«ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣΗ» ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ιωάννου Α' 44-52) ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ

«ΕΞΗΛΘΕ  ΝΙΚΩΝ  ΚΑΙ  ΙΝΑ  ΝΙΚΗΣΗ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Ιωάννου Α' 44-52)

 

Όσο περισσότερο βιώνει ο πιστός την αλήθεια της αμωμήτου πίστεώς μας, τόσο και περισσότερο συνειδητοποιεί τους ιερούς σταθμούς των εορτών του ενιαύσιου κύκλου και ιδίως αισθάνεται τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Τον θρίαμβο αυτόν, που επιστεγάζει διαχρονικώς την Νίκη του Σώματος του Χριστού, κατά των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, και εναντίον των πολυαρίθμων φανερών και σκοτεινών αντίχριστων δυνάμεων.

Εκείνο όμως το οποίο προξενεί ευλογημένη την εντύπωση και δημιουργεί ρίγη συγκινήσεων στην μελέτη των Εκκλησιαστικών αγώνων ανά μέσω των αιώνων, είναι η σπουδαία και σωστική ομολογία. Η ομολογία της Θεότητος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ομολογία η οποία δεν εισήλθε έξωθεν και σε κάποιον αιώνα, αλλά υπήρχε εξ αρχής και μεταφερόταν από την μια Χριστιανική γενεά προς την άλλη, μεταλαμπαδεύουσα την ομολογία του Ναθαναήλ. Αυτό δηλ. που γεμάτος Ιερό ενθουσιασμό είπε και ομολόγησε ο Απόστ. Ναθαναήλ, όταν γνώρισε από κοντά τον Ιησού Χριστό. “Ραββί, συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ”!

Τα λόγια λοιπόν αυτά που αποτελούν οπωσδήποτε το κέντρο και την ουσία της πίστεώς μας, οικοδομούν την χρυσή βάση της Ορθοδοξίας μας,  της οποίας τον θρίαμβο  πανηγυρικώς εορτάζουμε την Α' Κυριακή των Νηστειών στα πέρατα της οικουμένης.

Όμως, με την Χάρη του Τριαδικού Θεού, την Σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου και τις ευλογίες πάντων των Αγίων μας, ας εμβαθύνουμε λίγο στο θέμα της ομολογίας.

Αν ρίξουμε μια ματιά, μέσα στην Καινή Διαθήκη, αμέσως θα διαπιστώσουμε ότι ο ίδιος ο Κύριός μας δίνει πρωταρχική σημασία στην ομολογία των πιστών του οπαδών προς το Θεανδρικό του Πρόσωπο.

Αυτό ακριβώς δεν βλέπουμε να γίνεται και με τον Απ. Πέτρο, όταν εμπνεόμενος από το Πνεύμα του Θεού, ομολόγησε και είπε: “Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος”; (Ματθ. ΙΣΤ' 16). Και ακριβώς, διότι αυτή η ομολογία ταυτιζόταν  με την πραγματικότητα, ο Κύριος την δέχθηκε και μακάρισε τον Πέτρο δια την πίστη του και την ορθή του ομολογία.

Τούτη λοιπόν την θεόπνευστη ομολογία κατέχει διαχρονικώς η Εκκλησία μας, την κηρύσσει, την διαφυλάσσει και την ερμηνεύει μέσω των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των πατερικών συγγραμμάτων. Αυτή την παμμέγιστη δογματική αλήθεια βιώνει το σώμα του Χριστού, καθημερινώς, μέσω των Ιερών ακολουθιών με κέντρο φυσικά την Θεία Λατρεία, που αποτελεί το μυστήριο των Μυστηρίων και τον πυρήνα της πίστεως στην Θεότητα του Χριστού.

Αυτή την αλήθεια την βιώνει η Εκκλησία και αυτή την αλήθεια αποσκοπούν να κτυπήσουν οι εχθροί του Χριστού.

Πράγματι, είπαν, και τι δεν είπαν οι κακόδοξοι, οι αιρετικοί, οι πλανεμένοι, και τα τέκνα του σατανά. Πόσες και τι ασέβειες ξεστόμισαν για τον Υιό του Θεού οι ασεβείς και οι εχθροί του Χριστού, αλλά και συνεχίζουν με περισσότερη λύσσα να κοάζουν όσοι αρνούνται την Θεότητά Του.

Είπαν ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Σαβέλλιος, ο Ευτύχης, οι Μονοθελήτες, οι Εικονομάχοι και τόσοι άλλοι των οποίων τα ονόματα λησμονήθηκαν και “απώλετο το μνημόσυνον αυτών” (Ψαλμ. Θ' 7).

Είπαν, έγραψαν και συνεχίζουν να διαδίδουν όσα ο σκοτισμένος τους νους εξέφραζε ως αποκυήματα νοσηράς και δαιμονικής φαντασίας. Και όλα αυτά, για να μειώσουν ή να αμφισβητήσουν τόσο την Θεότητα, όσο και την ανθρώπινη φύση του Κυρίου μας. Φυσικά, όλος αυτός ο συρφετός, τα παραρτήματα του Άδου, έλαβε αποστομωτική την απάντηση από τη συμφωνία των πατέρων, και κονιορτοποιήθηκαν οι αιρετικές και δαιμονικές τους διδασκαλίες, δια παντός, από τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, που ερμηνεύουν και αποκρυσταλλώνουν την διατύπωση της διδασκαλίας “τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει” (Ιούδα 3).

Εννοείται δε ότι εντός των αποφάσεων των Οικ. Συνόδων, καταδικάζονται αιρέσεις και κακοδοξίες που έκαναν την εμφάνισή τους αργότερα, των οποίων η διδασκαλία έχει ήδη καταδικαστεί, όπως π.χ. των Παπικών με το filioque, που καταδικάζεται η προσθήκη αυτή στο Σύμβολο της Πίστεως από την Β' Οικουμενική Σύνοδο. Επίσης ολόκληρο το φάσμα των Προτεσταντών, αλλά και τόσοι άλλοι που κηρύσσουν αντίθετα με όσα ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως και σε όσα δόγματα διατύπωσαν οι  Οικουμενικές Σύνοδοι. Σε όσα δηλ. πρεσβεύει και αποδέχεται η συνείδησις της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας η οποία φυλάσσει ως θησαυρό πολύτιμο και ανεκτίμητο την Αγίαν Παρακαταθήκην.

Τέλειος λοιπόν Θεός και τέλειος άνθρωπος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι συνοπτικώς και σε μία φράση η ορθή πίστης περί του Υιού του Θεού, ο Οποίος προς χάριν μας άφησε τη Θεϊκή του δόξα και έγινε άνθρωπος, εκ Παρθένου Μαρίας, για να σώσει εμάς από την αμαρτία.

Αλλά, όπως βλέπουμε, ο Ιησούς είναι και ο “Βασιλεύς του Ισραήλ”, όπως ομολογεί ο Ναθαναήλ.

Ο Βασιλεύς όσων προ της Ενανθρωπήσεώς Του, προσμονούσαν την Λύτρωση και δέχονταν τις επισκέψεις, τις αποκαλύψεις και την βοήθεια του Άσαρκου Λόγου του Θεού, αλλά και ο Βασιλεύς του Νέου Ισραήλ της Χάριτος, της Εκκλησίας του δηλ., στον ευλογημένο χώρο της Καινής του Διαθήκης.

Είναι βασιλεύς, όχι επίγειος και κοσμικός. Έχει Βασιλεία ουράνια. “Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου” (Ιωάν. ΙΗ' 36), αποκρίθηκε ο ίδιος ο Ιησούς προς τον Πιλάτο. Είναι Βασιλεύς σε ασύγκριτα ανώτερα επίπεδα.

Βασιλεύει στις ψυχές όλων όσων τον δέχονται, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, σε όλα αυτά τα αναρίθμητα πλήθη των αγίων και των πιστών απ' αρχής, έως το τέλος των αιώνων. Επιβάλλεται και βασιλεύει χωρίς ίχνος βίας και οποιοδήποτε εξαναγκασμό. Κυβερνά μόνο αυτούς που ελεύθερα και με αγάπη του ανοίγουν διάπλατα την θύρα της καρδιάς και τον καθιστούν Κύριο και Θεό τους, έτοιμοι να τον ομολογήσουν και ακόμα να θυσιαστούν.

Και η Βασιλεία αυτή η ουράνια και η επίγεια που ουσιαστικά είναι μία και μοναδική, περιλαμβάνει την άυλη δημιουργία των ασωμάτων δυνάμεων, των μυριάδων ψυχών των αγίων και των σεσωσμένων και ταυτοχρόνως περιλαμβάνει την επί γης Εκκλησίαν η οποία παρά τους διωγμούς και τις ανθρώπινες αδυναμίες των μελών της, συνεχίζει να παραμένει ζώσα, ακμαία και αήττητη!

Αδελφοί μου. Δεν είναι μόνο οι πλάνες και οι αιρέσεις. Δεν είναι μόνο ο εσμός των σχισμάτων με την διάτρητη εκκλησιολογία τους, που καλύπτουν τους εγωισμούς κι τις αρρωστημένες ψυχικές καταστάσεις και τα οποία τελικώς καταλήγουν σε αιρέσεις, που σχίζουν τον άρραφο χιτώνα του Χριστού. Είναι όπως όλοι γνωρίζουμε και αυτοί οι εξωτερικοί εχθροί που ασταμάτητα ταλαιπωρούν την Εκκλησία μας.

Ήδη σε πολλές χώρες, επισήμως διώκεται ο Χριστός και η Εκκλησία μας, και ίσως να αποτελεί αλήθεια δραματική αυτό που ήδη ελέχθη, ότι δηλ., σύμφωνα με ακριβή στοιχεία σε παγκόσμια κλίμακα, “ο 21ος αιώνας, θα είναι ο αιώνας των διώξεων των Χριστιανών”!...

Όπως και να 'χει η κατάστασις, και όπως κι αν επιτρέψει να έρθουν τα πράγματα, εμείς λαμβάνουμε και βιώνουμε το μήνυμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας  μας, ότι “πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς” δηλ. της Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας (Ματθ. ΙΣΤ'). Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, όσον αφορά τη μανία εναντίον του Χριστού και των πιστών και αυτή η πραγματικότητα μας εμπνέει και μας καθοδηγεί.

Αυτή την αλήθεια νομοτελειακώς θα βιώνει ο κόσμος, είτε ως θρίαμβο της Εκκλησίας, είτε ως εξευτελισμό των “υιών της γεένης” (Ματθ. ΚΓ' 15).

 Και αυτοί μεν, που απεργάζονται την καταδίκη τους, τόσο δια του μίσους εναντίον του Χριστού, όσο και δια των διαιρέσεων, μέσω των κακοδοξιών και των σχισμάτων, εάν επιμείνουν στην τακτική τους, θα δεχθούν αυτό για το οποίο εργάστηκαν, από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο. Εμείς τώρα, κλείνοντας το θέμα αυτό που μόλις αγγίξαμε, του θριάμβου δηλ. της φίλτατής μας Ορθοδοξίας, θα ανοιχθούμε μέσω των Βιβλικών σελίδων στους χώρους της Ιεράς Αποκαλύψεως με καθοδηγητή μας τον “Υιόν της Βροντής” και “επιστήθιον” φίλον του Χριστού, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Ας φέρουμε λοιπόν στο κάτοπτρο της πνευματικής μας καρδίας τα όσα παρουσιάζει το 6ο κεφάλαιο του τελευταίου αυτού Βιβλίου του Κανόνος της Αγίας Γραφής. Εικόνα πανθαύμαστη και εκθαμβωτική. Το αρνίον, το εν τω ουρανώ εστηκός ως εσφαγμένον, ανοίγει την πρώτη από τις επτά σφραγίδες και αναφαίνεται εν μέσω βροντώδους φωνής η οποία αναγγέλλει θριαμβευτικώς την εμφάνισην αυτού. Ιππεύς θριαμβευτής, καθήμενος επί λευκού ίππου, κρατώντας δε στο χέρι αυτού τόξο “και εδόθει αυτώ στέφανος”, σύμβολον της νίκης, την οποία ήγαγε και ηκούσθη στεντορεία φωνή: ¨Εξήλθε νικών και ίνα νικήση¨

Αδελφοί μου. Όχι μόνο δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από τα σκιάχτρα του αθεϊσμού και από “των δύο ξύλων των δαυλών των καπνιζομένων (Ησαία Ζ' 4), των αιρέσεων δηλ και των διαφόρων σχισμάτων, αλλά βιώνουμε και χαιρόμαστε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας. Τον θρίαμβο της Νίκης του Αρνίου. Τον θρίαμβο και την δόξα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του. 

Και η Νίκη αυτή θα επέρχεται διηνεκώς έως την τελική και οριστική Νίκη της ενδόξου και Δευτέρας Παρουσίας Του.

 Αμήν.

    Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος