Από διάλογο με νεοπαγανιστή σχετικά με την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης.

Μεγάλη είναι η προπαγάνδα που γίνεται σήμερα εναντίον της πίστης του Χριστού. Ψέματα, ανακρίβειες (δογματικές και ιστορικές), και έλλειψη γνώσης στους πολλούς, είναι τα όπλα τους κατά της αλήθειας. Από την άλλη πλευρά, οι Χριστιανοί, έχουμε ατράνταχτες αποδείξεις ότι πιστεύουμε ορθά, πέρα από την βιωματική πίστη μας. Παρακάτω, θα έχετε την δυνατότητα να παρακολουθήσετε ένα απόσπασμα από αληθινό διάλογο, και να πάρετε μια γεύση του τι συμβαίνει. Με μπλε- πλάγια γραφή, είναι τα λόγια ενός ''νεοπαγανιστή''. 

Ισχυρισμός: «Περί τα έτη +200 - 210 ο Τερτυλλιανός κτυπά τον Μαρκίωνα με ύβρεις και ψευτιές. Τον κατηγορεί ότι είχε διαφθείρει το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον. Τα αποσπάσματα που αναφέρει από το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον των ημερών του και τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα του Ευαγγελίου του Μαρκίωνος για να αποδείξει την κατηγορία του ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ απ’ αυτά που το σημερινό Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον περιέχει».

 

Απάντηση: Ας μας φέρεις, εφόσον έχεις διαβάσει το έργο το συγκεκριμένο του Τερτυλλιανού, τα αποσπάσματα αυτά για να τα συγκρίνουμε με αυτά που έχουμε σήμερα. Διαφορετικά, αυτό που ισχυρίζεσαι είναι παραπλανητικό.

Αλλά και όσα έγραψες, είναι γεμάτα από παραπληροφόρηση, και φυσικά θα τα εκθέσω ένα προς ένα, για χάρη των καλοπροαίρετων αναγνωστών.

1^ο Ψέμα: «ο Τερτυλλιανός κτυπά τον Μαρκίωνα με ύβρεις και ψευτιές. Τον κατηγορεί ότι είχε διαφθείρει το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον».

Ο αιρετικός Μαρκίωνας όντως είχε παραχαράξει τα χωρία από το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο που αναφέρονται στην ανθρώπινη φύση του Ιησού. Ο καθηγητής Β. Φειδάς αναφέρει σχετικά: «Το ευαγγέλιο του Λουκά και οι δέκα επιστολές του αποστόλου Παύλου υπέστησαν βεβαίως προσθήκες, αφαιρέσεις και τροποποιήσεις. Αυτός ήταν ο περίφημος Κανόνας του Μαρκίωνα» (Α’ τόμος Εκκλ. Ιστορ. σελ. 161). Αυτό υποστηρίζουν αρχαίοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς και η πλειονότητα των καθηγητών.

«Ο κανόνας,  λοιπόν,  του Μαρκίωνα αποτελείτο από δύο μέρη: (α) Μια περικομμένη έκδοση του τρίτου Ευαγγελίου, που είναι και το λιγότερο Ιουδαϊκό από τα Ευαγγέλια,  αφού γράφτηκε από τον Εθνικό Λουκά·  και  (β)  δέκα από τις Επιστολές του Παύλου (οι τρεις «Ποιμαντορικές Επιστολές» παραλείφθηκαν). Επομένως, ο κατάλογος του Μαρκίωνα δεν ανταποκρίνεται στην ετυμηγορία της Εκκλησίας, αλλά αποτελεί εσκεμμένη παρέκκλιση απ’ αυτήν» (F. F Bruce, Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι άραγε αξιόπιστα;).

2^ο Ψέμα: «Ο Ειρηναίος είχε στα χέρια του διάφορες παραδόσεις από τις οποίες διάλεγε αυτές που του φαινόταν εύλογες ενώ απέρριπτε όσες ο ίδιος θεωρούσε παράλογες».

Ο Ειρηναίος έγραψε: «Ο μεν δη Ματθαίος εν τοις Εβραίοις τη ιδία διαλέκτω αυτών, και Γραφήν εξήνεγκεν Ευαγγελίου, του Πέτρου και του Παύλου εν Ρώμη ευαγγελιζομένων, και θεμελιούντων την Εκκλησίαν. Μετά την  τούτων έξοδον, Μάρκος ο μαθητής και ερμηνευτής του Πέτρου, και αυτός τα υπό του Πέτρου κηρυσσόμενα εγγράφως ημίν παρεδέδωκε. Και Λουκάς δε ο ακόλουθος Παύλου, το υπό εκείνου κηρυσσόμενον Ευαγγέλιον εν βιβλίω κατέθετο. Έπειτα Ιωάννης ο μαθητής του Κυρίου, ο και επί το στήθος αυτού αναπεσών, και αυτός εξέδωκε το Ευαγγέλιον, εν Εφέσω της Ασίας διατρίβων» (‘’Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως’’, στο Βιβλίο Γ, Ι 1).

Αναφέρει την βεβαιωμένη και γνωστή παράδοση της Εκκλησίας, ότι οι τέσσερεις ευαγγελιστές έγραψαν τα ομώνυμα ευαγγέλιά τους.

«Μέχρι την εποχή του Ειρηναίου, ο οποίος αν και καταγόταν από την Μικρά Ασία, ήταν ο επίσκοπος Λουγδούνων στην Γαλλία γύρω στο 180  μ.Χ.,  η ιδέα του τετραπλού Ευαγγελίου είχε γίνει τόσο αυταπόδεικτη στην Εκκλησία,  που αναφέρεται σ’  αυτό σαν γεγονός καθορισμένο κι αναγνωρισμένο και ολοφάνερο, όπως τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ή οι τέσσερις άνεμοι:  «Γιατί, καθώς υπάρχουν τέσσερα σημεία στον ορίζοντα στα οποία ζούμε και τεσσάρων ειδών άνεμοι, και καθώς η Εκκλησία είναι απλωμένη σε όλη τη γη και το Ευαγγέλιο είναι ο στυλοβάτης, η βάση της Εκκλησίας, ανάσα ζωής,  είναι φυσικό να υπάρχουν τέσσερις στυλοβάτες που εμπνέουν αθανασία στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κι ανάβουν μια νέα ζωή στους ανθρώπους.  Εκ τούτου αποδεικνύεται πως ο Λόγος,  αρχιτέκτονας όλων των πραγμάτων,  που κατοικεί τους ουρανούς και συντηρεί τα πάντα,  αφού φανερώθηκε στους ανθρώπους, μας έδωσε το Ευαγγέλιο σε μια τετραπλή μορφή συνδεδεμένο όμως με το ίδιο Πνεύμα» (F. F Bruce, Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι άραγε αξιόπιστα;).

Για να ισχυριστείς ότι άλλο ήταν το περιεχόμενο των ευαγγελίων που είχε Ειρηναίος από αυτά που έχουμε εμείς σήμερα, πρέπει να μας φέρεις τα ευαγγέλια τα διαφορετικά που δήθεν είχε ο Ειρηναίος από αυτά που έχουμε εμείς.

Ως τότε, η επιστήμη σου απαντά: «Και το τελευταίο στήριγμα για οποιαδήποτε αμφιβολία, για το κατά πόσο οι Γραφές έχουν φτάσει σε μας όπως ακριβώς γράφτηκαν, έχει τώρα γκρεμιστεί. Τόσο η αυθεντικότητα όσο και η γενική αρτιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης πρέπει να θεωρείται αποδεδειγμένη» (F. F Bruce, Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι άραγε αξιόπιστα;).

3^ο Ψέμα: «Εν κατακλείδι τα Ευαγγέλια και ουσιαστικά ολόκληρη η Καινή είναι κείμενα πίστεως και τίποτα παραπάνω. Επανεκδόσεις με πάρα πολλές αναπροσαρμογές, παρεμβολές και χαλκεύεις, οι οποίες έχουν εντοπιστεί από τους ειδικούς, έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια πολλών αιώνων».

Ας δούμε τι λέει η επιστήμη:

Α. Καθηγητής Χριστίδης:

«[...] οι υπάρχουσες διαφορές δεν είναι στην πλειοψηφία τους ουσιαστικές, αφού πολλές φορές περιορίζονται στη παράληψη ή την προσθήκη κάποιου άρθρου, συνδέσµου, αντωνυµίας κ.λ.π.. Μόνο το ένα έκτο (1/6) από το 0,2% των διαφορών έχει τη δυνατότητα να προσδίδει νοηµατικές διαφορές στο κείµενο. Εξάλλου, αυτές σε καµία περίπτωση δεν είναι τέτοιες που να επηρεάζουν τη διατύπωση µιας ουσιαστικής πνευµατικής αλήθειας ή τη διήγηση κάποιου γεγονότος. Ως αποτέλεσµα, από µαθηµατική άποψη, το κείµενο που έχουµε στα χέρια µας είναι γνήσιο και καθαρό σ’ ένα ποσοστό 98,33%. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει µε κανένα άλλο αρχαίο βιβλίο στον κόσµο».

Β. Καθηγητής F. F Bruce:

«Οι παραλλαγές για τις οποίες υπάρχουν αμφιβολίες μεταξύ των κριτικών του κειμένου της Καινής Διαθήκης δεν θέτουν θέμα ιστορικού υλικού ή Χριστιανικής πίστης και ζωής».

Γ. Καθηγητής Sir Frederic Kenyon:

«Και το τελευταίο στήριγμα για οποιαδήποτε αμφιβολία, για το κατά πόσο οι Γραφές έχουν φτάσει σε μας όπως ακριβώς γράφτηκαν, έχει τώρα γκρεμιστεί. Τόσο η αυθεντικότητα όσο και η γενική αρτιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης πρέπει να θεωρείται αποδεδειγμένη».

Δ. Ο καθηγητής  Jack Finegan αναφέρει ότι η δουλειά των αντιγραφέων ήταν στο σύνολο της προσεκτική:

«The work of the copyists of the NT [New Testament] was, on the whole, done with great care and fidelity. (p. 55)»

Encountering New Testament Manuscripts (Eerdmans, 1974).

Ε. Ο καθηγητής Bruce M. Metzger αναφέρει ότι οι διαφοροποιήσεις είναι πολύ σπάνιες και επισημαίνονται στις Γραφές:

«Yes, yes, that's correct, and scholars work very carefully to try to resolve them by getting back to the original meaning. The more significant variations do not overthrow any doctrine of the church. Any good Bible will have notes that will alert the reader to variant readings of any consequence. But again, these are rare.»(p. 65).

The Case for Christ (Zondervan, 1998).

4ο Ψέμα:  «άλλα βιβλία της Καινής είναι ψευδεπίγραφα (π. χ., η Πρός Εβραίους Επιστολή του Παύλου, κ. ά) ενώ άλλα έχουν κριθεί ως κατά πάσαν πιθανότητα ψευδεπίγραφα (π. χ., Β΄ Επιστολή Πέτρου, Αποκάλυψις του Ιωάννου, κ. ά.)».

Η προς Εβραίους επιστολή ανήκει στον κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης και αναφέρεται από τους αρχαίους ερμηνευτές ως επιστολή του αποστόλου Παύλου.

Ο Ευσέβιος γράφει: «Του δε Παύλου αι δεκατέσσαρες επιστολαί είναι προδήλως και σαφώς ιδικαί του, αν και δεν είναι ορθόν να αγνοήσομεν ότι μερικοί απορρίπτουν την Προς Εβραίους, ισχυριζόμενοι ότι η Εκκλησία των Ρωμαίων αμφισβητεί ότι αυτή είναι του Παύλου» (Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσεβίου Καισαρείας).

Επίσης: «Του Πέτρου λοιπόν αναγνωρίζεται καθολικώς μία επιστολή, η λεγομένη πρώτη, ταύτην δε χρησιμοποιούν εις τα συγγράμματα των και οι παλαιοί πρεσβύτεροι ως αναμφισβήτητον· η δε φερομένη ως δευτέρα, αν και δεν την παρελάβομεν ως κανονικήν, όμως εις πολλούς εφάνη χρήσιμος και εκτιμάται όσον αι άλλαι γραφαί».

«Ο Ευσέβιος (265-340 μ.Χ. περ.) αναφέρει σαν γενικά αποδεκτά όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης,  εκτός από τον Ιάκωβο, Ιούδα, 2 Πέτρου, 2 και 3 Ιωάννη, για τα οποία υπήρχαν αντιρρήσεις, η πλειοψηφία όμως τ’ αναγνώριζε» (F. F Bruce, Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι άραγε αξιόπιστα;).

Γενικότερα, οι όποιες αμφιβολίες περί των βιβλίων της Καινής Διαθήκης που έχουμε σήμερα στα χέρια μας, έχουν λυθεί εδώ και αιώνες. Η Εκκλησία αποφάσισε συνοδικά και μάλιστα μετά από μακρά διαδικασία, ποια βιβλία θα αποτελούν μέρος της Αγίας Γραφής. Η Πενθέκτη Οικουμενική επικύρωσε προηγούμενους κανόνες, προηγούμενων τοπικών συνόδων, και έδωσε την λύση σε αυτά τα αμφιλεγόμενα ζητήματα. Αυτό αποδεικνύει ότι η Εκκλησία είναι η εγγύηση και όχι η Καινή Διαθήκη από μόνη της. Είμαστε Ορθόδοξοι και όχι Προτεστάντες.

Σχετικά με το χωρίο «ο δε Ιησούς έλεγε• πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.» (Λουκάς, 23, 34).

Πράγματι, αυτό το χωρίο παραλείπεται από το χειρόγραφο που βρίσκεται στον Πάπυρο 75 (200 μ Χ). Αυτό είναι όμως η μισή αλήθεια. Μισή αλήθεια είναι ένα ολόκληρο ψέμα.

Διότι ναι μεν δεν υπάρχει στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΩΖΟΜΕΝΟ αντίγραφο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπήρχε και στο πρωτότυπο, εφόσον το αναφέρει ο Ιππόλυτος Ρώμης στο έργο του ‘’Ευλογήσεις του Ιακώβ’’.

Γράφει : «Και γαρ ο Σωτηρ δεόμενος υπέρ αυτών έλεγεν· Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν ο ποιούσιν» (ΒΕΠΕΣ, 6^ος Τόμος, σελ. 140). Είναι γραμμένο το 200!! Ίδια περίοδος με τον Πάπυρο 75!! Επομένως υπήρχε στο πρωτότυπο, και ας μην αναφέρεται στο συγκεκριμένο χειρόγραφο. Επίσης, το χρησιμοποιεί και ο Ειρηναίος ακόμα παλαιότερα (το 180) στο έργο του ‘’Έλεγχος της ψευδωνύμου γνώσης’’. Άρα, υπήρχε και ήταν γνωστό.

Η συνέχεια του χωρίου «διαμεριζόμενοι δε τα ιμάτια αυτού έβαλον κλήρον.», δεν είναι ανακόλουθο. Ενώ αυτά έλεγε ο Ιησούς, εκείνοι έβαλαν κλήρο για τα ιμάτιά του.

Ερώτηση: «α) Γιατί οι χριστιανοί δεν διατήρησαν τα πρωτότυπα αυτά πάση θυσία, αλλά αντ’ αυτών έχομε κείμενα από το + 350 Κ. Ε.;».

Απάντηση: Γιατί ως το 3^ο αιώνα ήταν σε χρήση ο πάπυρος (ρολό από συρραμμένα φύλλα που δεν ήταν ανθεκτικός στον χρόνο). Μετά τον 3^ο – 4^ο αιώνα έχουμε την χρήση της περγαμηνής που ήταν ανθεκτικότερη. 

Αναφορικά με τον χρόνο συγγραφής του πρωτοτύπου και του αρχαιότερου σωζόμενου χειρογράφου, η χρονική απόστασή τους (για τα κείμενα της Καινής Διαθήκης) είναι εξαιρετικά μικρή.

Α) Χριστίδης: 

«Τα χειρόγραφα της Καινής ∆ιαθήκης µπορούν, µε βάση το περιεχόµενό τους, να χωριστούν σε δυο οµάδες: σ’ αυτά που περιέχουν ολόκληρο το κείµενο και σ’ αυτά που περιέχουν αποσπάσµατα του κειµένου. Από την πρώτη κατηγορία τα αρχαιότερα χειρόγραφα που έχουµε είναι δύο και χρονολογούνται στις αρχές του 4ου αιώνα µ.Χ., πιο  συγκεκριµένα γύρω στο 325 µε 350 µ.Χ. Αν σκεφθούµε όµως, ότι η Καινή ∆ιαθήκη ολοκληρώνεται µε το τέλος του 1ου µ.Χ. αιώνα, τότε η απόσταση µεταξύ πρωτοτύπου και χειρογράφων είναι τελικά µόλις 250 χρόνια. Για να εκτιµήσουµε και αυτό το µέγεθος, που είναι αξιοσηµείωτα µικρό, θα το συγκρίνουµε και πάλι µε δεδοµένα που αφορούν άλλα γνωστά αρχαία κείµενα. Έτσι είναι πολύ αποκαλυπτικό το γεγονός ότι για το έργο του Πλάτωνα η αντίστοιχη απόσταση είναι 1.200 χρόνια, για τον Θουκυδίδη και τον Ηρόδοτο είναι 1.300 χρόνια, για τον Σοφοκλή είναι 1.400 χρόνια, για τον Ευριπίδη είναι 1.500 χρόνια, για τον ∆ηµοσθένη 1.300 χρόνια, για τον Αριστοτέλη 1.400 χρόνια και για τον Αριστοφάνη 1.200 χρόνια. Για τα χειρόγραφα µε αποσπάσµατα της Καινής ∆ιαθήκης, από την άλλη, αυτό το χρονικό διάστηµα απόστασης από το πρωτότυπο γίνεται εντυπωσιακά µικρό, σχεδόν ανύπαρκτο, αφού το αρχαιότερο απόσπασµα που µας σώζεται χρονολογείται γύρω στο 125 µ.Χ., µε απόσταση δηλαδή από το πρωτότυπο µόλις 30 χρόνια».

 Β) Sir Frederic Kenyon:

«Το διάστημα, λοιπόν, ανάμεσα στο χρόνο της αρχικής συγγραφής και των πρώτων εκτεταμένων μαρτυριών είναι τόσο μικρό, που στην πραγματικότητα είναι αμελητέο. Και το τελευταίο στήριγμα για οποιαδήποτε αμφιβολία, για το κατά πόσο οι Γραφές έχουν φτάσει σε μας όπως ακριβώς γράφτηκαν, έχει τώρα γκρεμιστεί. Τόσο η αυθεντικότητα όσο και η γενική αρτιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης πρέπει να θεωρείται αποδεδειγμένη».

Γ) Ο Bruce M. Metzger αναφέρει ότι ο χρόνος της συγγραφής του αυθεντικού κειμένου από μερικά χειρόγραφα είναι σχετικά μικρός και επομένως τα χειρόγραφα είναι αξιόπιστα:

«On the contrary, the time between the composition of the books of the New Testament and the earliest extant [existing] copies is relatively brief . . . several papyrus manuscripts of portions of the New Testament are extant that were copied within a century or so after the composition of the original documents. (Metzger and Ehrman, p. 51)

Text of the New Testament: Its Transmission, Corruption, and Restoration(Oxford UP, 2005)

Ερώτηση:  β) «Γιατί και πώς εμφανίστηκαν δεκάδες άλλων αντικανονικών Ευαγγελίων σε αντίθεση προς τα τέσσερα μόνα θεόπνευστα;»

Απάντηση:

Τα Γνωστικά, εμφανίστηκαν διότι προσπάθησαν ορισμένοι να περάσουν αιρετικές Γνωστικές διδαχές στους πιστούς, και για να δώσουν κύρος, χρησιμοποίησαν τα ονόματα των αποστόλων. Τα άλλα, που δεν είναι Γνωστικά αλλά δεν εκφράζουν και την γνήσια πίστη της Εκκλησίας, είναι εκτός του κανόνα διότι απλά δεν ήταν από τους ίδιους τους μαθητές του Κυρίου, αλλά μεταγενέστερα. Παρόλα αυτά, αντλούμε από αυτά κάποια ιστορικά στοιχεία που είχαν μείνει στην παράδοση της Εκκλησίας και που δεν τα περιελάμβαναν τα 4 κανονικά.

γ) «Γιατί δεν διέσωσαν όλα τα κείμενα των: Ηγησίππου, Ειρηναίου, Παπία και πολλά άλλα».

Απάντηση:

Έργα του Ηγήσιππου διασώζει ο Ευσέβιος, του Ειρηναίου έχει διασωθεί ολόκληρο το ‘’Ελεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως’’ και μερικά αποσπάσματα. Του Παπία, διέσωσαν αποσπάσματα ο Ευσέβιος και μερικοί άλλοι. Ανάμεσα σε αυτά , διασώθηκαν και πράγματα που δεν ήταν κατά την παράδοση της Εκκλησίας. Εάν η μη διάσωση ήταν εκ του πονηρού, τότε δεν θα διασώσοντο ούτε αυτά. Προφανώς η μη διάσωση οφείλεται στην παλαιότητα, μιας και μιλάμε για κείμενα πριν 1800 χρόνια περίπου.

πηγή