Ὁ Μήνας τῆς Παναγίας

Μήνας τῆς Παναγίας μας, καὶ ὄχι ἄδικα, ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὁ Αὔγουστος, ἀφοῦ ἀπ’ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος εἶναι ἀφιερωμένος στὸ γλυκύτατο πρόσωπό της. Ἐπὶ δεκαπέντε μέρες κάθε βράδυ σ’ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς χριστιανοσύνης ἀκούγεται ὁ ὑπέροχος παρακλητικὸς κανόνας, ἕνα μοναδικὸ σ’ ὀμορφιὰ ποίημα, ἀφιερωμένο ἐξ’ ὁλοκλήρου στὴν Παναγία μας. 

Τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ὅπως ἔχει ὀνομασθεῖ ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Χιλιάδες ἄνθρωποι, ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς Ἑλλάδος συρρέουν στοὺς ναοὺς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι στὴν μνήμη της, γιὰ νὰ ἀκουμπήσουν πάνω της τὴν ἀγωνία τους, τὸν καημό τους καὶ τὰ προβλήματά τους. Ξέρουν πολὺ καλὰ ὅτι μόνο αὐτὴ μπορεῖ νὰ τοὺς ἀκούσει, μόνο αὐτὴ μπορεῖ νὰ δώσει ἀνακούφιση, μόνο αὐτὴ μπορεῖ νὰ παρηγορήσει κατὰ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο. Ἔτσι ὅπως μόνο μία Μητέρα γνωρίζει. 

Καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μέρα τῆς Κοίμησης τῆς Παναγίας μας, εἶναι ἡμέρα χαρᾶς, ἐλπίδας καὶ αἰσιοδοξίας. Ὁ θάνατός της δὲν εἶναι ρήξη μὲ τὴ ζωὴ ἀλλὰ ἕνωση μὲ τὴ Ζωή. Δὲν εἶναι λύπη ἀλλὰ χαρά. Γιατί ἐν τέλει δὲν εἶναι θάνατος ἀλλὰ Ζωή. Ἡ Ἐκκλησίας μας ὑμνώντας τὸ θάνατό της ψάλλει: «Ἐν τῇ Κοιμήσει σου νέκρωσις ἄφθορος» ὑπενθυμίζοντας σὲ ὅλους μας ποὺ κοιτᾶμε μὲ ἀπορία τὸ νεκρό της σῶμα, ὅτι ὁ θάνατος δὲν ἰσχύει πλέον, ἔγινε πράξη ζωῆς γιατί αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστὸ μέχρι τέλους γεύεται τὴν αἰώνια Ζωή, τὸν θρίαμβο τῆς Ζωῆς ποὺ μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει. Γι’ αὐτὸ κάθε φορὰ ποὺ στεκόμαστε μὲ εὐλάβεια μπροστὰ στὴν εἰκόνα της ἀντλοῦμε δύναμη καὶ ἐλπίδα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. 

Ποτὲ δὲν ἀπαιτεῖ τίποτε, ἐνῶ δέχεται τὰ πάντα. Δὲν ἐπιδιώκει τίποτε καὶ κατέχει τὰ πάντα. Στὴν ἁγία της μορφὴ καὶ στὸ πανάχραντο πρόσωπό της βρίσκομε αὐτὰ ποὺ ἔχουν χαθεῖ ἀπ’ τὸ γεμάτο ἐγωισμὸ καὶ κενοδοξία κόσμο μας: τὴν ταπείνωση, τὴν τρυφερότητα, τὴν φροντίδα, τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη. 

Ἐμεῖς τὴν ὀνομάζουμε Κυρία καὶ βασίλισσα τῶν οὐρανῶν καὶ τῆς γῆς κι αὐτὴ ἀποκαλεῖ τὸν ἑαυτὸ της «δούλη τοῦ Κυρίου». Δὲν ἦρθε στὸ κόσμο οὔτε νὰ διδάξει, οὔτε νὰ ἀποδείξει τίποτε. Ἔζησε μὲ τόσο ταπείνωση ὥστε λίγα πράγματα γνωρίζουμε γιὰ τὴ ζωή της. Μέσα ἀπὸ τὶς μεγάλες Θεομητορικὲς ἑορτὲς (ἡ γέννηση, τὰ εἰσόδια, ὁ εὐαγγελισμός, ἡ κοίμηση) ἀνακαλύπτομε τὸ ἀληθινὸ νόημα καὶ τὴ θέση ποὺ κατέχει ἡ Παναγία μας στὴν Ἐκκλησία. 

Στὴν οἰκονομία τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος ποὺ ὑπακούει τυφλὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Θεοτόκος ὡς «δούλη Κυρίου» βρίσκεται στὸ κέντρο τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν κόσμο, τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ ζωή, ὡς ἔσχατος καρπὸς τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ὑπακοῆς, γιατί χωρὶς αὐτὰ δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό. 

Εἶναι ἡ Θεοτόκος, αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ γέννησε τὸ Θεό. Εἶναι ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς Χριστολογίας, γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ κατάλληλη ἔκφραση τοῦ μυστηρίου τῆς σαρκώσεως. Ὁ ρόλος της εἶναι καταλυτικὸς στὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτῆρος. Βέβαια στὸ κέντρο τῆς πίστεώς μας στέκει ὁ Χριστός, ὅμως παραδίπλα ὅλοι ἀτενίζομε τὴν ἁγία της μορφὴ ὡς μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλων τῶν χριστιανῶν. Διότι ἂν ἐμεῖς μὲ τὴ χάρη τῆς υἱοθεσίας εἴμαστε ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ Ἰησοῦς ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος εἶναι «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς» τότε καὶ μεῖς εἴμαστε τέκνα τῆς Θεοτόκου. Ὡς μητέρα τοῦ Θεοῦ ἔχει τόση χάρη ὅση πρέπει νὰ ἔχει ἡ μητέρα ἀπ’ τὸν Υἱό. Ἀλλὰ καὶ ὡς μητέρα δίδει τόση χάρη στοὺς χριστιανούς, ὅση πρέπει νὰ δίδει ἡ Μητέρα πρὸς τὰ παιδιά της. 

Λαμβάνει λοιπὸν ἄπειρη χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ – Υἱό της καὶ προσφέρει ἁπλόχερα στὰ τέκνα της ἄπειρη ἀγάπη. Νὰ λοιπὸν γιατί ἡ Παναγία μας εἶναι ἕνα πέλαγος χαρίτων. Νὰ γιατί ἡ ἀγάπη της, ἡ τρυφερότητά της, ἡ συμπάθεια καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη της δὲν στερεύουν ποτέ. 

Ἀδελφοί μου, τοῦτες τὶς μέρες ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει μία ἄλλη μεγάλη ἑορτὴ ἀφιερωμένη στὴν Παναγία μας. Εἶναι ἡ κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνη της, τήν ὁποία πανηγυρίζει ὁ Ναός μας. Δὲν ἀρκεῖ νὰ προσέλθωμε στὸ ναὸ καὶ ν’ ἀνάψομε ἕνα κερί. Οὔτε βεβαίως νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὴν εἰκόνα της καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζητᾶμε νὰ ἱκανοποιήσει τὰ αἰτήματά μας. Χρέος μας εἶναι νὰ εὐαγγελιστοῦμε τὴν Παρθένο, ὅπως ὁ ἄγγελος τῆς ἡμέρας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Καὶ ἀφορᾶ τὸν καθένα μας καὶ ὅλους μαζί. 

Εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, γιατί εἶναι μοναδικὴ ἡ σχέση της μὲ τὸ Θεό. Καὶ ὅμως εἶναι μία ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι σὰν ἐμᾶς. Ἡ ζωὴ της εἶναι ἀνθρώπινη, δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴ δική μας. Στὸ πανάχραντο πρόσωπό της βρίσκεται ἡ λύση ὅλων τῶν προβλημάτων ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπάνθρωπο. Μᾶς πρόσφερε τὸν Χριστό. Καὶ Αὐτὸς ποὺ παραμένει αἰώνια Υἱός της, μᾶς τὴν προσφέρει σὰν βεβαιότητα πὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τῆς ἀνέκφραστης ὀμορφιᾶς Του, ἀντικείμενο μιᾶς αἰώνιας ἀγάπης σὲ ἕνα αἰώνιο βασίλειο ἀτελεύτητης χαρᾶς. 

Χρόνια Πολλὰ καὶ εὐλογημένα.