Πανηγύρεις καὶ «φιγουρομανία»!...

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γ. Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος

Μιλάμε γιὰ παράδοσι. Καὶ ζοῦμε τὸ παράδοξο! Μιλᾶμε γιὰ Ἐκκλησία. Καὶ ζοῦμε πανηγύρια φρικτῆς φιγούρας, τεράστιας σπατάλης, προκλητικοῦ θρησκευτικοῦ «χαβαλέ»! Μιλᾶμε γιὰ τιμὴ μαρτύρων, καὶ ζοῦμε τὴ λάμψι τῆς πολυτέλειας ἀκόμα καὶ στὶς λάρνακες τῶν πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως λειψάνων. Δὲν χρειάζεται νὰ δυσκολευθῆτε ψάχνοντας. Οἱ ἱστοσελίδες ἐκεῖνες, ποὺ ἔχουν ἀποκλειστικὰ καὶ ἐργολαβικὰ ἀναλάβει νὰ καλύπτουν τὰ λεγόμενα «πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα», ἐνημερώνουν ἀνὰ μία περίπου ὥρα γιὰ τὸν πλοῦτο τῆς κενοδοξίας καὶ φιγουρομανίας μέσα στὸν ἅγιο χῶρο τοῦ θυσιαστηρίου. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὸν Ἐσταυρωμένο τοῦ Γολγοθᾶ, τὸν Ἰησοῦ, τὸν Κύριο τῆς δόξης, νὰ δορυφορῆται τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἀπὸ τριάντα (30) δεσποτάδες, φανταχτερὰ καὶ χρυσοστόλιστα ντυμένους καὶ στεφανωμένους μὲ περίλαμπρες μίτρες;  Ἡ ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ Γολγοθᾶς. Τί δουλειὰ ἔχει ὅλος ὁ ἐπισκοπικὸς συνωστισμὸς γύρω-γύρω, ποὺ τολμοῦν μάλιστα ὡρισμένοι ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀποθέτουν τὶς μίτρες τους πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα; «Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς». Δὲν θὰ πρότεινε κανεὶς σὲ ἐπίσκοπο σήμερα νὰ λειτουργῆ μὲ ἀκάνθινο στεφάνι. Τουλάχιστον ὅμως ἂς λειτουργῆ καὶ ἂς παρίσταται στὸ Ναὸ τῆς λατρευτικῆς προσευχῆς καὶ συνάξεως, ὅπως ζητεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διά τοῦ ἀποστόλου Παύλου, δηλαδή, ἀσκεπὴς (Α´ Κορ. ια/ 5). Ἀρέσκονται πολλοὶ σημερινοὶ ἐπίσκοποι νὰ λένε, ὅτι βρίσκονται «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», ἐπικαλούμενοι τὸν θεοφόρο Ἰγνάτιο, χωρὶς βέβαια νὰ μᾶς πληροφοροῦν ποῦ καὶ γιατί λέει τὸ λόγο αὐτὸ ὁ ἀποστολικὸς Πατήρ. Ἀλλ´ ὡς πρὸς τὸν «τόπον», ὡρισμένοι λησμονοῦν δύο τόπους. Ὁ ἕνας εἶναι τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας ὁ τόπος. Εἶναι ὁ Σταυρός. Ὁ «κρανίου τόπος» (Ματθ. κζ 33). Οὔτε σὲ σταυρὸ ζοῦμε οἱ σημερινοὶ διάκονοί Του, οὔτε σὲ σταυρὸ μᾶς ἔχουν ἀνεβάσει. Λησμονοῦν, λοιπόν, πολλοὶ σημερινοὶ διάκονοί Του (κυρίως ἐπίσκοποι) τὸν «κρανίου τόπον». Ἀλλὰ λησμονοῦν καὶ τὸν ἄλλον, τὸν δικό τους τόπο. Πότε μερικοὶ (εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι) Μητροπολίτες παραμένουν στὸν τόπο τους; Ὅταν διαρκῶς περιφέρωνται ἀπὸ πανηγύρι σὲ πανηγύρι, ἀπὸ ὀνομαστήρια σὲ ὀνομαστήρια, ἀπὸ χειροτονίες σὲ χειροτονίες, ἀπὸ ὑποδοχὲς σὲ ὑποδοχές, ἀπὸ λιτανεύσεις σὲ λιτανεύσεις, ἀπὸ ταξίδια σὲ ταξίδια, πότε θὰ τοὺς μείνη καιρὸς γιὰ τὸν τόπο τους; Πότε θὰ ποιμάνουν τὸ λαό, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος; Πότε θὰ ἐργαστοῦν πνευματικά, πρὸς οἰκοδομὴν τοῦ λαοῦ, πρὸς φύλαξι τῶν προβάτων, ἰδίως τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων; Πότε θὰ κλειστοῦν στὸ κελλί τους πρὸς περισυλλογὴ καὶ μελέτη; Ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν κακὸ ποιμένα λέει, ὅτι «ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει» (Ἰωάν. ι´ 12). Πιστεύουμε ὅτι δὲν θέλουν οἱ ἐπίσκοποί μας νὰ εἶναι κακοὶ ποιμένες. Ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον παρασύρεται.  Ἂς ἐπαναφέρη, λοιπόν, ἡ ἱερὰ Σύνοδος παλαιότερες ἐγκυκλίους γιὰ περιορισμὸ τῶν πολυαρχιερατικῶν ἐμφανίσεων. Ἑορτάζει ἕνας ἐπίσκοπος; Ἂς παραμείνη μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς ἐπαρχίας του, νὰ συμπροσευχηθοῦν. Καιρὸς ἄλλωστε λιτότητας. Χειροτονεῖται ἕνας διάκονος ἢ πρεσβύτερος; Ἀρκεῖ ὁ ἐπίσκοπός του. Τί χρειάζονται οἱ ἄλλοι; Χειροτονεῖται ἕνας ἐπίσκοπος; Ἀρκοῦν τρεῖς ἢ τέσσερις ἐπίσκοποι. Γιατί πρέπει νὰ μαζευθοῦν τριάντα δεσποτάδες; Ἑορτάζει ὁ πολιοῦχος μιᾶς πόλεως; Εὐκαιρία ὁ ἐπίσκοπος νὰ δῆ τὸ λαό του, καὶ ἀντὶ νὰ κάνη προσφωνήσεις σὲ ἀρχιερεῖς, νὰ ἀπευθύνη νουθεσίες πρὸς μετάνοια καὶ προκοπὴ πνευματική.

"Ο.Τ"

πηγή