Η Ιστορία Πιστή Στο Ραντεβού Της...

«Ρίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία» (1), μας πληροφορεί ο απόστολος των εθνών, Παύλος. Η δίψα για εξουσία, το συμφέρον, κινητήριοι μοχλοί στη διαδικασία αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού και κατ'επέκταση, της εκμηδένισης της υπόστασης του ανθρώπου. Ο Ιωάννης της Κλίμακας γλαφυρά και παραστατικά «οικοδομεί» το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας πως «η φιλαργυρία είναι προσκύνησις των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντης γηρατειών, υποβολεύς ανομβρίας, προμηνυτής λιμών» (2). Και φυσικά, η ιστορία πιστή στο ραντεβού του μεταπτωτικού ανθρώπου επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά, την πεπτωκυΐα και νοσηρή κατάσταση του δίχως Θεού ανθρώπου. Του ανθρώπου εκείνου που αρέσκεται μπροστά στο συμφέρον και τον πόθο της εξουσίας να ελέγχει μάζες και όχλους, συγχρόνως δε να ισοπεδώνει ως οδοστρωτήρας χωρίς αιδώ και σωφροσύνη έθνη και λαούς. Δημοκόποι και «σωτήρες» επιβουλεύονται το συμφέρον του λαού, τα χρηστά ήθη και δημηγορούν ως γνήσιοι εθνοκάπηλοι, θυσιάζοντες στο βωμό της εξουσίας και του συμφέροντος, οικογένειες, παιδιά, οράματα, όνειρα, έθνη, λαούς... 

Η σημερινή κατάσταση, η ψυχοσύνθεση των προσώπων εκείνων που διαδραματίζουν έντονο, ενεργό και αποφασιστικό ρόλο, αποτυπώνεται εύστοχα-επίκαιρα-, από τον Θουκυδίδη στην εξιστόρηση του εμφύλιου σπαραγμού, του πελοποννησιακού πολέμου. Αυτό που δυστυχώς επαναλαμβάνεται είναι ότι, οι πνευματικά κατώτεροι υπερισχύουν. Για τους νερόβραστους ουδείς λόγος. Τα σχόλια και οι κρίσεις περιττεύουν... 

«Μαίνονταν έτσι οι εμφύλιοι σπαραγμοί στις πόλεις, και όπου τύχαινε να ξεσπάσουν κάπως καθυστερημένα, μόλις έφθαναν πληροφορίες για όσα είχαν γίνει ήδη αλλού, συντελούσαν πολύ στο να επινοούνται ακόμη χειρότερα πράγματα ως προς τη δολιότητα των εγχειρημάτων και τον τερατώδη χαρακτήρα των αντεκδικήσεων.  Και άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους.

Έτσι, η ασυλλόγιστη τόλμη λογιζόταν γενναιότητα και αφοσίωση στην παράταξη, η προνοητική αυτοσυγκράτηση εύσχημο πρόσχημα δειλίας, η σωφροσύνη πρόφαση ανανδρίας και η σφαιρικότερη θεώρηση των πραγμάτων καθολική ανικανότητα για δράση. Η παράφορα ασυγκράτητη ορμή θεωρήθηκε ανδρική αρετή και η προσεκτική εξέταση προκειμένου να σιγουρευτεί ένα εγχείρημα εύσχημη πρόφαση υπεκφυγής. Και όποιος κατέκρινε και κακολογούσε λογιζόταν πάντοτε άξιος εμπιστοσύνης, ενώ εκείνος που του έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Ένας ραδιούργος που κατάφερε να στήσει μια παγίδα λογιζόταν έξυπνος, κι ακόμη φοβερότερος εκείνος που αντιλαμβανόταν την παγίδα, ενώ αυτόν που προνόησε ώστε να μην χρειαστεί τίποτα από αυτά τον θεωρούσαν διαλυτικό στοιχείο της παράταξης τρομοκρατημένο από τους αντιπάλους. Με δυό λόγια ο έπαινος ήταν για όποιον πρόφθασε να κάνει το κακό πρώτος και για όποιον πιεστικά παρακίνησε στο κακό κάποιον που δεν είχε διανοηθεί να το διαπράξει. Ακόμη και ο συγγενικός δεσμός θεωρήθηκε λιγότερο δεσμευτικός από τον κομματικό, επειδή τα κομματικά μέλη ήταν πιο έτοιμα να αποτολμήσουν κάτι χωρίς λόγο και αιτία. Διότι οι σύνδεσμοι αυτού του είδους δεν απέβλεπαν σε ωφελήματα βασισμένα στους κείμενους νόμους αλλά στην απόκτηση δύναμης αντίθετα με τους νόμους. Και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλο δεν στηριζόταν σε όρκους στους θεούς όσο στη συνενοχή τους σε άνομες πράξεις. 

Εύλογες προτάσεις της αντίθετης πλευράς τις αποδέχονταν οι ισχυρότεροι, λαμβάνοντας συγχρόνως προφυλακτικά μέτρα και όχι με πνεύμα γενναιοψυχίας. Προτιμούσαν την αντεκδίκηση για κάτι που έπαθαν παρά να το προλάβουν προτού να το πάθουν. Κι αν καμιά φορά ανταλλάσσονταν όρκοι συνδιαλλαγής, δίνονταν προσωρινά, από αμηχανία μπροστά στο αδιέξοδο, και ίσχυαν όσο οι αντίπαλοι δεν είχαν  που αλλού να στηριχτούν ·  με την πρώτη όμως ευκαιρία που κάποιος ανακτούσε το θάρρος του, εάν έβλεπε τον αντίπαλο αφύλακτο, χαιρόταν να τον εκδικηθεί με απάτη, παρά παλικαρίσια, διότι εκτός από τη σιγουριά, υπολόγιζε και στο βραβείο της πονηριάς που θα έπαιρνε επειδή υπερίσχυε εξαπατώντας. Και γενικά οι περισσότεροι άνθρωποι ευκολότερα ανέχονται να χαρακτηρίζονται "ατσίδες", όταν είναι αχρείοι, παρά "αγαθιάρηδες", όταν είναι τίμιοι, και νιώθουν γι'αυτό το τελευταίο ντροπή , ενώ για το άλλο υπερηφάνεια. Αιτία για όλα αυτά ήταν η δίψα της εξουσίας που ριζώνει στην πλεονεξία και τη φιλοδοξία· από εκεί επίσης πήγαζε και το πάθος για επικράτηση που εκδηλώθηκε μόλις άρχισε ο πόλεμος. Διότι όσοι γίνονταν αρχηγοί των παρατάξεων στις διάφορες πόλεις προβάλλοντας καθένας τους ένα επιφανειακά ωραίο σύνθημα, οι δημοκρατικοί την πολιτική ισότητα απέναντι στο νόμο, οι ολιγαρχικοί τη συνετή διακυβέρνηση από άξιους ηγέτες, μόνο στα λόγια υπηρετούσαν τα κοινά, ενώ στην πραγματικότητα τα χρησιμοποιούσαν ως έπαθλα των προσπαθειών τους. 

Και στον αγώνα τους να επιβληθούν με κάθε τρόπο ο ένας πάνω στον άλλο, αποτόλμησαν τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες και προχώρησαν σε ακόμη φρικτότερες αντεκδικήσεις, χωρίς να δεσμεύονται από τη δικαιοσύνη και το συμφέρον της πολιτείας, αλλά έχοντας κάθε φορά ως όριο των πράξεων τους τις ορέξεις τους· και είτε με άδικες καταδίκες είτε με τη βίαιη αρπαγή της εξουσίας ήσαν όλοι τους το ίδιο έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος εκείνης της στιγμής εναντίον των αντιπάλων τους. Έτσι, καμία από τις δύο παρατάξεις δεν έδινε σημασία σε ηθικές αναστολές και όσοι κατάφερναν να διαπράξουν κάτι αχρείο συγκαλύπτοντας το με ωραία λόγια κέρδιζαν σε εκτίμηση. Οι μετριοπαθείς πολίτες που έμεναν ουδέτεροι εξολοθρεύονταν και από τις δύο παρατάξεις είτε επειδή δεν συντάσσονταν μαζί τους είτε πάλι από φθόνο, επειδή δεν είχαν εκτεθεί σε κινδύνους. 

Έτσι απλώθηκε στον ελληνικό κόσμο εξαιτίας των εμφυλίων συγκρούσεων κάθε μορφή αχρειότητας, κι αυτή η απλότητα του χαρακτήρα , που τόσο πολύ συγγενεύει με την ευγένεια, κατάντησε καταγέλαστη και χάθηκε, και επικράτησε σχεδόν καθολικά η γεμάτη αμοιβαία δυσπιστία κομματική αντιπαράθεση. Διότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να διαλύσει τη δυσπιστία: Ούτε υποσχέσεις ισχυρές ούτε όρκοι φοβεροί ·   κι όταν ήσαν ισχυρότεροι από τους εχθρούς τους, με τη σκέψη ότι η ασφάλεια είναι κάτι ανέλπιστο, κοιτούσαν πρώτα πως θα φυλαχτούν από το κακό, και αδυνατούσαν να εμπιστευθούν άλλον. 

Και ως επί το πλείστον υπερίσχυαν οι πνευματικά κατώτεροι ·   διότι από το φόβο τους μήπως με τη δική τους ανεπάρκεια και την εξυπνάδα των αντιπάλων δεν μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα στο διάλογο και πέσουν στις παγίδες που με την πολυμήχανη ευστροφία τους θα προφθάσουν να στήσουν οι άλλοι, αποτολμούσαν να προχωρούν σε κακουργήματα. Απεναντίας, οι άλλοι, επειδή τους υποτιμούσαν και πίστευαν ότι μπορούσαν έγκαιρα να αντιληφθούν τις επιβουλές τους και ότι δεν χρειαζόταν να πάρουν με τη δύναμη όσα μπορούσαν να τα εξασφαλίσουν με την ευφυΐα τους, δεν φυλάγονταν και οι περισσότεροι αφανίζονταν» (3).

Πηγές:

1. Ά Τιμ. Επιστολή, 6.10, Κ.Δ.

2. Κλίμαξ Ιωάννου, λόγος δέκατος έκτος, σελ. 218, Ιερά Μονή του Παρακλήτου.

3. Θουκυδίδη Ιστορία, σελ. 455-459, εκδόσεις «ΠΟΛΙΣ» 

πηγή