Ο Ιερός Νιπτήρ «Ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν»

Με συναισθήματα πολλής συνοχής είχαν συγκεντρωθεί οι Μαθητές το βράδυ εκείνο της Μεγάλης Πέμπτης στο μεγάλο ανώγαιο της Ιερουσαλήμ. Από όσα ο Κύριος τους είχε επανειλημμένως προείπει, είχαν αντιληφθεί ότι κάποιο γεγονός μεγάλο και ιερό επρόκειτο να συμβεί.
Είχαν πλέον πάρει τις θέσεις τους στο τραπέζι, δεξιά και αριστερά από τον Κύριο. Δεν το είχαν όμως κάμει τούτο με την ησυχία και την τάξη που απαιτούσε η ιερότητα της ώρας.
Ανάρμοστος θόρυβος από κάποια φιλονικία είχε προηγηθεί. Αφορμή έδωσε, ίσως, το ποιος πρέπει να καταλάβει την πλέον τιμητική θέση κοντά στον Κύριο. Ποιος από όλους είναι ο πρώτος, ο ανώτερος;
Θα περίμεναν, ίσως, να δώσει τη λύση στο ζήτημά τους αυτό ο θείος Διδάσκαλος. Αλλ’ Εκείνος ξαφνικά σηκώνεται. Άφωνοι τον παρακολουθούν από τη θέση τους να βγάζει τα εξωτερικά ιμάτιά Του και να μένει μόνο με τον χιτώνα. Προχωρεί προς τον νιπτήρα. Ζώνεται στη μέση, σαν δουλική ποδιά, την πετσέτα. Ρίχνει μόνος νερό στη λεκάνη, την σηκώνει και έρχεται εκεί όπου ήταν αυτοί καθισμένοι και αρχίζει — ω! ασύλληπτο βάθος ταπεινώσεως! — να τους πλύνει τα πόδια.
Είναι τόσο υποβλητική η σοβαρότητα του Κυρίου, αλλά και τόση η έκπληξη και η εντροπή των Μαθητών, ώστε να αισθάνονται ότι δεν χωρεί αντίρρηση. Μόνο ο Πέτρος, ο πάντοτε αυθόρμητος, τολμά να εκφράσει την έκπληξή του.
— Κύριε, συ ο διδάσκαλος και Θεός μου θα μου πλύνεις τα πόδια;… Ποτέ δεν θα το δεχθώ αυτό…
Αναγκάζεται όμως γρήγορα να υποχωρήσει. Η απάντηση του Κυρίου είναι σαφής και κατηγορηματική:
— Εάν εγωιστικά επιμένεις να μη σε νίψω τότε δεν θα έχεις καμία θέση μαζί μου, ούτε θα συμμετάσχεις στη δόξα μου.
Και ο Πέτρος συντετριμμένος φωνάζει:
— Κύριε, εάν πρόκειται να πάθω αυτή την συμφορά, τότε πλύνε μου όχι μόνο τα πόδια, αλλά και τα χέρια μου και το κεφάλι μου…
Και έπλυνε ο Κύριος και των δώδεκα Μαθητών Του τα πόδια. Γέμισε και έχυσε τη λεκάνη μόνος δώδεκα φορές! Και δώδεκα φορές γονάτισε, σαν δούλος, εμπρός στον κάθε Μαθητή και έπλυνε και σπόγγισε τα πόδια όλων. Και αυτού του Ιούδα ακόμη, που γνώριζε ότι είχε αποφασίσει να Τον προδώσει!
Άραγε πόσο δυνατά να ήταν τα κεντήματα, που αισθάνθηκαν οι Μαθητές από τον άφωνο αυτό έλεγχο του Κυρίου, για τα πρωτεία και την φιλονικία που είχαν κάνει γι’ αυτά; Η ανάμνησή του έμεινε ζωηρή, ανεξάλειπτη. Τους εντυπώθηκε βαθιά. Διότι ο Κύριος δεν άφησε το γεγονός αυτό να περάσει έτσι απαρατήρητο. Έπρεπε τούτο να έχει βασική σημασία για τη ζωή των Μαθητών Του.
Μόλις λοιπόν τελείωσε το πλύσιμο των ποδιών των Μαθητών, φόρεσε πάλι ο Κύριος τα ιμάτιά Του, κάθισε στη θέση Του και είπε:
— Καταλαβαίνετε ποια σημασία έχει αυτό που έκανα για να σας διδάξω; Με φωνάζετε Κύριο και Διδάσκαλο και καλά κάνετε. Διότι είμαι και ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, εάν λοιπόν έπλυνα τα πόδια σας εγώ, που είμαι ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, πολύ περισσότερο οφείλετε να κάνετε τούτο εσείς και να πλύνετε ο ένας τα πόδια του άλλου με αγάπη και ταπεινοφροσύνη και να έχετε την διάθεση να κάνετε την πλέον ταπεινωτική υπηρεσία χάριν των άλλων ανθρώπων.

«Ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν»

— Με αυτό που σας έκανα, συνέχισε ο Κύριος, σας έδειξα το τέλειο παράδειγμα, για να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Να ταπεινώνεστε και να υπηρετείτε με αγάπη ο ένας τον άλλο… Εάν εγώ ο Κύριος ταπεινώθηκα από αγάπη τόσο πολύ και σας υπηρέτησα, πολύ περισσότερο οφείλετε να ταπεινώνεστε εσείς και να υπηρετείτε τους άλλους που δεν είναι δούλοι σας, αλλά αδελφοί σας και σύνδουλοί σας.
Εάν καταλαβαίνετε αυτά που σας είπα, θα είστε τρισευτυχισμένοι εάν τα εφαρμόζετε.
Συγκλονιστικό ήταν το παράδειγμα του Κυρίου για τους Μαθητές. Η ταπείνωσή Του τους επανέφερε στη θεία ατμόσφαιρα, Τους έκανε να αισθανθούν απέραντο σεβασμό προς τον ταπεινωθέντα Κύριο και τους προετοίμασε να παρακολουθήσουν με λατρευτική κατάνυξη την παράδοση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας.
Τους βοήθησε να καταλάβουν ότι η νέα πνευματική κοινωνία, την οποία ήλθε ο Ιησούς να ιδρύσει στη Γη, είχε ως μοναδικό τίτλο μεγαλείου το να προσφέρει με αγάπη, με απλότητα και ταπεινοφροσύνη τις πλέον ταπεινές και όσο το δυνατόν περισσότερες υπηρεσίες στους άλλους.
Είναι τιμή από τον Θεό να υπηρετείς τον αδύνατο, τον μικρό, τον πονεμένο, εκείνο γενικά που έχει ανάγκη από σένα.
Είναι τιμή να σβήνεις την φωτιά που ανάβει η φιλονικία για τα πρωτεία και τους τίτλους  και να προσθέτεις μία ωραία νότα στην αρμονία της χριστιανικής αγάπης. Της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Είναι τιμή σου να εφαρμόζεις την εντολή του Κυρίου: «καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν καί ὑμεῖς ποιῆτε». Ας μιμούμαστε τον Θεό της αγάπης.

ΠτΝ104