Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη,
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.
«Ἰδόντες οἱ ὂχλοι ἐθαύμασαν καί ἐδόξασαν τόν Θεόν, τόν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις».
Κατάπληκτοι έμειναν οι όχλοι μπροστά σε τρία θαυμαστά γεγονότα, όπως τα περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Ποια είναι αυτά; Άκουσαν τον Χριστό να συγχωρεί αμαρτίες, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τον είδαν να αποκαλύπτει τους πλέον απόκρυφους διαλογισμούς των γραμματέων, πράγμα που μαρτυρούσε υπερφυσική ικανότητα. Και τρίτον να θεραπεύει τον παραλυτικό με ένα του μόνο λόγο, γεγονός που φανέρωνε θεϊκή δύναμη.
Φυσικά οι άνθρωποι εκείνοι αγνοούσαν, ότι ο Χριστός δεν ήταν απλός άνθρωπος αλλά και Θεός, Θεάνθρωπος. Αυτό άλλωστε ούτε οι Μαθητές Του δεν το είχαν εννοήσει. Οι κάτοικοι της Καπερναούμ νόμιζαν ότι ήταν ένας δίκαιος άνθρωπος, ένας προφήτης, στον οποίο για την αρετή του, του είχε δώσει ο Θεός τέτοιες εξουσίες. Γι’ αυτό «όταν είδαν αυτά που έγιναν, εδόξασαν τον Θεόν, ο οποίος έδωσε τόσο μεγάλη εξουσία στον Ιησούν».
Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή οι απλοϊκοί εκείνοι άνθρωποι δόξασαν τον Θεό και φυσικά επαίνεσαν και τον Ιησού, είναι πολύ διδακτικό για όλους μας. Διδάσκει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι πρόθυμος να δοξάζει τον Θεό για όσα θαυμαστά πραγματοποίησε και πραγματοποιεί, να απονέμει τον δίκαιο έπαινο στους ενάρετους και τους εργάτες του καλού. Ενώ όμως το καθήκον αυτό είναι αυτονόητο και δεν υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που να το αμφισβητεί, στην πράξη όμως δεν το βλέπουμε πάντοτε. Εμείς οι άνθρωποι δύσκολα επαινούμε τον καλό άνθρωπο και το καλό έργο. Είμαστε μάλλον πρόθυμοι να επικρίνουμε και να κατακρίνουμε όχι μόνο τους κακούς – που και αυτό το απαγορεύει ο Θεός – αλλά και τους ενάρετους, τους εργάτες των καλών έργων, αυτούς που θυσιάζουν τον εαυτό τους για την εξυπηρέτηση των άλλων.
Βλέπουμε κάποιον να μελετά τον λόγο του Θεού, να εκκλησιάζεται ανελλιπώς και να μετέχει τακτικά στα ιερά μυστήρια, να είναι προσεκτικός στη ζωή του και τίμιος στις συναλλαγές του, να παιδαγωγεί με φόβο Θεού την οικογένειά του, να είναι ευγενείς στις κοινωνικές του σχέσεις και συνεπής στις υποχρεώσεις του. Βλέπουμε όλα αυτά και πολλά άλλα πλεονεκτήματά του και μάλλον στενοχωρούμαστε. Σαν να θέλαμε να μην είναι τέτοιος όπως τον περιγράψαμε, τόσο καλός και ενάρετος άνθρωπος.
Ψάχνουμε, δήθεν από αφέλεια, πραγματικά όμως από μια νοσηρά διάθεση, να του βρούμε ψεγάδια, αδυναμίες. Κι αν βρούμε κάτι, έστω και ασήμαντο, το μεγεθύνουμε, το χρωματίζουμε, το επιδεινώνουμε, για να επισκιάσουμε με τον τρόπο αυτό την αρετή του. Κι αν δεν βρούμε, δεν δυσκολευόμαστε να πούμε: «Ποιος ξέρει τι κρύβεται πίσω από την αθώα αυτή εμφάνιση. Υπάρχουν πολλοί υποκριτές στον κόσμο». Το ίδιο κάνουμε και για τα καλά έργα. Τα λεπτολογούμε, τα ερευνούμε, μήπως και δεν είναι τόσο καλά, όσο φαίνονται. Μπορεί κάποιες στιγμές να πούμε: «ποιος ξέρει γιατί τα κάνει τα καλά αυτά έργα. Ποιος ξέρει τι επιδιώξεις κρύβονται πίσω απ’ αυτά». Και έτσι αντί να είμαστε ευχαριστημένοι και να δοξάζουμε τον Θεό και να αποδίδουμε τον δίκαιο έπαινο στον ενάρετο και στα έργα της αρετής, στεναχωριόμαστε και είμαστε πρόθυμοι και πολύ πρόχειροι στη δυσμενή κριτική.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό αλήθεια; Τι είναι εκείνο, ποια είναι η αιτία που μάς εμποδίζει και μάς κλείνει το στόμα, ώστε να μη πούμε ένα καλό λόγο, ένα «εύγε» για τα καλά έργα που βλέπουμε; Η αιτία δεν υπάρχει βέβαια στα καλά έργα, τα οποία όταν γίνονται προς δόξαν Θεού και εξυπηρέτηση των ανθρώπων, είναι πάντοτε αξιέπαινα. Η αιτία υπάρχει μέσα μας. Είναι ο εγωισμός, ο οποίος σαν να πληγώνεται από την αρετή και τα καλά έργα του δίκαιου ανθρώπου. Θιγόμαστε κι εμείς εσωτερικά και υποφέρουμε. Η συνείδηση μάς λέει, ότι «και εσύ έπρεπε να είσαι σαν εκείνον, προσεκτικός και ενάρετος στη ζωή σου, πρόθυμος και γρήγορος στα καλά έργα». Βλέπουμε, ίσως χωρίς να το θέλουμε, τον συνάνθρωπό μας ανώτερο από μας. Και αυτή η υπεροχή του μάς θλίβει, μάς στεναχωρεί, μάς πληγώνει αφάνταστα, σαν να την έχει πάρει από μάς ή σαν να μάς ανήκε και αυτός μάς πρόλαβε.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να βλέπει απροκατάληπτα τον καλόν άνθρωπο, για να τον θαυμάζει και να τον επαινεί, πρέπει να απαλλαγεί από τις νοσηρές, τις εγωπαθείς αυτές καταστάσεις. Πρέπει να καλλιεργήσει μέσα του ένα πνεύμα ανωτερότητας· καθαρότητα καρδιάς και φωτεινότητα κρίσεως, ειλικρινή αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Να βλέπει το καλό ως έργο, που το θέλει ο Θεός και το οποίο ο Θεός πραγματοποιεί δια μέσου των ανθρώπων, ώστε να δοξάζεται αυτό και να εξυπηρετούνται οι άνθρωποι. Να χαιρόμαστε με όλη μας την καρδιά, όταν υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι μέσα στην κοινωνία και όταν πολλά καλά έργα πραγματοποιούνται. Μια τέτοια κοινωνία, που έχει ενάρετους ανθρώπους, είναι ευτυχισμένη.
Ας διδαχθούμε, λοιπόν, από το παράδειγμα των κατοίκων της Καπερναούμ και ας δοξάζουμε ειλικρινά τον Θεό για τα καλά έργα που βλέπουμε, να επαινούμε με πολύ προθυμία τους εργάτες του καλού και να τους ενθαρρύνουμε μάλιστα. Τα καλά έργα είναι «φῶς Χριστοῦ» μέσα στην κοινωνία. «Οὓτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἒμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὃπως ἲδωσιν ὑμῶν τά καλά ἒργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς»[1].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά