ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ: “Οι Τούρκοι θα φύγουν αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν μέχρι τα ΕΞΑΜΙΛΙΑ! Ξένος στρατός θα έρθει, που θα πιστεύει στον ΧΡΙΣΤΟ! Στο τέλος θα τους διώξουν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά – Να ‘χετε το ΣΤΑΥΡΟ στο μέτωπο για να γνωρίζουν ότι είστε ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!!!”

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προείδε τη συντριβή των Οθωμανών

Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν μέχρι τα Εξαμίλια

Στο τέλος θα τους διώξουν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά

«Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει 10 Τούρκους με τη ρόκα»

«Ξένος Στρατός θα έρθει. Χριστό θα πιστεύει, γλώσσα δεν θα ξέρει»

 Το μαρτύριο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού από τα χέρια Τούρκων και Εβραίων

 Ο τάφος του Αγίου είναι στο Κολλικόντασι της Βορείου Ηπείρου στο σημείο ακριβώς όπου βρέθηκε το σώμα του Πατροκοσμά

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός , γνωστός και ως Πατροκοσμάς, έζησε σε χρόνους δύσκολους για το γένος. Έφερε το μήνυμα της σωτηρίας, της αλήθειας, της αγάπης και της μετανοίας.

Στήριξε σε χρόνια δύσκολα τον λαό στην πίστη γιατί γνώριζε ότι μέσα από τους εξισλαμισμούς υπήρξε μέγιστος κίνδυνος να χαθεί το γένος, γιατί γνώριζε πως όποιος χάνεται για την πίστη χάνεται και για την Ελλάδα. Ήξερε ότι αυτός ο λαός πρέπει να μείνει σταθερός στις ρίζες και στα πιστεύματά του, στα ήθη του και στη γλώσσα των Πατέρων του.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που στα λόγια του αναφέρθηκε στο ρόλο της Τουρκίας, αλλά και στο μέλλον της. Ξαναδιαβάζοντας κανείς τις διδαχές του, κατανοεί πως τα σημάδια των καιρών, καθιστούν τον Κοσμά τον Αιτωλό πιο επίκαιρο από ποτέ. «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο 1/3 θα βαπτιστεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά.

Όταν δείτε το χιλιάρμενον στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης. Από τα τρία μπουγάζια στενά, Κρα, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλη, εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Θα υπάρξει ουδετερότητα της Ελλάδας κατά την τριήμερη σύγκρουση στην Πόλη.

Στην Πόλη θα χυθεί αίμα τριχρονίτικο δαμάλι θα πλεύση. Και συνεχίζει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για το ρόλο της Τουρκίας : “Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό τρεις μέρες γρηγορότερα από τους Χριστιανούς”. Εύλογα κάποιος αναρωτιέται ποιο είναι αυτό το μυστικό. Το μυστικό λέει ο Πατροκοσμάς σχετίζεται με το πράσινο φως για να χτυπήσουν τη Συρία. “Οι Τούρκοι θα το μάθουν πιο σύντομα σε σχέση με τους λοιπούς χριστιανούς συμμάχους στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ).

Τι έχει πει για την Τουρκία και το Αιγαίο

Λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στους Έλληνες για το “σήμερα”:

Σημείωση: Οι ακόλουθες προφητείες δεν αφορούν την Ελληνική Επανάσταση αφού αυτήν την προφήτεψε σε άλλες προφητείες οι οποίες σημειώστε έχουν καταπληκτικά επαληθευθεί… .Οι πιο κάτω προφητείες αναφέρονται στους σύγχρονους Έλληνες – τους Έλληνες της περιόδου μετά την Ελληνική Επανάσταση.

” Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέναν μα δέν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πένα ”

 Σημείωση: Προφανώς αναφέρεται στο Κυπριακό και στο Αιγαίο.

“Αν βρεθούν τρεις δυνάμεις σύμφωνες τίποτε δεν θα πάθετε. Αν το ζήτημα λυθεί με τον πόλεμο θα πάθετε πολλές καταστροφές – σε τρεις χώρες μια θα μείνει…”

“Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό (ή θα καταλάβουν στο Αλβανικό Χειρόγραφο) τρεις μέρες γρηγορότερα από τους Χριστιανούς”.

“Ξένος Στρατός θα έρθει. Χριστό θα πιστεύει, γλώσσα δεν θα ξέρει”.

“Με άλλους θα κοιμηθείτε και με άλλους θα ξημερωθείτε”.

“Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θα έρθουν να να κατοικήσουν σεσάς”.

“Νάχετε το Σταυρό στο μέτωπο για να γνωρίζουν ότι είστε χριστιανοί”.

“Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλη – στη μέση του δρόμου θα ρθει το μαντάτο ότι έφτασε το ποθούμενο”.

“Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει 10 Τούρκους με τη ρόκα”.

“Στην Αυλώνα θα γίνει χαλασμός. Θα έλθουν στρατεύματα να ελευθερώσουν τον τόπο”.

Η Τουρκία θα διαλυθεί

“Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλη, εσείς να μή λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φτάσει εις την Πόλη, στη μέση του δρόμου θα μάθει ότι ο πόλεμος ετέλειωσε”.

“Να κρυφτείτε ή κοντά στην πόρτα ή κοντά στην πλάκα, άν είναι βιαστικό και γρήγορο”.

“Πολλά θα συμβούν. Οι πολιτείες θα καταντήσουν σαν παράγγες”.

“Μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο για να βρίσκουν άνθρωπον και να τον κάμουν αδελφό”.

“Στην Πόλη θα χυθεί αίμα που τροχρονίτικο δαμάλι θα πλέζει”.

“Καλότυχος όποιος ζήσει μετά το γενικό πόλεμο. θα τρώγει με ασημένιο κουτάλι….”.

“Μετά το γενικό πόλεμο θα ζήσει ο λύκος μετ’ αρνί”.

“Θάναι τον όγδοο (8ον) αιώνα που θα γίνουν αυτά”.

“Θα μαζωχτεί το χιλιάρμενο στο Σκάλωμα (Άγιοι Σαράντα) και θαρθούν κοκκινογέλεκοι να πολεμήσουν για σας”.

” ‘Η τρεις μέρες, ή τρεις μήνες, ή τρία χρόνια θα βαστάξει”.

“Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτας. Δεν θα προφτάσουν όμως”.

“Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θαρθούν πάλι. Έπειτα θα τους κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά”.

Σημείωση: Αντίχριστους εννοεί τους Τούρκους και Κόκκινη Μηλιά εννοεί την Μέκκα.

“Οι Τούρκοι θα φύγουν αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν στην Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους, το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαπτιστεί και το άλλο θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά”.

Σημείωση: Στην τελευταία του προφητεία (η οποία θεωρείται πολύ σημαντική για το Ελληνικό Έθνος) αναφέρεται στην περιοχή Εξαμίλια. Αυτή μπορεί να είναι (σύμφωνα με Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια) μια από τις ακόλουθες περιοχές:

- χωριό της Επαρχίας Κορινθίας (Νομός Αργολιδοκορινθίας) – κοντά στον ισθμό της Κορίνθου, ή

-τοποθεσία 3 μίλια νοτίως των Αγίων Σαράντα (Βόρειος Ήπειρος)

χωριό της κοινότητας Ασσήρου της επαρχίας Λαγκαδά του νομού Θεσαλλονίκης

-κώμη περι το μέσον του ισθμού της Θρακικής χερσονήσου.

Σημειώνεται επίσης ότι αυτή την τελευταία προφητεία του Αγίου Κοσμά, την βεβαιώνει και μια άλλη προφητεία, αυτή του Αγίου Μεθοδίου (Επισκόπου Πατάρων – 3ος αιώνας μ.χ.) η οποία λέει:

“Τους Ισμαηλίτας μερίσεται εις τρία μέρη και την μέν πρώτην εν ρομφαία, τήν δευτέραν βαπτίσει, τήν τρίτην καταδουλώσεται εν τη ανατολή”.

Σημειώνεται ότι με τον όρο Ισμαηλίτες αναφέρεται στους Τούρκους.

«Θα ξανάρθουν οι Τούρκοι αλλά…ατουφέκιστοι»

Αναφέρεται συνομιλία του πατροκοσμά με κατοίκους για τα μελλούμενα και το χρέος της Ελλάδος από τους δυτικούς δανειστές της.

Εν τω μεταξύ συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι και ό Άγιος Κοσμάς τούς μίλησε και τούς δίδαξε. Όταν τελείωσε το Θείο λόγο του, οι κάτοικοι τον ερώτησαν.

–Πότε, άγιε Παπουλάκη, θάρθουν οι Τούρκοι εδώ;

Κι΄ εκείνος απάντησε, βάζοντας μία εικόνα της Παναγίας μέσα στην κουφάλα τού Πλατάνου.

«Όταν θα ξεραθεί αυτός ό Πλάτανος και θα σμίξουν οι δύο χώρες, τότε οι Τούρκοι θάρθουν ατουφέκιστοι καί θά πιουν καφέ στό Ντουγρί».

–Καί πότε, Άγιε τού Θεού, θα σμίξουν οι δύο χώρες, και ποιές είναι αυτές;

«Σας είπα ότι, όταν ξεραθεί και κοπεί ό πλάτανος και σμίξουν οι δυο χώρες. Οι δυο χώρες είναι το Βραχώρι Κάι ό τόπος πού πατάμε τώρα (ή Ντέμη). Τότε θα σάς βάλουν μεγάλους φόρους οι Ευρωπαίοι. Θα βάλουν φόρους και στα παράθυρα και στα χωράφια. Θα ξεκινήσουν νάρθουν για να εισπράξουν τους φόρους. Δεν θα προφθάσουν όμως, γιατί θα γίνει πόλεμος…».

Εδώ και αρκετά χρόνια από το 1974, ό πλάτανος ξεράθηκε. Οι κάτοικοι τού Καινούριου (Ντέμη), καλύπτοντας το ρέμα, στην όχθη τού οποίου ήταν ό πλάτανος, έκοψαν τις ρίζες τού δένδρου και έριξαν τσιμέντα. Φυσικό ήταν, ό πλάτανος να ξεραθεί, όποτε τον έκοψαν.

Δίπλα ακριβώς από τον πλάτανο και το ρέμα, κάποιος κάτοικος τού χωριού επονομαζόμενος Τασούλης, ανήγειρε το σπίτι του και στο ισόγειο άνοιξε καφενείο. Όταν έκλεινε αργά το βράδυ το καφενείο, για να ανέβει στο σπίτι του, έβλεπε μία σκιά να περιφέρεται, στον τόπο εκείνο. Κατ’ αρχάς φοβήθηκε.

Όταν τού είπαν, ότι εδώ ό Άγιος Κοσμάς στάθηκε και ομίλησε, συγκινημένος και εκδηλώνοντας την ευλάβεια του προς τον Άγιο, έκτισε ένα εικόνισμα, ή Προσκυνητάρι και έβαλε μέσα την εικόνα τού Αγίου Κοσμά. Από τότε δεν είδε ξανά την σκιά. Σήμερα το καφενείο το έχουν τα παιδιά του.

Ο φωτιστής του υπόδουλου Γένους

Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.

Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου. Ο Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτηση του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός (1759 μ.Χ.) και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς.

Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με θεία αποκάλυψη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο, που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα. Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη Σεραφείμ, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους «ραγιάδες» το λόγο του Θεού.

Έτσι, ο Άγιος Κοσμάς, αρχικά κήρυξε στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια μετέβη στην Αιτωλοακαρνανία. Με νέα άδεια περιήλθε τα Δωδεκάνησα και το Άγιο Όρος. Ακολούθως περιόδευσε στην Θεσσαλονίκη, Βέροια, σε ολόκληρη την Μακεδονία, έφθασε στην Χειμάρα, επέστρεψε στην Νότιο Ήπειρο και από εκεί κατέληξε στη Λευκάδα και την Κεφαλληνία. Πήγε ακόμη στη Ζάκυνθο, Κέρκυρα και ξανά στην Βόρειο Ήπειρο.

Απ’ οπού περνούσε, έκτιζε σχολεία, εκκλησίες, και πλήθος λαού συνέρεε και «ρουφούσε» το «νέκταρ» της αγίας διδασκαλίας του.

Τελικά, ο φθόνος των Εβραίων, σε συνεργασία με τους Τούρκους, είχε σαν αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του Αγίου στο Κολικόντασι, στα χώματα της Βορείου Ηπείρου το 1779 μ.Χ. Το λείψανο του το έριξαν στα νερά του πόταμου Άψου. Παρά την πέτρα που του είχαν δέσει στον λαιμό, το λείψανο επέπλεε. Βρέθηκε από τον ιερέα Μάρκο κι ενταφιάσθηκε στη μονή της Θεοτόκου Αρδονίτσας Β. Ηπείρου, όπου και ανευρέθη.

Η κανονική πράξη της αναγνωρίσεως του ως αγίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 20 Απριλίου 1961 μ.Χ. Ακολουθία και βίο του έγραψαν ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Σαπφείριος Χριστοδουλίδης, ο Θωμάς Πασχίδης και ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Πολλοί νεώτεροι συγγραφείς ασχολήθηκαν με τον βίο και το έργο του μεγάλoυ αγίου. Πλήθος εικόνων, χαλκογραφιών, ζωγραφιών και σχεδίων φανερώνουν την τιμή και την ευγνωμοσύνη του Γένους για τον λαμπρό αστέρα του Αγίου Όρους.

Τα λόγια του ήταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη και απλότητα. Κάποτε είπε στους κατοίκους κάποιου χωριού: «Ήρθα στο χωριό σας και σας κήρυξα. Δίκαιο είναι λοιπόν να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Με χρήματα μήπως; Τι να τα κάνω; Η πληρωμή η δική μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας, για να κερδίσετε την αιώνια ζωή».

Καιρὸς προσευχῆς

Ἀπόσπασμα Ὁμιλίας Ἀρχιμανδρίτου Χριστοδούλου, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὅρους

Ἡ προσευχή, ἡ λειτουργικὴ καὶ ἡ κατ’ ἰδίαν, εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀπαγγελία μερικῶν εὐχῶν ἢ τὴν ἀπαρίθμηση αἰτημάτων.

Φαίνεται ἴσως παράδοξο, ὅμως στὴν προσευχὴ πρέπει νὰ μάθουμε λιγότερο νὰ μιλᾶμε καὶ περισσότερο νὰ ἀκοῦμε. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει πρωταρχικὴ σημασία εἶναι νὰ σταθοῦμε ἀπέναντι στὸν Θεὸ μὲ ἀνεπιτήδευτη ἁπλότητα καὶ εἰλικρινῆ ταπείνωση. Νὰ γίνουμε ὁλόκληροι μία χρυσὴ πληγὴ ποὺ κέντησε ἡ ἀγάπη Του. Ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε ὅ,τι μᾶς φέρει ὁ λόγος ἢ ἡ σιωπή Του. Ἐκεῖ, στὴν βαθεία καρδία, μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Θεός, ἐκεῖ μᾶς λέει, Ἰδού, ἐγὼ εἰμι.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέει πὼς ὅταν ξεκινᾶς νὰ σταθεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἂς εἶναι ὁ χιτώνας τῆς ψυχῆς σου ὑφασμένος ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸ νῆμα τῆς ἀμνησικακίας. Εἰδεμὴ τίποτε δὲν πρόκειται νὰ ὠφεληθεῖς ἀπὸ τὴν προσευχή σου. Χωρὶς τὴν διάθεση νὰ ἀγαπήσουμε τοὺς ἄλλους, ἡ προσευχή μας θὰ εἶναι μία φαρισαϊκὴ παγίδα καὶ θὰ μᾶς περιχαρακώνει στὸν ἐγωισμό, τὴν ὑπερηφάνεια, στὸν ἀτομισμό μας.

Ἀκόμη κι ἂν βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ἂς μὴ διστάζουμε νὰ προσευχηθοῦμε. Καὶ τὸ ἀπεγνωσμένο ψέλλισμα τοῦ πιὸ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου...

προσευχὴ εἶναι. Ἄλλωστε ἡ συναίσθηση τῆς ἀνεπάρκειάς μας εἶναι ὁ μισὸς δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς. Ἡ πτωχὴ τῷ Πνεύματι ψυχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ γνωρίζει τὰ τραύματά της, ἀναγνωρίζει τὸ σκοτάδι της καὶ ἐπιζητᾶ συνεχῶς τὴν ἐπίσκεψη τοῦ καλοῦ ἰατροῦ. Ἂν λοιπὸν ἡ τραυματισμένη ψυχὴ δὲν εὐχαριστεῖται στὶς πληγές της καὶ δὲν συνευδοκεῖ στὴν ἁμαρτία της, ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ τὴν φροντίζει καὶ τὴν ἀποκαθιστᾶ ὑγιῆ καὶ κάτι περισσότερο. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου ἡ δική μας φύση ἔχει θεωθεῖ. «Και ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ πάντες ἐλάβομεν» (Ἰω. 1,16).

Τί μπορεῖ ἢ τί πρέπει νὰ λέει κάποιος στὴν προσευχή του; Στὴ συνομιλία μὲ τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει πρωτόκολλο. Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ ἑνώνει στὴν προσευχὴ τὸν νοῦ μὲ τὴν καρδιά. Ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Κάτωθεν ἀπὸ τῆς καρδίας ἔλκυσον φωνήν. Ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικὴ εἶναι ἡ συνεχὴς ἐπανάληψη τῆς μονολόγιστης εὐχῆς: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με. Μία προσευχὴ-σιωπή, ποὺ δὲν χρειάζεται πολλὰ λόγια οὔτε ἀπομνημόνευση. Ἐφόσον λέγεται μὲ τὴν ἀνάλογη διάθεση, θὰ μάθει σιγὰ σιγὰ τὴν καρδιὰ νὰ εὔχεται ἀδιαλείπτως, καὶ ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐφαρμόσει τὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «Εἴτε οὒν πίετε εἴτε ἐσθίετε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε».

Ὅταν ὅμως ἡ ψυχὴ μας εἶναι δεμένη μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, ὅταν ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρὰ μας ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἐπιτυχία, ἐλάχιστα μποροῦμε νὰ ἐλπίσουμε καὶ νὰ στηριχθοῦμε στὸν Θεό. Ὁ ὑλιστὴς εἶναι κλεισμένος στὸν ἑαυτό του, καὶ δὲν ἡσυχάζει οὔτε κι ἂν ἀποκτήσει ὅλο τὸν κόσμο. Δὲν μπορεῖ νὰ προσευχηθεῖ ἀληθινά, διότι τὸ πνεῦμα του ἀτροφεῖ, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει, διότι βλέπει τοὺς ἄλλους ὡς ἀπειλῆ γιὰ τὴν εὐμάρειά του.

Ἡ προσευχὴ εἶναι ἔργο ὁλόκληρής της Ἐκκλησίας, ἡ εὐγενέστερη ἐκδήλωση τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Τῆς διπλῆς ἀγάπης, ποὺ ἡ μία της πλευρὰ βλέπει πρὸς τὸν Θεὸ καὶ καθρεφτίζει τὴν εἰκόνα Του, καὶ ἡ ἄλλη πρὸς τοὺς ἀδελφούς, στὸν καθένα ἐκ τῶν ὁποίων ἀναγνωρίζει αὐτὴ τὴν εἰκόνα.

Ἐμεῖς οἱ μοναχοὶ τὴν ἡμέρα ἐργαζόμεθα, ἀποφεύγοντας τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ τὴν πύλη τῆς Μονῆς. Τὴ νύχτα, ὅμως, καὶ στὸ κελλί μας καὶ στὸ καθολικό, ταξιδεύουμε στοὺς δρόμους τῶν πόλεων, στὰ χωριά, στὶς ἐρήμους καὶ τὶς θάλασσες, ἀπὸ ὅπου συνάγουμε ὅλο τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ τὸν ἀναφέρουμε στὸν Θεό.

Ἡ προσευχὴ εἶναι πρόξενος ὅ,τι καλοῦ. Εἶναι δῶρο καὶ προνόμιο ἀναφαίρετο, δικαίωμα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ ἀντλοῦμε ἀενάως ἀπὸ τὴ ζωή, τὴ ζωὴ ποὺ ὑπερβαίνει καὶ νικᾶ ὅλες τὶς μορφὲς τοῦ κακοῦ, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου ποὺ γνωρίζουμε καὶ ἀντιμετωπίζουμε στὸν κόσμο τοῦτο.

Σήμερα, τώρα καὶ πάντα, εἶναι καιρὸς προσευχῆς.

πηγή / αντιγραφή

22-2-1821: “Ο Υψηλάντης διέβη τον Προύθο” σημαίνει “Ο Καλός … έλαβεν διαταγήν”;

Η γνωστή φράση της ιστορίας “Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέβη τον Προύθο” σημαίνει “Η Επανάσταση αρχίζει”. Ναι, αλλά πώς θα πρέπει να εννοήσουμε την φράση; Τι σημαίνει κατά λέξη και κατά (πρωταρχικό) νόημα; Σημαίνει ότι ο Υψηλάντης περνά από την ρωσική Βεσσαραβία στην ρωσο-οθωμανική Μολδαβία, άρα
Η Επανάσταση σχετίζεται οργανωτικά με την Ρωσία
Η Επανάσταση ξεκινά από τα πριγκηπάτα της Μολδαβίας και της Βλαχίας



Το πρώτο διαψεύδεται πανηγυρικά μετά από ελάχιστες εβδομάδες. Άρα, είτε ο Υψηλάντης τρελάθηκε, είτε συνέβη κάτι που δεν ήξερε ή που δεν υπολόγιζε καλά. Το δεύτερο αρχικό συμπέρασμα έχει να κάνει με την ταυτότητα της Επανάστασης. Δεν ξεκινά μια εξέγερση από έναν χώρο που είναι τελείως άσχετος, άρα ο επαναστατικός στόχος φαίνεται κατ’ αρχήν να ορίζεται πολυεθνικά και όχι εθνικά.

Ως προς το πρώτο: Ο Υψηλάντης είναι ο αρχηγός της Επανάστασης. Λαμβάνει μόνος του τις καίριες αποφάσεις; Προφανώς όχι. Βρίσκεται εν υπηρεσία (ρωσική) όταν περνά τον Προύθο, σχετίζεται με Ρώσους αξιωματικούς που τον βοηθούν και τα ιστορικά τεκμήρια μας αφήνουν την βεβαιότητα ότι ο τσάρος Αλέξανδρος γνωρίζει άριστα αυτό που θα αρνηθεί εκ των υστέρων. Ο Καποδίστριας που επίσης γνωρίζει τα πάντα (εκτός των άλλων, ήταν ο διοικητής της Βεσσαραβίας) θα συντάξει και την ανακοίνωση του τσάρου που αποκηρύσσει τον Υψηλάντη και το εγχείρημά του, δίνοντας έτσι την άδεια στον οθωμανικό στρατό να εισβάλλει στην αποστρατικοποιημένη Βλαχομπογδανία. Ένα ακόμη γεγονός που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν είναι ότι ο Υψηλάντης έχει ορίσει ως σημείο έναρξης της Επανάστασης την Πελοπόννησο και ως ημέρα την 25η Μαρτίου. Ο απεσταλμένος του Παπαφλέσσας την ημέρα που ο Υψηλάντης περνά τον Προύθο, γράφει στον Ξάνθο εκφράζοντας την απορία του για το ότι ο Αρχηγός παραμένει άφαντος. Επομένως, νέα δεδομένα μας παραπέμπουν στο γεγονός ότι η κήρυξη της Επανάστασης επιθυμεί να συσκοτίσει την προέλευση και τον στόχο της, αλλά, ταυτόχρονα θέλει να δώσει τις απαιτούμενες δόσεις θάρρους και ορμής σε μια δύσκολη, μοναχική εκκίνηση. «Μια μεγάλη δύναμη με ακολουθεί» λέει ο Υψηλάντης, πλην, η δύναμη αυτή θα εμφανιστεί με καθυστέρηση 8 ετών (ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-29), λίγο αφού ο Υψηλάντης ξεψυχήσει στην Βιέννη και ο Καποδίστριας αναλάβει την διοίκηση του -ακαθόριστου ακόμα- κράτους. Ο Αρχηγός δεν είναι εντάξει στο ραντεβού του. Πάει σε άλλη περιοχή και νωρίτερα από την καθορισμένη ημερομηνία. Πώς εξηγείται αυτό; 

Στο αρχείο του Ξάνθου υπάρχει γράμμα που δεν το περιέλαβε στα Απομνημονεύματά του (1845) και στο οποίο δεν σημειώνεται αποστολέας και παραλήπτης, αλλά μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να το χρεώσουμε στον Εμμανουήλ Ξάνθο, γιατί την ίδια μέρα στέλνει επώνυμη επιστολή και στον Κουμπάρη με παραπλήσιο περιεχόμενο. Ο Ξάνθος από το Ισμαήλ της Βεσσαραβίας γράφει στις 19-3-1821: Ο Καλός (Αλ. Υψηλάντης) όμως διορισθείς Γενικός επίτροπος παρά της αρχής, και αρχιστράτηγος του ελληνικού έθνους, και εισακουσθείς μετά του φιλανθρώπου (τσάρου Αλέξανδρου) και του ευεργετικού (Καποδίστρια), έλαβεν διαταγήν να κινήση φανερά δια της Δακίας (Αρχείο του Εμμανουήλ Ξάνθου, Ι.Ε.Ε.Ε., τ. Γ΄, σ. 152). Στην επιστολή της ίδιας ημερομηνίας προς τον Κυριακό Κουμπάρη ο Ξάνθος γράφει το ίδιο με άλλα λόγια: ότι ο Υψηλάντης ξεκίνησε από το Κισινόβιο (πρωτεύουσα της Βεσσαραβίας) την 21η Φεβρουαρίου «λαβών ανωτέρας διαταγάς» (ό.π. σ. 158). Στην Απολογία του (1837) ο Ξάνθος αποκρύπτει αυτή την πληροφορία, αφού δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει πώς γίνεται ο Γενικός Επίτροπος και αρχιστράτηγος του Ελληνικού έθνους να λαμβάνει και να εκτελεί διαταγές άνωθεν. Η διατύπωσή του είναι προσεκτική: «…ο Υψηλάντης αλλάξας σχέδιον δι’ άλλας εισέτι και αγνώστους εις το κοινόν αιτίας και δια να τραβήξη όλην την προσοχήν και τας δυνάμεις του εχθρού προς τα μέρη του Δουνάβεως, αποφάσισε την έναρξιν του πολέμου από την Μολδαβίαν». Στο Υπόμνημα (1835), δεν κάνει λόγο για το θέμα, ενώ το 1845, στα Απομνημονεύματα ο Ξάνθος λέει ότι επειδή ο Υψλάντης βιάστηκε, η Επανάσταση ξεκίνησε χωρίς τα απαιτούμενα χρήματα. Μια ακόμη μαρτυρία μιλάει για γράμμα που αναγκάζει τον Υψηλάντη να κινηθεί: «Ο Υψηλάντης, τας διατριβάς έχων εις Κισινόβιον λαμβάνει την 17ην Φεβρουαρίου, Πέμπτη εσπέρας, ταχυδρόμον από το Τροπάου με γράμματα προς αυτόν, και αποφασίζει μετά τούτο ευθύς την έξοδόν του δια Μολδαβίαν…». Η μαρτυρία ανήκει στον Αθανάσιο Ξόδιλο και είναι πρωτογενής. Ο Ξόδιλος προσθέτει ότι αμέσως ο Υψηλάντης τον στέλνει να μεταφέρει γράμματα στον Βασίλειο Καραβιά που βρίσκεται στο Γαλάτσι. Αποστολέας του γράμματος από το Τροπάου δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Καποδίστρια. Ο Υψηλάντης αρνείται τα ανωτέρω, λέγοντας ότι άλλοι λόγοι τον ανάγκασαν να επισπεύσει την ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης. Ωστόσο, ως ετοιμοθάνατος, απευθύνεται γραπτά στον τσάρο Νικόλαο και επικαλείται την μαρτυρία του Καποδίστρια για να εξηγήσει ότι δεν έκανε του κεφαλιού του. Ως προς τον (βεβιασμένο) χρόνο έναρξης της Επανάστασης, τον αποδίδει στη χρονική συγκυρία των Επαναστατικών κινημάτων στην Ιταλία. Στον Καποδίστρια καταλογίζει μόνον το ότι έγινε αιτία να μην μάθει ο τσάρος όλες τις λεπτομέρειες του σχεδίου του και το ότι ξεκίνησε την Επανάσταση χωρίς να παραιτηθεί πρώτα από τον ρωσικό στρατό. Λέει επίσης ότι λυπάται, γιατί ο τσάρος πίστεψε στο Λάυμπαχ τις πλαστές επιστολές του Μέττερνιχ, σύμφωνα με τις οποίες ο Υψηλάντης βρισκόταν σε συνεννόηση με τους φιλελεύθερους του Παρισιού. Στην επιστολή περιλαμβάνεται και η εξής παράγραφος: 


Βρίσκομαι σε αδυναμία να παρουσιάσω στην αυτοκρατορική σας μεγαλειότητα αποδείξεις για την αλήθεια της αφήγησης που υποβάλλω ενώπιόν σας υψηλότατε, δεν είμαι σε θέση παρά να σας δώσω το λόγο της τιμής μου και να εμπιστευτώ στο λόγο της τιμής του κόμη Καποδίστρια, κι επομένως στη μαρτυρία του για την ακρίβεια και την προσήλωσή μου στην αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να την κρύβει κανείς όταν αντιμετωπίζει το θάνατο κατάματα και θάταν ο χυδαιότερος των ανθρώπων αν τολμούσε να εξαπατήσει τον μονάρχη του τη στιγμή που περιμένει απ’ αυτόν χάρη για τον εαυτό του και ένα μέλλον λιγότερο σκληρό για τ’ αδέρφια του που παρασύρθηκαν σ’ αυτό το εγχείρημα από μένα. (Ιανουάριος 1828, μτφ. Κώστα Βαλέτα) 

Την παράγραφο αυτή παρέλειψε ο Ιωάννης Φιλήμων το 1859 στο Δοκίμιό του, όταν δημοσίευσε την επιστολή του Υψηλάντη. Η πρωτότυπη επιστολή (στα γαλλικά) δημοσιεύτηκε το 1999 από τους Gregori Arš και Κωνσταντίνο Σβολόπουλο (Correspondance inédite, 1816-1828). Μεταφρασμένη δημοσιεύτηκε από τον Κ. Βαλέτα το 2002 (Αλληλογραφία Υψηλάντη). 


Σύμβολα Φιλικής Εταιρείας, Ιερού Λόχου και σφραγίδα του Κυβερνήτη Καποδίστρια. Κοινό στοιχείο είναι το υπερεθνικό σύμβολο του Σταυρού 

Ως προς το δεύτερο: Πέρασε λοιπόν τον Προύθο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο αρχηγός της Επανάστασης. Και μετά; Ποια είναι τα επόμενα στοιχεία που πιστοποιούν τον εθνικό ή υπερεθνικό χαρακτήρα της Επανάστασης; Είναι η τελετή στο Ιάσιο, τότε πρωτεύουσα της Μολδαβίας, δυο μέρες αργότερα, 24 Φεβρουραρίου 1821 (26 λέει ο Φιλήμων, οι προκηρύξεις έχουν ημερομηνία 24-2-1821). Στην Εκκλησία των Τριών Ιεραρχών γίνεται ο αγιασμός της Επανάστασης. Ο μητροπολίτης Βενιαμίν περιζώνει το σπαθί στον Υψηλάντη υπό τον ψαλμό του Δαυίδ «Περίζωσε την ρομφαία σου». Η σημαία είναι τρίχρωμη, τα σύμβολα είναι ο Σταυρός, η επιγραφή ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ο Φοίνικας, η επιγραφή «Εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι» και οι εικόνες του Αγ. Κωνσταντίνου, της Αγ. Ελένης και του Αγ. Γεωργίου (περιγραφή του Ξάνθου,αυστριακή αναφορά, Φιλήμων). Η κεντρική προκήρυξη του Υψηλάντη είναι αμφίσημη. Στο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» ο Υψηλάντης καλεί τους Έλληνες στα όπλα κατά μίμησιν των λαών της Ευρώπης, αλλά τους καλεί μαζί με τους αδελφούς Σέρβους και με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας να υψώσουν το σημείο του Σταυρού για να συντρίψουν τους εχθρούς «Πέρσες». Σεάλλη προκήρυξη της ίδιας μέρας απευθύνεται στους εντόπιους Γραικούς (δηλαδή στους ελληνόφωνους) και εκεί δηλώνει ξεκάθαρα ότι Έλληνες είναι όλοι οι χριστιανοί: οι Πελοποννήσιοι, οι Ηπειρώτες, οι Θεσσαλοί, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι νησιώτες. Στην προκήρυξη αυτή γίνεται αναφορά και στο σύμβολο της Επανάστασης: στον Φοίνικα των Ελλήνων. Αυτόν που θα καταργήσει η πλευρά του Μαυροκορδάτου και θα επαναφέρει το 1829 ο Καποδίστριας. Τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας, του Ιερού Λόχου, καθώς και ο όρκος των Ιερολοχιτών δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας για τις προθέσεις της Επανάστασης των Χριστιανών. Ωστόσο, την ερμηνεία αυτή θα διαψεύσει ο Πατριάρχης, που, ως ηγέτης των Ορθοδόξων, θα αποκηρύξει την Επανάσταση. Την κίνηση αυτή έχει προβλέψει ο Υψηλάντης. Δεν θεωρεί τον εαυτό του αφορισμένο, δεν διαμαρτύρεται κατά του Πατριαρχείου. Μάλιστα, έχει ειδοποιήσει προκαταβολικά τον ελλαδικό χώρο να μην την λάβει υπόψη του (πράγμα που έκανε το 1805). Ο Σουλτάνος θα κρεμάσει στον απαγχονισμένο Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ την αιτία της εκτέλεσής του: ο Πατριάρχης όχι μόνον δεν ειδοποίησε την οθωμανική διοίκηση για όσα ήξερε, αλλά ο ίδιος μετείχε -πιθανότατα ως αρχηγός- στην συνωμοσία της Φιλικής Εταιρείας. 

Η διπλή υπερεθνική αποκήρυξη της Επανάστασης (ο τσάρος ήταν και αρχηγός της ρωσικής Εκκλησίας) θα γίνει αφορμή διεκδίκησής της στο νότιο τμήμα της από την εθνική παράταξη (Μαυροκορδάτος, Νέγρης, Καρατζάς, Φαρμακίδης, Τρικούπης…). Όμως η υπερεθνική πλευρά (Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Τζαβέλλας, Μεταξάς, Ρώμας…) θα καταφέρει το 1827 (μετά από δύσκολους ελιγμούς) να εκλέξει αρχηγό του υπό ίδρυση κράτους τον αφανή ηγέτη της Επανάστασης, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η άφιξή του στην Αίγινα θα συμπέσει με τον θάνατο του κατασυκοφαντημένου Υψηλάντη που θα θυσιαστεί, προκειμένου να επικρατήσει η Επανάσταση στον ελλαδικό χώρο. 

Στέργιος Ζυγούρας 
πηγή

Καθεύδει ο Χριστός;,

Τοῦ Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

Ζοῦμε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, ἡμέρες θλιβερές. Ἕνα πέπλο φόβου, ἀνησυχίας καὶ ἀνασφάλειας ἔχει καλύψει τοὺς τελευταίους καιροὺς τὴν ἀνθρωπότητα. Στὴν πολύπαθη Συρία, στὸ Ἰράκ, στὸ Ἀφγανιστάν, στὴ Λιβύη, στὴν Ὑεμένη, κ.ἀ. καθημερινῶς ἀκούγονται ἐκκωφαντικὲς ἐκρήξεις, ἄλλες ἀπὸ βόμβες, ποὺ ρίχνουν μαχητικὰ ἀεροπλάνα, καὶ ἄλλες ἀπὸ παγιδευμένα αὐτοκίνητα καὶ καμικάζι αὐτοκτονίας, καὶ οἱ δρόμοι γεμίζουν ἀπὸ νεκροὺς καὶ τραυματίες. Πρόσφυγες ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ μέρη ἐγκαταλείπουν ἔντρομοι τὶς πόλεις τους, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταντήσει, κατὰ τὴν προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σὰν παράγκες, καὶ κατακλύζουν τὴν Ἰορδανία, τὸ Λίβανο, τὴν Τουρκία, τὴν Ἑλλάδα καὶ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη, γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν ἕνα καλύτερο μέλλον. Πολλοὶ δὲν τὰ καταφέρνουν νὰ φθάσουν στὸν προορισμό τους καὶ μὲ φρίκη βλέπομε καθημερινῶς τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴ Μεσόγειο νὰ γίνωνται γι’ αὐτοὺς ὁ ὑγρὸς τάφος τους. Στὴν Εὐρώπη ἡ τρομοκρατία, ἡ ἀναρχία, ὁ ἐθνικισμός, ὁ νεοναζισμὸς δείχνουν τὸ ἀπαίσιο καὶ φρικτό τους πρόσωπο, ἐνῷ στὴν Πατρίδα μας τὸ σκηνικὸ εἶναι διαφορετικό. Κρίσι οἰκονομικὴ πρωτόγνωρη, ἀνεργία πρωτοφανής, ἄποροι καὶ ἄστεγοι ποὺ τρέφονται στὰ συσσίτια, ἀπεργίες, ταπεινώσεις καὶ ἐξοντωτικὲς ἀπαιτήσεις τῶν δανειστῶν, ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, αὐτοκτονίες, οἱ ὁποῖες, σύμφωνα μὲ δήλωσι τοῦ τ. Διοικητοῦ τοῦ Νοσοκομείου «ΕΛΠΙΣ» (τὸν ὁποῖον ἔπαυσαν οἱ «ἁρμόδιοι», διότι ἐκτελοῦσε στὸ ἀκέραιο τὰ καθήκοντά του!) ἔχουν ὑπερβῆ μέσα σὲ 5 χρόνια τὶς 11.000!

Ζοφερὴ πράγματι κατάστασι, καταθλιπτική, ἀφόρητη, στὴν ὁποία, ἐὰν οἱ πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι προσθέσουν καὶ τὶς προδοσίες τῆς Πίστεως ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἠθικὴ ἐξαχρείωσι καὶ ἀθλιότητα (πανσεξουαλισμός, γυμνισμός, σοδομισμός, ἐκτρώσεις, διαζύγια, κ. ἄ.) δέν μποροῦν παρὰ νὰ ἐπαναλάβουν τοὺς λόγους τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου «ὁ Νόμος ἠτόνισεν, ἀργεῖ τὸ Εὐαγγέλιον…πραγμάτων ἐπιδρομαί, τὰ τῶν φίλων ἄπιστα, τὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα. Ἔρρει τὰ καλά, γυμνὰ τὰ κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστὸς καθεύδει»!

Ἄραγε, ὅμως, καθεύδει πράγματι ὁ Χριστός; Κοιμᾶται ὁ Χριστὸς καὶ δὲν βλέπει τὴν Κόλασι, ποὺ ἄφησε τὸ σκοτεινὸ καὶ καταχθόνιο βασίλειό της καὶ ἀνέβηκε στὴ γῆ καὶ βασανίζει τοὺς ἀνθρώπους; Ὑπνοῖ ὁ Χριστὸς καὶ πρέπει νὰ τοῦ ἀπευθύνωμε καὶ ἐμεῖς τὸν ἀνθρωπομορφικὸ ἐκεῖνο λόγο τοῦ Δαβὶδ «Ἐξεγέρθητι, ἵνα τί ὑπνοῖς Κύριε; Ἀνάστηθι!»;

Ὄχι, ἀδελφοί, δὲν καθεύδει ὁ Χριστός. Φαίνεται νὰ κοιμᾶται, ἀλλὰ δὲν κοιμᾶται. Νομίζομε ὅτι δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅσα κακὰ γίνονται στὴ γῆ, ἀλλὰ κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνει. Ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνα μάτι, ποὺ δὲν κλείνει ποτέ, εἶναι τὸ μάτι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὀφθαλμὸς «ὃς τὰ πὰνθ’ ὁρᾷ».

Ἐφ’ ὅσον ὅμως βλέπει τὰ πάντα ὁ Χριστός, γιατὶ δὲν ἐπεμβαίνει νὰ λύσῃ τὰ προβλήματα, νὰ δώσῃ διεξόδους στὰ ἀδιέξοδα, νὰ φωτίσῃ τὰ ἐρέβη, νὰ ἁπλώσῃ τὸ χέρι του νὰ μᾶς πιάσῃ καὶ νὰ μᾶς τραβήξῃ ἔξω ἀπὸ τὰ βαθειὰ νερὰ τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀποστασίας μας, ὅπως ἔκαμε ἐκείνη τὴ ζοφώδη καὶ ἀσέληνη νύκτα μὲ τὸν ὀλιγόπιστο Πέτρο, ποὺ βυθιζόταν στὰ ἀφρισμένα κύματα τῆς λίμνης Γεννησαρέτ;

Πολλοὶ εἶναι οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος δὲν ἐπεμβαίνει. Ἄς ἀναφέρωμε μερικούς.

Ἡ ἀποστασία μας

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα (καὶ ὁμιλοῦμε γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς) ἀποστάτησαν ἀπὸ τὸ Θεό. Ἡ σημερινὴ ἀποστασία εἶναι πρωτοφανής, ὅλα δείχνουν ὅτι ζοῦμε τὴ μεγάλη ἀποστασία, ἡ ὁποία, ὅπως προεῖπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θὰ προηγηθῇ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Πῶς, λοιπὸν, θὰ ἔλθῃ ὁ Χριστὸς κοντά μας νὰ μᾶς σώσῃ, ὅταν ἐμεῖς φεύγομε μακριά Του καὶ ἀποστατοῦμε ἀπ’ Αὐτόν; Ὁ Πέτρος, ὅταν συνειδητοποίησε ὅτι ἐκεῖνος, ποὺ περιπατοῦσε ἐπάνω στὰ ὕδατα, ἦταν ὁ Κύριος καὶ ὄχι κάποιο φάντασμα, ζήτησε ἀπὸ τὸ Χριστὸ νὰ διατάξῃ νὰ ὑπάγῃ πρὸς Αὐτόν, περιπατῶντας καὶ ἐκεῖνος ἐπάνω στὰ νερά. Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα δὲν πηγαίνουν πρὸς τὸ Χριστό, ὅπως ὁ Πέτρος, ἀλλὰ φεύγουν ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἄλλοι δὲ κάνουν κάτι χειρότερο. Ὅταν ἰδοῦν τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς πλησιάσῃ, Τὸν διώχνουν, λέγοντάς Του: «ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι»! Φύγε μακριὰ ἀπὸ ἐμέ, Χριστέ, δὲν θέλω νὰ γνωρίζω τὶς ὁδοὺς, ποὺ παραγγέλλεις νὰ βαδίζουν οἱ ἄνθρωποι. Ἐσὺ ὑποδεικνύεις τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ· ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε τὴν πλατεῖα καὶ εὐρύχωρη. Πῶς μποροῦμε νὰ συνυπάρξουμε; Καὶ ὁ Χριστὸς φεύγει λυπημένος, ὅπως ἔφυγε τότε, ποὺ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴ χώρα τους οἱ παράνομοι, ἀγνώμονες, ἀγενεῖς καὶ ἀμετανόητοι Γαδαρηνοὶ.

Ἡ ἀπιστία μας

Ἕνας ἄλλος λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν ἐπεμβαίνει ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα ἔπαυσαν νὰ πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ πιστεύουν σὲ ἄλλα πράγματα, ὅπως εἶναι τὰ χρήματα, οἱ γνώσεις, τὰ ἀξιώματα, ἡ κοσμικὴ δύναμι, οἱ ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν. «Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία», συμβουλεύει ὁ Ψαλμωδὸς. Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι πιστεύουν περισσότερο σὲ ψεῦτες καὶ λαοπλάνους πολιτικοὺς παρὰ στὸ μόνον ἀληθῆ καὶ ἀξιόπιστο Θεό. Καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν Τὸν πιστεύουν, δὲν Τὸν ἐπικαλοῦνται. Δὲν προσεύχονται σ’ Αὐτόν. Δὲν Τοῦ ζητοῦν νὰ ἐπεμβῇ. Καὶ ὁ Χριστός, σεβόμενος τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων καὶ τὶς ἐπιλογές τους, δὲν ἐπεμβαίνει. «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν», μᾶς συμβουλεύει ὁ Χριστὸς. Πόσοι ἄνθρωποι ὅμως αἰτοῦν, ζητοῦν καὶ κρούουν τὴ θύρα τοῦ Χριστοῦ σήμερα; Πόσοι προσεύχονται σ’ Αὐτόν; Ἡ προσευχὴ προϋποθέτει πίστι, καὶ ἡ πίστι ἐξέλειπε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τὶς ἔσχατες καὶ ἀποκαλυπτικὲς τοῦτες ἡμέρες. Ἐφ’ ὅσον δὲ ὁ Χριστὸς δὲν ἀκούει κτύπους στὴν πόρτα Του, γιατὶ ν’ ἀνοίξῃ, γιατὶ νὰ ἐπεμβῇ; Ὤ, καί νὰ ἐγνώριζαν οἱ ἄνθρωποι τὴ δύναμι τῆς προσευχῆς! Θαύματα θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν καὶ νὰ κατεβάσουν τὸν Οὐρανὸ στὴ γῆ. Ἡ ἀπιστία ὅμως τῶν πολλῶν, ἀντὶ νὰ κατεβάσῃ τὸν Οὐρανὸ στὴ γῆ, μετέτρεψε τὴ γῆ σὲ Κόλασι. «Ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», προτρέπει ἡ Ἐκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, ἀντὶ νὰ παραθέσουν τὴ ζωή τους μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστό, τὴν παρέθεσαν, ὑποδουλωμένοι στὰ πάθη τους, στὸ Διάβολο. Πῶς λοιπὸν νὰ ἐπεμβῇ ὁ Χριστὸς στὴ ζωή τους, ὅταν ἐκεῖνοι τὴν ἔχουν οἰκειοθελῶς παραδώσει στὸ Διάβολο, ποιῶντας τὰ δικά του πονηρὰ καὶ σκοτεινὰ ἔργα καὶ ὄχι τὰ ἀγαθὰ καὶ φωτεινὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ;

Ἡ ἀμετανοησία μας

Θὰ ἀναφέρωμε ἕναν ἀκόμη λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν ἐπεμβαίνει ὁ Χριστὸς νὰ δώσῃ λύσεις στὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων καὶ αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία τους. Δυστυχῶς, παρὰ τὴν τραγικὴ κατάστασι, στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει ἡ ἀνθρωπότητα, ὀλίγοι ἄνθρωποι μετανοοῦν. Προτιμοῦν γιὰ τὰ βάσανά τους νὰ κατηγοροῦν τοὺς πολιτικούς, τοὺς δανειστές μας, τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, τὴ στιγμή, ποὺ ἡ ζωή τους εἶναι βυθισμένη στὴν ἁμαρτία. Διατηροῦν προγαμιαῖες σχέσεις, πορνεύουν, μοιχεύουν, συζοῦν παρανόμως ἢ τελοῦν πολιτικοὺς γάμους, βλασφημοῦν καὶ γενικῶς περιφρονοῦν καὶ καταπατοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δίχως συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός των καὶ δίχως ἴχνος καὶ διάθεσι μετανοίας. Ὁ δρόμος πρὸς τὸ ἐξομολογητήριο εἶναι γιὰ τοὺς πολλοὺς ἄγνωστος. Καὶ ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλο πρᾶγμα, ποὺ νὰ ἑλκύῃ περισσότερο καὶ γρηγορότερα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ μετάνοια. Τρεῖς ἡμέρες ἔμπρακτης μετανοίας καὶ δεήσεων ἦταν ἀρκετὲς γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ Νινευΐτες ἀπὸ τὴν καταστροφή, ὀλίγα δὲ μόνο λεπτὰ εἰλικρινοῦς μετανοίας ἐπάνω στὸ σταυρὸ ἦταν ὑπεραρκετὰ γιὰ νὰ χαρίσουν στὸν εὐγνώμονα Ληστὴ τὸν Παράδεισο!

Εἴθε αὐτὴ τὴ μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν καὶ τοῦ Ληστοῦ νὰ ἀποκτήσωμε καὶ ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Νεοέλληνες, ἐὰν θέλωμε νὰ ἑλκύσωμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εὔκολα κατεβαίνομε σὲ ἀπεργίες, δύσκολα ὅμως ἀπεργοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ μετανοοῦμε γι’ αὐτές. Ἡ ἀγάπη, ὅμως, τοῦ Θεοῦ σύντομα θὰ μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπ’ αὐτὴ τὴ δυσκολία. Τὰ παγκόσμια γεγονότα, ποὺ ἔρχονται, καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουν προφητεύσει οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ συγκλονίσουν τὶς ψυχὲς καὶ θὰ φέρουν μετάνοια στὴν ἁμαρτωλὴ Πατρίδα μας. Ἐφ’ ὅσον δὲν μᾶς συγκλονίζουν οἱ ἁμαρτίες μας, θὰ μᾶς συγκλονίσουν τὰ γεγονότα. Καὶ τότε, ὅπως προεῖδε καὶ προεῖπε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «ἐπειδὴ στὴν Ἑλλάδα ὁ κόσμος θὰ φοβηθῇ, πολλοὶ θὰ στραφοῦν πρὸς τὴν Ἐκκλησία, πρὸς τὸν Θεό, καὶ θὰ μετανοήσουν. Γι’ αὐτό, ἐπειδὴ θὰ ὑπάρξῃ μετάνοια, δὲν θὰ πάθουμε κακὸ οἱ Ἕλληνες. Ὁ Θεὸς θὰ λυπηθῇ τὴν Ἑλλάδα, ἐπειδὴ ὁ κόσμος θὰ στραφῇ πρὸς τὴν Ἐκκλησία…».

Ὅπως τὰ μικρὰ παιδιὰ πρέπει νὰ καοῦν γιὰ νὰ σταματήσουν νὰ παίζουν μὲ τὰ σπίρτα, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, τὰ ἄτακτα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ αἰσθανθῶμε τὸν πόνο ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις, γιὰ νὰ σταματήσωμε νὰ ἁμαρτάνωμε καὶ νὰ μετανοήσωμε. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ἕνα ἀκόμη θαυμαστὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ μία ἀπόδειξι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν καθεύδει, ἀλλὰ κυβερνᾷ μὲ σοφία τὰ σύμπαντα καὶ κατευθύνει τὴν ἱστορία καὶ τὴν πορεία τοῦ κόσμου, ἐπεμβαίνοντας ὅπου, ὅποτε καὶ ὅπως Αὐτὸς ἐπιλέγει καὶ μὲ μοναδικὸ γνώμονα τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

πηγή

Άγια ...«κολλήματα»

Ένας διάκονος , που επισκεπτόταν τακτικά τον γέροντα Ιερώνυμο ήθελε να μάθει ποια πνευματικά βιβλία πρέπει να διαβάζει και γι αυτό τον ρώτησε:

-Γέροντα, πέστε  μου τι πνευματικά βιβλία να διαβάζω για να ωφελούμαι~

-Αββά Ισαάκ , απάντησε ο Γέροντας.

-Σύμφωνοι για τον αββά Ισαάκ , μού ξαναμιλήσατε και τον διάβασα. Ποιά άλλα βιβλία να διαβάζω~

-Αββά Ισαάκ, ξαναείπε ο Γέροντας.

-Ναι, αλλά θέλω κι άλλα βιβλία εκτός από τον αββά Ισαάκ.

-Αββά Ισαάκ , επανέλαβε για τρίτη φορά ο Γέροντας

Με τον τρόπο αυτό ήθελε να τονίσει την μεγάλη πνευματική  αξία που έχουν οι πνευματικοί λόγοι του αββά Ισαάκ.

(Πέτρου Μπότση,  Γέροντας Ιερώνυμος, ο ησυχαστής τής Αίγινας,Β΄έκδοση, 1993, σελ 22) 

π. Φιλόθεος Φάρος: Κυριακή του Ασώτου - Η επιστροφή από την εξορία.

Όσο ο άνθρωπος είναι ναρκωμένος από το μεθύσι της ναρκισσιστικής αυτοαποθεώσεως δεν βιώνει άμεσα την οδύνη της υπαρξιακής του μοναξιάς, αν και υφίσταται έμμεσα τις συνέπειές της με την μορφή των σωματικών συμπτωμάτων ή των διαπροσωπικών δυσκολιών. Μόλις απαλλαγεί από τη νάρκη της αυτοαποθεώσεως βιώνει βαθιά αυτή την οδύνη και διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση εξορίας, μακριά από το σπίτι του πατέρα του, τη γη της Επαγγελίας. "Ω πόσων αγαθών ο άθλιος εμαυτόν εστέρησα. Οποίας βασιλείας εξέπεσα ο ταλαίπωρος εγώ" (δοξαστικό Εσπερινού Κυριακής Ασώτου).

Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτή τη διαπίστωση, αναπότρεπτα θα αισθανθεί την ανάγκη της επιστροφής και θα πει σαν τον άσωτο γιο της παραβολής, "αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου". Είναι αυτή η βαθιά συναίσθηση του ανθρώπου για την αποξένωσή του από την πηγή της ζωής του, το Θεό, που ονομάζουμε μετάνοια. Η μετάνοια δεν έχει καμιά σχέση με νομικές αφέσεις αμαρτιών, για απάλειψη συναισθημάτων ενοχής και βαυκαλιστικά ξαλαφρώματα. Ούτε έχει καμιά σχέση η μετάνοια με πνευματκές λογιστικές και μαθηματικές πράξεις. Αυτού του είδους η "μετάνοια" είναι είτε ένας άλλος τρόπος αυτοδικαιώσεως είτε μια άλλη μορφή επιδιώξεως ναρκισσιστικής ευφορίας.

Επειδή ακριβώς η μετάνοια έχει αυτές τις βαθιές υπαρξιακές διαστάσεις, γι' αυτό ακούμε συχνά τους αγίους να παραπονούνται ότι δεν έχουν μετάνοια. "Ουκ έχω μετάνοιαν, ουκ έχω κατάνυξιν, ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν τα επανάγοντά με, τέκνα, εις ιδίαν κληρονομίαν", όπως λέει ο συγγραφέας του κανόνα στον Ιησού Χριστό. Και ο αββάς Σισώης που έζησε μια ολόκληρη ζωή χύνοντας καυτά δάκρυα μετανοίας, έτσι που να αυλακώσει το πρόσωπό του, όταν έφθασε η στιγμή του θανάτουζητούσε απότ ο Θεό και τους αγίους περισσότερο χρόνο για να μετανοήσει κι όταν οι μαθητές του απόρησαν λέγοντας: "Γέροντα, εσύ ζητάς καιρό για να μετανοήσεις που γνώρισες τόσο πολύ και τόσο καλά τη μετάνοια; - Μόλις τώρα αρχίζω να γνωρίζω τη μετάνοια" απάντησε ο άγιος αββάς.

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να επιτύχει ο άνθρωπος αυτή την πραγματική μετάνοια, όταν όμως την επιτύχει δεν του χρειάζονται πια τα πνευματικά μέσα που χρησιμοποιεί η Εκκλησία, κυρίως για να καλλιεργήσει και να αναπτύξει τη μετάνοια μέσα στην ψυχή του πιστού. Γι' αυτό και ο Ποιμήν δεν έρχεται σε αντίφαση με το Πηδάλιο ή τους Κανόνες, με τις απόψεις που διατυπώνει στο ακόλουθο περιστατικό: "Αδελφός ηρώτησε τον αββά Ποιμένα λέγων. Εποίησα αμαρτίαν μεγάλην, και θέλω μετανοήσαι τρία έτη. Λέγει αυτώ ο Γέρων: πολύ εστίν. Και είπε αυτώ ο αδελφός: Ένα χρόνο; και είπε πάλι ο Γέρων: πολύ εστιν. Οι δε παρόντες έλεγον: έως 40 ημέρες; Και πάλι είπε: πολύ εστιν. είπε δε, εγώ λέγω, ότι εάν εξ όλης καρδίας μετανοήσει άνθρωπος, και μη προσθή έτι ποιείν την αμαρτίαν, και εις τρεις ημέρας δέχεται αυτόν ο Θεός.

Πραγματικά, στην παραβολή ο πατέρας δέχεται αμέσως τον άσωτο χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς όρους, χωρίς κυρώσεις, χωρίς ούτε καν επιπλήξεις, αλλά με χαρές και γλέντια και χορούς.

Όμως η μετάνοια, όπως και όλες οι άλλες πνευματικές πραγματικότητες, δεν βιώνεται ή απόλυτα ή καθόλου, αλλά περισσότερο ή λιγότερο. Κανείς δεν έχει την τέλεια μετάνοια όπως δείχνει το παράδειγμα του Σισώη. Και από την άλλη μεριά, και ο πιο αμετανόητος έχει νιώσει έστω και ελάχιστα, αυτό το αίσθημα του αποδήμου από τη Χάρη του Θεού, γι' αυτό και ο συγγραφέας του κανόνα στον Ιησού Χριστό ζητάει "μετάνοιαν ολόκληρον".

Όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια γεύση μετάνοιας έτσι κι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια, όσο κι αν είναι ελάχιστη, γεύση της παρουσίας του Θεού στην καρδιά τους.

Έτσι τον αναστημένο Χριστό θα συναντήσουμε τόσο, όσο έχουμε νιώσει αυτό το βαθύ υπαρξιακό αίσθημα της αποξενώσεως και της αποδημίας από το πατρικό σπίτι, από τον παράδεισο της τρυφής.

πηγή

Πῶς συμμετέχουμε στὶς λιτανεῖες

Πῶς συμμετέχουμε στὶς λιτανεῖες

Tοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΕΙΣ. ΣΧOΛΙΟ.»: Οἱ Λιτανεῖες φωτογραφίζουν τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος. Καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ …«φωτογραφίες» εἶναι θαμπές…!

.             Εἶναι πάρα πολὺ συνηθισμένο καὶ σχεδὸν καθιερωμένο. Δὲν ὑπάρχει πα­νήγυρις ἱεροῦ Ναοῦ ποὺ νὰ μὴν πε­ριλαμβάνει μέσα στὸ ὅλο πρόγραμμα καὶ λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἢ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου.
.             Τί εἶναι ἡ Λιτανεία; Εἶναι ἡ θρησκευτι­κὴ τελετὴ ἡ ὁποία γίνεται μὲ πομπὴ καὶ ἱε­ρὴ πορεία. Συμπεριλαμβάνει εὐχὲς καὶ ὕ­­μνους καὶ συμμετέχουν σ᾿ αὐτὴν ὅλοι: ἀρ­χιερεῖς, ἱερεῖς, διάκονοι καὶ ὁ πιστὸς λαός. Ἡ λέξη παράγεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα «λίσ­σομαι», ποὺ σημαίνει «ἱκετεύω, θερμοπαρακαλῶ», καὶ ἀπὸ αὐτὸ παράγεται καὶ τὸ οὐσιαστικὸ «λιτή», ποὺ σημαίνει δέηση, παράκληση. Ἡ Λιτανεία λοιπὸν εἶ­ναι ἡ πάνδημη παράκληση πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν κατάπαυση κάποιας συμφορᾶς ἢ ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀπόδοση τιμῆς σὲ ἑορταζόμενους ἁγίους ἢ γεγονότα.
.             Δὲν εἶναι κάτι καινοφανὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα. Ἔχει αἰώνων καταγωγή. Λιτανεῖες γίνονταν καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι πολὺ γνωστὴ καὶ χαρακτηριστικὴ ἡ Λιτανεία τῶν Ἰσραηλιτῶν γιὰ ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες(!) μὲ σκοπὸ τὴν κατάληψη τῆς Ἱεριχοῦς. Λιτανεία τὴν ὁποία ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἔπραξε κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Προπορευόταν ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, ἀκολουθοῦσαν οἱ ἱερεῖς μὲ σάλπιγγες καὶ κατόπιν ὁ λαός. Στὸ τέλος τῆς ἑβδόμης ἡμέρας τὰ τείχη τῆς Ἱεριχοῦς ἔπεσαν καὶ οἱ Ἰσραηλίτες κυρίευσαν τὴν πόλη. Λιτανεῖες γίνονταν κατόπιν καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ κατὰ τοὺς χρόνους τῶν διωγμῶν.
.             Ὑπάρχουν τακτικές, ἔκτακτες καὶ γενικὲς Λιτανεῖες. Τακτικὲς εἶναι οἱ Λιτανεῖες οἱ ὁποῖες γίνονται σὲ συγκεκριμένες ἡμέρες τοῦ ἔτους καὶ δὲν μποροῦν νὰ παραλειφθοῦν. Τέτοιες εἶναι ἡ περιφορὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἢ ἡ περιφορὰ τοῦ ἐπιταφίου τὴ Μεγάλη Παρασκευή.
.             Ἔκτακτες εἶναι αὐτὲς ποὺ γίνονται σὲ καιροὺς ἀνάγκης ἢ στὰ ἐγκαίνια κάποιου ἱεροῦ Ναοῦ. Καὶ γενικὲς Λιτανεῖες εἶναι αὐτὲς ποὺ τελοῦνται στὶς ἡμέρες μας σὲ κάθε πανηγυρίζοντα ἱερὸ Ναό.
.             Οἱ Λιτανεῖες μποροῦν νὰ πραγματοποιηθοῦν ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γιὰ τὶς Λιτανεῖες ποὺ γίνονται ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ λέει ὅτι «ἔχουν τὴν ἔννοια τῆς παλλαϊκῆς προσευχῆς σὲ ἀνοικτὸ χῶρο κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ τοῦ οὐρανίου θόλου ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἱεροῦ τοῦ σύμπαντος».
.             Σήμερα βέβαια οἱ Λιτανεῖες, ποὺ εἶναι γνωστὲς στοὺς περισσότερους πιστούς, εἶναι αὐτὲς ποὺ τελεῖ κάθε ἐνορία στὴν ἱερὰ πανήγυρι τοῦ Ναοῦ της. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλοι ὅσοι συμμετέχουμε σ’ αὐτὲς διαπιστώνουμε ὅτι ἔχουν ἀπολέσει τὴν παλαιότερη αἴγλη καὶ κατάνυξη.
.             Μπορεῖ νὰ παρουσιάζουν κάποτε μιὰ ἐπισημότητα καὶ λαμπρότητα. Νὰ προηγοῦνται πολυπληθεῖς μουσι­κὲς μπάντες – διότι ἐπιτρέπεται στὶς Λιτανεῖες ἡ χρή­ση μουσικῶν ὀργάνων – ἢ νὰ εἶναι ἄρτια ἐπιμελημένος ὁ στολισμὸς τῆς ἱερᾶς εἰκόνος. Ὅμως τὸ γενικότερο πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης ἢ τῆς ἄγνοιας τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἔχει ἐπιδράσει καὶ στὶς Λιτανεῖες. Λείπει πολὺ συχνὰ ὁ ἀπαιτούμενος σεβασμός, ἡ κατάνυξη καὶ ἡ προσευχητικὴ διάθεση. Τί ὡραία ἀλήθεια ἡ εἰκόνα – ποὺ δόξα τῷ Θεῷ δὲν ἔχει ἐκλείψει τελείως ἀπὸ τὸν τόπο μας – νὰ βλέπεις στολισμένα, καθαρά, φωτισμένα τὰ σπίτια μπροστὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ περάσει ἡ Λιτανεία! Νὰ ὑποδέχονται οἱ κάτοικοι τὴν ἱερὴ πομπή της μὲ ἀναμμένα κεριὰ καὶ μὲ θυμιατὰ ποὺ ἀναδίδουν εὐῶδες θυμίαμα! Καὶ πόσο ἀπογοητευτικὴ ἡ εἰκόνα νὰ κάθονται κάποιοι ἀδιάφοροι στὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν τους ἢ στὶς αὐλές τους. Νὰ μὴν ἔχουν σεμνὴ καὶ φροντισμένη ἐνδυμασία καὶ ἀπὸ περιέργεια ἁπλῶς νὰ χαζεύουν τὸ διερχόμενο πλῆθος.
.             Ἀλλὰ καὶ ὅσοι συμμετέχουμε στὶς ἱερὲς Λιτανεῖες πολὺ θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε. Δὲν εἶναι ὥρα τότε γιὰ χαιρετισμοὺς καὶ ἐπικοινωνίες. Εἶναι ὥρα προσευχῆς. Σιωπηλοὶ θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε. Μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι ἁγιάζεται καὶ εὐλογεῖται ἐκείνη τὴν ὥρα ὁ τόπος. Δὲν εἶναι οἱ Λιτανεῖες θρησκευτικὴ παρέλαση ἢ μιὰ καλὴ εὐκαιρία γιὰ δημόσια ἐμφάνιση κάποιων δημοσίων προσώπων γιὰ νὰ αὐξήσουν τὴ δημοτικότητά τους, ἀλλὰ παλλαϊκὴ προσευχή, εὐλογία, μαρτυρία.
.             Ἂς προσέχουμε λοιπὸν νὰ μὴ μᾶς παρασύρει τὸ γενικὸ ρεῦμα κάποτε.Ἂς ἀκολουθοῦμε σιωπηλοί, χωρὶς νὰ σπρωχνόμαστε ἢ νὰ ἐπικοινωνοῦμε θορυβωδῶς καὶ διαχυτικὰ μεταξύ μας.
.             Νὰ συμμετέχουμε μὲ ἐσωτερικὴ κατάνυξη καὶ χαρὰ γι’ αὐτὸ ποὺ γίνεται.Μὲ προσευχὴ καὶ παράκληση, ὥστε ὁ Ἅγιος ἡ εἰκόνα τοῦ ὁποίου λιτανεύεται, νὰ εὐλογεῖ τὸν τόπο καὶ τὸν λαὸ ποὺ κατοικεῖ αὐτὸν τὸν τόπο. Μὲ συν­αίσθηση ὅτι προπορεύεται ὁ Τίμιος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.Μὲ πίστη ὅτι αὐτὸ ποὺ γίνεται δὲν εἶναι μόνο κάτι τὸ θεαματικό, ποὺ προσδίδει περισσότερο πανηγυρικὸ τόνο στὴν πανήγυρι, ἀλλὰ ἕνας ἀκόμη τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐλογία τῶν Ἁγίων στὴν καθημερινότητά μας, καὶ στοὺς δρόμους καὶ τοὺς τόπους ὅπου κινούμαστε καθημερινά.

Πηγή

Ἐπιστολὴ γιὰ τὴ νηστεία, τὴν ἐγκράτεια, τὴ δίαιτα - Γέρων Ἰωσήφ Βατοπαιδινός

11/9/88, Μονὴ Βατοπαιδίου

Σεμνοπρεπεστάτη Μ.,

ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ μας μετὰ τοῦ πνεύματός σου.

Πῆρα τὸ γράμμα σου καὶ διάβασα τὸ περιεχόμενο μὲ προσοχή. Ἀξιέπαινα εἶναι ὄχι τὰ θέματα καθ’ ἑαυτὰ ποὺ προβάλλετε ὅσο ἡ καλή σας θέληση καὶ ἀπόφαση γιὰ ἀκριβεστέρα ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ περὶ τούτου πάντοτε εὔχομαι ἀτελείωτη προκοπή.

Πάντοτε, εὐλαβεστάτη, τὸ θέμα τῆς τροφῆς, ὡς τὸ ἀναγκαιότερό μας καθῆκον καὶ στοιχεῖο, ὅλους ἀπασχολεῖ καὶ νὰ μὴν πῶ ὅτι αἰχμαλωτίζει χάριν καὶ τῆς ἰδιαιτέρας χλιδῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν δική μας γενεά. Τώρα, ἰδίως ἀπότομα, νὰ περικόψουμε ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα εἴδη φαγητῶν δὲν εἶναι οὔτε ἐπωφελὲς οὔτε ἀξιέπαινο… μὲ τὴν πρόφαση ὅτι ἴσως μᾶς αἰχμαλώτισε πέραν τοῦ δέοντος. Καὶ οἱ Πατέρες αὐτὸ δὲν ἐπαινοῦν οὔτε συνιστοῦν ἀλλὰ κατὰ τὴν γνώμη μου ἡ μεσαία λύση εἶναι ἡ πιὸ σωστή. Ποιά; Νὰ μετριάσω μὲ τὴν χρήση, ὥστε ἡ ὑγεία νὰ εἶναι σταθερὴ καὶ κανένας ντόρος νὰ μὴ γίνεται ὅτι ἡ Μ. δῆθεν δὲν κρεοφαγεῖ ποὺ εἶναι ἄσκοπος ἀγώνας τύφου καὶ οἰήσεως. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ γλυκὰ γιατί καὶ αὐτὰ στὸ μέτρο τῆς χρείας εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ὁμαλότητα καὶ ἰσορροπία τῆς ζωῆς.

Ἄλλωστε ἡ ἐγκράτεια σὰν ἀπαραίτητος κανόνας τῆς ζωῆς μόνο ἔτσι ἐφαρμόζεται καὶ γίνεται μετὰ ἡ ἀφορμὴ τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς ὁμαλότητος στὴν ζωή. Ὁλόκληρος ὁ ψυχοσωματικὸς τρόπος καὶ ὅρος τῆς ζωῆς μας ἀπὸ τὴν συμμετρία αὐτὴν τῆς γενικῆς ἐγκρατείας τῆς διαίτης συνίσταται καὶ ὅλη ἡ ἰσορροπία τῆς κατ’ ἄμφω ὑγείας σώματος καὶ ψυχῆς ἀπὸ ἐδῶ πηγάζει.

Τότε καὶ ὁ ταραγμένος ὕπνος ἰσορροπεῖ καὶ οἱ κακὲς σκέψεις καὶ προσβολὲς χάνονται καὶ ἡ αὔξηση τοῦ ζήλου καὶ τῆς προθυμίας γεννᾶται.

Ἔτσι, λοιπόν, νὰ κάμεις χωρὶς ἄλλες ὑπερβολὲς καὶ ἂν κάποτε δὲν τὰ καταφέρεις νὰ μὴν ἀπογοητευτεῖς ἀλλὰ νὰ ἀρχίσεις πάλι καὶ πάλι καὶ Χάριτι Χριστοῦ θὰ κερδίσεις ὁπωσδήποτε.

Εἶσθε κοινωνικὸς ἄνθρωπος καὶ σὲ δύσκολους καὶ ἀνθυγιεινοὺς καιροὺς καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ζεῖτε μὲ μοναστικὰ προγράμματα ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ μοναχοὶ σήμερα δὲν μποροῦν νὰ φυλάξουν.


Μὲ πολλὲς εὐχὲς καὶ στοργὴ ἐν Χριστῷ

Ταπεινὸς Γ. Ἰωσὴφ μ.

«ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ» ἀρχιμ. Γερβάσιου Ἰ. Ραπτόπουλου

ἀρχιμ. Γερβάσιου
Ἰ. Ραπτόπουλου

Σκέπτεσθε τοὺς γονεῖς σας; Κάποιος ρώτησε μία Μάνα: «Τί σοῦ στοίχισαν τὰ παιδιά σου;». Καὶ ἡ Μάνα
τοῦ ἀποκρίθηκε: «Στοίχισαν πόνο καὶ προσπάθεια. Κόπο καὶ ἀνησυχία. Μόχθο καὶ καθημερινὴ δουλειὰ στὸν πατέρα τους. Ὑπομονὴ καὶ εὐθύνη. Ὁδηγίες καὶ νουθεσίες. Ἀγάπη καὶ ἀγωνία. Προσευχὲς καὶ δεήσεις». Αὐτὰ στοιχίζουν τὰ παιδιὰ στοὺς γονεῖς. Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά. Τόσο πολλά, ποὺ καμμιὰ πένα στὸν κόσμο δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ τὰ χαράξει πάνω στὸ χαρτί. Νὰ γιατί ἀπευθύνομαι σὲ σᾶς, παι-
διά, καὶ κάνω τούτη τὴν ἐρώτηση: Παιδιά, σκέπτεσθε τοὺς γονεῖς σας; Ἀλλὰ τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἐρώτηση; Σημαίνει αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς γράψω παρακάτω. Καὶ θὰ σᾶς γράψω ὄχι λόγια, ἀλλὰ παραδείγματα. Παραδείγματα παιδιῶν, ποὺ σκέπτονταν πάντα τοὺς γονεῖς τους. Νὰ τί θέλω νὰ πῶ: Νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας. Ὕστερα ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἀπέραντη ἀγάπη σας, νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας. Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Πατέρα σας καὶ τὴ Μάνα σας. Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε σὰν τὸν Αἰνεία τῆς Τροίας.
Θυμάστε τὸ περιστατικό; Πρὶν ἡ Τροία παραδοθεῖ στὴ φωτιά, οἱ Ἕλληνες ἔδωσαν προθεσμία στοὺς Τρῶες νὰ φύγουν ὅλοι ἀπὸ τὴν πόλη παίρνοντας μαζί τους ὅ,τι ὁ καθένας θεωροῦσε σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πράγμα. Τότε οἱ Ἕλληνες εἶδαν μία σκηνὴ ποὺ τοὺς συγκλόνισε. Τὶ εἶδαν; Εἶδαν τὸν νεαρὸ Αἰνεία νὰ περνᾶ τὴν πύλη τῆς Τροίας ἔχοντας τοὺς ὤμους του τὰ ἀγάλματα τῶν θεῶν. Συγκινημένος ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν ἐπέτρεψε στὸν θαυμαστὸ νεαρὸ Τρῶα νὰ ξαναγυρίσει στὴν πόλη καὶ νὰ πάρει καὶ ὅ,τι ἄλλο πολύτιμο ἤθελε. Γύρισε ὁ Αἰνείας στὴν Τροία καὶ σὲ λίγο περνοῦσε τὴν Πύλη τῶν τειχῶν βαστάζοντας στοὺς ὤμους του τοὺς δύο γέροντες γονεῖς του, ποὺ ἦταν παράλυτοι καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ περπατήσουν. Ἦταν ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχε, ὕστερα ἀπὸ τοὺς θεούς. Αὐτὴ ἡ δεύτερη σκηνὴ συγκίνησε πιὸ πολύ τοὺς Ἕλληνες. Καὶ ἐπέτρεψαν στὸ ὑπέροχο αὐτὸ παιδὶ νὰ γυρίσει καὶ πάλι στὴν πόλη καὶ νὰ πάρει ὅτι ἄλλο εἶχε. Παιδιά! Ἔτσι νὰ ἀξιολογεῖτε τὴν ἀγάπη σας. Καὶ σὲ τέτοιο βαθμό. Σὰν τὸν Αἰνεία. Πρῶτα ἡ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα ἡ ἀγάπη στοὺς γονεῖς. Γιατί, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Χριστός,«ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος» (Ματθ. 1, 37). Ὅποιος ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερο ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν λογίζεται ἄξιος Χριστιανὸς Παιδιά! Ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας.Ἀγαπᾶτε τους εἰλικρινά. Ἄδολα. Χωρὶς ἀνταλλάγματα. Μὲ ὅλη σας τὴν καρδιά.Νὰ πώς: Μία μάνα θὰ ξεκινοῦσε γιὰ ἕνα μακρινὸ ταξίδι. Τὰ τρία της παιδιὰ ἔτρεξαν καὶ τῆς πρόσφεραν τὰ δῶρα τους.Τὸ πρῶτο τῆς πρόσφερε μία μαρμάρινη πλάκα μὲ σκαλισμένο πάνω στὴν πλάκα τὸ ὄνομά της. Τὸ δεύτερο τῆς πρόσφερε μία ἀνθοδέσμη μὲ σπάνια μυρωδάτα λουλούδια. Τὸ τρίτο παιδὶ δὲν τῆς πρόσφερε τίποτε. Τῆς εἶπε ὅμως τὰ ἑξῆς λόγια:«Μητέρα, δὲν ἔχω μαρμάρινη πλάκα.Δὲν ἔχω ἀνθοδέσμη. Ἔχω ὅμως καρδιά.Σ’ αὐτὴν χάραξα τὸ ὄνομά Σου. Αὐτὴ ἡ καρδιά μου, Μητέρα, γεμάτη ἀγάπη, θὰ σὲ συνοδεύει, ὅπου θὰ ταξιδεύεις καὶ θὰ σὲ παραστέκεται, ὅπου κι ἂν σταθεῖς».Παιδιά! Ἡ μεγαλύτερη προσφορὰ στοὺς γονεῖς σᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν καρδιὰ κάθε ἄλλη προσφορὰ εἶναι πολὺ μικρή. Ἐλάχιστη.Νὰ τιμᾶτε τοὺς γονεῖς σας.Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Τὴ σημειώνω: «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου»(Ἔξοδ. Κ, 12). Κι αὐτὴ ἡ ἐντολὴ πρέπει νὰ γίνει βίωμά σας. Νὰ τιμᾶτε τὸν Πατέρα σας. Νὰ τιμᾶτε τὴ Μάνα σας. Νὰ τοὺς τιμᾶτε, ὅπως τοὺς ταιριάζει. Ὅπως τοὺς ἀξίζει. Καὶ νὰ θυμάστε τοῦτο: Κάθε
προκοπὴ σᾶς σ’ αὐτοὺς ὀφείλεται. Ὅσα παιδιὰ πρόκοψαν στὴ ζωὴ τοὺς τὸ ὁμολόγησαν αὐτό. Καὶ τοὺς ἀπέδωσαν τὴν ἀνάλογη τιμή. Ὁ Ἀβραὰμ Λίνκολν εἶπε:«Πᾶν ὅτι εἶμαι τὸ ὀφείλω στὴ μητέρα μου». Θυμάστε τὰ παιδιὰ τοῦ Διαγόρα ἀπὸ τὴ Ρόδο; Τὰ σημειώνω: Δημάγετος, Ἀκουσίλαος, Δωριέας. Αὐτὰ τὰ τρία ὑπέροχα παιδιά, ὅταν νίκησαν στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες, τίμησαν τὸν πατέρα τοὺς κατὰ τρόπο ποὺ συγκίνησε ὅλο τὸν κόσμο ποὺ βρισκόταν μέσα στὸ στάδιο τῆς Ὀλυμπίας. Μόλις ἡ Ἐπιτροπὴ στεφάνωσε τὰ τρία αὐτὰ παιδιά, ἔτρεξαν ἀμέσως στὴν κερκίδα, ὅπου καθόταν ὁ ἀσπρομάλλης πατέρας τους. Καὶ τί ἔκαναν; Τί ἔκαναν!Π α ρ α κ ο λ ο υ θ ῆ σ τ ε .Ἔβγαλαν τὰ στεφάνια ἀπὸ τὰ κεφάλια τους καὶ τὰ φόρεσαν στὸ κεφάλι τοῦ πατέρα τους. Ὕστερα τὸν ἔπιασαν, τὸν σήκωσαν πάνω τους ὤμους τους
καὶ τὸν περιέφεραν ὁλόγυρα στὸ στάδιο.Σκηνὴ συγκλονιστική. Ὅλοι οἱ θεατὲς σηκώθηκαν ὄρθιοι. Ὅλοι ζητωκραύγαζαν. Ὅλοι ἔκλαιγαν ἀπὸ συγκίνηση. Καὶ ὅλοι ἔρραιναν τὸν πατέρα καὶ τοὺς τρεῖς γιούς του μὲ λουλούδια καὶ δαφνόφυλλα.Καὶ ἀκολούθησε ἄλλη σκηνή, τὸ ἴδιο συγκινητική. Ἕνας Σπαρτιάτης, συγκινημένος βαθύτατα, τὴ στιγμὴ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ κοντὰ τοῦ ὁ δαφνοστεφανωμένος Διαγόρας, πάνω στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν του, φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμή του: «Διαγόρα! Πέθανε πιὰ τώρα!». Καὶ ἔτσι ἔγινε.

Οἰκογένεια, ἔργο τοῦ Γιώργου Σικελιώτη

Ὁ Γέροντας Διαγόρας δὲν ἄντεξε. Ἔγειρε στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν του καὶ ἔκλεισε γιὰ πάντα τὰ μάτια του, εὐτυχισμένος ἀπὸ τὴ μεγαλύτερη τιμὴ ποὺ τοῦ πρόσφεραν τὰ παιδιά του!Ἄλλο, πάλι παιδί, ὁ Κορίνθιος Ἔφηβος, μόλις στεφανώθηκε ὀλυμπιονίκης,ἔτρεχε ὅσο μποροῦσε πιὸ γρήγορα, γιὰ νὰ
φέρει τὴ μεγάλη νίκη στὴν ἄρρωστη μητέρα του, τὴν Ἐνάρετη. Δὲν τὴν πρόφτασε ὅμως ζωντανή. Ἔκλαψε πολὺ ὁ ὀλυμπιονίκης γιός της. Ἔκλαψε, γιατί δὲν μπόρεσε νὰ δώσει τὴ χαρὰ τῆς νίκης στὴν
Μάνα του. Ὡστόσο ἔκανε τὸ ἑξῆς, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔκλαψαν ὅλοι.Τί ἔκανε; Μὲ τὸ στεφάνι τοῦ στεφάνωσε
τὰ μαλλιὰ τῆς νεκρῆς καὶ μὲ λυγμοὺς εἶπε:«Μητέρα συγχώρεσε μὲ ποὺ δὲν μπόρεσα νὰ τρέξω πιὸ γρήγορα. Σου ἔφερα τὴ μεγάλη νίκη. Μὰ ὁ θάνατος τρέχει πιὸ γρήγορα ἀπὸ τοὺς θνητούς, ποὺ οὔτε οἱ ὀλυμπιονίκες μποροῦν νὰ παραβγοῦν μαζί του. Σὲ πῆρε πρὶν προλάβεις νὰ χαρεῖς τὴ δική μου χαρά. Μὰ πάρε την, καλή μου Μητέρα, ἂς εἶσαι καὶ νεκρή. Εἶναι δική σου…».Παιδιά! Τιμῆστε τοὺς γονεῖς σᾶς ὅσο ζοῦν. Τιμῆστε τους καὶ νεκρούς.Νὰ σέβεστε τοὺς γονεῖς σας. Νὰ σέβεστε τοὺς γονεῖς σᾶς πάντα. Ἀκόμη κι ὅταν κάνουν λάθη. Ὅποια λάθη κι ἂν κάνουν, δὲν παύουν νὰ εἶναι γονεῖς σας. Θυμᾶσθε τὸν Νῶε; Ὁ δίκαιος καὶ ἐνάρετος Νῶε «ἔπιεν ἐκ τοῦ οἴνου καὶ ἐμεθύσθη» (Γενέσ. 0,21). Ὁ Νῶε μέθυσε. Κι ὕστερα γυμνώθηκε. Τὸ ἕνα του παιδί, ὁ Χάμ,ἀσέβησε στὸν πατέρα του,. Διαπόμπευσε τὴν παρεκτροπὴ τοῦ πατέρα του. Τὰ δύο ἄλλα ὅμως παιδιά, Σὴμ καὶ Ἰάφθε, ἔδειξαν σεβασμὸ στὸ γεννήτορά τους. Τί ἔκαναν;Πῆραν ἕνα ροῦχο καὶ περπατῶντας μὲ τὶς πλάτες τους γυρισμένες πρὸς τὸν πατέρα,γιὰ νὰ μὴ δοῦν τὴ γύμνωσή του, πέτυχαν καὶ τὸν σκέπασαν. Ἄξια παιδιά. Παράδειγμα στοὺς αἰῶνες γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου. Κανένα λάθος τῶν γονέων σας δὲν πρέπει νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μειώσει τὸ σεβασμὸ πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἀκόμα κι ἂν σᾶς πιέζουν νὰ τὸ κάνετε οἱ πιὸ ἰσχυροί τῆς γῆς. Ἡ Μάνα τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου, ἡ Ὀλυμπιάδα, ἦταν δύστροπη γυναῖκα. Ἀνακατευόταν πάντα στὶς ὑποθέσεις τῆς χώρας. Ὡστόσο, ὁ ἐξαίρετος γιὸς της ποτὲ δὲν ἀσέβησε στὴ Μάνα του. Ποτὲ δὲν τὴ λύπησε. Ποτὲ δὲν τῆς εἶπε πικρὸ λόγο.Πάντα τῆς φερόταν μὲ ὑπομονή. Πάντα μὲ γλυκύτητα. Κάποτε ὁ Ἀντίπατρος,ἐπιστήθιος φίλος του, τοῦ ἔγραψε καὶ τοῦ συνέστησε νὰ δώσει τέλος σ’ αὐτὴν τὴν ἱστορία μὲ τὴ Μάνα του. Ἀλλὰ ὁ ὑπέροχος γιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας τοῦ ἀπάντησε: «Ἀντίπατρε! Ἕνα δάκρυ μίας Μάνας μπορεῖ νὰ σβήσει δέκα χιλιάδες γράμματα σὰν αὐτό». Κι ἂν οἱ γονεῖς συνεχίζουν νὰ παρεκτρέπονται; Καὶ τότε σεβασμό;Καὶ τότε. Καὶ πάντα. Καὶ ἔχοντας αὐτὸν τὸν σεβασμό, μπορεῖτε νὰ κάνετε αὐτὸ ποὺ ἔκανε μία νέα γιὰ τὸν μέθυσο πατέρα της. Ἦταν νύχτα. Τὸ χιόνι ἔπεφτε ἀσταμάτητα. Ὁ ἀέρας ξερίζωνε δένδρα. Τὰ κύματα βουνὰ στὴ θάλασσα. Ὁ πατέρας της γύριζε ἀπὸ τὸ διπλανὸ νησὶ μὲ μία βάρκα.Καὶ γύριζε, ὅπως πάντα, μεθυσμένος. Ἡ κόρη του ἀψηφᾶ τὸν κίνδυνο καὶ μὲ ἕνα φανάρι στὰ χέρια κατεβαίνει στὴ θάλασσα. Σηκώνει ψηλὰ τὸ φανάρι νὰ τὸ δεῖ ὁ πατέρας της καί, μὲ ὅλη της τὴ δύναμη φωνάζει: «Πατέρα, ἔλα, ἀπ’ ἐδῶ εἶναι ὁ δρόμος». Ἡ δυνατὴ φωνὴ συνέφερε τὸν μεθυσμένο πατέρα, ποὺ πάλευε μὲ τὰ κύματα. Βγῆκε σῶος. Ἀλλὰ ἡ κόρη του δὲν ζοῦσε πιά. Τὴ βρῆκε στὸ δρόμο παγωμένη. Ἡ θυσία τῆς σημάδεψε μία νέα ζωὴ γιὰ τὸν πατέρα της. Ζωὴ μὲ ἐγκράτεια, ἀρετὴ καὶ ἁγιασμό.Παιδιά! Ἂν χρειασθεῖ, θυσιαστεῖτε κι ἐσεῖς γιὰ τοὺς γονεῖς σας. Σὰν τὴν ἡρωίδα κόρη τοῦ μέθυσου πατέρα. Νὰ προπέμπετε τοὺς γονεῖς σας. Οἱ γονεῖς σας,σὰν πρεσβύτεροι, κατὰ κανόνα, φεύγουν πρῶτοι ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη τούτη ζωή.Μὴν ἀμελήσετε νὰ βρίσκετε κοντά τους στὶς στερνὲς ὧρες τῆς ζωῆς τους. Ὅπου κι ἂν εἶστε, νὰ σπεύσετε κοντά τους. Κι ἂν ἀκόμη βρίσκεστε στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς, σὰν ἄλλοι ἀπόστολοι «συναθροισθέντες» κοντά τους, «κηδεύσατε» τὰ σώματά τους. Καὶ μὲ ὅλες τὶς τιμές. Σεῖς νὰ τοὺς κλείσετε τὰ μάτια. Σεῖς, τὰ παιδιά τους. Ὄχι ἄλλοι. Διαβάστε τί γράφει ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος γιὰ τὴ Μητέρα του,τὴ Μόνικα. Διαβάστε καὶ διδαχθεῖτε. «…Ἡ θρησκευτικὴ ἐκείνη ψυχὴ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸ σῶμα της. Ἔκλεισα τὰ μάτια της. Τὴν καρδιά μου τὴν ἔσχισε ὀξύτατη ὀδύνη. Ἦταν ἕτοιμη νὰ ξεσπάσει σὲ χείμαρρο δακρύων…». Ἔτσι νὰ προπέμπετε καὶ σεῖς τοὺς γονεῖς σας. Σὰν τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο. Καὶ μὴν παύσετε ποτὲ νὰ ἐπισκέπτεσθε συχνὰ τὸν τάφο τους.Ἕνα κερί, μία δέηση, τὰ περιμένουν πάντα οἱ γονεῖς σας. Δέηση γιὰ τὶς ψυχές τους. Ἔτσι, ὅπως ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας.Ὅταν στὶς 21 Φεβρουαρίου 1913 ἔπεσαν τὰ Γιάννενα, ἕνας Ἠπειρώτης νέος, ποὺ πολέμησε μὲ τὸν Ἑλληνικὸ στρατὸ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πόλεως, ἔτρεξε στὸν τάφο τοῦ πατέρα του, ἔσκυψε, φίλησε τὸν τάφο καὶ μὲ δάκρυα φώναξε:«Πατέρα! Ξύπνα! Τὰ Γιάννενα εἶναι, ἐπιτέλους, ἐλεύθερα».Ἀγαπητὰ παιδιά,Ὅσα ἔχετε ἀκόμη τοὺς γονεῖς σας,δεῖξτε τους ὅλη σας τὴν ἀγάπη. Τίποτα ἂς μὴ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ λιγοστέψει τὴν ἀγάπη σας σ’ αὐτούς. Τίποτα. Οὔτε πράγμα.Οὔτε ἀξίωμα. Οὔτε ἐργασία. Οὔτε πρόσωπο. Εἴπαμε, τίποτα. Τιμῆστε τους μὲ ὅποιον τρόπο τοὺς ταιριάζει. Σεβαστεῖτε τους. Καὶ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, σεῖς νὰ τοὺς κλείσετε τὰ μάτια. Ὅσα, πάλι, παιδιὰ δὲν ἔχετε πιὰ τοὺς γονεῖς σας, μὴ παύσετε νὰ ἐπισκέπτεσθε τὸν τάφο τους. Σᾶς περιμένουν. Καὶ θὰ σᾶς περιμένουν πάντα. Μέχρι ποὺ καὶ σεῖς νὰ βρεθεῖτε κοντά τους.
Στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ παραδείσου.

πηγή

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ! Τι σχεδιάζει η Κυβέρνηση με τις νέες ταυτότητες

Σε συνέντευξη του ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ έκανε μια αποκάλυψη που θα συζητηθεί.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η κάρτες του πολίτη που όπως είναι γνωστό θα πρέπει να βγάλει όλος ο Ελληνικός λαός σε μερικούς μήνες, βρίσκονται αποθηκευμένες στις εγκαταστάσεις των ΜΑΤ στην Καισαριανή!

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη λοιπόν η κάρτα του πολίτη θα εμπεριέχει ένα σύστημα μικροεπεξεργαστών με ένα πολύ προηγμένο σύστημα με την ονομασία RFID και είδη η ελληνική κυβέρνηση έχει προμηθευτεί με 9.000.000 κομμάτια για όλους τους πολίτες.

Ο κ. Σεραφείμ υποστηρίζει πως όλο αυτό δεν είναι συνομωσιολογία και πως σε λίγο καιρό θα δούμε ότι θα γίνει πράξη, ενώ υποστηρίζει πως το επόμενο στάδιο είναι η εμφύτευση μικροτσίπ επάνω μας με σκοπό να μας κάνουν ρομπότ.
πηγή