Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ

ΚΑΤΆ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΕ 1 – 13. 
1 Τότε, η βασιλεία των ουρανών θα είναι όμοια με δέκα παρθένες, οι οποίες, αφού πήραν τα λυχνάρια τους, βγήκαν σε συνάντηση του νυμφίου.
2 Όμως, απ' αυτές πέντε ήσαν φρόνιμες, και πέντε μωρές.
3 Οι οποίες μωρές, αφού πήραν τα λυχνάρια τους, δεν πήραν μαζί τους λάδι•
4 οι φρόνιμες, όμως, πήραν λάδι στα δοχεία τους μαζί με τα λυχνάρια τους.
5 Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόνταν.
6 Στο μέσον, όμως, της νύχτας έγινε μια κραυγή: Να! ο νυμφίος έρχεται• βγείτε έξω σε συνάντησή του.
7 Τότε, σηκώθηκαν όλες εκείνες οι παρθένες, και ετοίμασαν τα λυχνάρια τους.
8 Και οι μωρές είπαν στις φρόνιμες: Δώστε μας από το λάδι σας• επειδή, τα λυχνάρια μας σβήνουν.
9 Και οι φρόνιμες απάντησαν, λέγοντας: Μήπως και δεν φτάσει για μας και για σας• γι' αυτό, καλύτερα πηγαίνετε σ' αυτούς που πουλάνε, κι αγοράστε για τον εαυτό σας.
10 Και ενώ έφευγαν για να αγοράσουν, ήρθε ο νυμφίος• και οι έτοιμες μπήκαν μαζί του μέσα στους γάμους, και η θύρα κλείστηκε.
11 Και ύστερα, έρχονται και οι υπόλοιπες παρθένες, λέγοντας: Κύριε, Κύριε, άνοιξέ μας.
12 Και εκείνος απαντώντας είπε: Σας διαβεβαιώνω, δεν σας γνωρίζω.
13 Αγρυπνείτε, λοιπόν, επειδή δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα, κατά την οποία έρχεται ο Υιός τού ανθρώπου.

Πλούσια σε πνευματικά μηνύματα η σημερινή μας παραβολή. Την ονομάζουμε η παραβολή των 10 παρθένων, θα μπορούσαμε όμως να την ονομάσουμε και η παραβολή της κλειστής πόρτας. 
Ο σκοπός της ιδιαίτερα σοβαρός, αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρος. Θέλει να τονίσει το πνεύμα του Θεού την εγρήγορση, την ετοιμότητα, την προετοιμασία και γενικότερα την κατάσταση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο χριστιανός, ιδιαίτερα στις έσχατες μέρες που διανύουμε.
Ημέρες που δείχνουν πόσο κοντά είναι η ημέρα του Κυρίου. Καθώς παρατηρούμε τα σημεία γύρω μας, μία σκέψη μέσα από το λόγο του Θεού θα πρέπει να διακατέχει όλους μας : «Καταβήσεται εξ’ ουρανού, με κέλευσμα, με φωνή αρχαγγέλου, με σάλπισμα Θεού» (Α΄ Θεσσαλ Δ. 16).
Η παραβολή μας μιλάει για 10 παρθένες που είχαν σκοπό να προϋπαντήσουν τον ερχόμενο νυμφίο που θα ερχόταν μέσα στη νύκτα για να λάβει τη νύφη του και να ζήσει μαζί της. Ήταν όλες λευκές, απαστράπτουσες, εκλεκτές, κρατούσαν ωραίες, στολισμένες λαμπάδες, όλα γιορταστικά.
Μεγάλος ο ενθουσιασμός, η χαρά, όμως καθώς η ώρα περνούσε διαπίστωναν, όλο και πιο πολύ, ότι ο νυμφίος αργούσε να έρθει. Για να μην σπεύσουμε να βρούμε δικαιολογίες και να ρίξουμε αλλού τις ευθύνες, ο Λόγος του Θεού μας δίνει μια πολύτιμη πληροφορία. (Β΄Πέτρου Γ 8,9). «Εν δε τούτο ας μη σας λανθάνει αγαπητοί, ότι παρά Κυρίω μια ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσιν τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν».
Δεν βραδύνει, μακροθυμεί ο Κύριος…… Δεν ήρθε εδώ και 2011 χρόνια, τώρα θα έρθει;;….. λένε οι αρνητές. Δεν καθυστερούσε ο Κύριος τον κατακλυσμό για 130 χρόνια, που κατασκευάζετο η κιβωτός, περίμενε ο Κύριος, δεν βιαζόταν, περίμενε κάποιες, κάποια ψυχή να μπει μέσα στην κιβωτό. Έχει μια αρχή ο Κύριος, θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια». (Β΄ Πέτρου Γ : 9).
Μια ωραία ομάδα από 10 αγνές, παρθένες. Καμία διαφορά μεταξύ τους. Η μία καλύτερη από την άλλη και το κυριότερο ήσαν μέσα από την ίδια εκκλησία, είχαν τα ίδια πιστεύω, την ίδια θεολογία, έψελναν τους ίδιους ψαλμούς, λάτρευαν μαζί τον Κύριο και περίμεναν και οι 10 να έρθει ο νυμφίος για να τον προϋπαντήσουν, ήταν έτοιμες, με αναμμένες τις λαμπάδες περίμεναν μέσα σ’ ένα κλίμα γιορταστικό. Κάποια στιγμή, η μία μετά την άλλη, και οι δέκα νύσταξαν και αποκοιμήθηκαν. 
Καμία απολύτως διαφορά δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν τα ανθρώπινα μάτια, γιατί οι άνθρωποι αποβλέπουν στο φαινόμενο, όμως η κρίση του Θεού ήταν άλλη. Ο Κύριος, που αποβλέπει στην καρδιά έρχεται να μας δώσει μια άλλη πληροφορία. Οι πέντε από αυτές ήταν φρόνιμες, οι άλλες πέντε ήταν μωρές (εδ. 2). 
Ξαφνικά μέσα στην νύκτα (καθ’ ήν ώραν δεν στοχάζεστε Ματθ. ΚΔ : 44) ακούστηκαν, πολύ κοντά, δυνατές φωνές : «Ιδού ο νυμφίος έρχεται». 
Τότε φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν μέσα από τον ύπνο και έτρεξαν να ετοιμασθούν για να συναντήσουν τον νυμφίο. Εδώ ακριβώς συνέβη και η τραγωδία. Μόνον οι 5 μπήκαν μέσα στους γάμους, οι άλλες 5 έμειναν απ’ έξω. Τι έφταιξε, τι είχε συμβεί. Καθώς και οι 10 ξύπνησαν και βγήκαν έξω να προϋπαντήσουν τον νυμφίο, οι πέντε απ’ αυτές δεν πήραν μαζί τους λάδι για τις λαμπάδες τους. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τους. 
Φαίνεται εδώ ο λάδι να είναι κάτι πολύ σημαντικό. Να είναι κάτι καθοριστικό για τη δικαίωση του ανθρώπου. Θα λέγαμε ότι είναι το πιο σημαντικό στη σχέση μας με το Θεό, το οποίο δεν είναι από μας, αλλά χρειάζεται να το λάβουμε απ’ αλλού και είναι αυτό που μας δίνει φως.
Άραγε τι να συμβολίζει εδώ το λάδι. Μήπως την πίστη. Όχι. Και οι 10 παρθένες πίστευαν ότι θα έρθει ο νυμφίος. Την αγάπη. Όχι. Είχαν αγάπη. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο του Θεού. Μονάχα το πνεύμα του Θεού μπορεί να δώσει είναι ικανό να δώσει μια ζωή γεμάτη με το φως του Χριστού και να διαλύσει το πνευματικό σκοτάδι, που όλο και πιο πολύ απλώνεται γύρω μας. 
Υπάρχουν μέλη των εκκλησιών που αρκούνται σε μια γενική, ακαθόριστη πίστη. Αρκούνται σε μια πίστη που διακρίνεται από εξωτερικούς τύπους (λυχνάρι), χωρίς εσωτερικό περιεχόμενο (πίστη). 
Προσέχουν πάρα πολύ το λυχνάρι, αλλά εσωτερικά μέσα στη ζωή τους, δεν υπάρχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Κρατούν το λυχνάρι, αλλά δεν έχουν φροντίσει για το περιεχόμενο του λυχναριού που είναι το λάδι, το οποίο θα δώσει το φως στον άνθρωπο. Έτσι το ωραίο και καλλωπισμένο λυχνάρι μένει σβηστό. Πρόκειται για μία τυπολατρική πίστη, αληθινά νεκρή. 
Τούτες οι 10 παρθένες, μπορεί να είχαν την ίδια θρησκεία, όμως δεν είχαν το ίδιο πνευματικό περιεχόμενο. Οι πέντε απ’ αυτές ήταν θρησκευόμενες, αλλά δεν ήταν πνευματικές. Δεν είχαν εκείνη τη στενή σχέση ζωής και καθοδήγησης από το Θεό. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ θρησκευόμενου και πνευματικού ανθρώπου. Το πρώτο είναι φυσικό και το έχουν όλοι οι άνθρωποι. Το δεύτερο είναι αποτέλεσμα προσωπικής πείρας με το θεό. Είναι μια ζωή συνέχειας και συνέπειας μέσα στο θέλημα Εκείνου, καθοδηγούμενη από το Πνεύμα το Άγιο. 
Αυτή η θρησκευτικότητα έκανε τις 5 μωρές να ζητήσουν τη συντροφιά με τις φρόνιμες. Όμως εκείνη την κρίσιμη ώρα αυτό δεν τις βοήθησε ώστε να έρθουν κοντά στο νυμφίο. Ικανοποιούσαν τη σχέση τους με το Θεό, ώστε να μείνουν θρησκευόμενες. Δεν προχώρησαν σε μια εσωτερική αναγέννηση, σε μία ζωντανή επικοινωνία με τον ζωντανό και αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μέσα στις εκκλησίες. Χριστιανοί, χωρίς το Πνεύμα του Χριστού. 
Πρόκειται ασφαλώς για τραγωδία. Είναι πολύ καλύτερα να είναι κανείς του κόσμου. Αρνητής του Χριστού, παρά να είναι Χριστιανός, χωρίς το Πνεύμα του Χριστού. Των 5 μωρών παρθένων είχε αλλάξει η ζωή τους, αλλά δεν είχαν αναγεννηθεί. Αλλαγή σημαίνει. Ο αμαρτωλός καθώς ακούει το λόγο του Θεού, αλλάζει κατεύθυνση ως προς την αμαρτία. Ο μέθυσος δεν μεθάει, ο κλέπτης δεν κλέβει, και ο κλέπτης δεν κλέβει πλέον. Όλα αυτά είναι καλά και απαραίτητα. Όμως δεν θα πρέπει να στεκόμαστε εκεί. Όλα τούτα τα τηρούσε απαρέγκλιτα ένας μεγάλος θεολόγος που υπήρχε στον Ισραήλ την εποχή του Χριστού και που άκουγε στο όνομα, Νικόδημος. Καλά όλα αυτά, αλλά Νικόδημε, του είπε ο Κύριος, αλλά αν δεν γεννηθείς άνωθεν (αναγεννηθείς) δεν μπορείς να μπεις στη βασιλεία των ουρανών. (Ιωάνν. Γ : 3). 
Αργούσε ο Νυμφίος, σύμφωνα με τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Η νύχτα απλώθηκε παντού. Αλήθεια πόσο σκοτάδι έχει απλωθεί γύρω μας. Σκοτάδι πνευματικό. Νομίζει ο άνθρωπος ότι έχει προοδεύσει, στηριζόμενος στην τεχνολογική του πρόοδο, όμως έχει βαθύ σκοτάδι για τα πράγματα του Θεού. Παντού σκοτάδι. Μέσα σε τούτο το σκοτάδι καθώς βρέθηκαν οι 10 παρθένες, άρχισε τη μία μετά την άλλη να τις παίρνει ο ύπνος. 
Κοιμήθηκαν τις τελευταίες στιγμές, την ώρα που θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα θερμές, ζωντανές, ξάγρυπνες. Το είχαν ανάγκη οι ίδιες, το είχαν ανάγκη οι γύρω τους να τις βλέπουν ξάγρυπνες να διαλαλούν εκείνο το «καταβήσεται εξ’ ουρανού και οι αποθανώντες εν χριστώ, αναστήσονται πρώτον. Οι ζώντες οι περιληπόμενοι αρπαγησόμενθα εν νεφέλαις, εις απάντησιν του Κυρίου, και μετά του Κυρίου εσώμεθα. (Α΄ Θεσσαλ. Δ : 16).
Είχαν το μεγάλο προνόμιο να γνωρίζουν, για τον ερχομό του Κυρίου και δεν έμειναν ξάγρυπνες για να το διακηρύξουν, να το ακούσουν και άλλες ψυχές και να σωθούν, έστω και την τελευταία ώρα. Μέρες έσχατες, πονηρές, πόσο ο καθένας από μας κοιμάται πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Και τι συνέπειες έχει τούτος ο ύπνος για μας, για τους αδελφούς μας, για τους ανθρώπους γύρω μας. 
Πότε ένας πιστός, μία εκκλησία έχει κοιμηθεί. Όταν δεν μιλάει για τον Κύριο. Μπορεί σε άλλους τομείς να υπάρχει πλούσια δραστηριότητα, ωραία κηρύγματα, φυλλάδια, εκδηλώσεις κλπ. Όμως όλα τούτα δεν αρκούν. Υπάρχει μέσα στην καρδιά μας ο πόθος και το πάθος για τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Υπάρχει άσβεστη αγάπη για Εκείνον, που τόσο πολύ μας αγάπησε; (Ιωάννης Γ: 16). Τούτο το διακηρύττουμε ή ντρεπόμαστε να το πούμε για να ξυπνήσουν και άλλες ψυχές. 
Πράγματι στην εποχή μας είναι δύσκολο να συναντήσεις έναν ξάγρυπνο Χριστιανό. Να έχει την καρδιά του αφιερωμένη στον Κύριο και να κράζει : «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκαλ. ΚΒ : 20). Να μένει ξάγρυπνος για να ξυπνάει και τους άλλους γύρω του. 
Φρόνιμες και μωρές κοιμήθηκαν. Ξαφνικά μέσα στο βαθύ ύπνο και μέσα στο πυκνό σκοτάδι, ακούστηκαν τα όργανα, οι φωνές: «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εν τω μέσω της νυκτός….». Είχαν αρχίσει από πολύ μακριά να ακούγονται οι χαρούμενες κραυγές, αλλά λόγω του ύπνου δεν κατάλαβαν τίποτα. Τα σημεία των καιρών βοούν στις ημέρες μας ότι ο Κύριος έρχεται, όμως ο πνευματικός ύπνος δεν μας αφήνει να το κατανοήσουμε. Την τελευταία στιγμή, φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν. 
Ξύπνησαν και έτρεξαν να ανάψουν τις λαμπάδες τους. Όμως τι κρίμα, οι μισές απ’ αυτές άναψαν. Οι άλλες μισές έμειναν σβηστές γιατί δεν είχαν λάδι. Τρέξανε εκείνη την ώρα να αγοράσουν αλλά δεν πρόλαβαν. 
Και όταν ο Θεός έκλεισε την πόρτα της κιβωτού και άρχισε ο κατακλυσμός, οι άνθρωποι ξύπνησαν, όμως ήταν αργά πλέον. Όταν ο Θεός άρχισε να βρέχει πυρ και θείον στα Σόδομα και τα Γόμορρα, οι άνθρωποι ξύπνησαν, όμως ήταν πολύ αργά πλέον. 
Τούτη η αρνησίθεη ανθρωπότητα, που χλευάζει το Θεό, που αρνείται τον Ιησού Χριστό, ως κεχρησμένο από το Θεό Σωτήρα, που απορρίπτει τον αιώνιο Λόγο του Θεού, που διώκει εκείνους που έμειναν ξάγρυπνοι και κηρύττουν Εκείνον, θα έρθει η ώρα που θα ξυπνήσουν, όμως θα είναι πολύ αργά. 
Οι λαμπάδες τους έμειναν σβηστές γιατί δεν είχαν λάδι. Πόσες ευκαιρίες τους είχε δώσει ο Κύριος να συλλογιστούν τα πράγματα τα δικά Του. Να αγοράσουν λάδι, να πληρωθούν με το Πνεύμα το Άγιο και τις αμέλησαν. Πόσες ευκαιρίες τους έδωσε για να γνωρίσουν πνευματικά το Θεό να συνδεθούν μαζί του και να λατρεύσουν αυτόν «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάνν. Δ. 24), και όχι τυπικά, τυπολατρικά. Αλήθεια πόσες ευκαιρίες δίνει και σήμερα ο Θεός στον καθένα από μας για να αποκτήσουμε μια στενή πνευματική σύνδεση μαζί του και πόσο εμείς αμελούμε. Τούτες οι μωρές παρθένες διακήρυτταν ότι θα έλθει ο νυμφίος, όμως στο βάθος της καρδιάς τους δεν το πίστευαν, γι’ αυτό άλλωστε και κοιμήθηκαν, χωρίς να είναι προετοιμασμένες.
Οι φρόνιμες πίστευαν πραγματικά ότι θα έρθει ο νυμφίος και είχαν προετοιμαστεί για το σκοπό αυτό, όμως καθώς και αυτές ατόνησαν, καθώς και αυτές κοιμήθηκαν, έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία να ξυπνήσουν και τις μωρές, την τελευταία ώρα. Έπαψαν τις έσχατες ώρες να φέγγουν μέσα στο σκοτάδι. Να φέγγουν για να ξυπνήσουν και άλλες ψυχές που το είχαν ανάγκη. 
Ξαφνικά, φρόνιμες και μωρές, ξύπνησαν.
Τι τραγωδία οι μισές λαμπάδες δεν άναβαν. 
Εκείνη την ημέρα μπροστά στον Κύριο θα παρουσιαστούν ψυχές κρατώντας διάφορες λαμπάδες. Τις λαμπάδες των καλών έργων και της αυτοσωτηρίας τους. Της προσπάθειάς τους να σωθούν με μόνοι τους με τα έργα τους, όμως τούτες οι λαμπάδες, εκείνη την κρίσιμη ώρα θα μένουν σβηστές, δεν θα ανάβουν, δεν θα έχουν λάδι, γιατί όλη τούτη η προσπάθεια δεν ήταν από το Πνεύμα το Άγιο. 
Δεν θα ανάβουν τούτες οι λαμπάδες γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από μόνος του, όσα έργα, όσους τύπους και αν ακολουθήσει. Ο Παύλος διακηρύττει : «Εάν ο άνθρωπος σωζώταν με τα έργα του Νόμου, τότε ο Χριστός, εις μάτην απέθανε» (Γαλάτ. Β: 21). Η Βίβλος διακηρύττει: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών και του Αρνίου» (Αποκ. Ζ : 10).
Η αυτοσωτηρία (η προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί από μόνος του), εκείνη την ημέρα είναι καταδικασμένη να σβήσει γιατί είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Πίστη, ύμνος, κήρυγμα, αγάπη, που δεν είναι από το Πνεύμα του Θεού, αλλά είναι, χωρίς πίστη, φτιαχτά και ανθρώπινα, εκείνη την ημέρα μπροστά στο αιώνιο βήμα θα καταρρεύσουν.
Μια άλλη λαμπάδα που δεν θα ανάβει στην παρουσία Εκείνου είναι η «άδεια ομολογία». «Κύριε εμείς δεν μιλήσαμε στις πλατείες για το όνομά σου, δεν κάναμε θαύματα», (Λουκ. ΙΓ : 26). Αλήθεια σας λέω, δεν σας γνωρίζω. Ομολογία που θα είναι ένα ωραίο χρυσό, γυαλισμένο λυχνάρι, χωρίς λάδι. 
Μια άλλη λαμπάδα που θα μένει σβηστή είναι η «Ψεύτικη ελπίδα». Νόμιζαν ότι ήταν εντάξει με τον Κύριο, ότι ήταν πιστές και αφιερωμένες σ’ αυτόν, αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Πόσες φορές τούτη η ψεύτικη ελπίδα εξαπατά τον άνθρωπο και τον εμποδίζει στο να διακρίνει την πραγματική του θέση απέναντι στο Θεό και να τακτοποιηθεί. Χρειάζεται ταπεινότητα, μελέτη, προσευχή. Ο Κύριος να αποκαλύψει στον καθένα από μας που πραγματικά βρισκόμαστε στη σχέση μας με Εκείνον. 
Υπάρχει και μια άλλη λαμπάδα που δεν θα ανάβει. Λέγεται «θρησκευτική συναναστροφή». Φρόνιμες και μωρές ήταν μαζί. Κοιμόντουσαν στο ίδιο κρεβάτι, (δύο θα κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, ο ένας θα αρπάζεται, ο άλλος θα αφήνεται Λουκ. ΙΖ : 35), είχαν στενή θρησκευτική συναναστροφή. Μαζί στην πίστη, στις συναθροίσεις, στη διδασκαλία, στις διάφορες εργασίες, όμως δεν είχαν όλες την ίδια συναναστροφή με το Πνεύμα το Αγιο. Ταύτα εγράφησαν για τη διδαχή μας. 
Οι 5 μωρές παρθένες δεν είχαν συναντήσει οι ίδιες το Θεό. Μπορούσαν να λένε για το Θεό, αλλά δεν μπορούσαν να πουν εκείνο το θαυμαστό : «ο Θεός μου». Δεν είχαν, δια Ιησού Χριστού, συμφιλιωθεί μαζί του, γνώριζαν εξ’ ακοής για το Θεό, αλλά η καρδιά τους δεν είχε αφεθεί σ’ αυτόν. Στην καλύτερη περίπτωση, κάπου σε μια γωνία της καρδιάς τους, προσπαθούσαν να βάλουν και τον Κύριο. 
Όλες τούτες οι λαμπάδες δεν ανάβουν εκείνη την ημέρα μπροστά στην παρουσία του Κυρίου. Δεν θα ανάβουν γιατί είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Είναι υποκατάστατα τα οποία έφτιαξε ο άνθρωπος μέσα στην αμαρτία του και μέσα στην κενή πνευματική του ζωή. 
Οι μωρές παρθένες δεν είχαν ζωντανή επαφή με τον αληθινό Θεό, είχαν μάθει να στηρίζονται στην πίστη των άλλων και γι’ αυτό όταν κατάλαβαν ότι δεν είχαν λάδι, φώναξαν στις άλλες, «Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδαι ημών σβήνονται». Τι δύσκολη εκείνη ώρα αντί να ταπεινωθούν και να ζητήσουν συγνώμη, έτρεξαν στους ανθρώπους για να λάβουν βοήθεια. Πόσοι άνθρωποι καθημερινά ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο. 
Η απάντηση των φρονίμων. «Υπάγετε αγοράσατε εις εαυτάς». Πρέπει να συναντηθείς ο ίδιος με το Θεό, να αναγνωρίσεις την αμαρτωλότητά σου, να δεχθείς το έλεος και την αγάπη του, να ζητήσεις να σε πλύνει με το αίμα του Ιησού Χριστό και να σωθείς. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για σωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία του. 
Ο νυμφίος μπήκε στο σπίτι και οι «έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους». Ϋστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι λέγουσαι. Κύριε άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπε: Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω».
Τραγωδία. Ναυάγιο, όλεθρος, καταστροφή, ίσως και αυτές οι λέξεις να μην αρκούν για να χαρακτηρίσουν το μέγεθος του κακού. Να είσαι άφρων και να λες καθημερινά. Δεν υπάρχει Θεός. Είναι κάτι που επέλεξες και θα δεχθείς τα αποτελέσματα μέσα στη ζωή. Όμως να είσαι μέσα στην εκκλησία, να περιμένεις μια ζωή το Χριστό και Αυτός έλθει να μείνεις απ’ έξω από την πόρτα. Να διακηρύττεις ότι είσαι μέλος της Εκκλησίας του Χριστού και να μοιραστείς τη μοίρα του κόσμου, να είσαι η νύμφη του Χριστού και να μην παραβρεθείς στους γάμους, αυτό δεν μπορεί με ανθρώπινα λόγια να χαρακτηριστεί. 
Είναι τώρα που οι μουσικές ακούγονται από μακριά. Τα βήματα του ερχόμενου νυμφίου πλησιάζουν. Ο Κύριος έρχεται. Ας κοιτάξουμε τις λαμπάδες μας, ας εξετάσουμε την πνευματική μας ζωή μας. Είναι πληρωμένη με το Πνεύμα το Άγιο. Ας αναλογισθούμε την κλειστή πόρτα. Ας αναλογιστούμε την φωνή Εκείνου. «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω».
Ας παραμείνουμε μέσα στο σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας, φώτα αναμμένα, για μας και για τους γύρω μας και ας περιμένουμε Εκείνον που θα έρθει για να παραλάβει τους δικούς Του. 
Ας θυμόμαστε πάντοτε το παράπονο του Ιησού προς τους μαθητές του, μετά την προσευχή του στη Γεσθημανή. (Ματθ. ΚΣ 40 – 45) Και έρχεται προς τους μαθητάς και ευρίσκει αυτούς κοιμωμένους, και λέγει προς τον Πέτρον• Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ' εμού;
41 αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.
42 Πάλιν εκ δευτέρου υπήγε και προσευχήθη, λέγων• Πάτερ μου, εάν δεν ήναι δυνατόν τούτο το ποτήριον να παρέλθη απ' εμού χωρίς να πίω αυτό, γενηθήτω το θέλημά σου.
43 Και ελθών ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους• διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι.
44 Και αφήσας αυτούς υπήγε πάλιν και προσευχήθη εκ τρίτου, ειπών τον αυτόν λόγον.
45 Τότε έρχεται προς τους μαθητάς αυτού και λέγει προς αυτούς• Κοιμάσθε το λοιπόν και αναπαύεσθε• ιδού, επλησίασεν η ώρα και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.
Το παράπονο του Κυρίου. Λίγο χρειάστηκε να μείνετε ξάγρυπνοι….. και δεν μπορέσατε. 
Εύχομαι όλοι εκείνη την ημέρα να μπούμε πλούσια στη βασιλεία του Θεού. Να ακούσουμε από τον ίδιο το Θεό, εκείνα τα ευλογημένα λόγια : «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθεις σωστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει». (Ματθ. ΚΕ : 21).
Μακάριος ο Δούλος ων ευρίσκει γρηγορούντα. (Αποκ. ΙΣ : 15). Ο Κύριος έρχεται και μετ’ Αυτού φέρει τον μισθόν Αυτού …..