Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ (11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ) π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

πηγή

‘Ο όσιος πατέρας μας Θεοδόσιος 

ήταν από την κώμη Μωγαρισό

 της επαρχίας της Καππαδοκίας, 

τον πατέρα του τον έλεγαν 

Προαιρέσιο και τη μητέρα του 

Ευλογία, που ήταν και οι δύο 

ευσεβείς και πιστοί χριστιανοί. \

Ακολούθησε δε τη μοναχική ζωή και

 το ιερό ένδυμα αυτής. 

Πήγε στα Ιεροσόλυμα και 

από εκεί έφθασε στην Αντιόχεια 

προς τον μέγα Συμεών τον 

Στυλίτη, από τον οποίο και μυήθηκε 

την επίδοση στην αρετή, που θα 

παρουσίαζε αργότερα.

 Διότι θα γινόταν ποιμένας

 πολλών λογικών προβάτων. 

Έπειτα ησυχάζει κοντά σε κάποιο σεβαστό άνδρα, ονόματι Λογγίνο. 

Ακολουθώντας την άκρα εγκράτεια, ώστε να σιτίζεται μία φορά την 

εβδομάδα, και χωρίς να γευτεί καθόλου άρτο για τριάντα χρόνια, 

κι αφού εξάσκησε κάθε άλλη αρετή, έφτασε σε τόσο μεγάλο πνευματικό 

ύψος, ώστε να επιτελεί και παράδοξα θαύματα. Για παράδειγμα: 

- Τον μοναχό Βασίλειο, ο οποίος τελείωσε τη ζωή του και εγκαινίασε 

τον τάφο που ο άγιος είχε κατασκευάσει για τον ίδιο, για μνήμη θανάτου,

 ο όσιος μόνος με έναν ακόμη μοναχό, ενώ στους υπόλοιπους ήταν αθέατος, 

 τον έβλεπε να στέκεται μαζί με τους αδελφούς και να συμψάλλει. 

- Χωρίς να υπάρχει φωτιά, άναψε τα σβησμένα κάρβουνα, εκεί που επρόκειτο

 να ιδρύσει το μοναστήρι. - Κάποια γυναίκα που τον πλησίασε, την απάλλαξε 

από την αιμορραγία της. - Από έναν κόκκο, τον οποίο ευλόγησε  και

 τον έδωσε πίσω, έκανε να ξεχειλίζουν τα χωράφια με σιτάρι. 

- ´Ενα παιδί που έπεσε μέσα σε φρεάτιο, ήλθε αόρατα και το έβγαλε

 από τον λάκκο. - Σταμάτησε τον θάνατο των παιδιών που γεννώνταν,

 τα οποία δεν πρόφταιναν να φτάσουν ζωντανά στη ζωή. 

Τη μητέρα τους λοιπόν, που ήταν όπως σχεδόν οι στείρες γυναίκες, 

με την προσευχή του την έκανε εύτεκνο. - Και απεσόβησε νέφος ακρίδων 

με μόνη την επιτίμησή του. - Και τον Κήρυκο, τον κόμητα της 

Ανατολής, τον έκανε άτρωτο στους πολέμους, διότι αντί για θώρακα φόρεσε 

αυτός την τρίχινη εσθήτα του αγίου. - Και τη γη που ταλαιπωρείτο από την 

ξηρασία, την απάλλαξε από την αδικία περί τους καρπούς, κάνοντας να 

έλθει βροχή με την προσευχή του. - Προείπε και την πτώση των 

οικοδομημάτων από σεισμό που επρόκειτο να καταλάβει την Αντιόχεια, 

όπως και πολλούς έσωσε από τα θαλάσσια κύματα, εμφανιζόμενος 

σ᾽αυτούς που κινδύνευαν. Έγινε καθηγητής πολλών μαθητών και 

έτσι εξεδήμησε προς τον Κύριο. Τελείται δε η σύναξή του στο σεπτό 

αποστολείο του αγίου αποστόλου Πέτρου᾽.

Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας δεν είναι δυνατόν να μη προβάλουν τη

 σπουδαία ασκητική διαγωγή ενός από τους μεγαλυτέρους οσίους της

 Εκκλησίας μας, ο οποίος μάλιστα έχει και τον τίτλο του καθηγητού της

 ερήμου, ως καθοδηγητής πλήθους άλλων μοναχών, και μάλισα 

καθοδηγητής όχι με τα λόγια, αλλά πρωτίστως με την ίδια την αγιασμένη 

ζωή του. ῾Όσιε πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε· μεγάλως ηγωνίσω εν τη

 προσκαίρω ζωή, εν ύμνοις και νηστείαις και αγρυπνίαις, τύπος 

γενόμενος των σων φοιτητών᾽(όσιε πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, 

αγωνίστηκες σπουδαία στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, με τους ύμνους

 και τις νηστείες και τις αγρυπνίες, γενόμενος έτσι παράδειγμα των

 μαθητών που ήταν μαζί σου). Η μεγαλωσύνη του μάλιστα παρομοιάζεται 

με εκείνην του μεγίστου οσίου Αντωνίου, δείχνοντας με τον τρόπο 

αυτόν πράγματι το μέγεθος της αγιότητας και του ίδιου. ῾Εξασκήσας 

αληθώς ώσπερ ο μέγας Αντώνιος᾽ (ασκήθηκες αληθινά όπως ακριβώς 

ο μέγας Αντώνιος).

Η κατεξοχήν άσκησή του, κατά τον υμνογράφο του, ήταν στην προσευχή,

 στο κατά Θεόν πένθος και τα δάκρυα, στη μνήμη του θανάτου. 

Ασκούμενος σ᾽αυτά, έφτασε σε μεγάλα ύψη ταπείνωσης και καθαρότητας, 

συνεπώς δημιούργησε μέσα στην καρδιά του τον κατάλληλο χώρο για την

 ενοίκηση της αγίας Τριάδος. Διότι ῾ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν᾽, 

όπως και ῾μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται᾽. 

Με την ενοίκηση του Θεού στην ύπαρξή του έγινε και ο ίδιος φως, το 

οποίο φώτισε και τους μοναχούς του μοναστηριού του, αλλά και τον

 κόσμο ο οποίος τον επισκεπτόταν. Σημειώνει ο άγιος υμνογράφος: 

῾ευρούσα, ως επόθει, την καθαράν σου ψυχήν του Πνεύματος η 

χάρις του Παναγίου, σοι ενεσκήνωσεν ως άχραντον φως᾽ 

(όπως ποθούσε η χάρη του Παναγίου Πνεύματος, βρήκε την καθαρή 

σου ψυχή και κατασκήνωσε σε σένα σαν άχραντο φως). Είπαμε όμως:

 η καθαρότητα αυτή της ψυχής του ήταν αποτέλεσμα του αδιάκοπου

 κατά των ψεκτών παθών αγώνα του, κυρίως στην προσευχή, το 

κατά Θεόν πένθος και τα δάκρυα, τη μνήμη του θανάτου. ῾

Θείας αίρων σου χείρας προς ύψος, στύλος, όσιε, φωσφόρος 

ώφθης, των προσευχών εν ταις ακτίσι λαμπόμενος᾽ (Σηκώνοντας 

τα θεϊκά σου χέρια προς τον Θεό, όσιε, φάνηκες φωτεινός 

στύλος, που λάμπει με τις ακτίνες των προσευχών). ῾Γλυκασμόν

 ευφροσύνης Χριστώ τω Θεώ, τω των Μυροφόρων τα δάκρυα τρέψαντι

 εις χαράν, Θεοδόσιε, οι κρουνοί των δακρύων σου έσταξαν᾽ 

(Θεοδόσιε, οι κρουνοί των δακρύων σου έσταξαν γλυκασμό ευφροσύνης 

από τον Χριστό τον Θεό, ο Οποίος  μετέτρεψε τα δάκρυα των Μυροφόρων

 σε χαρά). Και κυρίως η μνήμη του θανάτου: ῾Τον βίον αει του θανάτου

 θέμενος μελέτημα, εκδημήσαι σπεύδων τε προς τον δι᾽ημάς 

επιφανέντα σαρκί, σεαυτώ εδομήσω τον τάφον, Θεοδόσιε᾽ 

(Κρατώντας πάντοτε στη ζωή σου τη μελέτη του θανάτου και

 σπεύδοντας να φύγεις από τη ζωή αυτή προς τον Χριστό, 

που φάνηκες για εμάς ως άνθρωπος, κατασκεύασες για τον εαυτό

 σου τον τάφο σου, Θεοδόσιε). Μοιάζει και σ᾽ αυτό με τον άγιο 

Αντώνιο, ο οποίος τόνιζε ότι δεν είναι δυνατόν να φτάσει σε αγιότητα 

ο άνθρωπος, αν δεν θεωρήσει την κάθε του ημέρα ως την τελευταία 

 της ζωής του. Κι αν για τους μεγάλους αυτούς οσίους η μελέτη του

 θανάτου θεωρείτο ως απαραίτητη πνευματική άσκηση, ας φανταστούμε

 πόσο πιο απαραίτητη είναι για εμάς, τους εν τη ταραχή και συγχύσει 

του κόσμου ευρισκομένους. Είναι αυτό που προτρέπει ο λόγος του Θεού 

ήδη από την Παλαιά Διαθήκη: ῾μιμνήσκου τα έσχατά σου, και ου μη 

αμάρτης εις τον αιώνα᾽ (Θυμήσου το τέλος της ζωή σου, και δεν θα

 αμαρτήσεις ποτέ).

Οι πνευματικές του ασκήσεις και η εν Χριστώ πρόοδός του ενισχυόταν
από δύο στοιχεία: πρώτον, από τον τόπο που ευρισκόταν, δηλαδή  κοντά στον τόπο

 που έζησε ο ίδιος ο Κύριος, γι᾽αυτό και ο υμνογράφος προβάλλει τα στάδια

 της πνευματικής του πορείας κατά αντιστοιχία με την πορεία του Χριστού 

- ῾Κατέλιπες τον κόσμον και τα εν τω κόσμω, όσιε, την τελεσθείσαν

 γύμνωσιν του Δεσπότου εκμιμησάμενος επί του Ιορδάνου, Θεοδόσιε᾽ 

(Άφησες τον κόσμο και τα εν τω κόσμω, όσιε, επειδή μιμήθηκες τη

 γύμνωση που υπέστη ο Δεσπότης Κύριος στον Ιορδάνη, Θεοδόσιε), 

῾Tου κλίναντος κορυφήν τω Προδρόμω μιμούμενος Χριστού το υπήκοον,

 και την αρίστην ταπείνωσιν, Πάτερ Θεοδόσιε, προς αρετών ανηνέχθης 

πύργον άσειστον᾽ (Μιμούμενος την υπακοή και την άριστη ταπείνωση

 του Χριστού, που έκλινε την κεφαλή του στον Πρόδρομο, Πάτερ Θεοδόσιε,

 ανέβηκες και εσύ στον στέρεο πύργο των αρετών), ῾

Tον σταυρόν του Σωτήρος επ᾽ ώμων άρας, έδραμες επί τον 

τούτου τάφον, ελάφου δίκην επί υδάτων πηγάς σωτηρίους, παμμάκαρ 

Θεοδόσιε᾽ (Σήκωσες στους ώμους σου τον σταυρό του Σωτήρα και 

έτρεξες στον τάφο εκείνου, όπως τρέχει το ελάφι στις σωτήριες πηγές 

των υδάτων, παμμάκαρ Θεοδόσιε) – δεύτερον, από το γεγονός ότι είχε 

την ευκαιρία να προσεύχεται και να ζει μέσα στον ναό της Υπεραγίας 

Θεοτόκου, την οποία αγαπούσε υπερβαλλόντως - 

῾Τη παρθένω και Μητρί λειτουργήσας Χριστού του Θεού, την 

ακαταμάχητον χάριν εδέξω του Πνεύματος᾽ (Αφού λειτούργησες στην 

Παρθένο και Μητέρα Χριστού του Θεού, δέχτηκες την ακαταμάχητη 

χάρη του αγίου Πνεύματος), ῾Tον θείον της Θεοτόκου 

κατηξιώθης ναόν κατοικείν και τούτον επισκέπτεσθαι· Θεού την

 λαμπρότητα θεωρείν γαρ ηγάπησας᾽ (Αξιώθηκες να κατοικείς στον

 θείο  ναό της Θεοτόκου και να τον επισκέπτεσαι. Διότι αγάπησες 

να βλέπεις τη λαμπρότητα του Θεού). Κι είναι ευνόητο: δεν υπάρχει 

περίπτωση κάποιος να προχωρήσει σε αγιότητα, να έχει την 

οποιαδήποτε αγιότητα, αν δεν αγαπήσει τη Μητέρα του Κυρίου, 

την υπεραγία Θεοτόκο. Η αγάπη προς Εκείνην είναι η μεγαλύτερη

 απόδειξη της αγάπης προς τον ίδιο τον Χριστό και Θεό μας.

Αναφέραμε προηγουμένως ότι ο όσιος Θεοδόσιος ήταν φωτισμένος

 εκ Θεού άνθρωπος, ο οποίος φώτιζε και τους μοναχούς του και 

τον κόσμο που τον επισκεπτόταν. Κι ο φωτισμός αυτός φανερωνόταν 

και με τις θεόπνευστες διδασκαλίες του. Ο όσιος μπορεί να ήταν 

μέγας ασκητής, αλλά λόγω της θέσεώς του και της ευθύνης την οποία

 είχε, είχε και διδασκαλικό χάρισμα. Και τι δίδασκε; 

Μα, ό,τι η Εκκλησία μας εκήρυσσε. Δεν θα ήταν άλλωστε ο άγιος 

που ξέρουμε, αν η αγιότητά του δεν στηριζόταν στην παράδοση της

 Εκκλησίας. Ελεύθερη και αυτόνομη αγιότητα δεν υφίσταται. 

Ό,τι αγιότητα έχει κανείς οφείλεται στην ένταξή του στην Εκκλησία

 και τη σχέση του με τον Χριστό, τους Αποστόλους, τους 

προηγουμένους από αυτόν αγίους. Ο όσιος λοιπόν ήταν παραδοσιακός, 

συνδεδεμένος δηλαδή με την πηγή της χάρης, γι᾽αυτό και εκήρυσσε 

τα δόγματα της πίστεως. Υπέρμαχος των Οικουμενικών Συνόδων, 

των τεσσάρων δηλαδή που υφίσταντο μέχρι την εποχή του, 

κήρυσσε ορθά το τριαδολογικό και το χριστολογικό δόγμα.

 Και μάλιστα η υπερμάχησή του για την ορθή εικόνα του 

Χριστού, ως τελείου Θεού και τελείου ανθρώπου, δηλαδή ως 

έχοντος δύο φύσεις, συνεπώς και δύο θελήσεις και ενέργειες, 

αλλά μία θεϊκή προσωπικότητα, ήταν εκείνο που τον συνείχε, 

μέχρι σημείου να θέλει να δώσει και τη ζωή του για την αλήθεια

 αυτή. Γι᾽ αυτό και οι ύμνοι της Εκκλησίας μας τονίζουν και την 

ορθή από αυτόν εξαγγελία της πίστεως, αλλά και το μαρτυρικό

 του φρόνημα. ῾Των σων μεμνημένοι διδαγμάτων, Θεοδόσιε, εν 

δυσί ταις ουσίαις, Χριστόν κηρύσσομεν, δύω τας θελήσεις ειδότες, 

τας φυσικάς και τας ενεργείας, και τα αυτεξούσια, εν Θεώ τω 

βαπτισθέντι σαρκί᾽ 

(Ενθυμούμενοι τα διδάγματά σου, Θεοδόσιε, κηρύσσουμε τον Χριστό

  με δύο ουσίες, γνωρίζοντας δύο και τις φυσικές θελήσεις και τις

 ενέργειες και τα αυτεξούσια, του Θεού που βαπτίστηκε ως άνθρωπος). 

῾Συνόδους εκήρυξας, θεόφρον Θεοδόσιε, των σεπτών ισαρίθμους 

Ευαγγελίων Χριστού, το της προαιρέσεως αίμα μαρτυρικώ 

προέμενος ζήλω, και μάρτυς αναίμακτος ευσεβείας αναδέδειξαι᾽

 (Κήρυξες, θεόφρον Θεοδόσιε, τις ισάριθμες με τα σεπτά ευαγγέλια

 του Χριστού Συνόδους, έτοιμος να δώσεις το αίμα της προαίρεσής 

σου με μαρτυρικό ζήλο, γι᾽αυτό και αναδείχτηκες και αναίμακτος

 μάρτυρας της πίστεως). 

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ

Μετά την οικονομική κρίση και τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στην χώρα μας ,πολύς κόσμος άρχισε να ασχολείται με τις προφητείες και το τι λένε αυτές για τα σημερινά φαινόμενα.Πολλές ημερομηνίες αναφέρθηκαν πουόλες διαψεύστηκαν στο πέρασμα του χρόνου.Πολλοί αναρωτιούνται αν είμαστε κοντά στην αναλαμπή της Ορθοδοξίας και κάποιοι άλλοι βιάζονται ότι είναι η ώρα του αντιχρίστου.Τι πραγματικά συμβαίνει και που βρίσκεται η αλήθεια;Eχω ήδη καταγράψει στο παρόν μπλογκ όλες τις Ορθόδοξες προφητείες,που οι περισσότερες αφορούν την εποχή της

Κωνσταντινούπολης.Ακούγοντας επί 40 χρόνια προφητείες κατέγραψα και κουβέντιασα με πολλούς πνευματικούς ,τα σημερινά δρώμενα πολύ πριν συμβούν.Η οικονομική κρίση σημαίνει Δίκη.Περνάμε ένα μεγάλο Δικαστήριο για τις αμαρτίες που έχουμε διαπράξει και το νόημα των προφητειών είναι ο εκκλησιασμός και η Μετάνοια.Δεν υπάρχει κανένα νόημα να γνωρίζουμε το πότε ακριβώς θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη,αλλά να χάσουμε την ψυχή μας.Ξεκίνησα από 8 ετών την έρευνα μου αμφισβητόντας πρώτα τα όσα τρελλά μου έλεγαν την δεκαετία του 70 περί Κωνσταντινούπολης,ένωσης της Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας,διάλυσης της Σοβιετικής Ενώσεως,εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο για τα πετρέλαια και κατόπιν ελληνοτουρκικού πολέμου με αποτέλεσμα την κάθοδο των Ρώσων στην Παλαιστίνη που στο τέλος θα έφερνε το αποτέλεσμα να μας παραδώσουν οι Ρώσοι την Κωνσταντινούπολη.Έψαξα σε ποιά βιβλία θα μπορούσαν οι τότε άνθρωποι να διάβασαν όλα αυτά τα γεγγονότα στον πλανήτη.Διάβασα θρησκευτκά βιβλία με βίους Αγίους.Αναρωτήθηκα γιατί να είναι αυτή η αλήθεια και να μην υπάρχουν εξωγή'ι'νοι.Κουβέντιασα με αιρετικούς και αλλόθρησκους για τις δικές τους απόψεις

πάνω στα θρησκευτικά θέματα.Τί λένε οι Μουσουλμάνοι,οι Βουδιστές.Γιατί να έχουν δίκιο οι δικοί μας Άγιοι και να μην έχει ο Νοστράδαμος,οι ημερομηνίες στην Μεγάλη Πυραμίδα,ο Εριχ Φον Νταίνικεν με τις θεωρίες του για τους εξωγή'ι'νους που ήρθαν στη γη και καταγράφονται--κατά την γνώμη του--στην Αγία Γραφή,περιμένοντας την επιστροφή τους,οι Μάγιας με τα ημερολόγιά τους,οι Ανουνάκι που ήξεραν τον Σείριο.Τελικά μετά από πολύ έρευνα και διάβασμα και αφού έπεσα πάνω σε πολλές ημερομηνίες θα παρουσιάσω σε συνέχειες άρθρων τις προφητείες όπως είναι γραμμένες στα βιβλία,ποιές διαψεύστηκαν,και ποιές επαληθεύτηκαν.Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την 

αρχή,γιατί οι προφητείες θα εκπληρωθούν κατά γράμμα.Οι προφητείες προ'υ'πήρχαν στην Παλαιά Διαθήκη από τους προφήτες και ανέφεραν τα πάντα για τον ερχομό του Μεσσία.Του Κυρίου Υμων Ιησού Χριστού.Τις γνώριζαν την τότε εποχή τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Ιουδαίοι.Έβλεπαν τον Θεό ανάμεσά τους και όμως δεν πίστεψαν και φώναξαν ''Σταύρωσον Αυτόν" και το κρίμα σε μας και τα παιδιά μας.Και έτσι το κράτος του Ισραήλ διαλύθηκε το 70μ.Χ.από τον Βασιλέα της Περσίας[σημερινό ιράν]Κύρο,καταστρέφοντας τον 2ο Ναό του Σολωμόντα.Στο επόμενο κεφάλαιο θα καταγράψω τις προφητείες που αναφέρονται στον Ιησού Χριστό.
Ο Θεός ο οποίος δημιούργησε από αγάπη τον άνθρωπο,δεν τον άφησε στην τύχη του αλλά μέσα στην γενικότερη προνοιά Του,απεκάλυψε σε αυτόν όλα τα γεγγονότα που θα γίνουν στο μ'ελλον και αφορούν την σωτηρία της ψυχής του.Ο Θεός μίλησε και απεκάλυψε τα μέλλοντα να συμβούν,δια των προφητών,δια του Ιησού Χριστού,δια των Αποστόλων καθώς και άλλων Αγίων ανδρών και πατέρων της Εκκλησίας.Άλλες προφητείες από αυτές εκπληρώθηκαν κατά γράμμα γιατί αφορούσανγεγγονότα που συνέβησαν μέχρι σήμερα και οι υπόλοιπες αναμένεται να εκπληρωθούν στις μέρες μας και στο μέλλον,ούτως ώστε να λάβουμε τα μέτρα μας σαν χριστιανοί και να μην μας πλανούν οι άθεοι,οι αντίχριστοι και οι ψευδοπροφήτες.Και ενώ όλες οι προφητείες είναι διατυπωμένες στην Αγία Γραφή καθώς και σε άλλα συγγράμματα πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας μας και θα μπορούσε ο σύγχρονος άνθρωπος να γνωρίσει την αλήθεια,εν τούτοις παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο πολλοί από από μας να καταφεύγουμε για να μάθουμε την αλήθεια,στα μέντιουμ,στους μάγους,στις χαρτορίχτρες,στους μάντεις των ωροσκοπίων και σε άλλα όργανα του σατανά,τα οποία πλανούν και εξαπατούν τα θύματά τους.Επίσης πολλοί από μας λόγω χλιαρής πίστης,δεν δίνουμε την δέουσα προσοχή στις προφητείες,με αποτέλεσμα τα ερχόμενα γεγγονότα να μας βρούν ψυχικά απροετοίμαστους και ηθικά κλονισμένους στις δύσκολες μέρες που ακολουθούν.Σήμερα άρχισε δειλά δειλά το ενδιαφέρον ωρισμένων χριστιανών και κυρίως των νέων για τις προφητείες,εφ'ενός μεν λόγω του 666,δηλαδή του αριθμού του αντιχρίστου που από το 1985 είναι πάνω σε όλα τα προ'ι'όντα,και αφ' ετέρου λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,των μνημονίων και της απειλής ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου,και μάλιστα πυρηνικού.Εύχομαι όπως ο απορροφημένος άνθρωπος από τα τεχνολογικά επιτεύγματα του αιώνα μας μελετήσει τις Προφητείες  της Θεόπνευστης Γραφής και των Αγίων Πατέρων,για τα δεινά που μας περιμένουν,μήπως και αφυπνηστεί έστω και την τελευταία στιγμή και ανανήψει πνευματικά.Η μετάνοια και η επιστροφή στον Σωτήρα Χριστό,αλλά και η συνεχής ετοιμότητα και πνευματική επαγρύπνηση,πρέπει να είναι το πρώτο μελημά μας διότι ''τίγάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερφίσει τον κόσμον όλον,και ζημιωθεί την ψυχήν αυτου;[Mάρκ.8,36.]
πηγή

«Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ»

Ἀ­μα­λί­ας Κ. Ἠ­λιά­δη

φι­λο­λό­γου-ἱ­στο­ρι­κοῦ,

Δ/ντριας 3^ου Γυ­μνα­σί­ου Τρι­κά­λων

Κά­θε ἐ­πο­χὴ δι­α­κρί­νε­ται ἀ­πὸ τὰ δι­κά της ἰ­δι­αί­τε­ρα γνω­ρί­σμα­τα ποὺ συν­θέ­τουν τὸ οἰ­κο­νο­μι­κὸ καὶ κοι­νω­νι­κὸ πλαί­σιο μέ­σα στὸ ὁ­ποῖ­ο πραγ­μα­το­ποι­οῦν­ται δι­ά­φο­ρες ἐ­ξε­λί­ξεις καὶ ἀ­να­κα­τα­τά­ξεις κά­θε φύ­σης. Ἔ­τσι, χά­ρη στὶς ἱ­στο­ρι­κὲς συγ­κυ­ρί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες τε­λι­κὰ μορ­φώ­νουν μί­α ὁ­λό­κλη­ρη ἐ­πο­χή, ἀ­πορ­ρέ­ει κά­ποι­ος γό­νι­μος προ­βλη­μα­τι­σμὸς τῶν πνευ­μα­τι­κῶν της ἀν­θρώ­πων ὁ ὁ­ποῖ­ος συ­νε­πά­γε­ται καὶ τὶς ἀ­νά­λο­γες εὐ­θύ­νες τους πρὸς αὐ­τὰ τὰ καί­ρια προ­βλή­μα­τα. Κι αὐ­τὸ συμ­βαί­νει για­τί ὁ ἄν­θρω­πος μὲ μί­α ὁ­ρι­σμέ­νη πνευ­μα­τι­κὴ ὑ­πο­δο­μὴ εἶ­ναι σὲ θέ­ση νὰ τὴν ἀ­ξι­ο­ποι­ή­σει, προ­κει­μέ­νου νὰ φτά­σει σὲ μί­α οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρη θε­ώ­ρη­ση τῆς ἴ­διας τῆς ζω­ῆς. Για­τί ἡ πνευ­μα­τι­κὴ καλ­λι­έρ­γεια ποὺ κα­τέ­χει, τὸν πα­ρο­τρύ­νει νὰ λά­βει θέ­ση ἀ­πέ­ναν­τι στὰ προ­βλή­μα­τα τοῦ συ­νό­λου καὶ τὸν εὐ­αι­σθη­το­ποι­εῖ ὅ­λο καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο σ᾿ αὐ­τὰ ποὺ συμ­βαί­νουν γύ­ρω του. Ὄν­τας ἱ­κα­νὸς νὰ κα­τευ­θύ­νει καὶ νὰ κα­θο­δη­γεῖ ἀ­δα­εῖς καὶ ἀ-συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­νες μά­ζες, ἱ­κα­νὸς νὰ με­τα­φέ­ρει σ᾿ αὐ­τὲς μη­νύ­μα­τα, ἐ­κλα­ϊ­κεύ­ον­τας φι­λο­σο­φι­κὲς θε­ω­ρί­ες καὶ ἐ­πι­στη­μο­νι­κὰ πο­ρί­σμα­τα, εἶ­ναι βα­θιὰ ὑ­πεύ­θυ­νος ἀ­πέ­ναν­τί τους. Τώ­ρα, ἀ­π᾿  αὐ­τὴ τὴν εὐ­θύ­νη του πη­γά­ζουν τὰ δι­α­βή­μα­τά του ποὺ οἱ σπου­δαι­ό­τη­τά τους εἶ­ναι εὐ­θέ­ως ἀ­νά­λο­γη μὲ τὸ μέ­γε­θος καὶ τὸ βά­θος τῆς εὐ­θύ­νης του.

Καὶ ἡ εὐ­θύ­νη τοῦ ὁ­ποι­ου­δή­πο­τε πνευ­μα­τι­κοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πέ­ναν­τι στὰ καυ­τὰ προ­βλή­μα­τα τῆς ἐ­πο­χῆς του δὲν ἐ­πι­βάλ­λε­ται μό­νο σὲ και­ροὺς δύ­σκο­λους καὶ δυ­σμε­νεῖς, σὲ και­ροὺς κα­τὰ τοὺς ὁ­ποί­ους κα­τα­δυ­να­στεύ­ε­ται ὁ λα­ός του καὶ ἀ­φαι­μάσ­σε­ται οἰ­κο­νο­μι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κὰ ἡ χώ­ρα του, σὲ και­ροὺς κα­τὰ τοὺς ὁ­ποί­ους κα­τα­πνί­γον­ται ὅ­λες οἱ ἐ­λευ­θε­ρί­ες καὶ στε­ρι­ώ­νει ἡ κα­τα­πί­ε­ση καὶ ἡ σκλα­βιά, μὰ καὶ σὲ και­ροὺς εἰ­ρη­νι­κούς, σὲ και­ροὺς ποὺ χα­ρα­κτη­ρί­ζον­ται ἀ­πὸ οἰ­κο­νο­μι­κὴ εὐ­ρω­στί­α καὶ κοι­νω­νι­κὴ γα­λή­νη μὰ κον­τεύ­ει νὰ ναρ­κω­θεῖ κά­θε στο­χα­σμὸς καὶ κά­θε δι­α­νο­η­τι­κή, πνευ­μα­τι­κὴ δη­μι­ουρ­γί­α. Ὁ­πωσ­δή­πο­τε στὴν πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση, οἱ συν­θῆ­κες εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα ἀν­τί­ξο­ες καὶ χρει­ά­ζον­ται στι­βα­ροὶ πνευ­μα­τι­κοὶ ἄν­θρω­ποι γιὰ νὰ ἀ­φυ­πνί­σουν τὸν κό­σμο, νὰ ἄ­ρουν τὴ δι­α­φθο­ρὰ τῶν συ­νει­δή­σε­ων μὰ πα­ρ᾿ ὅ­λα αὐ­τὰ πο­τὲ δὲν ἐλ­λεί­πουν τέ­τοι­ες ὑ­ψη­λὲς προ­σπά­θει­ες, ἴ­σως λό­γῳ τοῦ ὅ­τι ἐ­ξαι­τί­ας τῶν πο­λυ­ά­ριθ­μων δυ­σκο­λι­ῶν, ἀ­να­πτε­ρώ­νε­ται ρα­γδαί­α τὸ ἠ­θι­κὸ φρό­νη­μα τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων, φτά­νον­τας στὴ με­γα­λύ­τε­ρη ἔ­ξαρ­σή του. Αὐ­τὸ ἄλ­λω­στε μᾶς μαρ­τυ­ρεῖ καὶ ἡ ἱ­στο­ρί­α. Ὅ­μως στὴ δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση οἱ συν­θῆ­κες εἶ­ναι ἴ­σως πε­ρισ­σό­τε­ρο ὕ­που­λες για­τί ἡ δυ­σκο­λί­α τους δὲν μᾶς φα­νε­ρώ­νε­ται ἀ­προ­κά­λυ­πτα πα­ρὰ ὑ­πο­λαν­θά­νει πί­σω ἀ­πὸ μία­ πλα­στὴ καὶ ἐ­πι­φα­νεια­κὴ πολ­λὲς φο­ρὲς εὐ­η­με­ρί­α. Γι᾿ αὐ­τὸ σὲ πα­ρό­μοι­ες πε­ρι­πτώ­σεις πολ­λοὶ πνευ­μα­τι­κοὶ ἄν­θρω­ποι χά­νουν κά­θε ἐ­πα­φὴ μὲ τὸ πλῆ­θος, ἀ­πο­κό­βον­ται ἀ­πὸ τὴ μά­ζα ποὺ εἶ­ναι αὐ­τὴ ποὺ μα­στί­ζε­ται ἀ­πὸ τό­σα προ­βλή­μα­τα καὶ ἑ­πο­μέ­νως ἡ συμ­βο­λή τους στὴν κα­τα­νό­η­ση τοῦ και­ροῦ τους χά­νει τὴ ζω­τι­κό­τη­τά της.

Αὐ­τὸ τὸ τε­λευ­ταῖ­ο εἶ­ναι ἀ­πὸ τὰ φαι­νό­με­να ποὺ πα­ρα­τη­ροῦν­ται στὴν ἐ­πο­χή μας σὲ εὐρεί­α κλί­μα­κα, λό­γῳ τοῦ ὅ­τι ἡ τε­χνο­λο­γι­κὴ ἐ­ξέ­λι­ξη ἔ­χει φτά­σει στὸ ἀ­πο­κο­ρύ­φω­μά της καὶ ἔ­χει δι­ευ­ρύ­νει τὸ χά­σμα ἀ­νά­με­σα στοὺς πνευ­μα­τι­κοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ στὶς μά­ζες. Αὐ­τὸ βέ­βαι­α ὡς ἕ­να ση­μεῖ­ο εἶ­ναι φυ­σι­κό, ὅ­μως ἀ­π᾿ τὴν ἄλ­λη με­ριὰ εἶ­ναι φο­βε­ρὰ ἀρ­νη­τι­κὸ γιὰ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ἄ­νο­δο τοῦ κό­σμου. Για­τί σή­με­ρα ποὺ ἕ­να σω­ρὸ προ­βλή­μα­τα μα­στί­ζουν τὸν πλα­νή­τη μας εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη ἐ­πο­χή, ἐ­πι­τα­κτι­κὴ ἡ ἀ­νάγ­κη νὰ ἀ­να­λά­βουν οἱ πνευ­μα­τι­κοὶ ἄν­θρω­ποι τὶς εὐ­θύ­νες τους καὶ μὲ τὴν εὐ­ρύ­τη­τα τοῦ πνεύ­μα­τος ποὺ τοὺς χα­ρα­κτη­ρί­ζει, νὰ δι­α­λύ­σουν τὸ πα­ρα­πέ­τα­σμα ποὺ κα­λύ­πτει τὴ βα­θύ­τε­ρη δι­ά­στα­ση τῶν γε­γο­νό­των καὶ νὰ δι­α­φω­τί­σουν τὸ πλῆ­θος. Βέ­βαι­α δὲν μπο­ροῦ­με νὰ γε­νι­κεύ­σου­με τὴν ἀ­πά­θεια ποὺ χα­ρα­κτη­ρί­ζει τοὺς πε­ρισ­σό­τε­ρους πνευ­μα­τι­κοὺς ἀν­θρώ­πους τῆς ἐ­πο­χῆς μας γιὰ ὅ­λους, για­τί ὑ­πάρ­χουν καὶ ὁ­ρι­σμέ­νες ἐλ­πι­δο­φό­ρες ἀ­να­λαμ­πές, ὁ­ρι­σμέ­νοι πνευ­μα­τι­κοὶ ἄν­θρω­ποι ποὺ κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ ἀ­γρυ­πνοῦν, στο­χα­ζό­με­νοι τὴν αἴ­σια λύ­ση βα­σα­νι­στι­κῶν ση­με­ρι­νῶν προ­βλη­μά­των τοῦ ἀν­θρώ­που, ὅ­πως εἶ­ναι οἱ πυ­ρε­τώ­δεις ἐ­ξο­πλι­σμοὶ καὶ ὁ στραγ­γα­λι­σμὸς τῶν ἀν­θρώ­πι­νων δι­και­ω­μά­των σὲ πολ­λὰ ση­μεῖ­α τοῦ πλα­νή­τη μας, τὸ οἰ­κο­λο­γι­κὸ πρό­βλη­μα ποὺ κα­θο­ρί­ζε­ται ὡς μό­λυν­ση τοῦ φυ­σι­κοῦ πε­ρι­βάλ­λον­τος καὶ δι­α­τά­ρα­ξη τῆς οἰ­κο­λο­γι­κῆς ἰ­σορ­ρο­πί­ας, ἡ μά­στι­γα τῶν ναρ­κω­τι­κῶν ποὺ ἀ­πο­τε­λεῖ σο­βα­ρό­τα­τη ἀ­πει­λή κα­τὰ τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου δυ­να­μι­κοῦ, ἡ ἀλ­λο­τρί­ω­ση, ἡ μο­να­ξιὰ καὶ τὸ ψυ­χο­νευ­ρω­τι­κὸ φαι­νό­με­νο τοῦ ἄγ­χους ποὺ ἀλ­λοι­ώ­νουν τὴν ὑ­πό­στα­ση τοῦ σύγ­χρο­νου ἀν­θρώ­που καὶ κα­ταρ­ρα­κώ­νουν τὸν κρι­τι­κό του στο­χα­σμὸ καὶ τὸ γό­νι­μο προ­βλη­μα­τι­σμό του.

Αὐ­τοὶ οἱ πνευ­μα­τι­κοὶ ἄν­θρω­ποι ποὺ ἡ προ­σπά­θειά τους ἀ­πορ­ρέ­ει ἀ­πὸ τὴν ἀ­κρά­δαν­τη πί­στη σὲ ὑ­ψη­λὰ καὶ πα­ναν­θρώ­πι­να ἰ­δα­νι­κὰ ὅ­πως ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α, ἡ εἰ­ρή­νη, ἡ δι­και­ο­σύ­νη καὶ βέ­βαι­α ἡ δη­μο­κρα­τί­α, ἀ­πο­τε­λοῦν γιὰ τὸ ση­με­ρι­νὸ κό­σμο τὴν ἔκ­φρα­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς καὶ ἠ­θι­κῆς του κλη­ρο­νο­μιᾶς. Για­τί αὐ­τοὶ εἶ­ναι ποὺ ἐν­σαρ­κώ­νουν τὴ θε­ω­ρη­τι­κὴ θε­με­λί­ω­ση τῶν δί­και­ων αἰ­τη­μά­των γιὰ ἐ­θνι­κὴ ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­α καὶ ἀ­πο­κα­τά­στα­ση τῶν κα­τα­πι­ε­ζό­με­νων λα­ῶν, γιὰ προ­σω­πι­κὴ ἐ­λευ­θε­ρί­α καὶ ἀ­ξι­ο­πρέ­πεια τοῦ ἀν­θρώ­που, γιὰ βελ­τι­ω­μέ­νη πα­ρο­χὴ παι­δεί­ας καὶ γιὰ αὐ­το­δύ­να­μη πνευ­μα­τι­κὴ ἀ­νά­πτυ­ξη ὅ­λων τῶν χω­ρῶν καὶ τῶν κοι­νω­νι­ῶν. Μέ­σα ἀ­πὸ τὶς πο­λύ­μορ­φες ἐκ­φρά­σεις τῆς εὐ­θύ­νης τους, εἴ­τε δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες εἶ­ναι αὐ­τές, εἴ­τε συγ­γράμ­μα­τα, εἴ­τε ὑ­πο­μνή­μα­τα πρὸς τοὺς ἁρ­μό­διους, ἀν­τι­προ­σω­πεύ­ουν ὁ­λό­κλη­ρο τὸν παλ­μὸ ἑ­νὸς ἀν­θρω­πι­στι­κοῦ ἰ­δα­νι­κοῦ ποὺ στό­χο του ἔ­χει νὰ το­πο­θε­τή­σει ὅ­λους τους ἀν­θρώ­πους στὴ θέ­ση ποὺ τοὺς ἀ­ξί­ζει. Νὰ τοὺς κα­τα­ξι­ώ­σει σὰν ἠ­θι­κὲς προ­σω­πι­κό­τη­τες καὶ νὰ ἐ­ξά­ρει πά­νω ἀ­π᾿ ὅ­λα τὴν ἀν­θρώ­πι­νη ἰ­δι­ό­τη­τά τους. Ἔ­τσι μὲ τὶς πρά­ξεις τους πά­νω στὶς ὁ­ποῖ­ες ἀν­τι­κα­το­πτρί­ζε­ται ἡ βα­θιὰ αἴ­σθη­ση τῆς εὐ­θύ­νης τους, οἱ πνευ­μα­τι­κοὶ αὐ­τοὶ ἄν­θρω­ποι ἀ­πο­δεί­χνουν ὅ­τι εἶ­ναι ἱ­κα­νοὶ νὰ πιά­νουν καὶ νὰ νοι­ώ­θουν τὸ σφυγ­μὸ τῆς ἐ­πο­χῆς τους, ὅ­τι εἶ­ναι ἱ­κα­νοὶ νὰ προ­σφέ­ρουν στὴν κοι­νω­νί­α ἀ­να­μορ­φώ­νον­τάς την, ὅ­τι τε­λι­κὰ εἶ­ναι ἄ­ξιοι τοῦ χα­ρα­κτη­ρι­σμοῦ τους ὡς πνευ­μα­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων. Για­τί οὐ­σι­α­στι­κὰ πνευ­μα­τι­κὸς εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ μπο­ρεῖ νὰ ἀ­φο­μοι­ώ­σει τὸ «συρ­μὸ» τῆς ἐ­πο­χῆς του καὶ πα­ράλ­λη­λα νὰ τὸν ἐμ­πλου­τί­σει μὲ τὴ δι­κή του πο­λύ­τι­μη πεί­ρα καὶ πνευ­μα­τι­κὴ κα­τάρ­τι­ση. Ἀν­τί­θε­τα ὁ «πνευ­μα­τι­κὸς» ἄν­θρω­πος ποὺ ἀ­γνο­εῖ καὶ δὲν κά­νει κα­μμιὰ προ­σπά­θεια νὰ κα­τα­νο­ή­σει τὰ κρί­σι­μα προ­βλή­μα­τα τοῦ και­ροῦ του, μπο­ροῦ­με νὰ ποῦ­με ὅ­τι δὲν εἶ­ναι ἱ­κα­νὸς νὰ προ­σφέ­ρει στὴν κοι­νω­νί­α, μὲ τὴν ἔν­νοι­α ὅ­τι πα­ρα­μέ­νει πε­ρι­θω­ρια­κός, ἐ­φό­σον ἐ­πι­μέ­νει νὰ ἀ­να­φέ­ρει τὴν πνευ­μα­τι­κή του ἰ­δι­ό­τη­τα σὲ πα­ρω­χη­μέ­νες ἐ­πο­χές.

Γιὰ τὸν πραγ­μα­τι­κὸ πνευ­μα­τι­κὸ ἄν­θρω­πο ἡ ἐμ­βά­θυν­ση στὰ προ­βλή­μα­τα τοῦ και­ροῦ του καὶ ἡ κα­τα­νό­η­ση καὶ συμ­βο­λὴ στὴ λύ­ση τους ἀ­πο­τε­λεῖ ζω­τι­κὴ ἀ­νάγ­κη, ἀ­πο­τε­λεῖ χῶ­ρο μέ­σα στὸν ὁ­ποῖ­ο ὁ στο­χα­σμὸς του ἐ­νερ­γο­ποι­εῖ­ται καὶ δι­ο­χε­τεύ­ε­ται δη­μι­ουρ­γι­κά, ἀ­πο­τε­λεῖ, τέ­λος, τὸ μέ­σο μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­να­δεί­χνε­ται πραγ­μα­τι­κὸς πνευ­μα­τι­κὸς ἄν­θρω­πος, ὑ­πεύ­θυ­νος, εὐ­συ­νεί­δη­τος καὶ δρα­στή­ριος.

πηγή

Η δήθεν «καταδικαστική» απόφαση της Ελλάδος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου.

πηγή

Ήττα στην πραγματικότητα για το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι η δήθεν «καταδικαστική» απόφαση της Ελλάδος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου.

Το «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του δελτίο τύπου της Ένωσης Ουμανιστών Ελλάδος (γιατί άραγε δεν έβγαλε δική του ανακοίνωση το Παρατηρητήριο;) σχετικά με τη δήθεν καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.) σε βάρος της Ελλάδος στην υπόθεση «Δημητράς και λοιποί κατά Ελλάδος». Σύμφωνα με την ανακοίνωση «Η Ελλάδα, παραβίασε το Άρθρο 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.)καθώς τα προσφεύγοντα άτομα υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν σε 48 ανακριτικές διαδικασίες ή δίκες στις οποίες κατέθεσαν το 2009 ή το πρώτο εξάμηνο του 2010 τη Χριστιανική ή Εβραϊκή θρησκεία τους ή την αθεΐα τους προκείμενου να ορκιστούν στη συνέχεια στην τιμή και στη συνείδησή τους ή στο Ευαγγέλιο) και το Άρθρο 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της ΕΣΔΑ  καθώς δεν υπάρχει στην Ελλάδα νομική δυνατότητα αποκατάστασης για την παραβίαση της ελευθερίας της θρησκείας ούτε υπήρξε δικαστική αρχή που να αρνήθηκε να εφαρμόσει τις διατάξεις για την ορκοδοσία ως αντίθετες με τη Σύμβαση ή το Σύνταγμα».

            Στη συνέχεια η ανακοίνωση παραπέμπει στο κείμενο της αποφάσεως που είναι γραμμένο στα Γαλλικά χωρίς περαιτέρω στοιχεία για το σκεπτικό της και το διατακτικό της και ελπίζοντας πως οι «ιθαγενείς» της Ελλάδος στερούμαστε νοημοσύνης και θα αναμασήσουμε απλά το Δελτίο Τύπου που εξεδόθηκε.

            Η αλήθεια λοιπόν έχει ως εξής:

Αποκρύφθηκε στην ανακοίνωση ότι οι προσφεύγοντες ( για το ποιοι είναι και για τα έργα τους θα αναφερθούμε παρακάτω)  με τις προσφυγές τους σε βάρος της Ελλάδος διαμαρτύρονταν και για την ύπαρξη θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των δικαστηρίων και για το γεγονός ότι δικάζουν τις υποθέσεις τους χριστιανοί ορθόδοξοι δικαστές και έτσι (κατ’ αυτούς) εγείρονται αμφιβολίες σχετικά με την αντικειμενικότητα της δικαστικής κρίσεως επί των υποθέσεών τους.  Και τα δύο αυτά παράπονά τους απορρίφθηκαν ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και επομένως νομίμως υφίστανται οι Εικόνες στις δικαστικές αίθουσες και ελεύθερα οι δικαστές μας μπορούν να εκφράζουν τις ορθόδοξες θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.

Επίσης αποκρύφθηκε ότι οι προσφεύγοντες ζήτησαν αποζημίωση ύψους 15.000 Ευρώ (τόσα τους λείπουν;) από το Ελληνικό Δημόσιο για τη ζημία που υπέστησαν λόγω της παραβίασης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Το αίτημά τους αυτό απορρίφθηκε ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. 

Τέλος από τα 3.000 Ευρώ που ζητούσαν για δικαστικά έξοδα, το δικαστήριο τούς επιδίκασε τελικά 500 Ευρώ. (Μάλλον «μπήκαν» μέσα από την όλη ιστορία αλλά έστω και για αυτά τα 500 να τους ευχηθούμε «σε καλή μεριά!»)

            Εν κατακλείδι, από τη δήθεν καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ απλά προκύπτει χωρίς άλλες συνέπειες, όπως και στο παρελθόν, το άτοπο του θρησκευτικού όρκου για τον οποίο όμως και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας αλλά και οι Ιεροί Κανόνες είναι αντίθετοι.

            Ποιο είναι το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι;

            Για τα έργα και τις ημέρες του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι» είναι κατατοπιστικό -μεταξύ άλλων- το αφιέρωμα του περιοδικού «Ρεσάλτο» εδώ: http://www.resaltomag.gr/39.mag .

Επίσης οι ίδιοι, οι συνεργάτες τους και οι χρηματοδότες τους παρουσιάζονται εδώ:

http://www.greekhelsinki.gr/bhr/greek/profile.html από όπου με μεγάλη απορία και λύπη διαπιστώνουμε ότι το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και η Γραμματεία Νέας Γενιάς συγχρηματοδοτούν το εν λόγω Παρατηρητήριο από κοινού με τις φιλοσκοπιανές οργανώσεις Search for Common Ground Macedonia, και Macedonian Human Rights Movement of Canada!!!

Γνωρίζει άραγε το Ελληνικό Κράτος ότι το Υπουργείο Εξωτερικών χρηματοδοτεί το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι για να εκδίδει ενημερωτικό φυλλάδιο με οδηγίες προς τους «Μακεδόνες» πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα να επισκεφθούν τη «Μακεδονία του Αιγαίου» (δηλαδή την Ελλάδα!!!) και διαβεβαιώσεις ότι το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν αυτή τη «μεροληπτική» στάση του Ελληνικού Κράτους(Διαβάστε το φυλλάδιο εδώ:

http://www.macedonianhr.org.au/wip/images/stories/pdf/Leaflet_Macedonians_denied_entry_into_Greece.pdf )

Το φυλλάδιο αυτό έχει συνταχθεί τον Αύγουστο του 2012 και από το κείμενό του ανακύπτουν θέματα που άπτονται του Ποινικού Δικαίου και αφορούν συμπεριφορές και κρίσεις σε βάρος του Ελληνικού Κράτους και της εδαφικής του ακεραιότητας. Τι έχει πράξει η Ελληνική Πολιτεία επί του θέματος;

            Ποιοι είναι οι προσφεύγοντες στην εν λόγω δίκη

            Εξ αυτών που προσέφυγαν σε βάρος της Ελλάδος ως μέλη του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι διακρίνουμε τον κ. Παναγιώτη Δημητρά πολιτευτή – υπερασπιστή της «Μακεδονικής και της Τουρκικής Μειονότητας στην Ελλάδα», την κυρία Andrea Gilbert καλλιτέχνιδα – συνδιοργανώτρια τουAthens Gay Pride, την κ. Ευαγγελία Βλάμη εκπρόσωπο της οργάνωσης «Λεσβίες για την Ισότητα» και μία εκ των νυμφευμένων λεσβιών στην Τήλο, τον κ. Δημήτρη Τσαμπρούνη υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο στο Δήμο Αθηναίων, συνδιοργανωτή του Athens Gay Pride και επίσης εκ των ομοφυλόφιλων που παντρεύτηκαν στην Τήλο, τον κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτο γνωστό πολιτευτή, και την κα Ναυσικά Παπανικολάτου – σύζυγο του κ. Δημητρά (κάπου εδώ τους τελείωσαν προφανώς οι προσφεύγοντες). «Μικρή παρέα μεγάλη φασαρία» θα έλεγε κανείς.

Κλείνοντας σε αυτό το –ελπίζουμε- κατατοπιστικό άρθρο για το πραγματικό περιεχόμενο της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ως Ενωμένη Ρωμηοσύνη, θα θέλαμε να επισημάνουμε τον κίνδυνο από το να αναδημοσιεύονται άκριτα  διάφορες ανακοινώσεις χωρίς να εξακριβώνεται αν αυτές ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Μια δικαστική απόφαση που απέρριψε το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της προσφυγής του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι, ούτε λίγο ούτε πολύ έχει περάσει άκριτα σε όλο το διαδίκτυο και τις εφημερίδες ως «Ευρωκαταδίκη της Ελλάδος» και νίκη του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι.

 Ας είναι. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…

Συμβουλές από μια καρδιά γεμάτη αγάπη

> Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος

 αυτό που πρέπει να κάνει.

> Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο θέλημά Του. Αυτό το κάνουν

 οι στρατιώτες. Εμείς, τα παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρουμε

 το θέλημά μας μαζί με όλο τον εαυτό μας. Στο χάλι του. 

Και να Του πούμε: "Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. 

Κάνε τα ίσια".

>Τι ωραίο που είναι το μυστήριο του αύριο!

> Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα 

σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. 

Πες το στους αγγέλους να το πάνε στα πόδια του Κυρίου και

 ζήτησέ Του άγγελο ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

> Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. 

Και το αντίθετο.

γερόντισσα Γαβριηλία

πηγή

Γέροντα, ζηλεύω μερικές αδελφές, γιατί έχουν ορισμένα χαρίσματα πού εγώ δεν τα έχω

Γέροντα, ζηλεύω μερικές αδελφές, 

γιατί έχουν ορισμένα χαρίσματα 

πού εγώ δεν τα έχω.
Σ' εσένα ό Θεός έδωσε τόσα χαρίσματα

 κι εσύ ζηλεύειςτά χαρίσματα των άλλων; 

Μοϋ θυμίζεις την κόρη ενός ζαχαροπλάστη 

πού είχαμε στην Κόνιτσα. Ό πατέρας της

 της έδινε κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι ραβανί, 

για νάμην την πειράξη τό μεγάλο, καί αύτη 

έβλεπε τά παιδιά στο σχολείο πού έτρωγαν

μεγάλο κομμάτι μπομπότα καί τά ζήλευε. «Τί μεγάλο κομμάτι τρώνε αυτά!

 έλεγε. Έμενα ό πατέρας μου μικρό μοϋ δίνει». Ζήλευε τήν μπομπότα 

πού έτρωγαν τά άλλα παιδιά, ενώ αύτη ειχε ολόκληρο ζαχαροπλαστείο 

καί έτρωγε ραβανί! Θέλω νά πώ, κι έσύ δέν εκτιμάς τά μεγάλα χαρίσματα

 πού σοϋ έδωσε ό Θεός, άλλά βλέπεις τά χαρί σματατών άλλων καί ζηλεύεις.
"Ας μήν είμαστε αχάριστοι προς τον Καλό Πατέρα μας Θεό, ό 

Όποιος έχει προικίσει δλα τά πλάσματα Του μέ χαρίσματα διάφορα, 

γιατί Αυτός γνωρίζει τί χρειάζεται ό καθένας μας, ώστε νά μή βλαφθοϋμε.

Έμεϊς oμως πολλές φορές κάνουμε σάν τά μικρά παι διά καί 

παραπονιόμαστε, γιατί δέν έδωσε καί σ' εμάς ό Πατέρας ένα φράγκο 

ή ένα δίφραγκο, oπως έδωσε στά αδέλφια μας, ενώ σ' εμάς έχει δώσει 

ολόκληρο έκατοστάρικο.
Νομίζουμε oτι αυτό πού έδωσε σ' εμάς δέν είναι τίποτε, γιατί περνάμε 

τό έκατοστάρικο γιά χαρ τί, καί μας συγκινεί τό φράγκο ή τό δίφραγκο 

πού έδω σε στά αδέλφια μας καί κλαίμε καί αγανακτούμε μέ τον Καλό Πατέρα μας


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

πηγή

Ένας Επίσκοπος θυσιάζεται για το ποίμνιό του

Μετά από μια επιδρομή των Βανδάλων ερημώθηκαν αρκετοί τόποι της Ιταλίας και πολλοί αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στην Αφρική. Τότε ο Επίσκοπος της Νόλης Παυλίνος (+ 431) μοίραζε ό,τι είχε για να ανακουφισθούν οι αιχμάλωτοι και όσοι είχαν ανάγκη.

Κάποια μέρα τον πλησίασε μια χήρα, της οποίας το γιο είχε δούλο ο γαμπρός του ηγεμόνα των Βανδάλων, και του ζήτησε να τον απελευθερώσει. Ο Παυλίνος έψαξε να βρει χρήματα, αλλά δεν είχε πλέον τίποτα. Της είπε τότε: «Θα γίνω εγώ δούλος, για να απελευθερωθεί ο γιος σου». Αυτή νόμισε ότι ο Επίσκοπος παίζει με τον πόνο της. Ύστερα όμως από πολλή συζήτηση πείσθηκε και ξεκίνησαν κι οι δυο για την Αφρική.

Όταν η χήρα συνάντησε τον κύριο του γιου της, τον παρακάλεσε να τον απελευθερώσει. Εκείνος όμως δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει. Τότε η φτωχή γυναίκα αναγκάστηκε να παραδώσει τον Επίσκοπο σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του γιου της. Ο Βάνδαλος άρχοντας, χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητα του Παυλίνου, τον κράτησε για να καλλιεργεί τον κήπο, απελευθερώνοντας συνάμα το γιο της χήρας.

Με τον καιρό διαπίστωσε πως ο νέος του κηπουρός ήταν πολύ μορφωμένος. Γι’ αυτό επιζητούσε να κατεβαίνει τακτικά στον κήπο και να συζητά μαζί του. Μια μέρα τον πίεσε πολύ να του αποκαλύψει ποιος πραγματικά ήταν, μιας και δεν έμοιαζε για κηπουρός. Ο Παυλίνος τότε, μπροστά στις επίμονες παρακλήσεις του, τού αποκάλυψε πως στην πατρίδα του ήταν Επίσκοπος.

Μόλις το έμαθε αυτό ο άρχοντας, φοβήθηκε και ντράπηκε. Του είπε λοιπόν να του ζητήσει ό,τι θέλει, για να γυρίσει στην πατρίδα του φορτωμένος με δώρα. Και ο αληθινός Επίσκοπος του απάντησε: «Αν θέλεις να μ’ ευχαριστήσεις, ένα πράγμα σου ζητώ: Ν’ απελευθερώσεις τους αιχμαλώτους που προέρχονται από την επισκοπή μου». Ο κύριός του έψαξε και εκπλήρωσε στο ακέραιο το αίτημά του.

Έτσι, σε λίγες μέρες, έχοντας επικεφαλής τον Επίσκοπό τους, επιβιβάστηκαν όλοι σε πλοία και επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Απόσπασμα από το έργο: «Οι άγιοι στον πόλεμο και την ειρήνη», επιμ. Ι. Κωστώφ, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984, σ. 9-10.
πηγή

Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους oικουμενιστές ποιμένες

Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’  όσον ακολουθούν

 πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν 

το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται 

εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,

--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. 

Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο

 τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, 

«δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», 

μόνον εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνον 

«ο απ’  αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, 

μόνον ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. 

Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριον ορθόδοξον φρόνημα των 

ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονικήν πλάνην

 και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα

 και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. 

Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον

 υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε 

δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέσιν εν τη

 Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιον σημείον εκ των τριών

—πίστιν, γνώσιν, βίωσιν—νοσούν; Αλλ’  υπάρχει ευσεβής κλήρος

 και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της 

κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς

 εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση 

μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που 

προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένας και τους 

διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως 

σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τας 

ευθύνας των θα σαλπίσουν το «στώμεν  καλώς εις την βάση της

 Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν 

και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή 

και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας.

πηγή

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ἀπαλλαγή κανένας Ἅγιος δέν ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό, αλλά υπομονή!

Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:
-Θέλω να εξομολογηθώ.
-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.-Ε, πες τον λογισμό σου.

Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ’ ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:

-Οι Πατριάρχαι είσαστε;

-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

-Νά ‘ρθω κι εγώ εκεί;

-Έλα.

-Από πού νά ‘ρθω;

-Να, από ΄κει, απ’ τον δρόμο.

-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.

-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.

-Μα, δεν βλέπω δρόμο.

-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.

-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.

-Α, κι εμείς από ‘κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»

Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ’ ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.

Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ’ όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».

Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ’ ανέβεις κι εσύ απάνω στο Σταυρό.

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. Αν κάνεις υπομονή θά ‘χεις και λιγάκι μισθό, αν θά ‘χεις απαλλαγή, δεν έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις…!

πηγή / αντιγραφή