Κυριακή Δ΄τῶν Νηστειῶν «Τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς (τοῦ Θεοῦ)»

Στήν ταραγμένη ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου άδελφοί, χάνουν ὅλο καί περισσότερο τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Γι’αὐτό θέλουν κάπου νά ἀκουμπήσουν, κάπου νά στηρίξουν τή ζωή τους γιά ν’ἀσφαλισθοῦν. Τά ἀνθρώπινα ὅμως μέτρα ἀσφαλείας ἀποδεικνύονται συνήθως ἀνίσχυρα, χωρίς καμμιά ἤ σχεδόν καμμιά ἀποτελεσματικότητα. Καί διερωτᾶται κανείς ἄν ὑπάρχη κανένας τρόπος πραγματικῆς ἀσφαλίσεως τῆς ζωῆς μας... Ὑπάρχει! ἀπαντᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή καί, συγχρόνως, ὑποδεικνύει δύο σταθερές ἐγγυήσεις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς. 

Ἡ πρώτη ἐγγύηση εἶναι ἡ πιστότης τοῦ Θεοῦ στήν ἐκπλήρωσι τῶν ὑποσχέσεών Του. Στόν Ἀβραάμ, λέει ὁ Ἀπόστολος, εἶχε δώσει ὁ Θεός μιά μεγάλη ὑπόσχεσι. «Θά σέ γεμίσω μέ πλούσιες εὐλογίες καί θά σοῦ χαρίσω ἀναρίθμητους ἀπογόνους». Καί μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς «ὑπέγραψε» ἕνα συμβόλαιο, τό ὁποῖο τήρησε κατά γράμμα. Γιατί, πραγματικά, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ πλήθυναν καί ἔγιναν ἔθνος μεγάλο. Ἔτσι ἔδειξε ὁ Θεός ὅτι οἱ ὑποσχέσεις Του δέν διαψεύδονται ποτέ! 

Ὅταν, λοιπόν, μᾶς πιέζουν οἰκονομικές δυσκολίες ۠ ὅταν ἡ ἀδικία, ἡ συκοφαντία, τό ψέμμα μᾶς ἀπειλοῦν, ἄς κτυπᾶμε τήν πόρτα τοῦ οὐράνιου Πατέρα πού μᾶς ὑποσχέθηκε: «αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄7). Δέν μπορεῖ νά μήν τηρήσει τήν ὑπόσχεσί Του ὁ Θεός. «Ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν», μᾶς τονίζει σἠμερα ὁ Ἀπόστολος. Γύρω μας μπορεῖ τά πάντα νά κλονίζωνται, νά γκρεμίζωνται, νά γίνωνται στάχτη καί καπνός. Ἕνα μόνο μένει σταθερό καί ἀμετακίνητο: Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ δεύτερη ἀκλόνητη ἐγγύησις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέγει στή συνέχεια τῆς περικοπῆς, ὅτι ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό ἔχουν «τήν ἐλπίδα σάν ἄγκυρα τῆς ζωῆς, πού ἐξασφαλίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κίνδυνο». 

Πῶς ἀσφαλίζεται τό πλοῖο ἀπ’ τούς κλυδωνισμούς καί τήν καταστροφή πού μπορεῖ νά προκαλέσουν οἱ δυνατοί ἄνεμοι, τά πελώρια κύματα, ἡ ἄγρια τρικυμία; Ρίχνει τήν ἄγκυρα στό βυθό, πού εἶναι σταθερός καί ἀμετακίνητος. Ἐκεῖ ἡ ἄγκυρα γαντζώνεται γερά καί τό πλοῖο, πού βρίσκεται στήν τρικυμισμένη ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας, μένει σταθερό καί ἀσάλευτο. Ὅσο καί νά τό κτυποῦν οἱ ἄνεμοι δέν πρόκειται νά τό μετακινήσουν. Καί τά κύματα πού θά πέφτουν ἐπάνω του θά συντρίβωνται καί θά μεταβάλλωνται σέ ἀφρούς... 

Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ μπορεῖ νά μοιάζει πολλές φορές μέ τήν τρικυμισμένη θάλασσα. Μπορεῖ νά τήν κτυποῦν οἱ ἄνεμοι τῶν δοκιμασιῶν καί τά κύματα ἀναρίθμητων δυσκολιῶν. Στόν οὐρανό ὅμως, ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής μας, ὁ Θεός μας, ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἡ σταθερότητα, ἡ γαλήνη καί ἡ ἠρεμία. Ὁ χριστιανός, λοιπόν, ἔχοντας τήν ἐλπίδα του στόν Θεό ρίχνει ἄγκυρα καί γαντζώνεται στό ἀσάλευτο βασίλειο τοῦ Θεοῦ καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζει στή ζωή του τή σταθερότητα καί τήν εἰρήνη. 

Ὅσοι ζητοῦν νά ἐξασφαλισθοῦν στόν κόσμο τοῦτο, λησμονοῦν τή ρευστότητα καί τήν ἀστάθεια πού τόν χαρακτηρίζουν. Τά δύο αὐτά στοιχεῖα ἀποκλείουν κάθε δυνατότητα γιά μόνιμη καί σταθερή ἐξασφάλισι τῆς ζωῆς. Ἑπομένως ἡ «ἀσφάλεια τῆς ζωῆς» πρέπει νά ἀναζητηθῆ σέ ἄλλο ἐπίπεδο. 

Ὄχι στό ἐπίπεδο τοῦ χρήματος, τῆς δυνάμεως, τῶν ἀνακαλύψεων τῆς ἐπιστήμης κ.λ.π., ἀλλά στό ἐπίπεδο τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος. Στήν πραγματικότητα ὁ μόνος ἀσφαλής εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στήν αἰωνιότητα καί ἐλπίζει νά τήν ἀπολαύση. Γιατί ἡ αἰωνιότητα εἶναι ἡ μόνη σταθερή καί ἀμετακίνητη πραγματικότητα ζωῆς, ὅπως μᾶς τήν ἔχει περιγράψει ὁ Κύριος καί ὅπως μᾶς τήν ὑπόσχεται ὁ ἀψευδής Θεός. Καί ὅποιος ζῆ μέ τήν ἐλπίδα στήν αἰώνια αὐτή πραγματικότητα, μοιάζει μέ πλοῖο πού ἔχει ρίξει δύο ἄγκυρες. Γιατί ὁ πιστός ἔχει ἐγγυημένη ἀσφάλεια ζωῆς στόν κόσμο αὐτό καί, ἐπίσης, ἐγγυημένη τήν ζωή τῆς αἰωνιότητας, τήν ὁποία ἐλπίζει νά τοῦ χαρίσει τό ἄπειρο ἔλεος καί ἡ ἀμετάκλητη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ μας. ΑΜΗΝ!