ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΓΔΟΗ ΕΞΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ... ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΝ ΔΙΕΔΩΣΑΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ...

Η ΕΞΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΞΑΝΑΣΤΑΣΗΣ !!!

.                                                                                                                                                                .

ΕΠΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΓΙΝΑΝ,  ΜΕ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΤΗΣ ΣΑΡΑΦΘΕΙΑΣ ΠΑΙΔΟΣ ...

ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΗΣ ΣΩΜΑΝΙΤΙΔΑΣ, ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ, ΤΕΤΑΡΤΗ Η ΕΝ ΝΑΙΝ, ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ, ΕΚΤΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ ΕΒΔΟΜΗ Η ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...

ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ:

"ΠΟΛΛΑ ΓΑΡ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΗΓΕΡΘΗ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΠΗΚΟΛΟΥΘΗΣΕΝ ΟΓΔΟΗ Η ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ,  ΗΤΙΣ ΣΤΑΘΗΣΕΤΑΙ ΤΥΠΟΣ ΤΩΝ ΗΜΩΝ ΕΞΑΝΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ...

 ΔΗΛΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ ΩΣ Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΓΔΟΟΝ ΑΙΩΝΑ ΕΣΟΜΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ,  ΟΥΚΕΤΙ ΘΑΝΑΤΩ ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ ...

ΕΒΔΟΜΗ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ ΩΡΑ Η ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΓΕΓΟΝΕ ΚΑΙ Η ΠΑΓΓΕΝΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΗΜΩΝ ΕΞΑΝΑΣΤΑΣΙΣ,  ΝΥΚΤΟΣ ΩΡΑ ΕΒΔΟΜΗ ΤΟΙΣ ΕΥΣΕΒΕΣΙ ΕΛΠΙΖΕΤΑΙ ..."

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΔΙΕΔΟΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΗΤΑΝ ΘΕΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΓΗ,  ΑΦΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ 
ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΝΟΤΕΡΗ ...

ΑΠΟ ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΨΗΦΙΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ:

α) ΟΙ ΕΠΑΡΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ...

β) ΝΑ ΜΗ ΘΕΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΤΟΥ ...

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ,  ΕΝΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΗ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ ΟΤΙ Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΡΓΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ,  ΑΛΛΑ ΘΕΙΟ 
ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣ ...

ΟΤΑΝ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΛΗ Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ 
"ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΘΗΚΕ" ...

ΑΛΛΟΙ ΕΤΡΕΧΑΝ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ,  ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΚΗΡΥΞΑΝ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΘΕΟΥ ...

Ο ΤΟΠΑΡΧΗΣ ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΝ ΙΣΧΥ,  ΔΙΕΒΙΒΑΣΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΤΙΒΕΡΙΟ ...

ΑΝΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΠΙΣΤΕΨΑΝ 
ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ...
Η ΕΙΔΗΣΗ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ ΣΤΟΝ ΤΙΒΕΡΙΟ ΠΟΥ ΕΣΠΕΥΣΕ ΝΑ ΕΙΣΗΓΗΘΕΙ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟ ...
ΑΠΟ ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ, ΑΦΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΡΟΣ ΨΗΦΙΣΗ ΑΠΟ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΟ ...
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΟΥ ΔΥΝΑΜΗΣ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ,  ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ...
ΔΩΔΕΚΑ ΑΛΙΕΙΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΥΣ ΕΠΕΛΕΞΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΗΡΥΞΟΥΝ ...    
 ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ,  ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,  ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ,  ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ,  ΤΟΥΣ ΙΝΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΥΘΕΣ,  ΕΘΝΗ ΑΓΡΙΑ,  ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΑ,  ΒΑΡΒΑΡΑ,  ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΕΞΩΣΤΡΑΚΙΣΑΝ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΙΣΤΗ ...
ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΟΥΝ ΓΙΑ ΘΕΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΕΡΑ,  ΑΠΟ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΝΑΧΗ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟ ...
ΕΝΑΝ ΦΤΩΧΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΠΟΥ ΕΠΙ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ ΘΑΝΑΤΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ...
ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΘΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ...
ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΠΑΛΕΨΑΝ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ,  ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΞΕΠΕΜΠΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΖΗΛΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ...
ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ,  ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΣΗ ΤΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ,  ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΑΓΩΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ,  ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ...
ΚΗΡΥΞΑΝ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ,  ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΠΟΤΑΠΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΤΡΑΤΑΡΧΕΣ,  ΒΑΣΙΛΕΙΣ,  ΡΗΤΟΡΕΣ,  ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ,  ΜΕ ΟΠΛΑ ΤΟΥΣ ΤΙ;
ΟΥΤΕ ΡΑΒΔΟ ΔΕΝ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ...
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ,  Η ΕΥΓΛΩΤΤΙΑ ΤΩΝ ΡΗΤΟΡΩΝ,  Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,  Η ΓΝΩΣΣΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΗΤΑΝ Ο "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ" ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ 
ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ...
ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΝΙΚΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ,  ΤΗΝ ΠΟΝΗΡΙΑ ΚΑΙ 
ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ...ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΡΙΖΑ ΚΑΘΕ ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΑΣ,  ΕΝΩ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΘΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΑΡΚΟΛΑΓΝΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΙΤΙΑ ΠΑΣΗΣ ΚΑΚΟΠΡΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ !!!

πηγή

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ! ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ!

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ

(Ιωάννου Α' 1-17)

Πάσχα, Ανάστασις! Πάσχα, Φως! Πάσχα, Χαρά και ευλογία!

Καμμία άλλη λέξη από όλες τις γλώσσες των ανθρώπων δεν μπορεί να εκφράσει την Νίκη, τον θρίαμβο και την ουσιαστική ευτυχία, από την λέξη Ανάσταση!

Στην λέξη αυτή συμπυκνώνεται όλη η προσδοκία του ανθρωπίνου γένους, από Αδάμ έως του Κυρίου Ιησού και όλη η ελπίδα των ανθρώπων. Η Σταύρωση και η ένδοξη Ανάσταση, δικαιώνουν αυτή την προσδοκία έως της συντελείας των αιώνων, που και πάλιν θα έλθει ο Θεάνθρωπος Ιησούς ένδοξος, κρίναι ζώντας και νεκρούς.

Και είναι η χαρά μας ανέκφραστη και απέραντη, αφού ο αποκυλισθείς λίθος του μνήματος σήμανε τον θάνατο του θανάτου και την σκύλευση του άδου.

Στο γεγονός αυτό, της Αναστάσεως του Χριστού, όλα τα δημιουργήματα της αγάπης του Τριαδικού Θεού, από το πιο ταπεινό χαμομηλάκι και το γλυκόλαλο αηδονάκι, που ψάλλει με “τέχνη και χάρι”, από τον φλοίσβο της γαλάζιας θάλασσάς μας που στεφανώνει τις όμορφες ακρογιαλιές της γήινης παροικίας μας, έως και τα τάγματα των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων που με τα άχραντα Πάθη και την ένδοξη Ανάσταση παγιώθηκαν στο καλό, όλα μα όλα τα ορατά και αόρατα πανηγυρίζουν και το καθένα με τον τρόπο του, την στάση του και τον φθόγγο του, αναμέλπει πάλιν και πολλάκις και ακαταπαύστως το “Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη”!

Και έρχεται τώρα ο άνθρωπος. Η κορωνίδα της όλης δημιουργίας που για χάρη του ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, έπαθε, εσταυρώθη και Ανέστη, για να συνειδητοποιήσει όσο το δυνατόν και να δοξολογήσει το κατά δύναμιν την αγάπη, την Νίκη και τον θρίαμβο του πρωτοτύπου Του. Την ανάσταση της εικόνας του Θεού και να προσκυνήσει τον “ Όλβιον τάφον”!

Βλέπει και θαυμάζει ο “κατ' εικόνα Θεού πλασθείς” άνθρωπος το σχέδιο της οικουμένης και την ευδοκία της Τριαδικής Θεότητος, μα ταυτοχρόνως διαπιστώνει την ανοησία των εχθρών του Χριστού. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία στον άνθρωπο από το να επιχειρεί να αρνηθεί την Ανάσταση και να πολεμήσει τον Αναστάντα. Ενώ στα ποικίλα αστοχήματα, στα πάθη και στην αμαρτία του ο άνθρωπος γίνεται καρικατούρα του θεοειδούς ανθρώπου, όταν ξεπερνά τα όρια και φθάνει στο να μισεί και να διώκει τον Ιησού, τότε καταντά μια τραγική και συνάμα μια καταγέλαστη φιγούρα, που γελοιοποιείται.

Κατορθώνει, να τον περιγελά ολόκληρη η κτίσις. Πράγμα που συνέβη με τους Χριστιανοκτόνους Εβραίους και με όλους όσους έχουν βαλθεί έως το Τέλος της Ιστορίας να «φρουρούν τον κενόν τάφον» του Ιησού.

Αλλ' ας αφήσουμε τους Ρωμαίους λεγεωνάριους που το μόνο που κατόρθωσαν διά της περιφρουρήσεώς τους ήταν το να εξευτελίσουν σε παγκόσμια κλίμακα τους εαυτούς τους, τον Καίσαρα και την “Ρωμαϊκή Ειρήνη” (Pax Romana), ας συγκρατήσουμε πλέον τον γέλωτα τον οποίο μας προκαλεί η μηχανορραφία των Εβραίων που νομίζουν ότι με τα αργύριά τους θα γίνει πιστευτό το “ημών κοιμωμένων εκ του μνήματος εσυλήθη ο νεκρός”, και σας εστιάσουμε το βλέμμα μας στον “κενόν τάφον”.

Ο τάφος αυτός ο Πανάγιος φιλοξένησε το νεκρό σώμα του Κυρίου Ιησού, ενωμένο με την Θεότητά Του. Και επειδή κάθε τάφος που εδέχθη ή που θα δεχθεί ανθρώπινο λείψανο, όσο ικανός και χαρισματούχος κι αν υπήρξε όταν ζούσε ο άνθρωπος, θα κρατά τα οστά του αποθανόντος, ο Ζωοδόχος αυτός τάφος είναι ο Μοναδικός ο Οποίος, την Κυριακή τα ξημερώματα έμεινε κενός, άδειος, ακριβώς διότι η φθορά και ο Άδης δεν ήταν δυνατόν να κατακρατήσουν την Αυτοζωή!

“Ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της Ζωής”, θα γράψει στην λειτουργική του ευχή ο Ουρανοφάντωρ του Χριστού Μ. Βασίλειος, και διά της δογματικής αυτής φράσεως θα συμπυκνώσει την μεγάλη αλήθεια περί της Αναστάσεως του Χριστού.

Ο κενός λοιπόν τάφος είναι το πρώτο στοιχείο της αναστάσεως του Χριστού. Και το διαπιστώνουν αυτό πρώτες οι Μυροφόρες γυναίκες που σπεύδουν “λίαν πρωί” προς το μνημείον “φέρουσαι ά ητοίμασαν αρώματα”. Στη συνέχεια βιώνουν το γεγονός της Αναστάσεως οι δύο Μαθητές, ο Πέτρος και ο Ιωάννης οι οποίοι βρήκαν “τα οθώνια και το σουδάριον, ό ήν επί της κεφαλής αυτού... αυτόν δε ουκ είδον” (Ιωάν. Κ' 6-7. Λουκ. ΚΔ' 24).

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ότι δηλ. διαπιστώνεται ο άδειος, ο κενός τάφος του Κυρίου Ιησού, αλλά ένα άλλο σημαντικό και μοναδικό γεγονός είναι, ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ενώ ο τάφος ήταν κλεισμένος και σφραγισμένος. Η Ρωμαϊκή φρουρά που φύλαγε το μνημείο, δεν κατάλαβε απολύτως τίποτε. Ούτε καν ο ελάχιστος θόρυβος ακούστηκε, ούτε κάποια παραβίαση των σφραγίδων που είχε θέσει η εξουσία στον τάφο παρατηρήθηκε, και φυσικά ούτε τον ακριβή χρόνο της αναστάσεως αντελήφθησαν για να σημειώσουν.

Και πώς ήταν δυνατόν να αντιληφθούν, αφού ο Αναστάς Κύριος δεν εμποδίζεται από τις στενές διαστάσεις του χώρου και του χρόνου; Αυτός άλλωστε είναι ο Δημιουργός όλων των κτιστών διαστάσεων και των νόμων της φύσεως. Κατά τρόπο δε μοναδικό, η Ιερά υμνολογία της Εκκλησίας μας αποδίδει με θεολογικό λυρισμό αυτήν την πραγματικότητα, ότι δηλ. Ο Ιησούς δεν δεσμεύεται από τους νόμους που ο ίδιος έθεσε.

“Ώσπερ εξήλθες εσφραγισμένου του τάφου, ούτως εισήλθες και των θυρών κεκλεισμένων προς του μαθητές σου... Ουκ ήσθοντο πότε ανέστης οι φυλάσσοντές σε στρατιώται...”.

Αλλά το αποκορύφωμα της ενατενίσεως του κενού Ζωοδόχου Τάφου είναι η μεταλλαγή της θρηνώδους και λυπηράς καταστάσεως, που φυσικώ τω τρόπω επιφέρει ο κάθε τάφος, σε χαρά και απέραντη ευτυχία. Εδώ πλέον, σταματά η λογική και η καρδιά αισθάνεται τις δροσοσταλίδες της Αναστάσεως, που φέρουν τον υετόν της «απαρχής των κεκοιμημένων»! Από το σημείο αυτό και κάτω οι Μυροφόρες και οι Απόστολοι μάς παραδίδουν στους Υμνολόγους Πατέρες και υμνογράφους διδασκάλους και σύμπασα η λατρευτική κοινότητα της Εκκλησίας, ψάλλει και αναμέλπει τα “χαράς Εαγγέλια” και υμνούμε τον “όλβιον τάφον”! Τώρα, μαζί με την Μαρία την Μαγδαληνή, η κάθε ύπαρξη που αγάπησε τον Ιησού όσο ο,τιδήποτε άλλο, ενώ έως τώρα έξω από τον τάφο “ολοφύρετο κλαυθμώ” δέχεται την Τρισόλβια, την Φωτεινή και μοναδική παρουσία του Θεανθρώπου και ακούει την ερώτησή του “...τις κλαίει; τίνα ζητείς;”. Και όταν διαπιστώνεται πως αυτός που ομιλεί είναι ο “Ραβουνί”, ο ηγαπημένος Διδάσκαλος, τότε, ξεσπούν οι αναστάσιμες κραυγές και οι αλαλαγμοί της αναφαίρετης, παντοτινής και αιώνιας χαράς!

Τώρα πλέον για τους μαθητές του Χριστού, τα νεκροταφεία, από τόπους που κατέχουν τάφους νεκρών και από χώρους που συγκλίνουν οι ποταμοί των δακρύων, μεταβάλλονται σε κοιμητήρια “προσωρινού ύπνου” και σε μνήματα που κηρύσσουν μηνύματα πίστεως, ελπίδος και αγάπης.
Αυτός ο τάφος του Χριστού είναι ο πρώτος και μοναδικός που έπαυσε τον “επιτάφιον θρήνον”, που αχρήστευσε την πένθιμη χορωδία του Άδου και που μετέτρεψε τα δάκρυα του πόνου σε δάκρυα χαράς προς τον Κύριο Ιησού και σε ροές δοξολογίας προς την Παναγία Τριάδα!

Αδελφοί μου. Όλοι μας, ίσως κάποτε να συναντήσουμε τους φύλακες του τάφου, βλοσυρούς και ψυχρούς, μήπως κανείς τολμήσει και κλέψει το σώμα του Ιησού. Επίσης όλοι μας θα βρεθούμε στο νεόσκαφτο τάφο ενός αγαπημένου μας προσώπου. Στην πρώτη περίπτωση, των στρατευμένων εχθρών της Αναστάσεως, δεν έχουμε παρά να τους δείξουμε τον κενό τάφο που “μάτη φυλάσσουν”, κι αν διαθέτουν νουν θα καταλάβουν... ειδ' άλλως: Χαμογελάστε την αφέλειά τους και αφήστε τους να διασκεδάζουν μαζί τους ο κόσμος και οι αιώνες. Όσο για την δεύτερη περίπτωση, που θα συνοδεύσουμε ένα προσφιλές μας πρόσωπο στην τελευταία του κατοικία και στο χωμάτινο κρεββάτι της γης: Ας μην λησμονούμε ποτέ ότι ο θάνατος δεν είναι για το σώμα παρά ένας μακρύς ύπνος, από τον οποίον όλους μας θα μας εγείρει, όταν το προστάξει ο Θεός, η Αρχαγγελική σάλπιγγα.

Ήδη βιώνουμε τον θρίαμβο της ανοιξιάτικης φύσεως με όλη την Δημιουργία έως και αυτούς τους Γαλαξίες. Ορατά και αόρατα, αναμέλπουμε τον παιάνα της Νίκης και την Χριστοποιημένη Ζωή της Αναστάσεως.

“Χριστός εκ νεκρών εγήγερται, η απαρχή των κεκοιμημένων, ο Πρωτότοκος της κτίσεως, και δημιουργός πάντων των γεγονότων, την καταφθαρείσαν φύσιν του γένους ημών εν εαυτώ ανεκαίνισεν. Ουκέτι θάνατε κυριεύεις, ο γαρ των όλων Δεσπότης το κράτος σου κατέλυσε”.

Αδελφοί.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Το φαιδρον της αναστασεως κηρυγμα π.Σάββας Αλεξάνδρου

Η μητέρα μας η Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια του λειτουργικού της χρόνου, προβάλλει ενώπιόν μας το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Το γεγονός αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε ο Κύριος. Ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος αυτήν έχει κατά νου όταν δίνει το στίγμα της θεανδρικής υπόστασης του Λόγου και τονίζει τη δόξα , την εξουσία και τη δύναμη Του. Λέει χαρακτηριστικά: «Χριστόν ακούων, μη βλέπε τη βραχύτητι της λέξεως και τη απλότητι του λόγου, αλλά εννόει την δόξα της θεότητος, την υπέρ νουν και διάνοιαν, το κράτος το άφραστον, το αμέτρητον έλεος».

Η Ανάσταση αποτέλεσε το θεμέλιο της Εκκλησίας. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς τονίζει πως: «Άνευ της αναστάσεως του Χριστού, δεν θα υπήρχε καν Χριστιανισμός». Πάνω σ’ αυτή θεμελιώνεται και το μαρτύριο του αίματος αλλά και το μαρτύριο της συνειδήσεως.

Οι Άγιοι δηλαδή που επεσφράγισαν κατά τη διάρκεια των διωγμών την πίστη με το αίμα τους, το έκαναν διότι πίστευαν στην Ανάσταση του Χριστού αλλά και στη δική τους προσωπική Ανάσταση. Ο Μέγας Αθανάσιος λέει γι΄ αυτό: «Τω σημείω του Σταυρού και την εις Χριστόν πίστιν, ο θάνατος καταπατείται πάντες δε οι τω Χριστώ πιστεύοντες, ως ουδέν όντα αυτόν πατούσιν, αιρούνται δε μάλλον αποθανείν η αρνήσασθαι την εις Χριστόν πίστιν». Δηλαδή με τη δύναμη του σημείου του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και την πίστη στο Χριστό, που νίκησε το θάνατο, ο θάνατος καταπατείται, είναι ως και να μην υπάρχει γι΄ αυτό και οι μάρτυρες προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να αρνηθούν το Χριστό.

Με το ίδιο σκεπτικό και όλοι οι Άγιοι που μαρτύρησαν το μαρτύριο της συνειδήσεως δηλαδή, που αγωνίστηκαν κατά των παθών τους δια της ασκήσεως και της κακοπάθειας. Αυτό έπραξαν διότι γνώριζαν πολύ καλά πως το να πιστεύει κανένας στον αναστημένο Χριστό σημαίνει το να αγωνίζεται διαρκώς ενάντια στην αμαρτία, στο κακό και στο θάνατο. Μέσα σ΄ αυτό το πνεύμα πρέπει να κατανοήσουμε και το Πασχαλινό χαιρετισμό που απηύθυνε όλες τις εποχές του χρόνου ένας μεγάλος Ρώσος Άγιος, ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ που προσφωνούσε κάθε προσκυνητή που συναντούσε με το χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη Χαρά Μου».

Εξάλλου, πρέπει να τονιστεί πως το γεγονός της Αναστάσεως, αποτέλεσε για τους Θεοφόρους Πατέρες πηγή θεολογικών και Εκκλησιολογικών τοποθετήσεων. Έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αφορμώμενος απ’ αυτή θα τονίσει: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, πας ο της οικονομίας λόγος ανατέτραπται», δηλαδή αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε έμεινε ανεκπλήρωτο το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρωπίνου προσώπου.

Από την πλευρά τη δική του πάλι ο Άγος Γρηγόριος ο Παλαμάς θα τονίσει πως το σπήλαιο στο οποίο εναποτέθηκε το Θεανδρικό σώμα του Κυρίου προεικόνιζε τον Ορθόδοξο ναό. Το συγκεκριμένο μάλιστα σημείο στο οποίο τοποθετήθηκε προεικόνιζε την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία σε κάθε λειτουργική σύναξη βρίσκεται το σώμα και το αίμα του Αναστημένου Χριστού.

Κατά τη Θεολογία λοιπόν του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας μας καθένας που προσβλέπει με πίστη στα Θεία Δώρα γίνεται σαν άλλη Μαρία Μαγδαληνή που είδε και συνομίλησε με τον Αναστημένο Χριστό και όχι μόνο αυτό, αλλά «Δια της μεθέξεως των τιμίων δώρων, όλος θεοειδής εκτελείται ο άνθρωπος».

Για τους πατέρες της Ανατολής κάθε Κυριακάτική Θ. Λειτουργία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διαρκής υπόμνηση του γεγονότος της Αναστάσεως. Λέει γι’ αυτό ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Κυριακή λοιπόν ήταν η μέρα της Ανάστασης του Χριστού και της πρώτης εμφάνισης του στους μαθητές Του. Η δεύτερη εμφάνισή του έγινε μετά από οκτώ μέρες, δηλαδή πάλι Κυριακή». Τελειώνει δε λέγοντας: «Εκείνας τας συνάξεις, εικονίζει διηνεκώς η του Χριστού Εκκλησία, τας συνάξεις κατά Κυριακήν επιτελούσα».

Ακόμα να τονίσουμε πως ακριβώς εξαιτίας της Ανάστασης του Χριστού για την ορθόδοξη πατερική σκέψη δεν υπάρχει θάνατος, είναι απλά μια άλλη στάση ζωής. Λέει γι’ αυτό ο Μέγας Αθανάσιος: «Αν πορεύεσαι με δικαιοσύνη πάνω σ’ αυτή τη γη βρίσκεσαι μέσα στη ζωή και δεν πρόκειται ποτέ να σ’ αγγίξει ο θάνατος, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Για τους δικαίους είναι απλά μια άλλη στάση ζωής».

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως για τους Θεοφόρους Πατέρες η απόρριψη του γεγονότος της ανάστασης συμφαίνεται με την απόγνωση και τον πεσιμισμό. Λέει γι’ αυτό ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε τότε όλος ο κόσμος είναι ένα απέραντο νεκροταφείο και οι άνθρωποι τραγικοί υποψήφιοι μελλοθάνατοι».

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

*Ο Σάββας Αλεξάνδρου είναι Θεολόγος, Βοηθός Διευθυντής Α΄, Συνεργάτης Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.

«Φιλελεύθερος»23/04/2011

 

Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: Στο άγιο Πάσχα

ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΠΑΣΧΑ

Του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης

     Τελείωσε πια η αληθινή κατάπαυση του Σαββάτου, που δέχτηκε την ευλογία του Θεού, κατά την οποία ο Κύριος αναπαύθηκε από όλα τα έργα του για τη σωτηρία του κόσμου τελώντας το Σάββατο της αργίας του θανάτου και έδειξε τη χάρη και στα μάτια και στις ακοές και στην καρδιά, με τα οποία τελέσαμε την εορτή, με όσα είδαμε, με όσα ακούσαμε και όσων τη χαρά δεχτήκαμε στην καρδιά μας. Γιατί το φως που βλέπουμε με τα μάτια μας ήταν το φως της πύρινης νεφέλης που σκορπίζουν οι λαμπάδες μας μέσα στη νύκτα, ο λόγος που όλες τις νύχτες αντηχεί στις ακοές μας με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, κυλώντας με την ακοή σαν ένα ρεύμα μέσα στην ψυχή, μας γέμισε από αγαθές ελπίδες, ενώ η καρδιά, γεμάτη χαρά από τα λεγόμενα και βλεπόμενα, σφράγιζε την άφραστη μακαριότητα καθοδηγούμενη από τα φαινόμενα στο αόρατο, ώστε να είναι εικόνα των αγαθών εκείνων, «που ούτε μάτι είδε ούτε αυτί άκουσε ούτε ένιωσε καρδιά ανθρώπου» (Α´ Κορ 2, 9), τα αγαθά αυτής της ανάπαυσης, βεβαιώνοντας με την παρουσία τους την ανείπωτη ελπίδα των μελλοντικών.

2. Επειδή λοιπόν αυτή η φωτεινή νύχτα ένωσε το φως των λαμπάδων με τις ορθρινές ακτίνες του ήλιου κι αποτέλεσε μια συνεχή ημέρα που δεν τη διχοτόμησε η παρεμβολή του σκότους, ας σκεφτούμε, αδελφοί, την προφητεία που λέει, «αυτή είναι η ημέρα που έκανε ο Κύριος» (Ψαλμ. 117, 24), που δε μας προτείνει κάποιο έργο βαρύ και δυσκολοκατόρθωτο, αλλά χαρά και ευφροσύνη και αγαλλίαση, αφού αυτό μας είπε ο λόγος, «ας νιώσομε κατ αυτήν χαρά και αγαλλίαση» (Ψαλμ. 117, 24). Πόσο ωραία εντολή, πόσο ωραία νομοθεσία. Ποιος αναβάλλει ν ακούσει τέτοιες εντολές; Ποιος δε θεωρεί ζημία και τη μικρή αναβολή στην εκτέλεση της εντολής; Η ενέργεια είναι χαρά, η προσταγή αγαλλίαση, που διαλύουν την καταδίκη για αμαρτίες και μεταβάλλονται τα λυπηρά σε χαρά.

3. Αυτό είναι το απόφθεγμα της σοφίας, ότι σε ημέρα χαράς τα κακά αμνηστεύονται (Σοφία Σειρ. 11, 25). Η ημέρα αυτή επέφερε λήθη της πρώτης εναντίον μας απόφασης η καλύτερα όχι λήθη, αλλά αφανισμό. Γιατί έσβησε τελείως οτιδήποτε θύμιζε την καταδίκη μας. Τότε ο τοκετός γινόταν με πόνους (Γεν. 3, 16), τώρα η γέννηση γίνεται χωρίς ωδίνες. Τότε γεννηθήκαμε σάρκες από σάρκα, τώρα ό,τι γεννιέται είναι πνεύμα από Πνεύμα. τότε γεννηθήκαμε υιοί ανθρώπων, τώρα υιοί του Θεού. Τότε από τους ουρανούς ξεπέσαμε στη γη, τώρα ο επουράνιος έκανε ουράνιους κι εμάς. Τότε με την αμαρτία βασίλεψε ο θάνατος, τώρα παίρνει με τη σειρά της την εξουσία η δικαιοσύνη. Ένας άνοιξε τότε την είσοδο του θανάτου και τώρα με έναν μπαίνει στη θέση του θανάτου η ζωή. Με το θάνατο τότε ξεπέσαμε από τη ζωή και τώρα η ζωή αναιρεί το θάνατο. Τότε κρυφτήκαμε από ντροπή με τα συκόφυλλα (Γεν. 2, 7), τώρα πλησιάζομε τιμημένοι το ξύλο της ζωής. Τότε με την παρακοή διωχτήκαμε από τον Παράδεισο, τώρα μπαίνομε μέσα στον Παράδεισο με την πίστη. Πάλι βρίσκεται μπροστά μας και στην εξουσία μας για να τον απολαύσομε ο καρπός της ζωής (Γεν. 2, 9). Πάλι η πηγή του παραδείσου μοιράζεται σε τέσσερις κλάδους (Γεν. 2, 10) και με τα ποτάμια των ευαγγελίων ποτίζει ολόκληρη την Εκκλησία, ώστε και να μεθάνε τα αυλάκια των ψυχών μας, που όργωσε με το αλέτρι της διδασκαλίας ο σπορέας των λόγων (Μάρκ. 4, 15), και να πληθαίνουν της αρετής τα γεννήματα. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουν αυτοί; Τι άλλο παρά να μιμούνται με τα σκιρτήματά τους τα όρη και τα βουνά των προφητών. Γιατί λέει, «τα όρη σκίρτησαν όπως κριάρια και τα βουνά όπως μικρά αρνιά» (Ψαλμ. 113, 4).

4. Ελάτε λοιπόν κι ας χαρούμε με τον Κύριό μας που κατέλυσε τη δύναμη του εχθρού και ύψωσε για χάρη μας το μεγάλο τρόπαιο του σταυρού με τη συντριβή του αντιπάλου μας. Ας αλαλάξουμε.κι αλαλαγμός είναι οι επινίκιες ζητωκραυγές που υψώνουν οι νικητές κατά των νικημένων. Αφού λοιπόν συντρίφτηκε η παράταξη του εχθρού κι ο ίδιος ο αρχηγός της πονηρής δαιμονικής στρατιάς έφυγε και εξαφανίστηκε και κατάντησε πια μηδέν, ας πούμε ότι «ο Θεός είναι μεγάλος Κύριος και μεγάλος βασιλέας σ όλη τη γη» (Ψαλμ. 94,3. 46, 3) «αυτός που ευλόγησε το στέφανο του χρόνου με τα αγαθά της χρηστότητάς του» Ψαλμ. 64, 12) και μας συγκέντρωσε σ αυτήν την πνευματική χοροστασία στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο η δόξα ανήκει στους αιώνες. Αμήν.

Read more: http://www.egolpion.com/31DEEBF0.el.aspx#ixzz2zJjUHwzv

Κυριακή του Πάσχα Το φως νίκησε το σκοτάδι

Το φως νίκησε το σκοτάδι

Χριστός ανέστη! Πάσχα σήμερα, Κυρίου Πάσχα! Και στη θεία λειτουργία αναγιγνώσκεται το θαυμάσιο προοίμιο του κατά Ιωάννη ιερού Ευαγγελίου, όπου ο θεόπτης Ιωάννης μέσα σε λίγες γραμμές μας παρουσιάζει μεγάλα μυστήρια της Πίστεώς μας. Διακηρύττει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός, ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού. Αυτός ως τέλειος Θεός υπήρχε πάντοτε ενωμένος με τον Θεό Πατέρα. Και είναι ο δημιουργός όλης της κτίσεως, είναι η πηγή της ζωής και το πνευματικό φως που σκορπίζει τη λάμψη του στους ανθρώπους. Για να γνωρίσουν λοιπόν οι άνθρωποι το φως, έδωσε τη μαρτυρία του ο απεσταλμένος του Θεού Ιωάννης ο Πρόδρομος· ώστε με το κήρυγμά του να πιστεύσουν οι άνθρωποι στον Ιησού Χριστό, που είναι το τέλειο φως, που φωτίζει κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο Λόγος «σάρξ ἐγένετο». Ο Θεός ήλθε από τον ουρανό και έγινε άνθρωπος. Όμως οι σκοτισμένοι από την αμαρτία άνθρωποι δεν Τον αναγνώρισαν ως δημιουργό τους. Οι Ιουδαίοι μάλιστα Τον αρνήθηκαν σαν να ήταν ξένος και εχθρός τους. Και Τον πολέμησαν με μίσος φοβερό. Τον οδήγησαν στον θάνατο. Ποιον; Τον ευεργέτη τους, τον αρχηγό της ζωής, το φως το αληθινό. Αλλά «ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβε». Το σκοτάδι δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει επάνω στο φως, στον Ιησού Χριστό.
Διότι ο Χριστός αναστήθηκε! Δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί μέσα στην εξουσία της φθοράς ο αρχηγός της ζωής. Όταν κατέβηκε ο ζωοδότης Κύριος μέσα στο βασίλειο του θανάτου, τότε «τόν Ἅδην ἐνέκρωσε τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος». Στα κατασκότεινα δεσμωτήρια των ψυχών το φως το αληθινό διέλυσε το σκοτάδι. Ο Θεάνθρωπος Κύριος νίκησε ολοκληρωτικά τον τύραννο των σκλαβωμένων ψυχών, ο οποίος δεν μπόρεσε να Τον κρατήσει και Τον έβγαλε από τα σπλάχνα του· και μαζί του άφησε ελεύθερους τους νεκρούς που κρατούσε φυλακισμένους. Ο Χριστός κατήργησε τον θάνατο και τον εξουσιαστή του θανάτου, τον διάβολο. Αναστήθηκε, και φανέρωσε θριαμβευτικά σ’ όλη την ανθρωπότητα ότι αυτός είναι ο νικητής του θανάτου, της φθοράς και του διαβόλου, ο αιώνιος κυρίαρχος και παντοδύναμος Θεός, το Α και Ω, η αρχή και το τέλος, το αιώνιο Φως.
Αυτός είναι η πηγή της ζωής και της αθανασίας. Η δική του Ανάσταση έγινε ο πρόδρομος της δικής μας αναστάσεως στην αληθινή ζωή. Και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε σε μία νέα αναστημένη ζωή, για να μας οδηγήσει κι εμάς από τον θάνατο στη ζωή, από το σκοτάδι στο αιώνιο φως· από τη δουλεία στην ελευθερία, από τη γη στον ουρανό, από την εξορία στον ουράνιο θρόνο.

Οι θησαυροί του Αναστάντος

Όσοι άνθρωποι δέχθηκαν τον αναστάντα Κύριο και Τον πίστευσαν ως Υιό του Θεού, αξιώθηκαν από τον Κύριο να γίνουν κατά χάριν υιοί Του Θεού, υιοί της Αναστάσεως. Ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης μάλιστα μας διαβεβαιώνει: Εμείς είδαμε τη θεϊκή δόξα του αναστάντος Κυρίου, χορτάσαμε να βλέπουμε με τα μάτια μας την υπέρλαμπρη θεοπρεπή δόξα του, την οποία φανέρωσε με τα θαύματά του, τη διδασκαλία του και την αναμάρτητη ζωή του. Και ήταν θεϊκή δόξα, που είχε ως μονάκριβος Υιός του Θεού. Και από τον ανεξάντλητο πλούτο της τελειότητος και των δωρεών του εμείς όλοι δεχθήκαμε «χάριν ἀντί χάριτος», αλλεπάλληλες τις δωρεές της Χάριτός του.
Αλλά κι εμείς από τον ανεξάντλητο πλούτο του δεχθήκαμε τους θησαυρούς των θεϊκών δώρων, διότι ο αναστάς Ιησούς έχει από τη φύση του στον τέλειο βαθμό όλα τα αγαθά, όλες τις αρετές, όλες τις τελειότητες, όλες τις ωραιότητες. Είναι φως εκ φωτός, η πηγή όλων των αγαθών. Και μέσα στην άπειρη αγάπη του δεν κρατά για τον εαυτό του τα θεϊκά πλούτη του, αλλά μας τα δωρίζει. Ό,τι καλό έχουμε, δικό του είναι. Από τον ανεξάντλητο πλούτο της τελειότητός του δεχόμαστε ακατάπαυστα τις δωρεές του. Όπως το ένα κύμα ακολουθεί το άλλο από το βάθος του ωκεανού, έτσι ο Χριστός μας μεταγγίζει ό,τι υψηλό μπορούμε να ποθήσουμε ή να σκεφθούμε, και ακόμη περισσότερο.
Και τι σημαίνει αυτό πρακτικά στη ζωή μας; Σημαίνει ότι ο αναστημένος Κύριος είναι το παν για μας. Μην ψάχνουμε αλλού παραδείσους, μην ψάχνουμε στην κοιλάδα των δακρύων χαρά, μην ζητούμε από ταραγμένους ανθρώπους ειρήνη, μη ζητιανεύουμε από σκληροκάρδιους ανθρώπους αγάπη, μη λαχταρούμε ζωή από έναν κόσμο που αργοπεθαίνει. Να καταλάβουμε ότι όλα αυτά τα υψηλά και ωραία, που μπορεί να επιθυμήσει ο άνθρωπος, μόνο ο αναστάς Κύριος μπορεί να μας τα δώσει· τίποτε άλλο δεν μπορεί να χορτάσει την ψυχή μας παρά μόνο ο Χριστός· και ότι η εν Χριστώ αναστημένη ζωή είναι η μόνη ζωή για την οποία αξίζει να ζούμε.
Γι’ αυτό ας αντιπροσφέρουμε στον αναστάντα Κύριο την καρδιά μας ολόκληρη. Μια καρδιά δεκτική των δωρεών της Αναστάσεώς του. Ας Του προσφέρουμε τη θέλησή μας και ας αφεθούμε στη Χάρη του. Πεινασμένοι και διψασμένοι για τη νέα αναστημένη εν Χριστώ ζωή ας ζητήσουμε τη δική του γλυκύτητα και τέρψη. Και ας ζούμε ως τέκνα του φωτός και της Αναστάσεως.

Σ1977

Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ «Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται»

                                                              Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

              «Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται»

 (Ἀπό τόν κατηχητικό λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου)

                     

            Στό συναξάρι τῆς σημερινῆς ἡμέρας ἀναφέρεται πώς: «Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα αὐτήν τήν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἐντύπωση προκαλεῖ ὁ χαρακτηρισμός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου ὡς «Ζωηφόρου». Τό σύνθετο αὐτό ἐπίθετο ἐκφράζει αὐτόν, πού φέρει καί μεταδίδει ζωή, τόν ζωοδότη. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ μεταξύ τῶν ἄλλων μηνυμάτων, ἰδιαίτερα ἔρχεται νά τονίσει τόν θρίαμβο τῆς ζωῆς κατά τοῦ θανάτου. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος στόν κατηχητικό του λόγο, πού ἀναγινώσκεται στό τέλος τῆς βραδινῆς ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας σημειώνει πώς: «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». Δηλαδή μέ τήν Ἀνάστασή Του κυριαρχεῖ καί βασιλεύει ἡ ζωή. Στόν πολύ γνωστό καί περιεκτικό ἀναστάσιμο ὕμνο, πού ψάλλεται πολλές φορές σ’ ὅλη τήν περίοδο τοῦ πεντηκοσταρίου μέχρι τῆς Ἀνάληψης τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρεται: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, ἀφοῦ μέ τόν θάνατό Του συνέτριψε τόν θάνατο, καί χάρισε ζωή στούς νεκρούς, πού βρίσκονταν στά μνήματα.

            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσδίδει κεντρική θέση στήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ καί ὑποστηρίζει πώς: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (1). Ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ, τότε τό κήρυγμά μας εἶναι χωρίς νόημα, τό ἴδιο καί ἡ πίστη σας. Δέχεται ἀκόμη μέ ἀκράδαντη καί ἀκλόνητη πεποίθηση πώς «ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται». (2) Χάρη στό Χριστό, ὅλοι θά ξαναπάρουν ζωή καί βεβαίως  ἐδῶ, ἀναφέρεται σ’ ὅλους τούς νεκρούς.

            Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πού συνέταξαν καί διατύπωσαν τό «σύμβολον τῆς Πίστεως», στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου στηρίχθηκαν γιά νά τελειώσουν «το σύμβολον» μέ τή φράση: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Δηλαδή άναμένουμε καί ἐλπίζουμε στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί στή μελλοντική αἰώνια ζωή, πού θά εἶναι ἀτελεύτητη καί θά ἔλθει μετά τή συντέλεια τοῦ παρόντος κόσμου.

            Τό πιό βασικό καί δυσεπίλυτο ὑπαρξιακό μας πρόβλημα, ἀσφαλῶς, εἶναι γιά τούς περισσοτέρους μας ὁ προσωπικός μας θάνατος. Στήν ἀκολουθία τῶν κεκοιμημένων ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζοντας τήν πεποίθηση τῶν πολλῶν ὁμολογεῖ πώς: «ὄντως φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον», καί ἀκόμη σέ πρῶτο πρόσωπο ὁμολογεῖ: «θρηνῶ καί ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατον, καί ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τήν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μή ἔχουσαν εἶδος». Ὁ πιστός ὅμως πού ἔχει γνωρίσει τό γνήσιο φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί διατηρεῖ τή «μνήμη τοῦ θανάτου», τόν ἀναμένει, ὡς μία φυσική κατάσταση. Γιά τήν Ἐκκλησία ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά καταστρέψει τόν δεσμό ἀμοιβαίας ἀγάπης, πού συνδέει τούς ζῶντας μέ τούς τεθνεῶτας. Καί οἱ πρῶτοι καί οἱ δεύτεροι βρίσκονται μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ θάνατος νεκρώνει τά σώματα, ὅμως οἱ ψυχές εἶναι ὑπαρκτές. Εἴτε ζοῦμε εἴτε πεθαίνουμε, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἐξακολουθοῦμε νά ἀνήκουμε στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἔχουμε σχέση καί ἐπικοινωνία μεταξύ μας. Ὅπως ἀκριβῶς οἱ πιστοί προσεύχονται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο πάνω στή γῆ καί ζητοῦν τίς προσευχές τῶν ἄλλων, μέ τόν ἴδιο τρόπο προσεύχονται γιά τούς κεκοιμημένους πιστούς καί ζητοῦν ἀπό τούς κεκοιμημένους νά προσεύχονται ἐπίσης γι’ αὐτούς. Ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά καταστρέψει τόν δεσμό ἀμοιβαίας ἀγάπης πού συνδέει τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.(3)

            Ὁ δεσμός καί αὐτή ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη μεταξύ ζώντων καί τεθνεώτων θεμελιώνονται στήν προσδοκία, στήν ἀναμονή καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν καί τῆς μελλοντικῆς αἰώνιας ζωής. Ἡ ἀνάσταση δέν ἀναφέρεται στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στά νεκρά σώματα. Ἡ ψυχή ὡς πνευματική οὐσία καί ἄϋλη, δέν πεθαίνει. Τό πνεύμα ἀπό τή φύση του εἶναι ἄφθαρτο καί αἰώνιο. Μετά τό θάνατο, σύμφωνα μέ τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ἡ ψυχή συνεχίζει τή ζωή της στή μέση κατάσταση, ὅπου διατηρεῖ τήν αὐτοσυνειδησία της καί τίς ἄλλες πνευματικές λειτουργίες της. Ἀντίθετα τό σῶμα στερημένο τῆς ζωτικῆς του πνοῆς, νεκρώνεται τοποθετούμενο στόν τάφο, ὅπου ὑφίσταται τή φυσική διεργασία τῆς φθορᾶς. Ἐκεῖνο, λοιπόν, πού μέλλει νά ἀναστηθεῖ δέν εἶναι ἡ ἀθάνατη ψυχή, ἀλλά τό νεκρωμένο σῶμα. Καί ἐδῶ βρίσκεται τό «παράδοξον» καί «ἀνεξήγητον». Ἰσχυρίζονται πολλοί πῶς εἶναι δυνατόν  τό νεκρό σῶμα μετά τήν ἀποσύνθεση καί τόν ἀφανισμό του στό πέρασμα τοῦ χρόνου, νά ἀναστηθεῖ καί νά ἐπανέλθει στη ζωή. Ἀσφαλῶς μέ τά δεδομένα τῆς παρούσης ἀνθρώπινης κατάστασής μας καί μέ μόνη τήν ὀρθολογιστική σκέψη μας, ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων ξεπερνᾶ τό «παράδοξον» καί τό «ἀνεξήγητον» καί περνᾶ στήν ἀπόρριψη καί στήν ἄρνηση.

            Οἱ Ἀθηναῖοι, ὅταν ἄκουσαν τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά τούς ὁμιλεῖ γιά τήν ἀνάσταση νεκρῶν: «οἱ μέν ἐχλεύαζον, οἱ δέ εἶπον^. ἀκουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου» (4). Χωρίς τήν πίστη στή Θεία Παντοδυναμία καί στή βεβαιότητα τῆς ζωηφόρου Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν εἶναι ἀδύνατη καί ἀπραγματοποίητη. Ὅσοι ὅμως ἔχουν ἐμπιστοσύνη ἀκλόνητη καί βεβαιότητα στήν παντοδυναμία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί στή ζωηφόρο Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν προσδοκία, ἀναμονή καί ἐλπίδα στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί στή «ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». 

 

---

(1) Α.΄ Κορινθίους 15, 14

  (2) Α.΄ Κορινθίους 15, 22

  (3) «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» Ἐπισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Γουέαρ σελ. 402- 403

  (4) Πράξεις Ἀποστόλων 17, 32