ΜΕ ΛΕΝΕ ΡΑΦΑΗΛ...Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ-ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Η Κ.ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΡΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ 90 ΧΡΟΝΩΝ.ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΤΗΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ 
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΑΦΑΗΛ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ.ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Αυτός που περπάτησε στο λόφο των Καρυών, αυτός που ξυπνούσε τους κατοίκους της Θέρμης από τον ύπνο για να τους συστηθεί και να πει τα βασανιστήριά του –προς δόξαν Θεού-, αυτός που άλλαξε τις ζωές πολλών στη Μυτιλήνη και στον κόσμο ολόκληρο, που επανέφερε την αγιοσύνη στους καιρούς που την απαρνήθηκαν, που «αποκατέστησε» το θαύμα ως καθημερινό γεγονός –φέρνοντάς το από τα εκκλησιαστικά χρονοντούλαπα στην καθημερινή ζωή- , ο Ραφαήλ της Λέσβου, είχε έλθει από μακριά.

Η καταγωγή του από την Ιθάκη και ήταν ο Γεώργιος Λασκαρίδης, γυιός του Διονυσίου και της Μαρίας, γεννημένος στα 1410.

Στον Μυστρά σπουδάζει φιλοσοφία και ιατρική και στη συνέχεια υπηρετεί ως εκατόνταρχος και χιλίαρχος στον στρατό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Οι ανώτερες σπουδές και οι σημαντικές θέσεις τον κάνουν απαιτητικό.

 Ετσι, ζητώντας να κατακτήσει τους υψηλότερους των στόχων, ντύνεται το καλογερικό ράσο, χειροτονείται ιερέας και ως Ραφαήλ πλέον, βάζει πλώρη για τα …ιδανικότερα των αξιωμάτων: Εκείνα που έχουν το τιμητικό χαρακτηριστικό να μην κατακτώνται με τίποτε λιγώτερο από το «άχρι θανάτου»…

Ως εφημέριος και ιεροκήρυκας υπηρέτησε, για λίγο,στο Ναό του Αγίου Δημητρίου Μυροβλύτη στην Αθήνα (που κατόπιν ονομάστηκε, Λουμπαρδιάρης).

Η μόρφωση όμως που είχε και η προσωπικότητά του τον έκαναν χρήσιμο για τον αυτοκράτορα ο οποίος τον κάλεσε στην Πόλη και τον έκανε Αρχιερέα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Σε μια αποστολή στο Morlaix της Γαλλίας, γνωρίζεται με τον γυιό ενός συμβολαιογράφου, που σπουδάζει εκεί ιατρική.

Πρόκειται για τον Νικόλαο που, συναναστρεφόμενος τον άνθρωπο του Θεού, αντιλαμβάνεται ότι είναι η ώρα του μεγάλου «ναι» της ζωής του, -η ώρα που του «έκλεισε μάτι ο Θεός»-, ακολουθεί τον Ραφαήλ στην Ελλάδα και γίνεται μοναχός.

Η Πόλη ζει τις τελευταίες της μέρες…..

Η απελπισία του αυτοκράτορα, οι υποσχέσεις των δήθεν φίλων της Ευρώπης, η προδοσία τους και, πριν από αυτή, η προδοσία της ορθόδοξης πίστης που κορυφώνεται με την λειτουργία της ένωσης των Εκκλησιών, βρίσκουν τους δύο φίλους, από επιλογή, μακριά.

Οι Αγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος δεν παρέστησαν στην λειτουργία που έλαβε χώρα στις 12 Δεκεμβρίου 1452, στην Αγία Σοφία.

Είχαν ήδη εγκαταλείψει την Βασιλεύουσα, νιώθοντας προδομένοι από τις ενδοτικές προς στους Δυτικούς κινήσεις, και βρίσκονταν στη Θράκη.

Μετά την πτώση της Πόλης, καθώς οι Τούρκοι σαρώνουν την Βόρειο Ελλάδα, ο Ραφαήλ και ο Νικόλαος, μέσω Αλεξανδρούπολης, βρίσκουν καταφύγιο στο λιμάνι της Θέρμης, στη Λέσβο.

Ηταν 14 Μαρτίου 1454.

Η Λέσβος απολάμβανε, ακόμη, υψηλών προνομίων από τον Σουλτάνο, ο  ηγεμόνας της έδειχνε σεβασμό στους χριστιανούς και επιπλέον είχε τη Μονή των Καρυών, που την γνώριζε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και πιθανότατα και ο Ραφαήλ.

Ισως όλα αυτά να έπαιξαν ρόλο για την επιλογή του νησιού, ως τόπου προορισμού τους.

ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ - Η ΑΓΙΑ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑ

Η ιστορική Μονή ήταν αφιερωμένη στο γεγονός των Γενεθλίων της Θεοτόκου και στην Αγία Παρασκευή.

Επρόκειτο για ένα μοναστήρι στο λόφο των Καρυών, πάνω από την Λουτρόπολη της Θέρμης που προϋπήρξε ως γυναικείο και είχε καταστραφεί το 1235 από τους Σαρακηνούς.

Πρώτη κτητόρισα ήταν η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Ειρήνη η Αθηναία, η οποία εξορίστηκε στη Λέσβο όπου και πέθανε το 803 μ.Χ.

Η κατασκευή του μοναστηριού πρέπει να έγινε εκείνα τα χρόνια (801- 802) που ήταν παρούσα η ίδια στο νησί.

Το Μοναστήρι ήταν γυναικείο και γεμάτο ζωή μέχρι την 11η Μαίου 1235, οπότε και δέχθηκε επίθεση από Σαρακηνούς.

Ηγουμένη ήταν τότε η Ολυμπία (μετέπειτα Αγία), η οποία υπέστη και τα χειρότερα βασανιστήρια

 Η Ολυμπία είχε μεγάλη αρετή και αγιότητα.

Η μητέρα της καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και ήταν κόρη ιερέως. Είχε δε τρείς αδελφές και έναν αδελφό που ήταν αρχιμανδρίτης.

Μία από αυτές, η Δωροθέα , έγινε μοναχή και κατόπιν ηγουμένη στο Μοναστήρι των Καρυών της Μυτιλήνης.

Η μητέρα της Ολυμπίας , καθώς και οι άλλες αδελφές της, παντρεύτηκαν.

Ο πατέρας της Ολυμπίας έγινε ιερεύς και έζησε στην Πελοπόννησο.

Εκεί γεννήθηκε η Ολυμπία, που πήρε το όνομά της από την ομώνυμη πόλη στην Ηλεία.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της πέθανε και η μητέρα της, από τη λύπη της. Ετσι, έμεινε η Ολυμπία ορφανή και ολομόναχη, σε ηλικία δέκα ετών και την έστειλαν στη Θερμή της Μυτιλήνης , που ήταν ηγουμένη η θεία της Δωροθέα. Η Ολυμπία προόδευσε πολύ στην αρετή και στα 19 της χρόνια έγινε μοναχή. Οταν κοιμήθηκε εν Κυρίω η θεία της Δωροθέα , εξελέγη ηγουμένη.

Ετσι ,σε ηλικία μόλις 25 ετών, έγινε πνευματική μητέρα τριάντα μοναχών.

Στις 11 Μαίου 1235 το μοναστήρι δέχθηκε την επιδρομή πειρατών που είχαν στόχο την ατίμωση των μοναχών.

Κάποιες πρόλαβαν να ξεφύγουν και να καταφύγουν στα βουνά, όπου πολλές τρελλάθηκαν από την φρίκη της επίθεσης, ενώ όσες αντιστάθηκαν σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας γερόντισσας μοναχής, της Ευφροσύνης, που δεν μπορούσε να περπατήσει και να φύγει και αφού την βασάνισαν απάνθρωπα, την κρέμασαν σε ένα δέντρο και την έκαψαν ζωντανή.

Φρικτό ήταν και το μαρτύριο της ηγουμένης  Ολυμπίας η οποία δεν  θέλησε να εγκαταλείψει το Μοναστήρι.

Οι Τούρκοι με αναμμένες λαμπάδες έκαιγαν τις σάρκες της.

Επειτα πύρωσαν μια σιδερένια βέργα και την έβαλαν από το ένα αυτί της και βγήκε στο άλλο.

Κατόπιν , την ξάπλωσαν γυμνή επάνω σε μια σιδερένια πόρτα (θυρόφυλλο) και όπως ήταν την κάρφωσαν επάνω στο σανίδι.

Της έμπηξαν στο σώμα είκοσι μεγάλα καρφιά. Αλλα τρία ακόμη μεγαλύτερα, τα έμπηξαν στο κεφάλι της. Τα δύο μέσα στ' αυτιά της και το τρίτο μέσα στο κρανίο.

Κατόπιν, έβαλαν φωτιά και έκαψαν το Μοναστήρι ολόκληρο, συμπεριλαμβανομένου και του καθολικού.

 Τα οστά της μαρτυρικής ηγουμένης βρέθηκαν, μαζί με τα καρφιά, 725 χρόνια μετά, όπως και των άλλων Αγίων.

Ή Αγία Μεγαλομάρτυς Ολυμπία , ή Οσια Ευφροσύνη και οι 30 Οσιοπαρθένες του Λόφου των Καρυών.

Εκατόν ενενήντα οκτώ χρόνια πέρασαν από την εποχή εκείνη, μέχρι την ημέρα που μια ευκατάστατη  και ευσεβής γυναίκα,  η Μελπομένη, το 1433, με ηγέτη Μυτιλήνης τον  Δορίνο Γαττελούζο αποφασίζει να ξαναφτιάξει το Μοναστήρι -μετά από τάμα προς την Θεοτόκο που θεράπευσε θαυματουργικά το παιδί της Ακίνδυνο-.

 Μετά την θεραπεία, η Μελπομένη αφιέρωσε μέρος της περιουσίας της στο Μοναστήρι και τον ίδιο τον Ακίνδυνο σαν επιστάτη.

Το νέο μοναστήρι λοιπόν, κατασκευάστηκε επάνω από τα ερείπια της παλαιάς γυναικείας Μονής.

Είκοσι χρόνια μετά, όταν έφτασαν στο μοναστήρι ο Ραφαήλ και ο Νικόλαος, βρήκαν εκεί έναν καλόγερο τον Ρουβήμ και τον προαναφερθέντα Ακίνδυνο.

Η αδελφότητα, υπό την ηγουμενία του Αγίου Ραφαήλ,  πέρασε εννέα έτη ομόνοιας αδελφικής, άσκησης και ησυχίας, χάρη στους Γατελούζους - Γενουάτες που είχαν για χρόνια την κυριαρχία του νησιού.

Ο Αγιος φιλοξενούσε στη Μονή φτωχά παιδιά τα οποία βοηθούσε να προκόψουν και στα γράμματα ενώ με τις ιατρικές τους γνώσεις, τόσο ο ίδιος όσο και ο διάκονος Νικόλαος, προσέφεραν σημαντικές ιατρικές υπηρεσίες και λειτουργούσαν στο Μοναστήρι το "PREVENTORIUM", σαν κέντρο προληπτικής ιατρικής.

Την λέξη αυτή είδε χαραγμένη στον τοίχο της Παλαιάς Μονής, η Βασιλική Ράλλη, σε ενύπνιο της.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

 Στις 17 Σεπτεμβρίου 1462, μετά από δεκαεπτά ημερών πολιορκία, το νησί πέφτει στα χέρια των Τούρκων οι οποίοι, αν και καταστρέφουν όλα τα μοναστήρια, δεν πειράζουν το ησυχαστήριο του Αγίου.

Ενδέχεται η συγκεκριμένη Μονή να απολάμβανε των ιδιαίτερων προνομίων που έδιδε τότε –επιλεκτικά- ο πρώτος Πατριάρχης της σκλαβωμένης Πόλης, με την συναίνεση του Σουλτάνου.

Ωστόσο οι καλές μέρες τελείωσαν, έξη μήνες μετά, όταν τον Απρίλιο του 1463 μια τοπική εξέγερση κατά των κατακτητών αλλά και οι διαβολές κάποιου Γερμανού ιατρού, που τον ονομάζει ο Αγιος Ραφαήλ, φέρνουν στο Μοναστήρι τους ξενότουρκους.

Είναι Μεγάλη Παρασκευή, βρέχει καταρρακτωδώς  και στο Μοναστήρι βρίσκονται ο Ηγούμενος  Ραφαήλ, ο Διάκονος Νικόλαος, ο Προεστός Βασίλειος , η γυναίκα του με το μωρό τους, τον μικρό Ραφαήλ, η κόρη τους Ειρήνη, η ανεψιά του προεστού Ελένη και ο Δάσκαλος Θεόδωρος.

 Ο Ραφαήλ στέλνει στο βουνό, στην σπηλιά του γέροντα ασκητή Ιωσήφ, τον επιστάτη Ακίνδυνο και τον μοναχό Σταύρο.

Τα άγια σκεύη, τις εικόνες και τα άμφια, ο ηγούμενος τα είχε, ήδη, ασφαλίσει σε ειδική κρύπτη.

Ο Αγιος Ραφαήλ βγαίνει στην πόρτα της Μονής και αντικρίζει τους Τούρκους που πλησιάζουν.

 Τους φωνάζει ότι το σώμα του μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν ,η ψυχή του όμως ανήκει στον Θεό του.

Αυτοί εξαγριώθηκαν, όρμησαν επάνω τους και άρχισε εκείνο το μαρτυρικό τριήμερο που όμοιο του, σε αγριότητα, δεν ξανάγινε.

Οι Αγιοι αφηγήθηκαν οι ίδιοι, παρουσιαζόμενοι σε ενύπνια και οράματα, τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθησαν.

«Οι Τούρκοι μου έκαναν πολλά μαρτύρια», είπε ο Αγιος Ραφαήλ.

«Πρώτα με χτύπησαν με τα ρόπαλα τους και με έριξαν κάτω παράλυτο.

Έπειτα με κεντούσαν με τα κοντάρια τους, με τραβούσαν από τα γένια και με έσερναν καταγής. Ύστερα με έδεσαν σε μια καρυδιά και με χτυπούσαν απάνθρωπα επί ένα εικοσιτετράωρο".

Όταν με βασάνιζαν, είπα θα αντέξω τα πάντα για το θέλημα του Κυρίου, μέχρι την τελευταία μου πνοή.

Κρεμασμένος, έβλεπα που κλωτσούσαν και κτυπούσαν τους άλλους καλογήρους αλλά έλεγα εδώ, στον αγώνα μέχρι την τελευταία μου πνοή. Γι αυτό είχα και έχω αυτές τις δυνάμεις" φανέρωσε ο μάρτυρας ηγούμενος σε ενύπνιο της Μαρίας Τσολάκη.

Σε ένα άλλο ενύπνιο, τον Ιανουάριο του 1960, ο Αγιος της παρουσίασε, τους τόπους των μαρτυρίων του.

Της έδειξε ένα σημείο κοντά στο Εκκλησάκι και της είπε: "Από εδώ με έσερναν από τα γένια και με κτυπούσαν.

Με κατέβαζαν έως κάτω και πάλι με ανέβαζαν επάνω και με ξανακατέβαζαν, σέρνοντας με στις πέτρες που είχαν βαφτεί κόκκινες, από το αίμα μου. Έπειτα με κρέμασαν ανάποδα, εικοσιτέσσερις ώρες, σε αυτήν την καρυδιά.

Σ’αυτό το δέντρο τελούσαμε κάθε χρόνο την Ανάσταση.

Στο τέλος, με πριόνισαν μέσα στο στόμα και με αποκεφάλισαν".

Η Βασιλική Ράλλη, στις 7 Μαίου 1961, είδε ότι βρέθηκε στις Καρυές, όπου ήταν πολλά παιδιά και έπαιζαν.

 Της έκανε εντύπωση ένα χαμογελαστό κοριτσάκι, περίπου δώδεκα χρονών και το ρώτησε "Τίνος είσαι, καλέ;".

 "Η Ρηνούλα είμαι που με βασάνισαν εδώ οι Τούρκοι"της αποκρίθηκε.

Η Βασιλική αμέσως το αγκάλιασε και άρχισε να το φιλά.

Την αγκάλιασε κι εκείνο και της έλεγε με δάκρυα στα μάτια:

"Να ξέρατε τι υποφέραμε όλοι! 

Να ξέρατε τι μαρτύρια μας έκαναν οι Τούρκοι!

Εμένα, μπροστά στους γονείς μου, μου έριχναν βραστό νερό μέσα στο στόμα, αλλά ο πατέρας μου δεν πρόδωσε τους Έλληνες.

 Έκλαιγε μόνο, που έβλεπε να με βασανίζουν και η μητέρα μου φώναζε σπαρακτικά".

Στις 3 Οκτωβρίου 1961 η Μαρία Τσολάκη είδε ότι ήταν στις Καρυές και κοντά στο κιούπι της αγίας Ειρήνης στεκόταν μια όμορφη γυναίκα, λίγο ψηλή και παχειά, γύρω στα σαράντα. Γυρίζει και της λέει:

"Ξέρεις ποιά είμαι εγώ;  Είμαι η μητέρα της Ειρήνης.

 Το όνομα μου είναι Μαρία.

Να ήξερες τι υποφέραμε από τους Τούρκους!   Όταν μας συνέλαβαν εδώ που είχαμε ανεβεί να κρυφτούμε, πρώτα άρχισαν να βασανίζουν τη Ρηνούλα μου μπροστά στα μάτια όλων.

 Αρπαξαν και το βρέφος, τον μικρό Ραφαήλ που σήκωνα στην αγκαλιά μου, το πέταξαν κάτω και το τσαλαπάτησαν με τα πόδια τους.

Το σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου.

 Από τον πόνο μου παραφρόνησα, φώναζα και ορμούσα να το πάρω.

Με έδεσαν τότε σε ένα δένδρο και με υποχρέωσαν, με αυτόν τον τρόπο, να παρακολουθήσω το μαρτύριο των παιδιών μου.

Δεν άντεξα όμως. Παρόλο που έκλεινα τα μάτια μου να μη βλέπω, ενώ βασάνιζαν τη Ρηνούλα μου, απελπίστηκα πάρα πολύ και μου ήλθε συγκοπή. Εγώ δεν μαρτύρησα, αλλά ο άνδρας μου τράβηξε πολλά μαρτύρια.

Τον Αγιο  Νικόλαο τον είχαν  δέσει σε μια  καρυδιά και βλέποντας να πριονίζουν τον αγαπημένο του Ηγούμενο, με τις πρώτες λόγχες που τον κέντούσαν, έπαθε συγκοπή.

Μετά έβαλαν φωτιά στο Μοναστήρι και έφυγαν.»

Τις  επόμενες ημέρες, ο επιστάτης Ακίνδυνος και ο μοναχός Σταύρος,  βρήκαν τους νεκρούς και αμέσως έτρεξαν στον Σάββα, τον ιερέα του χωριού και με κλάματα, διηγήθηκαν τα όσα συνέβησαν.

 Τυφλός και ανήμπορος στα 112 χρόνια του ο ιερέας κατάφερε με την βοήθεια των δύο άλλων, να ανέβει στο Λόφο των Καρυών κρυφά.

«Οταν φθάσαμε , αφηγείται ο ίδιος, «γονάτισα πάνω απο το Αγίασμα και παρακάλεσα :

Θεέ μου , δός μου το φώς μου να τους ιδώ για τελευταία φορά.

 Επλυνα τα μάτια μου με λίγο αγίασμα, που μου έδωσε ο Ακίνδυνος .

Την ίδια στιγμή βγήκε μια λάμψη και ανέβλεψα.

Ομως αυτό που είδα να μην αξιώνεται κανείς να το βλέπει. Το Αγίασμα γεμάτο αίματα, τα σώματα των Μαρτύρων μέσα στο αίμα και ο πολυαγαπημένος  μου ηγούμενος Ραφαήλ, κρεμασμένος ανάποδα σε μια καρυδιά και σφαγμένος.

Τους θάψαμε με κλάματα και έπειτα ο Ακίνδυνος με τον Σταύρο με κατέβασαν πάλι στο χωριό.

Ο λευίτης έζησε άλλες εννέα ημέρες και πέθανε σε ηλικία 112 χρονών.

Τον άγιο Ραφαήλ, σαν ηγούμενο, τον έθαψαν μέσα στην καμένη Εκκλησία ενώ τον άγιο Νικόλαο στο αριστερό προαύλιο.

 Ο μοναχός Σταύρος προσωρινά μόνο, γλίτωσε από την σφαγή.

Οπως αποκάλυψε η ίδια η αγία Ειρήνη στον Κώστα Κανέλλο -στο ενύπνιο της 2ας Δεκεμβρίου 1961-  ένας από τους καλογήρους , ο πατήρ Σταύρος,

έφυγε και σώθηκε.

 «Ειναι αυτός που μας έθαψε» είπε η Αγία «Επειδή δεν μπορούσαν να τον βρούν , βγήκαν αποσπάσματα στα βουνά και τον γύρευαν.

Τέλος τον έπιασαν ,τον κατέβασαν στο ίδιο μέρος όπου σκότωσαν εμάς και τον σκότωσαν και εκείνον.

Ενας χριστιανός τον έθαψε κοντά στην εκκλησία.»

Εμεινε μόνος του πια ( στο βουνό ) ο επιστάτης Ακίνδυνος να περιμένει τον Ηγούμενο Ραφαήλ να έρθει να τον πάρει, όπως του είχε υποσχεθεί.

Ένα χρόνο μετά την σφαγή, Τούρκοι πιάνουν και αυτόν και τον αποκεφαλίζουν, κλείνοντας το λουτρό αίματος. 

Μετά την σφαγή στο Μοναστήρι, επάνω από τον τάφο του αγίου, έκτισαν ένα χαμηλοτάβανο εκκλησάκι, με πορτούλα, για να μπαίνουν και να προσκυνούν το λείψανο του.

Από τότε μέχρι σήμερα (και πιστεύουμε καιέως της συντελείας), ο Αγιος Ραφαήλ και οι συναθλήσαντες Αγιοι των Καρυών μπαινοβγαίνουν στις ζωές των ανθρώπων, φορτωμένοι τα δώρα Θεού, οι δε μεσιτείες τους -με τα θάρρητα των μαρτυρικών τους αιμάτων- βρίσκουν θέση στα πόδια του παντοδότη Χριστού.

(Τα κείμενα των Αγίων άρχισαν να δημοσιεύονται εδώ, την ημέρα των γενεθλίων της κόρης μου –που απολαμβάνει τις ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ- και ολοκληρώνονται σήμερα που είναι η γενέθλια ημέρα του γυιού της Παντελεήμονα- Ραφαήλ, για τον οποίον ζητούμε, ταπεινά, τις πρεσβείες των εν Θερμή αγίων.)