Σάββατο, Οκτωβρίου 12, 2013

ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ;

















Εἶναι πανθομολογούμενο ἀπὸ ὅσους πιστοὺς ἀποδέχονται ὅτι ἡ μοναδικὴ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὅτι ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη καὶ ὕπουλη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, εἶναι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Εἶναι ἕνα εἶδος χαμαιλέοντα, ποὺ προσαρμόζεται σὲ ὅλες τὶς καταστάσεις·  εἶναι μιὰ αἵρεση, οἱ ἐμπνευστὲς καὶ οἱ διακινητὲς τῆς ὁποίας εἶναι πλήρεις ὑποκρισίας καὶ δολιότητος· πρόκειται γιὰ ἕνα ἀλλόκοτο ἀνακάτεμα τῆς ἀλήθειας, τῆς θεολογίας, τοῦ ἀμοραλισμοῦ, τῆς ἀνοχῆς, τῆς ὑπακοῆς, τῆς δοκησισοφίας, τῆς ἐκκλησιολογίας, τῆς ἀγάπης, τῆς δολοπλοκίας, τῶν διώξεων, τῆς καταπάτησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῆς ἐπικλήσεως καὶ καταστρατηγήσεως τῶν Ἁγίων Γραφῶν. Κάτι σὰν ἐκεῖνο τὸν λόγο τοῦ Ξενοφῶντος: «ὥσπερ λίθους τε καὶ πλίνθους καὶ ξύλα καὶ κεράμους ἀτάκτως ἐρριμμένους», μὲ ἀποτέλεσμα, ὄχι μόνο ὅλα αὐτὰ «εἰς οὐδὲν χρήσιμά ἐστιν», ἀλλά, ὅπως χρησιμοποιῦνται,  νὰ εἶναι ἀναιρετικὰ τῆς Πίστεως.
Ὁ Οἰκουμενισμὸς συναντᾶται στὸν ἀντίποδα τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ πρώτιστο κριτήριο γιὰ τὸ «ποῦ εὑρίσκεται ἡ Ἐκκλησία»,  εἶναι  ἡ Πίστη,   ἡ  ἑνότητα  τῆς  Πίστεως.
Ποιά ἑνότητα ἔχουν, καὶ μὲ ποιοὺς εἶναι ἑνωμένοι οἱ Οἰκουμενιστές, καθόσον ἀποδέχονται καὶ ὁμολογοῦν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, πίστιν εἰς «Μίαν Ἐκκλησίαν» καὶ εἰς «ἓν βάπτισμα» καί, ὅταν συμμετέχουν στοὺς θεολογικοὺς Διαλόγους, ἀποδέχονται πολλές Ἐκκλησίες, ἢ «διηρημένη Ἐκκλησία», καὶ πολλὰ βαπτίσματα; Δὲν ἀποτελεῖ ἡ κάθε ἄλλη «ἐκκλησία» καὶ ἄλλη πίστη, ἄλλο Εὐαγγέλιο, τὰ ὁποῖα βέβαια, δὲν κήρυξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δὲν ἀποδέχεται καὶ δὲν προσυπογράφει διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ Κύριος;
Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Μουρατίδης, γράφοντας περὶ Ἐκκλησίας, παρουσιάζει τὴ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, γιὰ τὴνἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν δὲν ὑπάρχουν κάποια σταθερὰ διαχρονικὰ στοιχεῖα, ὅπως τὰ καθόρισε ὁ Κύριος, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γιὰ διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἡ διαίρεση, εἶναι χαρακτηριστικὸ σημάδι τῆς «ἐκκλησίας» τῆς ἐποχῆς μας, τῆς «ἐκκλησίας» τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Ζηζιούλα, οἱ ὁποῖοι (πέρα ἀπὸ τὰ προσωπικά τους ἁμαρτήματα, ποὺ ἐμεῖς δὲν ἐξετάζουμε) τολμοῦν καὶ τελοῦν τὴν Θείαν Εὐχαριστία, καὶ κοινωνοῦν, ἔχοντες ἄλλην πίστη.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ ἑνότητα, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἑνότητα δὲν εἶναι ἡ ἑνότης τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εἶναι ἑνότητα στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Εἶναι ἑνότητα ἐλλειμματική. Καὶ ὅποιοι ἀποδέχονται αὐτὴν τὴν ἀντίχριστη ἐλλειμματικὴ ἑνότητα, ἀποδέχονται σιωπηρὰ τὴ δήλωση τοῦ Πάπα, ὅτι ἀνήκουν σὲ μιὰ «ἐλλειμματικὴ Ἐκκλησία», δίχως νὰ κάνουν καμιὰ προσπάθεια νὰ ἀναιρέσουν τὴν προσβολὴ αὐτὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατὶ ἤδη ἀνήκουν καὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν «ἐκκλησία» τοῦ ἀντὶ «χριστοῦ»!
Τὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ποὺ παρουσιάζουμε, εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀείμνηστου καθηγητὴ Κανονικοῦ Δικαίου, Κωνσταντίνου Μουρατίδη, «Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», σελ. 180-182.




Α) νότης ν τ πίστει (ν ντικειμενικ ννοίᾳ), τοι  παραδοχπ πάντων τν π μέρους κκλησιν τν ατν δογματικνληθειν«Ες τν νότητα, φησί, τς πίστεως. Τοὐτέστιν, ως ν δειχθμενπαντες μίαν πίστιν χοντες. Τοτο γάρ στιν νότης πίστεως, ταν πάντες νμεν, ταν πάντες μοίως τν σύνδεσμον πιγινώσκωμεν»  (Χρυσοστόμου ω., Ες φεσ. μιλ. 11,3. P.G. 62, 83). “Διὰ τοτο κα τέκνα κα δελφος καλε·πειδ π τς ατς πίστεως τέχθησαν δελφοί… Τ ον κατ κοινν επεν πίστιν, τν δελφότητα νίξατο» (Χρυσοστόμου ω., μιλ. 1,2. P.G. 62, 667).
Τ περιεχόμενο τς κοινς πίστεως ναφέρεται ες τν διδασκαλίαν τν ποστόλων,  ποδοχ τς ποίας συνενοῖ, παντας τοὺς πιστος κατς π μέρους κκλησίας. «παντες γρ ο δι τν ποστόλων πιστεύοντεςν εσιν»  (Χρυσοστόμου ω., Ες ωάν. μιλ. 82, 2. P.G. 59, 443).
ντιθέτως πάλιν  παρέκκλισις π τς διδασκαλίας τν ποστόλωνδηγε ες τν διαίρεσιν κα διάσπασιν τς κκλησίας. « δ διχοστασία πόθεν. π τν δογμάτων τν παρ τν διδαχν τν ποστόλων» (Χρυσοστόμου ω., Ρωμ. μιλ32, 1. P.G. 60, 675).

Β) νότης ν τος μυστηρίοις-κοινωνία λατρείας.
 νότης τς κκλησίας ς θείου κα νθρωπίνου ργανισμοκδηλονται κυρίως ν τ μυστηριακ βίω, κα δ ν τος μυστηρίοις τοῦ βαπτίσματος καὶ τῆς θείας Εχαριστίας. Ἐν τῇ λατρείᾳ καὶ τοῖς μυστηρίοις ατς κφράζεται  νότης τς κκλησίας τόσον πρς τ νωτοι μεταξὺ τοῦ Τριαδικο Θεο κα τν πιστν, σον κα τν πιστν μετ’ λλήλων. «Κα γρ ς μίαν οκίαν δε τν κκλησίαν οκεν, ς σμα ν, οτω διακείσθαι  παντες· σπερ οὖν κα βάπτισμα ν στι κα τράπεζα μία»  (Χρυσοτόμου ω., Ες Β΄ Κόρ. μιλ. 18, 3. PG. 61, 528).
«Ο γρ να διάφορα γένηται σώματα, λλ΄ να πάντες τν νς σώματος κρίβειαν πρς λλήλους διασώζομεν, βαπτίσθημεν. Τουτέστιννα πάντες ν σμα μεν, ες τοτο βαπτίσθημεν»  (Χρυσοστόμου ω., ΕςΑ΄ Κόρ. ὁμιλ. 30, 1. P.G. 61, 251).
λλ’ ν τ μυστήριον το βαπτίσματος ποτελε τν προϋπόθεσιν τς συμμετοχς ες τν κκλησίαν κα δι τν λόγον τοτον παξπιτελεται,  θεία Εχαριστία εναι τ κέντρον τς νότητος τοκκλησιαστικοῦ Σώματος...· εἶναι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν τῷ μέσῳ τῶν μαθητῶν τῶν πιστῶν, ὅστις συνέχει καὶ συγκρατεῖ τὴν ἑνότητα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας· «Αὕτη γὰρ ἡ τράπεζα τῆς ψυχῆς ὑμῶν τὰ νεῦρα, τῆς διανοίας ὁ σύνδεσμος, τῆς παρρησίας ἡ ὑπόθεσις, ἡ ἐλπίς, ἡ σωτηρία, τὸ φῶς, ἡ ζωή» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς Α΄ Κορ. ὁμιλ. 24, 5. P.G. 61, 205).
«Τοτο τ αμα τν εκόνα μν νθηρν ργάζεται τν βασιλικήν, τοτο κάλλος μήχανον τίκτει, τοτο πομαρανθναι τς ψυχς τν εγένειαν οκ φίησιν, ρδον ατν συνεχς κα τρέφον. Τ μν γρ πτν σιτίων μν αμα γινόμενον, οκ εθέως τοτο γίνεται, λλ' τερόν τι· τοτο δ οχ οτως, λλ' εθέως τν ψυχν ρδεύει, κα μεγάλην τινδύναμιν μποιε.
Τοτο τ αμα ξίως λαμβανόμενον λαύνει μν δαίμονας καπόρρωθεν μν ποιε, καλε δ γγέλους πρς μς, κα τν Δεσπότην τν γγέλων. που γρ ν δωσι τ αμα τ Δεσποτικόν, φεύγουσι μν δαίμονες, συντρέχουσι δ γγελοι.
Τοτο τ αμα κχυθν πσαν τν οκουμένην ξέπλυνε... Τοτο σωτηρία τν μετέρων ψυχν, τούτ λούεται  ψυχή, τούτκαλλωπίζεται, τούτ πυροται, τοτο πυρς λαμπρότερον ργάζεται τν νον τν μέτερον, τοτο χρυσίου φαιδροτέραν τν ψυχν ποιε, τοτοξεχύθη τ αμα, κα τν ορανν ποίησε βατόν...
Τοτο τ αμα νωθεν προετυποτο εί, ν θυσιαστηρίοις, ν δικαίων σφαγας· τοτο  τιμ τς οκουμένης, τούτ γόρασε τν κκλησίαν Χριστός, τούτ κατεκόσμησεν ατν πασαν...

λλ' σπερ στ μέγα κα θαυμαστόν, οτως ν μν μετ καθαρότητος προσέλθς, ες σωτηρίαν προσλθες· ν δ μετ πονηρο συνειδότος, ες κόλασιν κα τιμωρίαν.  γρ σθίων, φησί, κα πίνων ναξίως τοΚυρίου, κρμα» (Χρυσοστόμου ω., μιλ. 47, 4. PG. 59, 261).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά