Παρασκευή Α Χαιρετισμῶν Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἐδῶ καί λίγες ἡμέρες, ἀγαπητοί μου, μπήκαμε στήν καλύτερη, στήν πιό κατανυκτική περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γιαὐτήν ἡ Ἐκκλησία μας κράτησε καί ἔβαλε τίς καλύτερες Ἀκολουθίες. Μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡ ἀκολουθία τῶν χαιρετισμῶν πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, κατά τήν ὁποία τῆς προσφέρουμε δύο δῶρα, δύο ἀνθοδέσμες, τόν θαυμάσιο κακόνα καί τούς χαιρετισμούς.

Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, σέ μία ὁμιλία του λέει στήν Παναγία: Ἐγώ εἶμαι ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος. Δέν ἔχω κατάλληλη φωνή, γιά νά προσφωνήσω καί νά ὑμνήσω ἐσένα τήν μεγαλώνυμη καί ἁγία, τήν ἀπειρόγαμη καί ἀειπάρθενο, τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μου.

Ἄν ἕνας ἅγιος αἰσθάνεται δέος καί ἀδυναμία καί δέν μπορεῖ νά ὑμνήσει τήν Παναγία, μέ τί στόμα ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι θά ἐπιχειρήσουμε νά τήν ὑμνήσουμε; Ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε ἀκόμη περισσότερο, σηκώνουμε ψηλά τά χέρια, δέν ἔχουμε κάτι νά ποῦμε. Παρ᾿ ὅλα αὐτά ἡ Ἐκκλησία τό ἐπιτρέπει καί βάζει στό στόμα μας νά ἐπαναλάβουμε λόγια ἀγγελικά, τά λόγια ἐκεῖνα πού βγῆκαν ἀπό τά ἄϋλα χείλη τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ: Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἐμεῖς μποροῦμε, ἐπιτρέπεται καί ἐπιβάλλεται νά πλησιάσουμε καί νά προσκυνήσουμε τήν σεπτή εἰκόνα της. Νά τῆς μιλήσουμε σάν τά παιδιά στή μητέρα τους καί νά εἴμαστε σίγουροι, ὅτι ἐκείνη θά μᾶς ἀκούσει καί θά ἔρθει ἀρωγός στόν ἀγώνα τῆς ζωῆς μας. Μή διστάσουμε νά γονατίσουμε μπροστά της καί νά ἐναποθέσουμε  στήν μητρική ἀγκαλιά της τά προβλήματα καί τούς καημούς μας, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Νά ἔχουμε βέβαιη τήν ἐλπίδα μας, ὅτι θά μᾶς ἀκούσει καί θά ἀπαλύνει τόν πόνο τῆς ψυχῆς μας. 

Ἡ Παναγία εἶναι τό μοναδικό πρόσωπο στήν παγκόσμια ἱστορία, πού κατόρθωσε νά ἐπιβληθεῖ τόσο πολύ καί τόσο ἀπόλυτα στίς ἀνθρώπινες καρδιές. Θρονιάστηκε μέσα μας μέ τήν ἀρετή της, μέ τήν μεγάλη της ταπείνωση καί τήν ὁλοπρόθυμη ὑπακοή της. Κατάφερε νά γίνει τό ὄνομά της προσευχή στά χείλη τῶν πιστῶν κάθε ὥρα καί στιγμή. Κατόρθωσε νά μαλακώσει τίς πιό σκληρές καί ἀπρόσιτες ψυχές, μόνο μέ τό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός της, μόνο μέ τήν θέα τοῦ προσώπου της.

Εἶναι ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου, πώς δέν εἶναι εὔκολο νά μιλάει κανείς γιά τήν Παναγία, γιαὐτήν πού τόσο πολύ ἀγάπησε τήν σιωπή καί ἔζησε στή σιωπή, στό περιθώριο.

Ὁ π. Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, ἕνας μεγάλος ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ἀγαποῦσε πολύ τήν Παναγία, ὥστε ἀλλοιωνόταν καί μόνο πού ἄκουε τό ὄνομά της. Ὅταν τό ἔβλεπε κάπου γραμμένο, ἔκαμνε τόν σταυρό του  μέ εὐλάβεια καί σκιρτοῦσε ἡ καρδιά του. Ἔλεγε μάλιστα, ὅτι μπορεῖ κανείς νά κάνει ὁλόκληρη ἀκολουθία ἀσπαζόμενος συνεχῶς τό ὄνομά της. Καθημερινά προσευχόμενος ἔκαμνε πολλά κομποσχοίνια, σέ ἀρκετά ἀπό τά ὁποῖα ἔλεγε μόνο Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἀκόμη καί ὁ ἅγιος Νεκτάριος εἶχε πολλή μεγάλη καί θερμή ἀγάπη στήν Παναγία. Ὅταν προσευχόταν, τῆς μιλοῦσε στόν πληθυντικό ἀπό τήν πολλή εὐλάβεια. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης  Ὕδρας Ἱερόθεος εἶχε ὡς θησαυρό μία μικρή εἰκόνα τῆς Παναγίας ἀπό τόν ἅγιο Νεκτάριο, πού εἶχε βαθουλώματα ἀπό τά ἀμέτρητα φιλήματα τοῦ Ἁγίου.

Ὅταν πάλι ὁ π. Παΐσιος ἤθελε νά προσευχηθεῖ  στήν Παναγία, ἔκοβε λίγα ἀγριολούλουδα ἔξω ἀπό τό καλύβι του καί τά ἔβαζε στήν εἰκόνα της.  Πῶς νά πάω μέ ἄδεια χέρια νά τήν παρακαλέσω; ἔλεγε. Κι᾿ ἐμεῖς ὅταν πᾶμε νά προσευχηθοῦμε, ἄς τῆς προσφέρουμε κάποια λουλούδια, λίγο θυμίαμα, ἕνα κεράκι, ἕναν ὕμνο Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς καί κατόπιν νά ἀκολουθήσουν οἱ αἰτήσεις μας. Νά πηγαίνουμε ἀφιερώματα στήν Παναγία ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας ἔλεγε πάλι ὁ Γέροντας. Τά καντηλάκι της ποτέ νά μή σβήσει. Ἡ προσευχή μας ποτέ νά μή σταματήσει.

Κάποτε πῆγε κάποιος στήν Ἱερά Μονή τῶν Ἰβήρων, γιά νά προσκυνήσει τήν Πορταΐτισσα.  Ἡ εἰκόνα αὐτή τῆς Παναγίας εἶναι γεμάτη φλουριά. Σκανδαλίσθηκε ὁ προσκυνητής ἀπό αὐτό καί ὅταν ἔφευγε, ἔλεγε: Παναγία μου, ἐγώ ἤθελα νά σέ δῶ  ἁπλῆ, ὄχι μέ τόσα φλουριά. Στό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς τόν ἔπιασε ἕνας πόνος δυνατός, ὥστε δέν μποροῦσε νά συνεχίσει. Ἔμεινε στή μέση τοῦ δρόμου ζητώντας τήν βοήθεια τῆς Παναγίας. Παναγία μου, ἔλεγε, κάνε με καλά καί ἐγώ θά σοῦ φέρω δύο φλουριά. 

Πράγματι παρουσιάσθηκε ἡ Παναγία, τόν ἔκανε καλά καί τοῦ εἶπε:Ἔτσι μοῦ ἔφεραν τά φλουριά, δέν τά ζήτησα ἐγώ.

Ἔλεγε ἀκόμη ὁ Γέροντας, ὅτι πρέπει νά συγγενεύουμε  μέ τήν Παναγία. Καί συγγενεύουμε μέ τήν ταπείνωση, γιατί ἡ Παναγία ἦταν ταπεινή. Γιαὐτό ὁ Κύριος ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Λόγῳ τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως ἡ Παναγία κατέχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρήτης, ὑμνητής τῆς Παναγίας λέει σ᾿ ἕνα τροπάριό του: Χαίροις μετά Θεόν ἡ θεός, τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα.

Ἔχει μεγάλη δύναμη καί χάρη  ἡ Παναγία. Θά τό ἐπαναλάβω, ὅτι πρέπει νά τρέχουμε κάτω ἀπό τήν κραταιά της σκέπη. Νά προσευχώμαστε, νά τήν παρακαλοῦμε, νά τῆς ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας. Νά ὁμιλοῦμε ἐλεύθερα, ὅπως τό παιδί στήν μητέρα του, μητέρα μας εἶναι στοργική.

Οἱ καλύτερες προσευχές, τροπάρια, ἀκολουθίες, ἀναφέρονται στή χάρη της καί στό ὄνομά της. Παρακλητικοί κανόνες, Θεοτοκάριο, Χαιρετισμοί, νά εἶναι καθημερινό μας ἀνάγνωσμα. Αὐτό θά μᾶς κάνει νά τήν ἀγαπήσουμε καί νά ἔχουμε μεγάλη βοήθεια ἀπό τήν Παναγία. Θερμαίνουν τήν καρδιά καί συγκινεῖται. 

Ὁ παπα-Κύριλλος, παλαιός ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς μονῆς Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δέν μποροῦσε νά συγκρατήσει τούς λυγμούς καί τά δάκρυα, ὅταν διάβαζε τό Θεοτοκάριο. Συμβούλευε μάλιστα ὁ π. Παΐσιος, νά τό διαβάζουμε καλύτερα τό πρωΐ, γιατί αὐτά πού διαβάζουμε τά ἔχουμε στό νοῦ μας ὅλη μέρα. Ἔτσι ἁγιάζουμε τήν μέρα μας καί τά ἔργα πού κάνουμε.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν ἔχουμε ἰδιαίτερη σχέση μέ τήν Παναγία, ἀλλά καί γευθήκαμε τήν βοήθειά της. Στά τωρινά χρόνια τά δύσκολα, πού κάποιοι θέλουν νά βουλιάξουν τήν Πατρίδα μας, πρέπει πολύ νά προσευχώμαστε στήν Παναγία, γιά νά κάνει καί πάλι τό θαῦμα της καί νά μᾶς σώσει.

Δέν μᾶς σώσουν οὔτε οἱ ἄρχοντες, οὔτε οἱ ἐπιστῆμες, οὔτε τά κοσμικά συστήματα. Νά τό ξέρετε, θά μᾶς σώσει ἡ Παναγία μας, κανείς ἄλλος. Τό κομποσχοίνι καί ἡ Παναγία θά μᾶς σώσει. Γιαὐτό ποτέ μή λείψει ἀπό τό στόμα μας ὁ ὕμνος στήν Παναγία: Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε. Ἀμήν.--

π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς,