Κυριακή της Τυρινής, Ευαγγ. Αν. Ματθ. στ΄, 14-21

 Πρεσβυτέρου Πολύβιου Λαμπρινίδη

 Πρωτότυπο Κείμενο

Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος˙ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών , ουδέ ο πατήρ υμών  αφήσει τα παραπτώματα υμων. Όταν δε νηστεύητε  μη γίνεσθε ώσπερ  οι υποκριταί σκυθρωποί˙ αφανίζουσι γαρ τα πρόσωπα  αυτών όπως φανώσι τοις ανθρώποις νηστεύοντες˙ αμήν λέγω υμίν ότι απέχουσι των μισθόν αυτών. συ δε νηστεύων αλειψαί σου τη κεφαλήν και το πρόσωπον σου νίψαι, όπως μη φανής τοις ανθρώποις νηστεύων, αλλά το πατρί σου τω εν κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ  αποδώσει σοι εν τω φανερώ˙ Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επι της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται  διορύσσουσι  και κλέπτουσι˙ θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς  εν ουρανώ, όπου διορύσουσιν ουδέ κλέπτουσιν˙ όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών.

 Μετάφραση

Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματα  τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο Ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα. Όταν νηστεύετε, να μη γίνεστε σκυθρωποί, όπως οι υποκριτές, που παραμορφώνουν την όψη τους για να δείξουν  στους ανθρώπους πως νηστεύουν. Σας βεβαιώνω πως έτσι έχουν κιόλας λάβει την ανταμοιβή τους. Εσύ, αντίθετα, όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπο σου, για να μη φανεί στους ανθρώπους η νηστεία σου, αλλά στον Πατέρα σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις και ο Πατέρας σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις, θα σου το ανταποδώσει φανερά. Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά, κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις  και τους κλέβουν. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί θα είναι και η καρδιά σας.

 Σχολιασμός

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος ξεκαθαρίζει πιο θα είναι το σημαντικότερο κριτήριο προκειμένου οι άνθρωποι να συγχωρεθούν για τις αμαρτίες τους. Και η συγχώρεση των δικών μας αμαρτιών περνά μέσα από την συγχώρεση των άλλων αδελφών.

Θα διερωτηθεί κάποιος γιατί  ο Χριστός θέτει αυτή τη προυπόθεση για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας; Γιατί ζητεί ως όρο σωτηρίας μας τη συγχωρητικότητα;

Είναι φανερό ότι ο Χριστός θέλει με αυτό το τρόπο να μας δείξει κατά ένα σαφή τρόπο το μεγαλείο και την αξία της συγχωρητικότητας. Οι άνθρωποι καθημερινά πίπτουν σε πολλές αμαρτίες και σφάλματα. Γνωρίζουν όμως ότι αυτοί που αγωνίζονται, ότι ο Χριστός είναι Θεός συγχώρεσης και αγάπης. Γι’ αυτό και οι πιστοί ζητούν το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού.

Συγχωρώντας ο πιστός τον συνάνθρωπό του ουσιαστικά μιμείται τον ίδιο το Χριστό ο οποίος ακόμα και κατά την ώρα του Σταυρικού Πάθους συγχώρεσε τους ίδιους τους σταυρωτές. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα η συγχώρεση. Για να γίνει πιο αντιληπτή η πραγματικότητα αυτή ας θυμηθούμε το περιστατικό με τον Άγιο Διονύσιο της Ζακύνθου ο οποίος έφτασε στο σημείο να συγχωρέσει το φονιά του αδελφού του, η τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο που συγχώρεσε αυτούς που τον λιθοβολούσαν. Οι καταστάσεις αυτές δεν είναι τυχαίες. Για να υπάρχει αυτή η στάση  στα γεγονότα αυτά σημαίνει ότι υπάρχει πλούτος ψυχής και πνευματικό ανάστημα σπάνιο και θαυμαστό.  Άλλωστε στην ίδια τη Βασιλεία του Θεού δεν μπορούν να χωρέσουν ανθρώποι οι οποίοι δεν έχουν την αγάπη μέσα στη ψυχή τους και δεν μπορούν να αντικρύσουν και να ανοικτούν προς τον συνάνθρωπο. Η μίμηση του Χριστού είναι πρώτιστο μέλημα του ανθρώπου στην πνευματική του ζωή. Ο άνθρωπος καλείται να μιμηθεί  αυτά τα οποία ο Χριστός πραγματοποίησε στην επίγεια του ζωή. Αυτή την οδό περπάτησαν και οι Άγιοι.

Παράλληλα, στην ευαγγελική περικοπή ο Χριστός θίγει και το θέμα της νηστείας. Η σημερινή περικοπή αποτελεί και για όλους εμάς τρανό κήρυγμα εν όψει και της αρχόμενης νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Στόχος της νηστείας είναι η πνευματική διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου η εγκράτεια, η ολιγάρκεια και όχι ο έπαινος των άλλων, η απληστία και η αυτοπροβολή. Η γνήσια πνευματική ζωή περνά μέσα από την αφάνεια, την ησυχία και την αναφορά του ανθρώπου απέναντι στο Θεό με σκοπό την κατάκτηση του πνευματικού θησαυρού, των πνευματικών χαρισμάτων, τα οποία εισάγουν τον άνθρωπο στη Βασιλεία του Θεού.

Η επίγειος ζωή οποιεσδήποτε επιτυχίες και αν έχει είναι πρόσκαιρη και φθαρτή και αν ο άνθρωπος δεν στραφεί προς τον ουρανό είναι φυσικό να μείνει άγευστος της μακαριότητος του Θεού.