«ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΕ ἀπὸ τὴν Σκήτη τῶν Ἁγίων Πατέρων» [Παραμυθητικὴ Ἐπιστολὴ] (Χαρ. Μπούσιας)

Παραμυθητικὴ Ἐπιστολὴπρὸς τοὺς Πατέρας τῆς Σκήτεως τῶν Ἁγίων Πατέρων,
πρὸς τὴν Γερόντισσαν τοῦ Ἱεροῦ Παρθενῶνοςτοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου Χίουκαὶ τὴν ἐν Χριστῷ συνοδείαν αὐτῆς,

πρὸς τὴν Γερόντισσαν τῆς Μονῆς Ταξιαρχῶν Νενήτωνκαὶ τὴν ἐν Χριστῷ συνοδείαν αὐτῆς,

πρὸς τὴν Γερόντισσαν τῆς Μονῆς Ἁγίας Ματρώνης Χαλάνδρωνδιὰ τὴν κοίμησιν τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν πατρός,Γέροντος Ἀμβροσίου, τοῦ Ἁγιοπατερίτου

.         Ὁ πεφιλημένος μας Γέροντας Ἀμβρόσιος, ὁ πνευματοκίνητος καὶ χριστοφίλητος, ὁ ὁμόζηλος τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς τοῦ κτίτορος τῆς Ἱερᾶς Σκήτεως τοῦ Προβατείου ὄρους καὶ τοῦ Παρθενῶνος τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τοῦ Χίου, καὶ πνευματικός σας καθηγητητὴς καὶ πατέρας, βρίσκεται ἤδη εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος. Ἐξεμέτρησε τὸ ζῆν καὶ ἡρπάγη «ἵνα μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολομ. 4, 11) καὶ ὡς Ἄγγελος συναυλίζεται μὲ Ἀγγέλους στὰ σκηνώματα τῆς Ἄνω Πόλεως.
.         Ἕνας Ἄγγελος φτερούγησε ἀπὸ τὴν Σκήτη τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῆς μυροβόλου μας Χίου, μέσα στὴν ἄνοιξη, ἕνα Χειρουβεὶμ πέταξε ἀπὸ τὰ ψηλώματα τοῦ Προβατείου ὄρους, γιὰ νὰ φθάσει στὴν τελικὴ δόξα, τὴν ἄρρητη καὶ ἀτελεύτητη, νὰ σταθεῖ δίπλα στὴν Παναγιά μας, στὸν Ταξιάρχη Μιχαήλ, στὸν Ὅσιο Παχώμιο, στὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, στὴν Ἁγία Ματρώνα, καὶ νὰ προσκυνήσει τὴν Τριαδική μας Θεότητα, ποὺ τὸν κάλεσε κοντά της, γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσει ἀπὸ τοὺς κόπους του καὶ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα.
.         Ἕνας Ἄγγελος μὲ πρόσωπο ὁλόφωτο καὶ καρδιὰ πάναγνη, ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος, ἄφησε τὴν σκοτεινιὰ τοῦ μάταιου τούτου κόσμου γιὰ νὰ ἀπολαύσει τὴν ὑπὲρ νοῦν φωτεινότητα τῆς οὐράνιας Βασιλείας, τῆς πολιτείας τῶν Ἀγγέλων. Ἕνας Ἄγγελος συνεπέστατος στὰ λειτουργικά του καθήκοντα, ἕνας Ἄγγελος ἀκάματος στὸ πνευματικὸ ἔργο, ἕνας Ἄγγελος προσφορᾶς καὶ ἀγάπης, ἕνας Ἄγγελος συμπαραστάσεως στοὺς ἐμπεριστάτους, ποὺ ἐφάρμοζε τὴ ρήση, «μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Ματθ. ϛ´ 3). Ἕνας Ἄγγελος ποὺ ἀγρυπνοῦσε στὴ θεϊκὴ δοξολογία καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ὁμολογεῖ ὅτι «ὁ ζῆλος ´τοῦ οἴκου Σου κατέφαγέ με, Κύριε» (Ψαλμ. 68, 10).
         Τὸ πέρασμα τοῦ Γέροντος Ἀμβροσίου ἀπὸ τὴν Σκήτη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὸν Παρθενῶνα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Ταξιάρχη τῶν Νενήτων καὶ τὴν Ἁγία Ματρώνα ἦταν μιὰ αὔρα παρακλητική. Κατεύθυνε ψυχές, ἀνακαίνιζε ἐρειπωμένες ἀπὸ τὸν πανδαμάτορα χρόνο πτέρυγες, ἔκτιζε νέες οἰκοδομές, ὁραματιζόταν ἔργα ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ μοναδικῆς ὡραιότητος, σκορποῦσε χαρὰ σὲ ὅλους. Τὸ χαμόγελό του, ἡ πνευματική του πατρότητα, οἱ συμβουλές του, ἡ ἐμμονή του στὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ἡ τήρηση μέχρι κεραίας τῶν πατρικῶν παραδόσεων, ἡ φιλοξενία του, ἀκόμη καὶ οἱ αὐστηρὲς μερικὲς φορὲς ὑποδείξεις του εἶχαν μιὰ ἰδιαίτερη χάρη. Τὸν καμαρώναμε βλέποντάς τον νὰ προκόπτει στὴν ἡλικία καὶ στὶς γνώσεις καὶ νὰ μεταλαμπαδεύει τὴ φλόγα τῆς καρδιᾶς του σὲ ὅλους μας, ποὺ τὸ πνευματικό μας λάδι στὸ λύχνο τῆς πίστεως ἦταν ὑπὸ ἐξάντληση. Ὅλοι μαθαίναμε ἀπὸ αὐτόν, ποὺ τὸν θεωρούσαμε πνευματικὸ καθοδηγητὴ καὶ διδάσκαλό μας σοφώτατο. Σκύβαμε καὶ ἀφουγκραζόμαστε τοὺς κτύπους τὴς καρδιᾶς του, ποὺ ἦταν χτύποι ἀγάπης ἀφειδόλευτης, χτύποι ζωῆς εὐθείας καὶ ὑποδειγματικῆς, γιατὶ δὲν γνώριζε τὴ δολιότητα, τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν κακία τοῦ κόσμου. Ἤταν τὸ καμάρι μας ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ. Καμάρι τῆς Χίου, καμάρι τῆς γειτονιᾶς σου, στὸ Βροντάδο, καμάρι τῶν οἰκογενῶν του, καμάρι τῆς πνευματικῆς κυψέλης τῆς Ἁγίας Ματρώνας, καμάρι τοῦ Προβατείου, καμάρι τοῦ Παρθενῶνος τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ἀφοῦ βάδιζε στὰ ἴχνη τοῦ κτίτορος του, τοῦ Ὁσίου μας Παχωμίου, τὸν ὁποῖο ἀνέδειξε καὶ ὁ ὁποῖος, εἴμαστε πεπεισμένοι, ὅτι τὸν ἔχει ἤδη ὑποδεχθεῖ στὴν οὐράνια Ἱερουσαλήμ. Ὁ Γέροντας Ἀμβροσιος πέτυχε τοῦ σκοποῦ του στὸ πέρασμά του ἀπὸ τὴν γῆ τούτη. Πέτυχε τοῦ σκοποῦ του νὰ ἀγωνισθεῖ τὸν «ἀγῶνα τὸν καλὸν τῆς πίστεως» (Α´ Τιμ. στ´ 12) ὡς ἀθλητὴς νόμιμος καὶ νὰ στεφανωθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο μὲ ἀμαράντινο στεφάνι. Πέτυχε τοῦ σκοποῦ του, ποὺ εἶναι καὶ σκοπὸς κάθε χριστιανοῦ νὰ λάβει «τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως» (Φιλιπ. γ´ 12).
.         Καὶ τώρα ποὺ ὁ Γέροντας ἀνέβηκε στὰ γήπεδα τοῦ οὐρανοῦ τὸν βλέπουμε μὲ δέος νὰ συναυλίζεται ἀμέριμνος μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων. Γίνηκε πρόδρομός μας στὸ αἰώνιο ταξίδι. Μᾶς ἄνοιξε τὸν δρόμο ποὺ τοῦ ἔλαχε πρῶτος νὰ προπορευθεῖ. Τὸν τίμησε ὁ Θεὸς μὲ τὴν οὐράνια δόξα, γιατὶ ἦταν ἕτοιμος γιὰ αὐτήν. Χρυσάφι ἡ καρδιά του, γλυκασμὸ ἔσταζαν τὰ χείλη του, ἀνοιξιάτικη αὔρα ἡ ἀνάσσα του, χαρὰ καὶ παρηγοριὰ τὸ διαπεραστικὸ βλέμμα του.
.         Γνώριζε καλὰ ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος τὸ ἀναπότρεπτο τοῦ θανάτου, τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγει. Δὲν τὸν ἀπέφυγαν οἱ πρόγονοί μας, οὔτε θὰ τὸν ἀποφύγουν καὶ οἱ ἀπόγονοί μας. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γεννιόμαστε ἀπὸ θνητοὺς γονεῖς καὶ γεννοῦμε θνητὰ παιδιὰ στὴ συνέχεια. Ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θεϊκὴ νομοθεσία, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τῶν ἠμερῶν μας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὅσοι ἔρχονται στὴ ζωὴ θὰ ἀπέλθουν στὸν κατάλληλο χρόνο. Ἔτσι, ἔχουν διαταχθεῖ τὰ ἀνθρώπινα, καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἀγανακτοῦμε γιὰ κάτι ποὺ εἶναι κοινὸς νόμος τῆς φύσεως. Δὲν ἤλθαμε σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ γιὰ νὰ καζαντήσουμε, ἀλλὰ γιὰ φύγουμε, θὰ μᾶς πεῖ ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, τῆς Βίτσας τοῦ Ζαγορίου. Καὶ ὁ Γέροντας Γαβριὴλ τῆς Κύπρου σημειώνει: «Γεννώμεθα διὰ νὰ ἀποθάνωμεν. Κοινὸς ὁ κλῆρος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Ἐπὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ γῆν πᾶς τις δύνων ἀναλύσει τοῦ λαβεῖν βασάνους ἢ γέρα τῶν πεπραγμένων ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός. Παρακαλοῦμεν νὰ τύχωμεν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὸν χορὸν τῶν ἐκλεκτῶν Του, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται οἱ Μάρτυρες, οἱ Ἀσκηταί, οἱ κατατήξαντες τὴν σάρκα σὲ ἐθελούσιον ὀδύνην καὶ πόνους ἀσκήσεως, διὰ τὰ αἰώνια, τὰ ὄντως ἀγαθά».
.              Ὅσοι προήλθαμε ἀπὸ τὴ γῆ, ἐπιστρέφουμε πάλι στὴ γῆ, καὶ κανεὶς δὲν εἶναι τόσο μεγάλος, ὥστε νὰ ἀποφύγει τὴ διάλυση τοῦ θανάτου. Στὴ σύζυγο κάποιου Νεκταρίου ποὺ κοιμήθηκε ὁ γιός της ἔγραφε ὁ μέγας Βασίλειος ὅτι, ὅταν γεννήθηκε τὸ παιδί της καὶ εὐχαρίστησε γι’ αὐτὸ τὸ Θεό, γνώριζε ὅτι ἀφοῦ ἦταν θνητὴ θνητὸν ἐγέννησε. «Τί οὖν παράδοξον, εἰ ἀπέθανεν ὁ θνη­τός;». Τῆς συνιστᾶ ὁ Μεγάλος Πατέρας καὶ Ἱεράρχης τῆς Καισαρείας, νὰ στρέψει παντοῦ τὰ μάτια της, γιὰ νὰ διαπιστώσει ὅτι ὅλα στὸν κόσμο εἶναι θνητὰ καὶ ὅλα ὑπόκεινται στὴ φθορά, ὁ ἥλιος, τὰ ἄστρα, τὰ ζῶα, τὰ φυτά. Ὅλα ὁδηγοῦνται στὸ θάνατο, τίποτε δὲν θὰ μείνει αἰώνιο. Αὐτὸ εἶναι ἱκανὸ νὰ παραμυθήσει, γιατὶ δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε καὶ νὰ μετροῦμε μόνο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σὲ ἐμᾶς, ἀλλὰ νὰ τὸ συγκρίνουμε μὲ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. «Μὴ καθ’ ἑαυτὸ μέτρει τὸ πάθος· ἀφόρητον γὰρ οὕτω φανεῖταί σοι· ἀλλὰ τοῖς ἀνθρωπίνοις πᾶσι συγκρίνουσα, ἐντεῦθεν εὑρήσεις αὐτοῦ τὴν παραμυθίαν».
.         Ἡ συνείδηση βέβαια τῆς κοινῆς αὐτῆς μοίρας, τῆς κοινῆς πορείας πρὸς τὸ θάνατο, δὲν καταλήγει στὸ Χριστιανισμὸ σὲ μιὰ μοιρολατρικὴ ἀποδοχὴ τοῦ πεπρωμένου, τῆς εἱμαρμένης, οὔτε στὴν ἀποδοχὴ τῆς διαρχίας, τῆς ὑπάρξεως ἴσης πρὸς τὸ Θεὸ δυνάμεως ἑνὸς κακοῦ Θεοῦ, ὅπως συμβαίνει σὲ πολλὲς θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες. Δὲν κυριαρχεῖ στὸν κόσμο ἡ τυφλὴ τύχη οὔτε δρᾶ ἀνεξέλεγκτα τὸ κακό. Τὸ βλέπουμε στὸν Ἰώβ, ὅπου ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν πειρασμό, νὰ πειράξει μέχρις ἑνὸς ὁρισμένου σημείου τὸ δοῦλο Του. Δὲν εἶναι ἀπρονόητα τὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Τὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει, ὅτι ἀκόμη καὶ ἕνα στρουθίο, ἕνα σπουργίτι, δὲν πέφτει χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως καὶ μία τρίχα τῆς κεφαλῆς μας δὲν πέφτει χωρὶς τὴ συγκατάθεσή του. «Καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται» (Λουκ. κα´ 18). Ὅ,τι συμβαίνει, συμβαίνει γιατὶ εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐντάσσεται στὰ πλαίσια τῆς σοφίας καὶ τῆς δικαιοσύνης Του. Δὲν γνωρίζουμε ἐμεῖς τὶς βουλὲς τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε ἀμαθεῖς καὶ πολὺ μικροί, γιὰ νὰ ἐξιχνιάσουμε τὰ ἄρρητα σχέδιά Του. Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ γογγύζουμε καὶ νὰ δυσανασχετοῦμε, ἀλλὰ νὰ ἀποδεχόμαστε μέ ἐγκαρτέρηση τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου ποὺ ἐντάσσεται καὶ αὐτὸ μέσα στὴν πρόνοια καὶ στὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον του. Ὑπάρχουν γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο συγκεκριμένα ὅρια ζωής, ποὺ τὰ ἔθεσε ὁ Θεός. Αὐτὸς μᾶς φέρνει στὴ ζωή, Αὐτὸς ὁρίζει καὶ τὸ τέλος μας· «Θεός, ὁ τὰ ἡμέτερα οἰκονομῶν, ὁ τὰς τῶν χρόνων ὁροθεσίας ἑκάστῳ νομοθετῶν, ὁ ἀγαγὼν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, Αὐτὸς καὶ μετέστησεν».
.         Ὁ θάνατος, λοιπόν, σὲ ὁποιαδήποτε ἡλικία καὶ ἂν ἔλθει, ἀποτελεῖ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀποδέχεται ὄχι μόνο χωρὶς γογγυσμό, ἀλλὰ καὶ μὲ εὐγνώμονα διάθεση καὶ μὲ εὐχαριστίες πρὸς τὸ Θεό, διότι εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον καὶ ἐκεί­νου ποὺ φεύγει ἀπὸ τὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ ἐκείνων ποὺ μένουν.
.         Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολή του γράφει: «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. α´ 21). Ἡ ζωή μας, πρέπει νὰ εἶναι δοσμένη στὸ Χριστὸ καὶ κάθε ἐνέργειά μας νὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημά Του. Τότε μόνο ὁ θάνατος δὲν λογίζεται φθορά, ἀλλὰ κέρδος, ἀφοῦ ἑνώνει τὸν ἄνθρωπο μὲ Αὐτὸν, τὸν οὐράνιο Πατέρα μας, τὸν λατρεμένο μας Ἰησοῦ. Ἔτσι ἡ θλίψη τοῦ θανάτου δὲν ἁρμόζει στὸν ἐνσυνείδητο Χριστιανό, ἀφοῦ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνεπάγεται καὶ τὴ δική μας ἀνάσταση, εἶναι λαμπρὴ καὶ πανηγυρικὴ γιορτή, εἶναι ἡ ἡμέρα θριάμβου τοῦ Μεσσία, γι’ αὐτὸ «ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 117, 24) μᾶς προτρέπει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συμβολίζει τὴ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ μὲ αὐτὴ τερματίσθηκε ἡ μακροχρόνια πτώση καὶ ἐξορία του, ἡ γῆ ἔγινε ξανὰ οὐρανὸς καὶ οἱ ἀνάξιοι τῆς γῆς ἄνθρωποι φάνηκαν ἄξιοι τῆς ἐπουράνιας βασιλείας· ἡ ἀπαρχὴ τῆς φύσεώς μας, ὁ Χριστός, ἀνέβηκε ψηλότερα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἄνοιξε ὁ παράδεισος.
.         Ὁ θάνατος γιὰ τὸν Χριστιανὸ εἶναι ἀρχὴ πανηγυριοῦ, ἀρχὴ χαρᾶς. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ Χριστιανὸς ταυτίζεται μὲ τὸν εὐλογημένο Γέροντα Ἀμβρόσιο, εἴμεθα πολὺ περισσότερο βέβαιοι ὅτι ἡ μετάβασή του πρὸς τὰ σκηνώματα τοῦ οὐρανοῦ εἶναι πανέορτη. Δὲν ἦταν τυχαῖος Χριστιανός, τυχαῖος ἱερομόναχος, τυχαῖος Γέροντας καὶ πνευματικὸς καθοδηγητὴς δηλαδὴ Χριστιανὸς τοῦ τύπου, ὁ Γέροντας. Ἦταν Χριστιανὸς τῆς οὐσίας, ποὺ καθημερινὰ ἐπανελάμβανε μὲ στόμφο: «Προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ἦταν ἄνθρωπος ἀρετῆς, ἄνθρωπος τῆς ἐνεργοῦ ἀγάπης, ἄνθρωπος ἐλεημοσύνης, ἄνθρωπος προσευχῆς, ἄνθρωπος προσφορᾶς. «Ἔδωκεν, ἐσκόρπισεν ἡ δικαιοσύνη αὐτῆς μένει εἰς τὸν αἰῶνα» κατὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Β´ Κορινθ. θ´ 9). Ἀφιέρωσε τὴν ζωή του στὸ Θεὸ καὶ πῆρε πλούσια τὰ ἀγαθά Του, τοῦ πλουσίου «ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς» (Ψαλμ. 102, 4). Ἔτσι τώρα τὰ καλά του ἔργα τὸν συνοδεύουν καὶ ὁ Χριστός μας τὸν ὑποδέχθηκε μὲ χαρὰ καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν τιμήσει γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο του. Τὸν περιμένει «ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος» (Β´ Τιμ. δ´ 8). Ἄλλωστε ὁ δίκαιος «ἐκ πίστεως ζήσεται» (Γαλάτ. γ´ 11) καὶ μᾶς ἐνθαρύνει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὄτι «Κατακαυχᾶται τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ τῆς κρίσεως» (Ἰάκ. β´ 13), δηλαδὴ πάντοτε ἡ εὐσπλαχνία του ὑπερνικᾶ τὴν δίκαιη κρίση Του, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.
.         Ἐμεῖς τώρα, πολυσέβαστοί μου πενθηφόροι πατέρες καὶ μητέρες, εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ χαρμολύπη. Λύπη γιὰ τὴν πρόσκαιρη ἀπουσία τοῦ Γέροντος Ἀμβροσίου, χαρὰ ὅμως γιατὶ εἴμαστε βέβαιοι γιὰ τὴν ἀνάπαυσή του στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ τὸν συναντήσουμε στὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα ἂν καὶ ἐμᾶς μᾶς ἀξιώσει αὐτῆς τῆς τιμῆς ὁ Κύριος. Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς ἀξημέρωτης νύχτας, ὅπως λέγει ὁ ποιητὴς Γ. Δροσίνης, ἀλλὰ μιᾶς ἀβράδιαστης ἡμέρας. Ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Παχώμιο καὶ τὸ μαθητή του, τὸ θαυματουργὸ Ἅγιο Νεκτάριο, καὶ ὅλα τὰ ἀγαπημένα μας πρόσωπα θὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ στὸν οὐρανό, στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, καὶ πρέπει νὰ θεωροῦμε μακάριους τοὺς ἑαυτούς μας, σύμφωνα μὲ τὸν Προφήτη Ἠσαΐα, ποὺ λέγει «Μακάριος ὃς ἔχει σπέρμα ἐν Σιὼν καὶ οἰκείους ἐν Ἰερουσαλήμ» (Ἠσ. λα´ 9). Ἡ εὐχή του ἂς μᾶς συνοδεύει πάντοτε, ὅπως ὅταν ζοῦσε στὴ Χίο μας, ἔτσι καὶ μετὰ τὴν πρὸς οὐρανοὺς μεταδημότευσή του καὶ ἡ ἐξ ὕψους παρηγορία ἂς πραΰνει τὶς πενθηφόρες καρδιές σας.

Ἐλάχιστος

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

το  είδαμε εδώ