«Οἱ µὴ τῆς Ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί· καὶ τοσοῦτο µᾶλλον, ὅσον ἄν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύ-δοιντο, ποιµένας καὶ ἀρχιποιµένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούµενοι·» ( Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς ).

Η «ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ» 

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ!

Τοῦ Θεολόγου Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα

Τήν Α΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δηλαδή ἡ μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἑορτάζει τό θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τῶν αἱρέσεων. Ἑορτάζει τήν κατίσχυσι τῆς ἀληθείας, ἔναντι τοῦ ψεύδους.

  Ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀπαύγασμα τῆς θείας ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων και ἡ αἵρεση εἶναι ἀποκύημα τῆς φαντασίας καί τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ τῶν ἀνθρώπων ἄνευ θείας ἐμπειρίας.

Εἶναι σημαντικό τό ὅτι ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξεως ἀλήθεια δέχεται δύο ἐκδοχές γιά τήν ἔννοια αὐτῆς τῆς λέξεως. Κατά τή μία ἐξ αὐτῶν, ἡ λέξη ἀλήθεια προέρχεται ἀπό τό «α» τό στερητικό καί τή λέξη λήθη πού σημαίνει λησμονιά. Ἄρα ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν λησμονεῖται. Κατά τήν ἄλλη ἐκδοχή προέρχεται, ἐπίσης, ἀπό τό «α» τό στερητικό καί ἀπό τό ρῆμα λανθάνω, πού σημαίνει ξεφεύγω ἀπό τήν προσοχή. Ἄρα ἀλήθεια εἶναι αὐτό πού δέν παραβλέπεται καί δέν περνᾶ ἀπαρατήρητο.

Κατά τή Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ μητέρα μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη τοῦ μεγάλου Θεολόγου Πατρός καί Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Εἶναι χαρακτηριστικό  ὅτι στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας πού πρέπει νά διαβάζεται στούς ὀρθοδόξους Ναούς κατά τή Θ. Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τό ὁποῖο ἀναφέρεται στή καταδίκη τῆς εἰκονομαχίας καί τῶν ὑποστηρικτῶν της, ἀλλά καί στή τιμή τῶν ὑπερμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας εἰκονοφίλων, συμπεριλαμβάνεται καί ἡ καταδίκη τῶν ἀρκετά μεταγε-νεστέρων αἱρετικῶν ἀντιπάλων τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ μετά τῶν αἱρέσεών των καί ἡ τιμή στόν μέγα αὐτόν πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας καί τή διδασκαλία του.

 Ἔτσι, τρόπον τινά, ἡ Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν συνιστᾶ προέκταση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τή καθιέρωση τιμῆς στή μνήμη ἑνός συγκεκριμένου Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος ὅμως ἦλθε νά διαδραματίσει, ὡς γνήσιος συνεχιστής τῶν πρό αὐτοῦ Ἁγίων Πατέρων, ἕνα σημαίνοντα ρόλο στή διαφύλαξη τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας.

Ἱστορικά ὁ θρίαμβος τῆς Ἀληθείας πού ἑορτάζομε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μέ ἀποκορύφωμα τή σύγκληση τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου σφραγίζει τήν πρώτη χιλιετία τῆς μαρτυρίας τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἡ Θεολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὡς γνήσια συνέχεια καί ἀνανέωση (μέ τήν ἔννοια τῆς ἀνακεφαλαιώσεως) ὁλόκληρης τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς Παραδόσεως, σφραγίζει τή δεύτερη χιλιετία τῆς ἱστορικῆς μαρτυρίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

 Μεταξύ αὐτῶν τῶν δύο πνευματικῶν σφραγίδων γνησιότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, ἱστορικῶς, μεσολάβησε, στίς ἀρχές τῆς δεύτερης χιλιετίας, ἡ μεγάλη πτώση τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ.

 Ὁ Παπισμός εἶναι ἡ τραγική ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί διδασκαλίας, μέ κύρια σημεῖα τήν ὑποταγή στόν πειρασμό τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς ἐξουσίας καί τῆς ἀλλοιώσεως τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀποκορύφωμα τή φοβερή κακοδοξία τοῦ φιλιόκβε (filioque), δηλαδή τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως πού θέσπισαν οἱ δύο πρῶτες Οἰκουμενικές Σύνοδοι (Νικαίας-Κων/λεως) μέ τή προσθήκη τῆς φράσεως «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ», ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρός μόνον, ὅπως παρέλαβε νά ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

 Σήμερα, μέ αὐτόν τόν Παπισμό πού παραμένει ἀμετανόητος ἐρωτοτροποῦν πρός ἕνωση ὅλοι οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι πού ἀναγνωρίζουν καί ἀκολουθοῦν ἀδιαμαρτύρητα, ἄρα συνευδοκοῦντες, ὡς  «πρῶτον» αὐτῶν, τόν λόγοις καί ἔργοις ἀποδειχθέντα οὐνίτη τῆς ὀρθοδοξίας πατριάρχη Βαρθολομαῖο.

Τήν περασμένη Κυριακή ὅλοι αὐτοί μέ ἐπικεφαλῆς τόν τελευταῖο ἀποφάσισαν νά συγκαλέσουν κατά τό ἔτος 2016 τήν ἀπό ἐτῶν προετοιμαζομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» πού θά λανσάρουν στόν ἀδαή καί ἀδιάφορο, ἀλλά καί συνένοχο κόσμο ὡς δῆθεν συνέχεια τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μάλιστα, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔχει ἀνακοινώσει ὅτι τόν προσεχῆ Μάϊο θά συναντηθεῖ στά Ἱεροσόλυμα μέ τόν αἱρετικό καί ἀμετανόητο πάπα Ρώμης, γιά νά συνεορτάσουν τή συμπλή-ρωση 50 ἐτῶν ἀπό τήν ἐκεῖ γενομένη βλάσφημη «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων» τοῦ 1054 (καί τῆς ἀκοινωνησίας παπισμοῦ καί ὀρθοδοξίας) ὑπό τοῦ τότε πάπα καί τοῦ φερομένου ὡς, κατά Βαρθολομαῖον, μεγάλου ὁραματιστοῦ, πλήν, ὅμως, κατ’ οὐσίαν μεγάλου προδότου τῆς ὀρθοδοξίας, μασώνου καί ἀθέου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα.

Δηλαδή, ἐν ἔτει 2014 ὁ κ. Βαρθολομαῖος καλώντας ὅλους τούς προκαθημένους τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν τοῦ κόσμου ἐξασφάλισε τό ρόλο τοῦ «πρώτου» (καίτοι οὐνίτης) καί τώρα πλέον, ὡς πρῶτος τῆς ὀρθοδοξίας θά ἐπιταχύνει τήν ὑποταγή τῆς ὀρθοδοξίας στόν παπισμό, μέσῳ τοῦ πλήρους ἐξουνιτισμοῦ της!

Καί τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει τήν ἤδη γενομένη ἀποδοχή τοῦ ἀμετανόητου Παπισμοῦ ὡς Ἐκκλησίας καί τήν ἀνοχή-σιωπή τῶν πιστῶν μπροστά στή πνευματική αὐτή «ἐκπόρνευση» τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τήν παραπλάνησή των ἀπό σειρά δῆθεν ἀγωνιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, συντηρητικῶν Κληρικῶν καί Θεολόγων, πού ἀντί νά σημάνουν συναγερμό καί ἐπιστράτευση  πνευματική, αὐτοί ἀναλίσκονται προδοτικῶς στή προβολή τῶν ἀρετῶν τῆς εὐγενείας, τῆς ταπεινώσεως, τῆς διακρίσεως και τῆς σιωπῆς! (αὐτά συνιστοῦν τό νέο, οἰκου-μενιστικοῦ τύπου, ὀρθόδοξο φρόνημα καί ἦθος).

 Πρόκειται γιά τούς καλύτερους, συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως, συμμάχους τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τοῦ ὄπισθεν αὐτῶνκρυπτομένου διαβόλου! Τά πράγματα γιά τούς ἔχοντες διάκριση πνευματική καί ὄχι κοσμική-δαιμονική, εἶναι ἁπλά καί καθαρά: Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος ὁ Θεός. Οἱ θέλοντες νά παραμείνουν ὀρθόδοξοι ἐν τοῖς πράγμασιν καί ὄχι μόνον ἐν τοῖς γράμμασι, θά πρέπει ὄχι ἁπλῶς νά μένουν ἐν οἷς ἔμαθον καί ἐπιστώθησαν παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί νά μή σιωποῦν! Νά ἀγωνίζονται ὑπέρ τῆς ἅπαξ παραδοθείσης Πίστεως, μέχρι θανάτου!

Ὅσον ἀφορᾶ δέ, στή μέλλουσα νά συνέλθει Μεγάλη Σύνοδο, δέν ὑπάρχουν περιθώρια ἀφελῶν ἀποριῶν ἤ ἐφησυχασμοῦ. Ὑπάρχει ἡ «Λυδία λίθος» γιά τή βεβαίωση τῆς πραγματικῆς της ἀξίας. Καί αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ μεγίστου Θεολόγου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Θείου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ!

Ἐάν ἡ Σύνοδος αὐτή θέλει νά θεωρηθεῖ συνέχεια τῶν μεγάλων ὀρθοδόξων Συνόδων, θά πρέπει νά ἀναγνωρίσει ὡς Ἁγίες Συνόδους τῆς Ὀρθοδοξίας καί μάλιστα Οἰκουμενικοῦ κύρους τίς Συνόδους ἐπί Ἁγίου Φωτίου τοῦ μεγάλου (9^ος αἰών.) καί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (14^ος αἰών.), οἱ ὁποῖες κατεδίκασαν τόν Παπισμό καί τίς κακοδοξίες του, νά ἐναρμονισθεῖ μέ αὐτές καί νά καταδικάσει τή σύγχρονη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀφοῦ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Συνόδων πρῶτο καί κύριο μέλημα ἦταν ἡ Πίστη!

Διαφορετικά, θά ἀποδειχθεῖ εἴτε ὡς ἕνα κοσμικό γεγονός μέ ἐκκλησιαστικό μανδύα, εἴτε μία ληστρική σύνοδος (ὅπως συνέβη μέ τό «Πανορθόδοξο» Συνέδριο τοῦ 1923, τό ὁποῖο θεωρεῖται προπομπός τῆς μεγάλης Συνόδου) καί θά ἐπισφραγίσει τήν πλήρη ἀλλοτρίωση τῶν συμμετεχόντων ἀπό τήν ἀκαινοτόμητη Πίστη καί τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ἴδωμεν, ἄν καί βλέπομε ἤδη!

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ «ΔΥΟ ΑΚΡΑ»!

Πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια ἕνας λόγιος συντηρητικός κληρικός, ὁ πολύς Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (+) ,εἶχε συγγράψει μέ τόν ἀνωτέρω τίτλο ἐργασία, ὅπου ὡς «δύο ἄκρα» ἐξελάμβανε καί θεωροῦσε ἀφ’ ἑνός μέν τόν ζηλωτισμό (παλαιοημερολογιτισμό), ἀφ’ ἑτέρου δέ τόν Οἰκουμενισμό.

Σήμερα, δυστυχῶς, ἡ θεωρία του περί «δύο ἄκρων» ἐπικαιροποιεῖται καί ἀναβιώνει μεταξύ τῶν εὐσεβῶν. Κληρικοί καί θεολόγοι δέν τολμοῦν νά καλέσουν τούς πιστούς σέ ὁμολο-γιακό ἀγώνα μέχρις ἐσχάτων, ἀπό τό φόβο μή προκληθεῖ φανατισμός καί ἐπισύρουμε τίς ἐπικρίσεις!

Ἔτσι, ὅμως, εἰσάγεται διά τῆς πλαγίας ὁδοῦ μέσα στήν Ὀρθοδοξίᾳ ἡ θεωρία τῶν «δύο ἄκρων» τοῦ προαναφερθέντος κληρικοῦ, μέ ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στή μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας στό σύγχρονο κόσμο. Ἐνοχοποιεῖται ὁ ἀγώνας καί  ἡ μαρτυρία τῆς Πίστεως μετά ζήλου καί παρρησίας, ἐν καιρῶ μάλιστα ἀποστασίας.

Ἀντ’ αὐτοῦ ὁ πιστός διδάσκεται σφαλερῶς ὅτι καί ὁ ζῆλος καί ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἐξίσου ἄκρα καί ὅτι δῆθεν τή μόνη βασιλική ὁδό συνιστᾶ ἡ σιωπή, ἀκόμη καί σέ θέματα Πίστεως, ὑπό τό πρόσχημα ὅτι εἴμαστε ἀδαεῖς καί ἐνδέχεται νά σφάλλουμε καί νά παρεξηγηθοῦμε.

Αὐτό, ὅμως, εἶναι μία «ἐναλλακτική» ὀρθοδοξία τῆς νέας ἐποχῆς, τήν ὁποία ἐάν ἀκολουθοῦσαν οἱ Πατέρες μας, θά εἶχαν ἐπιλέξει τήν ἀποδοχή τῶν διαφόρων καινοτομιῶν καί ὄχι τήν ἀπόρριψή των καί τήν ἐμμονή στή πατρώα εὐσέβεια.

Προσοχή, λοιπόν, καί σ’ αὐτή τήν πονηρή θεωρία τῶν «δύο ἄκρων» πού δέν ἀπηχεῖ τό γνήσιο πνεῦμα τῆς πάντοτε ὁμολογιακῆς καί μαρτυρικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά εἰσάγει, ἔστω καί ἀνεπιγνώστως, νέα πλάνη ἐν μέση Ὀρθοδοξίᾳ!

Ἡ ἀλήθεια δέν ἔχει άδελφή!

«Οἱ µὴ τῆς Ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί·καὶ τοσοῦτο µᾶλλον, ὅσον ἄν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύ-δοιντο, ποιµένας καὶ ἀρχιποιµένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούµενοι·» ( Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς ).

Οὔτε καί ἡ Θέωση ἔχει ἀδελφή!

Καί τότε θά ἀποδεχθοῦμε ὅτι ὁ φραγκευμένος δυτικός χριστιανισμός, δηλαδή ὁ Παπισμός,  δεν εἶναι αἵρεση ἀλλά εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅταν ἀποδειχθεῖ , ὅπως εὐστόχως ἐπεσήμαινε ὁ ἀλησμόνητος Καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί μέγας ἀντιπαπικός Θεολόγος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὅτι καί ἡ Θέωση ἔχει ἀδελφή!

πηγή