Ἡ καύχησις ἀλλά καί τό ὄνειδος νά κατασφραγίζουν μαζί τήν ἀφετηρία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἐσταυρωμένος ὁ ἀνεύθυνος γιά νά αὐγάσει ἡ νέα ἡμέρα τῆς ζωῆς γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Μαινόμενος ὁ ὄχλος. Καύχηση γιά τόν ἀνεύθυνο καί μαζί ἀνεξίτηλο τό ὄνειδος γιά τό λαό πού δάνεισε τήν φωνή του γιά νά προσφέρει καί ἐπαναλάβει περισσῶς τήν λέξη τῆς καταδίκης «Σταυρωθήτω».
Ἦθος γνώριμο μιά πού τό συναντᾶς συχνά στήν πορεία γιά τήν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου. Μόνιμη ἡ σιωπή, πιό μόνιμη ἡ φωνασκία πού παρά τοῦτο δέν ἔχει τήν δύναμη νά ἀπαντήσει γιατί ἡ καταδίκη. Μόνον φωνασκεῖ! Καί μόνιμα νά αἰωρεῖται χωρίς νά βρίσκει ἀπάντηση τό ἐρώτημα «τί γάρ κακόν ἐποίησεν». Πρόσφατα βιώσαμε στούς ἱερούς ναούς τό δράμα τῆς τελικά ἀδύναμης δύναμης τῶν γραμματέων.
Οἱ αἰῶνες διερωτῶνται μάταια καί περιμένουν τήν ἀπάντηση. Καθώς μόνον ἀγαθόν διακρίνουν. Συνηθισμένη πρακτική στήν ζωή τῆς ποίμνης τοῦ καλοῦ ποιμένα. Τήν διακρίναμε καί ἔμπονα διαπιστώσαμε σάν λαός τοῦ Θεοῦ καί στό πέρας τοῦ μαρτυρίου ἑνός ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας μας. Τριανταεννέα χρόνια αἰωρεῖτο ἡ κραυγή «Σταυρωθήτω» καί ταυτόχρονα φούντωνε ἡ ἀπορία τί γάρ κακόν ἐποίησε αὐτός καί οἱ συμμάρτυρές του. Μά ὁ ὄχλος -μικρή σημασία ἔχει ποιοί τόν συγκροτοῦν- δέν ντρεπόταν νά φωνασκεῖ χωρίς εὐθύνη τό Σταυρωθήτω χωρίς νά ἀναβλύζει ἀπό μέσα του τό φιλότιμο νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα. Δέν τούς προίκισαν μέ τήν ἀρετή νά ἀπαντοῦν. Σιωπή ἤ συνήθως φαιδρολογίες. Δέν κατανόησαν ὅλοι αὐτοί ποτέ ὅτι ὁ Σταυρός τιμᾶ καί ἡ κακία ἀτιμάζει, ἀνοίγουν τόν δρόμο γιά τήν ἀνάσταση, ἀλλά καί γιά τήν αἰώνια καταδίκη. Οἱ κραυγές κάποτε καταπαύουν. Ἡ ἐνοχή ὅμως μένει ἀκατάπαυστα, ἀκέραια καί αἰώνια. Συνοδεύει καί καταδιώκει τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους κάθε ἐποχῆς γιατί ἡ μνήμη ἀπίστησε καί ἡ διάκριση ἐγκαταλείπει προκλητικά τους τάχα δυνατούς; Γιά νά προσφέρουν διδαχή νά ταπεινώνουν ἀμετάκλητα τούς «ἄρχοντες» (;), οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.
Ἦθος γνώριμο μιά πού τό συναντᾶς συχνά στήν πορεία γιά τήν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου. Μόνιμη ἡ σιωπή, πιό μόνιμη ἡ φωνασκία πού παρά τοῦτο δέν ἔχει τήν δύναμη νά ἀπαντήσει γιατί ἡ καταδίκη. Μόνον φωνασκεῖ! Καί μόνιμα νά αἰωρεῖται χωρίς νά βρίσκει ἀπάντηση τό ἐρώτημα «τί γάρ κακόν ἐποίησεν». Πρόσφατα βιώσαμε στούς ἱερούς ναούς τό δράμα τῆς τελικά ἀδύναμης δύναμης τῶν γραμματέων.
Οἱ αἰῶνες διερωτῶνται μάταια καί περιμένουν τήν ἀπάντηση. Καθώς μόνον ἀγαθόν διακρίνουν. Συνηθισμένη πρακτική στήν ζωή τῆς ποίμνης τοῦ καλοῦ ποιμένα. Τήν διακρίναμε καί ἔμπονα διαπιστώσαμε σάν λαός τοῦ Θεοῦ καί στό πέρας τοῦ μαρτυρίου ἑνός ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας μας. Τριανταεννέα χρόνια αἰωρεῖτο ἡ κραυγή «Σταυρωθήτω» καί ταυτόχρονα φούντωνε ἡ ἀπορία τί γάρ κακόν ἐποίησε αὐτός καί οἱ συμμάρτυρές του. Μά ὁ ὄχλος -μικρή σημασία ἔχει ποιοί τόν συγκροτοῦν- δέν ντρεπόταν νά φωνασκεῖ χωρίς εὐθύνη τό Σταυρωθήτω χωρίς νά ἀναβλύζει ἀπό μέσα του τό φιλότιμο νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα. Δέν τούς προίκισαν μέ τήν ἀρετή νά ἀπαντοῦν. Σιωπή ἤ συνήθως φαιδρολογίες. Δέν κατανόησαν ὅλοι αὐτοί ποτέ ὅτι ὁ Σταυρός τιμᾶ καί ἡ κακία ἀτιμάζει, ἀνοίγουν τόν δρόμο γιά τήν ἀνάσταση, ἀλλά καί γιά τήν αἰώνια καταδίκη. Οἱ κραυγές κάποτε καταπαύουν. Ἡ ἐνοχή ὅμως μένει ἀκατάπαυστα, ἀκέραια καί αἰώνια. Συνοδεύει καί καταδιώκει τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους κάθε ἐποχῆς γιατί ἡ μνήμη ἀπίστησε καί ἡ διάκριση ἐγκαταλείπει προκλητικά τους τάχα δυνατούς; Γιά νά προσφέρουν διδαχή νά ταπεινώνουν ἀμετάκλητα τούς «ἄρχοντες» (;), οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά