Ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν θα αποβάλλει ποτέ την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε για την σωτηρία μας. Δηλαδή, πάντοτε θα παραμένει θεάνθρωπος. Ολόκληρος Θεός και ολόκληρος άνθρωπος.
Η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης από τον Θεό Λόγο, σχετίζεται
με το ότι έγινε για μας «ιερεύς» και «αρχιερεύς»,
και «μέγας αρχιερεύς», όπως αναφέρεται αλλού.
Αυτό δηλώνεται σαφώς, μεταξύ των άλλων, και από τα ακόλουθα εδάφια:
«Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος,
και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να
καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου,
τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον
φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις
την δουλείαν. Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν,
αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή
κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και
πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν
υπέρ των αμαρτιών του λαού» (Εβραίους, 2: 14-17).
«Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γείνη αρχιερεύς, αλλ' ο λαλήσας προς αυτόν· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα· καθώς και αλλαχού λέγει· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβραίους, 5:5-6).
«Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, όστις δεν έχει καθ' ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς (σημείωση: αναφέρεται στην Ιουδαϊκή ιεροσύνη και όχι την χριστιανική) να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν» (Εβραίους, 7:26-27).
«Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβραίους, 9:11-12).
Από τα παραπάνω χωρία, προκύπτει ότι η Ενανθρώπιση του Μονογενούς σχετίζεται άμεσα με την ιεροσύνη Του. Μετέλαβε «από των αυτών», δηλαδή από όλα τα συστατικά στοιχεία του ανθρώπου, για να γίνει πιστός Αρχιερέας προς τον Θεό. Η φράση «Εγώ σήμερον σε εγέννησα», αναφέρεται στην ενανθρώπηση που έγινε «εν χρόνω», σε κάποια στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Η γέννηση του Λόγου όμως από τον Πατέρα είναι άχρονη, προαιώνια, εκτός χωροχρόνου. Άρα, δεν υπάρχει χρονική διαφορά μεταξύ Πατρός και Υιού, εφόσον δεν υφίσταται χρόνος, ο οποίος είναι κτίσμα του Λόγου. Επίσης, είναι σημαντικό να μην παραβλέψουμε ότι ο Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και ενώνεται μαζί της αδιαίρετα, ασύγχυτα, άτρεπτα, και αληθινά, όπως δογμάτισαν οι άγιοι Πατέρες στην Γ’ και κυρίως στην Δ’ Οικουμενική, και τότε γίνεται «ιερεύς εις τον αιώνα». Αφού λοιπόν, γίνεται ιερεύς εις τον αιώνα, επόμενο είναι ότι εις τον αιώνα θα φέρει την ανθρώπινη φύση. Και φυσικά, παραμένει Θεός Λόγος. Είναι Θεός προαιώνια, γεννιέται άρρητα από την ουσία του Πατρός, και προσλαμβάνει την ανθρωπότητα εν χρόνω, και γίνεται «αρχιερέας μας», χωρίς να χάσει την θεότητα.
Με το Σώμα Του έπαθε, με το Σώμα Του πέθανε, με το Σώμα Του αναστήθηκε, με το Σώμα Του αναλήφθηκε, με το Σώμα Του θα ξαναέρθει στην Β’ Παρουσία Του, και έτσι θα μείνει για πάντα. Η Ενανθρώπιση του Λόγου είναι το πιο σπουδαίο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, το μεγαλύτερο Μυστήριο μαζί με αυτό της Αγίας Τριάδος, και δεν είναι δυνατό να αποδοθεί με κτιστά νοήματα και λέξεις. Ότι λαμβάνει χώρα στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, την οποία έλαβε από την Αγία Θεοτόκο, είναι πλέον εφικτό και στην ανθρώπινη φύση γενικώς. Για αυτό, Τον βλέπουμε να βαπτίζεται στον Ιορδάνη από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή (παρόλο που δεν είχε ανάγκη), βλέπουμε το Άγιο Πνεύμα "εν είδει περιστεράς" να κάθεται επάνω Του, τον βλέπουμε να νικά τον Διάβολο με το Σώμα που έλαβε από την Παρθένο. Τον βλέπουμε να νικά τον θάνατο, να ανασταίνεται και να ανοίγει τον δρόμο για την θέωση του ανθρώπου. Η ανθρώπινη φύση νίκησε στο πρόσωπο του Χριστού. Δεν μένει πλέον τίποτα, παρά το να μυηθεί κανείς στην ζωή του Χριστού μέσα από τις αγίες εντολές Του και μέσα από τα άγια Μυστήρια που παρέδωσε στην Εκκλησία Του.
Ο Μ. Αθανάσιος, στον Β’ Λόγο του κατά των Αρειανών, γράφει: «Και πότε έγινεν εύσπλαχνος και πιστός αρχιερεύς, παρά όταν έγινεν εις όλα όμοιος με τους αδελφούς;» (ΕΠΕ 2, σελ. 241).
Λίγο παρακάτω, γράφει: «[…] ο Κύριος όμως, με το να έχει αρχιερωσύνην απαράβατον και μη χρειαζόμενην διαδοχήν, έγινεν αξιόπιστος αρχιερεύς, και παραμένει πάντοτε ( παραμένων αεί), και υπήρξεν αξιόπιστος εις τας υποσχέσεις ότι θα εισακούει και δεν θα παραπλανά αυτούς οι οποίοι προσέρχονται προς αυτόν» (σελ. 241).
Κλείνουμε με τον ιερό Χρυσόστομο, ο οποίος σχολιάζοντας τα περί της ενανθρώπησης του Μονογενούς, και αναφερόμενος στο χωρίο του Αμώς 9: 11 που γράφει: «Αναστήσω την σκηνήν Δαυίδ την πεπτωκύιαν», αναφέρει:
«[…] είχε πέσει, είχε πέσει πτώμα αθεράπευτον η φύσις η ιδική μας και είχεν ανάγκην εκείνης μόνον της ισχυράς χειρός. Ούτε άλλως τε ήτο δυνατόν να αναστηθεί με άλλον τρόπον, χωρίς να την πιάσει με το χέρι που την είχε πλάσει εις την αρχήν και να την διαμορφώσει με την άνωθεν αναγέννησιν δι’ ύδατος και Πνεύματος. Και πρόσεξε το φρικτόν και απόρρητον μυστήριον. Την σκηνήν την κατοικεί παντοτεινά. Δεν περιεβλήθη την σάρκα την ιδικήν μας δια να την αφήσει πάλιν, αλλά δια να την έχει παντοτεινά μαζί του. Διότι, εάν δεν συνέβαινεν αυτό, δεν θα την έκανεν αξίαν και του βασιλικού θρόνου και δεν θα επροσκυνείτο φέρων αυτήν από ολόκληρον την άνω στρατιάν των αγγέλων, αρχαγγέλων, θρόνων, κυριοτήτων, αρχών και εξουσιών. Ποιος λόγος, ποια διάνοια ημπορεί να παραστήσει την τόσον μεγάλην τιμήν η οποία έγινεν εις το γένος μας και είναι πράγματι υπερφυσική και φρικτή;» (Ομιλία 11η ‘’Εις το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο’’, ΕΠΕ 13, σελ. 117).
Ευχαριστούμε τον Θεό για την ανέκφραστη δωρεά Του.
Για περαιτέρω μελέτη περί της σημασίας της ενανθρώπησης, προτείνω τα εξής βιβλία, όπου γίνεται συστηματική παρουσίαση του θέματος:
Του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, από τον τόμο 10 της σειράς ΕΠΕ:
1. Περί της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου
2. Περί της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου
3. Περί της Ενανθρωπήσεως του Μονογενούς
4. Περί των βλασφημιών του Νεστορίου (5 έργα)
5. Διάλεξη προς Νεστόριο ότι η Αγία Παρθένος είναι Θεοτόκος
6. Κατά εκείνων που δεν θέλουν να ομολογήσουν ότι η Αγία Παρθένος είναι Θεοτόκος.
Του αγίου Αθανασίου, από τον τόμο 2 της σειράς ΕΠΕ:
1. Κατά Αρειανών πρώτος λόγος
2. Κατά Αρειανών δεύτερος λόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά