ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ κ.κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ

    Ἀγαπητοί μου ἀκροατές, συμπολίτες μας Κυθήριοι, Ἀντικυθήριοι καί ὅσοι ἄλλοι μᾶς ἀκοῦτε ἀπ' τούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς τῶν Κυθήρων, καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου, μέ τήν σύνδεσί σας μέ τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
Χαίρετε

Ἡ  4η Κυριακή τῶν Εὐαγγελικῶν περικοπῶν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ σήμερα, ἤ ἡ Κυριακή τοῦ σπορέως, ὅπως ὀνομάζεται, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾷ τήν ἱερή χορεία τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού συγκλήθηκε στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 787 μ.Χ. κατά τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῶν εἰκονομάχων.


Ἀκόμη, ἐπιτελεῖ μαζί καί τήν ἱερή μνήμη τοῦ ἁγίου Λογγίνου τοῦ ἑκατοντάρχου, ὁ ὁποῖος, ὅταν εἶδε κρεμάμενον ἐπί τοῦ σταυροῦ τόν Δίκαιον καί ἀναμάρτητον Θεάνθρωπον Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν καί τά γενόμενα κατά τήν ὥραν τῆς σταυρώσεώς Του (δηλ. τόν σεισμό καί τό σκοτάδι πού ἐπεκράτησε σ' ὅλη τή γῆ) ἀνεφώνησε μέ μεγάλη φωνή καί ὡμολόγησε λέγων∙ «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἦν Οὗτος», καθώς καί τήν ἱερή μνήμη τῶν δύο στρατιωτῶν μαρτύρων, πού ἐμαρτύρησαν μαζί του.

Οἱ τιμώμενοι σήμερα Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι , κατά τόν Λόγον τοῦ Κυρίου μας, ὅπως καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, «τό ἅλας τῆς γῆς»  τό «φῶς τοῦ κόσμου», κατά χάριν, καί «ἡ πόλις ἡ ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. ε' 13-14), ἡ ὁποία λόγῳ τῆς φυσικῆς της τοποθεσίας δέν ἠμπορεῖ νά κρυφθῇ ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ μεγάλος νηπτικός Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας καί Μυστικός Θεολόγος της, ὁ Ὅσιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, πού πρίν λίγες ἡμέρες γιορτάσαμε τήν ἱερή του μνήμη, ὁ χριστοφόρος αὐτός καί πνευματέμφορος Μοναστής τοῦ 11ου αἰῶνος, ἀναφερόμενος εἰς τά Ἁγιοπνευματικά κριτήρια τῆς ἁγίας ζωῆς τῶν ὄντως πνευματικῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι καί τά γνήσια γνωρίσματα τῆς ἐνθέου ζωῆς τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, δηλ. εἰς τό πῶς ἠμπορεῖ νά γνωρίσῃ κάποιος ὅτι περιφέρει μέσα του, «ἐν ἑαυτῷ», τόν Χριστόν καί ἔχει γίνη μέτοχος Πνεύματος Ἁγίου καί ὅτι δέν λαμβάνεται «ἀγνώστως καί ἀναισθήτως» τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό θεῖον τοῦτο δῶρον, λέγει τά ἀκόλουθα ἐμπνευσμένα λόγια, τά ὁποῖα ἀποδίδουμε στήν ἁπλῆ γλῶσσα :

«Ὅτι δέν φθάνει μόνο γιά μᾶς καί τήν σωτηρία μας τό βάπτισμα, ἀλλ΄ ὅτι καί τῆς σάρκας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας καί τοῦ τιμίου αἵματός Του εἶναι πολύ οἰκεία καί ἀναγκαία γιά μᾶς ἡ μετάληψις, ἄκουσε τά ἑξῆς θεῖα λόγια : «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».  Καί τό ὅτι γι' αὐτά ὁμιλεῖ, ἄκουε τόν Κύριο πού λέγει τά ἑξῆς : «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγῴ ἐν αὐτῷ».

»Διότι, ἀφοῦ ἔχει γίνει αὐτό καί ἀφοῦ βαπτισθήκαμε πνευματικά μέ τό Πανάγιο Πνεῦμα καί ἔχουμε γίνει παιδιά τοῦ Θεοῦ καί ὁ σαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐσκήνωσε σωματικά μέσα μας ὡς φῶς, μέ τήν Θεία Μετάληψι τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματός Του, εἴδαμε μέ τά πνευματικά μας μάτια τήν δόξαν Του, δόξαν ὡς Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Γιατί, ἀφοῦ γεννηθήκαμε ἀπό αὐτόν, λέγει ὁ ἅγιος Συμεών, καί ἀναγεννηθήκαμε  πνευματικά καί Ἐκεῖνος ἐσκήνωσε σωματικά μέσα μας καί ἐμεῖς κατοικήσαμε ἐνσυνείδητα μέσα σ' Αὐτόν, τότε εὐθύς ἀμέσως ἐκεῖνο τόν καιρό καί ἐκείνη τήν ὥρα εἴδαμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας τήν δόξα τῆς Θεότητός Του, δόξαν ὡς Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατέρα, δηλ. τέτοια δόξα πού κανείς ἄλλος, οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος ἔχει. Ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ Θεός Πατέρας, ἕνας καί ὁ Υἱός αὐτοῦ ὁ μονογενής, μία εἶναι ἡ θεία δόξα καί τῶν δύο (τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ), ἡ ὁποία δόξα γνωρίζεται καί ἀποκαλύπτεται σέ ὅλους ὅσους θέλει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ διά μέσου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεόν Πατέρα.

»Λοιπόν ὁ καθένας ἀπό σᾶς, ἀδελφοί μου -λέγει ὁ ἅγιος Συμεών-, ἀφοῦ ἐγκύψῃ μέ τήν διάνοιά του στή δύναμι αὐτῶν τῶν θείων λόγων, ἄς ἰδῆ καθαρά τόν ἑαυτόν του. Ἐάν πῆρε μέσα του τόν Θεόν Λόγον πού ἐνανθρώπησε, ἄν ἔγινε παιδί τοῦ Θεοῦ, ἐάν ἔχει γεννηθῆ ὄχι μόνο βιολογικά, ὡς φυσιολογικός ἄνθρωπος, ἀλλά καί ἄν ἔχει ἀναγεννηθῆ πνευματικά ἀπό τόν Θεό. Ἄν ἐγνώρισε ἀληθινά τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε καί ἐσκήνωσε μέσα του καί ἄν εἶδε τήν θεία δόξα Του, δόξα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατέρα, τότε ἔγινε χριστιανός καί εἶδε ἀναγεννημένο πνευματικά τόν ἑαυτό του καί ἐγνώρισε τόν πατέρα πού τόν ἐγέννησε, ὄχι μόνο μέ τόν λόγο, ἀλλά καί μέ τό ἔργο τῆς χάριτος καί τῆς θείας ἀλήθειας.

»Ἄς ἐπιμείνωμε, ἀδελφοί -προσθέτει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, σ' αὐτόν τόν πνευματικό καθρέπτη τῆς θείας ἀληθείας καί ἄς ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν βλαβερή καί αἱρετική διδασκαλία καί δοξασία ἐκείνων πού λέγουν ὅτι τώρα δέν ἀποκαλύπτεται μέσα στήν ὕπαρξι ἡμῶν τῶν πιστῶν ἡ δόξα τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τή δωρεά τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Διότι ἡ θεία αὐτή δωρεά γίνεται μέ τήν ἀποκάλυψι τῆς θείας δόξης καί ἡ ἀποκάλυψις ἐνεργεῖται μέ τήν θεία δωρεά.

»Οὔτε, λοιπόν, παίρνει κανείς τό Ἅγιο Πνεῦμα, χωρίς νά τό ἰδῆ μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς, οὔτε βλέπει καμμία θεία ἀποκάλυψι, παρά μόνο ὅταν μέ τό ἅγιο Πνεῦμα φωτισθῇ, καί οὔτε κἄν ἠμπορεῖ νά λέγεται πιστός, ἄν δέν λάβῃ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ».

Καιρός, ὅμως, φίλοι μου ἀκροατές, μετά τά ὅσα θεολογικά μηνύματα ἀκούσαμε ἀπό τόν ἅγιο Συμεών τόν νέο Θεολόγο γιά τήν ἀληθινή κοινωνία μας μέ τόν Σωτῆρα Χριστό καί τήν μετοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά κάνωμε ἕνα μουσικό διάλειμμα καί ἀμέσως θά συνεχίσωμε τήν ἐκπομπή μας.

-                     Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί μου ἀκροατές, τήν ἑβδομαδιαία ἐκπομπή μας «Τό Μήνυμα τῆς Κυριακῆς», πού ἐκπέμπεται ἀπ' τούς Ραδιοφωνικούς σταθμούς τῶν Κυθήρων, καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου, ἀπό τό εὐλογημένο νησί τῆς Μυρτιδιώτισσας.

Μιλήσαμε μέχρι τώρα, μέ ἀφορμή τήν σχετική διδασκαλία τοῦ μεγάλου νηπτικοῦ Πατρός καί Μυστικοῦ Θεολόγου Ἁγίου Συμεών, γιά τό πῶς μπορεῖ κάποιος ἐμπειρικά νά γνωρίσῃ ὅτι εἶναι χριστοφόρος καί ἔχει γίνει μέτοχος καί κοινωνός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἴπαμε, ἀκόμη, ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, πού γιορτάζουμε σήμερα, ἦταν ὄντως χριστοφόροι καί πνευματέμφοροι λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἐγαλουχήθησαν καί ἀνετράφησαν πνευματικά μέσα εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγίας  μας Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐποτίσθησαν μέ τό λογικό καί ἄδολο γάλα τῆς πίστεως. Ἐτράφησαν καί ἔζησαν μέ τόν Εὐαγγελικό, Ἀποστολικό καί Πατερικό Λόγο τοῦ Θεοῦ, καθώς προσφέρεται καί ἀναπτύσσεται στήν Ἁγία Γραφή καί τά Πατερικά συγγράμματα. Μετελάμβαναν ἀπό τήν Θεία Τροφή τοῦ Ἁγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, φυλάσσοντες ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν ὀρθήν πίστιν καί τήν ἐν γένει ὀρθόδοξον παράδοσιν καί ἔχοντες «βίον καθαρόν ἐν μετανοίᾳ κτισθέντα» (δηλ. καθαρή καί εὐλογημένη ζωή, πού κτίσθηκε πάνω στή μετάνοια καί τήν ἀρετή).

Ὄντως οἱ ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐλάτρευαν «ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ» τόν Πανάγιον Θεόν μας, εἶχαν διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων, καί μάλιστα μέ τό ἁγιώτατο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας - Θείας Λειτουργίας, τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν «κατοικοῦντα καί μένοντα» μέσα τους. Ἦταν τά ζωντανά καί ὀργανικά μέλη τοῦ ἁγίου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός. Τό δέ Πανάγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο φωτίζει, στηρίζει καί ἁγιάζει τίς ψυχές μας ἦταν τό μόνιμο καί ἀναφαίρετο θεῖο δῶρο καί κτῆμα τους.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἦσαν ἄνθρωποι βαθειᾶς χριστιανικῆς ἀγάπης καί ζωντανῆς καί θερμουργοῦ πίστεως. Γι' αὐτό καί ἦσαν οἱ «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. δ', 15). Δέν ἐθυσίαζαν ποτέ τήν σῴζουσαν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ χάριν τῆς ἐπιπολαίως νοουμένης ἀγάπης, ἀλλά ἡ χριστιανική ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἦταν μαζί βαθειά ριζωμένες στήν ψυχή τους.

Ἐβίωναν καί ὁμολογοῦσαν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μέσα στό γνήσιο πνεῦμα τῆς θείας ἀγάπης, τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἀγάπης. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἔφθασαν στό ὑπέρ φύσιν καί στή θέωσι, στήν κατάστασι τῶν θεουμένων καί «τῶν ἐν θεωρίᾳ διαβεβηκότων». Ἁγίασαν καί χαριτώθηκαν, ἀφοῦ πέρασαν ἀπό τά στάδια τῆς καθάρσεως καί τοῦ φωτισμοῦ, βιώνοντας ἀληθινά καί   θεοδίδακτα τό μέγα Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ θεοφώτιστοι Ὅροι καί τά ὄντως θεόπνευστα δόγματα, ὡς καί ἡ ἐν γένει Ὀρθόδοξος διδασκαλία τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί οἱ Πνευματοχάρακτοι Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες της εἶναι ἀπαρασάλευτοι καί αἰωνίου κύρους καί διαχρονικῆς ἰσχύος, ἀφοῦ εἶναι καρποί καί Ἁγιοπνευματικά ἀποστάγματα τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί τῶν κεκυρωμένων ὑπ΄αὐτῶν ἁγίων Τοπικῶν Συνόδων καί ἀποτελοῦν τό Ἱερόν Πηδάλιον καί τήν ἀλάθητη πυξίδα γιά τήν συνέχισι τῆς ἀσφαλοῦς καί ἀκινδύνου πλοηγήσεως τοῦ νοητοῦ Πλοίου τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Οἱ αἱρέσεις καί οἱ παγιωμένες αἱρετικές διδασκαλίες, ἡ κακοδοξία καί ἡ πλάνη, τό σχίσμα καί τά παρεπόμενα μιᾶς συνειδητά ἀποστασιοποιημένης ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πορείας, ἀποκόπτουν τούς ποικιλώνυμους αἱρετικούς καί σχισματικούς ἀπό τήν Μία καί μόνη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τήν Κιβωτό τῆς σωτηρίας καί τήν Οἰκονόμο τῶν Θείων Μυστηρίων τῆς Χάριτος τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ.

Ἡ μή συνειδητοποίησις τοῦ τοιούτου πνευματικοῦ ἐκτροχιασμοῦ καί τῆς περιπλανήσεως εἰς τά σκοτάδια τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως, ἡ μή ἀπάρνησις καί ἀπόπτυσις τοῦ θανατηφόρου δηλητηρίου αὐτῆς καί ἡ ἔμμονη προσκόλλησις σ΄αὐτή τήν ἐκτρωματική κατάστασι, ὁμολογουμένως δέν θεραπεύονται χωρίς ἀληθινή μετάνοια, συντριπτική ταπείνωσι καί κυρίως χωρίς τόν θεῖο φωτισμό, τό ἄπειρον ἔλεος καί τήν σῴζουσα Χάρι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι΄αὐτό ἡ μέν αἵρεσις, ἡ κακοδοξία, ἡ πλάνη καί ἡ ἀπόσχισις ἀπό τήν Μητέρα Ἐκκλησία εἶναι βδελυκτές, ὀλέθριες καί θανατηφόρες, οἱ αἱρετικοί, ὅμως, οἱ κακόδοξοι καί οἱ πεπλανημένοι εἶναι συμπαθεῖς ὡς ἄνθρωποι  γιά τήν πτῶσι καί τήν ταλαιπωρία τους˙ καί πολύ περισσότερο, ὅταν τό ἀντιλαμβάνονται αὐτό, ὅταν ἀνησυχοῦν καί ἀγωνίζονται νά ἀπαγκιστρωθοῦν  ἀπό τήν πλάνη καί τήν αἵρεσι.

Σ΄αὐτό, ὅμως, δέν βοηθάει, ὄχι ἡ ὑγιής καί ὀρθόδοξη οἰκουμενική κίνησις, ἀλλά ἡ κακῶς νοουμένη καί ὑποκινουμένη οἰκουμενιστική κίνησις.

Δυστυχῶς καί στίς ἡμέρες μας ἀναδύονται μέσα ἀπό τόν θεολογικό χῶρο ὡρισμένοι ἡρακλεῖς τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως, οἱ ὁποῖοι βιάζονται νά φθάσουν στό τέρμα καί τό πανανθρωπίνως ποθούμενο ἀγαθό «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», μέ τήν συμπροσευχή καί κοινωνία μετά τῶν κανονικῶς ἀκοινωνήτων ἑτεροδόξων καί σχισματικῶν, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης, χωρίς προηγουμένως νά ἐξομαλυνθοῦν πλήρως καί νά διευθετηθοῦν  μέ γνώμονα τήν ὀρθόδοξη πίστι καί παράδοσι οἱ βασικές  καί λοιπές δογματικές καί ἐκκλησιολογικές διαφορές. Δέν εἶμεθα κατά τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, ὅταν γίνωνται μέ θεοφιλεῖς ὅρους καί σωστές προϋποθέσεις, ὅταν ἐργάζωνται διά τό «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο», χωρίς σπουδή καί βεβιασμένες κινήσεις, ἀλλά μέ τό πνεῦμα καί τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ καί την εὐθυγράμμισι πρός τήν σῴζουσα ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπικαλοῦνται τήν θεωρία περί ὑπάρξεως «Ἐκκλησίας ἔξω τῆς Ἐκκλησίας», τήν συμπροσευχή καί συλλειτουργία Ὀρθοδόξων καί Λατίνων στό ἀπώτερο παρελθόν, ἐπί φραγκοκρατίας, σέ δυσχείμερους καί παρηκμασμένους γιά τήν σκλαβωμένη ὀρθόδοξη πατρίδα μας καιρούς, στά νησιά τῶν Κυκλάδων, ἐπιδιώκουν τήν ἀναστολή τῆς ἰσχύος τῶν ἀπαγορευτικῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας κανόνων μέ τούς ἑτερόδοξους, ὁμιλοῦν διά τήν ἐξέλιξι τοῦ κόσμου καί τήν ἀναθεώρησι καί τήν δημιουργία νέων ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καί στιγματίζουν τήν προσκόλλησι τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στήν «νοσηρή», κατ΄ αὐτούς, καί μή «ὀρθόδοξη» παράδοσι στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς καί κοινωνίας μετά τῶν ἑτερόδοξων κ.λπ.

Πιστεύω ὅτι στά θέματα αὐτά θά δοθοῦν σύντομα οἱ δέουσες θεολογικές καί κανονικές ἀπαντήσεις ἀπό τό εὐτυχῶς ὑπάρχον δυναμικό τῆς Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας μας. Στά σύντομα ὅρια τοῦ Κυριακάτικου αὐτοῦ μηνύματος θά ἤθελα νά τονίσω μέ ἐπίτασι καί μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς καρδιᾶς μου ὅτι Ἐκκλησία ἔξω τῆς Ἐκκλησίας  δέν ὑπάρχει. Ὁ Θεῖος Δομήτωρ ἵδρυσε τήν συγκεκριμένη Ἐκκλησία Του, «τήν μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων», ἀλλ' οὖσαν «ἁγίαν καί ἄμωμον», τῆς ὁποίας «καί πῦλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν».

Ἀσφαλῶς ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας ἔχει τό δικαίωμα καί τήν δύναμι νά σώσῃ καί ἀνθρώπους εὑρισκομένους ἐν ἀγνοίᾳ καί πλάνῃ ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καλοπροαίρετους καί ἀγαθούς (προφανῶς ὄχι καί ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνσυνείδητα, ἀπροκάλυπτα καί ἀμετανόητα ἀνήκουν σέ αἱρέσεις, σχίσματα καί κακοδοξίες, ἐκτός καί ἐάν κάποτε εἰλικρινῶς μετανοήσουν). Ὅμως, μή πλανώμεθα ἀδελφοί. Ἐάν Ὀρθόδοξοι πιστοί ἐνσυνείδητα ἀναζητοῦν ἐξω τῆς Ἐκκλησίας τόν Ζῶντα Θεόν, τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή, νοθεύουν καί ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη πίστι καί παράδοσι καί ἀδιαφοροῦν γιά τήν σωτηρία τους, τότε ἐδῶ ἰσχύει τό «extra Ecclesia nulla salus» (ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη  Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει σωτηρία). Ἡ Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία εἶναι ἀναλλοίωτη καί οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες δέν πρέπει ποτέ νά παραβιάζωνται. Ἄλλωστε, οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεροί Κανόνες μόνοι τους προβλέπουν ἐνίοτε κάποια ἐκκλησιαστική οἰκονομία καί ἐπιείκεια. Ἄς παύσουν ἐπί τέλους νά προκαλοῦν τό αἴσθημα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ οἱ  «εὐαγγελιστές» τῆς ἄνευ (τῶν θεολογικῶν-δογματικῶν) ὅρων καί (τῶν κανονικῶν) προϋποθέσεων ἑνώσεως τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν μετά τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Νά κάνωμε στό σημεῖο αὐτό ἕνα ἀκόμη μουσικό διάλειμμα, φίλοι μου ἀκροατές, καί ἀμέσως θά συνεχίσωμε τήν ἐκπομπή μας.

Ἀγαπητοί μου ἀκροατές, συμπολίτες μας Κυθήριοι, Ἀντικυθήριοι καί ὅσοι ἄλλοι μᾶς ἀκοῦτε ἀπ' τούς Ραδιοφωνικούς σταθμούς τῶν Κυθήρων, καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου, συνεχίζουμε τήν καθιερωμένη ἐκπομπή μας «Τό μήνυμα τῆς Κυριακῆς» ἀπό τό νησί τῆς Μυρτιδιώτισσας.

Μιλήσαμε μέχρι στιγμῆς, ἐξ ἀφορμῆς τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, διά τό ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, σύμφωνα μέ τήν σχετική διδασκαλία τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου, ἦσαν Χριστοφόροι καί Πνευματέμφοροι , δοχεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καί Θεῖα ὄργανα τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Εἶπαμε, ἀκόμη , ὅτι οἱ Θεῖοι Πατέρες μας ἦσαν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας. Έβίωναν τόν Χριστό καί τή ζωή τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ξεπέρασαν τό κατά φύσιν καί ἔφθασαν στό ὑπέρ φύσιν, ὑπῆρξαν οἱ θεματοφύλακες τῆς ἀληθείας καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί παραδόσεως , οἱ ἀμύντορες κατά τῶν κακοδοξιῶν καί τῶν αἱρέσεων, τό καύχημα καί τό σέμνωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφερθήκαμε καί στή στάσι τῶν Ἁγίων Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, τῶν περιπλανημένων καί ἑτεροδόξων καί τήν παρατηρούμενη σύγχυσι εἰς τό βασικό αὐτό θέμα.

Στή συνέχεια ἀπό τό Ρωσικό Γεροντικό θά διαβάσωμε γιά τήν θαυμάσια ζωή καί πολιτεία ὡρισμένων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί γιά τά περισπούδαστα κατορθώματα τῆς ὁλόθερμης πίστεώς των.

 «Ὁ Θεός ζοῦσε μέσα τους»

Ἕνας συγγραφέας, μή ὀρθόδοξος μέ θαυμασμό ἐγκωμιάζει τή βαθειά πνευματικότητα τῶν ρώσων Γερόντων (στάρτσι). Γράφει:

«Οἱ Γέροντες αὐτοί εἶναι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι σ' ὅλη τους τή ζωή ζήτησαν, θέλησαν καί ἀγάπησαν τή σιωπή, εἶναι ἄνθρωποι πού ζήτησαν μόνο τόν Θεό, πού ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού ἀποσύρθηκαν ἀπό τόν κόσμο καί κρύφτηκαν μακρυά ἀπό τήν μεταβαλλόμενη σκηνή τῶν γηΐνων γεγονότων. Εἶναι ἄνθρωποι, τῶν ὁποίων ὁ βίος εἶναι μιά συνεχής αὐταπάρνηση, μιά προοδευτική κάθοδος μέσα στήν ταπείνωση, στήν ἀφάνεια. Εἶναι ἄνθρωποι, πού καθημερινῶς διερωτώνταν, τί τούς ἀπομένει ἀκόμα νά δώσουν, «μεθυσμένοι» πνευματικά, μέσα στή φτώχεια, τήν ἔσχατη ἀπάρνηση, τή μόνωση, καί τοῦτο γιατί ἦταν οἱ «μεθυσμένοι» τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ζοῦσε μέσα τους καί ἡ παρουσία Του ἐκμηδένιζε κάθε τι, πού ἦταν μεταβαλλόμενο καί ἀνθρώπινο.

Ὡστόσο, γνωρίζουμε κάτι ἀπό τό βίο τους, γιατί ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος τούς εἶχε μεταμορφώσει μέ τή δύναμή Του, τούς ἔστελνε πάλι στόν κόσμο, ὡς μάρτυρες τῆς θείας ζωῆς, τούς ἔθετε ὡς ζωντανά πρότυπα στούς ἀδελφούς τους χριστιανούς. Τό φῶς, πού τούς εἶχε ἀπορροφήσει καί μεταμορφώσει, ἀκτινοβολοῦσε ἀπό τούς Γέροντες αὐτούς τελείως φυσικά, χωρίς ἡ ἠχώ τοῦ κόσμου νά μπορέση νά ταράξη τή μόνωσή τους ἤ νά κυριεύση καί βεβηλώση τή σιωπή τους».

(Ντίβο Μπαρσόττι : Ρωσικός χριστιανισμός σ.37-38)

Ἡ δύναμη τῆς «εὐλογίας»

          Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος τοῦ Κιέβου στούς εὐσεβεῖς ἐπισκέπτες, πού ἔρχονταν γιά πνευματική ὠφέλεια, μαζί μέ τή θεία διδασκαλία παρέθετε καί τράπεζα μέ ψωμί, κρασί καί φαγητά τοῦ μοναστηριοῦ. Ἀρκετές φορές μάλιστα γινόταν αὐτό καί στόν ἡγεμόνα Ἰζιασλάβο, πού κάποτε, ἐνῶ ἔτρωγε, χαριεντιζόμενος εἶπε στόν ὅσιο :

-Στό  σπίτι μου, πάτερ, ὑπάρχουν σέ ἀφθονία ὅλα τά καλά τοῦ κόσμου. Καί ὅμως ποτέ δέν ἔχουν τά φαγητά τή νοστιμάδα πού βρίσκω στά δικά σας. Οἱ ὑπηρέτες μου ἑτοιμάζουν ποικίλα καί πολυδάπανα ἐδέσματα, ἀλλά δέν φθάνουν τά δικά σας. Γιά ἐξήγησέ μου, σέ παρακαλῶ, ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐπιτυχία σας αὐτή;

-Ἄρχοντά μου, ἀφοῦ ζητᾶς νά μάθης τήν αἰτία, θά σοῦ τήν ἀποκαλύψω. Ἐδῶ στό μοναστήρι μας, πρίν ἀρχίσουν οἱ ἀδελφοί τό μαγείρεμα, τηροῦν τόν ἑξῆς κανονισμό: Ὁ προϊστάμενος τοῦ μαγειρείου ἔρχεται καί παίρνει τήν εὐλογία μου. Ἔπειτα γονατίζει τρεῖς φορές στήν Ἁγία Τράπεζα καί μ' ἕνα κερί παίρνει φωτιά ἀπό τό καντήλι τοῦ ἱεροῦ γιά ν' ἀνάψη μ' αὐτή τήν ἑστία τοῦ μαγειρείου ἤ τό φοῦρνο. Ὁ βοηθός πρίν βάλη τό νερό στό καζάνι, ζητᾶ τήν εὐλογία τοῦ προϊσταμένου του. «Εὐλόγησον, πάτερ», τοῦ λέει. «Ὁ Θεός νά σέ εὐλογῆ, ἀδελφέ», τοῦ ἀπαντᾶ ἐκεῖνος. Γιά νά μή στά πολυλογῶ, ὅλα γίνονται μ' αὐτό τόν τρόπο, γι' αὐτό εἶναι τόσο νόστιμα τά φαγητά μας. Οἱ δικοί σου ὅμως ὑπηρέτες, ἀπ' ὅ,τι γνωρίζω, κάνουν τήν ὑπηρεσία τους φιλονικώντας καί γογγύζοντας καί συκοφαντώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Συχνά μάλιστα δέχονται χτυπήματα ἀπό τούς ἐπόπτες. Σ' αὐτό ὀφείλεται τό ὅτι δέν βρίσκεις νόστιμα τά φαγητά σας.

-Ἀλήθεια, πάτερ, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι, ὅπως τά λές, ἀπάντησε ὁ Ἰζιασλάβος.

(Πατερικόν τῶν Σπηλαίων σ.47)

Οἱ ἀρετές τοῦ Γέροντος Παϊσίου

Οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς τῆς Μολδαυΐας, γεμᾶτοι θαυμασμό γιά τήν ἐνάρετη ζωή τοῦ Ἡγουμένου καί πνευματικοῦ τους πατέρα Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, σκιαγραφοῦν τήν προσωπικότητά του :

«Σ' αὐτόν (τόν Παΐσιο), ὁ ὑποστατικός Λόγος, μαζί μέ τόν ἄναρχο Πατέρα καί τό Πανάγιο Πνεῦμα, ἐνοίκησαν, σάν σέ καθαρό καί πάναγνο δοχεῖο. Γι' αὐτό κι' ἀπό τά χείλη του ἔτρεχε ἡ θεία διδασκαλία σάν μελίρρυτη πηγή, πού φώτιζε τίς ψυχές καί ἐκδίωκε τά πονηρά πάθη.

Διέθετε θεία γνώση, μέ τήν ὁποία ἀντιλαμβανόταν ὀρθά, ὑπεράσπιζε σθεναρά καί φύλαγε ἀλώβητα, ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, τά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.

Εἶχε σταθερότητα καί, σέ κάθε θλίψη ἤ πειρασμό, παρέμενε ἀκλόνητος στή πίστη, στήν ἀγάπη καί στήν ἐλπίδα  του στή Θεία Πρόνοια. Εἶχε μιά φλογερή ἀγάπη γιά τόν Κύριο ἀπό τή νεότητά του, ἡ ὁποία προοδευτικά δυνάμωνε ὅλο καί περισσότερο καί ξεχυνόταν γιά ν' ἀγκαλιάση ὅλους τούς ἀνθρώπους πού ἦταν κοντά του. Τούς ζέσταινε ὅλους μέ τήν ἀγάπη του, ἐνδιαφερόταν ἰδιαίτερα γιά τόν καθένα, συμπαθοῦσε ὅλο τόν κόσμο καί ἰδιαίτερα τά πνευματικά του τέκνα. Ἦταν πάντα εἰρηνικός μέ ὅλους. Ποτέ του δέν λύπησε ἤ περιφρόνησε κανένα, ἀκόμα κι' ἄν κάποιος τόν εἶχε προσβάλει. Τό ἴδιο δίδασκε καί σέ μᾶς.

Ἡ ὑπομονή του εἶχε συνυφανθῆ μέ τήν πραότητα. Ποτέ στό πρόσωπό του δέν διαγραφόταν θυμός ἤ ὀργή. Ἐπιτιμοῦσε μέ πραότητα, τιμωροῦσε καί καθοδηγοῦσε μέ ἀγάπη, καί σ' αὐτούς πού ἁμάρταναν ἔδειχνε εὐσπλαγχνία καί ὑπομονή. Εἶχε μιά παιδική ἁπλότητα κι' ἀνεξικακία. Ἡ ταπείνωσή του ἦταν τόσο μεγάλη, πού τήν γνώριζε μόνο ὁ Θεός. Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀντιστάθηκε ἀπό τήν νεότητά του μέχρις αἵματος στά πάθη καί περιφρονοῦσε ὅλα τά ἐγκόσμια.

Ὁ στάρετς ἦταν προικισμένος μέ πολλά φυσικά χαρίσματα. Τό πρόσωπό του ἦταν λευκό καί φωτεινό, σάν πρόσωπο ἀγγέλου. Ἡ ματιά του ἦταν ἤρεμη, ὁ λόγος του ταπεινός καί ἁπλός. Ἡ ἀλαζονεία καί ὁ κομπασμός τοῦ ἦταν ἄγνωστα. Τούς προσείλκυε ὅλους μέ τήν ἀγάπη του, ὅπως ὁ μαγνήτης προσελκύει τά μέταλλα. Ἦταν ὅλος καλωσύνη καί εὐσπλαγχνία. Μέρα καί νύχτα ἐρευνοῦσε τήν Ἁγία Γραφή καί τά Πατερικά κείμενα. Καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ καρδιά του ἔγινε πηγή ὕδατος ζῶντος, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου, ἀπ' τήν ὁποία ἔπινε ὁ ἴδιος καί πρόσφερε πλούσια καί σ' ἐκείνους πού τό γύρευαν.

Τό νά μιλάη κανείς γι' αὐτόν εἶναι σάν νά δοξολογῆ τόν Θεό, πού σ' αὐτούς τούς δίσεχτους καιρούς ἀποκάλυψε ἕνα πραγματικά φιλόθεο ἄνθρωπο καί ἀπλανῆ διδάσκαλο τῆς μοναχικῆς κοινοβιακῆς ζωῆς». (Ὅσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, Μετ.Π. Μπότση, σ.217-220).

(Σόλωνος Νινίκα, Ρωσικό Γεροντικό, σελ. 48-49, 51-53 καί 66-67).

Ἀγαπητοί  μου ἀκροατές,

Ἔπειτα ἀπό ὅσα ἀκούσαμε ἀπό τόν Ὅσιο Συμεών τόν νέο Θεολόγο γιά τό ὅτι οἱ πιστοί χριστιανοί , καί μάλιστα οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι Χριστοφόροι καί Πνευματέμφοροι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὕστερα ἀπό ὅσα ἐλέχθησαν γιά τήν ἀξιοθαύμαστη ζωή καί πολιτεία, τό ὀρθόδοξο φρόνημα καί τούς πνευματικούς ἀγῶνες τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας καί μετά τά τόσο ὡραῖα καί διδακτικά παραδείγματα τῶν νεωτέρων Ρώσων ἁγίων πατέρων, γιά τά ὁποῖα μιλήσαμε προηγουμένως, τό μήνυμα τῆς σημερινῆς Κυριακής εἶναι νά ἀγωνιζόμαστε τόν καλόν ἀγῶνα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καί τῆς Ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς «δι' εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν» καί νά στεκόμαστε σταθεροί στήν ἱερή παράδοσι τῆς Ὀρθόδοξης πίστεώς μας.

Χαίρετε ἀγαπητοί μου ἀκροατές.