Σημεία του Τέλους:Πόλεμοι, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταστροφές, θεομηνίες...

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:
ΠΟΛΕΜΟΙ, ΛΙΜΟΙ, ΛΟΙΜΟΙ, ΣΕΙΣΜΟΙ, ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΙ, ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, ΠΛΥΜΜΗΡΕΣ, ΤΥΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ...

«Μελλήσετε δέ ἀκούειν πολέμους καί ἀκοάς πολέμων· ὁρᾶτε μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος. ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους· πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων». (Ματθ. κδ’, 6-8)

«Ὅταν δέ ἀκούσητε πολέμους καί ἀκαταστασίας, μή πτοηθῆτε· δεῖ γάρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ’ οὐκ εὐθέως τό τέλος. τότε ἔλεγεν αὐτοῖς· ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί ἔσονται, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται».(Λουκ. κα’, 9-11)

Όταν οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου μας τόν ρώτησαν πότε θά ἔλθει τό Τέλος, Ἐκεῖνος μεταξύ ὅλων τῶν ἄλλων Σημείων εἶπε καί τά ἀνωτέρω. Πρίν δηλαδή ἔλθει ἡ Δευτέρα Παρουσία θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά προηγηθοῦν ὅλα αὐτά πού ἀναφέρονται στό ΚΔ΄ τοῦ Ματθαίου καί στό ΚΑ΄ τοῦ Λουκᾶ καί μεταξύ αὐτῶν οἱ πόλεμοι, οἱ ἀκοές πολέμων, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ ἐπιδημίες, οἱ σεισμοί, οἱ καταποντισμοί, οἱ πυρκαγιές, οἱ τυφῶνες, οἱ πλυμμῆρες, τά τσουνάμια, οἱ θεομηνίες καί ἄλλα τά ἄλλα δεινά.

Μά, θά πεῖ κανείς, πάντοτε γίνονταν πόλεμοι, σεισμοί, θεομηνίες, πάντοτε ὑπῆρχαν πεῖνες, ἀρρώστιες, πάντοτε ὑπῆρχαν τά σκάνδαλα, τά μίση, οἱ κακίες, οἱ διωγμοί τῶν πιστῶν καί τά ὅμοια. Πῶς λοιπόν ὅλα αὐτά εἶναι Σημεῖα τῶν Καιρῶν;

Κυττᾶξτε νά δεῖτε ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Πρέπει νά εἴμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί μέ τήν Ἁγία Γραφή. Δέν πρέπει νά τήν διαβάζουμε πρόχειρα, ἐπφανειακά καί ἐπιπόλαια, οὔτε καί νά βγάζουμε πρόχειρα συμπεράσματα, ἀλλά νά τήν μελετᾶμε πάντοτε μέ προσοχή καί προσευχή, γιατί πίσω ἀπό τό «γράμμα» τοῦ νόμου καί ἀπό «ἀσήμαντες» πολλές φορές λέξεις, κρύβονται πολλές φορές σπουδαῖα καί ἀσύληπτα νοήματα.

Ἔτσι λοιπόν καί ἐδῶ! Γιά νά τά ἀναφέρει ὅλα αὐτά ὁ Κύριός μας ὡς «Σημεῖα» σίγουρα εἶναι, καί μάλιστα πέραν πάσης ἀμφιβολίας, διότι ἐάν δέν ἦταν ἤ ἐάν ἦταν κάτι πού δέν θά μᾶς βοηθοῦσε, δέν θά μᾶς τό ἔλεγε· «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. κδ’, 35).

Βέβαια κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι δέν γίνονταν καί στό παρελθόν ὅλα αὐτά· οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ καταστροφές, οἱ θεομηνίες καί ὅλα τά ἄλλα δεινά.

Ὄχι, σίγουρα ἐγίνοντο, γι’ αὐτό καί τό συγκεκριμένο Σημεῖο εἶχε ἐν μέρει ἐφαρμογή καί στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἦταν «Σημεῖο» ὅτι πλησιάζει τό τέλος, γιά τήν καταστροφή τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Γιατί μήν ξεχνᾶμε, ὅπως ἔχουμε πεῖ καί ἀλλοῦ, ὅτι πολλά ἀπ΄ αὐτά τά «Σημεῖα» πού ἀναφέρει ὁ Κύριός μας, εἶχαν ἀναφορά καί ἐφαρμογή στόν Ναό τοῦ Σολομῶντα.

Τό μόνο πού μένει λοιπόν, εἶναι νά μελετήσουμε μέ περισσότερη προσοχή τό συγκεκριμένο σημεῖο καί τότε θά ἀνακαλύψουμε τό σημεῖο «κλειδί» πού μᾶς ἀναφέρει ὁ Θεός μας, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβουμε τά λόγια Του.

Καί τό σημεῖο «κλειδί» εἶναι ἡ φράσις «πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων» (Ματθ. κδ’, 8).

Ἡ σημασία τῆς φράσεως «πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων»

Ἐδῶ πρέπει νά προσέξουμε δύο πράγματα. Τή λέξη «ἀρχή» καί τή λέξη «ὠδῖνες».

Μέ τή λέξη «ἀρχή» μᾶς δηλώνει καί μᾶς ξεκαθαρίζει ὅτι ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς προλέγει θά γίνουν πρίν τό Τέλος· οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ θεομηνίες κ.λπ., θά εἶναι μόνο ἡ «ἀρχή».

Ἡ ἀρχή τῶν πόνων, τῶν δυσκολιῶν, τῶν κακουχιῶν, τῶν δοκιμασιῶν, τῶν θλίψεων. Ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνουν καί θά γίνουν, ἀλλά δέ θά ἔλθει ἀκόμη τό Τέλος· «δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος» (Ματθ. κδ’, 6).

Προσέχετε λοιπόν, γιατί ὅταν θά βλέπετε καί θά ἀκούετε ὅτι γίνονται πόλεμοι, ὅτι τό ἕνα ἔθνος πολεμᾶ καί καταστρέφει τό ἄλλο, ὅτι γίνονται σεισμοί ἐδῶ καί ἐκεῖ, καί ὅτι τόσες δεκάδες χάθηκαν ἐκεῖ, τόσες ἑκατοντάδες ἐδῶ, τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι ἐκεῖ, ὅτι ἔγιναν μεγάλες καί πρωτοφανεῖς καταστροφές στά τάδε μέρη τοῦ κόσμου, ὅτι ξέσπασαν ἄγνωστες καί ἀνίατες ἀσθένειες σέ ζῶα καί ἀνθρώπους, ὅτι οἱ ἐπιστήμονες προβλέπουν τήν τάδε καταστροφή ἀπό θεομηνία, τήν τάδε καταστροφή ἀπό κατακλυσμό, τήν τάδε καταστροφή ἀπό χαλάζι, τήν τάδε καταστροφή ἀπό καύσωνα, πυρκαγιές, τήν τάδε καταστροφή ἀπό τυφῶνες, τσουνάμια, ἀλλά καί ἄλλα πολλά σημεῖα καί φόβητρα ἀπό τόν οὐρανό, «σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί ἔσονται, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται» (Λουκ. κα’, 11), προσέχετε νά μήν πλανηθεῖτε βλέποντας ὅλα αὐτά καί νομίσετε ὅτι ἦλθε ἀμέσως τό τέλος· «δεῖ γάρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ’ οὐκ εὐθέως τό τέλος» (Λουκ. κα’, 9).

Ὄχι, ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνουν, ἀλλά δέν εἶναι τό τέλος, οὔτε θά ἔλθει ἀμέσως τό τέλος. Ὅλα αὐτά εἶναι μόνο ἡ «ἀρχή». Ἡ «ἀρχή» τοῦ Τέλους, ἐάν θέλετε. Στή συνέχεια θά ἔλθουν καί ἄλλα μεγαλύτερα κακά, πιό δύσκολα, πιό φοβερά, καί ἄλλες μεγαλύτερες θλίψεις, τόσο μεγαλύτερες ὅπου, οὔτε ποτέ πρίν, οὔτε ποτέ μετά θά ξαναπεράσει ἡ ἀνθρωπότητα, τόσο μεγάλη θλίψη·«ἔσται γάρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ’ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ’ οὐ μή γένηται. καί εἰ μή ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἄν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διά δέ τούς ἐκλεκτούς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι» (Ματθ. κδ’, 21-22).

Λέγει γιά τά δεινά αὐτά ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος:

«Καί τί λέγω ἀπό ἀνθρώπων, ὅπου καί αὐτά τά στοιχεῖα τήν οἰκείαν τάξιν ἀρνήσονται; σεισμοί κατά πᾶσαν πόλιν, λοιμοί ἐπί πᾶσαν χώραν, βρονταί ἄνεμοι καί φοβεραί ἀστραπαί οἴκους καί ἀγρούς κατακαίουσαι, καταιγίδες ἀνέμων τήν γῆν καί τήν θάλασσαν ἀμέτρως ἐκταράσσουσαι, τῆς γῆς ἀκαρπίαι, θαλάσσης ἦχος καί σάλος ἀφόρητος ἀπό ψυχῶν καί ἀπωλείας ἀνθρώπων. σημεῖα ἐν ἡλίῳ, σημεῖα ἐν σελήνῃ, ἄστρων παρατροπαί, συνοχαί ἐθνῶν, ἀέρων ἀκρασίαι, χαλάζης βολίδες ἐπί προσώπου τῆς γῆς, χειμῶνος ἀταξίαι, παγετοί διάφοροι, καύσωνες ἀπαραμύθητοι, κεραυνοί αἰφνίδιοι, ἐμπρησμοί ἀδόκητοι, (σ.σ. οἱ διάφορες ξαφνικές, μεγάλες πυρκαγιές πού γίνονται στήν Ἑλλάδα μας, ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο, δέν εἶναι τυχαῖες λοιπόν καί μάλιστα, εἶναι καί προφητευμένες ὅπως βλέπουμε· "ἐμπρησμοί ἀδόκητοι") καί ἁπαξαπλῶς πάσης τῆς γῆς θρῆνος καί κοπετός, παραμυθίαν μή ἐχούσης» . (Ἁγίου Ἱππολύτου P.G. 10, 912 B  ἤ ΒΕΠΕΣ 6,278)

Ὄχι λοιπόν, ὅλα αὐτά δέν εἶναι τό τέλος, ἀλλά εἶναι ἡ «ἀρχή». Καί μάλιστα εἶναι ἡ «ἀρχή ὠδίνων» (Ματθ. κδ’, 8).

Ἡ σημασία τῆς λέξεως «ὠδῖνες»

Τί σημαίνει ὅμως, ἡ λέξη «ὠδῖνες»;

Ἐάν προσέξουμε καλά, θά δοῦμε ὅτι κρύβεται μεγάλο πνευματικό νόημα πίσω ἀπό τήν λέξη «ὠδῖνες».

Ὑπάρχει ἡ λέξη «ὀδύνη» πού γράφεται μέ ὄμικρον (ο) καί σημαίνει ψυχικός καί σωματικός πόνος, θλίψη· καί ὑπάρχει ἡ λέξη «ὠδῖνες» πού γράφεται μέ ὠμέγα (ω) καί σημαίνει πάλι πόνος. Ὄχι ὅμως ἕνας ὁποιοσδήποτε πόνος, ἀλλά ὁ πόνος, ἤ καλύτερα οἱ πόνοι τῆς γυναίκας πού εἶναι ἕτοιμη νά γεννήσει.

«Ὠδῖνες» λοιπόν εἶναι οἱ πόνοι τῆς γέννας, τοῦ τοκετοῦ. Καί ὅπως τήν γυναῖκα ὅταν εἶναι ἕτοιμη νά γεννήσει, τήν πιάνουν ξαφνικά οἱ πόνοι τῆς γέννας (οἱ ὠδῖνες) καί ὅσο περνάει ἡ ὥρα καί πλησιάζει νά γεννήσει, οἱ πόνοι αὐτοί, (οἱ ὠδῖνες), ὅλο καί αὐξάνουν καί μεγαλώνουν καί πυκνώνουν καί σέ συχνότητα καί σέ ἔνταση καί σέ μέγεθος, μέχρι πού φθάνουν στό ἀποκορύφωμά τους καί γεννιέται τό παιδί, ἔτσι καί ἐδῶ. Μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο, εἶναι σάν νά μᾶς λέγει ὁ Κύριός μας, θά αὐξάνονται καί θά μεγαλώνουν καί θά πυκνώνουν καί σέ ἔνταση καί σέ συχνότητα καί σέ μέγεθος οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ θεομηνίες, οἱ διάφορες καταστροφές, τά σκάνδαλα, οἱ διωγμοί, ἡ ψυχρότης τῆς ἀγάπης, ἡ ἀποστασία κ.λπ., κ.λπ., μέχρι ὅλες αὐτές «οἱ ὠδῖνες» νά φθάσουν στό ἀποκορύφωμά τους, στό «ζενίθ» τους καί ἡ «μάνα» γῆ νά γεννήσει τό δικό της παιδί, τό «παιδί τῆς ἀπωλείας», τόν «ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας», τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» (Ματθ. κδ’, 15).

Διότι, ὅ,τι «σπέρνει κανείς ἐκεῖνο καί θερίζει». «Ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καί θερίσει» (Γαλ. στ’, 7). Ἀδικίες, ἁμαρτίες, θανάτους, πολέμους, πεῖνες, ἀρρώστιες, καταστροφές σπείρατε ὅλα αὐτά τά χρόνια ἐπάνω στή γῆ πού σᾶς ἔδωσα; εἶναι σάν νά μᾶς λέγει ὁ Κύριός μας. Αὐτά καί θά θερίσετε. Ἡ «μάνα» σας, ἡ «μάνα» γῆ κοιλοπονάει, δέν ἀντέχει πιά ἄλλο, θέλει νά γεννήσει· «πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η’, 22). Ἦλθε ἡ ὥρα νά βγάλει τόν καρπό της, τόν καρπό πού τῆς «σπείρατε» ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση» δική σας, γιά νά γίνει ὁ κυβερνήτης σας, ὁ καθοδηγητής σας, ὁ παγκόσμιος βασιλιάς σας, ὁ θεός σας. Πᾶρτε τον! «Ἀπολαῦστε» τον! «Χαρεῖτε» τον! Εἶναι τό ἔργο τῶν χειρῶν σας, εἶναι ὁ μισθός τῶν κόπων σας, εἶναι ὁ καρπός σας.

Τό «μυστικό» λοιπόν εἶναι, ὅτι ὅσο περνᾶνε τά χρόνια καί πλησιάζει τό Τέλος τοῦ κόσμου καί ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας,τόσο ὅλα αὐτά τά σημεῖα πού προανέφερε ὁ Κύριός μας (οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ καταποντισμοί, οἱ πυρκαγιές, οἱ τυφῶνες, τά τσουνάμια, οἱ θεομηνίες κ.λπ.) θά αὐξάνονται, θά πληθαίνουν, θά μεγαλώνουν καί σέ ἔνταση καί σέ συχνότητα καί σέ μέγεθος.

Πράγματι, ἐάν ρίξουμε μιά ματιά στό Παγκόσμιο σκηνικό θά δοῦμε ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες καί ἰδιαίτερα τά τελευταῖα χρόνια, ὅλα αὐτά τά σημεῖα, ὅλο καί πυκνώνουν, ὅλο καί αὐξάνουν, ὅλο καί πληθαίνουν λές καί θέλουν νά μᾶς ποῦν κάτι. Ὅτι πλησιάζει τό τέλος. Λές καί ὅλη ἡ κτίσις ὑποφέρει, συστενάζει καί κοιλοπονάει μαζί μας, μαζί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους «πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η’, 22). Λές καί ἀνυπομονοῦν τά στοιχεῖα τῆς φύσεως νά «αὐτοκαταστραφοῦν» γιατί δέν ἀντέχουν πιά ἄλλο αὐτή τήν ἀλλοίωση τῶν στοιχείων τους, αὐτή τή «βρωμιά» καί «ἀκαθαρσία» τῆς γῆς καί τῶν ἀνθρώπων, μαζί με τήν κατάχρηση, καί τήν καταστροφή, πού τῆς προκάλεσαν οἱ ἀσύνετοι καί ἄπληστοι ἄνθρωποι καί μέ λαχτάρα προσμένουν τήν καινούργια γῆ καί τούς καινούργιους οὐρανούς πού ὑποσχέθηκε ὁ Δημιουργός τους, ὁ Θεός τους. «Καινούς δέ οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν» (Β’ Πέτρου γ’, 13).

Καί αὐτό λοιπόν τό «Σημεῖο» πραγματοποιήθηκε στό μεγαλύτερό του μέρος, ἀλλά καί μέρα μέ τήν μέρα, χρόνο μέ τό χρόνο μέχρι τό Τέλος, θά ἐκπληρώνεται καί θά ἐπαληθεύεται ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου μας:

«Μελλήσετε δέ ἀκούειν πολέμους καί ἀκοάς πολέμων· ὁρᾶτε μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος. ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους· πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων». (Ματθ. κδ’, 6-8)

 το ειδαμε εδώ