ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

Στην αυριανή  Ευαγγελική περικοπή διαδραματίζεται, μια όμοια ιστορία με πολλές άλλες, δείγμα μεταστροφής και αλλαγής, τρόπου και στάσης ζωής, όπως αυτή της αμαρτωλής γυναίκας, του παραλύτου, του τυφλού κ.ά..

Ο «πρωταγωνιστής» σήμερα είναι ένας πλούσιος άνδρας, πλην όμως αμαρτωλός, δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλά λάθη στη ζωή του, το όνομα του όπως μας το παρουσιάζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι Ζακχαίος. Ο Πλούσιος του Ιστορικού αυτού γεγονότος, εξασκεί, το επάγγελμα αρχιτελώνη, με λίγα λόγια είναι φοροεισπράκτορας, για την ακρίβεια είναι ο προϊστάμενος των φοροεισπρακτόρων. Το επάγγελμα αυτό, για την εποχή εκείνη, ήταν αρκετά προσοδοφόρο, αν σκεφτούμε ότι την εποχή εκείνη ο φόρος νοικιαζόταν, δηλαδή οι φοροεισπράκτορες, έδιδαν για τα ταμεία του κράτους ένα συγκεκριμένο ποσό και μετά το εισέπρατταν χωρίς το κράτος να κάνει έλεγχο τι εισπράττουν. Όπως καταλαβαίνεται, τα χρήματα ήταν προϊόν κλοπής, αδικίας και καταπίεσης προς τους οφειλέτες, γιατί δεν εισέπρατταν, μόνο το δίκαιο και αυτό που έπρεπε να αποδώσουν,, μαζί με το νόμιμο ποσοστό τους, αλλά πολλά περισσότερα. Παρόλα αυτά ο Ζακχαίος συγκαταλέγονταν στην ελίτ της τότε κοινωνίας. Φανταστείτε, το σπίτι του, μια πολυτελέστατη έπαυλή, να είναι μέσα στη χλιδή, να είναι ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας και γιατί όχι να είχε φιλοσοφικές ανησυχίες ή και πνευματικές αναζητήσεις .

Πιθανόν ο Ζακχαίος να άκουσε μερικές φορές τον Πρόδρομο, ασφαλώς όμως θα άκουσε περί του Ιησού και για τα θαύματα που έκανε, αλλά και για το γεγονός πως συναναστρέφονταν με πολλούς αμαρτωλούς. Όλα αυτά μεγάλωναν μέσα του τον πόθο, δεν ήταν μια απλή περιέργεια ή ένας εγωισμός ήταν πόθος πνευματικός, για να δει από κοντά Τον Κύριο.

Όταν του δόθηκε η αφορμή, κάνοντας μια παιδιάστικη κίνηση, αν και κατείχε μία σπουδαία κοινωνική θέση, ανέβηκε στην συκομορέα, σε ένα δένδρο που τα φύλα του μοιάζουν της μουριάς αλλά κάνει σύκα. Δεν έλαβε κανένα υπόψη του τι θα πει, ούτε την «καλή τάξη» της εποχής εκείνης που ήταν μέλος, ούτε τον όχλο, δεν ντράπηκε απόλυτος  κανένα. Δεν είναι λίγοι οι ερμηνευτές που χαρακτήρισαν τον Ζακχαίο γι’ αυτή του την πράξη μικρόσωμο γίγαντα.

Η αμοιβή του για όλα αυτά δεν άργησε να έρθει και ήταν πραγματικά μεγάλη. Μετά την προσωπική του μετάνοια, την αναγνώριση των λαθών του, αλλά και την διόρθωση τους, την αλλαγή του τρόπου και της στάσης ζωής, σώζεται και αυτός, αλλά και η υπόλοιπη οικογένειά του.

Είναι γεγονός, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, πως και σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον όχλο. Τον αδιάφορο πνευματικά όχλο, όλο εκείνο τον κόσμο που είναι περίεργος, αδιάφορος σε κάθε τι. Αυτόν που φέρεται εχθρικά σε κάθε τι αληθινό. Αυτόν τον κόσμο που ειρωνεύεται, που ξέρει τα πάντα, είναι παντογνώστης, που χλευάζει και πολεμάει τον κάθε άνθρωπο που έχει πίστη, σε αξίες, σε αρχές, σε ιδανικά, τον άνθρωπο που πιστεύει με μια απλή Πίστη στο Θεό, κάνοντας το έξυπνο και τον ψευδό μορφωμένο. Και έχουν τα «μέσα»: διαδίκτυο, εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικές συχνότητες, τηλεόραση κ.ά.. Διοχετεύουν έντεχνα το δηλητήριο της ψυχής τους, και προσπαθούν να γκρεμίσουν το οικοδόμημα της Εκκλησίας που κεφαλή της έχει τον ίδιο Το Χριστό και η Εκκλησία δεν είναι ένα μάτσο παπαδοκαλογέροι, Εκκλησία είναι το σύνολό, είναι το πλήρωμα, είναι η Κοινωνία των απανταχού της γης Χριστιανών αυτών που Μετά-λαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και έχουν το προνόμιο να μετέχουν της Θείας πλέον Κοινωνίας.  Δεν γνωρίζουν οι δύστυχοι πως η Εκκλησία όσο πολεμάται τόσο δοξάζεται!

Δυστυχώς,  υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που διστάζουν να «ανεβούν» στην συκομορέα. Δεν έχουν την τόλμη εκείνου του μικρόσωμου γίγαντα. Οι εκφράσεις και οι φράσεις γνωστές: «Τι θα πει ο κόσμος»; «Πώς θα με κρίνει ο περίγυρός μου» «μα είναι δυνατόν αυτά είναι για τους αγράμματους και τους καθυστερημένους» ;

Υπάρχουν όμως και οι συνειδητοί χριστιανοί που ακολουθούν το παράδειγμα του Ζακχαίου. Κανένα εμπόδιο δεν φράζει τον δρόμο τους. Ακολουθούν την γνήσια πορεία που οδηγεί στον Χριστό. Αναζητούν τον Χριστό μέσα από ένα βιβλίο, σε ένα κήρυγμα, σε μια ακολουθία, στην καθημερινότητα τους, προσπαθούν να μιμηθούν τον Χριστό Αγαπώντας τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, χωρίς θρησκευτικούς φανατισμούς, ο Χριστός το «αγαπάτε αλλήλους» το είπε για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, για όλα τα χρώματα  για όλες τις φυλές της Γης και δείχνοντας έμπρακτα αυτή τους την αγάπη, γιατί γνωρίζουν πως ότι κάνουν στους αδελφούς του Κυρίου τους ελαχίστους το κάνουν και στον Ίδιο Τον Κύριο. Που αναζητούν Τον Θεό  στην Θεία Κοινωνία. Έχουν πόθο ψυχής. Μια μεταφυσική δίψα, μια δίψα Θείας Παρουσίας, και ζουν την εξ ύψους παιδεία που δίδαξε ο Κύριος, έχοντας καλλιέργεια ψυχής, ευγένεια, συμπεριφορά, βιώνοντας τα λόγια Του Χριστού να κάνετε στους άλλους αυτό που θέλετε να σας κάνουν και εκείνοι .

Ένας ευσυνείδητος χριστιανός επιδιώκει την συνάντησή του με το Θεό. Απαγκιστρώνεται από τα γρανάζια της καθημερινότητας. Υπερνικά την στάση του κοινωνικού περίγυρου.

Πρέπει να είμαστε βέβαιοι πως, όταν εμείς κάνουμε ένα βήμα, ο Θεός θα κάνει δέκα. Το είδαμε άλλωστε στην περίπτωση του Ζακχαίου. Ο Θεός δεν είναι ο Θεός της τιμωρίας και της καταστροφής είναι ο Θεός της Αγάπης που Σταυρώθηκε για να σώσει τον άνθρωπο. Ο Άνθρωπος αυτοτιμωρείται με το να επιμένει να αρνείται πεισματικά το Θεό χωρίς να σκέπτεται το απλό το ότι εγώ δεν τον Θέλω το Θεό, το ότι εγώ τον αρνούμαι, αυτό δε θα πει και ότι δεν υπάρχει.

Η συνάντησή μας με τον Χριστό, είναι εκείνη που θα φέρει την πολυπόθητη μετάνοια, την αλλαγή του τρόπου και της Στάσης ζωής, της αναγνώρισης των σφαλμάτων μας, είναι αυτή που θα μας κάνει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Θα αλλάξει την νοοτροπία μας και κάθε πλευρά της ζωής μας.

Η συνάντηση και το «δέσιμο» με το Θεό αποτελεί σκοπό της ζωής μας. Χρειάζεται αγώνας διαρκής και ισόβιος.

Ας υπερνικήσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, αδιαφορώντας για το τι θα πει  εκείνη η «καλή τάξη» και εκείνος ο όχλος ακλουθώντας  την πνευματική πορεία του αρχιτελώνη Ζακχαίου για να ακούσουμε και εμείς τον Κύριο να μας λέει: «…σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο». Αμήν.

Γόρτυνα 25/01/2014

Πατήρ Δημήτριος

π. Δημήτριος Φορτετσανάκης