ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Ό

ταν γεννήθηκε ο πρωταγωνιστής του Ευαγγελικού Αναγνώσματος ,δεν αντίκρισε το φως του ήλιου. Ποτέ τα μάτια του δεν τα χάιδεψε η ομορφιά της κτίσης. Μεγαλώνοντας δεν έβλεπε γελαστά πρόσωπα γύρω του… Ήταν εκ γενετής τυφλός. Που σημαίνει γεννήθηκε τυφλός!

Πορεύτηκε σχεδόν μόνος μέσα στο σκοτάδι του. Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να τον απαλλάξει από το δυσβάσταχτο φορτίο του. Κανείς δεν μπορούσε να απαλύνει τον πόνο του. Μέχρι την στιγμή που μπροστά του βρέθηκε ο Κύριος... και η πορεία στο σκοτάδι σταμάτησε. Ο Χριστός, ως στοργικός πατέρας, δεν μένει στα προηγούμενα, μηδενίζει τον χρόνο και αρχίζει τη δημιουργία εκ νέου. Φτιάχνει πηλό και δημιουργεί τώρα αυτό που η φύση στέρησε από αυτόν τον άνθρωπο.

Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι στις μέρες μας υπάρχουν «εκ γενετής τυφλοί»; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που οδηγήθηκαν ή γεννήθηκαν στο σκοτάδι μιας αίρεσης δεν μοιάζουν τραγικά με τον «εκ γενετής τυφλό»; Σ' ένα βιβλίο της Ορθοδοξίας μας το Γεροντικό βρίσκεται τούτο το γεγονός, που αναφέρεται στον αββά Αγάθωνα.

Μερικοί ασκητές, που άκουσαν τη φήμη του και τη μεγάλη διάκριση που είχε, πήγαν να τον επισκεφθούν. Θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, τον ρώτησαν: «Εσύ είσαι ο Αγάθων, που λένε πως είσαι πόρνος και υπερήφανος;» «Nαι, αδελφοί μου, εγώ είμαι». «Εσύ είσαι o Αγάθων ο φλύαρος και κατάλαλος;» «Nαι, αδελφοί μου, εγώ είμαι». «Εάν είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;» Τότε ο Αγάθων αποκρίθηκε: «Όχι, δεν είμαι αιρετικός!» Οι ασκητές τον ρώτησαν να τους πει, γιατί όσα του έλεγαν πρώτα τα παραδέχονταν για τον εαυτό του, ενώ το λόγο τούτο, με την κατηγορία του αιρετικού, δεν τον βάσταξε; Κ' εκείνος, ο γέροντας ο άγιος και διακριτικός, τους απάντησε: «Τα πρώτα, εμαυτώ επιγράφω· όφελος γαρ έστι τη ψυχή μου. Το δε αιρετικός, χωρισμός εστι από του Θεού, και ου θέλω χωρισθήναι από Θεού». Οι ασκητές θαύμασαν την πνευματική σοφία της διακρίσεως του γέροντα και έφυγαν πνευματικά οικοδομημένοι.

Άνθρωποι δικοί μας, γονείς, αδέρφια μας, συνάνθρωποί μας που πορεύονται μια ζωή χωρίς Χριστό και ζουν μακριά από το Φως της Αναστάσεώς του δεν μοιάζουν τραγικά με τον «εκ γενετής τυφλό»;

Αυτά μπορούν σε μια στιγμή να αλλάξουν. Μια στιγμή που ο άνθρωπος καλοπροαίρετα και απαλλαγμένος από εμμονές, προκαταλήψεις και δογματισμούς θα αναγνωρίσει τον Σωτήρα Χριστό και θα στρέψει το πρόσωπό του για να δεχτεί την ζωογόνο παρέμβαση του Κυρίου στους ψυχικούς και σωματικούς οφθαλμούς του. Ακόμα όμως και οι κατ’ όνομα «Χριστιανοί» που ζουν μέσα στην αμάθεια ή χειρότερα στην ημιμάθεια, δεν αποτελούν μία παραπλήσια εκδοχή του «εκ γενετής τυφλού»; Η δική μας τύφλωση προέρχεται από την δική μας αδιαφορία και μεγαλώνει όσο εμείς αμελούμε. Μέχρι πότε θα ζούμε στο σκοτάδι;

Για εμάς τους Χριστιανούς είναι ακόμα πιο εύκολο να αναδυθούμε στο Φως. Δεν έχουμε παρά να ενδιαφερθούμε και να εντρυφήσουμε στις αλήθειες της πίστης μας και να συμμετέχουμε τακτικά στον εκκλησιασμό και στην Θεία Κοινωνία. Το σκοτάδι δημιουργείται με την απουσία του φωτός. Έστω και μία λάμψη είναι ικανή να διαλύσει και το πυκνότερο σκοτάδι, πόσο μάλλον ο Χριστός που είναι το Φως το αστείρευτο, το Φως το αληθινό.