Κλαίμε για τις κλειστές Τράπεζες και όχι για τις κλειστές καρδιές

Νάντια Νάκου

 Τόσο καιρό στεναχωριόμαστε όλοι για τις κλειστές τράπεζες; Καλά κατάλαβα; Ναι όντως κάποιοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες και έχουν καθημερινές συναλλαγές με αυτές αλλά οι υπόλοιποι γιατί τόση κλάψα και ανησυχία για το κλείσιμο τους; Σήμερα έγινε είδηση ότι οι Financial Times έγραψαν πως θα γίνει κούρεμα των καταθέσεων άνω των 8.000 ευρώ και διαψεύστηκε από το Υπουργείο Οικονομικών.

Όντως θα ήταν αδικία να χάσει κάποιος μέρος των λίγων καταθέσεων. Αλλά κατά τα άλλα έρχομαι και σκέφτομαι πως όσοι έχουν πολλά χρήματα έστω και αν τα έκαναν με το αίμα τους και τον ιδρώτα τους (όπως λένε), αν τα έδιναν στους συνανθρώπους δεν θα φτάναμε εδώ. Όπως π.χ.: Οι εργοδότες να πληρώνουν με το ότι προβλέπει ο νόμος τους εργαζομένους τους και να μην κρατάνε λεφτά στην άκρη για τις σπατάλες τους.

Από τον υπερκαταναλωτισμό του και την απληστία του έφτασε εδώ μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γι’ αυτό στεναχωριέται για τις κλειστές τράπεζες. Γιατί η καρδιά του ανήκει σ’ αυτόν τον θησαυρό του. Η καρδιά του δεν είναι στον άνθρωπο. Είναι στους λογαριασμούς του και στις θυρίδες του. Και δεν μιλάω για όσους έχουν λίγα χρήματα, αλλά για όσους έχουν πολλά που λένε πως τα κρατάνε για ώρα ανάγκης, για τα γηρατειά, για τα παιδιά, τα εγγόνια. Με συγχωρείτε αλλά τα όμορφα λεφτά όμορφα καίγονται, παραφράζοντας και μια παλιά ταινία.

Οι αποταμιεύσεις στον ουρανό δεν κινδυνεύουν, παρά μόνο οι επίγειες, όπως φάνηκε και τώρα. Τα κλάματα και η απόγνωση δείχνουν πως η ζωή τους εκεί βρίσκεται. Στα χρήματα τους, σ’ αυτά που έκρυβαν στις τράπεζες. Αν τα έδιναν σε όσους έχουν ανάγκη δεν θα είχαμε συσσίτια, ούτε άστεγους, ούτε ανέργους, ούτε αυτόχειρες. «Μαζί τα δουλέψαμε;» «Γιατί να τα δώσω σε σένα χαραμοφάη;» «Γιατί να κάνω μάγκα τον μπαταχτσή;» Είναι από τις συνήθεις φράσεις που λένε.

Ας απαντήσουν οι συνειδήσεις τους στα ερωτήματα τους. Γιατί όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου, ενώ όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου. Δοκίμασε μια φορά να κόψεις στο μισό ότι τρως και να το δώσεις ή να δώσεις ότι σου περισσεύει και να μην το φυλάξεις, αλλά να το μοιραστείς. Τότε θα καταλάβεις το μεγαλείο να είσαι άνθρωπος και να πονάς τον άλλο.

Μήπως όμως τελικά όλα ξεκινάνε το ότι δεν δίνουμε τίποτα στο Θεό -ούτε τη σκέψη μας- και δεν αγαπάμε καθόλου τον εαυτό μας; Μήπως αισθανόμαστε τόσοι άδειοι που προσπαθούμε να γεμίσουμε με αγαθά που εύκολα χάνονται;  

Μερικοί έως και πολλοί φοβούνται την πείνα λένε. Γιατί; Μήπως επειδή δεν έχουν μάθει στην εγκράτεια; Μέχρι και όσοι πάνε στην εκκλησία ανησυχούν. Τουλάχιστον εμείς οι χριστιανοί ορθόδοξοι έχουμε τις νηστείες μας. Ξέρουμε πως είναι να ζούμε χωρίς κρέας, γαλακτοκομικά, αυγά. Γνωρίζουμε ένα είδος εγκράτειας στο φαγητό. Και φοβόμαστε την πείνα; Δηλαδή η Θεία Κοινωνία σαν βασική τροφή θα μας χαλούσε; Το Σώμα και Αίμα Κυρίου που τρέφει το αίμα και τα κύτταρα μας;

Μπορεί ο Θεός να επιτρέψει και τα χειρότερα, όμως μήπως μπορέσουμε και βρούμε τη σχέση μαζί Του, τη σχέση με το συνάνθρωπο. Αυτόν που έχουμε δίπλα μας και δεν του δίνουμε σημασία. Μπορεί να ναι και ο πιο κοντινός μας. Δεν σου λέω μόνο για τον φίλο, το γείτονα, το συγγενή. Μπορεί να ναι και μέσα στο σπίτι. Γιατί ακούμε και κάποιους ότι είναι μόνοι τους, όμως δεν είναι, απλώς δεν δίνουν σημασία σε όσους είναι κοντά τους. Τα βλέπουμε αυτά και στο Ευαγγέλιο. Αυτό που δεν διαβάζουμε, γιατί προτιμούμε τα ψέματα και όχι την Αλήθεια.

Προς προβληματισμό για όλους μας όλα αυτά, με πρώτη εμένα. Εύχομαι ο Θεός να δώσει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου ζωής που να έχει μέσα την Αγία Τριάδα μας, την Παναγία μας, τους Αγίους μας, τους Αγγέλους. Έτσι θα ανασάνουμε, έτσι θα ευτυχήσουμε, έτσι θα ζήσουμε.
πηγή