ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ; «Έν ήμερα θλίψεώς μου τόν θεόν έξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3)

Επίκαιρο το θέμα της αρ­ρώστιας. Πάντοτε επίκαιρο. Επίκαιρο, γιατί κάθε μέρα υπάρχουν άρρω­στοι. Άρρωστοι στα σπίτια. Άρρωστοι στις Κλινικές. Άρρωστοι στα Νοσοκομεία. Και όχι μόνο φτωχοί, άλλά και πλούσιοι. Όχι μόνο μικροί, άλλά και μεγάλοι. Όχι μόνο ολιγογράμματοι και αγράμ­ματοι, άλλά και μορφωμένοι. Από όλες τις τάξεις. Όλοι αρρωσταίνουν. Όλοι. Όλος ο κόσμος. Γιατί όμως; Με­γάλο το θέμα. Άλλά λακωνι­κά θα γράψουμε. Με λίγα λόγια. Έτσι, όπως πάντα. Και όσο μπορούμε άπλά και καταληπτά.

Γιατί, λοιπόν, αρρωσταί­νουμε;

    Επειδή αμαρτάνουμε. Αυτό λέ­ει ή 'Αγία Γραφή. Λέει: «Ό άμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυ­τόν έμπέσοι είς χείρας ιατρού» (Σοφ. Σειράχ 38, 15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες πού προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιε­ρός Χρυσόστομος. Γράφει: «Πάντα τά νοσήματα έξ αμαρτημάτων;  Ού  πάντα μεν, αλλά τά πλείονα». Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι άμάρτανε, ίνα μή χείρον σοί τι γένηται» (Ίωάν. ε, 14). Άρρωστοι πού γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε, για νά μη σάς συμβούν χειρότερα. Σάς το λέει ο Χριστός. Ακούστε τη φωνή του.

    Για νά θυμόμαστε το Θεό. Κάποιος πήγε νά επισκεφθεί έναν άρρωστο. Ό επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπά­θεια και τη λύπη για την αρρώστια του. Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι πού τού έκανε εντύπωση και πού το θυμόταν σε όλη του τη ζωή. Είπε ο άρρωστος στον επισκέπτη του: «Ξέρεις γιατί ο Θεός μάς αφήνει, πολλές φορές, νά πέσου­με στην πλάτη; Για νά κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!...». Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμαστε το Θεό. Ό Δαβίδ έλεγε συχνά: «Έν ήμερα θλίψεώς μου τόν Θεόν έξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτη­σα το Θεό.

Για νά μετανοούμε. Ή θύμιση του Θεού συντελεί, σχε­δόν πάντοτε, στη μετάνοια. Οι περισσότεροι άρρωστοι, μαζί με τη θεραπεία τους, μετανοούν για τις αμαρτίες τους και γί­νονται άλλοι άνθρωποι. Καλύτεροι. Ένας νέος, από το Νο­σοκομείο στο όποιο νοσηλευόταν, έγραψε: «Εδώ, ανάμεσα στα πονεμένα πρόσωπα των συνανθρώπων μου, την πρώτη ήμερα κατάλαβα τη ματαιότητα του πλούτου. Τη δεύτερη ή καρδιά μου μαλάκωσε κι απαλλάχτηκα από το σκληρό εγωι­σμό. Την τρίτη έκλαψα. Την τέταρτη μετάνιωσα και σήμερα προσευχήθηκα θερμά». Μία γυναίκα ομολόγησε το έξης: «Στον καιρό της αρρώστιας μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου, διάβασα πρώτη φορά το Ευαγγέλιο... Ζούσα στο σκο­τάδι κι είδα το φως. Τα θέλγητρα πού απόλαυσα ως τώρα είναι μηδέν μπροστά στις χαρές της καθαρής ζωής». Κι ένας εργάτης, μακριά από το σπίτι του, ύστερα από μία αρρώστια, έγραψε στο γράμμα πού έστειλε στη γυναίκα του και στα παιδιά του: «Γυναίκα μου και παιδιά μου, με την αρρώστια έκοψα τα βαριά ελαττώματα μου, δεν πίνω πια κρασί και δεν βλαστημώ, μα ούτε γυρίζω αργά τις νύχτες. Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι κάθε στιγμή. Παρακαλείτε το Θεό νά σωθώ και νά γυρίσω πάλι κοντά σας».Ας το ξαναπούμε^-οι αρρώ­στιες φέρνουν τον άρρωστο, τις περισσότερες φορές, κο­ντά στο Θεό.

     Για νά ταπεινωνόμαστε. Ό Θεός μάς θέλει ταπεινούς. «Μισητή έναντι Κυρίου ύπερηφανία» (Σοφ. Σειρ. 10, 7). Και «δύναται ταπεινώσαι τούς πορευομένους έν ύπερηφανία» (Δαν. 4, 34). Μπορεί νά ταπεινώσει όλους τούς υπερήφα­νους. Και μπορεί νά το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και ή αρρώστια. Ό ίδιος ο Άπ. Παύλος, κάνοντας λόγο για κάποια αρρώστια πού την ονομάζει «σκόλοπα» και πού δεν μπορούν νά την προσδιορίσουν οι ερμη­νευτές, ομολογεί ότι αυτόν το «σκόλοπα» τον έδωσε ο Κύ­ριος, για νά μη υπερηφανεύεται. Γράφει: «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί... ίνα μή ύπεραίρωμαι» (Β' Κορ. ιβ, 7). Κάτω από τα χτυπήματα της αρρώστιας όλοι σκύβουν το κεφάλι τους και ομολογούν τη μηδαμινότητά τους μπροστά στο Θεό.

 Για νά δοκιμαζόμαστε. Λέμε ότι πιστεύουμε και αγα­πούμε το Θεό. Πώς όμως θα φανεί αυτό; Μόνο μέσα στις δοκιμασίες. Και μία από τις δοκιμασίες είναι και ή αρρώστια. Όποιος μέσα στην αρρώστια και στον πόνο του δεν γογγύζει και δεν παραπονείται κατά τού Θεού, άλλά δέχεται σιω­πηλά το σταυρό της δοκιμασίας αυτής, αυτός είναι πραγματι­κός χριστιανός. Μόνο αυτός. Οι άλλοι πού γογγύζουν δεν είναι. Και ας λένε ότι είναι. Όλοι οι άγιοι πέρασαν δοκιμα­σίες στη ζωή τους. Πολλές δοκιμασίες. «Ώσπερ δοκιμάζεται έν καμίνω άργυρος καί χρυσός, ούτως έκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω» (Παρ. 17, 3). Ποιό πρώτο και ποιο δεύτερο παράδειγ­μα νά αναφέρουμε; Είναι τόσα πολλά. Όλοι οι άγιοι και μάρ­τυρες. Μία ψυχή, λεπρή στο σώμα, μέχρι την τελευταία στιγ­μή έλεγε: «Πεφιλημένε μου Εσταυρωμένε, γι' αγάπη σου υποφέρω και θα τα υποφέρω όλα». Κι άλλοτε έκανε τραγού­δι τον πόνο και τραγουδούσε: «"Ω πόνε, πόσο είσαι γλυκύς,όταν ο Ιησούς μας αφήνει νά αισθανθούμε την παρουσία του!».

 Για νά γινόμαστε συμπονετικοί. Η αρρώστια, ο πόνος, μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά. Άνθρωποι πού πρώτα περνούσαν αδιάφοροι μπροστά από πονεμένους συνανθρώ­πους τους, ύστερα από κάποια τους αρρώστια άλλαξαν δια­γωγή. Έγιναν καλοί Σαμαρείτες και σκύβουν πάνω τους με συμπόνια, όπως και εκείνος, ο καλός Σαμαρείτης τής παρα­βολής στον πληγωμένο οδοιπόρο. Ό άρρωστος, μετά τη θε­ραπεία του, γίνεται συμπονετικός άνθρωπος. Κι αυτός είναι εκείνος πού πιο πολύ σκέπτεται και επισκέπτεται τούς άρρωστους. Αυτός πού αρρώστησε και πόνεσε.

 Για νά σκεπτόμαστε τον ουρανό. Εδώ στη γη είμαστε «ξένοι και παρεπίδημοι». Αυτό λέει ο Θεός με τον Απ. Πέ­τρο. 'Εδώ δεν έχουμε «μένουσαν πόλιν», όπως λέγει και ο Απ. Παύλος. Ή πατρίδα μας ή αιώνια είναι ο ουρανός. «Τό πολίτευμα ημών έν ούρανοίς υπάρχει». Τα συμφέροντα μας είναι στον ουρανό. Συμπέρασμα: Λιγότερα ακίνητα στη γη. Λιγότερα λεφτά στις Τράπεζες. Τα περισσότερα σε έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και ιεραποστολής. Με τον τρόπο αυτό, μαζί με τη μετάνοια, λύνουμε το πρόβλημα τού ουρα­νού. Το σπουδαιότερο πρόβλημα.

Αδελφή ψυχή,

Γι' αυτό αρρωσταίνουμε. Για τούς λόγους πού είπαμε. Σκέψου πάνω στους λόγους αυτούς και βγάλε τα ανάλογα συμπεράσματα. Συμπεράσματα, πού εύχομαι νά σε οδηγή­σουν στο Σωτήρα μας Χριστό.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ» ΤΗΛ. (23920) 25-866, FAX (2392Ο)25-391 ΠΕΡΑΙΑ - θεσσαλονίκης

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΜΑΣ

    Γεμάτα κάθε μέρα τα Νοσοκομεία, τα κρατικά και τα ιδιωτικά και οι κλινικές από αρρώστους. Πλήθη ανθρώπων, γιατροί, νοσηλευτές, συγγενείς και φίλοι των άρρωστων κυκλοφορούν και κάποτε πολύ βιαστικοί στους διαδρόμους για την εξυπηρέτηση των ασθενών.

    Πώς καταντά αλήθεια ό άνθρωπος με την αρρώστια του! Να μην μπορεί να στηριχθεί στα πόδια του! Να μην μπορεί να κρατήσει στο χέρι του ένα ποτήρι για να πιει λίγο νερό! Να μην είναι σε θέση να ανακαθίσει μόνος του στο κρεβάτι του! Και μόνο αυτά! Να έχει χάσει το χρώμα του, να χάνει τα λόγια του! Να έ­χει παραισθήσεις, να λέει άλλα άντ' άλ­λων κλπ. κλπ.

    Αχ αμαρτία! αμαρτία της Εύας και του Αδάμ, τί μας έκαμες! Πριν από το προ­πατορικό αμάρτημα δεν υπήρχε ασθέ­νεια. Ό Θεός, γράφει ό Μέγας Βασίλειος, «σώμα μέν έκτισεν... ουχί νόσον». «Ή νόσος», συνεχίζει ό ίδιος ιερός Πατήρ, δεν είναι «δημιούργημα του Θεού» (ΕΠΕ 7, 106). Ό Θεός δημιούργησε τα πάντα «καλά λίαν» (Γεν. α' 31), τονίζει ό αιώνι­ος λόγος της αληθείας, ή Αγία Γραφή. Ή ασθένεια ως πρόδρομος του θανάτου εισόρμησε στη ζωή μας μετά την εισβολή του σατανά και την επίθεση του εναντίον των Πρωτοπλάστων.

    Και τώρα πονούμε και υποφέρουμε, επειδή έχει μπολιασθεί ή ανθρώπινη φύ­ση μας με το δηλητήριο του κακού, και με το παραμικρό πέφτουμε στο κρεβάτι. Αρρώστησε ή φύση μας, εξασθένησε, α­δυνάτισε, διότι ξέφυγε λόγω της αμαρτί­ας από την αρχική φυσική κατάσταση, στην όποια μας έπλασε ό Θεός.

    Το ψάλλουμε και στον Παρακλητικό Κανόνα της Παναγίας και ομολογούμε ταπεινά μια βασική αλήθεια: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και ή ψυχή· πρός σε κατα­φεύγω την Κεχαριτωμένην...».

    Όμως σκοπός για τον όποιο γράφον­ται οι γραμμές αυτές δεν είναι να βρού­με την αιτία των ασθενειών, πού οπωσ­δήποτε ταλαιπωρούν όλους μας. Σκο­πός μας είναι να δούμε τί πρέπει να κά­νουμε για να απαλύνουμε τον πόνο του άρρωστου μας, πώς να τον βοηθήσου­με να σηκώσει τον σταυρό της ασθενεί­ας του και πώς θα συντελέσουμε στο να βγει ωφελημένος ψυχικά από τη σωμα­τική δοκιμασία του. Αυτό είναι πού έχει σημασία.

    Εκείνο πού προέχει είναι να νιώσει ό άρρωστος μας ότι τον αγαπάμε, τον αγαπάμε ειλικρινά και με την καρδιά μας. Έχει ανάγκη από αγάπη ό κάθε άρρωστος, α­πό στοργικό ενδιαφέρον. Και το διαισθά­νεται αν τον αγαπάμε αληθινά, αν δεν φαινόμαστε κουρασμένοι μπροστά του, όσο κοπιαστικές κι αν είναι οι φροντίδες και οι περιποιήσεις πού πρέπει να του γίνουν από μέρους μας. Να του προσφέ­ρουμε με χαρούμενο πρόσωπο τα φάρ­μακα του, το γάλα του, το φαγητό του. Να του πούμε έναν ευχάριστο λόγο συμ­πονετικό. Το καθετί έχει την επίδραση του στην ψυχική του διάθεση, ανάλογα με τον τρόπο της προσφοράς μας.

    Είναι δύσκολη κατάσταση, είπαμε, ή αρρώστια. Είναι εξασθένηση των σωμα­τικών δυνάμεων, πού επηρεάζει και την ψυχική κατάσταση. Κι αν παρατείνεται ή ασθένεια, γίνεται σταυρός, και κάποτε μά­λιστα πολύ βαρύς. Σταυρός για τον ίδιο τον άρρωστο αλλά και για τούς δικούς του. Και έδώ είναι πού πρέπει να κά­νουμε ό,τι μπορούμε για να ελαφρώσουμε τον σταυρό αυτό της αρρώστιας. Με την προσευχή βέβαια πρωτίστως στον φιλάνθρωπο Κύριο να δίνει υπομονή και αντοχή στον άρρωστο μας, να δίνει φώτιση και στους γιατρούς για να προ­χωρούν στην καλή διάγνωση και θερα­πεία του. Συγχρόνως όμως και με το να εφοδιαζόμαστε ανάλογα με τις δυνάμεις μας και με τα απαραίτητα εκείνα μέσα της Επιστήμης, πού θα κάνουν πιο υπο­φερτούς τούς πόνους του άρρωστου μας.

    Ή πιο μεγάλη όμως φροντίδα πού θα πρέπει να έχουμε για τον άρρωστο μας ως πιστοί Χριστιανοί είναι πώς θα βγει ωφελημένος από την αρρώστια του ψυ­χικά. Θα προσευχηθούμε λοιπόν στον Κύριο πολύ για τον άρρωστο μας. Θα Τον παρακαλέσουμε όπως τότε οι αδελ­φές του Λαζάρου για τον αδελφό τους: «Κύριε, ίδε όν φιλείς ασθενεί» (Ιω. ια' 3). Κύριε, ό αδελφός μας, πού τόσο πο­λύ αγαπάς είναι άρρωστος. Και ποιόν δεν αγαπά 'Εκείνος; Και τον δικό μας άρρωστο τον αγαπά και μπορούμε και πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια του. Να Τον ικετεύσουμε με πίστη θερμή να του δώσει την υγεία του. Συγχρόνως να φω­τίσει και εμάς να κάνουμε ό,τι πρέπει για τη βοήθεια της ψυχής του.

    Και είναι δυνατόν να γίνουν αρκετά για τον ιερό αυτό σκοπό. Θα δώσουμε το όνομα του να μνημονευθεί σε μία ή και περισσότερες θείες Λειτουργίες. Θα του δώσουμε να διαβάσει, αν μπορεί, κά­ποιο καλό ορθόδοξο περιοδικό ή βιβλίο. Θα του μιλήσουμε με τρόπο ευγενικό για την ιερά Εξομολόγηση και τη θεία Κοι­νωνία. Θα καλέσουμε γι' αυτόν ειδικά στο σπίτι μας τούς ιερείς της ενορίας μας για να τελέσουν το ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου, με το όποιο ωφελείται πολύ ψυχικά και σωματικά ό ασθενής.

    Τα πιο πάνω είναι μερικοί από τούς τρόπους πού πρέπει να χρησιμοποιή­σουμε με αδελφική αγάπη, για να ωφε­ληθεί ψυχικά ό αγαπητός μας άρρω­στος. Και έτσι ή οποιαδήποτε ασθένεια του γίνεται ευκαιρία για να συνδεθεί κα­λύτερα με τον Ιησού Χριστό και την αγία Εκκλησία του και να αρχίσει να ζει ζωή μετανοίας και ευαρεστήσεως ενώπιον του Θεού, ή οποία οδηγεί στην αιώνια σωτηρία. Και αποδεικνύεται τελικά ή α­σθένεια του ευλογία Θεού για τον ίδιο και τούς συγγενείς του.

    Αυτός άλλωστε ήταν και είναι και ό σκοπός για τον όποιον επέτρεψε ό Θεός να ακολουθήσουν ως παιδαγωγική τι­μωρία στην παράβαση των Πρωτοπλά­στων ό πόνος, ή θλίψη, οι ασθένειες και ό θάνατος. Για να γίνονται αφορμές όλα αυτά τα θλιβερά της ζωής να συνερχό­μαστε από την παραζάλη της αμαρτίας, να σκεφτόμαστε τον Θεό και τον προο­ρισμό μας και καταφεύγοντας ταπεινά σ' 'Εκείνον να βρίσκουμε την ευτυχία μας κοντά Του. ■(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)

«ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΝΟΣΟΥΝΤΩΝ»

    Τα Νοσοκομεία, ιδιωτικά και κρατικά, οι κλινικές, μεγάλες και μικρές, παρουσιάζουν συνήθως πληρότητα εκατό τοις εκατό. Κά­ποτε μάλιστα γεμίζουν και οι διάδρο­μοι ορισμένων Νοσοκομείων. Οι νοσηλευτές δεν προλαβαίνουν να πά­ρουν το δίπλωμα τους - τρόπος του λέ­γειν - και διορίζονται αμέσως. Είναι πε­ριζήτητοι. Πολλές οικογένειες μετανα­στών έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα με την απασχόληση μελών τους ως αποκλειστικών νοσοκόμων. Τα ράφια των φαρμακείων αδειάζουν και γεμίζουν και ξανααδειάζουν αστα­μάτητα.

    Γιατί όλα αυτά; Διότι έπερίσσευσε ό πόνος. Δεν υπάρχει οικογένεια πού να μη έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Δεν υπάρχει άνθρωπος πού να μη έπόνεσε και να μη πονέσει στην ζωή του. Ή ασθένεια έγινε ένα με την ζωή μας. Και κοντά στις παλιές, τις γνωστές ασθέ­νειες, εμφανίζονται κάθε τόσο και νέες. Οι ιατροί αντιμετωπίζουν συχνά δύσ­κολα και πρωτοφανή περιστατικά.

    Αυτή είναι ή γνωστή σε όλους μας πραγματικότητα. Ή αρρώστια, ό πικρός αυτός καρπός της αμαρτίας των Πρω­τοπλάστων, είναι πλέον συνοδοιπό­ρος μας στην πορεία μας στην ζωή. Συνοδοιπόρος απρόσκλητος και δυσ­άρεστος.

    Δεν μας είχε πλάσει όμως έτσι ό Θε­ός, ό πάνσοφος, ό παντοδύναμος και πανάγαθος Πλάστης μας. Όλα όσα δημιούργησε και έπλασε Εκείνος ήσαν «καλά λίαν», γράφει το πρώτο Βιβλίο της Αγίας Γραφής (Γεν. α' 31). Και εάν μέναμε οι άνθρωποι υπάκουοι στον Πλάστη μας, ούτε θα αρρωσταίναμε ούτε θα πεθαίναμε. Προτιμήσαμε όμως την εισήγηση του πονηρού Σατανά και παραβήκαμε την εντολή του Θεού και πληρώνουμε από τότε ακριβά την ανυ­πακοή και παρακοή μας στον Θεό. Με την εισβολή της σατανοκίνητης αμαρ­τίας στην ζωή των ανθρώπων άρχισαν οι ασθένειες, ήλθε και ό θάνατος. Εκεί­νη ή παρακοή είναι ή ρίζα και ή αιτία όλων των συμφορών της ζωής. Εκείνη ή παράβαση μας καθηλώνει τώρα για λίγο ή περισσότερο καιρό στο κρεβάτι του πόνου.

    Και είναι τόσο δύσκολες αλήθεια οι ώρες της αρρώστιας! Νιώθεις ανήμ­πορος. Νομίζεις ότι σβήνεις. Αισθάνε­σαι ότι χάνονται όλα γύρω σου. Χά­νεις την χαρούμενη διάθεση σου. Θέ­λεις κάπου να στηριχτείς. Κινδυνεύ­εις να απελπισθείς. Καταλαβαίνεις ότι κουράζεις και ταλαιπωρείς μαζί σου και τούς συγγενείς σου, πού σου συμπα­ραστέκονται φιλότιμα και με αγάπη. Και αυτό αυξάνει κάποτε τούς πόνους σου.

    Σταυρός είναι ή αρρώστια. Σταυρός και δοκιμασία πού κάποιες στιγμές μοιάζει σα να είναι ανυπόφορη. Ό­ποιος είναι ακόμη υγιής δεν μπορεί να καταλάβει σ' όλο της το βάθος και το πλάτος την πικρή πραγματικότητα της ασθενείας.

    Γι' αυτό και ή Εκκλησία μας, πού την φωτίζει και την καθοδηγεί το Πανάγιον Πνεύμα, γνωρίζοντας την ένταση και έκταση της δοκιμασίας της α­σθενείας, ικετεύει τον Θεό συχνά για τούς ασθενείς. Σαν φιλόστοργη Μητέ­ρα παρακαλεί τον Θεάνθρωπο Ιδρυτή της για τα άρρωστα παιδιά της. «Τούς νοσούντας ίασαι, ό ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών», δέεται κάθε φορά πού τελείται ή θεία Λειτουργία. Και παρακινεί όλους μας να δεηθώμεν «υπέρ των νοσούντων», γι' αυτούς πού είναι άρρωστοι και πονούν και υ­ποφέρουν. Μαζί με το ενδιαφέρον μας γι' αυτούς και με τις επισκέψεις μας στην ασθένεια τους, να προσευχώμεθα στον Θεό για την κατάσταση της υγείας τους.

    Ή προσευχή για τούς άρρωστους εί­ναι εκδήλωση ταπεινής και ειλικρινούς αγάπης. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς προσεύχεσαι στον Κύριο για όσους, γνωστούς και άγνωστους, είναι κατά­κοιτοι ή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο άρρωστοι και πονεμένοι σωματικά και ψυχικά.

    Ή προσευχή για τούς άρρωστους, πού ακούεται πάντοτε από τον φιλάν­θρωπο και παντογνώστη Κύριο, χαρί­ζει μυστικά στον άρρωστο ανακούφιση, υπομονή, παρηγοριά και ελπίδα. Κάποιος ή κάποιοι προσεύχονται, γι' αυτό και δεν χάνεται εντελώς ή ελπίδα του και μπορεί και υποφέρει τούς πό­νους του. Κι όταν μάλιστα πολλοί μαζί με πίστη προσευχηθούν για κάποιον άρρωστο ή τελέσουν με τούς ιερείς και το Εύχέλαιον, γίνονται και θαύματα.

Ή προσευχή για τούς άρρωστους χα­ρίζει ακόμη και μεγάλη ψυχική βοή­θεια. Αρκετοί ασθενείς, επειδή προσ­εύχονται κάποιοι γι' αυτούς, ωφελούνται ψυχικά από την αρρώστια τους. Σκέ­πτονται καλύτερα στο κρεβάτι του πό­νου την ψυχική τους κατάσταση, μετα­νοούν για τις τυχόν παρεκτροπές τους, παίρνουν καλές αποφάσεις για το μέλ­λον τους και συνδέονται με την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία βαθύτερα και ουσιαστικά με τον ζωοδότη Κύριο. Προσεύχονται θερμότερα σ' Εκείνον και μελετούν και άκούουν ευλαβικά τον άγιο λόγο Του.

    Ή προσευχή για τούς άρρωστους, πού σταλάζει βάλσαμο παρηγοριάς στους πόνους τους και γεμίζει την ψυ­χή τους με την σωτήρια Χάρι του Θε­ού, είναι χρέος και καθήκον μας ιερό. Είναι, όπως και ή ελεημοσύνη, «δάνειον» πρός τον Θεόν (Παρ. ιθ' 17). Δάνειον πού θα μας το εξόφληση ό πανάγαθος Κύριος. Και έδώ στην γη, με τις πλούσιες ευλογίες του στην ζωή μας και διότι θα παρακίνηση Εκείνος άλλους να προσευχηθούν για μας σε περίπτωση ασθενείας μας. Αλλά θα μας το εξόφληση και στους ουρανούς αμείβοντας αιώνια την ταπεινή εκδήλωση της αγάπης μας, την προσευχή μας «υπέρ των νοσούντων». ■(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)

                                        Μετά την αποθεραπεία μας

    Η αρρώστια είναι μία θλιβερή και ο­δυνηρή πραγματικότητα στον κόσμο πού ζούμε. Είναι συνυφασμέ­νη ή ζωή μας με τις ποικίλες ασθένειες. Γι’ αυτό ό φιλάνθρωπος Κύριος μας Ιη­σούς Χριστός κατά τον χρόνο της επί γης ζωής του έδειξε ιδιαίτερη συμπά­θεια προς τούς πάσχοντες από διάφο­ρες ασθένειες. Πολλές φορές μέχρι αρ­γά το βράδυ Του πρόσφεραν αρρώ­στους για να τούς απαλλάξει από τη μάστιγα της ασθενείας τους. Και ό θειος Ιατρός τούς θεράπευε με απλοχεριά. «Αυτός τάς ασθενείας ημών έλαβε και τάς νόσους έβάστασε» (Ματθ. η' 17). Συγχρόνως τούς έδινε και τις κατάλλη­λες οδηγίες.

    'Επιθυμούσε μετά την αποθεραπεία τους να ανταποκριθούν στην πολλή α­γάπη πού τούς έδειχνε και να συμμορ­φωθούν με τις συμβουλές του. Διακρι­τικά έλεγξε τούς εννέα λεπρούς, πού θεραπεύτηκαν και δεν επέστρεψαν να πουν ένα ευχαριστώ. «Ουχί οί δέκα έκαθαρίσθησαν; οί δέ εννέα πού;» (Λουκ. ιζ' 17). Ένας μόνον από τούς δέκα επέ­στρεψε, για να εκφράσει στον ουράνιο ευεργέτη του Κύριο Ιησού την ευγνώμο­να ευχαριστία του για την αποθεραπεία του. Στον παράλυτο πού τον θεράπευ­σε του συνέστησε να ζει στο έξης προσ­εκτική ζωή και να ξεκόψει από τις α­μαρτωλές συνήθειες του για να μην πά­θει χειρότερα.

Κάποια ήμερα, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί και ό καθένας μας «επί κλίνης οδύνης». Συνήθως αυτές τις ώρες κατα­φεύγουμε στους γιατρούς. Με τις ιατρι­κές τους γνώσεις αυτοί προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ομαλή λειτουργία του οργανισμού μας και να μας απαλ­λάξουν από τη μάστιγα της αρρώστιας πού μας βασανίζει.

Όμως ως πιστοί χριστιανοί καταφεύ­γουμε και στον ουράνιο θεράποντα Ια­τρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ζητούμε τη συμπαράσταση και τη βοήθεια και από την Παναγία Μητέρα μας και τούς Άγιους μας. Και έχουμε θαυμαστές θείες επεμβάσεις θεραπείας, παρά τις αντίθε­τες ενίοτε προβλέψεις της ιατρικής επι­στήμης. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι υπάρ­χει και ό θειος παράγοντας και «τούς κακώς έχοντας θεραπεύει» (Ματθ. η' 16). Επαληθεύεται και στη δική μας πε­ρίπτωση ό λόγος του: «Κύριος ό συμπορευόμενος μετά σου και άνήσει σε, ουδέ μή σε έγκαταλίπη» (Δευτ. λα' 8). Ό Κύριος ό ίδιος προπορεύεται μπρο­στά σου. Είναι μαζί σου. Δεν θα σε αφή­σει, δεν θα σε εγκαταλείψει.

Συνήθως σε όσους μας συμπαρα­στάθηκαν στις δύσκολες ώρες της δο­κιμασίας μας, ιδιαίτερα στους θεράπον­τες ιατρούς, προσπαθούμε να εκφρά­σουμε τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας με λόγια πού συνοδεύονται και με δώρα, γιατί συντέλεσαν με τις γνώσεις τους και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή να εξουδετερώσουν την ασθένεια.

Ανάλογες εκδηλώσεις οφείλουμε και στον Κύριο μας. Γευθήκαμε τη θαυμαστή επέμβαση του. «Έγώ γάρ είμι Κύριος ό Θεός σου ό ίώμενός σε» (Εξ. ιε' 26). Εγώ είμαι ό Κύριος, Αυτός πού σε για­τρεύει. Παίρνει τις ασθένειες σου και βα­στάζει τις αρρώστιες σου. Να το θυμό­μαστε αυτό και να μην το λησμονούμε. Να προτρέπουμε δε τον εαυτό μας να ευγνωμονεί και να ευχαριστεί τον δωρεοδότη Κύριο μας μέσα από τα κατά­βαθα της καρδιάς μας για την αποθε­ραπεία μας με τούς λόγους του Ψαλ­μωδού: «Ευλόγησε, ψυχή μου, τον Κύ­ριο! Και όλο μου το είναι, όλη ή ύπαρ­ξη μου το όνομα του το άγιο! Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου, και μην ξεχνάς καμία από όλες τις ευεργεσίες του. Αυ­τός σε θεραπεύει από όλες τις αρρώ­στιες του σώματος σου. Αυτός γλυτώνει τη ζωή σου από το θάνατο και τη φθο­ρά του τάφου» (Ψαλμ. ρβ' [102] 1-4). Με πύρινη προσευχή πού θα βγαίνει από τα κατάβαθα της ψυχής μας να Του λέμε: «Όταν ή ασθένεια με έφερε στα πρόθυρα του άδη, σύ, Κύριε, ανέ­βασες από εκεί την ψυχή μου, μου έδω­σες την υγεία και με έσωσες, ώστε να μη συγκαταριθμηθώ με τούς νεκρούς πού τούς κατεβάζουν στο λάκκο του τά­φου» (Ψαλμ. κθ' [29] 3-4).

Ή ευχαριστία μας ακόμη θα δειχθεί με τη βαθιά μετάνοια μας και τον αγιασμό της ψυχής μας. Να μην αμαρτάνει στο έξης, συνέστησε ό Κύριος, στον πρώην παράλυτο. Το ίδιο ισχύει και για εμάς.

Ακόμη, τώρα πού ή υγεία μας αποκα­ταστάθηκε, μαζί με την ευγνωμοσύνη μας και τη θεάρεστη ζωή μας να έχου­με ολοπρόθυμη τη διάθεση να διακο­νήσουμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Πολλοί από τούς ασθενείς πού θερα­πεύονταν από τον θείο και ουράνιο Ια­τρό, Του ζητούσαν να παραμείνουν κοντά του και να Τον συνοδεύουν μαζί με τούς μαθητές του. Αυτό ζήτησε ό πρώην δαιμονισμένος της περιοχής των Γεργεσηνών. Τον άφησε όμως ό Κύριος στους δικούς του και στους συμπατριώτες του για να δίνει με τη θεάρεστη ζωή του τη μαρτυρία για το μεγάλο ευεργέτη του. «Παρεκάλει αυτόν ό δαιμονισθείς ίνα μετ' αυτού ή- και ούκ άφήκεν αυτόν, άλλά λέγει αύτώ- ύπαγε είς τον οίκον σου προς τούς σούς και άνάγγειλον αύτοΐς όσα σοι ό Κύριος πεποίηκε καί ήλέησέ σε». Και αυτός άρχι­σε να διακηρύσσει σε όλη την περιοχή τα όσα έκανε γι' αυτόν ό Ιησούς (Μάρκ. ε' 18-20).

   'Εάν, λέει ό ερμηνευτής Θεοφύλακτος, προηγουμένως κάποια αρρώστια σε βασάνιζε και ό άγιος Θεός σε θεράπευ­σε και παρέτεινε τη ζωή σου, τώρα πού έγινες καλά, να χρησιμοποιήσεις την καλή υγεία σου στο να εξυπηρετείς τούς αδελφούς σου στις διάφορες υλικές και πνευματικές ανάγκες πού έχουν και να διακονείς στα έργα του Θεού. «Εάν κατεχόμενον νόσημα τι ίάσηταί σε ό Θεός, τη υγεία κέχρησο προς την των αγίων διακονίαν και ύπηρεσίαν του Θεού». Ή πενθερά του αποστόλου Πέτρου μετά τη θεραπεία της «ήγέρθη και διηκόνει αύτώ» (Ματθ. η' 15).Λοιπόν μετά την αποθεραπεία μας να επακολουθεί ευγνώμων ευχαριστία και δοξολογία. Να συνοδεύεται δε με βαθιά ειλικρινή μετάνοια και διόρθωση της ζωής μας και με απόφαση να δια­κονούμε τον Κύριο στα πρόσωπα των αδελφών μας. Τώρα πιο τακτικοί στον εκκλησιασμό μας, πιο επιμελείς στη με­λέτη και την ακρόαση του λόγου του Θεού, για να έχουμε πλούσια την ευλο­γία του Θεού στη ζωή μας. (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

πηγή