Μεγάλη Πέμπτη - Ο Μυστικός Δείπνος

Κατά τη Μεγάλη Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα.
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους».

Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στό Πέτρο, ο οποίος ήταν ο πιο ορμητικός απ' όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανακάθησε.
Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιός θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.
Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: «Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε». Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.
Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεό μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.
Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του.
Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πεί εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε. Από 'κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωϊ.
Απολυτίκιον:
Ήχος πλ. δ'.
Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, και ανόμοις κριταίς, σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τον διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν την Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι.

Η ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Συμεών, Ἐπισκόπου Περσίδος,

Τῇ ΙΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη
τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Συμεών, Ἐπισκόπου Περσίδος,
 καὶ τῶν σὺν αὐτῷ,
Αὐδελλᾶ Πρεσβυτέρου,
Γοθαζάτ,
 Φουσίκ,
καὶ ἑτέρων χιλίων ἑκατὸν πεντήκοντα. • Ἐπίσκοπόν σε, Συμεών, ἐγὼ μέγαν,
• Ἐκ δὲ ξίφους μέγιστον ἀθλητὴν ἔγνων.
• Ἄρκτου τὸ δεινὸν Αὐδελλᾶς ἔδυ στόμα,
• Βδέλλης ἀπλήστου τοῦ Σατᾶν φυγὼν στόμα.
• Ἐπιτραπέντος τοῦ θύειν ἢ τεθνάναι,
• Θανεῖν Γοθαζὰτ εἵλετο τμηθεὶς ξίφει.
• Τὸ δέρμα Φουσὶκ ἐκδεδάρθω μου λέγει,
• Χιτὼν ὑφανθεὶς τοῦ Σατανᾶ τῇ κρόκῃ.
• Τέμνουσιν ἀνδρῶν τριπλοπεντηκοντάδα,
• Τὴν τριπρόσωπον προσκυνοῦσαν οὐσίαν.
• Πίπτουσι Περσῶν ἀμφὶ χιλίους ξίφει,
• Ἰδὼν ἔφης ἂν Παῦλε, Μαρτύρων νέφος.
• Ἑβδομάτῃ Συμεὼν δεκάτῃ ἀπὸ αὐχένα τμήθη.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
Μνήμη
τοῦ Ἁγίου μάρτυρος, Ἀδριανοῦ τοῦ νέου. • Ἂν οὐκ ἔγνως τὶς ἐστιν ὁ φλογὸς μέσον,
• Γνώσῃ λαλοῦντος, Ἀδριανέ, καρτέρει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
Μνήμη
τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀγαπητοῦ, Πάπα Ῥώμης. • Θνῄσκων τὶ κράζεις; Σῶτερ, ἠγάπησά σε.
• Ἀλλ' ἠγαπήθης, Ἀγαπητέ, καὶ πλέον. Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ,
 οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες,
ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων,
καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν
τέσσαρά τινα ἑορτάζειν,
τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα,
τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων),
 τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν,
 καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν.
εἰς τὸν Ἱερὸν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας,
Οὗ ποῦς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι.Εἰς τὸν Μυστικον Δεῖπνον
Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,
Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου.Εἰς τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν
Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δῆθεν
Θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων.
Εἰς τὴν Προδοσίαν
Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων λαοπλάνοι,
Πρὸς τὸ θανεῖν πρόθυμον εἰς Κόσμου λύτρον.
Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ,
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
 ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

“Η ψυχή μετά τον θάνατο”

Κι όταν η ψυχή σού μιλά , καλύτερα εσύ νά σιωπάς.

Καί  σκύψε όσο μπορείς να τη ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος για να μήν ενοχλεί τήν επιθυμία σου

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

-Οι πρώτες δύο ημέρες, τα τελώνια, οι σαράντα μέρες,η ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση
(Ανάλυση του λόγου περί θανάτου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς).
Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες
Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»
.
Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».
.
Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».
.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.
.
Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.
.Τα τελώνια
Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.
.
Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»
.
Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:
«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)
«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)
«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.
Οι σαράντα ημέρες
Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.
.
Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση. Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.
.
Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση
Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.
.
Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.
.
Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»
.
Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.
Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.
Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.
Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.
Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»
Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:
«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»
.
Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο. Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.

‘‘Δεν υπάρχει άγιος χωρίς παρελθόν και αμαρτωλός χωρίς μέλλον’’ 

πηγή   Το είδαμε εδώ

Ο διδάσκαλος της ταπείνωσης Του Αρχιμ. Φωτίου Γαβριελάτου

Του Αρχιμ. Φωτίου Γαβριελάτου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Κεφαλληνίας

Ο Κύριος μας δίνει την εντολή να ετοιμασθεί το τραπέζι για να εορτάσουν όλοι μαζί την εορτή του Πάσχα και μάλιστα θα ηταν το τελευταίο της παράδοσης των Εβραίων, αφού απο εκει και μετα το Πάσχα θα εχει την δική του σφαγιδα πάνω στην θυσία του Σταυρού.

Το τραπέζι λοιπόν ειναι έτοιμο!.. όλοι ειναι παρόντες και ο Ιούδας κατέχει την δική του θέση μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα.

Εχει βέβαια αποφασίσει την παράδοση του Διδασκάλου, πλέον τίποτα δεν τον σταματά, παραμένει αταραχος και παρακολουθεί τα γενόμενα με αδιαφορία και ψυχρότητα.

Στην καρδιά του υπάρχει πολυ κακιά και τύφλωση απο την φιλαργυρια και την μανία του για εξουσία!!..

Τα πάντα τα εχει συμφωνήσει με τους φαρισαίους!..όλα είναι έτοιμα αρκεί να βρει την ευκαιρία!!.. αναμένει την σπίθα που θα ανάψει το μπαρούτι της κακίας του, της εγωπάθειάς του και συνάμα της αρρωστημένη του ψυχής, που στο τέλος θα χαθεί σαν το θρόισμα του αέρα!!…

Ο Κύριος μας γνωρίζει τα ύπουλα σχέδια του, προσπαθεί να τον μεταπείσει, να τον σώσει απο την σκλαβιά του Διαβόλου, αλλά το τέλος του είναι πλέον δεδομένο!..

Έχει πλέον παραδοθεί στα άνομα και ύπουλα σχέδια του Διαβόλου, αυτός ειναι πλέον ο νέος του Διδάσκαλος!.. αυτόν έχει για αφέντη και δεσπότη!..τα έργα του εφαρμόζει και την τέχνη του κατεργάζεται!..

Ο Κύριος μας γονατίζει!.. γονατίζει ο πλαστής στο πλάσμα ”και πόδας ένιψας των μαθητών “ δείγμα της κορυφαίας πράξης του θείου δράματος!!.. και παρά την ενόχληση ορισμένων μαθητών, ο Κύριος μας συνεχίζει να διδάσκει την ταπείνωση αλλα ανοίγει τον δρόμο για την απόκτηση του Ελέους και της διακονίας της αγάπης.

Γιατί ο άνθρωπος που δεν βιώνει στην πράξη την αγάπη του Θεού ειναι στείρος στα χαρίσματα του Αγίου πνεύματος και συνάμα δεν μπορεί να γέννηση στην ζωη του Αγιότητα !…

Η πράξη του Διδασκάλου ειναι δείγμα και καρπός της ευσπλαχνίας του θεού αλλα και της καρδιάς που αγαπά χωρίς όρια και στεγανά !!..

Είναι το νέο ήθος το οποίο έρχεται στην ζωη μας και βέβαια δεν εκτρέπεται σε ηθικολογία, έιναι χάρισμα κσι όχι αδυναμία!.. εξάλλου στο Δείπνο αυτο υπάρχει η έμπρακτη αγάπη αλλα και η πράξη της ατιμιας, το ωραίο συναίσθημα της ψυχής που παλεται απο αγάπη, και η πράξη του αναίσθητου που καταδικάζει την αγάπη…

Δυο διαφορετικοί κόσμοι !!.. τελικά ο Ιούδας φεύγει απο την ασφάλεια της θεϊκής αγάπης και παραδίδεται στην αγκαλιά της αμαρτίας, του αιώνιου αποκλεισμού, την δική του μοναχική και άδοξη κόλαση !!

Το λεντιο θα γίνει για όλους τους αγωνιστές της πίστεως το στοιχείο της ανακουφίσεις και η δύναμη για υπομονη στην διακονία της αγάπης Εκείνου που μεχρι σημερα ματώνει για να σώσει τον κάθε φιλότιμο διάκονο του, την κάθε κουρασμένη ψυχή που με υπομονη και καρτερία ανεβαίνει την στενή και κοπιαστική οδό του προσωπικού μαρτυρίου!!..του μαρτυρίου της συνειδησεως!!….

πηγή

Το ''ύστατο χαίρε'' στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο (ΦΩΤΟ)

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού Μητροπολίτη Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αθανασίου.

Της εξοδίου ακολουθίας προεξήρχε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.

Επίσης παρέστησαν οι Μητροπολίτες Μιλήτου κ. Απόστολος ως Εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Ξάνθης κ. Παντελεήμων, Κονίτσης Ανδρέας, Σταγών κ. Σεραφείμ, Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέας, Άρτης κ. Ιγνάτιος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Εδέσσης κ. Ιωήλ, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Βρεσθένης κ. Θεόκλητος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Αιτωλίας Κοσμάς, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Κερκύρας κ. Νεκτάριος, Θεσσαλιώτιδος κ. Κύριλλος, Σισανίου κ. Παύλος, Λευκάδος, Θεόφιλος, Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος, Κηφισίας κ. Κύριλλος, Μαρωνείας κ. Παντελεήμων και Αυλώνος κ. Χριστόδουλος.

Ακόμη παρέστησαν ο Εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβερνήσεως, ο Περιφεριάρχης Ηπείρου, ο Δήμαρχος Ιωαννίνων, Υπουργοί, Βουλευτές, καθώς και πλήθους πιστών της πόλεως των Ιωαννίνων.

Να αναφερθεί ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, έκανε κατάθεση στεφάνου στον μακαριστό Μητροπολίτη Ιωαννίνων.

Ο εκπρόσωπος του Οικουμενικό Πατριαρχείου Μητροπολίτης Μιλήτου μετά το πέρας της Εξοδίου Ακολουθίας, μετέφερε την λύπη της Μεγάλης Του Χριστού Εκκλησίας για την απώλεια του μακαριστού Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεοκλήτου.

Σε άλλο σημείο ο κ. Άποστολος τόνισε ότι ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων αγαπούσε αληθινά το Φανάρι και σεβόταν το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

"Ότι επίστευεν, ο,τι εφρόνει, ο,τι εκήρυττεν, ο,τι έζη και επροσδοκούσεν δια την Εκκλησίαν απετυπώθη εφ' άπαξ, αλλά διαπαντός, εις τον μνημειώδη και συμβολικής σημασίας λόγον του εις την θρόνικήν εορτήν της Κωνσταντινοπολίτιδος Εκκλησίας κατά το 2007 έτος. Εκεί θα ανατρέχουν οι παρόντες και οι επιγενόμενοι δια να μανθάνουν κωδικοποιητικώς τι εστίν και πως διάγει, πόθεν και που οδεύει η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η κοινή Μήτηρ και τροφός του γένους των Ορθοδόξων", πρόσθεσε κλείνοντας ο Εκπρόσωπος του Οικουμενικού Θρόνου.

Στη συνέχεια ο Αρχιγραμματεάς της Ιεράς Συνόδου Επίσκοπος Διαυλείας κ. Γαβριήλ, μεταξύ άλλων χαρακτήρισε τον κυρό Θεόκλητο ως έναν από τους σπουδαιοτέρους Ιεραρχές της νεοτέρας εκκλησιαστικής ιστορίας.

"Ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιωαννίνων και μόνο το γεγονός ότι είχε την ευλογία να διαδεχθεί τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στην Μητρόπολη Ιωαννίνων και να μαθητεύσει στο πλευρό του ως στενός συνεργάτης, καταδικνύει πάρα πολλά", πρόσθεσε ο κ. Γαβριήλ.

Επίσης ο Επίσκοπος Διαυλείας υπογράμμισε ότι "ο μακαριστός μητροπολίτης δεν τον ενδιέφερε να υποκρίνεται αλλά η ουσία του Επισκοπικού λειτουργήματος πέραν της εξυπηρετήσεως κοσμικών η προσωπικών σκοπιμοτήτων."

Τέλος η ταφή της σεπτής σορού του Μητροπολίτη Ιωαννίνων, θα γίνει στον περίβολο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Κοπάνων όπου βρίσκονται ενταφιασμένοι και άλλοι Μητροπολίτες.

Φωτο: Λεωνίδας Μπακόλας

πηγή

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ - Επίκαιροι σχολιασμοί

«Μυσταγωγών σου Κύριε τους μαθητές εδίδασκες αυτούς λέγων…»

Υπόδειγμα ταπείνωσης και φιλοστοργίας

            Πριν δυο και πλέον χιλιάδες χρόνια στην Ιερουσαλήμ ένα βράδυ σαν σήμερα διαδραματίστηκαν τέσσερα σημαντικά γεγονότα που είχαν σχέση για όλη την ανθρωπότητα. Ο Χριστός ερχόμενος προς το εκούσιον πάθος παρέδωσε στους μαθητές Του την διδασκαλία για την ταπείνωση και την αγάπη με τον ι. Νιπτήρα,  το Μυστικό δείπνο, την προσευχή στη Γεσθημανή και την προδοσία του Ιούδα. Αυτή ήταν η τελευταία υποθήκη Του, αφού ο ίδιος έγινε το υπόδειγμα για όλους.

            -Υπόδειγμα ταπείνωσης. Η ταπείνωση σαν κήρυγμα που ακούστηκε πολλές φορές, δεν θα προκαλούσε κανένα ενδιαφέρον, αν δεν ήταν ενσαρκωμένη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι αρκετό για να νοιώσουμε πόσο μειώνουν του περιεχόμενό της τ’ ανθρώπινα λόγια. Εμείς οι άνθρωποι όσο ακούμε το «εγώ» μας και όχι το Θεό, δεν μπορούμε να την αποκτήσουμε και να την βιώσουμε στην καθημερινή ζωή μας. Ο αγώνας για την απόκτηση της ταπείνωσης είναι θεάρεστος, όταν συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας και υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού.

            -Υπόδειγμα φιλοστοργίας. Μία αγάπη χωρίς δόσιμο του εαυτού μας και ανιδιοτέλεια δεν πετυχαίνεται, γιατί δεν συμμετέχει ο έσω άνθρωπος. Μια τέτοια αγάπη όμως δεν έχει ουσιαστική σχέση με αυτή που αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Κυρίου. Η παράδοση του φρικτού μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας όπου ο Αμνός του Θεού διαμελίζεται για να θρέψει πνευματικά τα παιδιά Του, που μπορεί και να Τον προδώσουν, φανερώνει το βάθος της θείας φιλανθρωπίας.

            -Υπόδειγμα προσευχητικής κοινωνίας. Ο Κύριος όντας άνθρωπος, διδάσκει έμπρακτα τους αποστόλους τη γενική ιερατική ιδιότητα κάθε βαπτισμένου πιστού. Έτσι πριν τον καθαγιασμό του άρτου και του οίνου ευχαριστεί τον ουράνιο Πατέρα Του και μετά το δείπνο με ύμνους πορεύεται προς την Γεσθημανή, τον τύπο της υπερφυούς προσευχής. Στην κατάσταση αληθινής προσευχής δείχνει, ότι μετέχει όλος ο άνθρωπος με τον ιδρώτα ωσεί θρόμβος αίματος.

            Σ’ αυτή την τριπλή μυσταγωγία πού αντικατοπτριζόμαστε εμείς; Οπωσδήποτε μας αντιπροσωπεύει η στάση του Πέτρου ή του Ιωάννη ή του Ιούδα.

            Ο Πέτρος εκπροσωπεί τον δίχως χάρη άνθρωπο που πέφτει αθέλητα, αλλά που είναι προσανατολισμένος στη μετάνοια και στην αποδοχή της θείας μυσταγωγίας του Ιησού Χριστού.

            Ο Ιωάννης, άνθρωπος των μυστικών αναβάσεων και της θεωρίας, έχει διακύμανση αισθημάτων και συμπεριφορές. Γιατί ανταποκρίθηκε στην αγάπη του Κυρίου και Τον ακολούθησε  στο Σταυρό.

            Ο Ιούδας διακατέχεται από το πάθος της φιλαργυρίας. Νικιέται από το πάθος και γίνεται προδότης του διδασκάλου του, γιατί υποτάσσεται στη διαβολή του πονηρού. Εκπροσωπεί όλους όσους θεληματικά  υποτάσσουν τον εαυτό τους στη δουλεία κάθε πάθους, προδίδοντας τη θυσία του Χριστού και μένοντας αμετανόητοι και δέσμιοι της ανομίας.

πηγή

Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, νικητής του θανάτου

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, νικητής του θανάτου

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Για μιαν ακόμη χρονιά βιώνουμε το Μυστήριο της απέραντης αγάπης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τον άνθρωπο. Για τη σωτηρία του πλάσματός Του ο «αχώρητος παντί εχωρήθη εν γαστρί» και στη συνέχεια εδέχθη τον φθόνο, την απιστία, τη συκοφαντία, τα ραπίσματα, τους κολαφισμούς, τις ειρωνίες, την άδικη καταδίκη και τον σταυρικό θάνατο. Οι εχθροί του πίστεψαν πως με την ταφόπλακα τέλειωσαν με τον ενοχλητικό. Όμως ο Χριστός, Υιός και Λόγος του Θεού, που τόσο ταπεινώθηκε για τη σωτηρία μας, νίκησε τον θάνατο, τον κατήργησε και βασιλεύει στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.

          Οι γραμματείς, οι φαρισαίοι, ο όχλος και οι Πιλάτοι δεν έπαυσαν ποτέ να υπάρχουν. Είναι όσοι ζουν μέσα στον εγωκεντρισμό τους, όσοι είναι αιχμάλωτοι της ηδονής και όσοι είναι εγκλωβισμένοι στη θνησιμαία λογική τους και δεν αφήνουν στον εαυτό τους χρόνο να βιώσει το μήνυμα του Χριστού. Όλοι αυτοί είτε είναι απέναντι στον Θεάνθρωπο και δεν πιστεύουν στη θεότητά του, είτε είναι αγνωστικιστές και «νίπτουν τας χείρας των» ενώπιον του υπαρξιακού προβλήματος.

          Κάνει εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια συστηματικά τη Μεγάλη Εβδομάδα παρουσιάζονται διάφορα θέματα, υβριστικά και συκοφαντικά για τον Θεάνθρωπο Ιησού. Όλα επιδιώκουν να τον παρουσιάσουν ως ένα κοινό άνθρωπο. Να θυμηθούμε τις μυθιστορίες του Νταν Μπράουν, τα παραμύθια περί της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, τα απόκρυφα ευαγγέλια του Θωμά και άλλων αποστόλων, τις πλάκες που βρίσκονται εδώ κι εκεί. Και η φετινή χρονιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Βρέθηκε λέει χειρόγραφο του 6^ου αιώνα, που παρουσιάζει τον Θεάνθρωπο με γυναίκα και παιδιά...Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Δεν μπορεί όλες οι επιθέσεις σε βάρος του Χριστού να συμβαίνουν κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα. Φέτος τη μόδα των αμερικανών και των συμπολιτών μας Ευρωπαίων αρνητών και υβριστών του Χριστού  ακολούθησε στην Ελλάδα ο 79χρονος επικοινωνιολόγος, ο οποίος προκαλεί θόρυβο γύρω από τον εαυτό του, βάλλοντας κατά του Ιησού και της Εκκλησίας Του, καθώς είναι υποψήφιος για τις Ευρωεκλογές. Είναι και αυτό σημείο των καιρών, να υπάρχουν σήμερα υποψήφιοι, που να διακηρύσσουν την ομοφυλοφιλία τους, ή την αθεΐα τους, πιστεύοντας ότι έτσι αποκομίζουν ψήφους. 

               Οι αρνητές του Χριστού δεν καταλαβαίνουν αυτό που τονίζει ο Γιώργος Σαραντάρης,  πως «όποιος δεν κατέχει πίστη είναι σαν να μην κατέχει τίποτε». Ο σημαντικός ποιητής και στοχαστής σημειώνει πως «δεν έχουν  νικήσει το θάνατο εκείνοι που τον λησμόνησαν» και πως μόνο όποιος με την πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό και στην Ανάστασή Του νικήσει το φόβο του θανάτου μπορεί να διδάξει στους άλλους ( σ’ ένα άτομο ή σ’ ένα λαό) τη λύση δευτερευόντων προβλημάτων, όπως είναι λ.χ. το λεγόμενο σεξουαλικό ή το οικονομικό πρόβλημα! Φτάνει να υφίστανται αυτιά που ν’ ακούνε». Και προσθέτει ο Γ. Σαραντάρης: « Εκείνοι που ανάγουν το σεξουαλικό ή το οικονομικό πρόβλημα σε προβλήματα συνολικά, μπορούν να χαμογελάσουν. Δεν μιλάω σ’ αυτούς, εφ’ όσον δυστυχώς συναντούν ψυχολογικά εμπόδια να πιστεύουν, εφ’ όσον ένας ψευδοπολιτισμός κατάστρεψε τη διανοητική τους υγεία κ’ εστείρεψε  τις πηγές του αισθήματός τους».  Και ο ψευδοπολιτισμός αυτός προέρχεται από την Ευρώπη της οποίας, όπως πάλι γράφει ο Γ. Σαραντάρης, « η φιλοσοφία της είναι φτωχή και ανεπαρκής για την τωρινή νεότητα, ακριβώς γιατί σα φιλοσοφία δεν νίκησε το φόβο του θανάτου».

          Η άποψη που εκφράζεται από τους αρνητές της Θεότητας του Ιησού Χριστού είναι  διαστροφή τη πραγματικότητας, υποβάθμιση της ύπαρξης, στρουθοκαμηλισμός ως προς τον θάνατο και έκφραση της υλιστικής σκέψης της Δύσης, της οποίας οι θεμελιωτές, Μοντεσκιέ, Γίββωνας και άλλοι «σύμφρονές τους», όπως γράφει ο Σπ. Ζαμπέλιος στις «Βυζαντινές Μελέτες» του, «ευρίσκουσιν παρ’ ημίν  - Σημ. στους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς - θάνατον αντί ζωής, ευρίσκουσι βασιλείαν τυφλής Ανάγκης, αντί νόμων προόδου και θείας συνεργίας. Τί παράδοξον; Η Ελληνική Αναγέννησις, θυγάτηρ Ορθοδόξου πίστεως, δεν επεφάνη εις αιώνα σεσοφισμένης απιστίας και πυρρωνισμού. Ανέτειλεν εις ημέρας αποκαταστάσεως, ευσεβείας επιστημονικής...Η συγγραφή του Γίββωνος, εκ του οποίου σήμερον η Ευρώπη αντλεί τας περί μεσαιώνος γνώσεις και κρίσεις όζει γαιώδες τι και νεκριμαίον και επιτύμβιον, αναμιμνήσκον την πένθιμον Μούσαν του Τακίτου».

Η διαστροφή της πραγματικότητας και η απολυτοποίηση αυτής της διαστροφής είναι ο λόγος που με τη βία και από τον 11^ο αιώνα και μετά οι Παπικοί και οι Δυτικοί γενικώς επιδιώκουν με κάθε μέσο να μας «εκπολιτίσουν», βρίσκοντας κάποιους γραικύλους για βοηθούς. Όμως προς κέντρα λακτίζουν. Ο θριαμβευτής του θανάτου και ζωοδότης Χριστός είναι κυρίαρχος της Ιστορίας, ενώ οι αρνητές Του είτε χάνονται στη λήθη με το θάνατό τους, είτε παραμένουν ως θλιβερά στίγματα στην Ιστορία και παραδείγματα προς αποφυγήν.
πηγή

Ο Ν. Δήμου, ο π. Τσέτσης και το Άγιο Φως

Ο Ν. Δήμου, ο π. Τσέτσης και το Άγιο Φως

Χαράλαμπος Άνδραλης

Πολύς θόρυβος δημιουργήθηκε από την τελευταία επίθεση του Ν. Δήμου, στελέχους του «ποταμιού», κατά της Εκκλησίας και ειδικότερα κατά του Αγίου Φωτός. Τα γραφόμενα του πρώην χουντικού συγγραφέα, κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλούν. Ο γηραιός πολιτευτής ακολουθεί την πεπατημένη οδό του αντιχριστιανισμού, που όπως φαίνεται από τα πρόσφατα θλιβερά παραδείγματα των βουλευτών Ρεπούση και Τατσόπουλου, έχει ευεργετικά πολιτικά αποτελέσματα, με τον θόρυβο που δημιουργείται γύρω από τις δηλώσεις τους.

Εκείνο όμως που δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση στους χριστιανικούς και όχι μόνο κύκλους, είναι ότι πολύ πριν την εμφάνιση στο προσκήνιο των δεδηλωμένων αντιεκκλησιαστικών προσώπων, η άρνηση της θαυματουργικής προέλευσης του Αγίου Φωτός εκφράστηκε από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη!

Συγκεκριμένα, ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης, σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ στις 21/4/2006, δήλωσε ουσιαστικά ότι το Άγιο Φως είναι απάτη και όσοι πιστεύουν στη θαυματουργική προέλευσή του είναι εν ολίγοις ημιμαθείς και κορόιδα.

Ο εν λόγω κληρικός αναφέρει στο άρθρο του μεταξύ άλλων τα εξής: «Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή αφής το Άγιον Φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του Πατριάρχου.

Όπως όμως αναφέρει ο διαπρεπείς καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το Θέμα του Αγίου Φωτός» πρόκειται για έναν θρύλο, ο οποίος καλλιεργήθηκε στους Άγιους Τόπους μετά την εισβολή των σταυροφόρων και μέσα στα πλαίσια της διαμάχης Ορθοδόξων Λατίνων και Αρμενίων, που ο καθείς διεκδικούσε δι’ εαυτόν το προνόμιο του «λαμβάνειν εξ ουρανού» το ανέσπερο Φως!»

 Η θέση του αυτή, πέρασε στα ψιλά γράμματα, ενώ επίσημα το Οικουμενικό Πατριαρχείο ουδέποτε αναφέρθηκε στο θέμα, αφήνοντας με τη σιωπή του να εννοηθεί ότι είναι σύμφωνο με τις απόψεις του λόγιου ιερέως, ο οποίος ως γνωστόν αποτελεί έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Οι χιλιάδες προσκυνητών κάθε χρόνο, που φθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου στους Αγίους Τόπους, πληροφορούνται από τους αγιοταφίτες πατέρες, οι οποίοι με προφανή κίνδυνο της ζωής τους, κρατούν τα πανάγια προσκυνήματα, μέσα σε χώρες εχθρικές, ότι το Άγιο Φως θαυματουργικά κατέρχεται στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, από όπου εξέρχεται ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων με αναμμένες λαμπάδες.

Με τη θέση του λοιπόν αυτή, ο σεβαστός ιερέας, προσβάλλει κατάφορα τους αγιοταφίτες μοναχούς και εν γένει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, παρουσιάζοντάς τους ως κοινούς απατεώνες!

Προσβάλλει και προσωπικά τον ίδιο τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, αναγκάζεται να υποστεί σωματικό έλεγχο από τις ισραηλινές αρχές, προκειμένου να διαπιστωθεί ότι δεν φέρει μαζί του οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει το φαινόμενο της φωτιάς.

Προσβάλλει τους χιλιάδες προσκυνητές που ιδίοις όμμασι έχουν δει και καταμαρτυρήσει την κάθοδο πύρινων σφαιρών κατά τη διάρκεια της αφής του Αγίου Φωτός.

Προσβάλλει τα εκατομμύρια Ορθοδόξων πιστών, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το Λός άντζελες και από τη Φινλανδία μέχρι τη Νότιο Αφρική, οι οποίοι με λαχτάρα περιμένουν να κάψει τις λαμπάδες τους η Φλόγα που κατήλθε εξ ουρανού στον τόπο όπου αναστήθηκε ο Χριστός.

Προσβάλλει επίσης και το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, το οποίο συγκαταλέγει μεταξύ των Μαρτύρων της Πίστεως τον Άραβα Εμίρη Χότζα Τούνομ, ο οποίος το έτος 1579 αναφώνησε ότι «ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός» από το διπλανό στο Ναό της Αναστάσεως τζαμί, όταν είδε το Άγιο Φώς να σχίζει την κολώνα του Ναού και να αναπαύεται στη λαμπάδα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, τη στιγμή που οι Αρμένιοι Μονοφυσίτες είχαν καταλάβει το Ναό της Αναστάσεως, αναμένοντας ματαίως να κατέλθει στον αιρετικό επίσκοπο το Άγιο Φως.

Επιπλέον, όπως είναι καταφανές και μέσα από τις κάμερες που καλύπτουν το γεγονός, όσοι προσκυνητές βρίσκονται την στιγμή εκείνη στον Πανάγιο Τάφο ακουμπάνε τη Φλόγα χωρίς να καίγονται, ενώ την τοποθετούν ακόμα και στα πρόσωπα και στα γένια τους! Όλα αυτά, σαφώς δεν εξηγούνται με τη λογική των επηρμένων «διαβασμένων»…

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο π. Τσέτσης προκαλεί το δημόσιο ορθόδοξο αίσθημα. Σε πρόσφατο άρθρο του, προκειμένου να μας πείσει ότι υπάρχουν εκκλησιαστική υπόσταση και μυστήρια στον παπισμό, παρουσίασε διαστρεβλωμένα τις θέσεις του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, αποκρύπτοντας εσκεμμένα τα όσα φοβερά ανέφερε ο Άγιος για την πλάνη του παπισμού, όταν πείσθηκε ότι ο Πάπας παραμένει αμετακίνητος και αμετανόητος.

Παρατηρώντας την όλη οικουμενιστική πορεία του π. Τσέτση και τον δογματικό μινιμαλισμό που πεισματικά προσπαθεί να διαδώσει, μπορούμε να υποψιασθούμε τον λόγο για τον οποίο ο συγκεκριμένος κληρικός καταφέρθηκε κατά του Αγίου Φωτός. Η συγκεκριμένη θαυματουργική κάθοδος της Αγίας Φλόγας ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, αποτελεί τροχοπέδη στα ενωτικά όνειρα των λατινοφρόνων. Ο Ουρανός αποφαίνεται με την κάθοδο του Αγίου Φωτός στους Ορθοδόξους για το ποια είναι αυτή η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά στα άλλα δύο ετήσια θαύματα που συμβαίνουν στου Αγίους Τόπους και δυστυχώς δεν είναι ευρέως διαδεδομένα. Το ένα είναι το θαύμα της αντιστροφής των υδάτων κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων τη στιγμή που ο Ορθόδοξος Επίσκοπος βυθίζει το σταυρό στα νερά του Ιορδάνη.

Το δεύτερο είναι η κάθοδος νεφέλης στο όρος Θαβώρ την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μέσα δηλαδή στην καρδιά του καλοκαιριού! Αυτά τα θαύματα μαρτυρούνται από χιλιάδες προσκυνητές και συμβαίνουν ακατάπαυστα κάθε χρόνο, γεγονός που οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει με μια επίσκεψη στα μέρη αυτά κατά τις άνω ημερομηνίες. Μέσα σε αυτά τα γεγονότα ενυπάρχει η φράση του Χριστού «μεθ' υμών ειμί πάσας τα ημέρας μέχρι συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20). Τις στιγμές αυτές η λογική υποκλίνεται στο «παράλογο» και οι κάθε λογής Δήμου, Καλόπουλοι, Τσέτσηδες ντροπιάζονται…

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού!

Καλή Ανάσταση!

πηγή

«ἄτερ ὄχλου» (= χωρίς την παρουσία του λαού)

Δρ.Θεολογίας 

Αθανάσιος Μουστάκης

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα του όρθρου της Μεγάλης Πέμπτης προέρχεται από το 22ο κεφάλαιο του ευαγγελίου του ευαγγελιστή Λουκά. Ενώ πλησιάζει η εορτή του Πάσχα, οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι, θορυβημένοι από την αποδοχή του Ιησού από τον ιουδαϊκό λαό, σχεδιάζουν να τον σκοτώσουν, αλλά θέλουν να το πράξουν χωρίς να το γνωρίζει ο λαός.

Δεν ήταν δυνατό να τον συλλάβουν την ώρα που δίδασκε στο ναό που είχε κτίσει ο Ηρώδης ο Μέγας, διότι ένιωθαν ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Έτσι σχεδίασαν προσεκτικά τη σύλληψή Του. Πρώτα συνεννοήθηκαν με μέλος του στενού του κύκλου, τον μαθητή Του Ιούδα Ισκαριώτη, και του προσέφεραν αμοιβή για την πράξη του, έπειτα, αφού εξασφάλισαν το συνεργάτη, το ενδιαφέρον τους εστράφη στο να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Για να είναι επιτυχημένη και ασφαλείς γι’ αυτούς, η προδοσία και η σύλληψη έπρεπε να γίνει νύχτα, έξω από την Πόλη, ενώ ο Ιησούς δεν θα ήταν περιτριγυρισμένος από τα πλήθη του λαού που τον είχαν δοξάσει προ ολίγων ημερών κατά την είσοδό Του στην πόλη.

Όλα έπρεπε να γίνουν «ἄτερ ὄχλου».

Το «ἄτερ» είναι πρόθεση, η οποία συντάσσεται με γενική και σημαίνει «χωρίς».

Πρόβλημα, λοιπόν, η παρουσία του όχλου για αυτούς που σχεδίαζαν τη θανάτωση του Κυρίου.

Από τη φράση αυτή του ευαγγελιστή Λουκά ξεπηδούν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Πρώτα ο ευαγγελιστής μας δηλώνει τη δήναμη του λαού και τη σημασία του στην πορεία της ιστορίας και στη διαμόρφωσή της.

Έπειτα μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε πόσο ενοχλητική μπορεί να γίνει αυτή η παρουσία σε όσους επιβουλεύονται τα συμφέροντά του.

Ακόμη φαίνεται ότι ο λαός μπορεί με την δυναμική του αντίδραση είναι ικανός να αποτρέψει την εφαρμογή των επιλογών των ισχυρών.

Οι διαπιστώσεις αυτές είναι ιδιαίτερα επίκαιρες σήμερα,Μεγάλη Τετάρτη 1η Μαΐου, καθώς αποτελούν κρίκους που συνδέουν αυτούς που σφετεριζόμενοι την εξουσία που κατέχουν από το λαό για το λαό, προσπαθούν να τον παραμερίσουν, ώστε να εφαρμόσουν ανενόχλητοι τά άνομα και επικίνδυνα σχέδιά τους.

«Ἄτερ ὄχλου» λαμβάνονται αποφάσεις και σήμερα. Ψηφίζονται νόμοι, αλλάζουν συμβάσεις εργασίας, καταργούνται δικαιώματα, ψαλιδίζονται ελευθερίες, εκμηδενίζονται μισθοί και χάνονται κόποι ετών!

Η εξουσία, όμως, και τότε και σήμερα φοβάται το λαό.

Ποιο λαό όμως;

Τον συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο λαό. Τον λαό που ανταποκρίνεται στην αγάπη του Χριστού και επευφυμεί τις πράξεις Του. Τον λαό που μπορεί να αντισταθεί και να αποτρέψει τα τεχνάσματα της εξουσίας. Τον λαό που μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του.

Υπάρχει όμως και ο λαός που έμαθε να βάζει το στενό, προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό, ο λαός που αρέσκεται κάποιοι να του χαϊδεύουν τα αυτιά και να νεκρώνουν τις αντιδράσεις του με υποσχέσεις. Ο λαός που κάνει τα πάντα για τα λεφτά. Ο λαός που δεν μπορεί να διακρίνει το άσπρο από το μαύρο. Ο λαός που δεν αφήνει την ασφάλεια (;) και την απάθεια του καναπέ του, όχι για να κατεβεί στις πλατείες υπακούοντας σε κομματικά κελεύσματα που διασπούν, αλλά για να αγωνιστεί να αποκτήσει πολιτικό λόγο, άποψη, γνώμη, και να γίνει πόλος αντίδρασης με την αγάπη στον πλησίον και την πίστη του σε ιδανικά και αξίες.

Το «ἄτερ ὄχλου» του ευαγγελιστή δίνει το στίγμα του φόβου της εξουσίας!

Τότε, το σχέδιο πέτυχε. Ο λαός ήταν απών. Ο Χριστός συνελήφθη και σταυρώθηκε!

Σήμερα, το πρόβλημα για την εξουσία δεν είναι τόσο η φυσική παρουσία του λαού, όπως ήταν τότε, όσο η απόκτηση της συνείδησης της αξίας και της δύναμής του. Η διεκδίκηση της ελευθερίας του από κάθε είδους δεσμά και η πίστη ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους του όταν δεν είναι απών. Όταν έχει άποψη και την προβάλλει. Όταν πάψει να βλέπει τον πλησίον του ως αντικείμενο κέρδους και τον δει ως αντικείμενο αγάπης.

Η εξουσία κάθε εποχής προσπαθεί να πάρει και να εφαρμόσει τις αποφάσεις της «ἄτερ ὄχλου». Εμείς θα το επιτρέψουμε;

Καλό μήνα και καλή Ανάσταση!

Δρ.Θεολογίας 

Αθανάσιος Μουστάκης

ΠΗΓΗ

Η φιλαργυρία είναι αρρώστια

Κάποιος σοφός Άραβας πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα είχε γράψει: “Έκλεισα όλη μου την περιουσία στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο του γραφείου μου. Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο της γης”. 

Μετά το θάνατό του δέκα χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να το βεβαιώσουν πως ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και πως έχουν δικαίωμα στο θησαυρό. Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο έσπευσε να δηλώσει πως αυτός ήταν ο πιο ευτυχισμένος απ’ όλους κι ο θησαυρός του ανήκε. Τρέχει με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο και τι να δει; Αντί για θησαυρό μερικά χαλίκια τυλιγμένα σ’ ένα σημείωμα που έγραφε: “Αν ήσουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης, δε θα είχες ανάγκη από τα χρήματά μου”.

Αρρώστια η φιλαργυρία. Πάθος που αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον ρίχνει στα δεσμά των πιο φρικτών παθών. Για να διαπιστώσει ο καθένας μας το μέγεθος του κακού που μας οδηγεί η φιλαργυρία θα σας αναφέρουμε δυο μικρές ιστορίες.

Σ’ ένα πλοίο μεταξύ των ταξιδιωτών βρίσκονταν και δύο φιλάργυροι. Το πλοίο ναυάγησε. Ο κόσμος έτρεχε να σωθεί αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά του στις καμπίνες του πλοίου. Οι δύο φιλάργυροι προσπαθούσαν και την τελευταία στιγμή να επωφεληθούν την κατάσταση και να ικανοποιήσουν την αρρώστια τους και αυτή τη στιγμή του ναυαγίου. Έτσι ο μεν ένας έτρεχε στις καμπίνες των επιβατών να κλέψει ό,τι πολύτιμο έβρισκε, ο δε άλλο κάθισε στην καμπίνα του, πήρε ένα χαρτί και άρχισε να καταγράφει την περιουσία του. Όταν συνειδητοποίησαν την κατάσταση, ήταν πλέον αργά. Βούλιαξαν στον πάτο της θάλασσας μαζί με το πάθος τους. 

Η δεύτερη ιστορία είναι μια τέχνη που χρησιμοποιούν οι Αφρικανοί. Για να πιάσουν ζωντανούς τους πιθήκους κρεμούν στέρεο ένα σακί με ρύζι επάνω σ’ ένα δέντρο. Το ρύζι είναι η πιο αγαπητή τροφή των πιθήκων. Το σακί έχει τόσο άνοιγμα, όσο χωράει για να περάσει το χέρι του ζώου, αλλά όταν γεμίσει την χούφτα του ρύζι είναι αδύνατο να βγει. Προχωρεί το ζώο προς το δέντρο, βάζει το χέρι μέσα στο σακί και παίρνει μια χούφτα από το αγαπημένο του ρύζι. Μόλις αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να το βγάλει, κάνει μορφασμούς, ταράζεται, σπαρταρά, κινείται με βία. Όμως χαμένος κόπος. Ο μαύρος προχωρεί και τον πιάνει τόσο εύκολα. Δεν είχε ο πίθηκος παρά να χαλαρώσει το χέρι του, να πέσει το ρύζι, για να ξαναβρεί την ελευθερία του. Αλλά προτιμά την αιχμαλωσία, προτιμά το θάνατο παρά ν’ αρνηθεί τη λεία του.

Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, που ψάλλεται στους ναούς ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής, ακούμε από τους ψάλτες μας: “Σήμερα ο Ιούδας εγκαταλείπει τον Διδάσκαλο και λαμβάνει ως φίλο και οδηγό του το διάβολο. Τυφλώνεται από το πάθος της φιλαργυρίας και χάνει ο σκοτεινός αυτός άνθρωπος το Φως (το Χριστό)…”. 

Ο Ιούδας λοιπόν λάτρευε τα χρήματα. Δεν τα επιθυμούσε ή απλά τα αγαπούσε. Ένα πάθος που έγινε λύσσα (απόστιχα Μεγάλης Πέμπτης). Οδηγείται σε σκοτείνιασμα του μυαλού του. Σε ώρα σκοταδιού γίνεται η σύλληψη του Χριστού και το φίλημα της προδοσίας. 

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Αντί να ακολουθήσει την οδό της μετανοίας ακολουθεί το δρόμο της απελπισίας και της αυτοκτονίας. Προσκολλάται στον ένα από τους δύο κυρίους. Ό,τι μπορεί να συμβεί και με τον καθένα μας. Όμως δεν μπορείς να δουλεύεις σε δύο κυρίους. Ο καθένας μας ας τοποθετηθεί υπεύθυνα.

ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ: από τα “Βήματα”, νεανική περιοδική έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων Νήσων
πηγή