NYT: Ο Παπανδρέου συζητούσε να μας βγάλει από το Ευρώ !!! Αποκαλυπτικό δημοσίευμα: “Πως οδηγήθηκε η Ελλάδα στο γκρεμό”

NYT: Ο Παπανδρέου συζητούσε να μας βγάλει από το Ευρώ !!! Αποκαλυπτικό δημοσίευμα: “Πως οδηγήθηκε η Ελλάδα στο γκρεμό”

Σε εκτενές άρθρο της, που περιγράφει το ιστορικό της κρίσης της Ελλάδας, η εφημερίδα New York Times παρουσιάζει και το παρασκήνιο των τελευταίων εξελίξεων που οδήγησαν στο κούρεμα.  Διαβάστε μεταξύ άλλων.

- Πως η αδυναμία των Ευρωπαίων ηγετών να αποφασίσουν γρήγορα προκάλεσε την κατάρρευση της Ελλάδας που απειλεί τώρα όλη την Ευρώπη.

- Ακόμα και η συμφωνία για κούρεμα ως 50% ήρθε αργά και είναι “λίγη”

- Αντί να τονωθεί η ελληνική οικονομία, το πρόγραμμα λιτότητας μετέτρεψε τη ύφεση της  σε ένα σχεδόν κραχ

- Ο Παπανδρέου εξέταζε όλες τις επιλογές, ακόμη και αυτήν της αποχώρησης από το ευρώ (!!!)

- Όταν ο Νταλλάρα είπε σε Παπανδρέου και Βενιζέλο ότι χρειάζεται κούρεμα έπαθαν σοκ

 Πως μεγεθύνθηκε (άνευ λόγου) η κρίση.

Η προειδοποίηση του ΔΝΤ στα μέσα του 2009 ήταν σαφής: Η Ελλάδα μπαίνει σε μια  εκτός ελέγχου περιδίνηση. Οι Έλληνες αξιωματούχοι που διάβασαν το προσχέδιο της συγκεκριμένης  έκθεσης παραπονέθηκαν στο ΔΝΤ, και έτσι τα συμπεράσματά της κουκουλώθηκαν, με την τελική έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα να υποβαθμίζει τους κινδύνους για χρεοκοπία, και τις συνέπειές της για την Ευρώπη. Οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες, υποτίμησαν τους κινδύνους, που εκ των υστέρων είναι ξεκάθαροι. Εδώ και δυο χρόνια, όλοι οι εμπλεκόμενοι αρμόδιοι άφησαν τα προβλήματα της Ελλάδας να βράζουν, αντί να τα λύσουν. Όλες οι προσπάθειες να αποσοβηθεί η κρίση, απέφευγαν να αναφέρουν τα συμπεράσματα του σχεδίου της έκθεσης του ΔΝΤ, ότι δηλαδή η Ελλάδα κινδυνεύει, και θα πρέπει οπωσδήποτε να μειώσει το χρέος της.

Ο βασικός υπέρμαχος της άρνησης ήταν ο Jean Claude Trichet (Τρισέ) της ΕΚΤ, που επέμενε πως δεν επιτρέπεται σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα να πτωχεύσει. Σύμφωνα όμως με πολλούς ειδικούς, αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δραστηριοποιούνταν πιο γρήγορα για την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους, αλλά και του ισπανικού και ιταλικού, η κρίση που πλήττει σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη μπορεί και να είχε ήδη ξεπεραστεί. Ακόμη και η τελευταία συμφωνία για κούρεμα του χρέους κατά 50%, θεωρείται από πολλούς ως πολύ λίγη, και πολύ αργά.

Ο Ολλανδός οικονομολόγος  Bob Traa που έγραψε το προσχέδιο της έκθεσης του ΔΝΤ, επανήλθε λίγο αργότερα με μια «καταδικαστική» ανάλυση, στην οποία κατέληγε πως αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση θα είχε πτωχεύσει προ πολλού. Για μια ακόμη φορά η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε, αλλά τα συμπεράσματα της ανάλυσης αυτή τη φορά δεν τροποποιήθηκαν. Μόνο πρόσφατα άρχισε να δίνεται προσοχή στις πρώτες εκείνες εκθέσεις και αναλύσεις του ΔΝΤ.

Όπως προκύπτει, παρά τις διάφορες προειδοποιήσεις των Ελλήνων, για ομόλογα που λήγουν, και για την απαρέγκλιτη  ανάγκη εκταμίευσης των δόσεων της βοήθειας, η Merkel, οργισμένη για την παραπλάνηση σε σχέση με τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα, προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο αδρανώντας. Οι Έλληνες αξιωματούχοι παραδέχονταν σε ιδιωτικές συζητήσεις ότι η χώρα έχει ξεμείνει από λεφτά, αλλά κανένας δεν ήθελε να το παραδεχτεί δημοσίως.

Ακόμη και η οποιαδήποτε αναφορά στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους, ήταν ταμπού για τους Έλληνες κυβερνητικούς. Όταν ο οικονομολόγος Γ. Βαρουφάκης, που είχε σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, μίλησε δημόσια για μια χρεοκοπία της χώρας, η επίθεση που δέχθηκε ήταν σφοδρή, και το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών τον κατηγόρησε για «προδοτικές» απόψεις.

Από την αρχή, ο Τρισέ και η ΕΚΤ επέμεναν (ιδιωτικώς) στην ελληνική κυβέρνηση, πως αν δεν συμφωνήσει σε μέτρα λιτότητας, η ΕΕ θα σταματήσει την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Αυτή η στάση, αντί να βοηθήσει, έσπειρε τον πανικό στις αγορές.

Από τις αρχές της κρίσης, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Timothy F. Geithner εξωθούσε  τους Ευρωπαίους ομολόγους του να «σκέφτονται μεγάλα». Τους ζήτησε να διαθέσουν ποσά ανάλογα με αυτά που διέθεσαν οι ΗΠΑ το 2008 για να σωθούν οι αμερικανικές τράπεζες ($700 δισ). Οι Ευρωπαίοι πρότειναν €60 δισ. Οι Αμερικάνοι σοκαρίστηκαν όταν άκουσαν το μικρό αυτό ποσό.

Αντί να τονωθεί η ελληνική οικονομία, το πρόγραμμα λιτότητας μετέτρεψε τη ύφεση της  σε ένα σχεδόν κραχ. Το θέμα αυτό συζητήθηκε σε μια μυστική συνάντηση στο Λουξεμβούργο, που όμως διέρρευσε στον τύπο.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έβαλε στο τραπέζι το ζήτημα της αποδοχής από πλευράς της ΕΕ, των απωλειών εξαιτίας της ελληνικής αδυναμίας. Η απάντηση του Trichet ήταν πως έτσι θα κινδύνευε η βιωσιμότητα της ΕΚΤ, η οποία είχε ήδη πάρει στα χέρια της μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατάρρευση της χώρας. Μάλιστα έφυγε από το τραπέζι συγχυσμένος.

Το αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν ακόμη περισσότερες καθυστερήσεις.

Όπως λέει ο οικονομολόγος του Bruegel Institute Guntram Wolff: «Είναι πολύ δύσκολο να πας κόντρα στον πρόεδρο της ΕΚΤ… Πρόκειται  άνθρωπο που έχει την καλύτερη πληροφόρηση από όλους, και που λέει  ότι μια ελληνική αναδιάρθρωση θα σήμαινε το τέλος του κόσμου».

Μέχρι την Άνοιξη, η συνειδητοποίηση ότι η Ελλάδα θα χρειάζονταν μια ακόμη διάσωση, ανάγκασε τον Παπανδρέου να αρχίσει να εξετάζει όλες τις επιλογές, ακόμη και αυτήν της αποχώρησης από το ευρώ (σύμφωνα με τραπεζίτη που συνομιλούσε τότε μαζί του). Το ζήτημα όμως του κουρέματος του χρέους, που ήδη κόντευε να αγγίξει το 180% του ΑΕΠ της χώρας, ήταν ακόμη ταμπού.

Στα τέλη Ιουνίου, ο εκπρόσωπος των τραπεζιτών Dallara, συναντήθηκε στην Αθήνα με τον Έλληνα πρωθυπουργό, και τον νέο υπουργό Οικονομικών Ε. Βενιζέλο. Όπως τους είπε, το χρέος πρέπει να κουρευτεί.Παραδόξως, χρειάστηκε ένα τραπεζίτης, πολύ πιο κοντά στις διαθέσεις της αγοράς, για να πείσει τους πολιτικούς ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους της.

«Έπαθαν σοκ, και εξεπλάγησαν…» θυμάται ο Dallara. «Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν…».

Και για μια ακόμη φορά επενέβη η Γερμανία και πάτησε πόδι. Άλλη μια καθυστέρηση δηλαδή.

Τώρα, με την τελευταία συμφωνία του Οκτωβρίου, και με βάση την οποία οι κάτοχοι ομολόγων θα πρέπει να υποστούν απώλειες, η ΕΕ, η Ελλάδα, αλλά και ο Dallara, επιμένουν πως το κούρεμα θα πρέπει να είναι εθελοντικό για τους πιστωτές. Έτσι, δεν θα χρειαστεί να ενεργοποιηθούν τα credit defaults swaps, τα οποία θα πρόσθεταν κόστος και θα μεγέθυναν την πολυπλοκότητα της διαδικασίας.  Πολλοί όμως ειδικοί, θεωρούν αυτή την άποψη ως μια ακόμη άρνηση. Όπως λέει ο καθηγητής και ειδικός στα κρατικά χρέη Mitu Gulati «πρέπει να υπάρξει καταναγκασμός, για να πετύχει… όποιος δεν το αντιλαμβάνεται ζει στη χώρα των θαυμάτων»!

New York Times

http://www.nytimes.com/2011/11/06/business/global/europes-two-years-of-denials-trapped-greece.html?pagewanted=2&_r=3&seid=auto&smid=tw-nytimes

http://www.antinews.gr/2011/11/06/131944/ 

Ὁ «σύγχρονος ἄνθρωπος»

Νιράκης Ἐµµανουήλ (Πρεσβύτερος)

Κάθε φορὰ ποὺ μιλᾶμε γιὰ τὸν «σύγχρονο ἄνθρωπο» ἀναφερόμαστε μὲ καμάρι στὴν πρόοδο καὶ στὰ ἐπιτεύγματά του. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἔγιναν ἅλματα προόδου σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς. Ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας μέχρι τὶς πιὸ σύνθετες δράσεις τῆς ζωῆς μας τὰ πράγματα ἔγιναν πιὸ εὔκολα καὶ πιὸ ἁπλὰ χάριν στὴν πρόοδο ποὺ ὁ «σύγχρονος ἄνθρωπος» πέτυχε μετὰ ἀπὸ πολυετεῖς προσπάθειες καὶ ἀγῶνες.

Βέβαια λησμονοῦμε –σκόπιμα θὰ ἔλεγα- ὅτι παράλληλα μὲ αὐτά, αὐτὸς ὁ ἴδιος «σύγχρονος ἄνθρωπος» ἔκανε τὶς τελευταῖες δεκαετίες δύο παγκόσμιους πολέμους μὲ ἀναρρίθμητα θύματα, δόμησε τὴν οἰκονομία μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε ὁ πλοῦτος καὶ τὰ ἀγαθὰ νὰ εἶναι στὰ χέρια τῶν λίγων καὶ ἰσχυρῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι νὰ ζοῦν στὴ φτώχεια καὶ τὴν ἐξαθλίωση, ὅπως ἡ Ἀφρικὴ καὶ ἄλλες περιοχὲς τοῦ πλανήτη καὶ ὁλοκλήρωσε τὴν «σύγχρονη» παρέμβασή του στὰ δρώμενα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, φροντίζοντας νὰ καταστρέψει, νὰ μολύνει καὶ νὰ ἀλλοιώσει κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη μὲ τὴν ἀλλόγιστη καὶ ἄπληστη συμπεριφορά του.

Τὸ ἀποτέλεσμα σήμερα, παρὰ τὴν πρόοδο, εἶναι ἕνας κόσμος ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, παραδομένος κυριολεκτικὰ σὲ μιὰ ἀγωνιώδη μέριμνα νὰ διασώσει τὰ κεκτημένα του, δηλαδὴ τὸν πλοῦτο καὶ ὅλα ὅσα κέρδισε εἰς βάρος τῶν πολλῶν. Αὐτὴ «ἐν πολλοῖς» εἶναι καὶ ἡ εἰκόνα τῆς πατρίδας μας τὰ τελευταῖα χρόνια. Παραδομένη στὸ «σύγχρονο ρεῦμα» τῆς παγκοσμιοποίησης, ἀκολουθήσαμε τὸν ἴδιο καταστροφικὸ δρόμο, μὲ ἀποτέλεσμα σήμερα νὰ ζοῦμε τὸ δράμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἠθικοῦ μαρασμοῦ στὸν ὁποῖο περιπέσαμε μὲ δική μας εὐθύνη καὶ ἀνοχή.

Ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ καὶ ἀπ’ τὸ βράδυ ὥς τὸ πρωί, γιὰ ἀνούσιες φροντίδες καὶ ἐνασχολήσεις, κέρδισαν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Φροντίζουμε γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα. Τρέχουμε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ νὰ προλάβουμε –ἄραγε τί; Αὐξήσαμε τὶς ὑποχρεώσεις μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Στρέψαμε καὶ κατευθύναμε τὴν καθημερινότητά μας μόνο στὰ εὔκολα καὶ συμβατικὰ καὶ ἀμελήσαμε κάθε πνευματικὴ διάσταση τῆς ζωῆς μας. Μέσα στὴν παραζάλη μας δὲν ἀκούσαμε οὔτε τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε» (Ματθ. στ΄ 25) Βλέπετε ὁ «σύγχρονος ἄνθρωπος» δὲν ἔχει ἀνάγκη τὶς ἐντολὲς Του ἀφοῦ πνίγεται ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ἐργασιῶν καὶ ὑποχρεώσεων ποὺ ἔχει ἀναλάβει.

Δὲν ἔχω σκοπὸ νὰ κατηγορήσω ἢ νὰ ὑποβαθμίσω οὔτε τὴ μέριμνα, οὔτε τὴ φροντίδα γιὰ τὰ ἀπαραίτητα καὶ ἀναγκαῖα πάνω στὴ γῆ. Μιὰ αἰτία ὅμως ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ σήμερα μαστίζουν τὸ τόπο μας εἶναι ὅτι ἀπολυτοποιήσαμε τὸ σῶμα καὶ τὶς ἀνάγκες του. Ἀγνοοῦμε ὅτι ἀπὸ μόνο του τὸ σῶμα δὲν ὑπάρχει καὶ δὲν ὑφίσταται. Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι ὅπως τὸν δημιούργησε ὁ Θεὸς εἶναι ψυχοσωματικὴ ἑνότητα. Οὔτε ἡ ψυχὴ ἀπὸ μόνη της, οὔτε τὸ σῶμα ἀπὸ μόνο του συγκροτεῖ τὸν ἄνθρωπο. Ἂν ἡ φροντίδα καὶ ἡ μέριμνά μας ἐπικεντρωνόταν πρωτίστως στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ δευτερευόντως στὰ τοῦ σώματος, τότε θὰ ἦταν ἐπαινετὴ καὶ θαυμαστή. Ἀλλὰ ἐμεῖς ἀπομονώσαμε τὸ σῶμα ἀπ’ τὴ ψυχὴ καὶ ἡ μόνη μας ἔννοια καὶ φροντίδα ἦταν πῶς θὰ κάνουμε κάθε τι ποὺ θὰ τοῦ προσφέρει ἄνεση, ἀνάπαυση καὶ ὑλικὰ ἀγαθά. Ρίξαμε τὴν ψυχή μας στὴν στέρηση καὶ τὴν ἀσιτία. Θρέψαμε τὸ σῶμα ἀγνοώντας ὅτι ὑπάρχει κι αὐτὴ μὲ τὶς δικές της ἀνάγκες καὶ ἀπαιτήσεις. Τῆς στερήσαμε τὴ μόνη τροφὴ ποὺ συμβάλλει στὴν πρόοδο καὶ τὴν πνευματικὴ οἰκοδομή. Τὴν ἀποκόψαμε ἀπ’ τὸ Θεό, τὴ μοναδικὴ πηγὴ ζωῆς ποὺ ἔχει ἀνάγκη γιὰ νὰ ζήσει, νὰ ἀνδρωθεῖ καὶ νὰ ὡριμάσει. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι τὸ σῶμα νὰ αὐξάνει καὶ νὰ μεγαλώνει, ἡ ψυχὴ ὅμως νὰ μαραζώνει, νὰ συρρικνώνεται καὶ νὰ ὁδηγεῖται ἀναπόφευκτα σὲ πνευματικὴ ἀσιτία καὶ μαρασμό.

Τὸ δεύτερο χαρακτηριστικό τῆς ἀγωνιώδους μέριμνας καὶ φροντίδας τοῦ «σύγχρονου ἀνθρώπου» εἶναι ὁ προσανατολισμός μας στὸ μέλλον, ἀγνοώντας τὸ παρὸν καὶ τὸ παρελθόν. Πόσες φορὲς ἔχουμε συλλάβει τὸν ἑαυτό μας νὰ κάνει ποικίλα σχέδια γιὰ τὸ μέλλον γεμάτος ἀγωνία γιὰ τὴν πραγματοποίησή τους; Πόσες φορὲς ταλαιπωροῦμε κὰ βασανίζουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ σκέψεις γιὰ τὸ αὔριο ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι ντυμένες μὲ τὸ γήινο καὶ φθαρτὸ μανδύα τοῦ μικρόκοσμου ποὺ ἐμεῖς ἔχουμε φτιάξει σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴν «κοινωνία τοῦ Θεοῦ;» Καὶ ὅταν ἔλθει ἡ μέρα νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ σχέδιά μας, μὲ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι τίποτα ἀπ’ ὅσα σχεδιάσαμε δὲν ἔγιναν, γιατί τελικὰ τίποτα δὲν εἶναι στὸ χέρι μας. Ἄρα μάταια κουραστήκαμε, μάταια βασανιστήκαμε καὶ τώρα ζοῦμε καὶ βιώνουμε τὸ «δρᾶμα» τῆς προσωπικῆς μας ἀποτυχίας.

Ὅμως οἱ πατέρες μας, τὸ παρελθὸν δηλαδὴ ποὺ δὲν φαίνεται νὰ μᾶς πολυαπασχολεῖ, μᾶς ἔχουν δώσει πειστικὴ καὶ ὁριστικὴ ἀπάντηση στὸ θέμα αὐτό. Ὁ ἅγ. Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος λέγει: «ὑπάρχει μέριμνα ἄπρακτος καὶ πρᾶξις ἀμέριμνος». Μπορεῖ δηλαδὴ κανεὶς νὰ ἔχει ὑπερβολικὴ μέριμνα μὲ τὶς σκέψεις, χωρὶς ὅμως νὰ κάνει κάτι σπουδαῖο καὶ οὐσιῶδες ἐνῶ μπορεῖ νὰ ἐργάζεται ὅλη μέρα στὰ σπουδαῖα καὶ σημαντικὰ χωρὶς νὰ διακατέχεται ἀπὸ μέριμνα καὶ φροντίδα. Ἡ λύση τοῦ προβλήματος λοιπὸν βρίσκεται μέσα μας. Ἐμεῖς θὰ δώσουμε τὴν ἀπάντηση καὶ ἄρα τὴν διέξοδο. Λιγότερη μέριμνα γιὰ τὰ ἀνούσια καὶ περισσότερη ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος πειστικὸς καὶ σίγουρος δρόμος γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ «σύγχρονου ἀνθρώπου».

Η Αγία Κιουρά των εξορίστων της Λέρου

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΛΕΡΟΣ 1969. Τόπος εξορίας πολιτικών κρατουμένων, αντιτιθέμενων στην απριλιανή χούντα. Τόπος εξορίας από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος εξορίστηκε σε βραχονησίδα κοντά στη Λέρο.

ΛΕΡΟΣ καλοκαίρι 2000. Τοποθεσίες φορτωμένες μνήμες. Το στρατόπεδο στο Παρθένι, με τα δύο κτίρια για τους εξορίστους και το αρχιφυλακείο. Φέτος ο χώρος πλημμύρισε από κόσμο, στα πλαίσια εκδήλωσης που οργάνωσαν οι τοπικές αρχές προς τιμήν των εξορίστων. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και οι στρατευμένοι νέοι, οι αξιωματικοί τους, ο νομάρχης Δωδεκανήσου, ο δήμαρχος και ο αρχιεπίσκοπος Λέρου, ο οποίος ζήτησε συγγνώμη για λογαριασμό της Εκκλησίας, η οποία ανέχτηκε - αν δεν αποδέχτηκε απολύτως - τους τόπους εξορίας που έστησε η χούντα [(πλην ολίγων). Αυτό προς γνώση και συμμόρφωση - σήμερα βέβαια υπάρχει έντονη αντίσταση των παπάδων στο κατεστημένο, αλλά όταν ένας παπάς ή δεσπότης μιλάει για πολιτικά ζητήματα κατακρίνεται] και βέβαια εκπρόσωποι κομμάτων, με ομιλίες και κατάθεση στεφανιών.

Ασβεστωμένη αγιογραφία που φιλοτέχνησαν εξόριστοι στη Λέρο, στην Αγία Κιουρά Λέρου

Ο χώρος όλος φορτίστηκε από συγκίνηση. Χίλια περίπου μέτρα από το στρατόπεδο βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Κιουράς. Εκεί όπου - όπως είπε ο Θεσσαλονικιός Αντώνης Καραγιάννης - συναντιούνται η παράδοση με τους αγώνες του λαού μας. Εκεί όπου ο «Μυστικός Δείπνος» είναι η τραπεζαρία των εξόριστων και ο «Αϊ-Γιάννης ο Βαφτιστής» είναι ο Χωροφύλακας, ο «Χριστός» είναι ο νεότερος εξόριστος Σταμάτης Κυλάκος. Εκεί όπου οι άγιοι δεν έχουν φωτοστέφανο ["Νεκρός": όχι πάντα, όπως θα δείτε στις φωτο].

«Η Σταύρωση». Αγιογραφία εξορίστων στη Λέρο, στην Αγία Κιουρά Λέρου

Η Αγία Κιουρά αγιογραφήθηκε στα χρόνια '69-'70, από τον Σαλονικιό Αντώνη Καραγιάννη και τους Τάκη Τζανετέα και Κυριάκο Τσακίρη, Σπύρου Μήλα στον διοικητή του στρατοπέδου, Σπυράκη. Ηταν ένας πολύ έξυπνος τρόπος να βγαίνουν από το σύρμα του στρατοπέδου οι εξόριστοι και να επικοινωνούν με τον «έξω κόσμο». Γιατί δεν ήταν μόνο οι τρεις ζωγράφοι που έβγαιναν, αλλά δεκάδες (εναλλάξ, βέβαια) εξόριστοι. Αλλοι για το ταχυδρομείο, άλλοι για το φαγητό, άλλοι για να ποζάρουν, να σοβαντίσουν, να αγοράσουν χρώμα κλπ. μετά από πρόταση του συνεξόριστού τους Με τη μεταπολίτευση, αφ' ότου η Λέρος έπαψε να είναι τόπος εξορίας, κάποιοι φανατικοί της Εκκλησίας έσπευσαν να ασβεστώσουν τις αγιογραφίες, να κρύψουν τις δημιουργίες των τριών εξόριστων ζωγράφων ["Ν": όχι, το έκανε ένας και μόνο καλόγερος, ο π. Δανιήλ Καρτζούνης, που εγκαταστάθηκε εκεί]. Το γεγονός το αντιλήφθηκε χρόνια αργότερα η Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η οργή των αγωνιστών κατά της δικτατορίας, οι οποίοι με μεγάλο αγώνα πέτυχαν την αποκατάσταση των φρέσκο, με χρηματοδότηση του ΥΠΠΟ.
Από τότε, κάθε επέτειο από την πτώση της φασιστικής δικτατορίας, πολλοί επισκέπτες στη Λέρο θαυμάζουν τις ξεχωριστές αγιογραφίες, μοναδικές στα διεθνή, ίσως, εκκλησιαστικά και εικαστικά χρονικά, στην Αγία Κιουρά, την οποία εδώ και χρόνια «αγκάλιασε» η κοινωνία της Λέρου.

Μερικές ακόμη αγιογραφίες από το ναό (από εδώ)

Οι φωτογραφίες είναι της Nina Couletaki.

Κι άλλες (από εδώ)

ΑΓΙΑ- ΚΙΟΥΡΑ ΠΑΡΘΕΝΙ ΛΕΡΟΥ

"Την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμφτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε". Γ. Ρίτσος

Στο βορειότερο άκρο της Λέρου βρίσκεται το Παρθένι, ένα μικρό ψαροχώρι, όπου βρίσκεται το αεροδρόμιο και ο αρχαίος ναός της Αρτέμιδος. Στην περιοχή, την περίοδο της δικτατορίας, λειτουργούσε στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων. Από τον Ιούλιο του 1967 και μέχρι το 1971 "φιλοξενήθηκαν" περίπου 4000 άτομα. Ανάμεσα σ' αυτούς πολλοί επώνυμοι όπως ο Ρίτσος κ.ά.

Κοντά στο στρατόπεδο βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Κιουράς ή Ματρώνας (18ος αιώνας).

Τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, ο Κυριάκος Τσακίρης, ο Αντώνης Καραγιάννης και ο Τάκης Τζανετέας ανέλαβαν την αγιογράφηση του μικρού ναού. Με τη βοήθεια και άλλων κρατουμένων αποθανάτισαν όλα τους τα συναισθήματα στα πρόσωπα των αγίων. Στο πρόσωπο της Παναγίας ζωγράφισαν το πρόσωπο της χαροκαμένης μάνας τους που τους περιμένει, στα μάτια του Χριστού το θυμό για την αδικία που γίνεται εις βάρος τους. Ζωγράφισαν την ελπίδα και τα οράματά τους για ένα καλύτερο μέλλον.

Δυστυχώς αυτές οι υπέροχες τοιχογραφίες σοβατίστηκαν αργότερα, από ένα καλόγερο που έμενε εκεί. Το 2001 ανακυρήχθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέο μνημείο και συντηρήθηκαν και αναδείχθηκαν πάλι οι υπέροχες αυτές τοιχογραφίες.

Όμως εξαιτίας της αδιαφορίας των ανθρώπων, το εκκλησάκι τώρα τελευταία πήρε φωτιά και καταστράφηκαν κάποιες από τις τοιχογραφίες.

Επίλογος του blog μας:

Αυτά σημαίνουν, για μένα, πόσο δεμένη είναι η Ορθοδοξία με τον πολιτισμό, την παράδοση και την ψυχή του λαού μας. Αυτό το βλέπουμε και στην ποίηση του Ρίτσου, του Λειβαδίτη κ.ά., στη μουσική του Θεοδωράκη, του Μαρκόπουλου, του Λεοντή κ.ά. (για να αναφερθώ σε πνευματικούς ανθρώπους από συγκεκριμένο χώρο).

Παπάδες μπορεί να έχουμε και καλούς και κακούς (όπως και αριστερούς έχουμε και έντιμους και υποκριτές). Όμως η Ορθοδοξία υπερβαίνει την αξία των παπάδων, γιατί δεν είναι ούτε θεσμός, ούτε υπηρεσία, ούτε "σύστημα", αλλά η πνευματική παράδοση αυτού του τόπου.

Όπως αναφέρθηκε, η αγία Κιουρά (=κυρά) είναι η αγία Ματρώνα η Χιοπολίτιδα. Ας έχουν τις πρεσβείες της οι τότε κρατούμενοι και εξόριστοι, καθώς και όσοι συνέβαλαν στο υλικό αυτού του post.

Ο Σεβάσμιος π.Τρύφων, Ηγούμενος της Ι. Μονής του Ελεήμονος Σωτήρος στην Νήσο Βασόν στον Κόλπο Πιουτζέτ κοντά στην πόλη Σηάτλ, της Πολιτείας Ουάσιγκτον, ΗΠΑ, μας παρέχει μια ουσιαστική υποστήριξη και μια καθοδήγηση κύρους, για ένα επωφελή πνευματικό βίο στον σημερινό κόσμο.
Τού π. Τρύφωνα, Ηγουμένου τής Ι. Μονής τού Ελεήμονος Σωτήρος τού Σηάτλ

Ο Δυτικός κόσμος έχει εισέλθει σε μια περίοδο παρακμής, ξεφεύγοντας κατά πολύ από τις Χριστιανικές του ρίζες. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να αρνείται την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά των κρατών-μελών της, κυριαρχεί πλέον ένας κόσμος βασισμένος στην εκκοσμίκευση. Αυτό, μαζί με την μαζική εισροή ανθρώπων από Ισλαμικές χώρες σε μια εποχή όπου ο ρυθμός γεννήσεων των ιθαγενών βρίσκεται σε ρεκόρ χαμηλό σημείο όλων των εποχών, απειλή την ίδια την ύπαρξη του Δυτικού πολιτισμού.

Οι αφελείς θέλουν να πιστέψουμε πως ζούμε σε μια εποχή διαφωτισμού, με τα σύνορα να υποχωρούν και τους λαούς να ενώνονται. Αγνοούν την άθλια κατάσταση των Χριστιανών Κοπτών της Αιγύπτου, των οποίων οι ναοί πυρπολούνται σε μεγάλο αριθμό, όπου νεαρές Κόπτισσες γυναίκες απαγάγονται και βιάζονται, και ιερείς, επίσκοποι και οποιοσδήποτε αναγνωρίζεται ως Χριστιανός να είναι εύκολοι στόχοι για επιθέσεις και φόνους. Περιφρονεί την αυξανόμενη δίωξη των Χριστιανών σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή.

Η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας κατασκευάζει Ισλαμικά Κέντρα κοντά σε πανεπιστημιακές κοινότητες σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Και ενώ υποτίθεται πως κάνουν προσπάθειες για «Ισλαμικά δικαιώματα», στην πραγματικότητα επιζητούν την είσοδο νεαρών Δυτικών στο Ισλάμ. Ενώ απαιτούν να επιτρέπεται στους Μουσουλμάνους η ημερήσια πενταπλή προσευχή μέσα στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια, απαγορεύουν στους Εβραίους και τους Χριστιανούς το δικαίωμα να χτίσουν συναγωγές και εκκλησίες σε Μουσουλμανικές χώρες.

Πολιτικές φιγούρες σε ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχουν επιδοθεί στο να αποκαλούν προκατειλημμένους Ισλαμοφόβους τον οποιονδήποτε τολμήσει να ξεστομίσει προειδοποιητικά λόγια, ενώ περιφρονούν τον απερίφραστο διωγμό των Χριστιανών σε ολόκληρο τον Μουσουλμανικό κόσμο. Έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο να δέχονται επίθεση οι Χριστιανοί σε Μουσουλμανικές χώρες και να το προσπερνούν ως πράξη ελάχιστων εξτρεμιστών, και όμως, δεν ακούμε καμμία καταδίκη από Ιμάμηδες για την αυξανόμενη προκατάληψη που βιώνουν οι Χριστιανοί. Αν οι επιθέσεις εναντίον των Χριστιανών απλώς γίνονται από ελάχιστους Ισλαμικούς εξτρεμιστές, γιατί δεν υψώνουν τις συλλογικές φωνές τους οι Ιμάμηδες, επικρίνοντας την βία των ομόθρησκών τους εναντίον των Χριστιανών γειτόνων τους;

Ίσως ήρθε ο καιρός να απαιτήσουμε την ανέγερση εκκλησίας ή συναγωγής σε κάθε Μουσουλμανική χώρα, πριν κατασκευαστούν νέα Μουσουλμανικά τεμένη σε δικές μας πόλεις. Αν η Σαουδική Αραβία θέλει να συνεχίσει να χρηματοδοτεί νέα τεμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες, ίσως θα έπρεπε να απαιτήσουμε το δικαίωμα να χτίζουμε εκκλησίες στην Σαουδική Αραβία.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως το Ισλάμ δεν μπορεί να διαχωρισθεί από την πολιτική. Ο νόμος της Σαρία – ο οποίος συγκροτεί το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ισλαμικής διδασκαλίας – είναι ασύμβατος με την Δημοκρατία. Η «Αραβική Άνοιξη» (στμ: επαναστατικό κύμα διαμαρτυριών του Αραβικού κόσμου που ξεκίνησε την 18/12/2010) το αποδεικνύει αυτό το γεγονός, με την Ισλαμική απροθυμία να επιτρέπεται στους Χριστιανούς Κόπτες η ελευθερία να εκδηλώνουν την πίστη τους ανοιχτά. Δεν είναι υπερβολή, το να συγκρίνεται το Ισλάμ με τον Φασισμό. Μην ξεχνάτε πως το Αφγανιστάν ήταν κάποτε Βουδιστικό έθνος, και η Τουρκία και το Σουδάν ήταν Χριστιανικά έθνη. Το Ισλάμ δεν αφήνει χώρο για οποιοδήποτε άλλη θρησκεία πλην του Ισλάμ. Η Δυτική κοσμική θεώρηση της θρησκείας δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στην ανάπτυξη μιας πίστεως που είναι ταυτόχρονα πολιτική ιδεολογία και θρησκεία. Ούτε μπορούμε εμείς ως Χριστιανοί να αρνηθούμε να μοιρασθούμε την πίστη μας, με το να είμαστε επαναπαυμένοι. Το ιερατικό λειτούργημα δεν είναι το χάϊδεμα αυτιών, αλλά το πλησίασμα ψυχών για να αφυπνισθούν προς την αλήθεια.

Ο κατήφορος του Χριστιανισμού πρέπει να αντιστραφεί, και ο μόνος τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό είναι αν εκείνοι που συνεχίζουν να είναι ενεργοί Χριστιανοί γίνουν ιεραπόστολοι και να δίνουν μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό. Οι Μουσουλμάνοι μετανάστες που έχουν μετακομίσει στην χώρα αυτή δεν πρέπει να παραγκωνισθούν, ή να τους ζητηθεί να εγκαταλείψουν τις ακτές μας. Τους αξίζει όμως η ευκαιρία να ακούσουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Η Μουσουλμανική κατανόηση του Χριστιανισμού έχει μαγαρισθεί από τις ψεύτικες διδασκαλίες μεταμφιεσμένες ως Χριστιανικές. Αυτή η ψευδής εικόνα του Χριστιανισμού, σε συνδυασμό με το κλίμα παρακμής που έχει αγκαλιάσει ο εκκοσμικευμένος Δυτικός κόσμος, δεν προσφέρει το παραμικρό στον ακόλουθο του Ισλάμ. Μόνο μια αγαπητική μαρτυρία της αλήθειας πως εν Χριστώ έχουμε μια απ’ ευθείας σχέση με έναν προσωπικό Θεό που μας αγαπά και μας προσφέρει κάτι που αλλάζει την ζωή μας και είναι αιώνιο, και έχει την έλξη που θα προσελκύσει τους Μουσουλμάνους στον Χριστό.
Με αγάπη εν Χριστώ

Abdu ’l Masih – Ο δούλος του Χριστού

Γύρω στα 390 μ.Χ. ζούσε στα Σίγγαρα της Μεσοποταμίας ένας μικρός Εβραίος πού τον έλεγαν Ασέρ. Ο Ασέρ ήταν μόλις έντεκα χρονών και ο πατέρας του, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, του είχε αναθέσει να φροντίζει τις αγελάδες του.
Στον μικρό Ασέρ άρεσε πολύ αύτη η απασχόληση, όχι μόνο γιατί περπατούσε μέσα στην έξοχη, αλλά γιατί εκεί πού πήγαινε να ποτίσει τα ζώα συναντούσε κι άλλα παιδιά. Ήταν παιδιά Χριστιανών πού είχαν δημιουργήσει μεταξύ τους μια πολύ όμορφη παρέα. Έκαναν προσευχή, έτρωγαν το πρωινό τους κι ύστερα άρχιζαν να διηγούνται ιστορίες αγίων μαρτύρων. Ο Ασέρ άκουγε από μακριά αυτές τις τόσο εντυπωσιακές ιστορίες και η ψυχή του γέμιζε από θαυμασμό για τους Χριστιανούς. Αλήθεια πόσο θα ήθελε να πάει κοντά στα παιδιά αυτά και να μάθει περισσότερα για την πίστη τους!
Θέλω να με πάρετε στην παρέα σας!
Πράγματι μια μέρα πλησίασε τα παιδιά και με απλότητα τους είπε:
- Να καθίσω κι εγώ να φάω μαζί σας; Θέλω να με πάρετε στην παρέα σας!
- Πώς σε λένε; τον ρώτησαν.
- Ασέρ.
- Ασέρ, εδώ προσευχόμαστε, τρώμε και συζητούμε αυτά πού ακούμε στην Εκκλησία.
Πώς μπορείς εσύ πού δεν είσαι Χριστιανός να καθίσεις μαζί μας;
- Και τί πρέπει να κάνω για να γίνω Χριστιανός; ρώτησε με ενδιαφέρον το μικρό Εβραιόπουλο.
- Να πιστέψεις στον Χριστό και να βαπτισθείς, απάντησαν τα μεγαλύτερα παιδιά και άρχισαν να του εξηγούν τί είναι το άγιο Βάπτισμα.
Ο Ασέρ τους άκουσε με προσοχή κι όταν τελείωσαν τους είπε αποφασιστικά:
- Πιστεύω στον Χριστό, να και το νερό, γιατί δεν με βαπτίζετε;
Τα παιδιά του εξήγησαν ότι έπρεπε να έλθει ιερέας για να τον βαπτίσει. Εκείνος όμως επέμενε. Δεν ήθελε να περιμένει, γιατί μπορεί στο μεταξύ να το μάθαινε ο πατέρας του και τότε αλλοίμονό του… Ποτέ δεν θα τον άφηνε να γίνει Χριστιανός!
«Βαπτίζεται ο δούλος του Χριστού…»
Αφού λοιπόν δεν υπήρχε άλλη λύση, τα παιδιά τον οδήγησαν σε μια πηγή και εκεί τον έβαλαν μέσα στο νερό τρεις φορές λέγοντας: «Βαπτίζεται ο Αμπντούλ Μασίχ (Abdu ’l Masih στα αραβικά σημαίνει “δούλος του Χριστού”, δηλαδή Χριστόδουλος) στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Κι εσύ, Χριστέ ο Θεός μας, συμπλήρωσε στο νερό αυτό όλα τα λόγια πού λένε οι ιερείς όταν βαπτίζουν και κάνε ο δούλος Σου να βαπτισθεί όπως πρέπει».
Όταν τελείωσαν, τον συνόδευσαν με πανηγυρική πομπή και τον πήραν μαζί τους για να καθίσουν στο πρώτο κοινό γεύμα. Πόσο χαρούμενος ήταν ο νεοφώτιστος Χριστιανός! Το πρόσωπο του έλαμπε. Ένα από τα παιδιά του έκανε δώρο ένα χρυσό κόσμημα και όλοι του ευχήθηκαν να μείνει πιστός στην ομολογία του. Λίγες μέρες αργότερα συνέβη να περνά από την περιοχή ένας ορθόδοξος επίσκοπος και ο Αμπντούλ Μασίχ του ζήτησε να ολοκληρώσει το βάπτισμα πού είχε λάβει.
Ο Αμπντούλ Μασίχ τα είπε όλα αυτά στη μητέρα του κι εκείνη τρομαγμένη τον παρακάλεσε να κρυφτεί. Πράγματι κάθε μέρα έφευγε πρωί-πρωί για να πάει στα ζώα και επέστρεφε αργά, ώστε να αποφεύγει τη συνάντηση με τον πατέρα του. Έτσι πέρασε ένας μήνας περίπου.
Η ώρα της ομολογίας
Κάποια μέρα όμως ό πατέρας θέλησε να κάνει ένα επίσημο δείπνο με όλα τα μέλη της οικογενείας. Κανείς δεν έπρεπε να λείπει!
Έτσι ήλθε κι ο Αμπντούλ Μασίχ. Μόλις τον είδε ο πατέρας του, αμέσως πρόσεξε το χρυσό κόσμημα:
- Τί σημαίνει αυτό; Δούλος είσαι και σου φόρεσαν τέτοιο πράγμα; είπε γεμάτος υποψίες.
- Ναι, έγινα δούλος του Χριστού, απάντησε άφοβα το παιδί.
Ο σκληρός πατέρας εξοργισμένος όρμησε πάνω του κι άρχισε να τον κτυπάει αλύπητα. Έγινε ολόκληρη αναστάτωση. Όσοι ήταν παρόντες μπήκαν στη μέση να τους χωρίσουν. Αφού κατάφεραν με δυσκολία να ηρεμήσουν τον πατέρα, κάλεσαν το παιδί να καθίσει μαζί τους. Τότε ο Αμπντούλ Μασίχ έδωσε νέα θαρραλέα ομολογία:
- Είμαι Χριστιανός και δεν επιτρέπεται Εβραίοι και Χριστιανοί να τρώνε μαζί!
Ο πατέρας δεν μπορούσε πλέον να συγκρατηθεί. Άρπαξε ένα μαχαίρι κι αφηνιασμένος σαν άγριο θηρίο άρχισε να κυνηγά τον γιο του. Το μικρό παιδί έτρεχε μέσα στα χωράφια μέχρι πού έφτασε στην πηγή πού είχε βαπτισθεί. Εκεί γονάτισε και δέχθηκε το θανατηφόρο πλήγμα από τον ίδιο τον πατέρα του. Αυτό το παιδί, πού αγαπούσε τόσο πολύ να ακούει τις ιστορίες των μαρτύρων, τώρα αξιώθηκε το ίδιο να μαρτυρήσει για την πίστη του Χριστού και να γράψει τη δική του ιστορία… Μια ιστορία αξιοθαύμαστη για ένα παιδί μόλις έντεκα χρονών… Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του κάθε χρόνο στις 27 Ιουνίου(1).
1. Η ιστορία του μαρτυρίου του σώζεται στα συριακά χειρόγραφα του Βρετανικού Μουσείου (κωδ. British Museum addit 12174). Βλ. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό ιερομόναχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τόμ. 10ος: Ιούνιος, έκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 2008, σελ. 318-319.
Από την επιφυλλίδα «Όταν οι Άγιοι ήταν παιδιά»
Από το περιοδικό «Προς τη Νίκη», τεύχος 736, Ιούνιος 2011

Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό.

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

- Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.
- Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;
- Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινήται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!

Και οι τροφές τους, φαίνεται, δεν έχουν τα απαραίτητα συστατικά, ασβέστιο κ.λπ., οπότε τα δόντια τους καταστρέφονται τελείως. Και βλέπεις Βεδουίνους να έχουν μόνον ένα δόντι και να χαίρωνται σαν να είναι το δόντι μαργαριταρένιο. Και άλλος του λείπει ένα δόντι και αισθάνεται μειονεκτικά. Με όλα αυτά που ακούτε, να κινήσθε συνέχεια στην δοξολογία να δοξάζετε μέρα-νύχτα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.
Μου έλεγε κάποιος επίσκοπος ότι σε έναν ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια «δόξα σοι ο Θεός».

Αρχίζει ο διάκος : «Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γεργεσηνών, «δόξα σοι ο θεός» λέει εκείνος, «υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ο Θεός» «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ο Θεός » «και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων …εις την θάλασσαν», «δόξα σοι ο Θεός». «Κατάλαβα, μου είπε ύστερα ο επίσκοπος ,ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος που έλεγε «δόξα σοι ο Θεός» γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα» . Και εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», μέχρι να ορμήσει η αγέλη στην θάλασσα .
Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει

ΠΑΙΣΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

Η ιστορία ενός μολυβιού

 

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάς να γράφεις και να χρησιμοποιείς την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης

Read more: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/

Θαρραλέα δήλωση τοῦ Π. Καμμένου: Ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό!

 

Συγκεκριμένα λέει: «Θὰ πρέπει νὰ χωρίσει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι. Διότι κάποιοι θὰ μείνουν ὡς «politically correct» (=πολιτικὰ ὀρθοὶ) προκειμένου νὰ τοὺς χαιρετοῦνε εἴτε στὶς Βρυξέλλες, εἴτε στὶς Μασωνικὲς Στοὲς ποῦ συχνάζουν τὶς νύχτες καὶ στὴ λέσχη Bilderberg καὶ οἱ ὑπόλοιποι ποῦ ἔχουμε ἄλλες ἀρχὲς»

«Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι κάτι πολύ πιὸ σημαντικό ἀπὸ ὅ,τι ἡ ὑποταγὴ καὶ ὁ συμβιβασμός!»

Χριστόδουλος. Ο μεγάλος απών.

“Oσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πρόκειται για αναπόφευκτη κατάσταση. Αναπόφευκτες όμως είναι πολλές συμφορές. Αυτό δεν μας υποχρεώνει να μεταβληθούμε σε χειροκροτητές των συμφορών• το αντίθετο, μας υποχρεώνει να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού.
Ένα δεύτερο επιχείρημα, είναι ότι η παγκοσμιοποίηση θα διευκολύνει απίστευτα την οικονομική ανάπτυξη, την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς. Aυτό το επιχείρημα, ο διευθυντής της Εταιρίας Kissinger το χαρακτηρίζει καρότο που θα οδηγήσει τα έθνη στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι το προϊόν μιας παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά, όλοι οι Ευρωπαίοι, κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας.
Επί πλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: η παγκοσμιοποίηση θα ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϋλανδό εργάτη που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή μήπως θα είναι αποτελεσματικώτερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με του Ταϋλανδού;”

Τα παραπάνω που είναι επίκαιρα και προφητικά για οτι συμβαίνει σήμερα, είχε πεί ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Χριστόδουλος σε ομιλία του το 1999 με τίτλο “Παγκοσμιοποίηση κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων.Το μέλλον του κράτους και της εθνικής ταυτότητος σε μια παγκόσμια οικονομία».
Εντονα αισθητή η απουσία του μεγάλου Ιεράρχη σήμερα, ο οποίος θα μπορούσε να αναλάβει τον ρόλο του ελλείποντος μεγάλου λαϊκού ηγέτη που θα ένωνε το λαό και θα οδηγούσε τη χώρα στην σωτηρία και στην πρόοδο.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της εν λόγω ομιλίας.

«Παγκοσμιοποίηση κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων. Το μέλλον του κράτους και της εθνικής ταυτότητος σε μια παγκόσμια οικονομία»
Επιτρέψτε μου εν πρώτοις να καλωσορίσω όλους τους συνέδρους, και να εκφράσω τη χαρά μου διότι η Συνάντηση των Αθηνών συγκεντρώνει και εφέτος τόσον διακεκριμένους συνομιλητές.
Επιτρέψτε μου επίσης, να διατυπώσω μόνον μερικές νύξεις επάνω στο καίριο θέμα μας, με τον κίνδυνο να φανώ αφοριστικός μάλλον παρά τεκμηριωμένος, διότι ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να αναπτύξω όσα θα έκρινα αναγκαία.
Διερωτώμαι, κατ’ αρχήν, εάν ο όρος είναι ορθός, εάν πρόκειται πράγματι για παγκοσμιοποίηση. Δεν έχουμε μια νέα κατάσταση, όπου κάθε λαός εισφέρει την πολιτισμική, τεχνογνωσική και οικονομική περιουσία του για τη διαμόρφωση μιας νέας, μιας υπερεθνικής παγκόσμιας κοινότητας. Αντίθετα, έχουμε την εξαγωγή ενός μοντέλου, την επιβολή σε όλα τα έθνη του μοντέλου που έχει μία μόνον χώρα. Όποιος λοιπόν δεν θέλει να παίζει με τις λέξεις και την πραγματικότητα που αυτές εκφράζουν, θα μιλούσε για εξαμερικανισμό των εθνών μάλλον, παρά για παγκοσμιοποίηση – έστω κι αν δεν είναι εξ ορισμού αντίθετος με τον εξαμερικανισμό.
Σ΄ ένα ανάλογο με το δικό μας debate που διοργάνωσε το αναμφισβήτητου κύρους περιοδικό «Foreign Policy», όργανο του Carnegie Endowment for International Peace, συμμετείχε και ο David Rothkopf, διευθυντής της εταιρείας πολιτικού management του Henry Kissinger, ο οποίος δήλωσε κατηγορηματικά ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από «επιβολή του αμερικανικού μοντέλου». Υπογράμμισε με ευθύτητα ότι συμφέρον των ΗΠΑ είναι να καταργηθούν όλες οι εθνικές διακρίσεις, όλες οι εθνικές κληρονομιές και οι εθνικές γλώσσες. Τόνισε δε ότι στην πραγματικότητα, «τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών εγγυώνται ότι αν ο κόσμος προχωρήσει σε μια κοινή γλώσσα αυτή θα είναι η αγγλική• ότι αν ο κόσμος προχωρήσει προς κοινό σύστημα επικοινωνιών, ασφάλειας και ποιοτικών διακρίσεων αυτό θα είναι αμερικανικό• ότι αν ο κόσμος αποκτήσει κοινή τηλεόραση, ραδιοφωνία και μουσική, ο προγραμματισμός θα είναι αμερικανικός• κι αν αναπτυχθούν κοινές αξίες, θάναι αξίες που θα κάνουν τον Αμερικανό να νοιώθει άνετα». Γι αυτό ακριβώς, ο διευθυντής της Εταιρείας Kissinger απέφυγε τη χρήση του όρου παγκοσμιοποίηση και πρόκρινε τον όρο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός.
Στο ίδιο αυτό debate μετείχε ο πολύ καλά γνωστός σε όλους μας Jacques Attali, ο οποίος ανήσυχος προειδοποίησε ότι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση οδηγεί στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και κρατών, και την αντικατάσταση τους «από πεινασμένες μη-κρατικές οντότητες (πολυεθνικές, μαφία, καρτέλ ναρκωτικών, εμπόρων πυρηνικών κ.ά.), που θα επιβάλλουν τις αξίες που τις συμφέρει. Και το κείμενό του καταλήγει με μιαν έκκληση προς όλους μας: « Η σωτηρία του πολιτισμού είναι στα χέρια μας ».
Σας ομολογώ ότι το θέμα μας με απασχολεί συνεχώς εδώ και χρόνια. Ωστόσο, αυτά τα δυό κείμενα κράτησαν ιδιαίτερα την προσοχή μου. Το ένα γιατί θέτει το ζήτημα ωμότατα και χωρίς ασάφειες : πέρα από τις όποιες οικονομικές και τεχνολογικές υψιπετείς αναλύσεις, στην πραγματικότητα μιλάμε για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το άλλο, γιατί γραμμένο από στραμμένον προς το μέλλον διαμορφωτή πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προειδοποιεί με χαρακτηριστική ενάργεια γι αυτό που η αμερικανική πολιτική ηγεσία δεν φαίνεται να κατανοεί: ότι η παγκοσμιοποίηση θα καταστρέψει τις εθνικές ταυτότητες , τις γλώσσες και παραδόσεις, όχι όμως για να δώσει τα ινία του κόσμου στην αφελέστατη (ίσως) πολιτική ηγεσία της Ουάσιγκτων, αλλά για να τα δώσει στα χέρια των αοράτων νονών του παγκοσμίου εγκλήματος, στα χέρια των πανίσχυρων εκείνων που θησαυρίζουν από την βιολογική και ηθική εξόντωση του ανθρώπου.
Ποιός, αλήθεια, από εμάς εδώ αδυνατεί να κατανοήσει στα χέρια τίνων θα περάσει ο απόλυτος έλεγχος των media; Μήπως στα χέρια δύο τριών Αμερικανών επιχειρηματιών; Θάταν απιστεύτως ρομαντική μια τέτοια υπόθεση. Σε ποιόν θα περάσει ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Στα χέρια πέντε δέκα χορηγών των κομμάτων; Αγγίζει τα όρια του γελοίου η ερώτηση. Ποιοί λοιπόν θα είναι αυτοί που θα ελέγχουν την πολιτιστική μας ζωή; Κάποιοι πλούσιοι τραπεζίτες μήπως; Ας μη τολμήσουμε να απαντήσουμε.
Θα πρέπει όμως να δείξω το νόμισμα και από την άλλη μεριά: υπό τους όρους αυτούς, όσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πρόκειται για αναπόφευκτη κατάσταση. Αναπόφευκτες όμως είναι πολλές συμφορές. Αυτό δεν μας υποχρεώνει να μεταβληθούμε σε χειροκροτητές των συμφορών• το αντίθετο, μας υποχρεώνει να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού.
Ένα δεύτερο επιχείρημα, είναι ότι η παγκοσμιοποίηση θα διευκολύνει απίστευτα την οικονομική ανάπτυξη, την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς. Aυτό το επιχείρημα, ο διευθυντής της Εταιρίας Kissinger το χαρακτηρίζει καρότο που θα οδηγήσει τα έθνη στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι το προϊόν μιας παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά, όλοι οι Ευρωπαίοι, κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας.
Επί πλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: η παγκοσμιοποίηση θα ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϋλανδό εργάτη που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή μήπως θα είναι αποτελεσματικώτερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με του Ταϋλανδού;
Τελειώνοντας, θα ήθελα να επιστρέψω στην έκκληση του Ατταλί. Μπορούμε, αλήθεια, να εμποδίσουμε την καταβύθιση του πολιτισμού μας στην άβυσσο μιας πανίσχυρης παγκοσμιοποίησης, χωρίς να δούμε ποιό στοιχείο του πολιτισμού μας γέννησε την απειλή αυτής της αβύσσου; Στην εκκλησιαστική γλώσσα, θα λέγαμε: μπορούμε να σωθούμε αν δεν μετανοήσουμε;
Και μη με ρωτήσετε για ποιό πράγμα θα πρέπει να μετανοήσουμε. Ελπίζω ότι όλοι θα έχουμε σε κάποιες ώρες μας αναρωτηθεί, που πηγαίνει ένας πολιτισμός όταν αναγορεύει την οικονομική ανάπτυξη σε αυτοσκοπό, δίνοντάς της το δικαίωμα να γίνεται βωμός του Μολώχ. Όλοι θα έχουμε αναρωτηθεί πως μπορεί να ονομάζεται αναπτυξιακή μια οικονομία που δεν υπολογίζει στο κόστος της την καταστροφή του πλανήτη και του ανθρώπου, δηλαδή του περιβάλλοντος και του πολιτισμού.
Εύχομαι η Συνάντησή σας να έχει ανοικτούς ορίζοντες, και να κοιτάξει το ζήτημα με τρόπο που θα είναι αληθινά χρήσιμος στην κοινωνία.

Ελαιουργείο Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας

Εδώ και χιλιετίες, το κατ' εξοχήν δέντρο του μεσογειακού χώρου, η ελιά, συνυπάρχει με τους λαούς της Μεσογείου, έχει συνδεθεί με την καθημερινότητα και τις συνήθειές τους και, έχοντας ξεπεράσει τα όρια του τοπίου, έχει αφήσει τα ίχνη της σε όλους τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στα παράλια της.

Ελιά, ένα δώρο της φύσης, μια λέξη-κλειδί για την κατανόηση της εξέλιξης πολλών περιοχών αλλά και μια πρόκληση για να ταξιδέψεις ακολουθώντας τους δρόμους και την πλούσια ιστορία της γύρω από τη Μεσόγειο, τη Μεσόγειο της Ελιάς.

H φυσιογνωμία των λαών και των κοινωνιών πλάθεται, εκτός των άλλων, και μέσα από τον διάλογό τους με τον φυσικό χώρο που τους περιβάλλει.

Λέει η ελιά στον αφέντη της:

"Φρόντισε με να σε θρέψω. Πότισε με να σε πλουτίσω"....

Για τους Έλληνες και τους άλλους μεσογειακούς λαούς, αν θα έπρεπε να κατονομάσουμε ένα χαρακτηριστικό της οικείας σ' αυτούς φύσης, ένα καρποφόρο δένδρο που επέδρασε όχι μόνο στην κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, αλλά και στο πεδίο της λατρευτικής τους πρακτικής, των δοξασιών και των εθίμων, την πρώτη θέση κατέχει αναμφισβήτητα, η ελιά.

πηγή

Αν τον Ακούγαμε, θα στέλναμε τέτοια ζώα στην βουλή; ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ !

olympia

Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΙΣ ΑΛΛΟΘΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ.

ΠΑΤΗΡ ΠΑΪΣΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ {Φιλώτα} ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Σκηνοθέτης στο στήσιμο του παγκοσμίου αυτού δράματος, πού ορίζει τα σενάρια, δίνει τούς ρόλους, μεθοδεύει τις ενέργειες και ενορχηστρώνει τις ανακατατάξεις, είναι ό διεθνής Σιωνισμός. Τούς ρόλους αναμφισβήτητα υποδύονται άλλοι. Πρωταγωνιστούν και εδώ, ως "ηθοποιοί"- μασκαράδες, οι ισχυροί της γης. Αυτός όμως πού κινεί τα νήματα διαπλεκόμενος με τις μεγάλες δυνάμεις, τις ποικίλες ομάδες και οργανώσεις της "Νέας Εποχής", για να επιτύχει το
προσδοκώμενο, την παγκόσμια πολιτικοοικονομική και θρησκευτική καταδυνάστευση, είναι ό ίδιος πού σταύρωσε τον Χριστό! Συνειδητοποιούμε άραγε ότι υπάρχει και αύτη η οπτική γωνία, υπό την όποια κυρίως θα πρέπει να δούμε όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, πρώτα οικονομικά σε σχέση με την ΕΕ και το ΔΝΤ, και στην συνέχεια σε θέματα Εθνικής πολιτικής;
Πίσω δηλαδή από την οικονομική κρίση ή μάλλον με το άλλοθι της πτώχευσης, χτύπησαν την Ελλάδα στην πνευματική της καρδιά. Μα! -θα πείτε- όλος ό κόσμος μαστίζεται από την οικονομική κρίση, σενάρια συνομοσιολογίας θα συζητούμε; Είναι πλέον χιλιοειπωμένο αυτό πού ό Χένρυ Κίσσινγκερ, ως ύπο εξωτερικών των Η.Π.Α, δήλωσε ανοιχτά το Σεπτέμβριο τοϋ 1994: «Ό Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε Ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα ιστορικά και πνευματικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει...». Αλλως τε το βλέπουμε στην πράξη με αυτά πού συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Πρέπει να είμαστε τελείως ανόητοι, για να μη καταλαβαίνουμε πού μάς πηγαίνουν

Για την Ελλάδα όμως το παιχνίδι παίχτηκε λίγο διαφορετικά. Δεν χρειάστηκαν τα όπλα, διότι χάσαμε με την πολιτική και την νοοτροπία μας τις τελευταίες δεκαετίες ότι δεν χάσαμε στο παρελθόν με τούς πολέμους. Είναι αυτονόητο πώς μια ένοπλη επέμβαση από τούς ιμπεριαλιστές σήμερα στην Ελλάδα της Ενωμένης Ευρώπης σαφώς θα ήταν αδικαιολόγητη και βέβαια θα παραβίαζε το δίκαιο πού διέπει την σχέση των χωρών-μελών της. Προκειμένου λοιπόν να επιτύχουν τον καταχθόνιο σκοπό τους, αποφεύγοντας όμως το σκάνδαλο πού θα τούς εξέθετε, έπρεπε να εφαρμόσουν ένα άλλο είδος πολέμου, τον οικονομικό πόλεμο. Προς τούτο τί διαβουλεύθηκαν; Αποφάσισαν να μάς χειραγωγήσουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έπρεπε όμως να παρουσιάσουν τον εχθρό ως φίλο πού προσφέρει δώρα και ασφαλώς να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, για να εισάγουν το "δώρο". Επομένως, τούς χρειαζόταν και εδώ ο οδοστρωτήρας της Παγκοσμιοποίησης. Έτσι, αφού ετοίμασαν το έδαφος και στην Ελλάδα, στα πλαίσια της ισοπέδωσης των Εθνικών Οικονομιών, πού θέλουν να υποτάξουν στον "μεγάλο αδελφό", έπειτα με το άρμα των συμβάσεων έσυραν πρώτα μέσα στην Ελλάδα, άτι όλη την Ευρώπη, το «άλογο» του ΔΝΤ, για να πολεμηθούμε πλέον εκ των έσω και σε θέματα εθνικής πολιτικής. Αυτός ήταν ό στόχος τους. Διότι δεν είναι δυνατό να δεσμεύεσαι σε θέματα οικονομικής πολιτικής και να μένεις ελεύθερος στις επιλογές σου σε ζητήματα εθνικής πολιτικής. Αυτά πηγαίνουν πακέτο! Το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος να δεχτούμε το άλογο δώρο τοϋ εβραϊκού, στην πραγματικότητα, αυτού ταμείου - , αυτό την δουλειά του έκανε- αλλά το ότι, ενώ αναντίρρητα υπήρχαν και διαφορετικές λύσεις, οι εναλλακτικές επιλογές, δεν θέλησαν οι πατροναρισμένοι πολιτικοί μας να τις αποδεχθούν, όταν ομολογουμένως τούς έγιναν προτάσεις από Ρωσία και Κίνα.
Χρειάζεται να εξηγήσουμε με ποιό τρόπο ολάκαιρη η οικουμένη πέρασε στην ομηρία των κεφαλαιοκρατών και ειδικά των τραπεζιτών; Γνωρίζουμε τί συνέβη και παρέδωσε το αμερικανικό Κογκρέσο -από τον προηγούμενο ακόμη αιώνα- την οικονομία στους τραπεζίτες ακυρώνοντας την αρμοδιότητα του να εκδίδει το αμερικανικό νόμισμα και να το καθορίζει την αξία του, μολονότι ήταν κατοχυρωμένη συνταγματικά; Αν είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με το πώς ιδρύθηκε η Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, τί παιχνίδι στήθηκε με το νόμο τοϋ 1913 στην Αμερική και τί ρόλο έπαιξαν
Είναι πλέον κοινή διαπίστωση, για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα διαθέτοντας πνευματικό αισθητήριο ότι στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης υπάρχει μια στρατηγική άλωσης της εθνικής ίδιοπροσωπίας των λαών, για να διαμορφωθεί προγραμματισμένα και ολοκληρωτικά μια πλανητική συνείδηση για όλη την ανθρωπότητα. Τούτο, διότι το να κρατά κάθε λαός την πνευματική και την πολιτισμική του κληρονομιά είναι σοβαρό εμπόδιο στην "Νέα τάξη πραγμάτων", προκειμένου να επιτευχθεί παγκόσμια πολιτική, οικονομική και θρησκευτική διακυβέρνηση. Συνεπώς, αποβαίνει στόχος της "Νέας Εποχής" να πέσουν τα κάστρα πού διαφυλάσσουν την πολιτισμική ταυτότητα των εθνών.
Με αυτή την θεώρηση και συνάμα με την επίγνωση της αποικιοκρατικής νοοτροπίας και της σκοπιμότητας των μεγάλων δυνάμεων, πού κατευθύνονται βέβαια από τον Διεθνή Σιωνισμό και την «Νέα Εποχή», εξηγούνται πολλά από τα γεγονότα πού συμβαίνουν στις μέρες μας στο πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό πεδίο, καθώς και σε επίπεδο κρατών. Οπωσδήποτε, οι άνθρωποι στην εποχή μας, με τα μέσα πλέον πού υπάρχουν, ενημερώνονται πληθωρικά για τα δρώμενα παγκοσμίως. Πόσο όμως αντιλαμβάνονται με σαφήνεια τις προθέσεις και την σκοπιμότητα εκείνων πού ορίζουν ανθρώπινα τις τύχες των λαών; Οι περισσότεροι, μάλλον, απλώς και απαθώς παρακολουθούν τα ειδησεογραφικά δελτία, ικανοποιώντας κυρίως την περιέργεια τους και σκοτώνοντας την ώρα τους, χειραγωγούμενοι μάλιστα από την δημαγωγία των καναλιών πού μάς θέλουν κατευθυνόμενους, χωρίς να ενδιαφέρονται να αναλάβουν ρόλο ενάντια στο κακό έμπρακτα. Ακόμη και το Χριστεπώνυμο πλήρωμα είναι μουδιασμένο, δεν έχει αφυπνισθεί, ούτε και έχει το σφρίγος να παλέψει. Μάς έχουν ναρκώσει! Οι λέοντες έγιναν γατάκια, πού χασμουριούνται στην πολυθρόνα. Γι' αυτό, κυρίως, δεν έχουν οι Έλληνες εμπιστοσύνη στην πολιτική και πνευματική ηγεσία. Νιώθουν προδομένοι, με έντονη αίσθηση πικρίας και απογοήτευσης. Δεν υπάρχει πια στις ψυχές πνεύμα ζέον, αίσθημα θυσίας και αυταπάρνησης. Δίχως άλλο, τα ΜΜΕ παραπληροφορούν συστηματικά τον κόσμο αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και δεν αφήνουν περιθώρια στον σύγχρονο άνθρωπο ούτε καν να σκεφτεί. Είναι συνταρακτική ή ομολογία του άρχισυντάκτου κ. Τζον Σουίντον των «NEW YORK TIMES"Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής τον Μαμωνά και να πουλάει την πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο... Είμαστε υποτελείς, όργανα των πλουσίων πού βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες". Υπάρχει όμως και ή ευθύνη πού αναλογεί στον καθένα μας, να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε, κυρίως όμως να μπούμε στον αγώνα.

Πάντως ή εφαρμογή τοϋ σχεδίου της παγκόσμιας αυτής σιωνιστικής κυβερνητικής αρχής, πού προωθείται και αναπτύσσεται στα πλαίσια της «Νέας Εποχής», σκοντάφτει πρακτικά στην δυναμική αντίσταση πού προβάλλει ή Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλη την οικουμένη. Είναι ολοφάνερο ότι το μεγάλο τους πρόβλημα και εμπόδιο στα σχέδια τους είναι ό Ορθόδοξος κόσμος. Ιδιαίτερα δε η ελληνορθόδοξη Παράδοση, πού ξεπετάχθηκε στην πατρίδα μας ως ή ακατάλυτη φύτρα από την θεσμική συμπόρευση Κράτους και Εκκλησίας αιώνες τώρα δημιουργώντας την Ρωμιοσύνη. Αυτός είναι ό στόχος που θέλουν να χτυπήσουν. Δίκαια λοιπόν έλεγε ό αγωνιστής Στρατηγός Μακρυγιάννης: «ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μάς φάνε...».
"Αν πετύχουν να βγάλουν έξω από το «παιχνίδι» τούς ορθόδοξους Έλληνες, έπειτα ό δρόμος τους ανοίγεται διάπλατα, διότι δεν υπάρχουν δυνάμεις αντιστάσεως. Το ηρωικό φρόνημα υπάρχει και διαπνέει αυτούς πού ζουν με αληθινή πίστη! Ή Εκκλησία, με το ότι σέβεται την ιστορική κληρονομιά των λαών και συνάμα τούς παρέχει τις πνευματικές δυνάμεις για να εδραιωθεί ή εθνική τους ιδιοπροσωπία, ώστε να διασωθούν, αποτελεί γι'αυτούς το μεγαλύτερο εμπόδιο. Βλέπετε στα ορθόδοξα κράτη δεν υπάρχει πτυχή τού ιδιωτικού και δημόσιου βίου, πού να μη διαποτίζεται από τα νάματα της χριστιανικής πίστεως. Για τον λόγο αυτό προσπαθούν να την αχρηστεύσουν. Γι' αυτό την συκοφαντούν εύκαιρος - άκαίρως, τώρα μάλιστα με την υπάρχουσα τάχα εκκλησιαστική περιουσία, την οποία αφήρεσαν σταδιακά αφήνοντας μόνο ψίχουλα.
Οπωσδήποτε, σήμερα στην κοινωνία των πληροφοριών μαθαίνουμε ποιοί είναι οι ισχυροί της γης πού άλλοτε αφιονίζουν τον μουσουλμανικό κόσμο, ενίοτε διαμελίζουν κράτη, ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, στήνουν δικτατορίες, και γενικά μετέρχονται κάθε μέσο, προκαλώντας οι ίδιοι βασικά τις γεωπολιτικές εξελίξεις της οικουμένης, αλλά και την χρεωκοπία κρατών, καθώς και την χειραγώγηση τους από τούς οικονομικούς κολοσσούς. Μολαταύτα φαίνεται, οι περισσότεροι τουλάχιστον, να αγνοούμε ποιοι είναι πίσω από αυτούς και ποιά είναι ή προοπτική της καθολικής αυτής ακαταστασίας και των ραγδαίων ανάκατα τάξεων. Βλέπουμε άραγε ότι τα πράγματα οδεύουν στην υποδούλωση και υπόταξη των λαών σε μια παγκόσμια καταδυναστευτική διακυβέρνηση πού στήνει τούς μηχανισμούς της, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ελευθερίες, την ειρήνη, την ενότητα, την δημοκρατία, την κοινωνική ανισότητα, την καταπολέμηση της φτώχειας και τόσες άλλες προφάσεις, άποδομώντας συστηματικά ή ίδια, ως αόρατη αρχή, τις θεμελιώδεις άξιες σ' όλη την υφήλιο; Το ότι, βέβαια, έχουν σχεδιάσει την κατάλυση της ελευθερίας μας δεν σημαίνει ότι θα δυνηθούν να πετύχουν και τούς στόχους τους. Απλώς εκδηλώνονται συν τω χρόνω οι προθέσεις και ή κακία τους ολοένα και περισσότερο. 'Άλλος, τελικά, είναι Εκείνος πού όντως κατευθύνει την ιστορία! Οι εργάτες της ανομίας δίχως αμφιβολία θα πάθουν αυτό -που λέει ο ψαλμωδός: «αποδώσει αυτούς Κύριος την ανομιών αυτών, και κατά την πονηριών αυτών άφανιεί αυτούς Κύριος ό Θεός».
Και για να δούμε τα πράγματα με τη σειρά, σε διεθνές επίπεδο, οι πλησίον μας αλλαγές, αυτές πού τουλάχιστον αντιλαμβανόμασταν, τεκταίνονταν μέχρι τώρα κυρίως κάτω από την Μεσόγειο. Φαίνεται όμως ότι πολύ γρήγορα θα έχουμε -τις εξελίξεις στο Αιγαίο. Αναμφισβήτητα πρόκειται για παρεμβάσεις των ισχυρών που μεθοδεύονται πρώτα παρασκηνιακά, υπό την αιγίδα των εβραϊκών λόμπυ, οι όποιες είναι συνήθης ή μάλλον πάγια τακτική, μολονότι υπάρχουν και προκλήσεις από τουρκικής πλευράς. Μήπως και οι άλλοτε Νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις (1999) και τα εγκλήματα στην πρώην γειτονική Γιουγκοσλαβία δεν είχαν σκοπιμότητα στο Κοσσυφοπέδιο πού ήταν ή πολιτιστική και πνευματική κοιτίδα της Ορθόδοξης Σερβίας πού τώρα αποχαρακτηρίζεται χριστιανικά; Σήμερα, έπειτα από μια δεκαετία και πλέον, γίνονται φανερά τα σχέδια των ισχυρών, καθώς δυνάμεις κατοχής στο Κόσσοβο με το πρόσχημα των ειρηνευτικών δυνάμεων ΟΗΕ και ΝΑΤΟ προωθούν στην πραγματικότητα την σύσταση δεύτερου αλβανικού κράτους στα βαλκάνια αυτό είναι κάτι πού, ενώ δεν ακούγεται, τελικά πραγματώνεται.
Ή κρυφή αυτή ελίτ των Εβραίο-τραπεζιτών, πού είναι οι "μισθοφόροι" της Νέας Τάξης, συγκροτούν την στρατιά των περιβόητων αυτών κεφαλαιοκρατών που κινούν τα νήματα σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να δημιουργούν τις οικονομικές εξελίξεις υπονομεύοντας σαφώς την ικανότητα των κυβερνήσεων να θέτουν στόχους εθνικής πολιτικής. Έτσι, ενώ φαίνεται ότι αποφασίζουν τα κράτη, στην πραγματικότητα κυριαρχούν οι διεθνείς αυτοί οικονομικοί οργανισμοί.
Όντως, με την άνοδο τοϋ νέο-φιλελευθερισμού, ή απελευθέρωση τοϋ εμπορίου, ή ελεύθερη ροή κεφαλαίου διεθνώς, ή άρση των έλεγχων, οι συναλλαγματικές μάχες, καθώς και άλλοι παράγοντες, περιορίζουν σημαντικά το σύνολο των πολιτικών επιλογών πού θα μπορούσαν να έχουν τα κράτη. Άλλωστε υπάρχει σύμπλεγμα σχέσεων στα πεδία της οικονομίας και της πολιτικής και βέβαια βάζει σε προβληματισμό το ότι, ενώ διεθνοποιήθηκε ή οικονομία, μια και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αλωνίζει στις παγκόσμιες αγορές, ή εθνική πολιτική κάθε κράτους περιορίζεται τελικά. Και αυτό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα με το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και τον έφαρμοστικό νόμο. Αφού λοιπόν σε επίπεδο Ευρώπης δεσμευθήκαμε με τις συμβάσεις και τις συνθήκες και ακολουθήσαμε οικονομική πολιτική κατευθυνόμενη και προγραμματισμένη με την όποια μάς έφεραν εκεί πού ήθελαν, για να εισβάλει το ΔΝΤ στη χώρα μας, τώρα μάς πατρονάρουν όχι μόνο στην εκμετάλλευση των γεωφυσικών πηγών καθώς και άλλων οικονομικών πόρων αλλά και σε γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Είναι λοιπόν ή δεν είναι εμπαιγμός να σχεδιάζονται με ύφος εμβρίθειας στρατηγικές εθνικής πολιτικής, την ώρα πού όλα είναι προαποφασισμένα και ξεπουλημένα;
Είναι πλέον γνωστό πώς λειτουργεί ό μηχανισμός της "Νέας Τάξης", για κρίσιμα διεθνή θέματα. - Οι αποφάσεις της λεγομένης Διεθνούς Κοινότητας παίρνονται από πρόσωπα της Νέας Εποχής, ηγετικά στελέχη παγκοσμίων οργανισμών πού συγκαλούν συσκέψεις πρώτα τύπου Μπίλντερμπεργκ εν κρύπτω και παραβύστω και στην συνέχεια'-όπως αποκαλύπτει ό συγγραφέας Αναστάσιος Δαρβερής- κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας συγκαλούν διασκέψεις διαφόρων διεθνών οργανισμών και ανακοινώνουν τις ήδή είλημμένες αποφάσεις, οι όποιες το πολύ-πολύ υφίστανται κάποια επεξεργασία ως προς τις λεπτομέρειες τους. Έτσι είχε συμβεί και με την Συμφωνία Σέγκεν πού υπογράφτηκε στις 14 Ιουνίου τοϋ 1985 και έπειτα από τρία χρόνια τον Νοέμβριο τού 1988 ό Γάλλος γερουσιαστής Ρ. ΜASSON αποκάλυψε την σύναψη της. Το γεγονός πού αναμφισβήτητα δεν είναι το μοναδικό φανερώνει σαφώς ότι υπάρχει σκοπιμότητα και σχέδιο.
Να υπενθυμίσω αυτά πού δυστυχώς λησμονούμε: την σταδιακή υπονόμευση της ελληνικής γλώσσης, την παραχάραξη της ιστορίας μας από τα σχολικά βιβλία και την άνευ βιβλίων σήμερα εκπαίδευση, την ηλεκτρονική χειραγώγηση στην διαφθορά, τις καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τον υποβιβασμό των παρελάσεων, την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών, την ανέγερση Ισλαμικού τεμένους και σχολής, τα τουρκικά σίριαλ, την νέα αντιμετώπιση των πολυτέκνων, την αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία, την απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, την εξαφάνιση των ιερών εικόνων και συμβόλων από τα δημόσια κτήρια, τον περιορισμό των χειροτονιών. Χρειάζεται άραγε να αναφέρω το αυτόματο διαζύγιο, τον πολιτικό «γάμο», την αύξηση των φόρων, την μείωση των εισοδημάτων, την εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας έκτος Ελλάδος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την καταπάτηση του εθνικού μας συντάγματος, την μέχρι εξαθλιώσεως κατάσταση των πολιτών της χώρας μας; Δίκαιο λοιπόν είχε ο Κόντογλου πού έλεγε: «...Μέ τα αποφάγια θέλετε να τραφεί ή χώρα πού θράφηκε και θρέφεται με την αμβροσία και με το πρόσφορο, και πού ήπιε και πίνει το νέκταρ και το αίμα του Χριστού από το δισκοπότηρο της Ορθοδοξίας; Αυτόν τον τιμημένο άρχοντα, τον Έλληνα, θέλετε να τον ξεγυμνώσετε από την βασιλίκια στολή του, και να τον ντύσετε με τα μουχλιασμένα όποφόρια των ξένων... Αφήστε τον να πεθάνει άρχοντας, σαν τον Παλαιολόγο, και όχι μασκαρεμένος. Να χει τουλάχιστον επάνω του δύο - τρεις πατρογονικές διαμαντόπετρες...».
Δεν θέλω να αναφέρω άλλα συμπτώματα του γκρεμίσματος της πατρίδος μας ό ημερήσιος και περιοδικός τύπος και το διαδίκτυο βρίθουν από αυτά. Θέλω μόνο να πω, πώς είναι ώρα αγώνος! Δεν φτάνει να' το πούμε. Πρέπει να βγούμε μπροστά. Αλλιώς θα είναι αργά. Τώρα χρειάζεται αποφασιστικότητα και γινάτι Μακρυγιάννη. Γράφει κάπου εκεί στα «Οράματα και Θάματα» ό σπουδαίος αυτός άνδρας και το περιστατικό πού «ό Κωλέττης και ή συντροφιά του και οι οπαδοί του και το σύστημα του το ξένο θέλαν να βάλουν σε ενέργειαν την θρησκείαν των δυτικών, του πάπα, και αρχίσανε εδώ να κάμουν σκολειά και κατηχούσαν τούς ανθρώπους και τους όρκιζαν στενό, και έφκιασαν μοναστήρι εις την Τήνο και εκκλησίες και άλλες πολλές ευκολίες εις τους οπαδούς τους, φεραν χρήματα και τα έξης, διό της φώτισης του Θεού και της βασιλείας του και ή φώτιση της Θείας-Πρόνοιας, τα μάθαινα, πήγα, πιάστηκα με τον Κωλέττη δι'αύτά, του είπα: Μεγάλον πατριωτισμόν έδειξες εις την πατρίδα, αρχή και τέλος- θα μάς διορθώσεις και την θρησκεία μας, του είπα όλα τα γνωρίζω- τήρα να μήν με κάμεις να σκοτώσω τα παιδιά μου μόνος μου και κάψω το σπίτι μου, και τότε θα κουβεντιάσουμε πλατύτερα. Τότε έβαλε να με δολοφονήσουν και άλλα τοιούτα εναντίον μου, απέτυχε σε όλα».
Αυτό λέμε και εμείς τώρα στους τωρινούς μας άρχοντες, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, πού συμφύρονται με τούς ανθέλληνες και αιρετικούς και έχουν δύο πρόσωπα και δύο γλώσσες, λέγοντας άλλα στον ελληνικό λαό και στο ποίμνιο και άλλα εκεί στην εσπερία: Ότι γίνεται δεν το χάφτουμε! Γνωρίζουμε πολύ καλά το παιχνίδι πού παίζεται. Προσέξτε μη βάλουμε το κεφάλι μας στον τορβά, και τότε θα μας δείτε και θα πάθετε!
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/11/blog-post_1773.html#ixzz1cyHtrJ00

Συναξαριστής 7 Νοεμβρίου 2011

Οἱ Ἅγιοι 33 Μάρτυρες «οἱ ἐν Μελιτινῇ», Ἱέρων, Νίκανδρος, Ἡσύχιος, Βάραχος (ἢ Βαράχιος), Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξαντικός (ἢ Ξανθίας), Ἀθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Εὐγένιος, Θεόφιλος, Οὐαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ἰλάριος, Γιγάντιος, Λογγῖνος, Θεμέλιος, Εὐτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος (ἢ Οὐστρίχιος), Ουΐκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Ἐπιφάνιος, Ἀνίκητος καὶ ἄλλος Ἰέρων

Ὁ πρῶτος ἀπ᾿ αὐτούς, ὁ Ἱέρων, ἦταν ἀπὸ τὰ Τύανα τῆς Καππαδοκίας. Ὁ πατέρας του πέθανε γρήγορα καὶ τὴν ἀνατροφή του, καθὼς καὶ τῶν δυὸ ἀδελφῶν του, Ματρωνιανοῦ καὶ Ἀντωνίου, ἀνέλαβε ἐξ ὁλοκλήρου ἡ μητέρα τους Στρατονίκη.

Παρ᾿ ὅλο ποὺ ὁ Ἱέρων πῆρε ἀρκετὴ μόρφωση, ἀσχολήθηκε μὲ τὸ γεωργικὸ ἐπάγγελμα. Οἱ εἰδωλολάτρες τέτοιες ἐνασχολήσεις τὶς θεωροῦσαν ὑποτιμητικές. Ἀλλὰ οἱ χριστιανοὶ ἤξεραν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀπαξίωσε τὸν ἱδρῶτα τοῦ ταπεινοῦ ἐργάτη. Καὶ ὅτι κάθε τίμια ἐργασία εἶναι ἀρετὴ καὶ μόνο ἡ ἀργία, ποὺ φέρνει τὴν ἁμαρτία, ἀποτελεῖ γιὰ τὸν ἄνθρωπο στίγμα. Ἄλλωστε, ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς ἁγίας Γραφῆς περιγράφοντας τὴ ζωὴ τῶν Ἀποστόλων καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν χριστιανῶν, λέει: «κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίοις χερσί». Κοπιάζουμε, δηλαδή, ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια.

Ὅταν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ ἄρχισε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ ἔπαρχος Ἀγρικόλας συνέλαβε τὸν Ἱέρωνα. Τὸν συνέλαβε μὲ τὴν κατηγορία ὅτι τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς ἄλλες γιορτὲς περιφερόταν καὶ κήρυττε τὸ Χριστὸ στοὺς ἐργάτες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποσπάσει πολλοὺς ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία. Μαζί του συνελήφθησαν οἱ δυὸ ἀδελφοί του καὶ τριάντα ἀκόμα συνεργάτες του στὴ διακονία τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀφοῦ φυλακίστηκαν καὶ φρικτὰ βασανίστηκαν, τελικὰ ὁ ἔπαρχος Ἀγρικόλας τοὺς ἀποκεφάλισε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη Μελιτινή.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείῳ Πνεύματι συντεταγμένοι, δῆμος ὤφθητε, τροπαιοφόροι ἀθλοφόροι τοῦ Σωτῆρος πανθαύμαστοι· ὁμοφροσύνῃ γὰρ γνώμης ἑνούμενοι, μαρτυρικῶς τὸν ἐχθρὸν ἐτροπώσασθε. Ἀλλ' αἰτήσασθε τριάδα τὴν Ὑπερούσιον δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἔκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς.
Χορὸς Μαρτύρων τηλαυγὴς καὶ φωσφόρος, ἐξανατείλας νοητῶς κατεφαίδρυνε, τὴν Ἐκκλησίαν σήμερον θαυμάτων βολαῖς· ὅθεν ἑορτάζοντες, τὴν σεπτὴν αὐτῶν μνήμην, αἰτοῦμέν σε Σωτὴρ ἡμῶν· Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ὡς ἐλεήμων Θεὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἱέρων ὁ ἔνδοξος, καὶ σὺν αὐτῷ ὁ χορός, Μαρτύρων ὁ ἔνθεος, τῆς ἀθεΐας πυράν, τοῖς αἵμασι σβέσαντες, τὰς διαιωνιζούσας, ἀπολαύσεις κληροῦνται, καὶ τοὺς τῶν ἀσθενούντων, ἰατρεύουσι πόνους· Αὐτῶν Χριστὲ πρεσβείαις, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

---

Οἱ Ἅγιοι Ματρωνιανός καὶ Ἀντώνιος

Ἦταν ἀδέλφια τοῦ ἁγίου μάρτυρα Ἰέρωνα - τοῦ πρώτου ἀπὸ τοὺς 33 μάρτυρες ἐν Μελιτινῇ - καὶ μαρτύρησαν καὶ αὐτοὶ διὰ ἀποκεφαλισμοῦ στὴν πόλη Μελιτινή.

---

Οἱ Ἅγιοι Μελάσιππος, Κασσίνα καὶ Ἀντώνιος καὶ 40 παιδομάρτυρες

Ἦταν μία οἰκογένεια, ποὺ οἱ Μελάσιππος καὶ Κασσίνα ἦταν σύζυγοι καὶ ὁ Ἀντώνιος γιός τους. Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα καὶ μαρτύρησαν σ᾿ αὐτή, ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης (361). Καὶ τὸν μὲν Ἀντώνιο ἔριξαν στὴ φυλακή, τοὺς δὲ Μελάσιππο καὶ Κασσίνα, ἀφοῦ τοὺς κρέμασαν, ἔγδαραν τὸ δέρμα τους καὶ τὶς πληγές τους ἔκαψαν μὲ φωτιά.

Στὴ συνέχεια τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ στὸν Ἀντώνιο, ἐπειδὴ αὐτὸς ἔφτυσε κατὰ πρόσωπο τὸν ἀποστάτη τοῦ Χριστιανισμοῦ, αὐτοκράτορα Ἰουλιανὸ καὶ μακάρισε τοὺς γονεῖς του, ποὺ παρέδωσαν τὶς ψυχές τους στὸν Θεό, πάνω στὸ βασανιστικὸ ξύλο.

Ἔπειτα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, ποὺ ὑπέστη ὁ Ἀντώνιος, στάλθηκε στὸν δούκα Ἀγριππίνο. Αὐτὸς τὸν ἔβαλε μέσα σ᾿ ἕνα καζάνι μὲ βραστὸ νερὸ καὶ κατόπιν τὸν ἔριξε στὰ ἄγρια θηρία. Ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ Ἀντώνιος, μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, βγῆκε ζωντανὸς καὶ εἵλκυσε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ 40 νεαρὰ παιδιά, ποὺ ἀμέσως ἀποκεφάλισαν οἱ ὑπηρέτες τοῦ βασιλιᾶ.

Ἔπειτα ἅπλωσαν τὸν Ἅγιο ἐπάνω σὲ πυρακτωμένο μεταλλικὸ κρεβάτι καὶ τὸν ἔδειραν ἀλύπητα μὲ χοντρὰ ῥαβδιά. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ἀπ᾿ αὐτὰ βγῆκε μὲ τὴν θεία χάρη ἀβλαβής, στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

Οἱ Ἅγιοι Αὖκτος, Ταυρίων καὶ Θεσσαλονίκη

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ μαρτύρησαν στὴν Ἀμφίπολη τῆς Μακεδονίας, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὴν Καβάλα.

Ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν κόρη ἑνὸς ἱερέα τῶν εἰδώλων, ποὺ ὀνομαζόταν Κλέων καὶ ἦταν ἀρκετὰ πλούσιος. Ὅταν ἔμαθε ὅτι ἡ κόρη του ἔγινε χριστιανή, θερμὰ τὴν παρακάλεσε νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, πρᾶγμα ποὺ δὲν κατόρθωσε. Τότε τὴν γύμνωσαν καὶ τὴν μαστίγωσαν μὲ μαστίγια ἀπὸ ὠμὰ δέρματα, τέσσερις ἄνδρες. Ἔπειτα ἔσπασαν τὰ πλευρά της καὶ ἀφοῦ πῆραν τὴν περιουσία της τὴν ἐξόρισαν, ὅπου ὁμολογῶντας τὸν Χριστὸ ἀπεβίωσε.

Οἱ δὲ Αὖκτος καὶ Ταυρίων, ἀφοῦ κατηγόρησαν τὸν ὠμὸ βασανιστὴ καὶ φονιὰ τῆς Θεσσαλονίκης, καταγγέλθηκαν στὸν ὑπατικὸ Θορύβιο. Αὐτὸς διέταξε τὸν λιθοβολισμό τους καὶ κατόπιν μία σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ Ἅγιοι μὲ θαυματουργικὸ τρόπο βγῆκαν ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς, διατάχθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός τους καὶ ἔτσι ἔλαβαν τὰ ἔνδοξα στεφάνια τοῦ μαρτυρίου.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀθηνόδωρος

Δὲν γνωρίζουμε κανένα βιογραφικό του στοιχεῖο. (Ἄλλες ἁγιολογικὲς πηγὲς ἀναφέρουν, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ καὶ ὄχι ὁ πιὸ κάτω Γρηγόριος).

---

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος

Τὸ μόνο ποὺ γνωρίζουμε γι᾿ αὐτὸν εἶναι ὅτι ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ. (Ἄλλοι ὅμως ἀμφιβάλλουν).

---

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαξιμιανοῦ (298) καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη.

Ὁδηγήθηκε στὸ βῆμα τοῦ τυράννου, ἐπειδὴ κλώτσησε τὸν βωμὸ τῶν εἰδώλων καὶ σκόρπισε τὰ εἰδωλόθυτα ποὺ ἦταν πάνω σ᾿ αὐτόν. Ἀμέσως τότε διατάχθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός του καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

Ὁ Ὅσιος Λάζαρος ὁ Θαυματουργός, ὁ Γαλλησιώτης

Ὁ Ὅσιος Λάζαρος ἦταν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Γεννήθηκε τὸν 11ο αἰῶνα σ᾿ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴ Μαγνησία (πρὸς τὸν Νέανδρο Ποταμό), ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς τὸν Νικήτα καὶ τὴν Εἰρήνη.

Ὅταν ἀκόμα ἦταν ἕξι χρονῶν, ἐπιδόθηκε στὸν πνευματικὸ στίβο μέσα στὸ μοναστήρι τῶν Ὀρόβων. Ἐκεῖ ἔμεινε ἐπὶ πέντε χρόνια διδασκόμενος.

Ὅμως, ἀπὸ θεῖο ζῆλο κινούμενος, θέλησε νὰ προσκυνήσει τοὺς ἁγίους τόπους. Ἔτσι ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὴν Μονὴ καὶ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα. Μετὰ τὴν προσκύνηση τῶν ἐκεῖ ἱερῶν, ἐπισκέφθηκε τὴν μονὴ τοῦ ἁγίου Σάββα, ὅπου κοινοβίασε ἀφοῦ ἔγινε μοναχὸς καὶ κατόπιν ἱερέας.

Κατὰ τὴν ἐπανάσταση τῶν Ἀράβων, ποὺ βεβήλωναν τὰ ἱερά, ἀναγκάστηκε καὶ ἔφυγε στὴν Ἔφεσο, σ᾿ ἕνα ἔρημο ὄρος ἀντίκρυ τῆς πόλης, ποὺ ὀνομαζόταν Γαλλήσιο. Ἐκεῖ, στὴν ἀρχὴ μόνος ζοῦσε σ᾿ ἕνα κελί, ἀλλ᾿ ἀργότερα μαζεύτηκαν γύρω του καὶ ἄλλοι μοναχοί.

Ὁ δὲ Μονομάχος Κωνσταντῖνος (1042-1054), ἐξόριστος τότε στὴ Μυτιλήνη, ἄκουσε γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ ὁσίου καὶ ἔκτισε ὡραιότατο ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὸ Γαλλήσιο ὄρος, καὶ τὸν προίκισε μὲ πολλὰ ἱερὰ κειμήλια.

Ὁ δὲ Ὅσιος Λάζαρος, ἀνήγειρε κοντὰ στὸ ναὸ στύλο, ὅπου ἐγκαταστάθηκε στὴν κορυφή του καὶ ἀσκήτευε χειμῶνα - καλοκαῖρι, ἐκτεθειμένος σὲ καύσωνες καὶ παγωνιές. Ὁ Θεὸς ἐπίσης, ἔδωσε στὸν ὅσιο Λάζαρο καὶ τὸ χάρισμα νὰ θαυματουργεῖ. Ἔτσι αὐστηρὰ ἀσκητικὰ ἀφοῦ ἔζησε τὴ ζωή του, πέθανε μὲ ἁγιότητα σὲ βαθιὰ γεράματα (1054).

---

Ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος

---

Ὁ Ἅγιος Willibrord (Ἅγιος Ὁλλανδίας)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.