Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Μαΐου 10, 2015

Άγιος Απόστολος Σίμων ο Ζηλωτής

Σήμερα η ’Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου αποστόλου Σίμωνος του Ζηλωτή. Στα ιερά Ευαγγέλια Σίμων ο Ζηλωτής είν’ ένας από τους δώδεκα Αποστόλους. Το όνομά του αναφέρεται και στους τρεις καταλόγους των δώδεκα Αποστόλων, δηλα­δή στα ιερά Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά. Στους καταλόγους του Ματθαίου και του Μάρκου είναι ενδέκατος στη σειρά, και στον κατάλογο του Λουκά είναι ένατος. Ο Σίμων ο Ζηλωτής ονομάζε­ται και Σίμων ο Κανανίτης, είτε γιατί ήταν από την Κα­νά της Γαλιλαίας, όπου ο Ιησούς Χριστός έκαμε το πρώτο θαύμα και μετέβαλε το νερό σε κρασί, είτε γιατί η εβραϊκή λέξη «κανανά» στα ελληνικά θα πει ζηλωτής.
Πηγή:http://www.kapadokis.gr/
Πηγή:http://www.kapadokis.gr/
Ζηλωτές στην εποχή του Ιησού Χριστού ήσαν οι πατριώτες Εβραίοι, οι άνθρωποι της εθνικής αντίστασης κατά των Ρωμαίων κατακτητών. Με μια άλλη έκφραση στη θεία Γραφή ο ζηλωτής λέγεται «ανήρ επιθυμιών», άνθρωπος δηλαδή που αισθάνεται μέσα του να τον καίει ο πόθος για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθε­ρία και γενικά για το νόμο του Θεού. Ζηλωτές και άνδρες επιθυμιών είναι όλοι οι άγιοι του Θεού, που καλ­λιεργούν μέσα τους θείο έρωτα και ενθουσιασμό. Στην προς Ρωμαίους επιστολή ο Απόστολος Παύλος θέλει τους χριστιανούς να είναι «τω πνεύματι ζέοντες», να έχουν δηλαδή θερμό και ζωντανό φρόνημα. Και ο Ιη­σούς Χριστός για τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο είπε· «ο λύχνος ο καιόμενος και φαίνων», η λαμπάδα δηλα­δή, που καιότανε και φώτιζε.
Μέσα στους δώδεκα Αποστόλους ο Σίμων ο Ζηλω­τής ίσως είναι ο Ναθαναήλ, που αναφέρεται στο «κατά Ιωάννην» Ευαγγέλιο. Άλλοι όμως δέχονται πως ο Να­θαναήλ είναι ο Βαρθολομαίος. Αν ο Ναθαναήλ είναι ο Σίμων ο Ζηλωτής, πολύ ταιριάζουν λοιπόν στα λόγια που είπε ο Ιησούς Χριστός, όταν τον είδε· «Να ένας αληθινός Ισραηλίτης, που δεν υπάρχει μέσα του δό­λος». Αλλ’ έχουν επίσης πολλή σημασία τα λόγια του Ναθαναήλ για τον Ιησού Χριστό· «Διδάσκαλε, συ είσαι ο υιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ». Αυτή είναι μια ομολογία, ως εκείνη σχεδόν του Πέτρου, που ο Ιησούς Χριστός είπε πως είναι αποκάλυψη Θεού· «Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του αληθινού Θεού».
Ο Σίμων λοιπόν ο Ζηλωτής ή Ναθαναήλ ήταν ένας άνθρωπος άγιος και άδολος, καθώς τον χαρακτήρισε ο Ιησούς Χριστός και καθώς ο ίδιος, χωρίς δισταγμό και επιφύλαξη, ομολόγησε για τον Ιησού Χριστό. Πραγμα­τικά ζηλωτής, άνθρωπος με θέρμη μέσα του και φόβο Θεού. Γνήσιος Εβραίος κι αφοσιωμένος στις παραδό­σεις της φυλής του, καθώς ο Απόστολος Παύλος γράφει για τον εαυτό του στην προς Γαλάτας επιστολή· «… πε­ρισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων». Ο μεγάλος Απόστολος, πριν ο Χριστός να τον καλέσει στο αποστολικό αξίωμα με το όραμα της Δαμασκού, ξεχώριζε ανάμεσα σε πολλούς για τον υπερβολικό του ζήλο προς τις εβραϊκές παραδόσεις.
Στις Πράξεις των Αποστόλων, μετά την Ανάληψη του Ιησού Χριστού, μαζί με τους ένδεκα Αποστόλους και την υπεραγία Θεοτόκο, είναι κι ο Σίμων ο Ζηλωτής. Έλαβε μέρος στην εκλογή του Ματθία, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των δώδεκα και ήταν μαζί με τους άλ­λους Αποστόλους, όταν την ημέρα της Πεντηκοστής ήλ­θε το Άγιο Πνεύμα. Υπήρξε λοιπόν και ο Σίμων ο Ζηλωτής ένας από τους αυτόπτες και υπηρέτες του Λό­γου, από εκείνους δηλαδή που έζησαν μαζί με τον Ιη­σού Χριστό όλη την τριετία. Όταν ήλθε το Άγιο Πνεύ­μα και έλαβαν οι δώδεκα «δύναμιν εξ ύψους», βγήκε κι αυτός, καθώς κι οι άλλοι Απόστολοι, στον κόσμο κι έγινε μάρτυς του Ιησού Χριστού και της αναστάσεως.
Πολύ λίγα ξέρομε για την ιεραποστολική δράση του αγίου αποστόλου Σίμωνα του Ζηλωτή. Είναι κι αυτός ένας από εκείνους, για τους οποίους γράφει ο με­γάλος Απόστολος στη δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή· «ως αγνοούμενοι και επιγινωσκόμενοι», έμειναν δη­λαδή ως άγνωστοι στους ανθρώπους, αλλά είναι πολύ γνωστοί στο Θεό. Κατά την παράδοση, ο Σίμων ο Ζη­λωτής μετά την Πεντηκοστή κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αίγυπτο και στην Αφρική κι αργότερα, μαζί με τον Ιούδα του Ιακώβου ή Θαδδαίο στη Μεσοποταμία και Περσία, όπου και είχε μαρτυρική τελείωση. Μακάρι να μπορούσε να λεχθεί για τον καθένα μας εκείνο που είπε ο Ιησούς Χριστός για τον Σίμωνα το Ζηλωτή· «Να ένας άνθρωπος, που δεν υπάρχει μέσα του δόλος». Αμήν.

(Μητροπ. Διονυσίου Δ. Ψαριανού (+), Εικόνες Έμψυχοι, Αποστ. Διακονία, σ.381-383) 

Σύναξη πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως


Σύναξη πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως
Την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος, κατ’ έτος, τελείται εν τω Οικουμενικώ Πατριαρχείω η εορτή της «συνάξεως» επί τη ιερά μνήμη «πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως». Το πρώτον η εορτή αύτη εθεσπίσθη προτάσει του νυν ευκλεώς Πατριαρχούντος Αυθέντου και Δεσπότου ημών κ.κ. Βαρθολομαίου του Α΄. Ούτως η Α.Θ.Π., ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, άμα τη εκλογή Του εν έτει 1991 μ.Χ., προέτεινεν εις την Ενδημούσαν Σύνοδον κατά την συνεδρίαν της 24ης Οκτωβρίου 1991 μ.Χ. την θέσπισιν κοινής εορτής πάντων των προκατόχων Αυτού Αγίων Πατριαρχών, από του ιδρυτού της Βυζαντίδος Εκκλησίας, Πρωτοκλήτου Ανδρέου, και του υπ’ αυτού κατασταθέντος πρώτου επισκόπου αυτής Στάχυος (38 – 54 μ.Χ.) έως και του Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου του ΣΤ΄ (1813 – 1818 μ.Χ.) απαγχονισθέντος παρά την θύραν της Μητροπόλεως Ανδριανουπόλεως την 18ην Απριλίου 1821 μ.Χ. - «Ούτω θα έχομεν την ευκαιρίαν ίνα επικαλούμεθα την χάριν και την προς Κύριον μεσιτείαν αυτών υπέρ της Μητρός Εκκλησίας και υπέρ ημών αυτών» είπεν ο Πατριάρχης ημών εις εκείνην την συνεδρίαν. Συνοδική δε αποφάσει, κατά την συνεδρίαν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της 19ης Νοεμβρίου 1991 μ.Χ., εθεσπίσθη η εορτή αύτη και έκτοτε εορτάζεται πανηγυρικώς και εκκλησιοπρεπώς εις την καθέδραν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δη δια τελέσεως Πατριαρχικής και Συνοδικής Λειτουργίας, εν τω Πανσέπτω Πατριαρχικώ Ναώ του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Συνετάγη δε επί τούτω και ιερά ακολουθία, υπό του αοιδίμου υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου, συμψαλλομένη κατά την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος, μετά της του Πεντηκοσταρίου ακολουθίας, καθά το Τυπικόν της Μεγάλης Εκκλησίας διακελεύει. Ο δε, εκ των μελών της σεβασμίας Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Χαλκιδικής, κ. Νικόδημος, εχάρισε εις την Μεγάλην Εκκλησίαν Ιεράν Εικόνα των Αγίων.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Βυζαντίου ποιμένες καὶ περίδοξοι πρόεδροι, ὤφθητε σοφοὶ Ἱεράρχαι διαφόροις ἐν ἔτεσι· διὸ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑμῶν τὴν πολιτείαν εὐφημεῖ· δι’ αὐτῆς γὰρ φωστῆρες περιφανεῖς, πυρσεύετε τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χορείαν τὴν ἔνθεον, Ἱεραρχῶν τοῦ Χριστοῦ, συμφώνως τιμήσωμεν, ὡς Πατριάρχας σοφούς, καὶ θείους ἐκφάντορας· οὗτοι γὰρ δεδεγμένοι, τὴν τοῦ Πνεύματος αἴγλην, ὤφθησαν Ἐκκλησίας, ἀληθεῖς ποιμενάρχαι, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοῦ Βυζαντίου τοὺς ἁγίους ποιμένας, ὡς Ἱεράρχας τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ ἀρετῶν δοχεῖα πολυτίμητα, πάντες εὐφημήσωμεν, ἐν μιᾷ συμφωνίᾳ, πρὸς αὐτοὺς κραυγάζοντες· ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ ἐπηρείας ρύσασθε ἡμᾶς, Ἀρχιεράρχαι Χριστοῦ ἐνθεώτατοι.

Μεγαλυνάριον
Κωνσταντινουπόλεως τοὺς σοφούς, καὶ κλεινοὺς Ποιμένας, εὐφημήσωμεν, οἱ πιστοί, τοὺς ἐν διαφόροις, ἐκλάμψαντας τοῖς χρόνοις, ὡς Ἐκκλησίας στύλους καὶ ἑδραιώματα.

Ὁ Ὅσιος Συμεὼν (Ῥῶσος) ἐπίσκοπος Σουζδαλίας

Ὁ Ἅγιος Σίμων, Ἐπίσκοπος Βλαδιμὶρ καὶ Σουζδαλίας, ἦταν ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Πατερικὸν τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου» καὶ ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τῶν Σπηλαίων κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 12ου αἰῶνος μ.Χ.

Τὸ 1206 ἀνεδείχθη ἡγούμενος τῆς μονῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου Βλαδιμὶρ καὶ τὸ 1214, μὲ ἐπιθυμία τοῦ πρίγκιπος Γεωργίου Βσεβολοντόβιτς († τὸ 1238 μ.Χ.), ἔγινε ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος Βλαδιμὶρ καὶ Σουζδαλίας. Στὸ ἀρχιερατικό του κατάλυμα ἀγωνιζόταν πνευματικά, ὅπως καὶ στὸ μοναστήρι. Κάποτε μάλιστα, τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν, ἀξιώθηκε νὰ δεῖ σὲ ὅραμα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία συνοδευόταν ἀπὸ πλῆθος ἀκτινοβόλων Ἁγίων, ἐνῷ στὰ δεξιὰ καὶ στ’ ἀριστερά της στέκονταν οἱ Ὅσιοι Ἀντώνιος καὶ Θεοδόσιος.

Ὁ Ἅγιος Σίμων, τὴν παραμονὴ τῆς κοιμήσεώς του, τὸ 1226, ἔλαβε τὸ μέγα ἀγγελικὸ σχῆμα. Ἀρχικὰ ἐνταφιάσθηκε στὴν πόλη τοῦ Βλαδιμίρ, ἀλλὰ ἀργότερα, σύμφωνα μὲ τὴν τελευταία ἐπιθυμία του, τὸ τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.

Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος


Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος ἔγινε μοναχὸς στὴ Μεγίστη Λαύρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἐπικράτησε τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ κυρίως στὴ Λαύρα, ἡ αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου, ἀναχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὴν περιοχὴ τοῦ Βόλου, στὸ χωριὸ Ἅγιος Λαυρέντιος, ὅπου ἄρχισε νὰ κτίζει Μοναστήρι.

Τότε βασίλευε ὁ εὐσεβὴς βασιλιὰς Ἀλέξιος ὁ Κομνηνός, ποὺ ἔστειλε στὸν Ὅσιο χρυσόβουλο (σῴζεται στὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ στὴ Ῥώμη), καθὼς καὶ τὸν ἀπαιτούμενο χρυσὸ καὶ ἱερὰ σκεύη, γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ Ναοῦ, ποὺ ἀποπερατώθηκε τὸ 1378.

Ὁ ἴδιος Ὅσιος Λαυρέντιος, ἵδρυσε καὶ Σκήτη στὸ ὄνομα τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Προφήτη Ἠλία. Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Comgall (Ἰρλανδός)

Ὁ Ὅσιος Comgall (ἢ Comhghall) (Κομγάλλιος) καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία καὶ γεννήθηκε στὴν πόλη Οὖλστερ τὸ 517 μ.Χ. Ἦταν υἱὸς στρατιώτη. Σπούδασε στὴ σχολὴ τοῦ Ἁγίου Φινιανοῦ καὶ ἵδρυσε τὴν περίφημη μονὴ τοῦ Μπένγκορ, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἡ πολυπληθέστερη καὶ ἐνδοξότερη τῆς Ἰρλανδίας. Λέγεται ὅτι ἐπὶ ἡμερῶν τοῦ ἐγκαταβιοῦσαν στὴ μονὴ γύρω στοὺς τρεῖς χιλιάδες μοναχοί. Ἐφάρμοσε τοὺς μοναχικοὺς κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ εἶχε ὡς πρότυπο τὸν Ἀνατολικὸ μοναχισμό.

Ὁ Ὅσιος Comgall κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 602 μ.Χ.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

 

Οἱ Ὅσιοι Πασσαρίων ὁ πρεσβύτερος, Φιλήμων καὶ Ἀγάπιος

Ὁ Πασσαρίων ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διασημότερους ἀσκητὲς τῆς Παλαιστίνης καὶ ἔκανε δάσκαλος τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου καὶ ἦταν σύγχρονος τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου (420-458).
 
Ἔγινε ἱδρυτὴς γηροκομείου στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ὑπῆρχε καὶ ναὸς στὸ ὄνομά του, καὶ κάθε 21η Νοεμβρίου γιορταζόταν ἡ μνήμη του. 

Οἱ δὲ ἄλλοι δυό, Φιλήμων καὶ Ἀγάπιος, μᾶλλον ἦταν μαθητὲς καὶ συνασκητὲς τοῦ Πασσαρίωνα. 

Ἡ μνήμη καὶ τῶν τριῶν ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο (σελ. 90, ἔκδ. Ἀρχιμανδρίτη Κάλλιστου).

Οἱ Ἅγιοι Ἀλφειός, Φιλάδελφος. Κυπρῖνος (ἢ κατ᾿ ἄλλους Κυρῖνος ἡ Κυπριανὸς), Ὀνήσιμος, Ἔρασμος καὶ ἄλλοι 14 Μάρτυρες

Οἱ τρεῖς πρῶτοι ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους καὶ ἦταν γιοὶ κάποιου ἄρχοντα Βιταλίου, ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Βασκάνων καὶ ἐκ πόλεως Πρεφεκτῶν. Ἔζησαν στὰ τέλη τοῦ τρίτου αἰῶνα μετὰ Χριστόν, καὶ ἦταν ὄχι μόνο μεταξύ τους ἀδέλφια κατὰ σάρκα, ἀλλὰ καὶ στὸ πνεῦμα.

Διδάχτηκαν τὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ ἕναν ἅγιο ἄνδρα, τὸν Ὀνήσιμο, καὶ ἀφοῦ βαπτίστηκαν ἀπ᾿ αὐτόν, κήρυτταν τὸν Χριστό. Καταγγέλθηκαν σὰν χριστιανοί, βασανίστηκαν ποικιλοτρόπως, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἀποσπαστοῦν ἀπὸ τὴν ἱερὴ ὁμολογία τους. 

Ὅταν ἐστάλη μὲ βασιλικὰ γράμματα ἀπὸ τὴν Ῥώμη ὁ Ἀνηγγελίων γιὰ νὰ καταδιώξει τοὺς χριστιανούς, ἐξετασθέντες οἱ μάρτυρες αὐτοί, ἀπεστάλησαν στὴ Ῥώμη πρὸς τὸν Λικίνιο. Αὐτὸς τοὺς παρέπεμψε νὰ τοὺς ἐξετάσει ὁ Βαλλεριανὸς καὶ αὐτὸς πάλι τοὺς ἔστειλε στοὺς Ποτιόλους στὸν ἡγεμόνα Διομήδη.

Ὁ δὲ Διομήδης στὸν ἄρχοντα τῆς Σικελίας Τέρτυλο, ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς καταδίκασε σὲ θανατικὴ ποινή. Καὶ ὁ μὲν Ἀλφειὸς ἀποκεφαλίστηκε, ὁ δὲ Φιλάδελφος κάηκε, ἀφοῦ τὸν ἅπλωσαν πάνω σὲ πυρακτωμένη σχάρα· μὲ παρόμοιο τρόπο κέρδισε τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι καὶ ὁ τρίτος ἀδελφὸς Κυπρῖνος. Τὸν Ὀνήσιμο θανάτωσαν μὲ λιθοβολισμὸ καὶ τὸν Ἔρασμο, μαζὶ μὲ ἄλλους 14, ἀποκεφάλισαν.

Συναξη Των Αγιων Της Δημητριαδος


Σύναξη των Αγίων της Δημητριάδος
Η εορτή καθιερώθηκε περι το 1970 μ.Χ. από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Δημητριάδος κυρό Ηλία και η πανήγυρις επανήρχισε και πάλι το 1994 μ.Χ., με την ευλογία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου και έκτοτε συνεχίζεται κατ’ έτος η τιμή προς του Αγίους που έζησαν, δίδαξαν, ασκήθηκαν και μαρτύρησαν στην περιοχή της Δημητριάδος.

Πρόκειται για τον πρώτο Επίσκοπο Δημητριάδος Άγιο Βησσαρίωνα (βλέπε 15 Σεπτεμβρίου), τους Οσιομάρτυρες Δαμιανό τον εν Κισσάβω (βλέπε 14 Φεβρουαρίου) και Γεδεών τον εκ Καπούρνης (βλέπε 30 Δεκεμβρίου), τους Οσίους Συμεών τον Ανυπόδητο (βλέπε 19 Απριλίου), Γεράσιμο τον Νέο (βλέπε 14 Σεπτεμβρίου), Λαυρέντιο (βλέπε 10 Μαΐου) και Διονύσιο, Κτήτορα της Ιεράς Μονής Σουρβιάς (βλέπε 23 Ιανουαρίου), τους Νεομάρτυρες Απόστολο τον Νέο (βλέπε 16 Αυγούστου), Τριαντάφυλλο τον εκ Ζαγοράς (βλέπε 8 Αυγούστου) και Σταμάτιο (βλέπε 16 Αυγούστου) και τις Οσίες Ζηναϊδα και Φιλονίλλα (βλέπε 11 Οκτωβρίου).



Διάφορα Αρχεία
ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΑΣ ΑΓΙΟΥΣ

Κυριακη Της Σαμαρειτιδος

                                              Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Ὕδωρ λαβεῖν ἐλθοῦσα τὸ φθαρτὸν γύναι,
Τὸ ζῶν ἀπαντλεῖς, ᾧ ῥύπους ψυχῆς πλύνεις.


Έρχεται ο Κύριος σε μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Σιχάρ. (Σαμάρεια ονομάσθηκε η πόλη που έκτισε το 880 π.Χ. ο βασιλιάς του Ισραήλ, Αμβρί, έπειτα το όρος Σομόρ που ήταν η ακρόπολή της και τέλος όλο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, που καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 721 π.Χ. και ο ηγεμόνας τους εγκατέστησε εκεί εθνικούς από πολλά μέρη).

Εκεί ήταν η πηγή του Ιακώβ, το πηγάδι που εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος ο Κύριος από την οδοιπορία κάθισε μόνος του δίπλα από το πηγάδι και κάτω αφελώς, γιατί οι μαθητές του πήγαν να αγοράσουν τροφές. Έρχεται εκεί μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να πάρει νερό και ο Κύριος διψώντας ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό.

Αυτή αντελήφθηκε από την εμφάνισή του ότι ήταν Ιουδαίος και θαύμασε πως ένας Ιουδαίος ζητά νερό από την εθνική Σαμαρείτιδα. Αν γνώριζες, της είπε, τη δωρεά του Θεού, ποιός είναι αυτός που σου ζητά να πιεί νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε ζωντανό νερό. Ο Κύριος επιβεβαίωσε ότι αν γνώριζε θα γινόταν μέτοχος πραγματικά ζωντανού νερού, όπως έπραξε και απόλαυσε αργότερα όταν το έμαθε, ενώ το συνέδριο των Ιουδαίων που έμαθαν σαφώς, έπειτα εσταύρωσαν τον Κύριο της δόξης. Δωρεά του Θεού είναι, επειδή θεωρεί αγαπητούς όλους ακόμα και τους μισητούς από του Ιουδαίους εθνικούς και προσφέρει τον εαυτό του και καθιστά τους πιστούς σκεύη δεκτικά της Θεότητός του.

Η Σαμαρείτιδα δεν κατάλαβε το μεγαλείο του ζωντανού νερού, απορεί που θα βρεί νερό χωρίς κουβά σε ένα βαθύ πηγάδι. Έπειτα επιχειρεί να τον συγκρίνει με τον Ιακώβ, που τον αποκαλεί πατέρα, εξυμνώντας το γένος από το τόπο και εξαίρει το νερό με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερο. Όταν όμως άκουσε ότι το «νερό που θα σου δώσω» θα γίνει πηγή που τρέχει προς αιώνια ζωή, άφησε λόγο ψυχής που ποθεί και οδηγείται προς τη πίστη και ζήτησε να το λάβει για να μη ξαναδιψήσει. Ο Κύριος θέλοντας να αποκαλύπτεται λίγο λίγο, της λέγει να φωνάξει τον άνδρα της, γνωρίζοντάς της πόσους άνδρες είχε και αυτόν που έχει τώρα δεν είναι δικός της. Εκείνη όμως δεν στενοχωρείται από τον έλεγχο, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Κύριος είναι προφήτης και του ζητά εξηγήσεις σε ψηλά ζητήματα.

Βλέπετε πόση είναι η μακροθυμία και η φιλομάθεια αυτής της γυναίκας; Πόση συλλογή και γνώση είχε στη διάνοιά της, πόση γνώση της θεόπνευστης Γραφής; Και αμέσως τον ρωτά που πρέπει να λατρεύεται σωστά ο Θεός, εδώ σ' αυτό το τόπο ή στα Ιεροσόλυμα; Και τότε παίρνει τη απάντηση, ότι έρχεται η ώρα οπότε ούτε στο όρος αυτό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήτε τον Πατέρα. Της γνωρίζει μάλιστα ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, δεν είπε θα είναι, στο μέλλον, γιατί ήταν αυτός ο ίδιος. Έρχεται ώρα και είναι τώρα που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν το Πατέρα κατα Πνεύμα και αλήθεια.

Γιατί ο ύψιστος και προσκυνητός Πατέρας, είναι Πατέρας αυτοαληθείας, δηλαδή του μονογενούς Υιού και έχει Πνεύμα αληθείας, το Πνεύμα το άγιο και αυτοί που τον προσκυνούν, το πράττουν έτσι διότι ενεργούνται δι' αυτών. Ο Κύριος απομακρύνει κάθε σωματική έννοια τόπο και προσκύνηση, λέγοντας: «Πνεύμα ο Θεός και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν κατα Πνεύμα και αλήθεια». Ως πνεύμα που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο δεν ευρίσκεται σε τόπο ούτε περιγράφεται με τοπικά όρια. Ως ασώματος ο Θεός δεν είναι πουθενά, ως Θεός δε είναι παντού, ως συνέχων και περιέχων το πάν.

Παντού είναι ο Θεός όχι μόνο εδώ στη γη αλλά και υπεράνω της γης, Πατήρ ασώματος και κατά τον χρόνο και σε τόπο αόριστος.

Βέβαια και η ψυχή και ο άγγελος είναι ασώματα, δεν είναι όμως σε τόπο, αλλά δεν είναι και παντού, γιατί δεν συνέχουν το σύμπαν αλλά αυτά έχουν ανάγκη του συνέχοντος.

Η Σαμαρείτιδα καθώς άκουσε από το Χριστό αυτά τα εξαίσια και θεοπρεπή λόγια, αναπτερωμένη, μνημονεύει τον προσδοκώμενο και ποθούμενο Μεσσία, τον λεγόμενο Χριστό που όταν έρθει θα μας τα διδάξει όλα. Βλέπετε πως ήταν ετοιμότατη για την πίστη; Από που θα γνώριζε τούτο, αν δεν είχε μελετήσει τα προφητικά βιβλία με πολλή σύνεση; Έτσι προλαβαίνει περί του Χριστού ότι θα διδάξει όλη την αλήθεια. Μόλις την είδε ο Κύριος τόσο θερμή της λέγει απροκάλυπτα: Εγώ είμαι ο Χριστός, που σου μιλώ. Εκείνη γίνεται αμέσως εκλεκτή ευαγγελίστρια και αφήνοντας τη υδρία και το σπίτι της τρέχει και παρασύρει όλους τους Σαμαρείτες πρός το Χριστό και αργότερα με τον υπόλοιπο φωτοειδή βίο της (ως Αγία Φωτεινή) σφραγίζει με το μαρτύριο την αγάπη της προς τον Κύριο.

(Απόσπασμα ομιλίας του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ΄.
Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο, τὸ τῆς σοφίας ὕδωρ σε, ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῆς, Βασιλείαν τὴν ἄνωθεν ἐκληρώσατο, αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος.

To νερό της ζωής

Σ’ ένα πηγάδι της Σαμάρειας, ένα ζεστό μεσημέρι, μας μεταφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην αυριανή περικοπή του (4, 5-42), αδελφοί μου. Ο Ιησούς έχει στείλει τους μαθητές Του στην κοντινή πόλη Συχάρ, για να προμηθευθούν τρόφιμα, και εκεί έρχεται μια ντόπια γυναίκα για να πάρει νερό. Ο Ιησούς τής ζητά να Του δώσει νερό, και εκεί αρχίζει ένας από τους πιο αποκαλυπτικούς διαλόγους της Αγίας Γραφής.
Samareitis-mikr-2010
Στο διάλογο αυτόν, ο Χριστός φανερώνει την αληθινά θεία προέλευση του λόγου Του. Είναι ένας λόγος που μπορεί μεν να προσαρμόζεται στα ανθρώπινα μέτρα κατανόησης, υπερβαίνει σαφώς όμως τα κριτήρια με τα οποία οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα. Είναι ένας λόγος που ανακαινίζει την ανθρώπινη ζωή, γιατί προσφέρει ακριβώς μια νέα θεώρηση των πραγμάτων του βίου, των αξιών που καθορίζουν την πορεία των θνητών και των συνήθων αντιλήψεων για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Καταρχάς ο Ιησούς συνομιλεί με μια γυναίκα επί ίσοις όροις – γεγονός περίπου αδιανόητο για τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής. Ο ρόλος της γυναίκας ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος και δευτερεύων, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Κύριο του παντός να της αποκαλύψει τις μεγάλες αλήθειες, για τις οποίες ο Ίδιος έλαβε την ανθρώπινη σάρκα. Κατόπιν, ας μην ξεχνάμε ότι η γυναίκα καταγόταν από ένα έθνος το οποίο οι συμπατριώτες Του περιφρονούσαν βαθύτατα.  Ιουδαίοι και Σαμαρείτες βρίσκονταν σε βαθιά και αμοιβαία έχθρα μεταξύ τους. Ο Χριστός όμως – που κήρυττε διαρκώς την αγάπη, και είχε διαλέξει σε μια άλλη στιγμή το παράδειγμα ενός Σαμαρείτη πάλι (του «Καλού Σαμαρείτη», όπως συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε) για να διδάξει την αγάπη που υπερβαίνει τις διακρίσεις των εθνών και των φυλών – δεν επηρεάζεται από την ανθρώπινη εμπάθεια και της απευθύνει το λόγο με φυσικό τρόπο: είναι και εκείνη ένα πλάσμα Του, που έχει το ίδιο δικαίωμα να μάθει την αλήθεια.
Στη συνέχεια ο Χριστός εξηγεί τη φύση του μηνύματος που φέρνει στην ανθρωπότητα. Πρόκειται για το «ύδωρ της ζωής», το λόγο που καλύπτει όλες τις ανθρώπινες ανάγκες. Είναι το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, ο μεγάλος θησαυρός που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο. Είναι το πολύτιμο μαργαριτάρι, του οποίου την αξία αν συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος, καταλαβαίνει πως δεν έχει ανάγκη από τίποτε άλλο στη ζωή του. Άλλη μια μεγάλη αλήθεια, την οποία επιβεβαίωσε αργότερα ένα ολόκληρο πλήθος από μάρτυρες, αγίους, ομολογητές και αγίους, που αφιέρωσαν και πρόσφεραν τη ζωή τους στο Θεό.
Ο Ιησούς, κατόπιν, αποκαλύπτει στη Σαμαρείτιδα την προσωπική της ζωή. Εκείνη πείθεται ότι έχει μπροστά της έναν ξεχωριστό άνθρωπο και Τον ρωτά ποιος είναι ο ορθός τρόπος λατρείας στο Θεό. Ο Θεάνθρωπος βρίσκει τότε την ευκαιρία να της πει – και μαζί μ’ εκείνη σε κάθε άνθρωπο – πως ο Θεός δεν είναι είδωλο, είναι Πνεύμα και ως Πνεύμα θα πρέπει να Τον λατρεύουν οι άνθρωποι. Κάτι που θα πρέπει πρωτίστως να έχουν υπόψη τους όσοι θέλουν να ζουν κοντά στο Θεό, χωρίς να συνθλίβουν την προσφορά τους στους τύπους της λατρείας.
Η τελευταία αποκάλυψη του Ιησού απευθύνεται στους μαθητές Του και σε όσους θέλουν να λέγονται μαθητές Του. Το έργο της σωτηρίας είναι μακρύ και κοπιαστικό. Η ανθρωπότητα περιμένει. Διψά για την αλήθεια και προσδοκά τη λύτρωση. Αν θέλουμε να είμαστε κοντά Του, οφείλουμε να διδαχθούμε από τους λόγους Του: Οφείλουμε να παραμερίσουμε τις εμπάθειές μας, να υπερβούμε τις μικρότητές μας και να μοχθήσουμε για την ανύψωση του πλησίον μας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την κοινή αναφορά στον εν Τριάδι και εν Πνεύματι και αληθεία προσκυνούμενο Θεό.
Πηγή: Εφημερίδα «Δημοκρατία», 1/6/2013

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...