Μήνυμα Χριστουγέννων Μητροπολίτου Γλυφάδας Παύλου

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013

Ὁ Μητροπολίτης

Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε »!

Μέ αὐτό τό πανηγυρικό ἄγγελμα ἀρχίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τόν λόγο του γιά τήν ἑορτή, τονίζοντας μετά: «Καί ἐγώ θά φωνάξω μέ δύναμη γιά τή σημασία τῆς ἡμέρας, ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται, ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται, ὁ ἀναφής ψηλαφιέται, ὁ ἄχρονος ἀρχίζει,Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερα ὁ ἴδιος καί στούς αἰῶνες».

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας , ὅποιοι καί νά εἶναι, μελετητές, ἐρευνητές, ἀναλυτές, καταθέτουν ἰδέες γιά ἀποκατάσταση τῶν κρίσεων. Ὅταν ὅμως οἱ ἰδέες δέν σαρκώνονται, ἀντί νά δίνουν λύσεις, προκαλοῦν ἀπογοήτευση καί ἀπελπισία.

Ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει μία ἄλλη πραγματικότητα, ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται, ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός, καί ὁ Χριστός, πού εἶναι χθές καί σήμερα καί στούς αἰῶνες ὁ ἴδιος, φέρνει στήν ἱστορία τοῦ κόσμου μία ῥιζική ἀνατροπή.

Ὅποιος ἔχει ἰδέες καί προτάσεις καί λύσεις, γιά τήν ἔξοδο ἀπό τήν κρίση τοῦ ἱστορικοῦ δράματος, πρέπει νά ξεκινήσει ἀπό τήν πράξη τῆς προσωπικῆς του συγκαταβάσεως καί θυσιαστικῆς προσφορᾶς.

Ἐξαντλήσαμε τά πανανθρώπινα ὁράματασέ ἰδεολογικές αντασιώσεις, αί ἐξαφανίσαμε τό μέλλον μας μέσα σέ ἰδεολογικές ἀντιπαλότητες.

Μέ τήν ἑορτή αὐτή ὁ Χριστός, ἀλλάζει ἐκ βαθέων τήν ἱστορία τῶν ἐπαναστατικῶν κινημάτων. Γεννιέται χωρίς νά μιλάει, σταυρώνεται χωρίς νά ἀναλύει. Προτιμᾶ τήν ταπείνωση ἀπό τό μανιφέστο,τή συγκατάβαση ἀπό τίς προγραμματικές δηλώσεις.

Σέ παράλληλη ἑορταστική τροχιά κινεῖται καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος τῶν Ἱεροσολύμων πού ὁμοφώνως συνακολουθεῖ, προτιμώντας τήν δυναμική τῶν πράξεων ζωῆς, ἀπό τίς φιλοσοφικές νοησιαρχικές ἀνακοινώσεις, ἠθικολογικῆς δεοντολογίας:

«Βρέφος βλέπω καί Θεό μου γνωρίζω, βρέφος πού θηλάζει καί τόν κόσμο διατρέφει, βρέφος πού κλαίει καί στόν κόσμο ζωή καί χαρά χαρίζει,βρέφος σπαργανωμένο καί ἀπό τά σπάργανα (τύλιγμα) τῆς ἁμαρτίας μέ λυτρώνει, βρέφος μέσα στήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας,μαζί μέ τό σῶμα Του ἀληθινά καί ἀνελλιπῶς πάνω στή γῆ, καί τό Ἴδιο καί στούς κόλπους τοῦ Πατρός ἀληθινά καί ἀνελλιπῶς στούς οὐρανούς».

Μέ τό κείμενο αὐτό δίνεται τό πλαίσιο τῆς πράξεως ζωῆς Ἐκείνου καί, κατ’ ἐπέκταση ἐκείνων, πού θά σταματήσουν τίς λεκτικές περιγραφές καί θα κάνουν πράξη τή βαθιά ἀλλαγή τῶν θανατηφόρων δομῶν αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος, «Βρέφος καί Θεός, βρέφος πού θηλάζει καί τόν κόσμο διατρέφει, βρέφος πού κλαίει καί στόν κόσμο χαρά χαρίζει». Τά λόγια μόνα τους εἶναι πτωχά, συγκρινόμενα μέ τήν πράξη ζωῆς .

Τήν συνέχεια τῆς φωταγωγικῆς αὐτῆς θεολογίας τήν παραλαμβάνει καί πάλι ὁ Θεολόγος Γρηγόριος: «Καί ὁ πλουτίζων πτωχεύει, ἐπειδή πτωχεύει (λαμβάνοντας) τήν δική μου σάρκα, γιά νά πλουτήσω ἐγώ, ἀπό τήν δική Του Θεότητα. Και ὁ πλήρης ἀδειάζει, ἐπειδή ἀδειάζει ἀπό τή δόξα Του γιά λίγο, γιά νά μεταλάβω ἐγώ ἀπό τήν πληρότητά Του.

Μεταλαμβάνει τή δική μου σάρκα, γιά νά σώσει τήν εἰκόνα καί γιά νά ἀθανατήσει τή σάρκα. Δεύτερη πραγματοποιεῖ κοινωνία,πολύ παραδοξότερη τῆς πρώτης (τῆς δημιουργίας). Τότε μετέδωσε τό καλύτερο (τήν εἰκόνα Του), Ἐνῶ τώρα μεταλαμβάνει τό μικρότερο (τή σάρκα μου)».

Ὅλη ἡ ἑορτή κινεῖται ἐπάνω στόν ἀξόνα «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως».Χωρίς αὐτόν τον ἄξονα, οἱ ἀπόπειρες γιά καθάρσεις καί κοινωνικές ἀλλαγές, μέ τόν δρόμο τῆς δημοκρατίας ἤ τῆς ἔνοπλης ἐπαναστάσεως , εἶναι προορισμένες γιά ἀποτυχία.

Στό πανηγυρικό χορικό αὐτοῦ τοῦ ἄξονα ζωῆς «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως», ὡς μοναδικοῦ δρόμου γιά τήν ἔξοδο ἀπό την παρατεινόμενη παγκόσμια τραγωδία, εἰσέρχεται καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

«Ἀλλά τί νά πῶ καί τί νά λαλήσω; Τό θαῦμα μέ ἐκπλήττει. Ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν παιδί ἔγινε, Αὐτός πού κάθεται σέ θρόνο ὑψηλό καί ἀνυψωμένο τοποθετεῖται σέ φάτνη, ὁ ἀνέγγιχτος, ὁ ἀπλός καί ἀσύνθετος καί ἀσώματος, μέ ἀνθρώπινα χέρια τυλίγεται, Αὐτός πού σπάει τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας μέ σπάργανα ἐμπλέκεται, ἐπειδή αὐτό θέλει.

Ἐπειδή θέλει τήν ἀτιμία νά τήν κάνει τιμή, τήν ἀδοξία νά τήν ἐνδύσει μέ δόξα, τήν ὕβρη νά κάνει ἀρετή. Γι' αὐτό καί λαμβάνει τό δικό μου σῶμα γιά νά χωρέσω ἐγώ τόν δικό Του Λόγο. Καί ἐπειδή ἔλαβε τή δική μου σάρκα, μοῦ δίνει τό δικό Του Πνεῦμα.Λαμβάνει τήν σάρκα μου γιά νά μέ ἁγιάσει, μοῦ δίνει τό Πνεῦμα γιά νά μέ διασώσει».

Χωρίς τό μυστήριο τῆς «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως», αὐτός ὁ κόσμος θά συνεχίσει τήν πορεία του, σέ μονοπάτια ἀφόρητης ἀπελπισίας. Καί τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Μυστήριο παράξενο καί παράδοξο βλέπω. Σήμερα ἡ Βηθλεέμ τόν οὐρανό μιμήθηκε. Καί μήν ἀναζητᾶς τόν τρόπο, ἐπειδή, ὅπου θέλει ὁ Θεός, νικᾶται ἡ τάξη τῆς φύσεως. Ἀφοῦ λοιπόν ὅλοι σκιρτοῦν ἀπό χαρά, νά σκιρτήσω θέλω κι ἐγώ, νά χορεύσω ἐπιθυμῶ, νά πανηγυρίσω θέλω. Ἀλλά χορεύω χωρίς νά παίζω κιθάρα, χωρίς να κινῶ κλαδιά κισσοῦ, χωρίς νά κρατῶ αύλούς, ἀλλά ἀντί γιά μουσικά ὄργανα κρατώντας τά σπάργανα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τά φανερά σημεῖα τῆς ταπεινώσεως Του. Αὐτά εἶναι ἡ ἐλπίδα μου, αὐτά ἡ ζωή μου, αὐτά ἡ σωτηρία μου, αὐτά ὁ αὐλός μου, αὐτά ἡ κιθάρα μου».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ὅπου θέλει ὁ Θεός, νικᾶται ἡ τάξη τῆς φύσεως, καί ὅπου ὑπάρχουν πρακτικά φανερούμενα σημεῖα ταπεινώσεως καί συγκαταβάσεως, νικᾶται ἡ τραγωδία τῶν κρίσεων.

Εὔχομαι ἐκ βαθέων, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός νά ὁδηγεῖ καθημερινά τίς καρδιές μας μέσα στό φῶς τῆς ἰδικῆς Του γνώσεως καί στό πανηγύρι τῆς ἀτελευτήτου εὐφροσύνης Του.

Ὁ Ἐπίσκοπος καί Ποιμενάρχης σας

+ Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης,

ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α'