Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

 

Κάθε χρόνο λίγο πριν ανοίξει το Τριώδιο, ακούμε στις Εκκλησίες μας το ευαγγελικό ανάγνωσμα του Ζακχαίου. Ο Ζακχαίος ζητούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς. Όπως όλοι μας έτσι κι αυτός σίγουρα θα είχε ακούσει για τον Χριστό, για τον Κύριο. Όμως επιθυμούσε να μάθει περισσότερα. Είχε μια λαχτάρα να Τον συναντήσει, να Τον αντικρύσει, να Τον γνωρίσει προσωπικά.

Ο πόθος του βαθύς, φλόγιζε τα στήθη του. Καμία φιλία, καμία γνωριμία με τόσους αξιωματούχους που είχε λόγω του αξιώματός του δεν τον ικανοποιούσαν. Η κουρασμένη ψυχή του από τις αδικίες που διέπραξε στρέφεται τώρα επίμονα προς τον θείο Διδάσκαλο.

Ο πόθος καίει άσβεστος να συνδεθεί οπωσδήποτε με τον Χριστό. Κι ο πόθος αυτός αναδεικνύει τον μικρόσωμο αυτό άνθρωπο, γίγαντα της αποφασιστικότητας, που θα ξεπεράσει και θα νικήσει κάθε εμπόδιο.

Ποιο είναι όμως το μεγάλο εμπόδιο, που πρέπει να υπερπηδήσει για να δει τον Χριστό;

Το ανθρώπινο πλήθος που συνοδεύει τον Χριστό εμποδίζει τον μικρόσωμο αρχιτελώνη Ζακχαίο όχι μόνο να συναντήσει αλλά και να δει ακόμα τον Χριστό. Κάποιος άλλος στη θέση του ίσως να απογοητευόταν και να υποχωρούσε.

Η καρδιά όμως του Ζακχαίου δεν γνώριζε εμπόδια. Όπως μάς λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς «προδραμών», έτρεξε δηλαδή από άλλους διαφορετικούς δρόμους μπροστά από το πλήθος. Χωρίς να λογαριάζει τι θα πουν οι άλλοι, που τον έβλεπαν να τρέχει, έναν με μια τέτοια υψηλή κοινωνική θέση. Ούτε λογαριάζει τι θα πουν οι άλλοι βλέποντάς τον να ανεβαίνει στην συκομορέα. Δεν ντρέπεται να ανέβει πάνω σ’ ένα δέντρο για να δει από εκεί τον Χριστό.

Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να αντικρύσει τον Χριστό αλλά και ο ίδιος να γίνει θεατός από τον Χριστό. Όταν ο Χριστός τον πρόσεξε, δεν τον επαίνεσε αμέσως για το ζήλο του, αλλά του ζήτησε να κατέβει κάτω, να πατήσει στο έδαφος αν ήθελε να Τον συναντήσει.

Ευλογημένη η στιγμή αυτή για τον Ζακχαίο. Όταν η καρδιά του ανθρώπου ποθεί να δει, να γνωρίσει, να συνδεθεί με τον Σωτήρα Χριστό, τα πάντα συντρίβονται, εκμηδενίζονται, θεωρούνται σκύβαλα.

Λίγοι είναι οι άνθρωποι όμως που στις ημέρες μας ζούν τέτοιες μεγάλες ώρες στην πνευματική τους ζωή.

Κι αν μέσα τους για ένα διάστημα καίει η φλόγα του πόθου να γνωρίσουν τον Κύριο, κι αν αισθάνονται την ανάγκη να συνδεθούν μαζί του με την μετάνοια, να τον κάνουν μόνιμο ένοικο της ψυχής τους με την θεία Ευχαριστία, να ζήσουν σύμφωνα με τις θείες Του εντολές, γρήγορα κάμπτονται μπροστά στα εμπόδια που παρουσιάζονται.

Πολύς όχλος γύρω τους, τα πλήθη που συνήθως αδιαφορούν στα ουράνια μηνύματα, που ειρωνεύονται, τους σβήνουν κάθε φλόγα, τους κλείνουν τον δρόμο προς τον Κύριο, προς την σωτηρία.

Γιατί; Θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί οι ίδιοι μέσα τους, στο βάθος της καρδιάς τους αφήνουν την μικροψυχία να τους υπονομεύει. Εκείνο που τους λείπει είναι η φλογερή πίστη και ο θερμός πόθος να συνδεθούν με τον Κύριο του ουρανού και να ζήσουν σύμφωνα με τις θεϊκές εντολές Του και γι’ αυτό δεν διαθέτουν αποφασιστικότητα. Δεν έχουν την δύναμη, δεν έχουν την τόλμη να τρέξουν μπροστά από τον όχλο και να ανέβουν σε κάποιο δέντρο.

Το τι «θα πει ο κόσμος», το πώς «θα με κρίνουν οι γύρω μου», το «δεν μπορώ να πάω αντίθετα στο ρεύμα», όλα αυτά και πολλά άλλα κρατούν μακριά από τον Χριστό τόσους και τόσους σύγχρονους Ζακχαίους. Άνθρωποι που αδίκησαν, που πλούτισαν άνομα, άνθρωποι που καταπάτησαν την τιμή της οικογένειάς τους, που έζησαν μια ζωή ασωτίας και θα ήθελαν να συνδεθούν μέσω των ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας με τον Κύριο, δεν κάνουν το αποφασιστικό εκείνο βήμα, δεν ανεβαίνουν σε μια «συκομορέα», για να μην θεωρηθούν «ἀποσυνάγωγοι», για να μην ακούσουν την ειρωνεία των συναδέλφων τους, των συγγενών τους.

Και μένουν έτσι αποξενωμένοι από τον Χριστό, μακριά από την Εκκλησία του. Λίγοι είναι εκείνοι που ακολουθούν τον Ζακχαίο στην πορεία του. Μια πορεία που περιφρονεί τα πάντα και πετυχαίνει τον σκοπό της.

Όπως για τον αρχιτελώνη Ζακχαίο έτσι και γι’ αυτούς τα εμπόδια αντί να γίνουν λίθοι προσκόμματος, μεταβάλλονται σε πέτρινα σκαλοπάτια πάνω στα οποία θα πατήσουν για να ανυψωθούν στην πραγματοποίηση του ιδανικού τους. Είναι τόσο βαθύς ο πόθος τους να γνωρίσουν τον Κύριο, να συνδεθούν μαζί Του, που κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να τους κλείσει τον δρόμο. Να σταματήσουν για τον όχλο; Μα ο όχλος αυτός είναι μακριά από τον Θεό, είναι τυφλοί μπροστά στο θείο φως. Αυτούς λοιπόν θα ακούσουν και για χάρη τους θα μείνουν ακόμα μακριά από την Εκκλησία και τα Μυστήριά της; Όχι, βέβαια. Θα τρέξουν, θα κοπιάσουν, θα ανεβούν πάνω σ’ ένα δέντρο, με παρρησία θα ομολογήσουν ότι αλλάζουν ζωή, ότι εγκαταλείπουν τον δρόμο της αδικίας και της ασωτίας, έστω κι αν τους ειρωνευθούν.

Αυτοί είναι που αναζητούν την πραγματική ειρήνη, την γαλήνη της συνείδησης τους, την εκπλήρωση του πόθου τους και αφού είναι πεπεισμένοι ότι κοντά στον Κύριο και Θεό τους αυτά εκπληρώνονται, θα φθάσουν οπωσδήποτε στο θείο λιμάνι.

Η πορεία αυτή είναι δύσκολη. Τα εμπόδια πολλά, ορατά και αόρατα. Όμως πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι στο τέρμα αυτής της πορείας, μας αναμένουν τα ουράνια δώρα της Βασιλείας των Ουρανών.

Ας κρατήσουμε φυλαγμένη μέσα στην καρδιά μας την ιστορία του Ζακχαίου. Ας έχουμε στο μυαλό μας πως ο Χριστός ζητά να μας γνωρίσει και ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα να σταθεί εμπόδια σ’ αυτή τη συνάντηση. Αρκεί να αναγνωρίσουμε και να διαπιστώσουμε τα λάθη και τις παρεκτροπές μας. Να αποτινάξουμε τη νάρκη που μάς εμποδίζει στην προσπάθεια για ενάρετη ζωή. Το κλειδί της ευτυχίας είναι στα χέρια μας. Ας ακούσουμε τη φωνή της καρδιάς μας. Ο Ιησούς Χριστός και το Ευαγγέλιό Του είναι η λύτρωση. Αυτός ζητάει να συναντήσει τον άνθρωπο, τον καθένα μας. Ζητάει να λούσει τη ζωή μας, τις επιδιώξεις μας, τις οικογένειές μας με τη χάρη Του. Ας ανταποκριθούμε σ’ αυτή την θεϊκή εκζήτηση. Ας μη διστάσουμε. Αξίζει να χαρίσουμε στον εαυτό μας την απόλαυση αυτή. Αμήν.