Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Σεραφείμ

Εἶναι γνωστό πόσο σκληρή ἦταν ἡ δουλεία τοῦ γένους μας στούς Τούρκους. Καί μή μπορώντας νά τήν ἀνέχονται, τολμηροί καί γενναῖοι ἄνδρες ἔκαναν κατά καιρούς μικρο-ἐπαναστατικά κινήματα. Πού γρήγορα ἡ τρομακτική ἰσχύς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατίας, τοῦ Σουλτάνου, τά ἔπνιγε στό αἷμα.

Ἕνα τέτοιο ἦταν καί τό κίνημα τοῦ μητροπολίτη Λάρισας Διονύσιου (1601-1611), πού ὀνομάσθηκε ἐμπαικτικά «σκυλόσοφος», ἀφοῦ ξέχασε τόν Σταυρό καί ἔπιασε κουμπούρι.
 

* * *
 

Τήν ἴδια ἐποχή ἐπίσκοπος Φαναρίου καί Νεοχωρίου ἦταν ὁ Σεραφείμ. Δούλευε ταπεινά. Σάν ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Στίς ἐνέργειες τοῦ Διονύσιου ἦταν ἀντίθετος. Ἀλλά οἱ Τοῦρκοι τόν ἐνοχοποίησαν!

-Φταῖς καί σύ! Ἀφοῦ καί σύ Δεσπότης εἶσαι. Καί ἐμεῖς μόνο τότε θά τό παραδεχθοῦμε ὅτι δέν ἤσουν συνεργάτης του, ἄν ἀρνηθῆς τόν Χριστό· ἄν γίνεις τοῦρκος!

Ἀπάντησε ὁ ἅγιος.

-Εἶμαι τελείως ἀμέτοχος σέ ὅλα τά ἔργα τοῦ Διονύσιου. Τό ξέρετε. Τό ὁμολογῶ. Τό διακηρύττω. Ἀλλά τόν Χριστό, τήν πίστη μου, δέν τόν ἀρνοῦμαι.

-Πῶς ἐσύ, ἄνθρωπος μυαλωμένος, ἐπῆγες μέ ἐκεῖνον τόν παλαβό, πού πίστεψε ὅτι θά ἀνατρέψει τήν βασιλεία μας;

Ἐπανέλαβε ὁ ἅγιος:

-Ἄδικα μέ κατηγοροῦν. Σᾶς τό ἐπαναλαμβάνω: Δέν εἶχα καμμία συμμετοχή. Ὅ,τι θέλετε κάμετέ μου. Μά μή μοῦ ἀπαιτεῖτε νά γίνω μουσουλμάνος. Τόν Χριστό δέν τόν ἀρνοῦμαι.

Οἱ Τοῦρκοι δέν συμφώνησαν.

Τόν ὑπέβαλαν σέ βασανιστήρια, γιά νά βάλει μυαλό!...

Καί μετά τόν ἐρώτησαν:

-Ἔβαλες μυαλό; Τόν ἀρνεῖσαι τόν Χριστό;

Τούς ἀπάντησε:

-Τί λές, πασᾶ μου; Θά ἔχω βάλει μυαλό, ἄν ἀρνηθῶ τόν Χριστό ἤ θά τό ἔχω χάσει ἐντελῶς; Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός, ὁ Κύριος τοῦ κόσμου καί Δημιουργός. Καί ὁ δικός σας προφήτης, ἕνας ἄνθρωπος θνητός· ἀγράμματος· καί ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ μου!...
 

* * *
 

Ἀποφάσισαν νά τόν σουβλίσουν. Καί τόν σούβλισαν. Μέ τό σούβλισμα οἱ ἄνθρωποι δέν πέθαιναν ἀμέσως. Ἔμειναν ἡμέρες ὁλόκληρες! Καί ἐπονοῦσαν ἀνυπόφορα. Καί μέσα σέ τέτοιους πόνους ὁ ἅγιος Σεραφείμ «εὐχαριστοῦσε» τόν Χριστό, πού τόν ἀξίωσε νά γίνει μάρτυράς Του. Παρέδωκε τό πνεῦμα του στίς 4 Δεκεμβρίου 1611. Τήν ἴδια στιγμή ἄρχισαν τά θαύματα-μαρτυρίες τοῦ Κυρίου γιά τόν πιστό δοῦλο Του:

• Τά λείψανά του, ἄρχισαν νά μοσχοβολοῦν. Καί παρέμεναν ἄσηπτα.

• Τοῦ ἔκοψαν τό κεφάλι καί τό κάρφωσαν σέ ἕνα παλοῦκι γιά νά τρομοκρατοῦν τούς χριστιανούς. Τό ἔστηναν νά βλέπει πρός δυσμάς καί γύριζε πρός ἀνατολάς μόνο του, μέ θεία δύναμη. Γιατί οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρός ἀνατολάς προσεύχονται.

• Ἐπῆγε ἕνας χριστιανός καί ἐπῆρε τήν κάρα τοῦ ἁγίου. Ἀλλά οἱ Τοῦρκοι τόν κατάλαβαν καί προσπάθησαν νά τόν πιάσουν. Γιά νά γλυτώσει πέταξε τήν κάρα τοῦ ἁγίου στό ποτάμι. Καί γλύτωσε.

Ἀλλά τήν νύχτα φῶς κατέβαινε ἀπό τόν οὐρανό καί τήν «φώτιζε», ἤ (μᾶλλον) τήν ἔδειχνε. Καί χριστιανοί τήν εὑρῆκαν. Καί μέ κρίση τοῦ νέου Μητροπολίτη Λάρισας τήν παρέδωκαν στήν Ἱερά Μονή Κορώνης – κοντά στήν Καρδίτσα, ὅπου φυλασσεται μέχρι σήμερα. Καί ὅλος ὁ κόσμος τῆς Θεσσαλίας τόν τιμᾶ καί τόν εὐλαβεῖται. Καί προστρέχει σ’ αὐτόν. Καί ὁ ἅγιος θαυματουργεῖ. Δείχνοντας σέ μᾶς, πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι νά πιστεύει κανείς στόν Χριστό· καί νά πεθάνει γιά τόν Χριστό.