Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2017

“Ορθοδοξία και Halloween: Ξεχωρίζοντας την αλήθεια από τον Μύθο”.



 Αν και αυτή η τόσο γνωστή γιορτή στους Αμερικάνους, όπως έχει εξελιχθεί με φρικιαστικές και δαιμονικές μεταμφιέσεις, είναι μια συνήθεια αρκετά προβληματική για έναν Χριστιανό, οι ρίζες της είναι πράγματι Χριστιανικές και όχι Παγανιστικές, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, κάτι που καταδεικνύεται στο παρακάτω περιληπτικό άρθρο τού κ. Ι. Σανιδόπουλου. Και στα Χριστούγεννα υπάρχουν καταχρήσεις, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την σημασία τής εορτής όταν γίνεται σωστά.


Πρόλογος του κ. Ι. Σανιδόπουλου “Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο “The Stations of the Sun”, του Ronald Hutton (Oxford University Press, Οξφόρδη, 1996). Είναι συμπληρωματικό του άρθρου μου “Ορθοδοξία και Halloween: Ξεχωρίζοντας την αλήθεια από τον Μύθο”.  Ο Χάτον είναι Βρετανός ιστορικός και το βιβλίο του είναι μια καλή ερευνητική μελέτη των εποχιακών εορτών στην Βρετανία. Μερικές από τις παρατηρήσεις του μπορεί να ενδιαφέρουν αυτούς που αγχώνονται για το Halloween  - είτε τους παγανιστές που πιστεύουν ότι “το έκλεψαν οι Χριστιανοί”  ή Χριστιανούς που νομίζουν ότι είναι “δαιμονικό”.
Στην αρχή του 19ου αιώνα, δύο ακαδημαϊκοί εγνωσμένου κύρους, ένας στην Οξφόρδη και ο άλλος στο Κέμπριτζ, συνέβαλαν σημαντικά στην δημοφιλή σύλληψη του “Samhain”. Ο πρώτος ήταν ο φιλόλογος Σερ Τζον Ρυς, ο οποίος πρότεινε ότι επρόκειτο για την “Κελτική” Νέα Χρονιά... Η θεωρία του Ρυς έγινε ακόμα περισσότερο δημοφιλής από τον διανοούμενο του Κέμπριτζ, Σερ Τζέϊμς Φράζερ. Ο τελευταίος ορισμένες φορές παραδέχονταν ότι τα στοιχεία δεν ήταν αρκετά για οριστικό συμπέρασμα, αλλά άλλες φορές αγνοούσε τις επιφυλάξεις του και το χρησιμοποιούσε ως επιχείρημα για να υποστηρίξει μια δική του θεωρία: Ότι το Σάμχεην ήταν η παγανιστική Κέλτικη εορτή των Νεκρών.
Έφτασε σε αυτή την παραδοχή με την απλή διεργασία του να ξεκινήσει την αποδεικτική του γραμμή ανάποδα, από το γεγονός ότι η 1η και η 2η Νοεμβρίου ήταν αφιερωμένες σε αυτό τον σκοπό από την Μεσαιωνική Χριστιανική Εκκλησία, γεγονός από το οποίο θα μπορούσε να υποθέσει πως πρόκειται για εκχριστιανισμό μιας προϋπάρχουσας εορτής. Παραδέχθηκε ότι δεν υπήρχε πραγματική καταγραφή κάποιας τέτοιας εορτής, αλλά υπαινίχθηκε την ύπαρξή της μέσα από έναν αριθμό προτάσεων: Ότι η Εκκλησία είχε υιοθετήσει και άλλες παγανιστικές ιερές μέρες, ότι “πολλοί” πολιτισμοί έχουν ετήσιες τελετές για να τιμούν τους νεκρούς, “συνήθως” στην αρχή του έτους, και ότι (βεβαίως) η πρώτη Νοεμβρίου ήταν η Κέλτικη πρωτοχρονιά. Θεώρησε πως αν και η Εορτή των Αγίων Πάντων (All Hallows day) είχε επισήμως εισαχθεί στην Βορειο-δυτική Ευρώπη από τον [Φράγκο] Βασιλιά Λέοντα Πίο το 835, με την παρότρυνση του Πάπα Γρηγορίου IV, δεν είχε υπάρξει στην μετέπειτα ημερομηνία της 1 Νοεμβρίου, στην Αγγλία την εποχή του Αγίου Bede. Πρότεινε ότι άρα ο Πάπας και ο Βασιλιάς, απλά άλλαξαν μια ήδη υπάρχουσα θρησκευτική πρακτική, βασιζόμενοι στην πρακτική των Αρχαίων Κελτών.
Η Ιστορία, στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο πολύπλοκη. Μέχρι τα μέσα του τέταρτου αιώνα, οι Χριστιανοί στην Μεσόγειο ήδη τηρούσαν μία εορτή προς τιμή όσων μαρτύρησαν από τους παγανιστές Αυτοκράτορες: Αναφέρεται στο Carmina Nisibena του Αγ. Εφραίμ, (ο οποίος κοιμήθηκε περίπου το 373), ότι εορταζόταν στις 13 Μαΐου. Κατά τον πέμπτο αιώνα αποκλίνουσες πρακτικές ξεφύτρωσαν, οι Συριακές Εκκλησίες την εόρταζαν κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και οι Εκκλησίες του Ελληνικού κόσμου προτιμούσαν την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. Η Εκκλησία της Ρώμης προτιμούσε να την εορτάζει τον Μάιο, και ο Πάπας Βονιφάτιος IV επισήμως την υποστήριξε το έτος 609. Αντίθετα, μέχρι το έτος 800 οι Εκκλησίες της Αγγλίας και της Γερμανίας, οι οποίες είχαν επαφή η μία με την άλλη, εόρταζαν την εορτή των Αγίων Πάντων στην πρώτη Νοεμβρίου. Το αρχαιότερο κείμενο του Μαρτυρολογίου του Αγίου Bede, από τον όγδοο αιώνα, δεν την περιέχει, αλλά  οι αναθεωρήσεις στο τέλος του αιώνα, την περιλαμβάνουν. Η αγαπημένη Εκκλησιαστική προσωπικότητα του Καρλομάγνου, ο Αλσουίνος, την εόρταζε ήδη, όπως και ο φίλος του Αρνό, Επίσκοπος Σάλτσμπουργκ και μία Εκκλησία στην Βαυαρία. Ο Πάπας Γρηγόριος, λοιπόν, προωθούσε μία παράδοση που είχε ξεκινήσει στην Βόρεια Ευρώπη.  Όμως, δεν είχε ξεκινήσει στην Ιρλανδία, στην οποία όπως μας αποδεικνύει  ο Oengus και το κείμενο του “Μαρτυρολόγιο του Tallaght” οι πρώιμες μεσαιωνικές εκκλησίες, εόρταζαν τους Αγίους Πάντες κατά την 20 Απριλίου”.
Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν πόσο ανόητη είναι η άποψη ότι ο Νοέμβριος επιλέχθηκε λόγω “Κελτικών” επιρροών: Αντίθετα και η “Κέλτικη” Ευρώπη και η Ρώμη ακολούθησαν μία Γερμανική ιδέα. 

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2017

Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν


??????ý C? c??? ??üý?? c??P???Q?O??? ????--?U???ýU

Ο εκκλησιαστικός τρόπος υπάρξεως μας βοηθάει να βλέπουμε και να ζούμε τα πράγματα με τρόπο ασκητικό και να νιώθουμε ευτυχείς με τα λιγα. Όποιος είναι δίπλα στον Θεό δεν φοβάται τίποτε ακόμη κι αν στερείται και τα αναγκαία υλικά αγαθά

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»
(μτφρ: Πλούσιοι εξέπεσαν στη φτώχεια και πείνασαν, όσοι όμως ζήτησαν με πόθο τον Κύριο και στήριξαν σ’ Αυτόν τις ελπίδες τους, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό), 33ος ψαλμός του Δαυίδ. 

Ο ύμνος αυτός είναι πολύ γνωστός από την ακολουθία της αρτοκλασίας.
Στο λόγο αυτό δεν προτείνεται απλά μια διέξοδος στα υλικά προβλήματα του ανθρώπου, ούτε δίνεται ένας οδηγός επίλυσης κοινωνικών ή ακόμα και ταξικών θεμάτων. 
Το νόημα του έχει ευχαριστιακή προοπτική. 
Ο Κύριος έρχεται να δώσει στον άνθρωπο, αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό. 
Θέλει τον άνθρωπο αληθινό μέτοχο της όντως ζωής και της αιώνιας ζωής, που είναι το σώμα Του και το αίμα Του.
 Στη Θεία Ευχαριστία στην οποία προσφέρεται ο Κύριος, εκεί βιώνεται το αληθινό νόημα της μη ελάττωσης των αγαθών και καθίσταται ο άνθρωπος αληθινά πλούσιος. 
Ο εκκλησιαστικός τρόπος υπάρξεως μας βοηθάει να βλέπουμε και να ζούμε τα πράγματα με τρόπο ασκητικό και να νιώθουμε ευτυχείς με τα λιγα.
 Όποιος είναι δίπλα στον Θεό δεν φοβάται τίποτε ακόμη κι αν στερείται και τα αναγκαία υλικά αγαθά.

ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (Λκ. 16,19-31)


Αποτέλεσμα εικόνας για πλουσιος και φτωχος λαζαρος














           
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»

Δύο πρόσωπα μας παρουσιάζει η περικοπή αυτή· ένα πλούσιο και υγιές και ανέμελο κι ένα φτωχό και άρρωστο και βασανισμένο. Ας μελετήσουμε τα πρόσωπα αυτά, ας δούμε τους χαρακτήρες τους αλλά και την κατάσταση που βρέθηκαν στην αιώνια ζωή.

Το πρώτο πρόσωπο είναι ένας πλούσιος. «Άνθρωπός δε τις ην πλούσιος».
Έχει πλούτο, αλλά δεν έχει όνομα, δεν έχει προσωπικότητα. Είναι μια σκέτη «σάρκα», χωρίς κανένα ψυχικό και πνευματικό υπόβαθρο. Ζει τη ζωή βιολογικά σε επίπεδο κτήνους. Αυτό συμβαίνει μ’ όλους τους πλουσίους στα ευαγγέλια. Μόνο άτομα που μετάνοιωσαν όπως ο Ματθαίος και ο Ζακχαίος, ή άτομα που κάνανε καλή χρήση του πλούτου όπως ο Αβραάμ ή ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίας έχουν όνομα.

«Ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον».
Πορφύρα=κόκκινο χρώμα, ζωικό, από το θαλάσσιο κογχύλι πορφύρα· από το κογχύλι ονομάστηκε το χρώμα κι από το χρώμα το ύφασμα. Επειδή για να το βάψουν έπρεπε να αλιεύσουν πρώτα κογχύλια και να πάρουν το χρώμα, το ύφασμα στοίχιζε και ήταν ακριβό.
Βύσσος=είδος βαμβακερού υφάσματος πολυτελούς, που φορούσαν οι βασιλείς και οι μεγιστάνες χρώματος βαθέως πορφυρού. Εξ ου από το ύφασμα προήλθε και το βύσσινο χρώμα.
Συνεπώς ζούσε με πολυτέλεια και εκκεντρικότητα.

«Ευφραινόμενος κάθε ημέραν λαμπρώς».
Κάθε μέρα είχε γλέντι και διακέδαση. Κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε· όλα καλά και ρόδινα.

Ήταν σκληρός και ανάλγητος.
Έβλεπε  το Λάζαρο να υποφέρει· να μη έχει να φάει, να είναι μόνος και έρημος. Θηρίο να ήτανε και πάλι θα λυπότανε. Κι όμως δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου. Άρα, αφού στον Λάζαρο φερότανε έτσι, δεν ελεούσε κανένα ούτε και ενδιαφερότανε για κανένα άλλο εκτός από το τομάρι του. Ήταν πιο σκληρός από τον δικαστή, που ελέησε τη χήρα, αν και Θεό δεν φοβόταν και ανθρώπους δεν ντρεπόταν (Λκ 18,1-8). Και η χήρα ενοχλούσε συνεχώς τον δικαστή να τιμωρήσει τους εχθρούς της, ενώ ο Λάζαρος απλώς προσπαθούσε να διώξει την πείνα τρώγοντας τα ψίχουλα που πέφτανε από το τραπέζι του πλουσίου και σερνόμενος λόγω αδυναμίας και ασθένειας. Αν δεν έχεις και δεν δίδεις, ή αν δυστυχείς και δεν δίδεις, κατανοητό μέχρι ενός σημείου. Το να έχεις όμως και να μη έχεις κανένα πρόβλημα και συνεχώς να γλεντάς και να ζεις με εκκεντρικότητα και παρ’ όλα αυτά να μη βοηθείς ακατανόητο και απάνθρωπο.

*      *      *

  Το άλλο πρόσωπο είναι ένας πτωχός. «Πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος».
Ο Λάζαρος ήταν αφάνταστα πτωχός. Δεν είχε ούτε ψίχουλα ούτε σπίτι· έστω μια παράγκα. Κι όμως ενώ είναι πτωχός και πεταμένος στο δρόμο έχει όνομα, έχει προσωπικότητα. Πτωχός ήταν και η κατ’ εξοχήν προσωπικότητα, ο Χριστός. Γεννήθηκε, έζησε, πέθανε πτωχός. Και το έκανε αυτό θεληματικά ενώ ήταν στην πραγματικότητα πλούσιος. Ο Χριστός «δι’ ημάς επτώχευσε, πλούσιος ων, ίνα υμείς τη εκείνου πτωχεία πλουτίσητε». Αυτή η θεληματική πτωχεία του Χριστού, η κένωση όπως ονομάζεται διαφορετικά, είναι η μεγάλη δόξα του και η μεγάλη προσφορά του στον άνθρωπο. Αν είμαστε πραγματικοί χριστιανοί, δεν πρέπει να φοβόμαστε την πτώχεια και αν είμαστε πλούσιοι θα πρέπει και εμείς με την ελεημοσύνη να αδείαζουμε το είναι μας από τα υλικά πλούτη για να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας κι έτσι να πλουτίζουμε πνευματικά.

«Εβέβλητο προς τον πυλώνα προς τον πυλώνα αυτού ηλκώμενος... και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού».
Ήταν ολομόναχος και χωρίς γνωστούς και φίλους. Κι ενώ ήταν ολομόναχος και πάμπτωχος ήταν συγχρόνως και πολύ άρρωστος και αδύνατος. Ήταν ανήμπορος να βαδίσει και γεμάτος πληγές. Γι’ αυτό σερνόταν για να μετακινηθεί και τα σκυλιά ερχότανε και γλύφανε το αίμα από τις πληγές του. Εκτελούσαν χρέη νοσοκόμου, αφού κανένας δεν ερχότανε να τον βοηθήσει, και φαινόταν πιο φιλάνθρωπα από τον πλούσιο και από την κοινωνία της εποχής, αφού όχι μόνο δεν τον κατασπάραζαν για να χορτάσουν την πείνα τους αλλά και τον συμπαραστεκόταν με τα γλυψίματά τους.

Ο Λάζαρος ήταν πολύ ενάρετος.
Είχε τεράστια υπομονή. Ενώ ήταν ολομόναχος και πάμπτωχος και άρρωστος και αδύνατος συγχρόνως, κι ενώ έβλεπε τον πλούσιο να έχει άφθονα τα υλικά αγαθά, να ντύνεται εκκεντρικά και κάθε ημέρα να γλεντά και να ευφραίνεται με τους φίλους του και τους συγγενείς του, δεν απελπίστηκε, δε βλαστήμησε το Θεό και τους ανθρώπους, ούτε τον ίδιο τον πλούσιο. Ούτε τον καταράστηκε. Δεν είπε· «πού είναι η πρόνοια του Θεού και η δικαιοσύνη του» ούτε «δεν υπάρχει Θεός κι αν υπάρχει είναι κακούργος». Δεν είπε· «άτιμη και καταραμένη κοινωνία με πέταξες στην άκρη του δρόμου αβοήθητο και πεινασμένο και άρρωστο». Δεν είπε· «εγώ ενάρετος και δίκαιος και κακοπαθώ ποικιλοτρόπως· ενώ άλλος παλιάνθρωπος και απάνθρωπος είναι υγιής, δεν έχει κανένα πρόβλημα και γλεντά καθημερινά». Κι όλα αυτά σε μια εποχή που δεν ήταν καθαρό το δόγμα της αναστάσεως και της μετά θάνατον ζωής. Δεν είχε γνωρίσει άλλον «Λάζαρο» ούτε είχε ακούσει την διδασκαλία που ακούμε εμείς τώρα. Σίγουρα ο Λάζαρος θα άκουσε και τους «ευσεβείς» της εποχής του να λένε, αντί να πάνε να τον βοηθήσουν, «τι αμαρτίες έκανε και τον τυραννά έτσι ο Θεός»; Κι όμως ούτε απελπίστηκε ούτε νευρίασε και αγανάκτησε εναντίον τους.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

«Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ».
Κάποτε πέθανε ο πτωχός και άρρωστος και ανήμπορος και ολομόναχος Λάζαρος. Και τον οδήγησαν άγγελοι στον παράδεισο, στην αγκαλιά του Αβραάμ. Σ’ αυτή τη ζωή τον κάνανε παρέα τα σκυλιά και ήταν πεταμένος στον δρόμο. Τώρα τον κάνουνε παρέα αλλά και τιμητική συνοδεία οι άγγελοι. Τον οδηγούν κοντά στον αγαπημένο του Θεού και μέγα πατριάρχη και γενάρχη των Εβραίων και προφήτη που μέσω αυτού ήλθε η ευλογία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο πεταμένος βρίσκεται στο κέντρο του παραδείσου.
«Απέθανεν και ο πλούσιος και ετάφη».
Μπορεί στην κηδεία του να πήγανε επίσκοποι και ιερείς, να ψάλλανε χοροί ψαλτών και να παραβρέθηκαν όλοι οι επίσημοι και οι ευγενείς. Μπορεί να τον συνόδευσαν μουσικές και μπάντες. Να δόθηκαν μεγάλες δεξιώσεις και να γράφτηκαν άρθρα γι’ αυτόν από πληρωμένους δημοσιογράφους. Πάντως η Γραφή μιλά σύντομα και ψυχρά. Και οι πατέρες ιστορούν ότι την ψυχή του την συνόδευσαν οι πονηροί και απαίσιοι δαίμονες στον Άδη, για να βασανίζεται αιώνια, όπως λέγει η Γραφή παρακάτω.

«Υπάρχων εν βασάνοις».
Τα πράγματα εδώ αλλάζουν. Ο πλούσιος είναι τόσο πτωχός, που δεν έχει μια σταγόνα νερού. Ο παραπεταμένος και τιποτένιος Λάζαρος που δεν τον έδιδε σημασία, τώρα τον ικετεύει. Βλέπει τη δόξα του και την ευτυχία και την άρρητη ηδονή και απόλαυση που απολαμβάνει, όπως ο Λάζαρος έβλεπε την δική του στη γη. Βλέπει τον πλούσιο, πλην φιλόξενο και ελεήμονα Αβραάμ, να είναι στον παράδεισο και τον εαυτό του να είναι στην κόλαση. Ο ίδιος βρίσκεται μέσα σε φλόγα και υποφέρει και εκλιπαρεί για βοήθεια.

«Απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά».
Και ο μεγαλύτερος κακούργος έκανε κάτι καλό στη ζωή αλλά και ο μεγαλύτερος άγιος έκανε κάτι κακό. Έτσι ο μεν αμαρτωλός φθάνει στην αιώνια ζωή χωρίς αρετή και χωρίς να του χρωστά κάτι ο Θεός, ο δε δίκαιος φθάνει χωρίς αμαρτίες και έχοντας μόνο στεφάνια.

«ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου».
Εδώ φαίνεται ότι ο άνθρωπος, άπαξ και δεν μετανόησε και δεν βελτιώθηκε εδώ, δεν μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο στην αιώνια ζωή. Ο πλούσιος παραμένει ατομικιστής ενδιαφερόμενος μόνο για την οικογένειά του. Αντί να πει στείλε τον Λάζαρο στον κόσμο γενικά αυτός νοιάζεται μόνο για τα πέντε αδέλφια του.

«Έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας· ακουσάτωσαν αυτών».
Στην αγία Γραφή μιλά ο Κύριος ο ίδιος. Αν δεν ακούσουν τον ζώντα εις τους αιώνες Κύριο, θ’ ακούσουν τους νεκρούς υπηρέτες του, έστω κι αν αναστηθούν θαυματουργικά; Η αγία Γραφή είναι ανώτερη από τα θαύματα. Όσοι δεν τη δίνουν σημασία ούτε και στα θαύματα θα πιστέψουν. Οι Ιουδαίοι είδαν τον Χριστό ν’ ανασταίνει τον Λάζαρο και ο Λάζαρος να επιστρέφει από τον άλλο κόσμο κι όμως όχι μόνο δεν τον πίστεψαν αλλά και τον σταύρωσαν. Γι’ αυτό ο πτωχός λεγότανε Λάζαρος, ώστε όταν γίνει η ανάσταση του Λαζάρου, να θυμηθούν την περικοπή, που είπε ο Κύριος, και να πιστέψουν.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
w.w.w. pmeletios. com

Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2017

Η Γιορτή της Σημαίας


Oι δειλοί την βλέπουν με φόβο
Οι προδότες σαν πανί
Οι αστοί σαν ύφασμα
Οι άνανδροι την καίνε

Μα εμείς την βλέπουμε σαν την Μάνα
που καρτερεί να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας...
Τα δικά μας...Τα δικά της...του Γένους.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ   ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ



Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Οι εννέα λωρίδες αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα ξεχωριστά, από τη λέξη «ελευθερία». Επίσης είναι τόσες όσες και οι συλλαβές του «Ελευθερία ή Θάνατος». Ο σταυρός συμβολίζει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας, τον χριστιανισμό.
Η πρώτη ελληνική σημαία με τη σημερινή της μορφή (κυανό φόντο και λευκός σταυρός) σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807 στη Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο. Σ’ αυτή ο Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο του Γένους Επιφάνιο-Στέφανο Δημητριάδη, τους Λαζαίους, τον Καρατάσο, τον Λιόλιο, τον Τσάμη και πολλούς άλλους. Οι καπεταναίοι είχαν συγκεντρωθεί στο Μοναστήρι για να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το μπλε εσωτερικό του ράσου του και την φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του...

Επί Όθωνα προστέθηκαν στη σημαία του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού τα βασιλικά παράσημα. Η εμπορική σημαία ορίστηκε να είναι σαν την σημαία του πολεμικού ναυτικού, χωρίς τα παράσημα. Το κυανό χρώμα της σημαίας σκούρυνε προκειμένου να ταυτίζεται τα χρώματα της Βαυαρίας, από τον βασιλικό οίκο της οποίας προερχόταν ο Όθωνας. Το 1862 με την κατάλυση της βασιλείας του Όθωνα, αφαιρέθηκαν απ’ τις σημαίες τα βασιλικά παράσημα. Επί Γεωργίου Α΄ προστέθηκε στις σημαίες στρατού και πολεμικού ναυτικού το βασιλικό στέμμα. Το 1864, ορίστηκε η σημαία του πεζικού να φέρει στο κέντρο της εικόνα του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του πεζικού. Στις 31 Μαΐου 1914 εκδόθηκε βασιλικό διάταγμα που όριζε με ακρίβεια τη μορφή των σημαιών, χωρίς να μεταβάλλει τα βασικά χαρακτηριστικά που ήδη είχαν. Ορίστηκε επίσης σημαία που θα χρησιμοποιείται από υπουργεία, πρεσβείες, δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και φρούρια. Ακόμη όρισε οτι η σημαία του εμπορικού ναυτικού είναι και η εθνική σημαία, αυτή δηλαδή που επιτρεπόταν να υψώνουν και οι ιδιώτες. Στις 25 Μαρτίου 1924 τα Υπουργεία Στρατιωτικών και Ναυτικών αφαίρεσαν τα στέμματα από τις σημαίες, εκτελώντας το ψήφισμα της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης στην Αθήνα «Περί ανακηρύξεως τής Δημοκρατίας».
Στις 20 Φεβρουαρίου 1930 νέο διάταγμα για τη μορφή της Σημαίας, όριζε ότι η κλίμακα της εθνικής σημαίας είναι 2:3. Η επίσημη σημαία είναι «κυανούν ορθογώνιο, με αναλογίες διαστάσεων επίσης 2:3, το οποίο διαιρείται σε τέσσερα ίσα ορθογώνια δι’ ορθίου λευκού σταυρού, του οποίου αι κεραίαι έχουσι πλάτος ίσον προς το 1/5 του πλάτους της σημαίας». Η επίσημη σημαία ορίστηκε να χρησιμοποιείται από υπουργεία πρεσβείες, δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και φρούρια και η εθνική σημαία από πολεμικά και εμπορικά πλοία, ναυτικά και λιμενικά καταστήματα και ιδρύματα, από τα προξενεία και από τους ιδιώτες. Το διάταγμα όριζε ακόμη η σημαία του πεζικού να χρησιμοποιείται από τα συντάγματα πεζικού και ευζώνων, και στον ιστό της να φέρει υπερκείμενη σταυροφόρο χρυσή σφαίρα με εμπρός τον αριθμό του συντάγματος και πίσω το γράμμα Π.
Στις 10 Οκτωβρίου του 1935 επαναφέρθηκαν τα στέμματα στις σημαίες με το ψήφισμα της Ε΄ Εθνικής Συνέλευσης στην Αθήνα «Περί καταργήσεως τής αβασιλεύτου Δημοκρατίας». Το 1967, η Χούντα των Συνταγματαρχών αφαίρεσε το στέμμα από τις σημαίες, και το 1969 με νέο ψήφισμα καταργήθηκε η σημαία του πεζικού και καθιερώθηκε ως επίσημη σημαία εκείνη του ναυτικού. Στις 18 Αυγούστου του 1970, η αναλογία της σημαίας μετατράπηκε από 2:3 σε 7:12. Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Νόμος 48/1975  και το Προεδρικό Διάταγμα 515/1975 ρύθμιζαν με λεπτομέρειες τη μορφή και τις διαστάσεις της σημαίας.
Ο Νόμος 851/21-12-1978 (ΦΕΚ 233 τ. Α΄) «Περί εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών καί του Διακριτικού Σήματος τού Προέδρου τής Δημοκρατίας» καθόριζε την επίσημη εθνική σημαία που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, καθώς και τις τεχνικές και τυπικές προδιαγραφές της.
Η ελληνική σημαία γιορτάζει και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της επετείου του Όχι.
http://blogs.sch.gr


Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2017

ΒΑΘΕΙΑ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΚΕΛΛΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ






Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Η εκκοσμίκευση καλά κρατεί, όχι μόνον σε όλα τα επίπεδα των εν τω κόσμω στρατευομένων κληρικών και λαικών, αλλά ακόμη και μεταξύ των Αθωνιτών πατέρων.

Ως γνωστόν φαινόμενα εκκοσμίκευσης και  απαράδεκτοι νεωτερισμοί παρατηρούνται κατά κόρον στις Σλαβικές Εκκλησίες που έζησαν για χρόνια κάτω από το πέλμα του κομμουνισμού και υιοθέτησαν πολλές πρακτικές του (Εορτασμός Ιωβηλαίων, εορτασμός γενεθλίων των ιεραρχών κτλ.). 

Δυστυχώς, όμως, αυτά τα νοσηρά φαινόμενα παρουσιάζονται και σε Ελληνόφωνες Εκκλησίες και τώρα άρχισαν να παρατηρούνται και στο Άγιον Όρος.

Οι νεωτερισμοί και τα φαινόμενα εκκοσμίκευσης φυσικά δεν αφορούν όλα τα μοναστήρια και όλα τα κελλιά του Άθωνα, αλλά πληθαίνουν καθημερινά αυτές οι πρακτικές. Εορτασμός Ιωβηλαίων, πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, έκδοση χαριστήριων τόμων και πάει λέγοντας.

Αν το κακό περιοριζόταν στη Μονή Βατοπαιδίου και στα κελλιά που εξαρτούνται οικονομικά από αυτήν, θα λέγαμε: Τι να σου κάνουν οι καυμένοι; Από τη φύτρα του πλανεμένου και θεομπαίκτη Ιωσήφ του Βατοπαιδινού έλκουν την καταγωγή τους. Θα μπορούσαν ποτέ να κληρονομούσαν κάτι που να μην είναι νοσηρό;

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι τα φαινόμενα εκκοσμίκευσης ξαπλώθηκαν πολύ στο Άγιον Όρος. 

Οι τριήμεροι εορτασμοί των Ιωβηλαίων του Καθηγουμένου της Ξενοφώντος δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.

Πού, εκ του αιώνος ηκούσθη ποτέ, οι καλόγεροι του Αγίου Όρους να εορτάζουν Ιωβηλαία;

Και όμως! Ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος της Μονής Ξενοφώντος διοργάνωσε σειρά εορταστικών εκδηλώσεων για τα πενηντάχρονα της ιερατικής του διακονίας.

Σ’ αυτά -μεταξύ άλλων- παρεβρέθηκαν δέκα αρχιερείς, όχι μόνον από την Εκκλησία της Ελλάδας αλλά και από άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Θλίβεται πραγματικά η ψυχή του ανθρώπου με αυτά τα αποκαρδιωτικά φαινόμενα. Το χειρότερο από όλα είναι το γεγονός ότι αυτοί που διοργανώνουν τέτοιου είδους φιέστες δεν έχουν καμία συναίσθηση της απρέπειας των ενεργειών τους.

Τόσο μεγάλη είναι -δυστυχώς- η εκκοσμίκευση στο Άγιον Όρος, στην Ακρόπολη της Ορθοδοξίας.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2017

Σάλος στη Λέσβο! Η Μητρόπολη επισκευάζει… ναούς με τα χρήματα που μάζεψαν οι ομογενείς για τους σεισμοπαθείς

Σάλος στη Λέσβο! Η Μητρόπολη επισκευάζει… ναούς με τα χρήματα που μάζεψαν οι ομογενείς για τους σεισμοπαθείς | Newsit.gr
«Δια τους σεισμοπαθείς ναούς» διαθέτει ο μητροπολίτης Μυτιλήνης τα χρήματα που από τις 20 Ιουνίου συγκέντρωσαν οι ομογενείς της Αυστραλίας και δια της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας απέστειλαν στην Μητρόπολη Μυτιλήνης για τους σεισμοπαθείς και τις ανάγκες τους.
Όπως ενημέρωσε από τις 13 Οκτωβρίου τον αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας, Στυλιανό, τα 150.000 δολάρια Αυστραλίας που συγκεντρώθηκαν, διατέθηκαν στις δύο εκκλησίες τις Βρίσας, Ζωοδόχο Πηγή και Άγιο Κωνσταντίνο 20.671,14 ευρώ και από 10.000 ευρώ στις εκκλησίες Αγίας Παρασκευής Ακρασίου, Αγίου Βαρθολομαίου Σταυρού, Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου και στους ναούς Αφάλωνα, Μεγαλοχωρίου και Άνω Χάλικα Μυτιλήνης.

«Αποκατάσταση» ναών χωρίς… ζημιές;

Επίσης, 20.000 ευρώ διατέθηκαν στην Μητρόπολη Μήθυμνας. Εδώ να σημειωθεί, ότι στα όρια της Μητρόπολης Μήθυμνας δεν υπάρχει ούτε ένας ναός που να έχει υποστεί ζημιές. Σύμφωνα με επίσημη ενημέρωση, δεν έχει χαρακτηρισθεί ούτε καν «κίτρινος» κάποιος ναός στα όρια της δεύτερης Μητρόπολης της Λέσβου, που εισέπραξε 20.000 από τα χρήματα που εστάλησαν για τις ανάγκες των σεισμοπαθών.
Επίσης να σημειωθεί, ότι οι ναοί που υπέστησαν ζημιές έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν στο σχετικό πρόγραμμα επιδότησης του υπουργείου Υποδομών.

Ζητούν χρήματα για θέρμανση των σεισμοπαθών – Καμία απάντηση από την Εκκλησία

Να αναφερθεί τέλος, ότι η Εκκλησία, τόσο η τοπική όσο και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών στον οποίον απεστάλησαν σχετικές διαμαρτυρίες, δεν απάντησαν στις επιστολές που τους απευθύνθηκαν για τη μη διάθεση των χρημάτων της ανθρωπιστικής βοήθειας από την Αυστραλία για τον σκοπό που συγκεντρώθηκαν.
Μάλιστα, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας, με επιστολή που απέστειλε του προς δεκαημέρου στον μητροπολίτη Μυτιλήνης, Ιάκωβο, ζήτησε τη χρηματοδότηση από τα χρήματα της ομογένειας της Αυστραλίας, μέσω της τοπικής κοινότητας, της θέρμανσης των σεισμόπληκτων.
Όπως αναφέρεται, «ένα σημαντικό πρόβλημα αφορά τη θέρμανση των κατοικιών. Διαπιστώθηκε ότι χρειάζονται 165 αφυγραντήρες και 70 θερμαντικά σώματα, συνολικού κόστους περίπου 24.000 ευρώ, καθώς οι κάτοικοι της Βρίσας που έμειναν άστεγοι διαμένουν σε οικήματα που προορίζονταν για τους θερινούς μήνες και δεν διαθέτουν θέρμανση. Σας παρακαλούμε» σημειώνεται στην επιστολή προς τον μητροπολίτη Μυτιλήνης, «να μας απαντήσετε αν προτίθεστε να επιδοτήσετε την αγορά των θερμαντικών αυτών σωμάτων από τα χρήματα που έχουν σταλεί από τους Ομογενείς της Αυστραλίας, καθώς, λόγω του επερχόμενου χειμώνα, η προμήθεια θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα».
Ούτε σε αυτήν την επιστολή υπήρξε η παραμικρή απάντηση.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2017

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ


               
Οι άνθρωποι συνήθως είμαστε πεισματάρηδες στις επιλογές μας. Δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος, είτε διότι παρασυρθήκαμε από την λογική των πολλών είτε επειδή οι απόψεις μας δοκιμάζονται και αποδεικνύονται εσφαλμένες είτε επειδή οι προσωπικές μας εμπάθειες λειτουργούν, με αποτέλεσμα μέσα από τις προκαταλήψεις που αυτές γεννούν, να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι σωστό και τι όχι. Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες εμμένουμε στο σωστό με πείσμα και αποφασιστικότητα. Είναι όταν τα ζητήματα που μας απασχολούν έχουν να κάνουν με τον υπαρξιακό μας προσανατολισμό. Είναι ζητήματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου, νοηματοδότησης του κόσμου μας, επιλογών καίριων για την συνείδησή μας. Επειδή όμως τα περισσότερα ζητήματα που μας απασχολούν έχουν να κάνουν με πρόσωπα, με σχέσεις, με επιλογές που μπορούν να μας εξασφαλίσουν άνεση και ευτυχία ή να μας οδηγήσουν σε ήττα και αποτυχία, οι αποφάσεις μας δεν είναι καρπός πλήρους εξέτασης των πραγμάτων, αξιοποίησης όλων των πληροφοριών. Συνήθως έρχονται παρορμητικά. Είναι στιγμιαία κολλήματα του νου, ο οποίος αποδέχεται ιδέες, προπαγάνδες, πρόσωπα που κάποτε με απίστευτα και τερατώδη ψέματα προσπαθούν να τον προσελκύσουν. Λείπει η διάκριση από τον νου και την καρδιά μας. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας, δεν είμαστε έτοιμοι να το παραδεχτούμε. Να σκεφτούμε ότι αποφασίσαμε με κριτήριο το δέντρο και όχι το δάσος, το μέρος αντί του όλου. Λειτουργεί ο εγωισμός και η αίσθηση ότι δεν μπορεί να έχουμε σφάλει τόσο προφανώς.  Και εμμένουμε στο λάθος, ακόμη κι αν αυτό λειτουργεί καταστροφικά τόσο για το άτομο όσο και για το σύνολο.
Μία από τις πιο συγκλονιστικές μεταστροφές στην παγκόσμια Ιστορία είναι αυτή του Αποστόλου Παύλου. Μαζί με την μετάνοια του ληστή επάνω στον σταυρό αποτελούν δύο παραδείγματα ριζικής αλλαγής, αποστασιοποίησης από την εμμονή του «έχω δίκιο» και ότι «μόνο η κρίση μου είναι σωστή». Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο ριζικές μεταστροφές ήρθαν μετά την συνάντηση με το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού.
Ο ληστής έφυγε από το ηθικό τέλμα να οικειοποιείται ό,τι δεν του ανήκε, να έχει παραιτηθεί από την εργατικότητα, ίσως και από την ταπείνωση της φτώχειας, και είχε επιλέξει την οδό της δύναμης και της εξουσίας που αυτή φέρνει. Ξόδεψε όλο τον χρόνο της ζωής του σ’ αυτό το μάταιο παιχνίδι, του προσωπικού θριάμβου με σκοπό τα υλικά αγαθά και την νίκη κατά τω άλλων. Το άτομό του ήταν το κέντρο του κόσμου. Ληστεύοντας εκδικούνταν την κοινωνία γιατί δεν αναγνώριζε την αξία του. Τελικά η ίδια η κοινωνία τον καταδίκασε σε θάνατο. Πάντοτε υπάρχει κάποιος πιο ισχυρός, πιο εξουσιαστής από εμάς. Και ο επαναστάτης συντρίβεται. Όμως την στιγμή της ήττας που φάνταζε οριστική, ο ληστής συναντά μέσα στον πόνο και την απόγνωση του θανάτου τον Εσταυρωμένο. Και δεν αλλάζει απλώς ηθικά, αλλά οντολογικά. Η συνείδησή του φωτίζεται. Αναγνωρίζει την ματαιότητα της ζωής του, την αμαρτίας της διότι θεοποίησε το εγώ του, πέρα από το αν είχε και δίκια, και ζητά την μνήμη του Χριστού όταν έρθει στην Βασιλεία Του. Αλλάζει εντός του, ομολογεί και σώζεται.  
Ο Παύλος λειτουργεί σε διαφορετική προοπτική. Δεν είναι ατομιστής, αλλά πιστός της θρησκείας του και μάλιστα ζηλωτικά. Δεν βλέπει τον εαυτό του έναντι της κοινωνίας, αλλά τον βλέπει συντηρητή της αλήθειας στην οποία πιστεύει και αυτός και οι συμπατριώτες του. Είναι υπερασπιστής της συλλογικότητας και έτοιμος να πεθάνει γι’ αυτήν, αλλά και να σκοτώσει για χάρη του ευγενούς σκοπού του. Διαπνέεται από υψηλά ιδανικά. Δεν είμαι εγώ που έχω αξία, αλλά η κοινότητα στην οποία ανήκω. Η κοινότητα είναι πιο πάνω από το άτομο. Έτσι ομολογεί ο ίδιος ότι «καθ’ υπερβολήν εδίωκον την Εκκλησίαν του Χριστού και επόρθουν αυτήν» (Γαλ. 1, 13). «Καταδίωκα με πάθος την Εκκλησία του Χριστού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω», γιατί αισθανόμουν ότι αποτελεί απειλή για την κοινότητά μου. Οι πιστοί στον Χριστό δεν ακολουθούσαν απλώς μία οδό για τον εαυτό τους. Η ύπαρξή τους θα ήταν καταστροφή για την δική μου πίστη, διότι όχι μόνο την αμφισβητούσαν έμπρακτα, αλλά τραβούσαν στους κόλπους τους τούς συμπατριώτες μου, τους πιστούς της δικής μου παράδοσης και κοινότητας.
Ο Παύλος συναντά τον Χριστό όχι από επιλογή του, αλλά επειδή ο ίδιος ο Κύριος ήξερε ότι τα κίνητρα του ήταν υψηλά. Τον είχε προορίσει να είναι σκεύος εκλογής του. Και τον οδηγεί σε μία νέα πορεία, διότι γνωρίζει την τιμιότητα της συνείδησής του, τη αφιέρωσή του στην αλήθεια. Και η μεταστροφή του Παύλου είναι οντολογική, υπαρξιακή. Μόνο που τώρα δεν υπερασπίζεται την κοινότητά του με την βία, την εξουσία, τον δυναμισμό, τον φανατισμό που πηγάζει από τον φόβο. Υπηρετεί μια καινούργια κοινότητα και την επαυξάνει με την αφιέρωσή του, διαλέγοντας μία νέα συλλογικότητα: αυτή η οποία στηρίζεται  στη αγάπη, αγκαλιάζοντας το κάθε μέλος της. Αυτή η οποία δεν γκρεμίζει τους θεσμούς της κοινωνίας, αλλά τους ανανεώνει. Αυτή η οποία δεν κηρύττει εξουσία, αλλά διακονία. Αυτή η οποία δεν μένει στη γη, αλλά έχει το πολίτευμα εν ουρανοίς. Αυτή η οποία πηγάζει από την κοινωνία των προσώπων με τον Χριστό και είναι ανοιχτή στον καθέναν που θέλει να δει, να ενστερνισθεί, να ενταχθεί. Δεν είναι η κοινότητα πάνω από το άτομο. Είναι η συμπόρευση κοινότητας και ατόμου σε ένα ήθος αγάπης και ελευθερίας, κυρίως όμως διαρκούς συνάντησης με τον Χριστό.
Και ο ληστής και ο Παύλος δεν στάθηκαν πεισματικά στις απόψεις και στην μέχρι τότε  ζωή τους. Αφέθηκαν στην αγάπη του Χριστού και μετεστράφησαν. Είδαν ότι κριτήριο δεν μπορεί να είναι ούτε ο εαυτός τους ούτε οι ιδέες των πολλών, αλλά ο Θεός της Αγάπης. Και συνέβαλαν ώστε να αλλάξει η πορεία της ανθρωπότητας, δίνοντάς μας ο πρώτος την ελπίδα ότι όσο άσχημη κι αν είναι η ζωή μας, υπάρχει το «Μνήσθητι», ενώ ο δεύτερος ότι δεν αρκεί να παλεύεις για συλλογικές ιδέες, μνήμες και παραδόσεις, αλλά χρειάζεται να βρεις την «Οδό, την αλήθεια και την ζωή» για να έχει η κοινότητά σου και η ζωή σου σ’ αυτήν όντως νόημα. Ο δρόμος από κει και πέρα είναι ανοιχτός, ανάλογα με το θέλημα του Θεού. Ο ληστής μπήκε πρώτος στην Βασιλεία του Θεού, ενώ ο Παύλος έγινε ο πρώτος μετά τον Ένα.
Χρειάζεται να ξαναδούμε την ζωή και τις απόψεις μας σ’ αυτή την προοπτική του Ευαγγελίου, της συνάντησης με τον Χριστό. Να φωτιστούν οι επιλογές μας όχι από το κριτήριο της πρόσκαιρης συναισθηματικότητας και της ικανοποίησης των παρορμήσεών μας, ούτε και από το αίσθημα ότι έχουμε αποστολή να διαφυλάξουμε τις αξίες των πολλών, αλλά να δούμε την ζωή μας μέσα από την σχέση με τον Χριστό. Μετάνοια σε προσωπικό επίπεδο και υπαρξιακή αλλαγή με εμπιστοσύνη στον Χριστό και σε συλλογικό επίπεδο ενστερνισμό του ήθους της αγάπης, της ελευθερίας και της Αλήθειας. Ό,τι ο Χριστός μας δίνει, γιατί είναι ο Ίδιος η ενσάρκωσή τους!

Κέρκυρα, 22 Οκτωβρίου 2017

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2017

Η "ΑΝΗΣΥΧΙΑ" ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ...

" Βρέθηκα στό Ἃγιο Ὄρος μέ ἀποστολή νά μεταφέρω τίς ἀνησυχίες πολλῶν πατέρων, ἱερέων, διακόνων, μοναχῶν καί λαϊκῶν θεολόγων σέ ὃ,τι ἀφορᾶ τόν θανάσιμο κίνδυνο γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἐξαιτίας τῆς ‹‹Κάρτας τοῦ Πολίτη›› καί τήν ὑποχρεωτική χρήση αὐτῆς στή ζωή τῶν πολιτῶν πού μέ ἀπειλές οἱ κρατοῦντες προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν δικτατορικά στό λαό μας. Αποτέλεσμα εικόνας για ουρανιες δυναμεις

Ἀφοῦ ἄκουσα τήν ἀπάντησή τους μέ προσοχή, ἀντήλλαξα σκέψεις ὠφέλιμες μέ πολλούς Αγιορεῖτες πατέρες, ἡγουμένους καί μή. Κατενόησα δέ, ὃτι πολλοί ἐξ αὐτῶν ἀνησυχοῦσαν σφόδρα καί ἀνησυχοῦν ἓως τῆς σήμερον. Ἀπόδειξις ἡ γνωστή ἐγκύκλιος πού ἐξέδωσε ἡ διπλή σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρός τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα.
Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ἐνῶ ἡ ζέστη ἦταν ἀνυπόφορη ἀποφάσισα νά ἐπιστρέψω στή βάση μου, ἒχοντας ἀποκομίσει ἃγια ἐν πολλοῖς συμπεράσματα, τά ὁποῖα ἀνεκοίνωσα καί σέ ἄλλους πατέρες.
Περιμένοντας νά ἔλθει ἡ ὣρα πού τό λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς θά μᾶς μετέφερε ἀπό τίς Καρυές στή Δάφνη, μέ πλησίασε ἓνας σεβάσμιος γέροντας, ἂγνωστος σέ μένα, στάθηκε καί μέ ρώτησε: «Πάτερ, εἶστε πνευματικός;».
Ντράπηκα νά τοῦ ἀπαντήσω καταφατικά. Τότε ἐκεῖνος μέ ξαναρωτάει, κοιτώντας με διαπεραστικά στά μάτια, δίνοντάς μου νά καταλάβω ὃτι αὐτή τήν ὣρα δέν χρειάζονται ἀρρωστημένες ταπεινολογίες. 
Τοῦ ἀπήντησα, τότε, ὃτι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Ἐκκλησία μοῦ εἶχε δώσει τήν εἰδική εὐλογία καί ἂδεια νά εἶμαι ἐξομολόγος. Εὐθύς ἀμέσως μοῦ εἶπε ἐπί λέξη:
«Πάτερ, πρίν λίγες ἡμέρες εἶδα ἓνα φοβερό ὃραμα, τό ὁποῖο δέν μπορῶ νά κρατήσω ἐπάνω μου. Νοιώθω τήν ἀνάγκη νά τό ἀποκαλύψω σέ πνευματικό τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τήν παράκληση ἐκεῖνος νά τό χειριστεῖ ὃπως τόν φωτίσει ὁ Θεός». 
«Μιλῆστε, πάτερ», τοῦ ἀπήντησα.
«Εἶδα, μοῦ εἶπε, μεγάλη κινητικότητα στίς Οὐράνιες δυνάμεις Ἁγίων καί Ἀγγέλων, καί ἒνοιωσα ὃτι κάποιος μεγάλος κίνδυνος ἒρχεται στό ἐγγύς μέλλον νά ἀπειλήσει τήν πατρίδα μας καί ὃλους ἐμᾶς, καί ὃτι αὐτή ἡ κινητικότητα στίς Οὐράνιες δυνάμεις μοῦ φάνηκε ὡς μιά προετοιμασία γιά ἂμεση βοήθεια στήν πατρίδα μας καί τόν λαό μας ἀπό τούς Ἁγίους μας».
Πρίν προλάβω νά συνέλθω ἀπό τήν ἒκπληξη, μέ χαιρέτησε, καί μέ τό ἁγιορείτικο «εὐλογεῖτε» ἀθόρυβα ἀπομακρύνθηκε. Ἒκτοτε δέν τόν ξαναεῖδα, οὔτε προσπάθησα νά μάθω ποιός ἦταν.
Ἦλθε ἡ ὣρα τῆς ἀναχωρήσεως. Ἂνοιξαν οἱ πόρτες τοῦ λεωφορείου. Ἀνέβηκα καί κάθισα μέ προορισμό τήν Δάφνη, Οὐρανούπολη, Θεσσαλονίκη, Ἀθήνα. 
Τό γεγονός αὐτό ἐρχόταν περιοδικά, στό νοῦ μου. 
Ἐν τούτοις δέν τοῦ ἒδωσα ἀπόλυτη προτεραιότητα στήν ποιμαντική μου διακονία. (Φοβήθηκα κατ᾿ ἀρχήν, ἐπειδή σύμφωνα μέ τούς πατέρες ὑπάρχει καί ἡ πλάνη).
Kατανοώντας τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ὁδηγούμεθα καί τόν ἂμεσο κίνδυνο πού διατρέχουμε νά βρεθοῦμε ὃλοι στόν ἀλληλοσπαραγμό ἤ στό χάος, θυμήθηκα ἒντονα τά λόγια τοῦ γέροντα τότε στίς Καρυές καί σκέφθηκα νά δημοσιεύσω τά λεγόμενά του σέ μένα, ὣστε, εἰ δυνατόν, νά γίνουν γνωστά στό πανελλήνιο. 
Προσευχόμενος ταυτόχρονα, μέ θερμή παράκληση στόν Κύριο καί Βασιλέα Ἰησοῦ Χριστό νά βοηθήσει τήν πατρίδα μας καί τόν λαό μας καί νά στρέψει σέ ἀληθινή μετάνοια τίς καρδιές ὃλων μας ὣστε νά ἀντιληφθοῦμε, ἂρχοντες καί ἀρχόμενοι, τήν ἐπερχόμενη δαιμονική μπόρα πού φανερά πλέον πλησιάζει..."
 του Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά )  

Άγιος Γεράσιμος -Ο θησαυρός της Κεφαλονιάς




Του αρχιμανδρίτη Φωτίου Γαβριελάτου

«Ψηλά στου Αίνου την κορφή, που τ’ άστρο τρεμουλίζει
εκεί ξενιτεμένοι μου, στραφείτε με καημό, 
και στο μεγάλο θησαυρό, που το βουνό στολίζει, 
από μακράν να στείλετε προσκύνημα θερμό, 
όπως θερμή κι αιώνιον ηθέλησε κι Εκείνος
να δώσει την αγάπη Του στην γη του Κεφαλλήνος». 
Μολφέτας
Στην καρδιά της Κεφαλληνιακής γης, κάτω από το επιβλητικό βλέμμα του Μεγάλου Βουνού, του Αίνου, βρίσκεται η οινοφόρα λεκάνη των Ομαλών. Πήρε το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα από Κρήτες που ήρθαν τα χρόνια τα παλιά στην Κεφαλονιά κι άφησαν μέσα σ’ όλα τα τοπωνύμιά τους κληρονομιά! Η κοιλάδα αυτή όμως, έμελε να γίνει ξακουστή ανά τον κόσμο από τον πολυταξιδεμένο ασκητή που αναζητούσε μια ζωή στερημένη μεν, αλλά και ασυμβίβαστη, απελευθερωμένη από εχέγγυα και ατομικές εξασφαλίσεις. Η αδιάκοπη τάση φυγής του, το οδοιπορικό του προς την αυτογνωσία τον οδήγησε στα σημαντικότερα μέρη της Ορθοδοξίας. Ρακένδυτος, αβοήθητος, πολλές φορές κυνηγημένος από τον φθόνο των ανθρώπων, ακολουθούσε τον άνεμο προσμένοντας ένα σημάδι εξ ουρανού για να σταματήσει την περιπλάνησή του. Και τελικά το βρήκε στην Κεφαλονιά. Στην κοιλάδα των Ομαλών, Αυτός, ο εκ πεποιθήσεως ανέστιος, ο εκ φύσεως πλάνητας, βρήκε τον προορισμό Του, όπως φάνηκε στην πορεία του χρόνου, και οι ανήσυχοι και «δύστροποι» Κεφαλονίτες του κάλυψαν το κενό της ψυχής Του.
Ο 16ος αιώνας είναι αυτός που σημαδεύει έντονα την ιστορία της Ελλάδος μέσα από δύο μεγάλους άξονες, αυτόν της Τουρκοκρατίας και αυτόν της Ενετοκρατίας. Στην πρώτη περίπτωση, οι υπόδουλοι Έλληνες στέναζαν και υπέφερε κάτω από το σπαθί του Τούρκου δυνάστη, πληρώνοντας υψηλό φόρο αίματος. Στη δεύτερη περίπτωση οι Ενετοί στα Επτάνησα και σε άλλα νησιά που είχαν υπό την κατοχή τους ασκούσαν ασφυκτικές πιέσεις στους Έλληνες, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι αρχικά να μην μπορούν να αντιδράσουν αλλά στη μεγαλύτερη μάζα τους να ακολουθούν το άρμα του δυνάστη Ενετού.
Πολλοί ήταν αυτοί που δεν μπόρεσαν να αντέξουν την ξένη υποδούλωση και πέρασαν μέσω των Επτανήσων στην Ευρώπη, κυρίως στην Ιταλία, και κατέθεσαν το δικό τους πολιτισμό, με αποτέλεσμα να γονιμοποιήσουν ευρύτερα τη δυτική σκέψη και κουλτούρα και να γεννηθεί μια πολιτιστική Αναγέννηση.
Είναι εντυπωσιακό πως η Θεία Πρόνοια, τις δύσκολες αυτές στιγμές για το γένος μας, αποστέλλει μια σωρεία αγίων μορφών, δασκάλων και μαρτύρων της πίστεως και της Ορθοδοξίας για να κρατήσουν ανεβασμένο το ηθικό του απογοητευμένου Έλληνα και άσβεστη την φλόγα της πίστεώς του. Έτσι και στην Κεφαλονιά αλλά και στην Ζάκυνθο, που γεφύρωναν την Ανατολή και τη Δύση, «παρουσιάζονται» οι άγιοι Γεράσιμος και Διονύσιος. Είναι δε αξιοπερίεργο πώς κατάφεραν να επιβληθούν, αντιμετωπίζοντας το ισχυρό καθολικό δόγμα των κατακτητών Ενετών που δεν έβλεπε με καλό μάτι κάθε τι Ορθόδοξο, άρα και ανατρεπτικό.
Στην περίπτωση της Κεφαλληνίας, που η γεωγραφική της θέση ήταν κομβική για τους σκοπούς των Ενετών, παρουσιάζεται μέσα στο κέντρο του νησιού ένας ταπεινός καλόγερος από την Πελοπόννησο, ο οποίος κατάφερε με το πρώτο να συγκλονίσει και να συγκεντρώσει γύρω του τα πλήθη των απογοητευμένων Κεφαλλήνων. Η Κεφαλληνία καταξιώθηκε από την Χάρη του Θεού να γίνει «πατρίδα» του Αγίου Γερασίμου. Είναι μάλιστα αξιοπρόσεκτο, ότι ο Άγιος συνδέθηκε τόσο πολύ μαζί της, που μολονότι γι’ αυτήν «ξένος» -όπως χαρακτηρίζεται σε τοπικό έγγραφο του 16ου αιώνος- η Κεφαλληνία και ο Άγιός της να είναι πια συνδεδεμένοι αχώριστα μεταξύ τους και αδιαίρετα, σε σημείο που να μη νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Όταν λοιπόν ο Κεφαλονίτης λέγει, τόσο συχνά, το «Άγιέ μου», δεν αποθέτει μόνο τον πόνο και τις ελπίδες του στον Άγιο Γεράσιμο, αλλά και μαρτυρεί την ταύτιση του με τον «Ξένον», που έγινε όμως ο πρώτος και σημαντικότερος Κεφαλονίτης στους αιώνες.
Μορφή ευγενική, γλυκιά και γαλήνια, με ματιά γεμάτη αναζήτηση, και με μια κλίση του σώματος του προς τα μέσα, καταφέρνει να σταθεί στο δύσκολο νησί μας και μάλιστα να γίνει γρήγορα αποδεκτός από τον «δύστροπο» λαό του, μέσα από κοινή πορεία και αγώνες.
Το αρχοντόπουλο από τα Τρίκαλα Κορινθίας, ο πολυταξιδεμένος, ο ασκητής, που την ημέρα έσκαβε τα χωράφια και πάλευε να ανοίξει πηγάδια και να κρατήσει το νερό στην άνυδρη και άγονη κοιλάδα των Ομαλών και το βράδυ βλέποντας τα αστέρια μέσα στο ασκητήριο –πηγάδι του προσευχόταν δαμάζοντας το είναι του από όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο άπληστο, μας υπέδειξε την ανάδειξη και την αξιοποίηση της γης με την καλλιέργειά της, την δενδροφύτευση (τα πλατάνια του Αγίου) και προπαντώς την σκληρή δουλειά.
Ο ουρανοπολίτης, το μυρίπνοον άνθος του παραδείσου, το πάνχρυσο στόμα που εδώ και τόσους αιώνες αποδεικνύει στην πράξη ότι «ζεί Κύριος ο Θεός ημών». Ο ασκητής των Ομαλών, ο Αφέντης και προστάτης των Κεφαλλήνων όπου γης, που ημέρευε τις ψυχές των ταραγμένων από κακό πνεύμα και από ανθρώπινα πάθη.
Που ακολούθησε την οδό της ασκήσεως «την στενή και τεθλιμμένη» όπου μιμήθηκε τους μεγάλους ασκητάς και η καρδιά του φλεγόταν και διψούσε για την αγάπη του Θεού. Σφυρηλάτησε τον εγωισμό του μέσα στο αμόνι της ταπείνωσης και το προσωπικό του θέλημα έγινε η απόλυτη αποδοχή του θελήματος του Θεού.
Δεν ασχολήθηκε ποτέ με το φαίνεσθαι των ανθρώπων αλλά με το βαθύτερο είναι, το είναι που είναι ο πραγματικός καθρέπτης της ψυχής και χρήζει πνευματικής θεραπείας, που όμως αποτελεί πολυτιμότερη αξία. Μέσα από αυτήν την πάλη βγήκε νικητής, στεφανωμένος αθλητής και στέκεται ενώπιον μας για να μας δείξει την ματαιότητα της ύλης έναντι των ουρανίων αγαθών, το διαβολικό ψέμα έναντι της αληθείας του Χριστού.
Η αφθαρσία του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους φυσικούς νόμους και στέκεται όρθιος σε πείσμα στην φθορά του χρόνου, διότι «όπου βούλεται Θεός νικάται φύσεως τάξις». Τα σώματα των Αγίων υπάρχουν λόγω της ενικούσης χάριτος του Θεού είναι ζωντανά, γι’ αυτό θαυματουργούν, ευωδιάζουν και χαρίζουν στους πιστούς τους καρπούς του Παναγίου Πνεύματος.
Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1509. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικογένεια των Νοταράδων. Θείος του ο Λουκάς Νοταράς, ο τελευταίος πρωθυπουργός (Μέγας Δούκας) του Βυζαντίου και συγγενής με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Ο Άγιος Γεράσιμος στα 20 του χρόνια φλεγόμενος από θεϊκώ έρωτι, αφήνει την άνεση του αρχοντικού των Νοταράδων και ξεκινά την προσωπική του πορεία και αναζήτηση. Εικοσιέξι ολόκληρα χρόνια αναζητούσε την τελείωσή του, από τη Ζάκυνθο στο Μέγα Σπήλαιο και τα Μετέωρα, κι απ’ τον Όσιο Λουκά Βοιωτίας ως τις Μονές της Θεσσαλονίκης, την Κωνσταντινούπολη, το Άγιον Όρος όπου εκάρη μοναχός, τους Άγιους Τόπους όπου έλαβε το ιερατικό αξίωμα, τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαΐδας την Κρήτη και ξανά στη Ζάκυνθο. Μετά από αυτή την πνευματική οδοιπορία, εμπλουτισμένος με θεϊκή εμπειρία και γνώση ασκητική το 1555 αποφασίζει να πάει και στην Κεφαλονιά.
Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο, κοντά στο Αργοστόλι για 5 χρόνια και 11 μήνες, οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί σε πιο απομακρυσμένη περιοχή, στην άγονη κοιλάδα των Ομαλών στους πρόποδες του Αίνου όπου και ανακαίνισε το ξωκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το εκκλησάκι αυτό με την γύρω περιοχή του το παραχώρησε ο ιερέας Γεώργιος Βάλσαμος, ο οποίος όμως αργότερα μετάνιωσε και έσυρε τον Άγιο στα δικαστήρια, όπου όμως δικαιώθηκε ο Άγιος. Ξανάχτισε τον ετοιμόρροπο Ναό και πρόσθεσε γύρω πολλά κελιά, γιατί πολλοί κάτοικοι του νησιού βλέποντας την Αγία του ζωή εμπιστεύονταν σε αυτόν τις θυγατέρες τους για να γίνουν Μοναχές. Στην αρχή συγκεντρώθηκαν 25 Μοναχές, αργότερα περισσότερες, από τις πιο πλούσιες οικογένειες του νησιού. Τη γυναικεία αυτή Μονή ονόμασε «Νέα Ιερουσαλήμ» με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή, εδραιώνοντας έτσι τον γυναικείο Μοναχισμό στο νησί. Μετά από αίτηση του το Πατριαρχείο θέτει την Μονή υπό την υψηλή του προστασία. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αγίου με την οποία νουθετούσε έως εσχάτου αναπνοής: “ΤΕΚΝΙΑ ΕΙΡΗΝΕΥΕΤΕ ΕΝ ΕΑΥΤΟΙΣ ΚΑΙ ΜΗ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΦΡΟΝΕΙΤΕ”.
Ο Άγιος Γεράσιμος αφού έζησε ασκητικά στην κυριολεξία «εν σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. ια’ 38), εκοιμήθη οσιακά στις 15 Αυγούστου 1579. Οι ιερείς ντύνουν τον Άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στην οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος, ενταφιάζουν το σώμα Του δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού.
Μετά από δυο χρόνια, οι Μοναχές της Μονής έβλεπαν συχνά στον ύπνο τους τον Άγιο και αναγκάστηκαν να το αναφέρουν στον Πατριάρχη Κων/πόλεως ο οποίος έδωσε άδεια εκταφής του. Το σώμα Του βρέθηκε ευωδιάζον και άφθαρτο, όπως ακριβώς είναι σήμερα. Το ίδιο ανέπαφα ήταν και τα άμφιά Του. Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση Του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581, με παριστάμενο τον πατριαρχικό έξαρχο Γαβριήλ Σεβήρο. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος Του, ζήτησαν να ταφεί ξανά, ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή έγινε την 20η Οκτωβρίου 1582 όπου και πάλι ευρέθη ανέπαφο από την φθορά του χρόνου.
Γι’ αυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου.
Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση του, όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Ανακηρύχθηκε Άγιος από το Πατριαρχείο το 1622. Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε «νέος ασκητής» για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη. Μεταξύ άλλων ό μεγάλος ασκητής Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία έχει τα σκήπτρα εκδιώξεως των δαιμόνων από ανθρώπους, πού είναι υπό μερική ή ολική σατανική κατοχή.
Το σκήνωμα του Άγιου Γεράσιμου έμεινε ως εκ θαύματος άφθαρτο διά μέσου των αιώνων μέχρι σήμερα. Είναι ένα από τα τρία άφθορα λείψανα στο Ιόνιο, του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Διονυσίου. Το ιερό του λείψανο παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών, ενδεδυμένο με τα άμφια της ταφής του και εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε τζαμένια λειψανοθήκη που ενσωματώνεται σε μεγαλύτερη ασημένια περίτεχνη λάρνακα, η οποία είναι τοποθετημένη πάνω από τον τάφο του Αγίου.
Μέσα στο Ναό υπάρχει η είσοδος για το σπήλαιο που ασκήτευε ο Άγιος, την «Σκήτη», στην οποία μπορεί να περιηγηθεί ο επισκέπτης. Το σπήλαιο διαθέτει δύο χώρους και σε αυτό κατεβαίνει κανείς από σκάλα 3 μέτρων, συμβαίνει δε ένα παράξενο φαινόμενο, η τρύπα που ενώνει τους δύο χώρους ενώ είναι πολύ στενή επιτρέπει την είσοδο σε όλους τους επισκέπτες ανεξαρτήτως διαστάσεων, αλλά και δεν τους λερώνει παρά το ότι είναι λασπώδης. Στη Μονή επίσης υπάρχουν τρία μεγάλα πλατάνια που φύτεψε ο Άγιος, τα 3 μεγάλα πηγάδια και τα 37 μικρότερα, που άνοιξε ο Άγιος με τα χέρια του και τα δύο αλώνια που έχτισε, στα οποία εργαζόταν για να εξασφαλίσει τα αναγκαία στη Μονή.
Κάθε έτος και στις δύο γιορτές του το σκήνωμά του μεταφέρεται με πομπή, 500 περίπου μέτρα από την εκκλησία ως έναν μεγάλο πλάτανο όπου βρίσκεται ένα πηγάδι που το έσκαψε ο ίδιος.
Σαν ήλιο βλέπει ο λαϊκός ποιητής τον Άγιο να βγαίνει από το Ναό του και να φωτίζει το βουνόκλειστο χώρο της κοιλάδας.
“Ως ήλιος Γεράσιμε εκ του ναού σου βγαίνεις,
και με τους αγγέλους τ’ ουρανού στα ύψη ανεβαίνεις”.
Στο χώρο τούτο νοιώθει ευχαριστημένος, αφού ο ίδιος τον διάλεξε από τόσους άλλους που περιόδευσε. Στη Λιτανεία στη μέση Εκείνος, σηκωμένος στα χέρια ψηλά, σεμνός, άφθαρτος, στητός, στ’ άφθαρτα ιερατικά του άμφια τα παλιά, που ο τάφος, όπως και το σώμα του, δεν τα έλιωσε. Το διάβα του ως τον πλάτανο είναι χαρά και ευλογία, η έξοδος του Αφέντη στα υποστατικά του. Θ’ αναπαυτεί στο πηγάδι που ο ίδιος άνοιξε, κάτω από τη σκιά του πλατάνου, στα αιώνια σημάδια του που λέει κι ο τοπικός ποιητής
“πλάτανο πενταδάκτυλο και με βαθύ πηγάδι,
μας άφησες Γεράσιμε αιώνιο σημάδι”.
Το νερό του πηγαδιού θα ξεχειλίσει και τα φύλλα του πλατάνου θα θροΐσουν για να χαιρετίσουν τον Αφέντη.
Βγήκε ο Άγιος; τί ώρα βγαίνει ο Άγιος; ρωτάει ο Κεφαλονίτης. Έτσι απλά, δυνατά, παραστατικά και θεολογικά. Δεν τον βγάνουν, βγαίνει, είναι ζωντανός, άφθαρτος αιώνες τώρα, κινείται, δρα και προπαντός εισακούει τις παρακλήσεις των πιστών του:
“παντού σκορπάς παρηγοριά χαρά και ευφροσύνη,
και αοράτως χορηγείς την ελεημοσύνη”.
Θα περάσει από τα 40 πηγάδια που ο ίδιος άνοιξε, από τ’ Αλώνια του, τον κάμπο του, “ο Αγρότης των Ομαλών”, κατά τον μακαρίτη Τρίτση, είναι πια αναπαμένος ανάμεσα στους Κεφαλονίτες του και μας κοιτά πατρικά και στοργικά μέσα από την περίτεχνη λάρνακά του. Εδώ στο χώρο που δούλευε τη σοδειά θα ακουστεί δέηση “υπέρ ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών” και με τα ωραία εξαποστειλάρια “ο σύλλογος Μοναζόντων των Ιερέων ο χορός και η πληθύς Φιλεόρτων” θα επιστρέψει στη βάση του, στη “μικρή” Εκκλησία του, περιμένοντας τον προσκυνητή να εναποθέσει σ’ Αυτόν τα βάρη, τις αγωνίες και τις λύπες του, μα και τις ευχαριστίες του.
Ο Θείος Γεράσιμος, ο πολύτιμος θησαυρός της Κεφαλληνίας, μας προσκαλεί στον λιτανικό του περίπατο προς τον πλάτανο κάθε χρόνο ανήμερα στη γιορτή του, και μας μαθαίνει ότι κι αν έλθουν χρόνοι χαλεποί και δύσκολοι, με όπλο τη βαθιά μας πίστη θα βρεθούμε τελικά και πάλι νικητές.
πηγή