ΚΑΛΟ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2018

ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

ΚΙ ΟΛΟ ΠΑΛΙ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΥΞΙΔΑ ΜΑΣ!

Στέργιος Ν. Σάκκος, Η περιτομή του Κυρίου

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Γιορτή δεσποτική

Συνήθως τήν Πρωτοχρονιά ἀπορροφοῦν τήν προσοχή μας οἱ πανηγυρισμοί γιά τήν ἀλλαγή τοῦ χρόνου, ἕνα γεγονός χωρίς ἰδιαίτερο πνευματικό νόημα, ἀφοῦ ἐκκλησιαστικά ἡ ἀρχή τοῦ ἔτους γιορτάζεται τήν 1η Σεπτεμβρίου, ἤ -στήν καλύτερη περίπτωση- στρέφουμε τή σκέψη μας στήν ὄντως μεγάλη μορφή τοῦ οὐρανοφάντορα ἁγίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Λησμονοῦμε ὅμως οἱ περισσότεροι τή μεγαλύτερη γιορτή τῆς μέρας, πού εἶναι μάλιστα καί δεσποτική γιορτή, τήν περιτομή τοῦ Δεσπότου Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἄναρχου καί ὑπέρχρονου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔπλασε, συντηρεῖ καί ἁγιάζει τά σύμπαντα.

῾Η γιορτή τῆς περιτομῆς πιστοποιεῖ τήν ἀνθρώπινη φύση πού γιά τή σωτηρία μας προσέλαβε ὁ Θεός. «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων... οὐκ ἐβδελύξατο σαρκός τήν περιτομήν», διακηρύττει ὁ ἐκκλησιαστικός ὕμνος. ᾿Επίσης ὅμως, ἡ περιτομή στοιχειοθετεῖ ἕνα κύριο γνώρισμα τῆς ταυτότητας τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἡ συνέχεια θά δείξει.

Σημάδι διαθήκης τοῦ Θεοῦ

῾Η περιτομή, ὅπως καί ὅλα τά γεγονότα πού συνδέονται μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας, ἔχει προϊστορία. Τή μελετοῦμε στήν Παλαιά Διαθήκη. Πολύ παλιά, πρίν ἀκόμη ἀνακαλύψει τά μέταλλα ὁ πολιτισμός, οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν περιτομή μέ πέτρινα μαχαίρια (῎Εξ 4,25· ᾿Ιη 5,2-3). Γιά τόν ᾿Ισραήλ, τόν ἐκλεκτό κι ἀγαπημένο λαό τοῦ Θεοῦ, ἡ περιτομή εἶχε κοινωνική ἀλλά καί θρησκευτική σημασία. ῾Ο ἴδιος ὁ Θεός ἀπαιτώντας την ἀπό τόν πατριάρχη ᾿Αβραάμ τήν ὀνομάζει «σημεῖον διαθήκης ἀνά μέσον ἐμοῦ καί ὑμῶν» (Γε 17,11). Τήν προσδιορίζει, δηλαδή, ὡς γνώρισμα τῆς ἀδιάρρηκτης συμφωνίας, τοῦ πνευματικοῦ γάμου τόν ὁποῖο συνάπτει ὁ Γιαχβέ μέ τό λαό του.

Κανείς ἀπερίτμητος δέν μποροῦσε νά γιορτάσει τό Πάσχα, τή γιορτή πού ἀπαθανάτιζε τήν ἐκλογή καί σωτηρία πού χάρισε στόν ᾿Ισραήλ ὁ Γιαχβέ (῎Εξ 12,44-48). ῾Η περιτομή ἦταν δείκτης τῆς ἰδιοκτησίας τοῦ Γιαχβέ πάνω στόν περιτμημένο ἀλλά καί σημάδι τῆς ἑνότητας τῶν πιστῶν του σέ μία κοινωνία, σ᾿ ἕνα λαό, τόν δικό του. Δέν ἦταν μία ἐθιμοτυπική, ἔστω ἁπλή θρησκευτική πράξη. ῏Ηταν πρωτίστως ὑπόθεση καρδιᾶς, δήλωση τῆς πίστης καί ἐκδήλωση τῆς ὑπακοῆς τοῦ πιστοῦ. Γι᾿ αὐτό ὁ Θεός ζητᾶ τήν «περιτομή» τῆς καρδιᾶς (᾿Ιε 4,4), τήν ἀπαλλαγή της ἀπό τή σκληρότητα. Κι ἐπειδή γνωρίζει ὁ Παντογνώστης ὅτι αὐτό δέν εἶναι εὔκολο γιά τόν ἄνθρωπο, παρηγορεῖ ἤδη ἀπό τήν παλαιοδιαθηκική ἐποχή τό λαό του· ῾Ο ἴδιος ὁ Θεός θά καθαρίσει τίς καρδιές τῶν πιστῶν του καί τῶν ἀπογόνων τους, γιά νά μποροῦν ν᾿ ἀγαποῦν τόν Κύριο «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας» (Δε 30, 6).

«᾿Αχειροποίητη περιτομή»

Μετά ἀπό ὅλη αὐτή τήν προϊστορία εἶναι πράγματι συγκλονιστικά καταπληκτικό τό γεγονός ὅτι καί αὐτός ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, πού ὡς ἄνθρωπος προῆλθε ἀπό τή γενιά τοῦ ᾿Αβραάμ, ὑποτάσσεται στή διάταξη τῆς περιτομῆς. Βρέφος ὀκταήμερο δέχεται στό ἄχραντο σῶμα του τήν περιτομή (Λκ 2,21), γιά νά ἀπαλλάξει ἀπό τήν ταλαιπωρία της ὅλους ἐμᾶς, πού μέ τό ἅγιο Βάπτισμα πολιτογραφόμαστε στή βασιλεία του καί ἀποτελοῦμε τόν νέο ᾿Ισραήλ, τήν ᾿Εκκλησία του.

«᾿Οδύνη καί ἕλκος (=πληγή)» ἦταν τά γνωρίσματα τῆς παλιᾶς περιτομῆς, λέει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐνῶ τοῦ Βαπτίσματος ἡ προσφορά εἶναι «δρόσος ψυχῆς καί ἴαμα (=θεραπεία)» τοῦ ἕλκους τῆς καρδιᾶς. Καί γίνεται ἡ περιτομή τοῦ Χριστοῦ στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ χριστιανοῦ· Καθώς ἐντάσσεται στήν ᾿Εκκλησία ὁ πιστός μέ τό μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, πού εἶναι ἡ «ἀχειροποίητη περιτομή» (Κλ 2,11), πετᾶ ἀπό πάνω του «τό σῶμα τῶν ἁμαρτιῶν τῆς σαρκός», κάθε ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ καί κάθε ἀπαίτηση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος. ᾿Ενστερνίζεται τό φρόνημα τοῦ σταυροῦ, γιά νά ζήσει στό ἑξῆς καί γιά πάντα μέ τόν Χριστό.

Τό δεύτερο σημάδι τοῦ Θεοῦ

Σ᾿ αὐτή τήν ἐν Χριστῷ ζωή ἔρχεται νά στηρίξει καί χειραγωγήσει τόν πιστό ἕνα δεύτερο θεόσδοτο «σημεῖον», πού εἶναι ἐπίσης στοιχεῖο τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας, ἡ ἀργία τῆς ἕβδομης ἡμέρας. ῎Εχει κι αὐτή τήν προϊστορία της στήν Παλαιά Διαθήκη. Μόλις ὁλοκλήρωσε τή δημιουργία τοῦ κόσμου ὁ Θεός «κατέπαυσε... ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ ὧν ἐποίησε» (Γε 2,2). Σταμάτησε τό δημιουργικό του ἔργο καί ἄρχισε τή σχέση κοινωνίας μέ τά πλάσματά του. Γι᾿ αὐτό τήν ἡμέρα ἐκείνη τήν εὐλόγησε καί τήν ἁγίασε, τήν ξεχώρισε ἀπό τίς ἄλλες ἡμέρες καί τήν καθιέρωσε ὡς ἡμέρα λατρείας του (᾿Εξ 20,8-10).

«῾Ορᾶτε, καί τά σάββατά μου φυλάξεσθε· σημεῖόν ἐστι παρ᾿ ἐμοί καί ἐν ἐμοί εἰς τάς γενεάς ὑμῶν, ἵνα γνῶτε ὅτι ἐγώ Κύριος ὁ ἁγιάζων ὑμᾶς» (᾿Εξ 31,13) παραγγέλλει ὁ Γιαχβέ. Τό Σάββατο, λέει, θά εἶναι τό σημάδι ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος πού σᾶς ἁγιάζει, μπαίνει στή ζωή σας καί γίνεται δικός σας.

Στήν καινή κτίση

 ῾Η περιτομή καί ἡ τήρηση τοῦ Σαββάτου εἶναι δύο αἰσθητά στοιχεῖα. Τό πρῶτο δείχνει ὅτι ὁ περιτμημένος ἀνήκει στόν Θεό, εἶναι δικός του· τό δεύτερο ὅτι ὁ Θεός ἀνήκει στόν πιστό, εἶναι δικός του.

Στήν καινή κτίση, τήν ᾿Εκκλησία, μετά ἀπό τό ριζοσπαστικό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἡ περιτομή γίνεται πνευματική. Εἶναι ἡ μυστική μετοχή τοῦ πιστοῦ στό σταυρό τοῦ Κυρίου μέ τήν ἀποκοπή τῶν παθῶν καί τήν ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς. Πρίν ἀπ᾿ αὐτό ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστός καταργεῖ τό ἑβραϊκό Σάββατο καί μεταφέρει τόν ἁγιασμό στή «μία τῶν σαββάτων», τήν πρώτη τῆς ἑβδομάδας, τήν Κυριακή. Τήν ἡμέρα πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός κι ἀνέστησε τήν ἀνθρώπινη φύση μας, τήν ἁγίασε καί τήν εὐλόγησε. Τήν ἀνέδειξε ἕνα καινούργιο σάββατο, πού ἀντικατέστησε τό παλιό καί πῆρε ὅλα τά γνωρίσματά του, ἐνῶ ἐπιπλέον ἀπέκτησε καινούργιες χάρες.

Τά δῶρα τῆς Κυριακῆς

Τό παλιό σάββατο ἀπαιτοῦσε θυσίες καί προσφορές στόν Θεό· τό καινούργιο μᾶς προσφέρει τή θυσία τοῦ Κυρίου καί μᾶς τρέφει μ᾿ αὐτήν. Πολύ πρίν καθιερώσει ἡ πολιτεία τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, καθιερώθηκε καί θεσπίσθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο ὁ ἁγιασμός της. ῾Η ἐπίσκεψη τῆς Κυριακῆς κάθε ἑβδομάδα μέσα στόν ἡμερολογιακό μας χρόνο εἶναι ἐπίσκεψη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Μᾶς πλησιάζει ὁ Κύριος τήν Κυριακή. Σπάει τούς γήινους φραγμούς κι ἀνοίγει γιά μᾶς τό δρόμο πρός τόν οὐρανό, τό δρόμο πού μᾶς φέρνει στή συντροφιά του.

Κι ἐνῶ φαίνεται ὅτι ζητᾶ ἀπό μᾶς ὁ Θεός νά τοῦ δώσουμε μία ἡμέρα ἀφιερωμένη στή λατρεία του, στήν πραγματικότητα μᾶς δίνει τήν ἡμέρα τή σημαδεμένη μέ τ᾿ ὄνομά του. Γιά ἐκείνους πού ἐπάξια τήν τιμοῦν καί πνευματικά τήν ἀξιοποιοῦν, ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς γίνεται τό σημάδι πού τούς «σημειώνει» ὡς «σημεῖον Χριστοῦ» μέσα στόν κόσμο, ὡς ζύμη ἅγια μέσα στήν ἄγρια κοινωνία μας.

Κοινωνοί θείας φύσεως

῾Αγιασμός τῆς Κυριακῆς καί καθημερινή προσπάθεια γιά τήν κατάργηση τῆς δυναστείας τῶν παθῶν μέσα μας εἶναι δύο ἀνεξίτηλα «σημεῖα» τοῦ Κυρίου πάνω στήν κάθε ψυχή πού ἐξαγόρασε μέ τή λυτρωτική θυσία του. Εἶναι δύο ἀλληλένδετα στοιχεῖα τῆς ταυτότητας τοῦ χριστιανοῦ, γνωρίσματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς του, ἀλλά καί δύο ἀδιάψευστες ἀποδείξεις ὅτι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μόνη δύναμη πού μπορεῖ νά ἀλλάξει τόν κόσμο μας καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τή φθορά.

῾Αγιασμένοι μέ τίς θεόσδοτες εὐλογίες τῆς Κυριακῆς καί μάλιστα μέ τήν ὑψηλότερη ἀπ᾿ αὐτές, τή μέθεξή μας στό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου μέ τή θεία Μετάληψη, μπαίνουμε στόν ἀγώνα τῆς ἑβδομάδας. Καί πάλι, ἁγνισμένοι μέ τόν καθημερινό ἀγώνα γιά τήν περιτομή τῶν παθῶν μας, φτάνουμε στήν ἑπόμενη Κυριακή, ὅπου ἀνανεώνουμε τόν ἁγιασμό. ῎Ετσι ἁγιάζεται ὅλη ἡ ἑβδομάδα, γίνεται ἅγιος ὅλος ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας. Γινόμαστε ἅγιοι, δηλαδή τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

 Στέργιος Ν. Σάκκος, Ομότιμος καθηγητής Εισαγωγής και Ερμηνείας Καινής Διαθήκης  Αριστοτέλειου  Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης.

Στὴν ἀρχὴ τοῦ ἔτους

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἀπ’ ὅλες τὶς εὐχές, ποὺ μοιράζονται τώρα μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ νέου ἔτους, ἡ πιὸ σωστὴ γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς εἶναι ἡ δέηση τῆς Ἐκκλησίας. «Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετάνοιᾳ ἐκτελέσαι». Ἡ πιὸ ἐπίκαιρη καὶ πιὸ ἀληθινὴ εὐχὴ εἶναι αὐτή, τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας ποὺ μᾶς μένει νὰ τὸν περάσουμε εἰρηνικὰ καὶ μετανοημένοι.

Ὅταν ἡ Ἐκκλησία λέη «ἐν εἰρήνῃ», δὲν ἐννοεῖ μόνο τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ εἰρήνη, ἀλλὰ πρῶτα καὶ πολὺ περισσότερο τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ψυχική μας εἰρήνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξαρτᾶται καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Γιατί εἶναι ἀλήθεια πὼς ὁ κόσμος δὲν θὰ εἰρήνευση, ἂν δὲν εἰρηνεύσουν ἕνας-ἕνας οἱ ἄνθρωποι, ἀνοίγοντας εἴσοδο καὶ δεχόμενοι μέσα τους τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ δὲν βλέπει ἀπὸ μακρυὰ τὴν πορεία τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Καθὼς στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τὸ Πνεῦμα του «ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου» (1), ἔτσι καὶ τώρα τὸ ἴδιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶν’ ἐπάνω ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν συντηρεῖ καὶ τὸν κυβερνᾶ. Ὄχι σὰν μοίρα ἤ σὰν τυφλὴ βία, ἀλλὰ ὁ θεῖος Λόγος ἐπάνω στὴν κτίση καὶ ἡ θεία Χάρη μέσα στοὺς ἀνθρώπους. Οὔτε στὴν τύχη βρέθηκε ὁ κόσμος οὔτε ἄσκοπη εἶναι ἡ πορεία του οὔτε ἄγνωστο εἶναι τὸ τέλος του.

Ἡ Ἐκκλησία ὁμιλεῖ γιὰ τὰ «ἐν ἀρχῇ» καὶ κηρύττει γιὰ τὰ «τέλη τῶν αἰώνων». Ἡ θεία Γραφή, ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὄχι μὲ τὴ γλώσσα τῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ μὲ τὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀρχὴ καὶ γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. «Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ρήματι Θεοῦ...» (2), γράφει γιὰ τὴν ἀρχὴ ὁ Ἀπόστολος. Δηλαδή, μὲ τὴν πίστη βάζομε στὸ μυαλό μας πὼς οἱ κόσμοι δημιουργήθηκαν μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Καὶ γιὰ τὸ τέλος ἄλλος Ἀπόστολος γράφει· «οὐρανοὶ ροιζηδὸν παρελεύσονται, στοιχεῖα δὲ καυσούμενα λυθήσονται, καὶ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται» (3). Δηλαδὴ οἱ οὐρανοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν μὲ πάταγο καὶ τὰ φυσικὰ στοιχεῖα θὰ διαλυθοῦν ἀπὸ τὴ φωτιά, καὶ ἡ γῆ κι ὅλα τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων ἐπάνω της θὰ καοῦν καὶ θὰ γίνουν στάχτη.

Τὸ τέλος αὐτό, ὄχι σὰν καταστροφὴ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ σὰν ἀλλαγὴ καὶ μεταμόρφωση, θὰ μᾶς περάση «ἀπὸ τοῦ νῦν πρὸς τὸν μέλλοντα αἰῶνα», σὲ μία καινούργια καὶ ἀνέσπερη ἥμερα, τὴν ὄγδοη καὶ ἀτελεύτητη ἡμέρά τῆς δημιουργίας καὶ τῆς ἀνάστασης.

Κι ὅταν ἡ Ἐκκλησία στὴ δέηση γιὰ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας λέη «ἐν μετάνοιᾳ», τοῦτο ἀκριβῶς ἐννοεῖ· νὰ εἲμαστ’ ἕτοιμοι περιμένοντας αὐτὸ τὸ τέλος, ἐπειδὴ δὲν ξέρομε πότε μᾶς ἔρχεται. Καὶ πάντως ὄχι τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὸ τέλος τοῦ βίου μας, ποὺ ἂν δὲν εἶναι τὸ τέλος τοῦ κόσμου, εἶναι τὸ δικό μας τέλος γιὰ τὸν κόσμο. Ὕστερα, καθὼς εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι» (4).

Ὅ,τι ἔχομε νὰ κάμωμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας θὰ τὸ κάμωμε τώρα, μέσα σ’ αὐτὴ τὴ διάρκεια τῆς ἐδῶ ὕπαρξής μας, ποὺ λέγεται βίος. Ὁ βίος αὐτὸς εἶναι μία πίστωση καὶ μία προθεσμία, ποὺ μᾶς παρέχεται γιὰ νὰ ἐργασθοῦμ’ ἐπάνω στὸ κεφάλαιο ποὺ μᾶς ἔδωκε ὁ Θεός, ποὺ εἶναι τὸ «κατ’ εἰκόνα», γιὰ νὰ κατορθώσουμε ὅσο μπορέσουμε τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», ποὺ θὰ εἶναι ἡ φιλοτιμία κι ὁ κόπος ὁ δικός μας.

Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι μόνο οἱ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ κείνους ποὺ λένε πὼς εἶναι χριστιανοί, δὲν τὰ σκέφτονται ἔτσι, ἀλλ’ ἀντίθετα πιστεύουν πὼς ὁ βίος κι ἡ ζωὴ μας εἶναι κάτι ἄλλο παρὰ εὐθύνη καὶ χρέος καὶ ἐργασία καὶ κόπος καὶ φιλότιμη προσπάθεια, γιὰ νὰ φτιάξουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν κόσμο. Γιατί γι’ αὐτὸ ἤρθαμε, γιὰ νὰ φτιάξουμε, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας κι ἐπεκτείνοντας τὴν προσπάθειά μας ὅσο μποροῦμε πιὸ πολὺ καὶ στὰ γύρω μας.

Δὲν ἤρθαμε μόνο γιὰ νὰ πάρωμε ἀπὸ τὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ δώσουμε. Πρῶτα γιὰ νὰ δώσουμε κι ὕστερα γιὰ νὰ πάρωμε· ὁ πατέρας κι ἡ μάνα γιὰ τὰ παιδιά τους, ὁ ἀδελφὸς γιὰ τὸν ἀδελφό του, ὁ ἱερέας γιὰ τὸ ποίμνιό του, ὁ δάσκαλος γιὰ τοὺς μαθητές του, ὁ πολίτης γιὰ τὸν τόπο του, ὁ κυβερνήτης γιὰ τὴ χώρα του.

Στὸν καιρὸ μας φαίνονται σὰν καὶ νὰ ἔχουν ἀλλάξει οἱ ἀντιλήψεις τῶν ἀνθρώπων· ὅλοι ζητοῦν δικαιώματα κι ὅλοι θέλουν νὰ πάρουν, μὰ κανένας δὲν σκέφτεται τί δίνει, τί κάνει πρῶτα γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ γίνη καλύτερος, κι ὕστερα τί κάνει καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ γιὰ τὸν τόπο του. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ γίνη ἀλλιῶς· στὴ ζωὴ δὲν εἴμαστε μόνοι μας οὔτε χωρὶς τόπο. Εἴμαστε μία κοινωνία ἀνθρώπων ἐπάνω σ’ ἕναν τόπο, ποὺ εἶναι τὸ χωριό μας, ἡ πόλη μας, ἡ πατρίδα μας. Τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα εἴμαστε δεμένοι ἔτσι, ποὺ νὰ μὴν μπορῆ νὰ πῆ κανεὶς πὼς εἶναι μόνος του, ἀδέσμευτος κι ἀνεξάρτητος, ποὺ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει καὶ τοῦ ἀρέσει.

Ὁ τρόπος αὐτός, μὲ τὸν ὁποῖο μιλᾶμε σήμερα στὴν πρώτη τοῦ νέου ἔτους, εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο πιστεύει καὶ ὁμιλεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἀπευθύνεται στὰ παιδιά της. Γιατί ὁ ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ αὐτὴν ἐδῶ τὴ θέση στὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, στοὺς χριστιανοὺς καὶ στοὺς πιστοὺς ὁμιλεῖ καὶ ἀπευθύνεται. Καὶ ὁ λόγος του δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τίποτ’ ἄλλο παρὰ λόγος πίστεως, λόγος οἰκοδομῆς καὶ παράκλησης πρὸς τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Δεχθῆτε λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅσα καὶ σήμερα ἔκρινε πὼς μποροῦσε νὰ πῆ ὁ ἐπίσκοπός σας. Δεχθῆτε τα ὄχι σὰν λόγια τυπικά, ποὺ λέγονται μόνο γιὰ νὰ λεχθοῦν οὔτε λόγια ποὺ θέλουν νὰ κάμουν κάποια ἐντύπωση, ἀλλὰ σὰν ρήματα ζωῆς, σὰν λόγο Θεοῦ, ἑρμηνευμένο μὲ ταπεινοσύνη καὶ ἀγάπη. Δεχθῆτε στὸ τέλος καὶ τὴν εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ εὔχεσθε καὶ σεῖς γιὰ μᾶς τοὺς ἱερεῖς σας, γιὰ νὰ ζήσουμε ὅλοι «τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἠμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετάνοιᾳ». Ἀμήν.

†ο Σ.Κ.Δ.

* Ἐλέχθη α. εἰς τὸν [Μητροπολιτικὸν] Ἱ. Ν. ἁγίου Νικολάου [Κοζάνης] τῇ 1ῃ Ἰανουαρίου 1982 β. ἐλέχθη ἐν τῷ αὐτῷ Ναῷ τῇ 1ῃ Ἰαν. 1983, γ. ἐλέχθη ἐν τῷ αὐτῷ Ναῷ τῇ 1ῃ Ἰαν. 1986.


Ὑποσημειώσεις
1. Γέν. 1,2.
2. Ἑβρ. 11,3.
3. Β' Πέτρ. 3,10.
4. Ἰω. 9,4.

Εις τον ουρανοφάντορα Βασίλειο

 Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε...

Η δική σου φωνή θα έπρεπε να παρίσταται ανάμεσα μας, Βασίλειε, λέγει το τροπάριο του όρθρου, αγαπητοί μου αδελφοί, ώστε να δυνηθεί να εγκωμιάσει τον χριστομίμητο βίο και την πολιτεία σου. Και πραγματικά ότι και αν έχει γραφθεί ή λεχθεί ακόμα και από τους χρυσολόγους ρήτορες ή τους θεοπνεύστους πατέρες είναι λίγο, πολύ λίγο για να παραστήσει το ύψος το πνευματικό και την υπεραποστολική συμβολή του Μεγάλου Βασιλείου στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αν έπρεπε να ομιλήσουμε για τις αρετές, τις νηστείες, την πραότητα, την σοφία,το μακρόθυμο, το ιεροπρεπές , την αγγελική, αρχιερατική εκείνη φυσιογνωμία , θα έπρεπε να επιστρατεύσουμε ακόμα μια φορά έναν επάξιο ύμνο, ύμνο πού συνέγραψε για εκείνον, ο ομώνυμος του Μοναχός Βασίλειος: " Πάντων τῶν ἁγίων ἀνεμάξω τάς ἀρετάς, Πατὴρ ἡμῶν Βασίλειε, Μωϋσέως τὸ πρᾶον, Ἠλιοὺ τὸν ζῆλον, Πέτρου τὴν ὁμολογίαν, Ἰωάννου τὴν Θεολογίαν"και για την ποιμαντική του πατρική φροντίδα, εκδηλούμενη σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα , συνεχίζει: "ὡς ὁ Παῦλος ἐκβοῶν οὐκ ἐπαύσω. Τὶς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;"

Ο Βασίλειος ο μέγας, ο ουρανοφάντωρ, πού πάει να πεί "ουρανοκατέβατος", "εξ ουρανού φανείς επί γης ουρανοπολίτης", δεν είναι άγνωστος ακόμα στους φιλοσόφους,τους ρήτορες, τους πανεπιστήμονες αυτού του κόσμου. Αλλά και αυτοί οι φιλάνθρωποι από χριστιανών έως ουμανιστών καυχώνται για εκείνον ως πρωτοπόρο ιδρυτή ευαγων ιδρυμάτων ανακούφισης του ανθρώπινου πονου. Αλλά και οι της ακαδημαϊκής θεολογίας θεράποντες καυχώνται για τον πολύσοφο καθαιρέτη Αρείου, οι δε ποιητές για τον ποιητή, οι ρητορες για τον ρήτορα και οι ιατροί για τον ιατρό. Κοντά στους κοσμικούς συγκαυχώνται και οι Μοναχοί,έχοντας μεγάλο κανονολόγο και συνασκητή τον μέγα Βασίλειο.

Αλλ'εμείς δεν καυχώμαστε για τον ρήτορα,τον ακαδημαϊκό θεολόγο,τον φιλόσοφο,τον ιατρό,τον αστρονόμο και διοικητή ιδρυμάτων ή κανονολόγο Βασίλειο επίσκοπο Καππαδοκίας. Καυχώμαστε βέβαια και τιμάμε την κατά κόσμο σοφία του και την συμβολή του στην ιστορία της ανθρώπότητας, Πλέον όμως και κύρια πανηγυρίζουμε τον άγιο, τον εκούσια φτωχό και φιλόπτωχο πατέρα,τον πτωχων υπερασπιστή και πλουτιστή, των ασθενούντων ιατρό, τον έλεγχο των αδίκων και των τυρράνων, της θεολογίας της πνευματικής την ακρότητα, τον κανόνα της ορθοδοξίας κια ορθοπραξίας,τον θερμό άνθρωπο της προσευχής,τον υψίνοα και λαμπρό λειτουργό, τον συνώνυμο της βασιλικής ταπείνωσης,της απεριόριστης, κενωτικής, θυσιαστικής, απέραντης αγάπης, πού επεκτείνεται αδιάκριτα στον κάθε πάσχοντα και ενδεή, ανεξαρτήτως θρησκείας, καταστάσεως και γένους.

Ναι , αγαπητοί μου χριστιανοί, αυτος είναι ο άγιος Βασίλειος. Όχι ένα εντυπωσιακό λήμμα σε μια κοσμική φιλολογική εγκυκλοπαίδεια πού διεκδικείται από τους σοφούς του κόσμου, αλλά αυτός ο διά Χριστός ταπεινός και δια Χριστόν μέγας. Ό άγιος, ο πατέρας, ο σιτοδότης, ο των Αγγέλων συνόμιλος και δέκατος τρίτος των αποστόλων. Ο μέγας πού γνώριζε πώς να γίνεται μικρός, να χέεται , να κενώνεται από το ύψος του για να συνομιλήσει, να περιθάλψει, να διασώσει, να ανακουφίσει και να φωτίσει τον μικρό, τον απλό άνθρωπο, πού οι εκλεκτοί και μεγάλοι συνήθως  θεωρούν ασήμαντο και ανάξιο λόγου.

Αυτή την μεγαλειώδη ταπεινότητα,αυτή την υψηλή αγάπή και ιερατική μεγαλειότητα, εορτάζουμε σήμερα και αυτό καλούμαστε να γίνουμε, αυτό πού μας δίδαξε ζωντανά και πράξει και λόγω ο φαεινός αστέρας της Καισαρείας: ζηλωτές και μιμητές Χριστού,τίποτα λιγότερο ή περισσότερο στην ζωή μας.

Καλή και ευλογημένη χρονιά, πλήρη με τα αγαθά του Κυρίου , δια πρεσβειών του μεγάλου Βασιλείου  εύχομαι σε όλους, αμήν

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Το έθιμο της βασιλόπιτας και άλλα πρωτοχρονιάτικα

Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη. Ετσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε εντολή και από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος , και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.

 http://www.saint.gr/1/saint.aspx

ΒΑΣΙΛΌΠΙΤΑ ΚΑΙ ΈΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΆΤΙΚΑ

Η αναζήτησή μας για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών. Αναφέρει ο λαογράφος Φίλιππος Βρετάκος ("Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των"):

"Οι πρόγονοί μας εις την αρχαιότητα κατά τας μεγάλας αγροτικάς εορτάς προσέφερον εις τους θεούς, ως απαρχήν, έναν άρτον. Επί παραδείγματι κατά την εορτήν του θερισμού, που ελέγετο Θαλύσια και ήτο αφιερωμένη εις την Δήμητρα, κατασκευάζετο από το νέον σιτάρι ένας μεγάλος εορταστικός άρτος (ένα καρβέλι), που ελέγετο "Θαλύσιος άρτος", κατά δε την προς τιμήν Απόλλωνος εορτήν των Θαργηλίων εψήνετο, κατά το έθιμον,ο "θάργηλος άρτος".

Ο γνωστός λαογράφος, Δημήτριος Λουκάτος, έχοντας ερευνήσει εκτενώς το έθιμο τούτο, μας παρέχει αναλυτικές πληροφορίες στα συγγράμματά του. Ένα ενδιαφέρον σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του "Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών" είναι το παρακάτω:

Επιπλέον, ο Γ.Α.Μέγας ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας"), παρατηρεί:

"[...] Έτσι το κομμάτι του σπιτιού, που κόβεται αμέσως μετά το κομμάτι του αγίου Βασιλείου, πιθανώς είναι προσφορά προς το "στοιχειό του σπιτιού", τον αγαθό δαίμονα που, κατά την κοινή πίστη, κατοικείθ στο σπίτι και το προστατεύει εμφανιζόμενος στους ενοίκους με τη μορφή φιδιού, όπως ο "Αγαθός Δαίμων", δηλαδή "ο οίκουρος όφις" των αρχαίων.(*βλ.Ν.Γ.Πολίτη, "Παραδόσεις")."

Και πάμε στο Νικόλαο Πολίτη (Παραδόσεις, τόμος Β'):

"[...] Στη Ζάκυνθο έβαζαν άλλοτε ψωμί στην τρύπα όπου κατοικούσε το φίδι του σπιτιού κι όταν εμφανιζόταν, του πρόσφεραν ψωμί και σταφίδες. Τέτοιου είδους προσφορές στο στοιχειό του σπιτιού πρέπει να γίνονταν συνήθως την Πρωτοχρονιά, και μετεξέλιξη του εθίμου είναι το μοίρασμα της βασιλόπιτας, όπου το πρώτο κομμάτι, "του σπιτιού", προοριζόταν μάλλον για το στοιχειό "του σπιτιού".[...] Στη Χίο, την εποχή του Αλλάτιου, ο οικοδεσποτης τριγύριζε όλο το σπίτι τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς κρατώντας ένα καλάθι με γλυκά, φρούτα και ψωμιά, και τα σκορπούσε παντού μουρμουρίζοντας ευχές για την ευημερία του σπιτιού και των ενοίκων. Ο Ν.Γ.Π. αναφέρει ακόμη τα εξής σύγχρονά του έθιμα:

"Σήμερον εις το χωρίον Πυργί της Χίου συνηθίζονται επίσης την πρώτη του έτους τοιαύτα καταχύσματα (οσπρίων, ρωδίων και των τοιούτων), αλλά ραίνει δια τούτων τον οίκον και τους εν αυτώ μετά την Θείαν Λειτουργίαν εις των του οίκου διελθών την νύκτα εν άλλη συγγενική οικία. Και αλλαχού δε της Ελλάδος συνηθίζονται τα καταχύσματα κατά την πρώτην του έτους. Εις τινα δε χωρία της Κύπρου την παραμονήν θέτουσιν εκ του εσπερινού των δείπνου το πρώτον πινάκιον και οίνον και βαλάντιον χρημάτων εις την αποθήκην του άρτου, την καλουμένην "κοφινίαν" ' αλλά την αρχαϊκοτάτην ταύτην θυσίαν, λησμονήσαντες τον εν αρχή σκοπόν αυτής, περιβάλλουσι δια χριστιανικού περιβλήματος, λέγοντες ότι την προσφέρουσιν εις τον εορταζόμενον κατά την ημέραν εκείνην άγιον Βασίλειον, δια να φάγη και ευλογήση το βαλάντιον του οικοδεσπότου. Αλλά τον προορισμόν της θυσίας δεν ελησμόνησαν οι Λέριοι ων αι γυναίκες συνηθίζουσι την εσπέραν της παραμονής της πρώτης Σεπτεμβρίου, της αρχής του θρησκευτικού έτους να παραθέτωσι τράπεζαν εστρωμένην εν τω μέσω της αιθούσης, και επ'αυτής πινάκια γλυκισμάτων "δια να φάγη τη νύκτα το στοιχειό του σπιτιού" ως λέγουσιν.""

Συνεχίζει ο Γεώργιος Μέγας ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας"): "Ως "προσφορά" προς κάποια άλλα πνεύματα, τις "ψυχές των νεκρών" (που τις ημέρες του δωδεκαημέρου, όπως πιστεύεται, επιστρέφουν στον τόπο όπου κατοικούσαν πριν κατέβουν στον Άδη), πρέπει να θεωρηθούν και τα "πολυσπόρια", τα οποία σε πολλές περιοχές της Ελλάδας δε λείπουν από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, μολονότι η σημασία τους δεν είναι, σ'αυτήν την περίπτωση, συνειδητή στο λαό' γι'αυτόν το λόγο θεωρήθηκαν -λανθασμένα- ως προσφορά προς τον άγιο Βασίλειο, ως κόλλυβα τ' αϊ-Βασίλη και συνδέθηκαν με δεισιδαιμονικούς φόβους και μαγικές ενέργειες. Π.χ. στην Κύθνο την παραμονή του αγίου Βασιλείου τρώγουν σιτάρι βρασμένο με μέλι και στην Απείρανθο της Νάξου "χίλια φαγιά νά'χουνε, βάζουνε και μεαριά στο τραπέζι και τρώνε: καλαμπόκι, σιτάρι και φασούλια μαζί μαγειρεμένα. Πρέπει να φάνε, γιατ' αλλιώς αν δε φάνε, πιάνει ψείρα το γέννημά τους".

Στην Κύπρο βράζουν εκλεκτό σιτάρι και το αναμειγνύουν με αμύγδαλα, σταφίδες, σπειριά ροδιών, κανέλα και ζάχαρη' κάνουν τα "κόλλυφα τ'αϊ-Βασιλείου (τα βασιλούδια)" κι αφού γεμίσουν ένα δίσκο με αυτά και βάλουν επάνω τη βασιλόπιτα με μια μικρή αναμμένη λαμπάδα επάνω της, τον τοποθετούν κάτω απ'το εικονοστάσι του σπιτιού. Στη Σκόπελο της Θράκης όλοι όσοι κάθονται στο τραπέζι παίρνουν στα χέρια τους κόλλυβα απ'το πιάτο, τα πετούν ψηλά προς την πόρτα του σπιτιού και λένε: "Όσα κ'κια ρίχνω, τόσ' αμάξια στάρ' να μου δωσ' ο καινούριος χρόνος. Ο καινούριος χρόνος βοήθεια! Όσα κ'κια στη φούχτα, τόσες αγελάδες, τόσα πρόβατα κ.τ.λ."."

Και επανερχόμενοι στη βασιλόπιτα και στην προέλευσή της, να μην παραλείψω να αναφέρω ότι το έθιμο τούτο συνδέεται και με τα τελούμενα κατά την εορτή των Κρονίων (Σατουρναλίων) στη Ρώμη "οπόθεν προήλθε παρά τοις Φράγκοις και η συνήθεια να παρασκευάζουν πίτταν με νόμισμα μέσα και να ανακηρύσσουν βασιλέα της βραδυάς τον ευρίσκοντα αυτό εις το κομμάτι του. Ετίθετο δε και ένα φασόλι εντός της πίττας και όποιος το εύρισκε ανεφωνείτο φασουλοβασιλιάς. Κατά τα Σατουρνάλια προσεφέροντο νως δώρα καρποί και πλακούντες εντός χρυσών φύλλων ή στολίσματα με νομίσματα χρυσά. Υπάρχει όμως και μια θρησκευτική παράδοσις σχετική με την προέλευση του εθίμου της βασιλόπιττας...

("Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου")

Όπως επίσης αναφέρει το παραπάνω λεξικό, η βασιλόπιτα παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη, γάλα, αναλόγως τους είδους, και είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκειά. Σε όλες τις βασιλόπιτες τίθεται μέσα νόμισμα χρυσό κωνσταντινάτο, αργυρό ή και χάλικινο, αναλόγως του πλούτου της οικογενείας και, επιλέον, σε πολλές επαρχίες της Ελλάδος βάζουν μέσα ένα κομματάκι άχυρο, ένα κομματάκι κλήματος αμπέλου και κλώνου ελιάς κι αλλού στεφάνι ξύλινο μικρό (μικρογραφία μάνδρας) και όποιος βρει κάποιο από τούτα θα είναι τυχερός στα σπαρτά, στον ελαιόκαρπο, στο κρασί και ούτω καθ'εξής. Με σειρά αποφλοιωμένων αμυγδάλων επί της επιφανείας της βασιλόπιτας συνηθίζεται να αναγράφεται η αρίθμηση του νέου έτους.

Για το νόμισμα αυτό, αναφέρει ο Δημήτριος Λουκάτος ("Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών"):

Κι αν και υπάρχουν πλήθος ακόμη έθιμα ανα την Ελλάδα σχετικά με τη βασιλόπιτα, θα κλείσω με την καταγραφή του Κώστα Καραπατάκη, στο "Α' Συμπόσιον Ποντιακής Λαογραφίας, Αθήναι 12-15.6.1981":

Καλή χρονιά, με υγεία, αγάπη και φώτιση!

πηγή

ΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά

ψηλή μου δεντρολιβανιά

κι αρχή καλός μας χρόνος

εκκλησιά με τ' άγιο θρόνος.

Αρχή που βγήκε ο Χριστός

άγιος και Πνευματικός,

στη γη να περπατήσει

και να μας καλοκαρδίσει.

Άγιος Βασίλης έρχεται,

κι όλους μας καταδέχεται,

από την Καισαρεία,

συ' σαι αρχόντισσα κυρία.

Βαστά εικόνα και χαρτί

ζαχαροκάντιο, ζυμωτή

χαρτί και καλαμάρι

δες και με-δες και με το παλικάρι.

Το καλαμάρι έγραφε,

τη μοίρα του την έλεγε

και το χαρτί-και το χαρτί ομίλει

Άγιε μου-άγιε μου καλέ Βασίλη.

Και νέον έτος αριθμεί

την του Χριστού περιτομή

και η μνήμη του Αγίου

Ιεράρχου Βασιλείου.

Του χρόνου μας αρχή καλή

και ο Χριστός μας προσκαλεί

την κακία ν' αρνηθούμε

μ' αρετές να στολιστούμε.

Να ζούμε βίον τέλειον

κατά το ευαγγέλιον

με αγάπη με ειρήνη

και με τη δικαιοσύνη.

Χρόνια πολλά και ευτυχή

με καθαρά κι αγνή ψυχή

με χαρά και με υγεία

και με θεία ευλογία.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία δε θέλουμε πρότυπα. Αρκούμαστε στα όσα βλέπουμε στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο. Δεν είναι πολλοί οι νέοι οι οποίοι διαβάζουν, αισθάνονται ότι κάποιοι ήρωες από το παρελθόν, υπαρκτά ή λογοτεχνικά πρόσωπα, έχουν κάτι να τους πουν. Να τους εμπνεύσουν ώστε να έχουν μέσα τους τρόπους και πηγές δια των οποίων να διαχειριστούν τον χρόνο και τη ζωή τους. Όχι κατ’  ανάγκην αντιγράφοντας, αλλά προσαρμόζοντας τα στοιχεία που ταιριάζουν στον δικό τους χαρακτήρα και στον καιρό μας.

       Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει πολλές τέτοιες μορφές. Ξεχωριστό είναι το πρόσωπο του Μεγάλου Βασιλείου. Δεν είναι ο ήρωας της διαφήμισης και των χριστουγεννιάτικων ταινιών. Είναι ο ασκητής άγιος, αυτός ο οποίος διέθεσε τη ζωή του, τα χαρίσματα, τον νου, την καρδιά του για να λάβουν οι άνθρωποι Πνεύμα. Ενέπνευσε φιλανθρωπία και αλληλεγγύη σε μία εποχή μεγάλων ανισοτήτων. Δεν περίμενε από το κράτος να συνδράμει τους φτωχούς, τους αρρώστους, τους ορφανούς, του κατατρεγμένους, αλλά έδειξε ότι η Εκκλησία μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολλών, ακόμη κι εκείνων που φαίνονταν σκληρόκαρδοι. Να τους κάνει να μοιραστούν το περίσσευμα ή το υστέρημά τους, για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και όσοι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί.  Ερμήνευσε τον λόγο του Θεού αξιοποιώντας μία μοναδικής ποιότητας μόρφωση. Γνωρίζοντας την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και παράδοση, προσάρμοσε στα δεδομένα της πίστης ό,τι όμορφο μπορούσε να αντλήσει από το παρελθόν.  Και πάλεψε για την αλήθεια της χριστιανικής διδασκαλίας τόσο με την εξουσία όσο και με τους αιρετικούς οι οποίοι πρόβαλαν το ψεύτικο, το μερικό, το λίγο τους ως το παν. Μας άφησε δώρο ανεκτίμητο τη θεία λειτουργία του. Το ασκητικό του ήθος και πνεύμα, ώστε να γνωρίζουμε ότι το νόημα της ζωής και η ευτυχία περνούν μέσα από τη σχέση αγάπης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο και ταυτόχρονα με την έγνοια ο εαυτός μας να μη νικιέται από τα πάθη και τις επιθυμίες που τον αφήνουν σε άλλες αγάπες και όχι στην προτεραιότητα του Θεού.

Νέοι και μεγαλύτεροι  μπορούμε να ξεκινήσουμε την πορεία μας στον νέο χρόνο με σπουδή στη ζωή αυτής της αξεπέραστης προσωπικότητας. Να αποφασίσουμε ότι νόημα στη ζωή δίνει το να μοιράζεσαι και όχι να κρατάς. Να αγαπάς την αυθεντικότητα του αιώνιου και όχι να την υποκαθιστάς με το πρόσκαιρο. Να καλλιεργείς τα χαρίσματά σου και όχι να τα θάβεις στο βωμό του «περνάω καλά χωρίς να με ενδιαφέρει ο Θεός και ο συνάνθρωπος». Να ζεις τη σχέση σου με τον Θεό στο κάλλος και την κοινωνία της λειτουργικής ζωής, στη συνάντηση της μετάνοιας και της συναδέλφωσης, που δεν είναι λόγια και ιδεολογήματα, αλλά μετάληψη του ζώντος Θεού. Να  αφιερώνεις λίγο ή πολύ από τον χρόνο σου χάριν της αγάπης των άλλων.

Όταν εισερχόμαστε σε έναν καινούργιο χρόνο έχουμε χαρά. Ότι η ζωή συνεχίζεται και εμείς ταξιδεύουμε σ’  αυτήν. Ότι μπορούμε να ονειρευτούμε κάτι καλύτερο. Ό,τι έρχεται όμως χρειάζεται τη δική μας συμμετοχή. Το σχέδιό μας για να παλέψουμε με όρεξη και έμπνευση. Τα πρότυπα των αγίων είναι παιδεία, η οποία νοηματοδοτεί τον χρόνο. Ας τα αξιοποιήσουμε!  
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της 28ης Δεκεμβρίου 2016

Το τέλος του κόσμου και η αιωνιότητα.

 Οι δέκα βασιλείς.

Ποιοί ήσαν οί δέκα βασιλείς; ποιό τό μικρό κέρατο; Έγώ νομίζω, ότι ανάμεσα άπό μερικούς άπό αύτούς τούς βασιλείς διαφαίνεται ό Αντίχριστος· «Υπήρχαν στό κέρατο αύτό καί μάτια, όμοια μέ άνθρώπινα μάτια, καθώς καί στόμα, τό όποιο μιλούσε κατά τρόπο άλαζονικό».

Πραγματικά, τί θά μπορούσε νά ύπάρξη μεγαλύτερο άπό τό στόμα έκεΐνο πού έλεγε* «Ό όποιος εναντιώνεται πρός όποιονδήποτε πού λέγεται θεός ή πού λατρεύεται σάν θεός, ώστε νά καθήση αύτός σάν θεός στό ναό τού Θεού» (Δαν. 7,6); Έάν δέ ύπήρχαν σέ αύτό μάτια άνθρώπων, μή άπορήσης· διότι αύτά, γιά τά όποια όμιλεΐ άναφέρονται σέ άνθρωπο^-«’Άνθρωπος είναι», λέει. Γιατί όμως τό κέρατο είναι μικρό καί δέν φαίνεται άπό τήν άρχή νά είναι μεγάλο; Διότι άργότερα θά αύξηθή καί θά γίνη άνώτερο άπό ώρισμένους βασιλείς. Τί λοιπόν; Αύτόν δέν τόν διαδέχεται πλέον άλλη βασιλεία, άλλά ό ίδιος ό Θεός θά τόν έξολοθρεύση.

(Εις Δανιήλ Κεφ. Ζ\ ΕΠΕ 8,634. PG 56,230) 

 Θά επιταθούν οί άνάρμοστες ήδονές.  

Μέ αύτά δείχνει, ότι όταν έλθη ό άντίχριστος θά έπιταθοΰν οί άνάρμοστες ήδονές, θά αύξηθοΰν μεταξύ εκείνων, οί όποιοι είναι παράνομοι καί έχουν χάσει τήν ελπίδα τής σωτηρίας τους. Τότε θά έμφανισθοΰν γαστριμαργίες, θορυβώδεις διασκεδάσεις καί μέθες. Γι’ αυτό άναφέρει καί παράδειγμα κατάλληλο στήν περίστασι. Διότι όπως, λέει, δέν πίστευαν όταν κατεσκευαζόταν ή Κιβωτός, καί ένω βρισκόταν άνάμεσά τους προαναγγέλλοντας τά δεινά πού έπρόκειτο νά συμβοΰν, εκείνοι βλέποντάς την διασκέδαζαν σάν νά μή έπρόκειτο νά συμβή κανένα κακό, έτσι καί τώρα* θά φανή ό άντίχριστος, μετά τόν όποιο θά έπέλθη ή συντέλεια καί τά δεινά τά συνεπακόλουθα τής συντέλειας καί οί άνυπόφορες τιμωρίες, αύτοί όμως κατεχόμενοι από τήν μέθη τής κακίας ούτε καν θά αισθανθούν τόν φόβο των όσων θά συμβούν. Γι’ αύτό καί ό Παύλος λέει, ότι τά φοβερά εκείνα καί άφόρητα δεινά θά έμφανισθούν όπως ό κοιλόπονος στήν έγκυο.

(Εις Ματθαίον ΟΖ', ΕΠΕ 12,50. PG 58,704)

Μπορεί νά γίνη καί τώρα ή συντέλεια.

Τά πράγματα έχουν πλησιάσει πολύ καί δέν γνωρίζουμε, μήπως καί στήν δική μας γενιά πάρη τέλος ή ζωή αύτή καί φθάση ή φοβερή εκείνη ή μέρα, πού θά μάς παρουσιάση τό φρικτό καί άδέκαστο δικαστήριο. Τά περισσότερα σημεία έχουν πραγματοποιηθή* καί τό Εύαγγέλιο έχει κηρυχθή σέ όλα τά μέρη τού κόσμου καί οί πόλεμοι καί οί σεισμοί καί οί λιμοί έχουν γίνει καί ή άπόστασις πιά δέν είναι μεγάλη. Δέν βλέπεις τά σημεία; Αύτό ακριβώς είναι τό μεγαλύτερο σημείο. Ούτε οί άνθρωποι, πού ζούσαν στήν έποχή του Νώε, δεν είχαν διακρίνει τά προμηνύματα της καταστροφής εκείνης, άλλά ένώ έπαιζαν καί έτρωγαν καί νυμφεύονταν καί έπρατταν δλα τά συνηθισμένα της ζωής, τούς βρήκε ή φοβερή εκείνη τιμωρία. Τά ίδια καί στά Σόδομα. Ένώ διασκέδαζαν καί δέν ύποψιάζονταν τίποτε, κεραυνοβολήθηκαν άπό τούς κεραυνούς, πού έπεσαν.

(Εις ΜατθαίονΚ\ ΕΠΕ 9,724. PG 57,294)

Θά έλθη έξ ονόματος του έαυτού του.

Ποιόν εννοεί ότι θά έλθη έξ ονόματος τού έαυτού του; ’Εδώ ύπαινίσσεται τόν άντίχριστο καί παρουσιάζει αναμφισβήτητη άπόδειξι τής άσεβείας τους. Διότι, έάν μέ καταδιώκετε, επειδή δήθεν αγαπάτε τόν Θεό, αύτό έπρεπε νά γίνη πολύ περισσότερο γιά τόν αντίχριστο. Διότι εκείνος ούτε τούτο θά σάς πή, ούτε ότι έχει άποσταλή άπό τόν Πατέρα, ούτε ότι έχει έλθει σύμφωνα μέ τήν θέλησι έκείνου, άλλά εντελώς άντίθετα, άρπάζοντας τυραννικά όσα δέν τού άρμόζουν καί ίσχυριζόμένος, ότι είναι θεός όλων, όπως λέει καί ό Παύλος· «’Εναντίον παντός πού λέγεται θεός ή λατρεύεται προβάλλοντας τήν άξίωσι ότι αύτός είναι ό θεός». Διότι αύτό σημαίνει, ότι θά έλθη έξ ονόματος τού έαυτού του.

(Εις Ίωάννην ΜΑ', ΕΠΕ 13,476. PG 59,235-236)

Ή φωτιά όχι μόνο όταν φωτίζη, ούτε όταν καθαρίζη τό χρυσάφι, άλλά καί όταν κατατρώη τά άγκάθια, τότε πρό πάντων δείχνει τήν δύναμί της καί μέ αύτό φαίνεται ότι είναι φωτιά. Καί ό Χριστός μέ αύτόν τόν τρόπο δείχνει τήν μεγαλωσύνη Του, όταν καταφάη τόν Αντίχριστο μέ τό πνεύμα τού στόματός Του καί καταργήση μέ τόν ερχομό Του τήν παρουσία του.

(Εις Β' Κορινθίους ΕΕΠΕ 19,174. PG 61,436)

Τί σημαίνει «ή άποστασία»

Τί σημαίνει «ή άποστασία»; Αύτόν τόν αντίχριστο ονομάζει άποστασία, διότι πολλούς πρόκειται νά όδηγήση στήν άπώλεια καί στήν άποστασία. «Ώστε», λέει, «νά σκανδαλισθούν, εί δυνατόν, καί οι έκλεκτοί» (Α' Θεσσαλ. 3,4). Καί ονομάζει αύτόν άνθρωπο της άμαρτίας, διότι θά προξενήση καί θά προετοιμάση καί άλλους νά προξενήσουν μύρια κακά. Τόν ονομάζει έπίσης «υίό τής άπώλειας», διότι καί αυτός ό ίδιος θά χαθή. Καί ποιος είναι αύτός; Μήπως ό σατανάς; Καθόλου, άλλά κάποιος άνθρωπος που θά δεχθή όλη τήν ενέργεια τού σατανά. «Καί θά άποκαλυφθή ό άνθρωπος», λέει, «πού ύψώνει τόν έαυτό του επάνω άπό όποιονδήποτε, πού ονομάζεται θεός ή σέβεται σάν θεός». Δέν θά όδηγήση εκείνος στήν ειδωλολατρία, άλλά θά είναι κάποιος άντίθεος, καί θά καταλύση όλους τούς θεούς, καί θά προστάξη νά προσκυνούν αύτόν άντί τού Θεού καί θά καθήση στόν ναό τού Θεού, όχι μόνο στόν ναό των Ιεροσολύμων, άλλά καί στίς ’Εκκλησίες πού βρίσκονται παντού. «Άποδεικνύοντας», λέγει, «τόν έαυτό του θεό». Δέν είπε ‘θά λέη’, άλλά θά προσπαθή νά άποδείξη* διότι θά κάνη μεγάλα έργα, καί θά δείξη θαυμαστά σημεία.

(Εις Β’ Θεσσαλ. Γ, ΕΠΕ 23,54. PG 62,482)

Ό Χριστός, μέ τό πρόσταγμά του καί μέ τήν παρουσία Του θά καταστρέψη τόν άντίχριστο.

Όπως άκριβώς, δηλαδή, όταν προξενηθή φωτιά καί πριν άπό την παρουσία της τά μικρά ζφύφια, ενώ είναι μακριά, τά ναρκώνει καί τά καταστρέφει, έτσι καί ό Χριστός, μέ τό πρόσταγμά Του μόνο καί με τήν παρουσία Του θά καταστρέψη τόν άντίχριστο. Αρκεί νά παρουσιασθή αυτός καί όλα αυτά καταστράφηκαν' θά φανερώση τήν άπάτη μόνο μέ τήν έμφάνισί Του. Έπειτα γιά νά δηλώση ποιος είναι αύτός «του όποιου ή παρουσία θά είναι κατ’ ενέργεια του σατανά», «μέ κάθε δύναμι», λέει, «καί μέ ψευδή σημεία καί τέρατα». Δηλαδή θά κάνη έπίδειξι κάθε δυνάμεως, όμως τίποτε δέ θά είναι άληθινό, αλλά τά πάντα θά είναι άπάτη. Αύτά τά προείπε, γιά νά μήν άπατηθοΰν οί τότε άνθρωποι. «Καί μέ τέρατα», λέει, «ψεύδους»· δηλαδή μέ ψεύδη ή πού οδηγούν στήν άπάτη. «Καί μέ κάθε είδος άπάτης τού κακού, άνάμεσα στούς άνθρώπους, πού χάνονται».

Γιατί λοιπόν, λέει, έπέτρεψε ό Θεός νά γίνη αυτό, καί ποιά είναι αύτή ή οικονομία τού Θεού; Ποιό είναι τό κέρδος τής παρουσίας έκείνου, πού θά έρθη μέ σκοπό νά μάς καταστρέψη; Μή φοβηθής, άγαπητέ, άλλ’ ακούσε αύτόν πού λέει· «Γιά τούς χαμένους» αύτό ισχύει, οί όποιοι, καί αν άκόμα δέν ερχόταν έκείνος, δέν θά είχαν πιστέψει. Ποιό λοιπόν, λέγει, είναι τό κέρδος; Τό ότι αύτοί οί ίδιοι οί χαμένοι θά άποστομωθούν. Πώς; Διότι, καί αν άκόμα δέν έρχόταν εκείνος, δέν θά πίστευαν στό Χριστό- έρχεται λοιπόν νά έλέγξη αύτούς. Γιά νά μή θελήσουν λοιπόν νά πούν, ότι, έπειδή ό Χριστός έλεγε τόν έαυτό του Θεό, αν καί πουθενά δέν τό είπε φανερά, πλήν όμως, επειδή τόν κήρυξαν αύτοί, πού ήρθαν μετά άπό αύτά, δέν
πιστέψαμε· επειδή άκούσαμε ότι ένας είναι ό Θεός από τόν οποίο προέρχονται τά πάντα, γι’ αύτό δέν πιστέψαμε. Αύτή λοιπόν τήν πρόφασί τους ό αντίχριστος θά τήν άχρηστέψη. Διότι, όταν θά έρθη εκείνος καί δέν θά προστάζη τίποτε σωστό, άλλά όλα παράνομα, θά γίνη πιστευτός μόνο άπό ψευδή σημεία, θά τούς κλείση τό στόμα. Άν λοιπόν δέν πιστεύης στόν Χριστό, πολύ περισσότερο δέν έπρεπε νά πιστεύης στόν άντίχριστο. Γιατί έκεΐνος έλεγε ότι στάλθηκε άπό τόν Πάτερα, ένω αύτός τό αντίθετο. Γι’ αύτό ό Χριστός έλεγε* «’Εγώ ήρθα στό όνομα τού Πατρός μου καί δέν μέ δεχθήκατε* εάν έρθη άλλος στό ίδιο όνομα έκεΐνον θά τόν δεχθήτε» (Ίω. 5,43). Όμως, λέει, είδαμε σημεία. Άλλά καί άπό τόν Χριστό έγιναν πολλά καί μεγάλα. Λοιπόν πολύ περισσότερο έπρεπε νά πιστέψετε σ’ αύτόν. ’Άν καί βέβαια γι’ αύτόν πολλά προλέχθηκαν, ότι δηλαδή είναι ό άνομος, ότι είναι ό υιός τής άπώλειας, ότι ή παρουσία αύτού θά είναι κατ’ ενέργεια τού σατανά. Γιά έκεΐνον όμως τά άντίθετα* ότι είναι ‘Σωτήρ’, ότι ‘φέρει μύρια άγαθά’.

(Εις Β' Θεσσαλ. Δ\ ΕΠΕ 23,68-72. PG 62,477-478)

Τά πάντα θά ταράξη.

Ήρθε γιά τόν όλεθρο των άνθρώπων καί γιά νά τούς άδικήση. Τί δέν θά κάνη λοιπόν τότε; τά πάντα θά κινήση, τά πάντα θά ταράξη καί έξ αιτίας των προσταγμάτων του καί έξ αιτίας τού φόβου. Φοβερός θά είναι άπό παντού* άπό τήν έξουσία, άπό τήν ώμότητα, άπό τά παράνομα προστάγματα, άλλά μή φοβηθής* διότι, λέει, «στούς άπολλυμένους», θά έχη τήν δύναμι. Καί ό Ήλίας θά έρθη τότε γιά ν’ άσφαλίση τούς πιστούς» (Μαλ. 4,5). Καί αύτό τό λέει ό Χριστός· «Έρχεται ό Ήλίας καί θά άποκαταστήση τά πάντα» (Μάρκ. 9,10). Γι’ αύτό έχει λεχθεί γιά τόν Ιωάννη τό «με δύναμι καί πνεύμα τού Ήλία» (Λουκ. 1,17). Διότι ό Ιωάννης δεν έκαμε σημείο, όπως ό Ήλίας, ούτε θαύματα· διότι λέει «ό Ιωάννης δέν έκαμε κανένα σημείο, όλα όμως όσα είπε ό Ιωάννης γι’ αύτόν, ήταν άληθινά» (Ίω. 10,41-42). Πώς λοιπόν «μέ δύναμι καί πνεύμα τού Ήλία»; Δηλαδή θά άναλάβη τήν ίδια διακονία. Όπως άκριβώς εκείνος ύπήρξε πρόδρομος τής πρώτης παρουσίας, έτσι καί αύτός θά είναι πρόδρομος τής δεύτερης καί ένδοξης παρουσίας αύτοΰ καί γι’ αύτό τόν σκοπό φυλάσσεται.

(Εις Β'Θεσσαλ. Δ\ ΕΠΕ 23,72. PG 62,477-478).

Άλλη αιτία τής έλεύσεώς του: Να κατακρίνη τούς Ιουδαίους.

Γιά τόν αντίχριστο ό Παύλος λέει καί άλλη αιτία. Ποιά λοιπόν είναι αύτή; Τό νά άποκλεισθή καί άπό εδώ κάθε δικαιολογία γιά τούς Ιουδαίους. Διότι ποιά συγγνώμη θά είχαν αύτοί, πού δέν δέχθηκαν τόν Χριστό καί έπρόκειτο νά πιστέψουν σ’ έκεΐνον; Γι’ αύτό λέει, «γιά νά κατακριθοΰν όλοι όσοι δέν πίστεψαν στήν αλήθεια», δηλαδή, στόν Χριστό, «άλλά έδειξαν εύχαρίστησι στήν άδικία (Ίώβ 40,3), δηλαδή, στόν αντίχριστο. ’Επειδή δηλαδή έλεγαν, γι’ αύτό δέν πιστεύουμε σ’ αύτόν, έπειδή έλεγε τόν έαυτό του θεό -«γι’ αύτό άκριβώς», λέει, «σέ λιθοβολούμε, διότι έσύ, άν καί είσαι άνθρωπος, κάνεις τόν έαυτό σου θεό»
(ΕΓ Θεσ. 2,11), παρ’ όλο βέβαια, πού τον ακόυαν νά άποδίδη τά περισσότερα στόν Πατέρα καί νά λέη, ότι ήρθε μέ τήν δική του γνώμη καί νά τό άποδεικνύη αυτό μέ πολλά, τί θά πουν, όταν θά δεχθούν τόν άντίχριστο, πού έλεγε τόν έαυτό του θεό καί δέν άνέφερε καθόλου τόν Πατέρα, άλλά πού έκανε τό άντίθετο; Γι’ αύτό καί ό Χριστός κατηγορώντας τους, προφήτευε καί έλεγε τά έξης· «Έγώ ήρθα στό όνομα τού Πατέρα μου καί δέν μέ δέχεστε* αν όμως έρθη άλλος στό όνομα τό δικό του, έκεΐνον θά τόν δεχθήτε» (Ίω. 5,42-43). Γι’ αύτό έπετράπηκαν τά σκάνδαλα.

(Πρός τούς Σκανδαλισθέντας, ΕΠΕ 33,572-574,

PG 52,509)

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ'

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

πηγή

ΒΟΜΒΑ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ – ΠΟΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙ Η ΑΘΕΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;;; ΑΥΤΟΙ ΗΔΗ ΠΡΟΑΛΟΙΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται τα ονόματα των διαδόχων

Πληροφορίες αναφέρουν πώς ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει προειδοποιηθεί από δύο χώρες, η μια εξ αυτών είναι οι ΗΠΑ, πώς η τουρκική ΜΙΤ με εντολή του Ρ.Τ. Ερντογάν σχεδιάζει την δολοφονία του αφού πρώτα συνδεθεί το όνομά του με τον Ιμάμη Φ.Γκιουλέν και το περιβόητο Τάγμα του.

Βέβαια εδώ το ζήτημα περιπλέκεται καθώς σύμφωνα με κυπριακές πληροφορίες το «αμερικανικό βαθύ κράτος» και ο πρόεδρος Ν.Τραμπ έχουν διαφορετικές απόψεις ως προς την καθαίρεση του Οικουμενικού Πατριάρχη και την πιθανή αντικατάστασή του με τον Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρο Λαμπρινιάδη

Όταν αναφερόμαστε πλέον στις ΗΠΑ, παρότι ηγείται επισήμως της χώρας αυτής ο Ν.Τραμπ, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μιλάμε για μια διχασμένη κρατική οντότητα.

Το παλαιό σύστημα Ομπάμα-Κλίντον-Σόρος που ήταν σε αγαστή συνεργασία με το «βαθύ κράτος» ήταν προστάτης του Τάγματος Φ.Γκιουλέν. Τώρα όμως η προεδρία Ν.Τραμπ αποφάσισε η Ιερουσαλήμ να αναγνωριστεί ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, αναγκάζοντας τον Οικουμενικό Πατριάρχη να καταδικάσει την ενέργεια αυτή.

Έτσι ο Βαρθολομαίος αποτελεί «κόκκινο» πανί για την κυβέρνηση Ν.Τραμπ λόγω Ιερουσαλήμ και επίσης «κόκκινο» πανί για τον Ρ.Τ.Ερντογάν ο οποίος τον θεωρεί συνδεδεμένο με το Τάγμα Γκιουλέν και την πρότερη «ύπουλη» -όπως την θεωρούσε- προεδρία του Μ.Ομπάμα.

Παρόλα αυτά κύκλοι των ΗΠΑ, που προφανώς ασκούν διαφορετική πολιτική από τη νυν κυβέρνηση διέρρευσαν το σχέδιο δολοφονίας της ΜΙΤ κατά του Βαρθολομαίου, ένα σχέδιο το οποίο αποκαλύπτει το περιοδικό Επίκαιρα.

Περίπλοκο έτσι; Περίπλοκες θα είναι οι ΗΠΑ όσο κυβερνάει ο πρόεδρος Ν.Τραμπ, ένας εκλεγείς ηγέτης ο οποίος όμως δεν ήταν εγκεκριμένος από το Σύστημα.

Στο παρελθόν ο Ταγίπ Ερντογάν έδειξε πώς έχει διαύλους επικοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά τελευταία οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι σχέσεις των δύο πλευρών έχουν διαρραγεί χωρίς κανείς να γνωρίζει τους ακριβείς λόγους. Σίγουρα πάντως το Οικουμενικό Πατριαρχείο στέκεται εμπόδιο στα σχέδια του Τούρκου προέδρου για τον διωγμό των εναπομείναντων Χριστιανών στην Τουρκία και την διαφύλαξη των στοιχείων της Ορθοδοξίας στη χώρα.

Όπως είπαμε δύο χώρες προειδοποίησαν τον προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας για πιθανή απόπειρα δολοφονίας του. Συγκεκριμένα ο κ. Βαρθολομαίος φέρεται να έχει ειδοποιηθεί από άνδρες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αλλά και επισήμως πρόσφατα δια της διπλωματικής οδού ότι οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν βάλει στο στόχαστρό τους την όποια σχέση του με τον Φετουλάχ Γκιουλέν.

Το Φανάρι έχει λάβει παρόμοια μηνύματα και από άλλη χώρα που επίσης έχει μπει στο στόχαστρο του Τούρκου Προέδρου. Η τουρκική ΜΙΤ παρακολουθεί συστηματικά κάθε κίνηση όχι μόνον του Πατριάρχη αλλά όλου του Πατριαρχείου και των ανθρώπων του σε όλο τον κόσμο, ειδικά στην Αμερική.

Τώρα όσον αφορά την καθαίρεση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως το κυπριακό SigmaLive αναφέρει:

Η Ουάσιγκτον προετοιμάζει τον διάδοχο στον Οικουμενικό Θρόνο στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, αναφέρει δημοσίευμα του World Religion News, σημειώνοντας, μάλιστα, πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος διατηρεί εδώ και καιρό «ακατάλληλες συνδέσεις» και προβαίνει σε «ασυμβίβαστες» συμφωνίες, τόσο σε εκκλησιαστικά θέματα όσο και στο γενικό πολιτικό πεδίο.

Στο ίδιο δημοσίευμα γίνεται αναφορά και στον ενδεχόμενο διάδοχο του Ορθόδοξου θρόνου, φωτογραφίζοντας τον Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρο Λαμπρινιάδη, τον οποίο εκτιμάται ότι στηρίζουν οι ΗΠΑ. Υπενθυμίζεται ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τάχθηκε εναντίον της απόφασης των ΗΠΑ για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.

Αρχικά επικαλούμενος τουρκικά δημοσιεύματα της εφημερίδας takvim, ο αρθρογράφος Martin Banks αναφέρει πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει δεσμούς με το δίκτυο Γκιουλέν στην Αμερική, τον οποίο ο Ερντογάν θεωρεί πως κρύβεται πίσω από το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 2016.

«Με την ενεργό συμμετοχή του Βαρθολομαίου στη διεθνή πολιτική, κατέστη σαφές ότι δεν επιδιώκει μόνο τα δικά του συμφέροντα. Η φήμη του Πατριαρχείου στον Ορθόδοξο κόσμο έχει επίσης καταστραφεί, ιδίως λόγω της Συνόδου του 2016 που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη [..].

Οι ιεραρχίες πολλών Εκκλησιών που εκπροσωπούν την πλειοψηφία του Ορθόδοξου Κόσμου αρνήθηκαν να πάνε στην Κρήτη. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επιβάλλει τις αποφάσεις του σε όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Οι Πατριάρχες Αντιοχείας, Γεωργίας και Βουλγαρίας αμφιβάλλουν για το αν η Σύνοδος μπορεί να αποκαλείται ως «Άγια και Μεγάλη».

Οι Ρώσοι δεν αναγνωρίζουν το Συμβούλιο ως πανορθόδοξο, αλλά το θεωρούν ως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Όλα αυτά έχουν προκαλέσει μια συζήτηση για το αν ο Βαρθολομαίος, ένας αμφιλεγόμενος, πρέπει να αποσυρθεί», σημειώνει χαρακτηριστικά το άρθρο.

Η αντιπαράθεση και οι υποψήφιοι

«Την ίδια στιγμή, το ‘‘Οικουμενικό’’ Πατριαρχείο ταλανίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις. Τον περασμένο Ιούλιο, πραγματοποιήθηκε αντιπαράθεση μεταξύ του Φαναριού και της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής των ΗΠΑ, την κύρια πηγή εισοδήματος του Πατριαρχείου στην Τουρκία. Πρώτον, υπήρξε σύγκρουση μεταξύ του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του επικεφαλής του τμήματος προσωπικού του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου [..]. Τα ΜΜΕ έκαναν λόγο για πιθανή αποχώρηση του 89χρονου Αμερικανού Αρχιεπισκόπου.

Οι υποψήφιοι για τα δύο γραφεία – στην Κωνσταντινούπολη και τη Νέα Υόρκη – είναι ο Εμμανουήλ (Αδαμάκης) της Γαλλίας και ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος (Λαμπρινιάδης) της Μπούρσας (Τουρκία). Αμφότεροι μπορεί να είναι πίσω από τις προσπάθειες δημιουργίας διαφωνιών και δυσπιστίας των ηγετών που ενεργούν – του Πατριάρχη Βαρθολομαίο και ο Αρχιεπισκόπου Δημήτριου.

Την ώρα λοιπόν που οι Τούρκοι ετοιμάζουν την δολοφονία του Πατριάρχη της Ορθοδοξίας, η Κυβέρνηση τηρεί σιγή ιχθύος ή μήπως αδιαφορία;

πηγή