Ποιος, Πότε και Γιατί...

Για μια ακόμη φορά  βλέπουμε το απέριττο σπήλαιο της Βηθλεέμ  να διακονεί με τον δικό του τρόπο το μυστήριο των Χριστουγέννων.  Για τον λόγο αυτό η πλοκή εγκωμίων χαράς είναι πράξη πηγαία  και καρδιακή. Αυτήν την Θεοφανέρωση  πανηγυρίζει και περιγράφει  η αυριανή γιορτή.  Δεν θα μας πει μάλιστα απλά το ποιος έρχεται, αλλά και το πώς και το γιατί.  Όλα όσα έχουν σχέση με τον Θεό είναι συγκεκριμένα και γίνονται γνωστά.
Έρχεται ο Ιησούς, και παραμένει μαζί μας, όχι ετσιθελικά και απαιτητικά, αλλά πάντοτε  και μόνο πατρικά και αγαπητικά.  Αλλιώς δεν θα ήταν ο ευεργέτης  που λυτρώνει, αλλά ο δυνάστης  που καταπιέζει.
Ο χρόνος και ο χώρος της Γέννησής  Του δεν διαφέρει και πολύ από τον δικό μας. Τα δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν το ποθούμενό Του. Ήθελε να μην υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα σε λαούς και ανθρώπους, ο παγκόσμιος κοινωνικός χάρτης Τον διαψεύδει. Η ανισότητα, ακόμα και στα απαραίτητα της επιβίωσης, είναι τεράστια. Το αρχαγγελικό περί ειρήνης τραγούδι καλύπτεται πολύ συχνά από τα τύμπανα του πολέμου, από την γενέτειρά Του πόλη, μέχρι τα πέρατα της οικουμένης.
Πήραμε τα δώρα των μάγων, το χρυσό, τα σμύρνα και το λιβάνι και τα μετατρέψαμε σε πείνα και δυστυχία, στην Ασία και στην  Αφρική μέχρι χτες, στα μέρη μας σήμερα. Το ζωικό  βασίλειο, που και εκείνο  Τον υποδέχτηκε, το βιομηχανοποιήσαμε, το κλωνοποιήσαμε και για χάρη του  συμφέροντος το τροφοδοτήσαμε  με κατασκευάσματα ύποπτα και ακατάλληλα για εκείνο  και τον ανθρώπινο οργανισμό.  Τέτοια  κοινωνία  υποδέχεται  Τον Κύριο, σ΄ αυτήν  αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά.
  Παρά ταύτα  εξακολουθεί να γεννιέται, όχι γιατί το θέλει το ημερολόγιο, ούτε γιατί το απαιτεί το εμπόριο. Ξαναζούμε την Γέννα Του και την προσκυνούμε σαν να είναι σήμερα, μήπως και κάποτε  αυτό δεν μοιάζει με το θλιμμένο χτες,  αλλά να εγγυάται το αισιόδοξο αύριο.
  Όσο και αν η επικαιρότητα θέλει να μας καθηλώσει στην δυστυχία και στην κατάθλιψη, το άγγελμα «Χριστός Γεννάται» πρέπει να είναι η αιτία της αναστροφής μας  από τον δρόμο  της αυτοκαταστροφής, από την απέλπιδα πορεία  προς την αισιοδοξία.  Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είμαστε  αιθεροβάμονες  και εξωπραγματικοί.  Αντίθετα,  όσο προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα,  τόσο θα καταλαβαίνουμε ότι ο Κύριος ήρθε στην γη τότε στην κατάλληλη στιγμή της ανθρωπότητας για να την σώσει, τώρα έρχεται στον τόπο μας  για να μας αλλάξει.  Το παρελθόν μας δεν είναι και ο καλύτερος μάρτυράς μας ότι ζούσαμε σωστά.
  Δεν Τον είδαμε  ως πάροχο ευλογίας,  άλλο ως πάροικο του κόσμου μας,  εκεί που είχε γίνει άποικος και κατακτητής ο διάβολος. Θέλαμε να γνωρίσουμε τα δημιουργήματα - φτάνοντας ακόμα και στον Άρη, κομπάζουμε γι΄ αυτό  - χωρίς όμως να έχουμε σχέση ουσιαστική με τον Δημιουργό.  Τον αγνοήσαμε  και έκανε ο καθένας μας  το μικρο ή μεγάλο σκάνδαλο, ανάλογα την θέση και την δύναμη που κατείχε,  το τίμημα δεν άργησε  να έρθει.  Η  ευδαιμονία  του παρελθόντος έρχεται  ως βάσανο σ΄ όσους  βασίζονταν σ’ αυτή  και πότε  στην χάρη Του.  Ευτυχώς όμως μας έμεινε εκείνη,  ως η έσχατη  ελπίδα.
  Το συναξάρι της γιορτής καταγράφει όχι απλά την επέμβασή Του στην παγκόσμια  πορεία, αλλά  την παρέμβασή Του στην προσωπική μας ιστορία. Εκείνη  που μας καταλογίζει  αμαρτίες  και μας καταμαρτυρεί  αστοχίες.  Ήρθε και παραμένει μαζί μας. Είναι ο πραγματικός Θεός, όχι προϊόν  μυθοπλασίας και ούτε και εκπλήρωση της  ανάγκης του ανθρώπου να βρει άλλη μια θεότητα.
  Θέλαμε  το φως και κοιτάξαμε το αστέρι της Βηθλεέμ, ζητούσαμε  την Ζωή και βρήκαμε τον Χριστό. Την χαρά  της εύρεσης  αυτής ας κάνουμε γιορτή και η αντάμωση  των ευχών μας ας είναι το τραγούδι της.  Είναι καιρός  να το καταλάβουμε,  να το εφαρμόσουμε και να το απολαύσουμε.
 πηγή