Οἰκουμενισμός καί Μασονία πηγαίνουν μαζί

Ὑπάρχουν φαινόμενα μέσα στόν χῶρο τῆς 



Ἱεραρχίας, δυστυχῶς, ἀποκαρδιωτικά!
..

Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός εὐθαρσῶς ὑποστηρίζει ὅτι ὁ οἰκουμενισμός και ἡ μασονία συμπορεύονται!

Ἀπό τά ὅσα ἐπισημαίνει ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὑπάρχουν κληρικοί της ἀνώτατης βαθμίδας, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται παγιδευμένοι στα δίκτυα τῆς μασονίας... καί τοῦ νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ, παρά τίς ὅποιες -καλές μέν γιά λαϊκή κατανάλωση διαβεβαιώσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Μιλᾶ ἐπίσης καί ἀναλύει γιά τόν τρόπο πού κάποιοι ἐργάζονται γιά νά ἐξυπηρετηθεῖ ὁ «μεγάλος ἀδελφός» καί ἡ «παγκοσμιοποίηση»! Καταθέτει μέ παρρησία τήν ὀρθόδοξη θέση περί τῶν λεγομένων θεολογικῶν διαλόγων κρούοντας γιά ἄλλη μία φορά τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου.

Ἡ Μαρξιστικο-σοσιαλιστική πλευρά πρέπει νά κηρύσσει ἀθεΐα, γιά νά ταυτιστεῖ μέ τά ἀφεντικά τῆς Εὐρώπης. Μέ λίγα λόγια, ἡ ἴδια κίνηση, πρός δύο κατευθύνσεις... καί στήν κορυφή εἶναι τό μεγάλο ἀφεντικό, ὁ «μεγάλος ἀδελφός».

Μέσα στά Κοινοβούλια τοῦ κόσμου ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ!!! Τά μέν ξένα εἶναι ἡ πηγή τοῦ Σιωνισμοῦ (ὄχι τῶν Ἑβραίων... ἄλλο εἶναι οἱ Ἑβραῖοι...), τῆς Μασονίας καί τῆς ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ χίλιους τρόπους, τό δέ δικό μας Κοινοβούλιο ἔχει ἁπλῶς πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκτελοῦν τίς ἐντολές τῶν ξένων, ὡς ξένοι εἰς τήν Ἑλλάδα κι ὄχι ὡς Ἕλληνες πρός τούς ξένους.

Ξέρετε, ἡ ταυτότητά μας εἶναι πρῶτον ἡ Πίστις μας, ἡ Ὀρθοδοξία. Χωρίς Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πλέον Ἑλληνισμός. Ὄχι «παπαδίστικη» Ὀρθοδοξία, ὄχι δική μου Ὀρθοδοξία...
 ἀλλά Ὀρθοδοξία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων μας. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, γιά τήν ὁποία πρέπει ὅλοι μας νά ἀγωνιζόμεθα.

Δυστυχῶς, φτάσαμε σέ τέτοιο σημεῖο, διασπάσεως. Δέν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στίς Θεολογικές Σχολές... καί Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης. Ἡ Θεσσαλονίκη εἰδικά εἶναι χρόνια τεμαχισμένη καί σέ σύγκρουση λόγῳ τοῦ κομματισμοῦ.

- Δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα δηλώνει ἀποῦσα ἀπό τά προβλήματα τῆς καθημερινότητας.

- Δέν ξέρω! Ὑπάρχουν φαινόμενα μέσα στόν χῶρο τῆς Ἱεραρχίας, δυστυχῶς, ἀποκαρδιωτικά! Μέ προβληματίζει ἡ σχέση μέ τόν Οἰκουμενισμό. Σημειῶστε Οἰκουμενισμός καί Μασονία πηγαίνουν μαζί. Μήν ξεχνᾶμε αὐτό τό πρᾶγμα. Θά μοῦ πεῖτε, κατηγορῶ κάποιους γιά Μασόνους; Ὄχι! Ἀλλά ὑπάρχουν βάσιμες ὑποψίες.

 Καί μάλιστα ὅταν ἔχουμε καί δηλώσεις τῶν ἴδιων τῶν Μα

σόνων γιά διάφορα πρόσωπα. Δέν μιλῶ γιά τόν Μακαριώτατο... δόξα τῷ Θεῷ δέν ὑπάρχουν γι' αὐτόν τέτοιεςκατηγορίες. Ὁπότε, λοιπόν, γιατί νά ἀσχοληθοῦν μέ τά θέματα τῆς ταυτότητός μας;

 Ξέρετε, ἡ ταυτότητά μας εἶναι πρῶτον ἡ Πίστις μας, ἡ Ὀρθοδοξία. Χωρίς Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πλέον Ἑλληνισμός. Ὄχι «παπαδίστικη» Ὀρθοδοξία, ὄχι δική μου Ὀρθοδοξία... ἀλλά Ὀρθοδοξία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων μας. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, γιά τήν ὁποία πρέπει ὅλοι μας νά ἀγωνιζόμεθα. Τό δεύτερο συστατικό τῆς ταυτότητός μας εἶναι ἡ Γλῶσσα μας. Καί τό τρίτο συστατικό εἶναι ἡ Ἱστορία μας. Νά κινούμεθα μέσα στήν ἴδια ἱστορική διαδικασία, πού παράγει ἀνάλογες στάσεις καί συμπεριφορές μέσα στήν ἱστορική μας πορεία.

Κάποιοι, λοιπόν, καί στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, κάνουμε πολιτική, καί μάλιστα κομματισμό, πολλές φορές. Ἀς ποῦμε, ὁ ἕνας κάνει τόν σταυρό του, ὁ ἄλλος δηλώνει ὅτι εἶναι ἄθεος, καί δέν ξέρουμε ὅτι καί οἱ δύο συμπεριφέρονται κατά τάς ἐντολάς τῶν Εὐρωπαίων κυρίων καί ἀφεντικῶν «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι». Δηλαδή, ἡ Μασονική πλευρά μιλάει γιά πίστη σέ θεό... ποιός εἶναι ὁ θεός αὐτός; Κι ὁ Διάβολος ὀνομάζεται θεός!

 Ἡ Μαρξιστικο-σοσιαλιστική πλευρά πρέπει νά κηρύσσει Ἀθεΐα, γιά νά ταυτιστεῖ μέ τά ἀφεντικά τῆς Εὐρώπης. Μέ λίγα λόγια, ἡ ἴδια κίνηση, πρός δύο κατευθύνσεις... καί στήν κορυφή εἶναι τό μεγάλο ἀφεντικό, ὁ «μεγάλος ἀδελφός». 

Ἡ Πίστις, λοιπόν, τῶν Ἁγίων μας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ξέρετε, ἕνας μεγάλος ἀριθμός Σεβασμιωτάτων, Μητροπολιτῶν, ἦταν μαθητές μου καί αἰσθάνομαι χαρά, ὅταν βλέπω κάποιον πρώην μαθητή μου νά γίνεται Ἐπίσκοπος, ἀλλά κάποιες φορές αἰσθάνομαι καί λύπη, διότι λέω πέρασε, ὅπως λέμε στήν Κέρκυρα, ἀλλά δέν κόλλησε... Ὅταν ἐκτρέπεται εἰς τόν Οἰκουμενισμό καί μοῦ λέει ὁ Παπισμός εἶναι Ἐκκλησία, ὁ Προτεσταντισμός εἶναι Ἐκκλησία καί πρέπει νά ἔχουμε ἀγάπη καί συνεργασία... Βεβαίως νά ἔχουμε ἀγάπη καί συνεργασία, ἀλλά ὅταν ἔχω ἀπέναντί μου τήν διαστροφή, τό διαβολικό φρόνημα, πρέπει νά προσέχω μήπως μέ αὐτήν τήν ἀγάπη, πού δέν εἶναι ἀγάπη Χριστοῦ, καί μ' αὐτή τήν συνεργασία γίνω κι ἐγώ ὄργανο τοῦ Διαβόλου καί τῶν συνεργατῶν του.

 - Μά κι ὁ Διάβολος γιά «ἀγάπη» μιλάει...

 - Ἔτσι, μετασχηματίζεται εἰς Ἄγγελον Φωτός! Καί ζητεῖ νά καταπιεῖ ὅλους τούς ἄλλους...

 - Δυστυχῶς, αὐτό παρατηρεῖται καί στίς Θεολογικές μας Σχολές, μιᾶς καί εἴπατε γιά τούς φοιτητές σας πού ἔγιναν Ἐπίσκοποι, εἶναι ἡ ἀπουσία ἀπό μορφές τέτοιες, πού θά προσέδιδαν τό θεολογικό κῦρος καί θά ἀναδείκνυαν τίς Σχολές αὐτές σέ ἰσχυρά Ὁρθόδοξα μετερίζια.

- Ἐν πολλοῖς, ἀλλά ὄχι καθ' ὁλοκληρίαν, ἰσχύει αὐτό πού εἴπατε. Ἡ ἀρρώστεια ἔχει προχωρήσει, ὄχι τώρα, ἀπό παλιότερα. Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, τόν ὁποῖο πολλές φορές θεραπεύουμε ὡς Θεολόγοι, Καθηγητές, Πανεπιστημιακοί. 

Ζητῶ συγγνώμη πού θά τό πῶ, ὅταν ἔδινα διδακτορικές ἐξετάσεις, πού εἶχα ἕνα θέμα ἐπικίνδυνο, γιά τήν δράση τῶν Δυτικῶν προπαγανδῶν, καί μάλιστα τῶν Μισιοναρίων στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή, ὁ μακαρίτης ὁ Ἀγουρίδης, τόν ὁποῖο ἐκτιμοῦσα ὡς ἄνθρωπο καί δέν παύω νά προσεύχομαι γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του (ἄλλο τό ἕνα, ἄλλο τό ἄλλο), μοῦ εἶπε σέ μιά στιγμή ἐκρήξεως: «Γιατί δέν ἠσχολεῖσο περί Ἁγίας Τριάδος, περί Καντηλαπτῶν εἰς τόν Χρυσόστομον, καί πῆρες αὐτό τό θέμα;»... Καταλαβαίνετε;... 

Καί μετά δήλωσε εἰς τήν κατάθεση τῆς ἀπόψεώς του, πού εἶναι στήν Σχολή (ἄς τήν δεῖ ὅποιος θέλει), ὅτι δέν εἶμαι κατάλληλος ψυχικά καί πνευματικά νά προχωρήσω μέσα στή Σχολή, δηλαδή νά ἔχω ἀνέλιξη!!! Μέ ἔβγαζε τρελό, μέ λίγα λόγια! Ὁπότε, ὅταν ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει εἰσχωρήσει μέσα στίς Σχολές μας, τότε μᾶς κάνει νά σταυροκοπούμεθα καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο ἐκτός ἀπό τόν προφανή...διότι εὐτυχῶς δέν ἠχρειώθησαν πάντες, ἕως ἑνός, ἀλλά ὑπάρχει καί τό λεῖμμα... Ὑπάρχουν συνάδελφοι, οἱ ὁποῖοι μέ εὐσέβεια, μέ πίστη, μέ ἐπιστημοσύνη ἀνώτερη τῶν Οἰκουμενιστῶν (πού προβάλλονται σέ ἀντίθεση μέ τούς Ὀρθοδόξους), συνεχίζουν το καθῆκον τους ἀπέναντι στήν Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἄν δέν εἶναι Πατερική, τότε δέν εἶναι Θεολογία, ἀλλά εἶναι κάτι ἄλλο.

- Αὐτοί συνήθως μένουν στό περιθώριο...

-     Σύμφωνοι! Νά μήν ξεχάσω μόνο κάτι... Γιά λόγους σοβαρούς δέν ἤμουν εἰς τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Φωτίου καί στήν συζήτηση στήν Πεντέλη καί διάβασα ἕνα σχόλιο τοῦ Μακαριωτάτου, τό ὁποῖο μέ ἐνθουσίασε! Καί δέν τό λέγω κολακευτικά, διότι δέν περιμένω νά μέ κάνει κανείς Ἐπίσκοπο... Νά μοῦ ζήσει ἡ οἰκογένειά μου, τά παιδιά μου, τά ἐγγόνια μου, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ!.. Εἶπε λοιπόν ὁ Μακαριώτατος: «... Ἐμεῖς οἱ Θεολόγοι ἔχουμε εὐθύνες καί τό καλύτερο πού θά εἴχαμε νά κάνουμε, εἶναι νά καθίσουμε καί νά δοῦμε τά σφάλματά μας. 

Πρέπει νά γυρίσουμε τό φύλλο καί νά δοῦμε ἐμεῖς τί κάνουμε, σάν Ἐκκλησία καί σάν Θεολογικές Σχολές... Φτιάχνουμε (λέγει παρακάτω) στρατιῶτες καί ὁπαδούς κι ὄχι μέλη τῆς Ἐκκλησίας...». Μέχρι πρίν τήν τελευταία φράση συμφωνῶ ἀπόλυτα. Δυστυχῶς, φτάσαμε σέ τέτοιο σημεῖο, διασπάσεως. Δέν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στίς Θεολογικές Σχολές... καί Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης. Ἡ Θεσσαλονίκη εἰδικά εἶναι χρόνια τεμαχισμένη καί σέ σύγκρουση λόγῳ τοῦ κομματισμοῦ. Οἱ μέν βλέπουν μέ τό ἕνα μάτι πρός τά ἐδῶ, κι οἱ ἄλλοι μέ τό ἄλλο μάτι βλέπουν πρός τά ἐκεῖ... 

Ἐπίσης ἡ διάσπαση αὐτή ἔχει προχωρήσει καί στούς φοιτητές... Γι' αὐτό καί δέν μᾶς σέβονται οἱ φοιτητές μας. Περιβάλλουν καί ἑνώνονται, λοιπόν, οἱ φοιτητές (μοῦ τό 'χουν πεῖ πολλές φορές) σέ παραδοσιακούς Καθηγητές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν συνείδηση τῆς ἀποστολῆς τους... Κι αὐτή εἶναι ἡ νέα γενιά, πού, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει! Τώρα τό τελευταῖο πού εἶπε ὀ Μακαριώτατος, γιά τό ὅτι φτιάχνουμε ὁμαδοῦλες... τό λέω μέ πολύ σεβασμό (ἐγώ τόν γνωρίζω καί αὐτός μέ ἀγαπᾶ ἀπό τά φοιτητικά μας χρόνια)... 

Ξέρετε, μπορεῖ νά ὑπάρχει φιλοδοξία σέ κάποιους κληρικούς νά ἔχουν κι αὐτοί τό περιβάλλον τους... τό ζοῦμε πολλές φορές αὐτό... Συμβαίνει, ὅμως, καί κάτι ἄλλο... Ὅταν γίνονται ἀντίστοιχες ὁμάδες γύρω ἀπό Μητροπολίτες μας, πού εἶναι δοσμένοι στήν διακονία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τότε κι ἐμεῖς διαχωρίζουμε τήν στάση καί τήν θέση μας. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν σεβόμεθα τόν ἐπισκοπικό βαθμό. Ἀλλά πολλές φορές, ὅπως λέγω καί γιά μᾶς τούς Πρεσβυτέρους, εἴμαστε «ἀχθοφόροι» τῆς Ἱερωσύνης κι ὄχι φορεῖς τῆς Ἱερωσύνης! 

Ὁπότε ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιά τούς Φαρισαίους, «κατά τούς λόγους αὐτῶν ποιεῖτε...», διότι ἦταν γραφή, λόγοι Θεοῦ, «... κατά δέ τά ἔργα αὐτῶν μή ποιεῖτε». Ἡ ὁμαδοποίηση, λοιπόν, σέ μικρές ὁμάδες δέν εἶναι πάντα «ἁμαρτία» ἡμῶν τῶν ἄλλων... 

Ἀλλά εἶναι «ἁμαρτία» καί τῶν τοπικῶν μας πνευματικῶν, ὑποτίθεται, ἡγετῶν, ὅπως εἶναι οἱ Ἐπίσκοποί μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς προδίδουν σέ πολλά σημεῖα καί μᾶς διαψεύδουν. Ὁπότε μένουμε μακριά, χωρίς νά παύουμε νά σεβόμεθα τόν Ἐπισκοπικό βαθμό, πού σέ τελευταία ἀνάλυση, κάθε βαθμός τῆς Ἱερωσύνης δέν εἶναι δικός μας, εἶναι Ἰησοῦς Χριστός, τόν Χριστό δηλαδή σεβόμεθα. Σεβόμεθα, ἀλλά δέν ὑπακούουμε πάντοτε. Πιστεύω αὐτό ἐννοοῦσε καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας.

- Εἶπε καί κάτι ἄλλο ὁ Μακαριώτατος... «μᾶς βλέπουν καί δέν μᾶς θέλουν»!

- Αὐτό εἶναι ἐπισήμανση μιᾶς πραγματικότητος...

- Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξία, πατέρα Γεώργιε! Κάποιοι δουλεύουν συστηματικά τόν τελευταῖο καιρό γιά τό «διαζύγιο». Ἐπιχειροῦν νά δώσουν τέλος σέ μιά συμπόρευση αἰώνων. Λέτε νά τό καταφέρουν;

- Τό λέγω πολλά χρόνια! Ἡ ἐπιθυμία πολλῶν, ἤδη ἀπό τό τέλος τοῦ 18ου αἰῶνος, μέ τήν εἰσβολή τοῦ «Διαφωτισμοῦ», τοῦ Κοραϊκοῦ Διαφωτισμοῦ, καί τήν μανία τοῦ «Ἐξευρωπαϊσμοῦ», πολλοί ἄρχισαν νά σκέφτονται κάτι τέτοιο. Νά ἀπαλλαγοῦν, δηλαδή, ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Ξέρετε, τό λέγω συχνά χρόνια τώρα... ἐπιτρέψτε μου το «λέγω», διότι τά δουλεύω αὐτά τά θέματα. Κι ὅποιος δουλεύει αὐτά τά θέματα, τά ζεῖ συνεχῶς!

- Τά θυμᾶμαι πού τά λέγατε ἀπό τά φοιτητικά μου χρόνια...

- Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ! Γι' αὐτό μέ πλήρωνε ἡ Πολιτεία, γιά νά διδάσκω τήν Ἱστορία μας. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, αὐτό πού λέγουν κάποιοι, κι ἔχει φουντώσει σήμερα, δηλ. χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας, ὁ ὅρος αὐτός εἶναι Φράγκικος... ὁ δικός μας εἶναι Ἱερωσύνη καί Βασιλεία, στό Βυζάντιο καί μετά τό Βυζάντιο. Αὐτοί λένε χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας... δέν τούς ἐνδιαφέρει ὁ παπάς, ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.λ.π. 

Γιά ἐμᾶς δέν τούς καίγεται καρφί, μᾶς πετᾶνε στήν θάλασσα! Ὁ Χριστός τούς ἐνδιαφέρει! Πρέπει νά ἀποσυνδέσουν τόν Χριστό ἀπό τόν βίο μας, τόν ἀτομικό-προσωπικό καί τόν κοινωνικό καί πολιτικό βίο, μέ τήν Ἀριστοτελική σημασία, τόν βίο τοῦ Ἔθνους. Θέλουν νά σβήσουν τελείως κάθε ἴχνος Πατερικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδοξίας σ' αὐτόν τόν κόσμο! Ξέρετε γιατί; Γιά νά μήν ἐλεγχόμεθα. Τά φαύλα πράσσοντες μισοῦν τό φῶς. Γι' αὐτό ἡ Εἰδωλολατρεία, καί ἡ ἀρχαῖα καί ἡ νεώτερη, γίνεται δεκτή, διότι δέν ἀπαιτεῖ συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς. Ξέρετε ποιός τό εἶπε αὐτό; 

Ὁ μεγάλος Γερμανός Φιλόσοφος-Θεολόγος-Μαθηματικός, ὁ Λάιμπνιτς. Ἄν ἡ Γεωμετρία μᾶς ἔλεγε τί πρέπει νά πράξουμε, θά τήν εἴχαμε βγάλει ἀπό τό σχολεῖο! Τί εἶναι ἡ Γεωμετρία; Τό ἀθωότερο, καί γιά μένα, τοὐλάχιστον, τό ὡραιότερο μάθημα, πού ἀπαιτεῖ μυαλό νά δουλέψει. Καταλάβατε; Ὁ Χριστός ζητεῖ τρόπο ζωῆς, γιά νά φθάσεις νά γίνεις Θεός κατά Χάριν, ἐκεῖ, δηλαδή, πού αὐτός μᾶς ἔχει προορίσει. Τί τιμή! Δέν μᾶς λέει, ἐλᾶτε νά μοῦ πλένετε τά πόδια, νά μέ ὑπηρετεῖτε... Αὐτός πλένει τά πόδια μας καί μᾶς λέει, «θά σᾶς ἀνεβάσω μέχρι τό ὕψος τῆς θεότητας», κατά Χάριν... Δέν ἀλλάζει ἡ φύση μας, ἀλλά φθάνουμε μέχρι ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός! Λοιπόν, τί ἄλλο θέλουμε;

Ὄχι! Δέν θέλουμε νά ἐργασθοῦμε, νά κοπιάσουμε γι' αὐτή τήν πορεία. Διά τῆς στενῆς πύλης νά εἰσέλθουμε. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ποιός εἶναι ὁ βαθύτερος λόγος. Ὁπότε ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας σημαίνει ἀποσύνδεση τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας, κι ὄχι τῆς δικῆς μου «ὀρθοδοξίας», ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἔθνους μας.

- Νά τό ποῦμε καί λίγο διαφορετικά;... Βλέπουμε πώς μέ νόμους πλέον προσπαθοῦν νά βγάλουν τό Εὐαγγέλιο ἀπό τήν καθημερινότητά μας, νά βγάλουν, δηλαδή, τίς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου. Βλέπουμε ἐπίσης νά ἔχουν ἀλλάξει οἱ ρόλοι, πατέρα Γεώργιε. Κάποτε οἱ Ἐπίσκοποι ἦταν αὐτοί πού διαμόρφωναν τό ἦθος καί οἱ Πολιτικοί ἦταν αὐτοί πού ἐφάρμοζαν καί διέχεαν τό ἦθος αὐτό μέσα στήν καθημερινότητα, στή ζωή τοῦ λαοῦ. Σήμερα βλέπουμε τό ἀντίστροφο. Οἱ Πολιτικοί νά «διαμορφώνουν» τό ἦθος καί οἱ Ἐπίσκοποι, καί ἡ Ἐκκλησία γενικότερα, νά ἀσχολοῦνται μέ τό ἔργο τῶν Πολιτικῶν, δηλαδή μέ τό κοινωνικό ἔργο.

- Ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», πρέπει νά ξέρουμε ὅτι δέν εἶναι ἡ Ἱεραρχία μόνο...ἀλλά καί ὁ λαός... ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα.

- Ἀκριβῶς! Ἐννοῶ ὅλοι μας, κλῆρος καί λαός...

- Καί Ἐκκλησία, στήν ἀνθρώπινη ὑπόστασή της. Γιατί ἡ θεία ὑπόστασή της δέν ὑφίσταται καμμία συνέπεια. Ἡ ἀνθρώπινη πλευρά δεινοπαθεῖ κι ὁδηγούμεθα ἐκεῖ πού ὁδηγούμεθα... Εἴπατε κάτι πού εἶναι ἀπόλυτα σωστό, καί χαίρω πού ὑπήρξατε μαθητής μου... Ἡ ἀποστολή μας δέν εἶναι νά κάνουμε σισίτια καί νά βοηθοῦμε οἰκονομικά καί ὑλικά τούς ἀνθρώπους. 

Αὐτό προϋποθέτει τήν σχέση μας μέ τόν Χριστό. Ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό ὡς προσωπική Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ πηγή τοῦ φιλανθρώπου καί κοινωνικοῦ μας ἔργου. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, καί πολλοί ἄλλοι Πατέρες, ὅτι ἐάν κάποιος κάνει ἔργα ἀγάπης, ἀλλά δέν ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀγάπης καί παντός ἔργου ἀγαθοῦ, τότε εἶναι δαιμονικά τά ἔργα του! Δηλαδή, δέν κάνει ἔργο ἀγάπης, ἀλλά δουλεύει γιά τήν προβολή του. Βλέπετε συχνά κάποιους πού θέλουν νά βοηθήσουν καί μαζεύουν τά τηλεοπτικά κανάλια γύρω τους... 

Ὁ Θεός ἄς τούς χαρακτηρίσει... ἐγώ δέν θά τό πῶ, γιατί θά εἶναι βαρύς ὁ λόγος μου! Προτιμῶ ἐκεῖνον πού λέει «δέν πιστεύω τίποτα», γιατί μπορεῖ κάποια στιγμή σάν τόν τελώνη νά πεῖ «ὁ Θέος, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» -χωρίς νά θέλω νά δικαιώσω κανέναν στόν χῶρο τῆς Πολιτικῆς- ἀλλά προτιμῶ αὐτόν, παρά τόν ἄλλον, πού προσπαθεῖ νά κοροϊδέψει τόν Θεό μας καί νά ἐπιτύχει τούς στόχους του μέσῳ τοῦ ἐμπράκτου χλευασμοῦ τῆς Πίστεώς μας. Αἰσθάνομαι ἀγανάκτηση, ὅταν μοιράζουμε τρόφιμα, ἐμεῖς οἱ κληρικοί, καί μᾶς ἐπαινοῦν οἱ δημοσιογράφοι καί τά ΜΜΕ γενικότερα. 

Μά αὐτό δέν ἐπαινεῖται! Ἄν δέν τό κάνουμε αὐτό, σημαίνει ὅτι δέν εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί... δέν ἔχουμε σπλάγχνα οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας... δέν εἴμαστε πατέρες! Πατέρας, τί σημαίνει; ὅτι ἀνταποκρίνεται σέ ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν του, καί τίς πνευματικές καί τίς ὑλικοβιοτικές, σωματικές ἀναγκες.

- Κυρίως, θά ἔλεγα, πατέρα Γεώργιε, τίς πνευματικές. Γιατί, ὅπως βλέπουμε ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου, πρῶτα δίδασκε τό λαό κι ὕστερα τούς ἔδινε ὑλική τροφή, γιά νά φᾶνε, καί μάλιστα θαυματουργικά!

- Καί κάτι ἄλλο ἦρθε στήν ἐπιφάνεια τώρα, κ. Μακρῆ... Εἶπα πατέρες πρός τά παιδιά μας... καί λέει ὁ Χριστός: «ποιό παιδί θά ζητήσει ἀπό τόν πατέρα του νά τοῦ δώσει ψάρι κι ἐκεῖνος θά τοῦ δώσει φίδι»; Δηλαδή, δέν ἐπαινεῖται οὔτε εἶναι ἀξιόμισθη ἡ πατρική στάση ἀπέναντι σ' ὅλα τά παιδιά μας... ὅλος ὁ κόσμος, παιδιά μας εἶναι. Κι αὐτοί οἱ ξένοι, δυνάμει, παιδιά μας εἶναι... εἶναι πλάσματα τοῦ Θεοῦ! Ποιός, λοιπόν, θά μοῦ πεῖ «μπράβο παπα-Γιώργη, πού ἔδωσες ἐλεημοσύνη ἤ ἔθρεψες κάποιον πού πεινοῦσε»; 

Πρέπει νά τό ἔχουμε ὑπ' ὄψιν αὐτό, ὅτι ὁ Χριστός μας ὅλη μέρα δίδασκε καί τό βράδυ ὁ Πέτρος, πού ἦταν ὁ πιό θαρραλέος ἀπ' ὅλους, τοῦ λέει... «Κύριε, πεινᾶνε οἱ ἄνθρωποι... στείλτους κάπου νά πᾶνε νά ἀγοράσουν». Καί τί τοῦ εἶπε ὁ Χριστός; «Δότε ὑμεῖς αὐτοῖς φαγεῖν»! Νά! Αὐτή εἶναι ἡ Χριστιανική Πολιτική! Χρόνια τά λέμε. 

Κι αὐτή διακονεῖται, κατά τούς Ἁγίους μας, ὄχι ἀπό μᾶς τούς παπάδες... δέν εἴμαστε πολιτικοί κι οὔτε θά γίνουμε... διακονείται ἡ Πολιτική αὐτή ἀπό τούς Κυβερνῶντες, τούς Πολιτικούς μας, ἐάν εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Διάκονος ἐγώ στά Ἐκκλησιαστικά, στά ἐσωτερικά τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κατά τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, καί Ὑπουργοί, δηλαδή ὑπηρέτες τοῦ λαοῦ, οἱ Πολιτικοί μας. Ἑδῶ ὑπάρχει ἄρνηση τῆς ταυτότητας, πολλές φορές, κι ἀπό τήν μία κι ἀπό τήν ἄλλη πλευρά!

- Θά ἤθελα, πατέρα Γεώργιε, νά ἐπισημάνουμε καί τό ἑξῆς. Μερικοί ἀπ’ αὐτούς πού ἔφαγαν τά ψάρια καί τούς ἄρτους πέρασαν καί στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς Τιβεριάδος , ακολουθώντας τόν Χριστό μας. Ἀλλά ὁ Κύριος ἀρνήθηκε νά τούς ταΐσει... 

- Μπράβο! Θαυμάσιο αὐτό πού μᾶς θυμίσατε! Αὐτό συμβαίνει στόν δρόμο! Ὑπάρχουν γνήσιοι ζητιάνοι, πού καταλαβαίνεις ὅτι σ' ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά ὑπάρχουν καί ζητιάνοι κατ' ἐπάγγελμα, αὐτό μήν τό ξεχνᾶμε. Βέβαια, ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε, προτιμῶ νά ἀπατηθῶ ἐγώ, παρά νά ἀπατήσω ἐγώ κάποιον. Ἑπομένως, σ' ὅλους θά δώσω ἐλεημοσύνη, ἀλλά ξέρω ὅτι κάποιος μπορεῖ νά μέ κοροϊδεύει. Ξέρετε πότε καταλαβαίνω τήν ψεύτικη ζητανιά; 

Ὅταν λέγω σέ ἀνθρώπους πού εἶναι ἀρτιμελείς νά πᾶνε στήν τάδε Ἐνορία, πού εἶναι ἐκεῖ κοντά, ὅπου ὑπάρχει φαγητό κάθε μέρα καί μπορεῖτε νά πάρετε, κι ἐκεῖνοι μοῦ λένε «τί σχέση ἔχουμε ἐμεῖς μέ τήν Ἐκκλησία;»... Καί τότε ἀπαντῶ... «ἄν σέ δῶ νά πεθαίνεις, θά σοῦ δώσω ὅ,τι μπορῶ ὡς βοήθεια γιά νά μή φύγεις πρόωρα ἀπ' τη ζωή, ἀλλά μ' αὐτό πού μοῦ λές εἶσαι ἀνάξιος βοηθείας... Δέν εἶναι τό στομάχι μόνο πού πρέπει νά τραφεῖ... «οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος». Ἑπομένως ὀφείλουμε νά συμπαραστεκόμεθα, ἀλλά νά βλέπουμε καί λίγο παραπάνω... ὄχι νά γίνει ὀρθόδοξος ὁπωσδήποτε ὁ ἄλλος, ἀλλά νά ὑπάρχει ἡ διάθεση νά «σπάσει» ἡ καρδιά, νά σπάσει ὁ τσαμπουκάς, πού λέγαμε καί στό στρατό, νά ταπεινωθεῖ καί νά καταλάβει πώς ἔχει ἀνάγκη τόν Θεό καί τήν Πίστη.

- Πατέρα, Γεώργιε, ἄν σᾶς πρότεινε κάποιος ὑποψηφιότητα γιά Εὐρωβουλευτή, θά τήν δεχόσασταν;

- Μοῦ τό εἶπαν αὐτό στήν δεκαετία τοῦ '90. Ἦρθαν δύο Καθηγητές Πανεπιστημίου συνάδελφοι, ἀπό κάποιο Κόμμα, δέν ἔχει σημασία ποιό, καί ἤθελαν νά μέ πείσουν νά εἶμαι Εὐρωβουλευτής σέ ἐκλόγιμη θέση. Τούς ἀπάντησα ὅτι ἄν ἤθελα νά γίνω Πολιτικός, θά γινόμουν. 

Ὁ ρόλος μου εἶναι αὐτός τοῦ παπᾶ καί τοῦ δασκάλου. Θά σᾶς τροφοδοτῶ ἐρευνητικά ἀπό τό ἕνα ἄκρο τοῦ Κοινοβουλίου μέχρι τό ἄλλο... Δέν κάνω καμμία διάκριση. Ἀλλά ἀφήνω σέ σᾶς νά κάνετε τό ἔργο τῆς Πολιτικῆς Διακονίας. Προσπαθῶ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιτελῶ τό ἔργο τῆς Πνευματικῆς Διακονίας καί νά διδάσκω γι' αὐτό, πού εἶναι προϋπόθεση καί τοῦ ἄλλου ἔργου.

- Πατέρα Γεώργιε, σήμερα, ὅμως, ἡ Εὐρώπη ἔχει ἀνάγκη ἀπό δασκάλους, καί μάλιστα σωστούς δασκάλους.

- Μήν περιμένετε ὅτι ἄν πᾶμε ἐμεῖς, ὄχι ὁ Μεταλληνός... ὁ Παπαζήσης... δέν ξέρω ποιός ἄλλος... ἄνθρωποι μέ ἀνώτερη Παιδεία ἀπό ἐμᾶς καί πνευματικότητα... μήν νομίζετε ὅτι θά κάνουν τίποτε! Τί εἶπε ὁ Χριστός στή διήγηση περί τοῦ πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου; Ἔχουν Μωϋσέα καί τούς Προφῆτες... Ἄν δέν τούς δεχθοῦν, κι ὅλος ὁ Ἅδης νά ἀναστηθεῖ, οὐ μή πεισθήσονται... 

Καταλάβατε ποιό εἶναι τό πρόβλημα; Βέβαια, ἐμεῖς διδάσκουμε, κηρύττουμε, διαλέξεις κάνουμε συνεχῶς, μᾶς ἀκούει πολύς κόσμος, καί στήν Ἑλλάδα καί στό Ἐξωτερικό, πού κάποιες γλῶσσες χειριζόμεθα, ἀλλά ἀπό 'κεῖ καί πέρα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά λειτουργήσει γιά νά τούς ὁδηγήσει. Μέσα στά Κοινοβούλια τοῦ κόσμου ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ!!! Τά μέν ξένα εἶναι ἡ πηγή τοῦ Σιωνισμοῦ (ὄχι τῶν Ἑβραίων... ἄλλο εἶναι οἱ Ἑβραῖοι...), τῆς Μασονίας καί τῆς ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ χίλιους τρόπους, τό δέ δικό μας Κοινοβούλιο ἔχει ἁπλῶς πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκτελοῦν τίς ἐντολές τῶν ξένων, ὡς ξένοι εἰς τήν Ἑλλάδα κι ὄχι ὡς Ἑλληνες πρός τούς ξένους.

- Πατέρα Γεώργιε, χίλια εὐχαριστῶ γιά τήν συνέντευξή σας.

- Κι ἐγώ σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν τιμή. Ὁ Θεός μαζί σας. Κρατᾶτε τόν ΣΤΥΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ψηλά καί ἀναμμένο συνεχῶς, διότι χρειαζόμαστε τήν ἀκτινοβολία του.

- Κι ἐμεῖς χρειαζόμαστε τίς προσευχές σας, πατέρα Γεώργιε.

- Ἀμήν! Νά 'στε καλά.

 - Εὐλογεῖτε!

ΠΗΓΗ  orthodoxia.gr

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ 

                                                           Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2014
                                                                                               πηγή