Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ «είναι μετά του Ιησού»
Εν ολίγοις
Το σημερινό ευαγγέλιο αποτελείται από δύο ενδιαφέρουσες διηγήσεις. Η πρώτη αφορά στον ενταφιασμό του νεκρού σώματος του Ιησού από τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, τον «ευσχήμονα βουλευτή» και η δεύτερη στις προετοιμασίες και την τόλμη των μυροφόρων εκείνων γυναικών να έλθουν «λίαν πρωί τη μια των Σαββάτων επί το μνημείον», για να προσφέρουν ό, τι όριζαν τα Ιουδαϊκά έθιμα της εποχής στο μεγάλο νεκρό.
Από τον ευαγγελιστή Ιωάννη γνωρίζουμε επίσης, ότι στο γεγονός της Αποκαθήλωσης και του ενταφιασμού του Κυρίου έλαβε ενεργό μέρος και ο Νικόδημος, σημαίνον μέλος της Ιουδαϊκής κοινωνίας και στέλεχος του Μ. Συνεδρίου.
Οι πράξεις και οι ενέργειες των προσώπων αυτών αξίζουν την προσοχή μας σχετικά με τις τολμηρές κινήσεις τους, που φαίνονται ασυνήθιστες και πολύ τολμηρές για την εποχή τους. Πρόκειται για ενέργειες κόντρα στο ρεύμα, όπως λέμε.
Βέβαια όπως έχουν σήμερα τα πράγματα που εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν στο Χριστό, δεν είναι τόσο εύκολα να συλλάβουμε το μέγεθος του θάρρους και της τόλμης που χρειάζονταν για να προβούν και οι μεν και οι δε σε τέτοιο τολμηρό διάβημα. Αν όμως το δούμε με το πρίσμα της τότε καταστάσεως, θα καταλάβουμε τί σήμαινε αυτή η θαρραλέα πράξη τους.
Όλοι ήταν δηλωμένοι εχθροί του Χριστού. Οι αρχιερείς και οι γραμματείς είχαν εκδηλωθεί εναντίον Του. Οι φαρισαίοι ζητούσαν ευκαιρία να Τον διαβάλλουν ως επικίνδυνο για την πατρώα θρησκεία τους. Και η ανώτατη θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ είχε κηρυχθεί ομόφωνα εχθρικά απέναντί Του. Ακόμη και αυτός ο Ιουδαϊκός λαός , ενώ αρχικά φαινόταν ότι είναι με το μέρος Του, τελικά μεταστράφηκε εναντίον Του και ζητούσε τη Σταύρωσή Του. Από το μέρος των Ρωμαίων μόνο η γυναίκα του Πιλάτου έδειξε κάποια συμπάθεια, ενώ οι Ρωμαϊκές αρχές έγιναν όργανα των εχθρών Του. Και μόνο ένας εκατόνταρχος μετά τη Σταύρωσή Του βλέποντας τα στοιχεία τη φύσεως να διαμαρτύρονται, ομολόγησε ότι «όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος ην».
Τι να πούμε και για τους μαθητές; Αυτοί και οι συνεργάτες του Χριστού είχαν διασκορπισθεί και κανείς δεν τολμούσε φανερά να δηλώσει οπαδός Του. Ακόμη και αυτός ο κορυφαίος μαθητής, ο Πέτρος, δείλιασε να Τον ομολογήσει με παρρησία μπροστά σε μία υπηρέτρια.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την εχθρική ατμόσφαιρα έδειξε ενδιαφέρον για τον νεκρό πλέον Ιησού ένας μαθητής Του, που μέχρι τώρα έμενε κρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων: Ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας. Αυτός τόλμησε και ζήτησε από τον Ρωμαίο ηγεμόνα την άδεια για να κηδεύσει τον νεκρό. Και όταν πήρε την άδεια της ταφής, παρουσιάστηκε και ένας άλλος κρυπτοχριστιανός, ο Νικόδημος, που έφερε τα απαραίτητα αρώματα για τον ενταφιασμό. Και το επόμενο πρωί ήλθαν στον τάφο οι Μυροφόρες, όχι με λιγότερο θάρρος, με τα δικά τους αρώματα «ίνα αλείψωσιν το σώμα του Ιησού». Έτσι δύο κρυπτοχριστιανοί και τέσσαρες αντιπρόσωποι του ασθενούς φύλου, είχαν ορισθεί από τη θ. Πρόνοια, για ν’ αρχίσουν την ιστορία του χριστιανικού ηρωισμού, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αλλά χριστιανοί δειλοί και θαρραλέοι δεν υπήρχαν μόνο τότε, υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα. Είναι εκείνοι που χρησιμοποιώντας πολλές δικαιολογίες πορεύονται πάντοτε προ το ρεύμα της εποχής και εκείνοι που αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες, έχουν μια άλλη πορεία. Προτάσσουν το στήθος τους και πηγαίνουν, όπως λέμε, κόντρα στο ρεύμα. Αυτοί λοιπόν είναι οι γνήσιοι μαθητές του Χριστού, ο Οποίος μπροστά στον Πιλάτο διακήρυξε με παρρησία ότι «εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμο, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία». Αυτοί δεν γνωρίζουν αλλαγή φρονημάτων. Οι άλλοι ανήκουν στους χαμαιλέοντες, οι οποίοι δεν λείπουν από καμία περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί: εγώ πού ανήκω; Πηγαίνω πάντοτε με το ρεύμα της εποχής ή αντιστέκομαι σ’ αυτό;
Ποια θα ήταν λ. χ. η θέση μας σε θέματα πίστεως;
Μήπως πολλές φορές παραθεωρούμε το πιστεύω μας για να προσαρμοστούμε σε άλλες επικρατούσες αντιλήψεις της εποχής μας φοβούμενοι για το ποια ιδέα θα σχηματίσουν οι άλλοι για μας; Ή θα αδιαφορήσουμε για το κόστος που μπορεί να έχει η εμμονή μας στην ακράδαντη πίστη μας; Ή στην περίπτωση της αλήθειας τι στάση θα κρατήσουμε; Αν οι περισσότεροι είναι αντίθετοι προς την αλήθεια, γιατί έτσι τους συμφέρει, εμείς έχουμε το θάρρος ν’ αντισταθούμε και να την υπερασπιστούμε ή θα υποκύψουμε και θ’ ανεχθούμε το ψεύδος και τη νοθεία της ζωής; Επίσης το ίδιο συμβαίνει και με την υπόθεση της δικαιοσύνης. Όταν βλέπουμε να καταπατάται το δίκαιο, ποια στάση κρατάμε; Δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να καταπατάται κάθε αρχή δικαίου και να θριαμβεύει η ανομία και η αδικία ή θα παραμερίσουμε, ακόμη και τα προσωπικά μας συμφέροντα, για να ταχθούμε με το μέρος της δικαιοσύνης; Το ίδιο συμβαίνει και σε θέματα ηθικής τάξεως. Μήπως αδιαφορούμε και δεχόμαστε καταστάσεις ανεπίτρεπτες και γινόμαστε έτσι έμμεσα συνεργοί στην ανομία και στην καταπάτηση αρχών; Το ίδιο θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε και σε πλείστες όσες περιπτώσεις που καλείται ο πιστός να δείξει τόλμη και θάρρος μέσα στη ζωή. Σε κάθε τέτοια περίπτωση δοκιμάζεται η γνησιότητα της πίστεώς μας.
Εκείνο που πρέπει να καλλιεργήσουμε σήμερα εμείς οι πιστοί είναι το θάρρος και η τόλμη. Ας μην λησμονούμε, ότι ο Θεός δεν «έδωκεν ημίν πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης». Οπότε το πνεύμα της δειλίας δεν προέρχεται από τον Θεό, αλλά από τον πονηρό.
Ας θυμόμαστε, ότι ο Χριστός δεν ανέχθηκε τη δειλία των μαθητών Του, αλλά τους επιτίμησε αυστηρά; «Τι δειλοί έστε, ολιγόπιστοι;». Και το σπουδαιότερο είναι ότι τους δειλούς και τους χλιαρούς η Αποκάλυψη τους περιγράφει μαζί με τους φονείς και τους απίστους και άλλους παραβάτες του νόμου του Θεού.
Κατά συνέπεια όσοι υπολογίζουν το αιωνίο συμφέρον τους ας μιμηθούν τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο καθώς και τις Μυροφόρες άγιες γυναίκες.
Χριστός Ανέστη!
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά