Ἦταν πλούσιος. Εἶχε ὄνομα στὴν κοινωνία. Εἶχε φίλους ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν, μᾶλλον γιὰ ὅσα εἶχε, ἴσως γι’ αὐτὸ ποὺ ἦταν. Τὸ τραπέζι του πάντα γεμάτο, στρωμένο μὲ τὰ καλύτερα ἑδέσματα, ὅπως καὶ ἡ καρδιά του στρωμένη μὲ τὰκαλύτερα αἰσθήματα γιὰ τοὺς συνδαιτημόνες του. Ἀπολάμβανε τὴν ὡραία ζωή.Ὅμως ὁ θάνατος δὲν τὸν ξεχώρισε. Χτύπησε τὴν πόρτα του καὶ ἦρθε τὸ τέλος τῶνἀπολαύσεων. Ὅλα ὅσα εἶχε ἀνῆκαν πλέον ἀλλοῦ. Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς εἶδε νὰ ἀλλάζῃ τὸ σκηνικό, ἀλλὰ ὁ πρωταγωνιστὴς ἔμεινε ἴδιος. Ἄλλαξαν ὅλα τὰγύρω, τὰ μέσα ἔμειναν ἀναλλοίωτα.
Ἡ κόλαση, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ ἀμετάβλητη κατάσταση τῶν παθῶν μας μέσα στὶς ἀκτῖνες τοῦ θείου φωτός, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι αἰώνια. Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς δὲν ἄλλαξε στὴν κόλαση. Παρέμεινε ἀχόρταγος, ἐγωϊστής, φιλήδονος, ὑπερήφανος. Ὁ θάνατος, ὅπως μᾶς βρίσκει, ἔτσι καὶ μᾶς περνᾶ στὴνἄλλη ζωή· συμβαίνει σὰν νὰ σταματᾷ καὶ νὰ καταργεῖται ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὁχρόνος, ὁ δὲ ἄνθρωπος νὰ ἐπισφραγίζῃ τὶς ἐπιλογές του ὁριστικά, βάζοντας στὸσυμβόλαιο ποὺ ὁ ἴδιος συνέταξε γιὰ τὴν ζωή του τὴν ἐπικυρωτικὴ σφραγῖδα. Οἱἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς, τὰ πάθη, ἡ ῥοπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία, οἱ σχέσεις μὲ τὸν Θεὸκαὶ τὸν ἄνθρωπο, παγιώνονται μὲ τὸν θάνατο. Ὁ πλούσιος συνέχισε νὰ πεινᾷ καὶνὰ διψᾷ μέσα στὴν κόλαση, συνέχισε νὰ λυπᾶται γιὰ τὴν χαμένη ἀπόλαυση τῆς σαρκός, νὰ ὀδύρεται γιὰ τὴν ἀκούσια ἔνδεια τῆς κολάσεως.
Στὸν ἀντίποδα ὁ κατὰ κόσμον ἀνώνυμος, ὁ ταλαίπωρος φτωχός, ποὺἐκλιπαροῦσε γιὰ λίγα ψίχουλα, γιὰ τὰ περισσεύματα τῶν περισσευμάτων, τὰἀποφάγια τῶν δείπνων τοῦ πρώτου. Εἶχε ὅμως ὄνομα, ποὺ ματαφράζεται «ὁ Θεὸς εἶναι βοηθός μου», ὄνομα καταξιωθὲν στὸν Παράδεισο, γιατὶ τὸ εἶχαν ἀπαξιώσει στὸν κόσμο οἱ συνθῆκες. Αὐτὸς δὲν ἤξερε νὰ ζῇ τὴν ζωή του, ὅπως ὁ πλούσιος, γιατὶ δὲν εἶχε ζωή. Ἦταν ἕνας ζωντανὸς νεκρός, ἀλλ’ ὅταν πραγματικὰ πέθανε, γέμισε μὲ πραγματικὴ ζωή.
Ξέρετε τί συμβαίνει, ἀδελφοί μου; Ἐπειδὴ γνωρίζουμε τὸ ἀποτέλεσμα καὶ γιὰτοὺς δύο, γι’ αὐτὸ καὶ μακαρίζουμε τὸν Λάζαρο καὶ ὀνειδίζουμε τὸν πλούσιο. Στὴν πραγματικότητα ὅμως τρέμουμε τὴν πτωχεία τοῦ Λαζάρου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ζηλεύουμε τὴν πολυτέλεια τοῦ πλουσίου. Μήπως δὲν προσπαθοῦμε κάποιοι ἀπὸἐμᾶς νὰ τὸν συναγωνιστοῦμε στὴν βὺσσο καὶ τὴν πορφύρα; Σὲ τί θὰ διέφερε ἡπολυτελῆ μας ἀμφίεση σήμερα ἀπὸ τὴν πορφύρα καὶ τὴν βύσσο τοῦ πλουσίου; Ξέρουμε ὅλοι ὅτι ὅλα τὰ χρυσὰ καὶ τὰ κεντητὰ καὶ τὰ περίτεχνα δὲν θὰ χωρέσουν στὸν τάφο μας, ἀλλὰ κι ἂν τὰ παίρναμε μαζί μας, θὰ ἔλιωναν μαζὶ μὲ τὸ φέρετρο καὶ τὸ νεκρὸ σῶμα μας. Καὶ μὴν μοῦ πεῖτε ὅτι κατὰ τὴν κοινὴ ἀνάσταση θὰ τὰξαναφορέσουμε, γιατὶ θὰ εἴμαστε καὶ γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάμματα.
Σήμερα βέβαια τὰ οἰκονομικὰ δεδομένα στὴν κοινωνία μας ἔχουν πάρει ἄλλη τροπή. Ὅλοι λίγο πολὺ ὑποφέρουν, ὅλοι ἔγιναν λίγο πολὺ Λάζαροι, χωρὶς βεβαίως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ αὐτόματη δικαίωση. Τὸν Λάζαρο τῆς παραβολῆς δὲν τὸν δικαίωσε ἡ πτωχεία του, ἀλλὰ ἡ ὑπομονὴ σὲ αὐτήν καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν γόγγυσε κατὰ τοῦ Θεοῦ. Θὰ μοῦ πεῖτε: «Τὸν πλούσιο τὸν καταδίκασε ὁ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ;». Ὄχι! Τὸν καταδίκασε ὅμως ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του. Κι ἐμεῖς ἀνάλογα θὰ κριθοῦμε, εἴτε ἔχουμε, εἴτε δὲν ἔχουμε.
Σὲ ὅλα τὰ πράγματα τὸ μέτρο εἶναι ἕνα χρήσιμο ἐργαλεῖο, γιὰ νὰδιαχειριστοῦμε τὴν ζωή μας. Πολλοὶ λένε: «Ἐγὼ δὲν εἶμαι πλούσιος· ἔχω ἕνα σπίτι καὶ ἕνα ἐξοχικό. Ὁ ἄλλος μὲ τὰ δέκα σπίτια εἶναι πλούσιος». Ἄλλο ὅμως πλούσιος κι ἄλλο πλουσιότερος. Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὸς ποὺ ἔχει δύο εἶναι πλουσιότερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἔχει ἕνα καὶ πλούσιος σὲ σχέση μὲ αὐτὸν ποὺ δὲνἔχει τίποτα. Θὰ πῇ κάποιος: «Καὶ γιατὶ ἐγὼ ποὺ ἔχω δύο νὰ θεωροῦμαι πλούσιος σὲ σχέση μὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει τίποτα καὶ νὰ μὴν θεωροῦμε φτωχὸς σὲ σχέση μὲαὐτὸν ποὺ ἔχει δέκα;». Δίκαιη ἀπορία! Γι’ αὐτὸ λοιπὸν δὲν θὰ πρέπῃ νὰ ἔχουμε ὡς μέτρο ζωῆς τὰ περουσιακά μας στοιχεῖα, δὲν θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς κρίνῃ τὸ πλῆθος καὶ ἡ ἀξία τῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ τὸ μέγεθος τῆς ἀγαθοεργίας. Ἔχεις ἑκατὸ καὶμοιράζεις τὸ ἕνα; Εἶσαι σχεδὸν ἴδιος μὲ τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Ἔχεις δέκα καὶ μοιράζεις τὰ πέντε; Εἶσαι μακάριος, γιατὶ ἐφαρμόζεις θεία ἐντολή. Ἔχεις ἕνα καὶ τὸ χαρίζῃς; Ἀνοίγεις τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου. Θὰ μοῦ πῇς: «Ἐντάξει! Καὶ τί νὰ χαρίσῳ στοὺς πτωχοὺς; τὰ ῥοῦχα μου; τὶς ἠλεκτρικές μου συσκευές; νὰ κόψῳτὸ αὐτοκίνητό μου στὴ μέση; νὰ δώσῳ τὸ μισὸ ἐμπόρευμα τοῦ καταστήματός μου δωρεάν; νὰ βγῷ ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ νὰ βάλῳ μιὰ οἰκογένεια ἀστέγων;». Ἡἀπάντηση, ἀδελφέ μου, εἶναι νὰ ἐφαρμόσῃς τὸ μέτρο τῆς φιλανθρωπίας κατὰ τὸμέτρο τῶν δυνατοτήτων σου καὶ ἂν ἀκόμη μπορῆς κατὰ τὸ μέτρο τῆς ὑπέρβασης τῶν δυνατοτήτων σου. Ἔτσι μόνον θὰ ἀνοιχτῇ ὁ Παράδεισος καὶ ἡ ἀγκάλη τοῦἈβραάμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά