τὸ θέλημά του, τὸν ἠπείλησεν, ὅτι θὰ τοῦ κάμῃ μεγάλας, καὶ φρικτὰς τιμωρίας. Ὁ δὲ Μάρτυς ὡς παιγνία ταῦτα λογιζόμενος ἔλεγεν· ἄν καὶ μυρίους θανάτους μοὶ δώσῃς ἐγὼ τὸν Χριστόν μου δὲν ἀρνοῦμαι, ἀλλ’ εἶμαι ἔτοιμος νὰ βασανίζωμαι διὰ τὸ ὄνομά του, εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Βεζίρης, καὶ ὁργῆς μεγάλης ἐμπλησθείς, τῷ παρέδωκε τῷ ἐπάρχῳ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ. Ὅστις, λαβὼν τὸν μακάριον τοῦτον Σταμάτιον καὶ φέρων αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλικοὺ παλατίου, εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν. Καὶ οὕτως ἠξιώθη ὁ μακάριος νὰ συμβασιλεύῃ μὲ τὸν Χριστόν, δι’ ὅν καὶ ἐτιμήθη· οὗ ταῖς πρεσβείαις τύχοιμεν ἅπαντες τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως τῶν τιμίων λειψάνων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἐν Μεγάροις, Σεραφείμ, Δωροθέου, Ἰακώβου, Δημητρίου, Βασιλείου, καὶ Σαράντου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Δανιήλ, ὁ ἐκ Τσιοτίου (Φαρκαδόνα) καταγόμενος, καὶ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Μεγάλου Μετεώρου ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Στίχοι:
Ἐκ Τσιοτίου ἀπῆλθες θεοφόρε,
Καὶ ἐν τῷ βράχῳ ἀνῆλθες θεηγόρε,
ἔνθα θεοφιλῶς ἠσκήθης ἀπαύστως,
διὸ σὺ ἔλαβες στεφάνους ἐσχάτως.
Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Σωτηρίας αἰωνίου τὴν ἀπόλαυσιν, δεικνύων Ὅσιε, φωτολαμπάσιν αὐγαῖς, ἐνθέων σου πράξεων, καὶ ἰσαγγέλου ζωῆς, χαίρων ἔψαλλες, ὁ τῶν Πατέρων Κυριος, καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἷ.
Κροτησάτωσαν, μονάζοντες τῷ Πνεύματι, καὶ ὁμήγυρις τῶν ἱερέων τερπνῶς, καὶ σὲ δοξαζέτωσαν θεῖε Γεράσιμε, ὡς πλουτοῦντές σε, καύχημά τε, καὶ κλέος ἅπαντες, καὶ κανόνα εὐσεβείας.
Ἤστραψαν σου, θεοφόρε τὰ παλαίσματα, δι’ ὧν ἐπέλαμψας Θεοῦ δοχεῖον σεπτόν, ἐπίγειος Ἄγγελος, βροτὸς οὐράνιος, καὶ γὰρ ἄσαρκον, σοῦ τὴν ζωὴν διήνυσας, ἐν ἐρήμοις καὶ σπηλαίοις.
Τὴν σωτήριον, βοήθειαν θεόληπτε, τὴν σὴν αἰτούμεθα, καταπεμφθῆναι ἡμῖν, ἐν ὥρᾳ τῶν θλίψεων, ἡνίκα ταύτης πίστεως, σοῦ δεόμεθα, θαυματουργὲ Γεράσιμε, δεομένων ὁ προστάτης.
Ἕτερος. Παῖδες Ἑβραίων.
Δῶρον δοθέν μοι οὐρανόθεν, Πάτερ ἔγνων σε ἡ νῆσός σου βοᾷ σοι χαρμοσύνως· διὸ θεόπεμπτον κηρύττω, τὴν ἔλευσίν σου Ὅσιε, καὶ δοξάζω τὸν δοτῆρα.
Ὅλη στοργῇ, καὶ διαθέσει, μεγαλύνω σε Γεράσιμε τρισμάκαρ· εὐλογίαν μοι γάρ, κομίζειν ἀπεστάλης, ὡς Ἀβραὰμ ὁ δίκαιος, Ἰωσήφ, καὶ Ἐλισσαῖος.
Ὕμνον πανύχιον προσφέρω, κεκτημένη σε θερμώτατον προστάτην, καὶ δοξάζω θερμῶς, τὸν Κύριον τῆς δόξς, τὸν σὲ θαυμάτων χάριτι, καταστέψαντα θεόφρων.
Θεοτοκίον.
Ἤνοιξας πύλας Παραδείσου, ἄς ἀπέκλεισεν ἀνθρώποις ἡ προμήτωρ Θεομήτωρ· διὸ κᾀμοὶ τῆς μετανοίας, ἅνοιξον πύλας πύλην μοι, ἀνοιγούσας Παραδείσου.
ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.
Τίς μὴ ἐκπλαγείη τοὺς ἀγῶνας, τοὺς μόχθους, τὰς κακουχίας, τοῦ σοῦ σώματος, οἷ περ ἀγαλλόμενος, μόνης ἐπεπόθησας, τῆς φεγγοβόλου λάμψεως τοῦ θείου Πνεύματος, τὸν Κύριον δοξάζων ἀπαύστως, τὸν δοξάσαντά σε, τῶ στέφει ἀφθαρσίας.
Ἦρως ἐκ τῶν ἔργων ἀπεφάνθης, ἐν σοὶ σκηνωσάσης θείας χάριτος· ὅθεν θεραπεύονται πάθη τὰ δυσίατα, δαιμόνων τὰ ἐπήρεια ἀποδιώκεται, Γεράσιμε, διὸ σὲ ὑμνοῦμεν, καὶ δοξολογοῦμεν τὴν πάνσεπτόν σου μνήμην.
Σκεῦος ἐκλογὴς σεπτὸν ἐδείχθης, τὴν ἄνω φαιδρῶς λαμπρότητα δεξάμενος, καὶ πρὸς τὰ σκηνώματα, θεῖα καὶ οὐράνια, περιχαρὼς ἀνέδραμες, καταστραπτόμενος, τῇ χάριτι τῆς θείας Τριάδος, ὑμνοις ἥν δοξάζεις εἰς πάντας τοῦς αἰῶνας.
Κηρύττομεν πάντες χαρμοσύνως, θεόπεμπτον ἀληθῶς, σὴν μάκαρ ἔλευσιν· ὤφθης γὰρ σωτήριος, ἐν ταῖς περιστάσεσι, τῶν συμφορῶν καὶ θλίψεων, ταῖς σαῖς ἐντεύξεσι, πρὸς Κύριον, ὅν νῦν μὴ ἐκλείπῃς, δυσωπεῖν ἀπαύστως, ἡμᾶς ἐλεηθῆναι.
Ἕτερος. Τὸν ἐν ὄρει.
Λαοῦ λύπην, ἠφάνισας εὐχῇ σου, ἀνομβρίαν λύσας σῇ Μάκαρ παῤῥησίᾳ, πρὸς τὸν Θεὸν Γεράσιμε θεόληπτε, Κύριον δοξάζων, καὶ δεδοξασμένος φανεὶς παρὰ Κυρίου.
Ὁ τῇ αἴγλῃ τοῦ σύμπαντος ἀστράψας, τὸ εἰς φρέαρ πεσὸν τοῦ δαίμονος ὠθήσει, ὡς ἀντιλήπτωρ γύναιον ἐξήγαγες, δοξάζων, καὶ δεδοξασμένος φανεὶς παρὰ Κυρίου.
Σωτὴρ ὤφθης, δεινῶν λοιμοῦ κινδύνων, τὴν σὴν νῆσον ὄντως ἐκλυτρούμενος, καὶ πατρικὴν συμπάθειαν πιστούμενος, Κύριον δοξάζων, καὶ δεδοξασμένος φανεὶς παρὰ Κυρίου.
Θεοτοκίον.
Ὕμνον δέχου, ἀνάγων ἐκ χειλέων, Ἁγνή. Καὶ ῥῦσί με κινδύνων, καὶ μολυσμοῦ τοῦ σώματος ἀμόλυντε, καὶ καθάρισόν με, τὸν μεμολυσμένον, παντοίαις ἁμαρτίαις.
ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.
Στέψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων, τὸν ῥύστην ἐν ταῖς θλίψεσι, καὶ ἐν κινδύνοις προστάτην, πόθῳ αὐτὸν εὐφημοῦντες.
Νέου ἀσκητοῦ, τὸ σκῆνος φιλέορτοι κατασπαζόμενοι, δεῦτε ἀγαλλίασιν, ἐνθέῳ πόθῳ ἀπαρυσώμεθα, ὡς θησαυρὸν πλουτήσαντες τοῦτο καὶ κράξωμεν ὁλοψύχως, σκέπε ἡμᾶς πάντοτε, ταῖς πρεσβείαις σου θεῖε Γεράσιμε.
Στἐψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων...
Ἔθετο Θεός, σὲ ὄντως τῆς πίστεως, ὡς ἀδιάσειστον , στύλον καὶ ἐδραίωμα, καιροῖς ἐσχάτοις κατ’ ἐχθρῶν Ὅσιε, σκῆνος σεπτὸν καὶ θεῖόν σου, λίθον προσκόμματος, ἐναντίοις, δοὺς ὁμολογίαν τε, ἐνισχύων ἀεὶ τὴν ὀρθόδοξον.
Στἐψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων...
Ὅλη νῦν θερμῶς, ἡ νῆσός σου κράζει σε, φύλαξ σωτήριε, φρούρει με ἀπήμονα, λοιμοῦ, κινδύνων, σεισμοῦ κακώσεως, σαῖς προσευχαῖς Γεράσιμε, ταῖς εὐπροσδέκτοις Θεῷ, καὶ προστάτης φάνηθι θερμώτατος, τοῖς πιστῶς ἀνυμνοῦσί σε Ὅσιε.
Στἐψωμεν τοῖς ἄσμασι ἐγκωμίων...
Πάντας τοὺς τὴν σήν, τελοῦντας Γεράσιμε, μνήμην πανίερον, λύτρωσαι πρεσβείαις σου, κινδύνων νόσων, πάσης κακώσεως, ὡς ῥύστης τῶν ἐν θλίψεσι λιτανευόντων σε, καὶ τὴν νῆσον ταύτην σὺν τῇ ποίμνῃ σου, βλάβης πάσης ἀλώβητον τήρησον.
Ἕτερος. Ἐξέστη ἐπὶ τούτω ὁ οὐρανός.
Γεράσιμον ἐν ὕμνοις τὸν νεοφανέντα, δοξάσωμεν ἐνθέως.
Σὲ πάντες μεγαλύνομεν εὐσεβῶς, εὐσεβῶς τὰ σεπτά σου δοξάζοντες θαύματα, τὰς ἀρετάς, καὶ τὰ κατορθώματα τὰ λαμπρά, καὶ τοὺς ἀγώνας Ἅγιε, οὕσπερ ἐξελέξω διὰ Χριστόν· διὸ νῦν θεοφόρε, Γεράσιμε παράσχου, σοῖς ὑμνηταῖς τὴν προστασίαν σου.
Γεράσιμον ἐν ὕμνοις τὸν νεοφανέντα, δοξάσωμεν ἐνθέως.
Ὀσμῆς, καὶ εὐφροσύνης πνευματικῆς, τῷ σεπτῶ σου λειψάνῳ ἱστάμενοι, πανευλαβῶς θείαν προσλαμβάνομεν δωρεάν, καὶ σοῦ τὴν πανευφρόσυνον, μνήμην ἐκτελοῦντες περιχαρῶς· διό σε θεοφόρε, Γεράσιμε αἰτοῦμεν, σκέπε, καὶ φρούρει τοὺς ὑμνοῦντάς σε.
Ἐν πίστει προσκυνοῦμεν τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος τὸ κράτος.
Ὑπέρμαχον, προστάτην, καὶ βοηθόν, καὶ φρουρὸν ἀντιλήπτορα, καὶ ἰατρόν, σὲ πλουτησαμένη χαρμονικῶς, ὡς θησαυρὸν ὑπέρτιμον, κόλποις περιφέρω ἐν τοῖς ἐμοῖς, Γεράσιμε παμμάκαρ, ἡ νῆσός σου βοᾷ σοι, ἥν περιφρούρει ταῖς πρεσβείαις σου.
Ἐν πίστει ἀνυμνοῦμεν τὴν Ἁγνὴν Παρθένον, καὶ μόνην Θεοτόκον.
Παράδοξον εἰργάσω πρᾶγμα Σεμνή, τὸν σὸν Πλάστην τεκοῦσα καῖ Κύριον, πρᾷον καὶ νῦν, ἕτερον τεράστιον ἐν ἐμοί, ἁμαρτωλόν, κατάκριτον, οἴκτειρον, ἐλέησον εὐμενῶς, καὶ σῶσον φιλανθρώπως, ὡς Μήτηρ φιλανθρώπου, φιλανθρωπίας τὸν ἀνάξιον.
Ἐξαποστειλάριον· Ἀπόστολοι ἐκ περάτων.
Ὁ σύλλογος μοναζόντων, τῶν ἱερέων ὁ χορός, καὶ ἡ πληθὺς φιλεόρτων, θεῖον Γεράσιμον φαιδρῶς, τὸ νεοστήρικτον κλέος, ᾠδαῖς ὑμνήσωμεν πάντες.
Ὅμοιον.
Τὸ σκῆνός σου θεοφόρε, τὸ δοξασθὲν παρὰ Θεοῦ, καὶ ἀρετῶν θεῖον σκεῦος, καὶ θαυματόβρυτον δοθέν, σέβομεν πόθῳ τελοῦντες, τὴν σεβασμίαν σου μνήμην.
Ὅμοιον.
Ὑπέρμαχον ἐν κινδύνοις, καὶ ἀντιλήπτορα θερμόν, ἐν θλίψεσι θεοφόρε, Γεράσιμε καὶ προστάτην, πρὸς τὸν Θεὸν σὲ πλουτοῦντες, τὸν στεφοδότην ὑμνοῦμεν.
Θεοτοκίον.
Ἀπόστολοι ἐκ περάτων...
Αἴνοι, ἦχος πλ. δ΄. Ὤ τοῦ παραδόξου.
Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, τῆς ἰσαγγέλου ζωῆς, τὸ νεόσδοτον δώρημα, καὶ τὸ νεοκόσμητον, μοναζόντων θησαύρισμα, τῶν ἀσκητῶν τε, τὸ νεοστήρικτον, καύχημα πέλων, πάντας πρὸς αἴνεσιν, προσκαλεῖς θεσπέσιε· διὸ τὴν σήν, μνήμην ἑορτάζοντας, ἡμᾶς περίσωζε.
Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, τῆς ἀρετῆς ἐραστής, γεγονὼς ὤφθης ἅπασι, δωρεῶν τοῦ Πνεύματος, ἱερὸν οἰκητήριον, κατορθωμάτων, θαῦμα ἐξαίσιον, προτερημάτων, θησαυρὸς μέγιστος· ὅθεν τελοῦμέν σου, ἐν ᾠδαῖς νῦν χαίροντες, πανευλαβῶς, τὴν ἡμᾶς εὐφραίνουσαν, θείαν πανήγυριν.
Ὅσιε Πάτερ Γεράσιμε, σὲ καὶ προστάτην θερμόν, καὶ ὑπέρμαχον ἔχομεν, ἐν κινδύνοις πάντοτε, πρὸς Θεὸν τὸν φιλάνθρωπον· διό σου σκῆνος, τὸ θαυματόβρυτον, περικυκλοῦντες, καθικετεύομεν, πρόφθασον Ἅγιε, τῶν δεινῶν καὶ θλίψεων, ῥῦσαι ἡμᾶς, τοὺς προσκαλουμένους σε, θερμῶς ἑκάστοτε.
Ὅσιε Πάτερ Γεράσιμε, ἐναπεφάνθης φωστήρ, Ἐκκλησίας νεόδμητος, ἀρετῶν φαιδρότητι, καὶ θαυμάτων λαμπρότητι, ὡς τοῦ Ἁγίου, Πνεύματος ὄργανον, ὡς τοῦ Δεσπότου, θεράπων γνήσιος, σκεῦος ὡς τίμιον, χάριτος θεσπέσιε τῆς τοῦ Θεοῦ, ὡς χρυσίον δόκιμον, τῆς Ἁγιότητος.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, χορεύσωμεν ἑόρτια, καὶ σκιρτήσωμεν ἀγαλλόμενοι, ἐν τῇ πανσέπτῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός. Ἱερεῖς, μονάζοντες, καὶ φιλέορτοι, τὸν πανένδοξον κροτήσωμεν ἐν ὕμνοις, ὡς χαρίτων ἔμπλεων, θαυμαστῶς γεγενημένον, καὶ οὐρανίων δωρεῶν, τῶν τοῦ Πνεύματος ἐπαίνων τοῖς ἄνθεσι, τὸν τῆς σεπτῆς Τριάδος, πιστὸν ἱερομύστην, συνελθόντες καταστέψωμεν, τὸν ἀσκήσεως ὁδηγόν, πρὸς ἀρετὴν ἐπισπῶντα, τοῦ Εὐαγγελίου ἐργάτην, τελειότητι τῆς ζωῆς, τὸν τῆς χάριτος στολὴν κεκοσμημένον, τὸν τοῦ Δεσπότου, γνήσιον δοῦλον, τὸν θησαυρόν, τὸν ἀεὶ πλουτίζοντα, τὸν πάντας ἐκ τῶν δεινῶν ἀεὶ λυτρούμενον, θεόσδοτον προστάτην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν· θεόληπτε Γεράσιμε, πρόφθασον ἐξελοῦ ἡμᾶς, τῆς ἑνεστώσης ἀνάγκης, καὶ ῥῦσαι τὴν νῆσόν σου, πάσης κακώσεως.
Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.
Ἄσατε λαοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά