Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2012

Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ (Ομιλία στο ευαγγελικό ανάγνωσμα)




Ἕνας τυφλὸς καθόταν στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱεριχὼ
 καὶ ζητιάνευε. Ἄκουσε ποδοβολητὰ καὶ ζήτησε νὰ μάθῃ τί
 συμβαίνει. Τοῦ εἶπαν ὅτι περνᾶ ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. 
Τοῦ ἦταν ἀδύνατο νὰ τρέξῃ καὶ νὰ Τὸν συναντήσῃ, 
γι’ αὐτὸ χρησιμοποίησε τὸ μοναδικὸ μέσο, μὲ τὸ ὁποῖο
 ἤλπιζε ὅτι ἴσως ὑπῆρχε μία πιθανότητα νὰ θεραπευθῇ.
 Κι αὐτὸ τὸ μέσο ἦταν ἡ δυνατὴ φωνή του. 

«Ἰησοῦ, υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησέ με».
 Καὶ ὁ Κύριος τὸν ἄκουσε καὶ τὸν θεράπευσε. 

Πόσο μεγάλη ἡ πίστη τοῦ τυφλοῦ, ἀδελφοί μου! 
Στὸ ἄκουσμα καὶ μόνον τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, 
φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς του. 
Ἦταν σίγουρος πώς, ἂν εἰσακούετο, θὰ
 γινόταν καλά. Ὅταν ὁ ἄῤῥωστος πηγαίνῃ 
στὸ γιατρὸ καὶ τοῦ λέει «Γιατρέ μου, σῶσε με· 
μόνον ἐσὺ μπορεῖς νὰ μὲ κάνῃς καλά», εἶναι 
σίγουρο πὼς τοῦ ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. 
Κανένα ἄλλον δὲν θέλει, κανένα ἄλλον δὲν 
ἐμπιστεύεται, σὲ κανένα ἄλλον δὲν ἐναποθέτει 
τὶς ἐλπίδες του. Ἔτσι καὶ στὸ σημερινὸ 
εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ τυφλός, εὐχάριστα
 ἐκπληττόμενος μέσα στὴ δυστυχία του, 
ζητιανεύει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Γνώριζε καλὰ τὴν τέχνη τῆς ἐπαιτείας· ἅπλωνε 
τὸ χέρι καὶ προκαλοῦσε μὲ περίτεχνες παρακλητικὲς
 ἐκφράσεις τὴν ἐλεημοσύνη τῶν συνανθρώπων του. 
Δὲν ἦταν ἀγύρτης· ἦταν στ’ ἀλήθεια τυφλός. 
Ἀλλ’ ἦταν ἐκείνη ἡ εὐλογημένη στιγμὴ ἡ μία καὶ 
μοναδικὴ εὐκαιρία ἀντὶ γιὰ τὸ χέρι νὰ ἁπλώσῃ 
στὸν ἀέρα τὴ φωνή του καὶ νὰ παρακαλέσῃ 
γιὰ θεία ἐλεημοσύνη. Δὲν ἤθελε πλέον χρήματα.
 Ἂν ὑπῆρχε λόγου χάριν κάποια ἰατρικὴ μέθοδος,
 γιὰ νὰ βρῇ τὸ φῶς του, θὰ ἦταν σίγουρα 
διατεθειμένος νὰ δώσῃ ὅ,τι εἶχε. Ῥωτῆστε ἕνα τυφλὸ 
καὶ θὰ σᾶς τὸ ἐπιβεβαιώσῃ. Ἂς ἀντιστρέψουμε τὴν
 ὑπόθεση· ποιός θὰ πουλοῦσε τὰ μάτια του γιὰ 
ὅλα τὰ πλούτη τοῦ κόσμου; Κανείς!
Ἔχει μεγάλη ἀξία τὸ φῶς γιὰ τὴ ζωή μας.
 Τὸ ξέρουν καλύτερα ὅσοι τὸ στεροῦνται· 
πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ τὸ ἀπολαμβάνουμε, 
δὲν τὸ ἐκτιμοῦμε κατὰ Θεόν· συνδυάζουμε τὸ
 ἐξωτερικὸ φῶς μὲ τὸ ἐσωτερικὸ σκότος, τὸ ὑλικὸ 
φῶς μὲ τὸ νοητὸ σκοτάδι, αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνει νὰ 
βλέπουμε σωματικῶς μὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς τυφλώνει
 πνευματικῶς. Μολύνουμε τὰ μάτια μας μὲ ἰοὺς
 πορνικούς, μὲ θεάματα καὶ βλέμματα γεμάτα αἰσχρότητα, 
κακία, φθόνο. Ἀπὸ τὰ μάτια ξεκινοῦν πολλὰ δεινά, 
ἰδιαιτέρως στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ κυριαρχίας τῆς εἰκόνας, 
τῶν ψεύτικων φώτων, τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ, τοῦ 
θεάματος, τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητος,
 τῆς καθρεπτιζόμενης ἀνθρωπαρέσκειας. 
Ἀπὸ τὰ μάτια ὅμως ξεκινοῦν καὶ καλὰ πράγματα·
 τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, ἡ εὐσπλαχνία πρὸς τὸν
 πλησίον, ἡ ὑπεράσπιση τοῦ δικαίου, ἡ δικαία κρίση, 
ἡ θέα τοῦ νοητοῦ φωτός. Τὰ μάτια μᾶς τὰ χάρισε ὁ 
Θεός, γιὰ νὰ πορευόμαστε τὴν ὁδὸ τῆς δικαιοσύνης,
 ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θέα τῶν ἀθεάτων μυστηρίων Του. 
Καὶ ἀπὸ ἄλλους τὰ στέρησε γιὰ τὸν ἴδιο λόγο 
κατ’ ἀνεξερεύνητον πρόνοιαν.
Ὁ τυφλὸς τῆς περικοπῆς βρίσκει τὸ κτιστὸ φῶς μέσα 
στὸ ἄκτιστο. Καὶ μᾶλλον ἤδη βλέπει μέσα του· βλέπει 
ἴσως καλύτερα ἀπὸ ὅλους τοὺς διαβάτες τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν
 πόλη, καλύτερα ἀπὸ τοὺς κατοίκους της Ἱεριχοῦς, 
διότι διακρίνει μὲ μάτι φωτεινὸ τὸν Μεσσία, τὸν Σωτῆρα, 
τὸν Ἰατρὸ ψυχῶν καὶ σωμάτων, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ποὺ 
φωτίζει καὶ ἁγιάζει. Ἂν δὲν Τὸν ἔβλεπε τέτοιο, ἴσως καὶ
 νὰ μὴν ἐθεραπεύετο. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ γεννᾶ τὸ
 θαῦμα· πίστη συχνὰ ἀπαιτητική, ἀλλ’ ὄχι ἐνοχλητικὴ γιὰ
 Ἐκεῖνον, γιατὶ θέλει νὰ Τοῦ ζητοῦμε, νὰ Τοῦ ἁπλώνουμε
 τὸ χέρι καὶ νὰ Τοῦ φωνάζουμε γιὰ βοήθεια στὶς ὅποιες 
ἀνάγκες μας.
Ἐνοχλοῦσε τοὺς περαστικοὺς μὲ τὶς φωνές του·
 φώναξε· τὸν μάλωσαν· ξαναφώναξε πιό δυνατά· δὲν τὸν
 ἔνοιαζε τί θὰ τοῦ ἔλεγαν· τὸν ξαναμάλωσαν· 
Ἀλλ’ ἡ σαρκωμένη Ἀγάπη ἔβαλε στὴ θέση του τὸν 
ἐνοχλημένο ὄχλο. Ἡ ἐπιμονὴ προσείλκυσε τὸ ἔλεος,
 ἡ κραυγὴ ἐξευτέλισε τὴν κατακραυγή, δίνοντας τὴ 
θέση της στὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
Εἶχε μόνον ἀκούσει ὁ τυφλὸς γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου, 
ἀλλὰ δὲν τὰ εἶχε δεῖ μέχρι τότε. Πῶς θὰ μποροῦσε ἄλλωστε, 
ἀφοῦ ἦταν τυφλός; Ποιός πιστεύει μὲ σιγουριὰ κάτι ποὺ 
δὲν ἔχει δεῖ; Συνήθως, γιὰ νὰ πιστέψουμε, πρέπει πρῶτα
 νὰ δοῦμε. Ὁ τυφλὸς κάνει τὸ ἀντίθετο, ἀνατρέπει αὐτὸ 
τὸ συμβατικὸ πρέπει· πιστεύει, γιὰ νὰ δῇ. Καὶ αὐτὴ ἡ 
πίστη «σέσωκε αὐτόν», κατὰ τὴν θεία διαβεβαίωση.
Καθισμένοι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἰεριχὼ τοῦ ἐσωτερικοῦ μας σκότους,
 ἂς μὴν ντραποῦμε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς ἐπαῖτες καὶ νὰ 
ζητιανεύσουμε, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὸν Φωτοδότη Χριστὸ
 νὰ χαρίσῃ καὶ σ’ ἐμᾶς τὸ φῶς τῆς ἐπιγνώσεώς Του, 
νὰ ἀναδύσῃ ἀπὸ τὴν ἐρεβώδη ἄβυσσο τῆς ψυχῆς μας 
τοῦτο τὸ ἐσώτερον φῶς, γιὰ νὰ τὴν φωτίσῃ καὶ νὰ τὴν 
πλημμυρίσῃ ἀπὸ αἰώνια χαρὰ καὶ δοξολογία.

Κυριακή ιδ' Λουκά Ἰησοῦ, «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ ἐλέησε μέ». εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου



Σέ μία γωνιά τῆς Ἱεριχῶς ἕνας τυφλός, καθώς ζητιανεύει, ἀκούει θόρυβο ἀπό πολλούς ἀνθρώπους καί ἐρωτᾶ τί συμβαίνει. Κάποιος τοῦ λέει «ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς» καί τότε ἐκεῖνος ἄρχισε νά φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ ἐλέησε μέ».
Κάποιοι τόν παρατήρησαν νά μή φωνάζει, αὐτός ὅμως συνέχισε. Τότε τόν πλησιάζει ὁ Ἰησοῦς καί τόν ἐρώτησε: «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Καί ὅταν ὁ τυφλός του ἀπάντησε «Κύριε θέλω νά ἰδῶ τό φῶς μου», ὁ Ἰησοῦς τόν ἐθεράπευσε λέγοντας «ἀνάβλεψε. Ἡ πίστη σου σέ ἐμένα σέ ἐθεράπευσε». Ἀμέσως ὁ πρώην τυφλός, ἄρχισε νά ἀκολουθεῖ τόν Κύριον δοξολογώντας τόν Θεό.
Ἀδελφοί μου,
ἕνα θαῦμα λοιπόν μας διηγήθηκε τό σημερινό Εὐαγγέλιο, τήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ. Ἐκεῖνο ὅμως ποῦ ἐντυπωσιάζει εἶναι ἡ ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρός τόν τυφλό «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Τήν ἴδια ἐρώτηση ἔκανε καί στόν παράλυτό της Προβατικῆς κολυμβήθρας «θέλεις νά γίνεις καλά;»
Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος κάνει αὐτή τήν ἐρώτηση, τί θέλει νά μᾶς φανερώσει;
Εἶναι πραγματικά ἐντυπωσιακή αὐτή ἡ ἐρώτηση, διότι ποιός τυφλός ἤ παράλυτος δέν θέλει νά γίνει καλά; Κι ὅμως ὁ Κύριος ἐρωτᾶ, καί ἐρωτᾶ γιατί θέλει νά μᾶς δείξει πόσο σέβεται αὐτό πού ὀνομάζουμε ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό ζητᾶ τήν συναίνεσή μας. Δέν εἶναι ὁ Θεός μας ἕνας τύραννος οὔτε ἕνας ἐκβιαστής πού μέ τή νά ἀπειλῆ τῆς τιμωρίας μας ἐξαναγκάζει. Ἀντίθετα, θέλει, καί γι’ αὐτό τή ζητεῖ τήν συγκατάθεσή μας γιά νά ἐπέμβει στή ζωή μας.
Ἐκεῖνο δηλαδή πού ζητεῖ ἀπό μας, τά πλάσματά του, εἶναι ἡ λεγόμενη «ἀγαθή διάθεση», νά εἴμεθα καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι πού ἀποδέχονται τήν παρουσία του στή ζωή τους. Μόνο τότε ἐπεμβαίνει, ὅταν ἐμεῖς τοῦ τό ἐπιτρέπουμε.
Ἔτσι, εἶναι ἕνας εὐγενικός Θεός ἀπέναντί μας καί αὐτή τήν εὐγένεια τού μας τήν φανερώνει καί στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ὅταν μας λέει : «Νά, στέκομαι μπροστά στή πόρτα τῆς καρδιᾶς σου καί τή κτυπῶ. Ἐάν μου τήν ἀνοίξεις θά εἰσέλθω καί θά εἶμαι γιά πάντα μαζί σου».
Ἕνας διάσημος γιατρός, ὁ περίφημος Πασκάλ ἔχοντας ὑπόψη τοῦ τά λόγια αὐτά τοῦ Ἰησοῦ διερωτᾶται «Γιατί ἄραγε δέν δίνει μία κλοτσιά καί νά ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί νά μπεῖ μέσα μέ τό ἔτσι θέλω;» καί ἀπαντᾶ: «γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι εὐγενικός μαζί μας». Ἔχει ἀπόλυτο δίκιο.
Ἑπομένως σεβόμενος τήν ἐλευθερία μας ὁ Θεός εἶναι εὐγενικός μαζί μας. Ἀλήθεια, ἄν δέν ἦταν εὐγενικός, ποιός θά τολμοῦσε ἀπό ἐμᾶς νά τόν ἀγνοήσει ἤ ποιός θά τολμοῦσε νά τόν ὑβρίσει καί Αὐτόν καί τήν μητέρα του, τήν Παναγία, ὅπως κάνουν δυστυχῶς πολλοί ἀπό ἐμᾶς;
Ἐδῶ λοιπόν εὑρίσκεται καί ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, γιατί μας ἀφήνει νά ζοῦμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, γιατί μας ἀφήνει νά κάνουμε τό κακό καί γιατί ἀφήνει νά τόν διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας.
Ὅμως, ἐνῶ συμβαίνουν αὐτά μέ μας, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλά σκύβει πάνω μας ὅταν ἀκριβῶς πονοῦμε καί ὑποφέρουμε, καί ἐπεμβαίνει πάνω στό κακό πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε κάνει καί τό μεταβάλλει σέ «φάρμακο» πού θεραπεύει τήν ψυχή μας ἀπό κάποιο πάθος της.
Τό πόσο ἀλήθεια θεραπευτικά ἐπενεργεῖ ὁ πόνος στή ψυχή μας τό δείχνουν τά τάματα πού κάνουμε ἀλλά καί ἡ ἱστορία τοῦ Γέρο-Γρηγόρη.
Στή Μονή τοῦ Ἁγίου Παύλου, ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος μέ τό ὄνομα Γρηγόρης, πολύ στρυφνός, δύστροπος καί ἀνάποδος, γι’ αὐτό καί δέν ἦταν ἀγαπητός στούς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔκαναν ὑπομονή λέγοντας: «ὅπως ὁ Θεός κάνει ὑπομονή γιά τά ἐλαττώματά μας καί τά ἁμαρτήματά μας, ἔτσι πρέπει νά κάνουμε ὑπομονή καί μέ τόν ἀδελφό μας».
Τήν ὑπομονή ὅμως αὐτή ὁ Γέρο-Γρηγόρης τήν εἶχε θεωρήσει ὡς ἀδυναμία τους καί αὐτό τόν ἀποθράσυνε περισσότερο καί αὐθαδίαζε, μέχρις ὅτου ἀρρώστησε βαριά. Μέχρι τότε, δέν ἤθελε οὔτε νά κοινωνήσει καί στήν ἐκκλησία πήγαινε μέ τό ζόρι. Οἱ μοναχοί τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς γιά νά μπορεῖ ὁ ἀδελφός νοσοκόμος νά περιποιεῖται καί αὐτόν καί τά ἄλλα γεροντάκια πού ἦταν ἐκεῖ. Ὅμως, τά γεροντάκια εἶπαν: «ἄν φέρετε ἐδῶ τόν Γρηγόρη, ἐμεῖς θά φύγουμε», τόσο πολύ τόν φοβόντουσαν.
Γιά νά μή σκανδαλισθοῦν περισσότερο τά γεροντάκια, ἑτοίμασαν ἕνα δωμάτιο ἀπέναντι ἀπό τό νοσοκομεῖο τους καί ἔβαλαν ἐκεῖ τόν Γέρο-Γρηγόρη, ὁ ὁποῖος βλέποντας τήν περιφρόνηση ταπεινώθηκε, ἦλθε σέ μετάνοια εἰλικρινῆ καί μέ συντριβή καρδιᾶς ζήτησε ἀπό τόν Ἡγούμενο καί τούς Πατέρες νά τόν συγχωρέσουν καί μέ δάκρυα στά μάτια ζήτησε ἀκόμη νά ἐξομολογηθεῖ καί νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Ἔτσι μέ καθαρή τήν ψυχή του καί μέ τό τελευταῖο ἐφόδιο, τήν θεία κοινωνία, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό.
Ἀδελφοί μου, ὅσοι ἀπό μας αἰσθάνονται ἔνοχοι ἀπέναντι στόν εὐγενικό Κύριο καί Θεό μας ἄς ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τοῦ Γέρο-Γρηγόρη καί ἄς δεχθοῦμε Αὐτόν τόν Θεό στή ζωή μας.
Μᾶς ζητεῖ νά τόν δεχθοῦμε.
Ἄς τοῦ ἀνοίξουμε λοιπόν τή πόρτα τῆς καρδιᾶς μας.
Π.Β.Μ.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ Κυριακής ΙΔ΄ Λουκά Εφεσίους Ε΄ 8 – 19 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος



Το Αποστολικό Ανάγνωσμα που θα ακούσουμε την Κυριακή στην λατρεία μας, είναι ενα αριστούργημα του ουρανού! Ο Απόστολος των εθνών, μέσα σε λίγους στίχους δίνει πρακτικές οδηγίες, που όταν όμως εφαρμόζονται απο τους πιστούς, αφ΄ ενός μεν αποδεικνύουν υψηλότατο πνευματικό επίπεδο, αφ' ετέρου δε ότι η χριστιανική ζωή, εάν το θέλει ο πιστός, μπορεί να εφαρμοστεί στην καθημερινότητα.
Απο τις τόσες πολύτιμες συμβουλές που περιέχονται (και είναι ανάγκη να μελετήσουμε μόνοι μας ολόκληρο το κείμενο) , εμείς τώρα θα σταθούμε σε μια που ομολογουμένως συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το ήθος, δηλ. τη ζωή της ορθοδόξου πνευματικώτιτος. Μια επιταγή του Πνεύματος που γεμίζει δέος τους πιστούς. «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατήτε, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί» (Εφεσίους Ε΄ 15). Δηλ. Αφού ως πιστοί έχετε λάβει τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος απο τον Χριστό, λοιπόν προσέχετε, πώς με κάθε ακρίβεια να συμπεριφέρεσθε. Να έχετε τέτοια συμπεριφορά που θα αποδεικνύει ότι δεν είστε άσοφοι, ασύνετοι και ανόητοι ως προς τα πνευματικά, αλλά να ζείτε και να συμπεριφέρεσθε στην κοινωνία που ζείτε ως σοφοί και συνετοί.
Αυτό είναι, πρέπει να είναι αυτονόητο, όχι μονο για τον κάθε συνειδητό πιστό, αλλά και για τον κάθε άνθρωπο γενικώς, ίσως ισχυριστεί κανείς. Ναί, αυτό είναι αλήθεια. Όμως μόνο θεωριτικώς ισχύει αυτό, διότι στην πράξη βλέπουμε να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.
Αναντιρρήτως, ο κάθε άνθρωπος διαθέτει την συνείδησή του, η οποία και τον καθοδηγεί στις πράξεις του, απο την μεγαλύτερη έως και τη μικρότερη. Αλλά και πάλι κινούμαστε σε θεωριτικό επίπεδο. Η ζωή στην καθημερινότητα μας αποδεικνύει αυτό που σε άλλο σημείο αναφέρει ο ίδιος ο Απόστολος, δηλ. Το Πνεύμα το Άγιον δια του Αποστόλου. Όλοι δηλ. φέρουμε μέσα μας και τον νόμο της αμαρτίας, ο οποίος αντιστρατεύεται, δυστυχώς, τον νόμο του νοός μας...
Βεβαίως, θα μπορούσε στο σημείο αυτο να φέρει κανείς ως συγκριτικά μεγέθη τον πιστό και τον άπιστο, για να καταλήξει στο ότι, εάν στον συνειδητό πιστό υφίσταται ενεργός ο νόμος της αμαρτίας, άρα τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτόν που δεν έχει ακόμα συνδεθεί συνειδητά με τον Χριστό ή ακόμα περισσότερο τραγικά, με αυτόν που συνδέθηκε και αλλοίμονο, κατόπιν απέκοψε τον ευατόν του απο την πηγη της ζωής. Πράγματι, αγγίζουμε τραγικές καταστάσεις στο σημείο αυτό, και το χειρότερο όλων είναι πως αρκετοί αδελφοί μας, δεν συνειδητοποιούν ούτε και στο ελάχιστο την ζοφερότητα της καταστάσεως τους. Αυτό, όντως είναι το πλέον φοβερό, αφού εάν δεν συμβεί κάτι, ώστε να αλλάξουν την πορεία της ζωής τους, και προτίστως να δεχθούν τις επαναλμβανόμενες και ασταμάτητες κλήσεις της χάριτος, θα συνειδητοποιήσουν μεν την κατάστασή τους, θα είναι όμως πολύ αργά αφού «Εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια».
Ο πιστός λοιπόν θα πρέπει να βρίσκεται πάντοτε σε νηφάλια πνευματική κατάσταση.
Να μη τον ναρκώνει ο ύπνος της ραθυμίας και να μην τον ζαλίζει ο ζόφος της αμαρτίας. Είναι δε  περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο ανάγκη, να βλέπει πώς βαδίζει και να αποδεικνύει ότι πράγματι έχει αφήσει την χάρη του Θεού να τον σοφίζει και να τον καθοδηγεί.  
Και για να κάνει περισσότερο πιστευτό και δυναμικό τον Θεόπνευστο λόγο του ο Απόστολος, στον αμέσως επόμενο στίχο προσθέτει και αναπτύσσει την συμβουλή του, ότι δηλ. ως πιστοί θα πρέπει να προσέχουμε πώς βαδίζουμε « εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί» (Εφεσ. Ε' 16). Δηλ. η σύνεσις και η σοφία θα πρέπει να φαίνονται με το να επωφελούμαστε πνευματικώς την κάθε ευκαιρία, και με κάθε σπουδή να αρπάζουμε αυτή. Δεν πρέπει, λοιπόν, τονίζει, να χάνεται καμμία ευκαιρία, διότι οι ημέρες εξαιτίας του κακού που επικρατεί στον κόσμο, είναι γεμάτες σκάνδαλα. Σκάνδαλα μεγάλα και κάθε μορφής, και ως εκ τούτου οι μεν ευκαιρίες του αγαθού παρουσιάζονται σπανιότερα (δυστυχώς), οι δε αφορμές προς το κακό είναι πολυπληθέστερες και σε καθημερινή βάση.
Να τονίσουμε τώρα ότι στις μέρες που ζούμε, τα παραπάνω πραγματοποιούνται στον υπερθετικό βαθμό; Μόνο άνθρωποι που έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα θα μπορούσαν να το αρνηθούν. Όντως, ζούμε σε μέρες τραγικές, σε μέρες μεγάλης αποστασίας που «ει δυνατόν να πλανηθούν και οι εκλεκτοί». Χρειάζεται γενικώς και ειδικώς πολύ και μεγάλη προσοχή. Όμως και στην καθημερινή μας επικοινωνία, για τα τρέχοντα θέματα, επιβάλλεται να δείχνουμε σοφία και σύνεση. Πόσες αλήθεια φορές, ενώ νομίζουμε ότι είμαστε σωστοί στη συμπεριφορά και ότι διαθέτουμε σύνεση, πόσες φορές συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να συμπεριφέρεται άστοχα και ασύνετα; Και δεν είναι τόσο σπάνιο το φαινόμενο, να σημειώνονται και λάθη σοβαρά, στην προσπάθεια για κάτι καλό που ο άνθρωπος θέλει να πράξει.
Και τίθεται στο σημείο αυτό το λογικότατο ερώτημα. Ναι, πράγματι θέλω να κινούμαι σωστά, διότι οι καιροί είναι δύσκολοι και πονηροί. Τι όμως θα πρέπει να γίνει ώστε να κινούμαι μέσα στο ευλογημένο πλαίσιο που θέτει το Αποστολικό ανάγνωσμα; Πώς θα γίνεται να μη ξεφεύγω στη συμπεριφορά μου;
Η απάντηση στο καίριο τούτο ερώτημα είναι η εξής.
Πρώτα απ' όλα, πριν προβούμε σε κάποια ενέργεια, να σκεπτόμαστε πολύπλευρα αυτό που θέλουμε να πράξουμε. Συγχρόνως δε να εξετάζουμε τα κίνητρά μας. Γιατί ακριβώς θέλουμε να κάνουμε αυτό που επιχειρούμε; Και στη συνέχεια να μη βιαζόμαστε στο να εφαρμόσουμε αυτό το οποίο αποφασίσαμε. Να δίνουμε, εάν βεβαίως είναι τούτο δυνατόν, μια πίστωση χρόνου στην ίδια την πράξη που θέλουμε να προβούμε. Και τούτο πρέπει να γίνεται διότι ενδεχομένως, μια ωριμότερη σκέψη, αύριο ή μεθαύριο να μας δώσει και καλύτερη- συνετότερη λύση στο θέμα που μας απασχολεί.
Εκείνο όμως που απαραιτήτως θα πρέπει να συμβαίνει, τόσο στην αρχή, αλλά και πάντοτε, μέχρι δηλ. να ολοκληρώσουμε αυτό το οποίο έχουμε σκοπό να πράξουμε, είναι η προσευχή σε συνδυασμό με την ευλογημένη αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού.
Το πνευματικό ερώτημα  και η αγία ανησυχία θα πρέπει να κυριαρχούν σε όλες τις πράξεις και τις ενέργειές μας: « Άρα ο Κύριος Ιησούς ευλογεί αυτό που θα πω; Που θα ενεργήσω; Που θα πραγματοποιήσω;» Και αυτό σίγουρα θα πρέπει να γίνει καθημερινό μας βίωμα από τα πολύ απλά έως και τα πλέον σοβαρά.
Μια τέτοια συμπεριφορά και μια τέτοια πνευματική κατάσταση θα μας προφυλάξει από πολλές παγίδες τόσο των γύρω, όσο κυρίως του κακού εαυτού μας.
Η οδός των Αγίων είναι πολύ «σοφή και συνετή» και αν την ακολουθήσουμε, οπωσδήποτε θα γλιτώσουμε από τις κακοτοπιές αλλά και από τα βάραθρα του κόσμου και του κακού.
Και ας μη λησμονούμε ποτέ ότι «το Ορθοδοξείν εστί αεί σχοινοβατείν»
Όταν δε χάριτι Θεού, πραγματοποιείται το λεπτό τούτο πνευματικό αγώνισμα, τότε η ψυχή του πιστού γεμίζει ιδιαίτερη χαρά και απολαμβάνει την μεγάλη ανάπαυση της ειρηνεύσεως με τον Θεό και την όμορφη επικοινωνία με τους αδελφούς.
Είθε να δώσει ο Κύριος.
Αμήν

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα

Το Πηδάλιο λέγεται πηδάλιο, γιατί οδηγεί προς την σωτηρία τον άνθρωπο πότε με τον έναν τρόπο και πότε με τον άλλον,



Μερικοί λένε: «Α, ο τάδε πνευματικός είναι πολύ πατερικός. Πολύ αυστηρός! 
Είναι έξυπνος, έχει μνήμη, ξέρει το Πηδάλιο απ’ έξω». Ένας πνευματικός 
όμως που εφαρμόζει κατά γράμμα τους κανόνες που αναφέρει το Πηδάλιο
 μπορεί να κάνη κακό στην Εκκλησία. Δεν βοηθάει να πάρη ο πνευματικός 
το Πηδάλιο και να αρχίση: «Τι αμαρτία έκανες εσύ; Αυτή. Τι γράφει εδώ
 γι’ αυτήν την περίπτωση; Τόσα χρόνια αποχή από την θεία Κοινωνία! 
Εσύ τι έκανες; Αυτό. Τι γράφει εδώ; Αυτόν τον κανόνα!».

- Πρέπει, Γέροντα, κανείς να λαμβάνη υπ’ όψιν του δεκάδες πράγματα.
 
- Ναι, ιδίως στην σημερινή εποχή δεν είναι να πάη κανείς να εφαρμόση 
όλον τον νόμο της Εκκλησίας με μια αδιάκριτη αυστηρότητα, αλλά πρέπει
 να καλλιεργήση το φιλότιμο στους ανθρώπους. Να κάνη πρώτα δουλειά
 στον εαυτό του, για να μπορή να βοηθάη τις ψυχές, αλλιώς θα σπάζη κεφάλια. 

Το Πηδάλιο λέγεται πηδάλιο, γιατί οδηγεί προς την σωτηρία τον
 άνθρωπο 
πότε με τον έναν τρόπο και πότε με τον άλλον, όπως ο 
καραβοκύρης πάει 
το πηδάλιο πότε αριστερά και πότε δεξιά, για να βγάλη
 το καράβι στην 
ακτή. Αν το πάη ολόισια, χωρίς να στρίψη όπου
 χρειάζεται, θα ρίξη το 
καράβι πάνω στα βράχια, θα το βουλιάξη και 
θα πνιγούν οι άνθρωποι.
Αν ο πνευματικός χρησιμοποιή τους κανόνες σαν… 
κανόνια, και όχι
 με διάκριση, ανάλογα με τον άνθρωπο, με την μετάνοια
που έχει κ.λπ.,
 αντί να θεραπεύη ψυχές, θα εγκληματή..... 

Γεροντας Παισιος/πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ: ΑΓΑΠΗ, ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ

.Πανάγαθε Δέσποτα, που δεν βδελύχθηκες την πτωχεία μας, αλλά την φόρεσες υποστατικά και κατέβηκες όχι μέχρις εμάς αλλά μέχρις  και αυτού του Άδη για να μας ανασύρεις απ' εκεί. 

Μετάδωσε, Πανάγαθε, και σε μας τα ιδιώματα της παναγάπης σου και εξόρισε από μέσα μας, τη μοχθηρή κακία που σφήνωσε μέσα μας ο εχθρός."

Κάθε σταυρός έχει και την ανάστασή του, όπως κάθε χειμώνας την άνοιξη. Αν όμως αυτά είναι προοίμια, πόσα θα είναι τα επερχόμενα;

Η διασπασμένη προσωπικότητα του ανθρώπου μεταπτωτικά, δημιουργεί  τις διαιρέσεις και τη διάσταση.  Εδώ είναι η φιλοσοφία· να βαστάζεις τις αδυναμίες των άλλων και όχι να τους κρίνεις. Δεν έχει σχέση ποιός είναι και τί πιστεύει του χρειάζεται ανοχή και μακροθυμία.

Οι πειρασμοί δεν νυστάζουν, ούτε κουράζονται! Αν και πάντα είναι ωφέλιμοι, στη φύση τους όμως είναι βαρείς και κοπιαστικοί. Μόνον όταν ανοίξουν τα μάτια της ψυχής με τη φιλοπονία και το ταπεινό φρόνημα, γίνονται κατά κάποιο τρόπο,  υποφερτοί, ακόμα και επιθυμητοί.

Αν κάναμε χρήση της αυτομεμψίας ίσως βρίσκαμε ωφέλεια, γιατί τίποτε δεν γίνεται χωρίς Θεό.

Καύσωνας, καύσωνας στην οικουμένη, εσωτερικός και εξωτερικός, ηθικός και φυσικός. Ο πανάγαθος Κύριός μας, για να δείξει συνέπεια στις ανθρώπινες διαθέσεις ανάγκασε τα στοιχεία της φύσης να συμμορφωθούν με τις προθέσεις των ανθρώπων.

Είναι και το γενικό κακό, η αύξηση των πειρασμών στις δύσκολες μέρες μας, και παντού ακούγονται κραυγές απελπισίας. Ευχόμαστε, αλλά για ποιόν πρώτα και πόσο, από πού και πότε; Ο Θεός ας ελεήσει όλους μας.

Πρόσεχε, αγωνίζου, πίστευε και προσεύχου. Δύσκολες μέρες έρχονται και ο Θεός να μας σώσει από την οργή «των ερχομένων να πειράξουν τους κατοικούντας επί της γης».

Το μεγάλο τραύμα στο σύγχρονο άνθρωπο είναι τούτο· έχασε τη πίστη του, σαν βάση και αρχή. Και καμιά μορφή θεραπείας δεν τον ωφελεί!

Όλα ρυθμίζονται με τη καρτερία και την υπομονή. Το νόημα του σταυρού όσο οι άνθρωποι το ξεχνούν,τόσο αυξάνει και γενικεύεται το κακό, με τις διάφορες πιέσεις που φυσικά και τεχνητά συμβαίνουν.Μακάριος όποιος επαγρυπνεί και προσεύχεται.

Για τους πειρασμούς τί θα πούμε; Άραγε για ποιούς, τους παρόντες ή τους ερχόμενους; Οι παρόντες είτε πέρασαν είτε ακόμα δρουν, είναι ηπιότεροι από τους επερχόμενους και επομένως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι μας είναι απαραίτητη ετοιμασία μεγαλύτερη απ' αυτή που ως τώρα γνωρίζαμε.

Βρισκόμαστε στην περίοδο που οι Πατέρες πρόβλεψαν ότι, «θα πειρασθούν οι κατοικούντες στη γη». Όλα τείνουν στο να αγαπήσουμε το Χριστό και να συνειδητοποιήσουμε το νόημα του Σταυρού που ειδικά στις μέρες μας έχει ιδιαίτερο λόγο.

Τα ανθρώπινα, όλα, τρέπονται και αλλοιώνονται και μεταποιούνται, και μείς παραμένουμε οι ίδιοι και πολλές φορές μας. φταίνε και τα ρούχα μας.

Οι διωγμοί και οι θλίψεις είναι τα σημερινά χαρακτηριστικά στον κόσμο της αδικίας που ζούμε. Αυτά δεν είναι ούτε καν η αρχή των όσων έρχονται εντός ολίγου για την κοινωνική δικαιοσύνη. Γι' αυτό μην απορείτε γιατί όλα αυτά; Αλλά να τα αντιμετωπίζετε με καρτερία, προσευχή και υπομονή.

Πειρασμοί, αρρώστιες, χωρισμοί, περιπέτειες στη ζωή κάθε μέρα. Τ' ακούς και πικραίνεσαι συνεχώς! Πώς έγινε ο κόσμος χωρίς Θεό! Μία ζούγκλα, ένα ανθρωποσφαγείο! Ο Θεός να μας λυπηθεί.

Παρακολουθώ την οργιάζουσα ορμή του κακού που από μέρα σε μέρα κατακτά τα πάντα και ήδη το μυστήριο της ανομίας όχι μόνο εκτελείται αλλά βασίλεψε και αιχμαλώτισε τα πάντα. Πόση προσοχή και θάρρος μας χρειάζεται!

Χρειάζεται θάρρος και στροφή προς το Θεό ολόψυχη και επίμονη γιατί, δεν απέχει πολύ ο καιρός, που θα πλανούνται και οι φρόνιμοι και οι συνετοί.
πηγή

Ὁ προφήτης Ναούμ + Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος



(1 Δεκεμβρίου)


Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου Ναούμ. Ὁ Ναοὺμ εἶν’ ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα «ἐλάσσονας», δηλαδὴ μικρότερους Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ δώδεκα «ἐλάσσονες» Προφῆτες μὲ τὴ σειρὰ εἶναι οἱ ἑξῆς· Ὠσηέ, Ἀμώς, Μιχαίας, Ἰωήλ, Ἀβδιού, Ἰωνᾶς, Ναούμ, Ἀββακούμ, Σοφονίας, Ἀγγαῖος, Ζαχαρίας καὶ Μαλαχίας. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δώδεκα αὐτοὺς «ἐλάσσονας» Προφῆτες, εἶναι καὶ οἱ τέσσερις «μείζονες» δηλαδὴ μεγαλύτεροι, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ ἑξῆς· Ἠσαΐας, Ἱερεμίας, Ἰεζεκιὴλ καὶ Δανιήλ. Τῶν δεκαέξη αὐτῶν μεγάλων καὶ μικρῶν Προφητῶν τὰ προφητικὰ βιβλία περιλαμβάνονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἡ σειρὰ τῶν μικρῶν καὶ τῶν μεγάλων Προφητῶν εἶναι χρονολογική.

Τὸ ὄνομα Ναούμ, ποὺ εἶναι βέβαια ἑβραϊκό, στὰ ἑλληνικὰ θὰ πῆ παρηγοριὰ ἤ ἀνάπαυση. Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ τὴν πόλη Καπερναούμ, ποὺ ἦταν, καθὼς βλέπομε στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, ἡ «ἰδία πόλις» τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ κέντρο τῆς θεϊκῆς του διακονίας. Γιατί, καθὼς ξέρομε, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς γεννήθηκε στὴ Βηθλεέμ, μεγάλωσε στὴ Ναζαρὲτ καὶ δίδαξε καὶ θαυματούργησε τρία χρόνια μὲ κέντρο τὴν Καπερναούμ. Ὁ ἴδιος ὅμως ὁ Προφήτης λέγει πὼς ἦταν Ἐλκεσσαῖος, ποὺ θὰ πῆ πὼς γεννήθηκε στὸ Ἕλκος, ἕνα χωριό, ποὺ θὰ ἦταν κάπου ἐκεῖ κοντὰ στὴν Καπερναούμ. Τὸ ὄνομα Καπερ-Ναοὺμ θὰ πῆ χωριὸ τοῦ Ναούμ.

Ὁ προφήτης Ναοὺμ ἔζησε καὶ προφήτεψε 650 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ προφητεία τοῦ Ναούμ, ποὺ εἶν’ ἕνα ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σὲ τρία κεφάλαια, προφητεύει τὴν καταστροφὴ τῆς Νινεβῆ. Πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ ὅτι, ἑκατὸ χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸ Ναούμ, μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ κήρυξε μετάνοια στὴ Νινεβὴ ὁ προφήτης Ἰωνᾶς. Τότε, ἐπειδὴ μετανόησαν οἱ Νινεβίτες, ἡ πόλη δὲν καταστράφηκε, ἀλλὰ τώρα, λίγα χρόνια μετὰ τὴν προφητεία τοῦ Ναούμ, ἡ Νινεβὴ καταστράφηκε ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ τοὺς Βαβυλώνιους. Ἡ Νινεβὴ ἦταν ἡ πρωτεύουσα τῶν Ἀσσυρίων, μία πόλη τότε μὲ ἕνα ἑκατομμύριο κατοίκους καὶ μὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες καὶ σπουδαιότερες βιβλιοθῆκες τοῦ ἀρχαίου κόσμου.

Καλὸ εἶναι νὰ ποῦμε ἐδῶ λίγα λόγια γιὰ τοὺς Προφῆτες. Στὰ δύσκολα χρόνια τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ὁ Θεὸς κάλεσε ὡρισμένους ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς ἔστειλε νὰ κηρύξουν στὸ λαὸ μετάνοια καὶ ἐπιστροφή. Αὐτοὶ ἦσαν οἱ Προφῆτες, ποὺ ἡ ἐποχὴ τους εἶναι ἀπὸ τὸ 800 ὥς τὸ 400 πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι οἱ Προφῆτες λοιπόν, ποὺ τὰ ὀνόματά τους εἴπαμε παραπάνω, ἔδρασαν μέσα σὲ τετρακόσια χρόνια. Οἱ Προφῆτες εἶναι ἅγιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ποὺ «ἐλάλησαν φερόμενοι ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου». Ἡ προφητεία εἶναι ὑπερφυσικὸς τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς φανερώνει στοὺς ἀνθρώπους τὴ βουλή του, καὶ εἶναι μοναδικὸ γεγονὸς στὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς καὶ περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ἔλθωμε τώρα στὴν προφητεία τοῦ Ναοὺμ κι ἂς προσπαθήσουμε νὰ δώσουμε πολὺ γενικὰ τὸ περιεχόμενό της. Στὸ πρῶτο κεφάλαιο ὁ Προφήτης ὑπενθυμίζει τὴν πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια προφητεία τοῦ Ἰωνᾶ γιὰ τὴ Νινεβὴ καὶ κηρύττει ὅτι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται στὸν κόσμο μαζὶ μὲ τὸ ἔλεός του· «ἐκδικὼν Κύριος», ἀλλὰ καὶ «Κύριος μακρόθυμος». Στὸ δεύτερο κεφάλαιο, περιγράφοντας τὴ Νινεβή, μὲ τὶς πολλὲς προστατευτικὲς τάφρους γύρω ἀπὸ τὰ τείχη της, τὴν βλέπει σὰν μία λίμνη· «Καὶ Νινεβή, ὡς κολυμβήθρα ὕδατος τὰ ὕδατα αὐτῆς». Στὸ τρίτο κεφάλαιο, προβλέποντας τὴν ἐπικείμενη καταστροφὴ τῆς Νινεβῆ, τὴν ὀνομάζει πόλη αἱμάτων· «Ὦ πόλις αἱμάτων, ὅλη ψευδής, ἀδικίας πλήρης».

Ὁ προφητικὸς λόγος εἰν’ ἕνα ξεχωριστὸ εἶδος στὴν παγκόσμια φιλολογία. Οἱ Προφῆτες βλέπουν ἐξωκόσμια ὁράματα καὶ κρίνουν τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς των καὶ τὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ κατάσταση τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τοῦ θείου νόμου. Ἡ γλώσσα τους εἶναι συμβολικὴ καὶ ἡ ἀλήθεια μὲς ἀπὸ τὶς προφητεῖες βγαίνει αἰνιγματική, περιμένοντας ἕναν καιρὸ στὰ κατοπινὰ χρόνια, γιὰ νὰ ξεδιαλυθῆ. Ὁ Προφήτης δὲν ἐξηγεῖ, ἀλλὰ σημαίνει καὶ προμηνάει ὅ,τι θὰ βρῆ τὴν ἐκπλήρωσή του στὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Μεσσία. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λαλεῖ στὶς Γραφὲς «διὰ τῶν Προφητῶν» καὶ προμηνάει «τὰ εἰς Χριστὸν παθήματα καὶ τὰς μετὰ ταῦτα δόξας». Ἡ προφητεία τοῦ Ναοὺμ τὶς παραμονὲς τῆς καταστροφῆς τῆς Νινεβῆ εἶναι ἡ κραυγὴ τῶν βασανισμένων τοῦ κόσμου γιὰ δικαιοσύνη. Ἀμήν.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ, ΤΟΥ ΕΛΕΗΜΩΝΟΣ

15Γιορτάζουμε σήμερα 1 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Φιλαρέτου, του Ελεήμωνος, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Φιλάρετος ήταν υπόδειγμα κάθε αρετής και ιδιαίτερα της αγαθοεργίας. Έζησε στους χρόνους του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και της μητέρας αυτού Ειρήνης της Αττικής (780 - 797 μ.Χ.). Γεννήθηκε στο χωριό Αμνία (ή Αμνεία) της Γάγγρας (Παφλαγονία) από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την Άννα. Παντρεύτηκε την Θεοσεβώ και απόκτησε τρία παιδιά.

Ένα γιο, τον Ιωάννη, και δύο κόρες, που την πρώτη έλεγαν Υπατία και τη δεύτερη Ευανθία. Ο Φιλάρετος ήταν γεωργός και από τα εισοδήματα του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς. Πεινασμένο έβρισκε; τον χόρταινε. Γυμνό; τον έντυνε. Χήρα και ορφανό; βοηθούσε και παρηγορούσε.

Αλλά ο Θεός επέτρεψε και ο Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολύ φτωχός. Τα κτήματα του τα άρπαξαν οι γείτονες του και το βίος του διασκορπίστηκε .Όλα αυτά τα υπέμεινε χωρίς ποτέ να λυπηθεί ή να βλαστημήσει ή να αγανακτήσει. Στο τέλος του έμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες, δυνατές και παραγωγικές.

Και όταν ερχόταν προς αυτόν κάποιος φτωχός, μη έχοντας τι άλλο να του δώσει, τον έπαιρνε, πήγαινε στα μελίσσια, τρυγούσε μια κυψέλη και έδινε το μέλι στο φτωχό για να χορτάσει. Με τον τρόπο αυτό είτε ήταν καιρός για να τρυγήσει είτε δεν ήταν, εξάλειψε όλα τα μελίσσια του.

Ο Θεός που είδε την ασυναγώνιστη πίστη του οικονόμησε με την πρόνοια Του, ώστε ο Κωνσταντίνος ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρει για γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία, επειδή ήταν πολύ ωραία στην ψυχή και στο σώμα. Τους γάμους τέλεσε ο Άγιος Ταράσιος τον Νοέμβριο του 788 μ.Χ., ο οποίος ήταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. 

Τον δε Φιλάρετο, ο Αυτοκράτορας τον τίμησε με το αξίωμα του υπάτου (έπαρχος). Έτσι έγινε κάτοχος πολλού πλούτου, που τον διαμοίραζε ακόμα πιο άφθονα στους φτωχούς.

Λίγο πριν πεθάνει, κάλεσε τους συγγενείς του και είπε τα εξής: «Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ τη φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ έτσι να ζείτε και εσείς». Και αυτά αφού είπε, ξεψύχησε με τη φράση: «γενηθήτω το θέλημά σου».

Ο Άγιος Φιλάρετος είναι ο προστάτης της Μελισσοκομίας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσία, διεσκόρπισας τοις δεομένοις τον προσιόντα σοι πλούτον, Φιλάρετε, και ευσπλαχνία κοσμήσας τον βίον σου, τον χορηγόν του ελέους εδόξασας, Ον ικέτευε δοθήναι τοις ευφημούσι σε ρανίδα οικτιρμών και θείον έλεος.


Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

Συναξαριστής της 1ης Δεκεμβρίου 2012


Ὁ Προφήτης Ναούμ

 


Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεών. Πατρίδα εἶχε τὴν Ἐλκεσέμ, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Ναοὺμ ὁ Ἐλκεσαῖος.

Τὸ βιβλίο τῆς προφητείας του ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μικρὰ κεφάλαια καὶ ἀφορᾷ τὴν τύχη τῆς πόλης Νινευῆ.
Στὸ Α´ κεφάλαιο, ὑμνεῖ τὸ Θεό.
Στὸ Β´ κεφάλαιο, προαναγγέλλει τὸν ὄλεθρο τῆς Νινευῆ μὲ τὰ ἅρματά της, τοὺς ἱππεῖς καὶ τοὺς θησαυρούς της.
Στὸ Γ´ κεφάλαιο, χαρακτηρίζει τὴν Νινευὴ σὰν πόλη τῶν αἱμάτων, τοῦ ψεύδους, τῆς μεγάλης ἀδικίας καὶ πορνείας.

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τέτοιας πόλης, καὶ τί γιὰ αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Κύριο: «Χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτὸν καὶ ἐν κατακλυσμοῖς πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος». Ναούμ, Α´ 7 -8.
Δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶναι εὐεργετικὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ μένουν κοντά Του στὶς ἡμέρες τῶν θλίψεών τους. Γνωρίζει ὁ Κύριος καὶ περιβάλλει μὲ συμπάθεια ἐκείνους ποὺ Τὸν σέβονται. Ἐναντίον ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν, ποὺ ἀλαζονικὰ μὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία ἐγείρονται ἐναντίον Του, θὰ ὁρμήσει σὰν κατακλυσμὸς γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίσει τελείως. Θὰ καταδιώξει τοὺς ἐχθρούς Του καὶ θὰ τοὺς κυριεύσει τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου.

Ὁ πρoφήτης Ναοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νόμω ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τᾶς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι' ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεῖς τοὶς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κάθισμα 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀμιγῆ χαρακτήρων τῶν κάτω ἔνδοξε, σὺ τὸν νοῦν κεκτημένος, τοῦ θείου Πνεύματος, καθαρώτατον Ναοὺμ δοχεῖον γέγονας, τὰς ἐλλάμψεις τὰς αὐτοῦ, εἰσδεχόμενος λαμπρῶς, καὶ πᾶσι διαπορθμεύων· διό σε ἐκδυσωποῦμεν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε.

 
Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Νέος

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινός, ὅτι ἔγινε μοναχὸς καὶ ζοῦσε ζωὴ ἀσκητική.

Γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ὅμως περισσότερο, ἄφησε τὸν ἡσυχαστικὸ βίο καὶ πῆγε σὲ μία κοινοβιακὴ Μονὴ στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας καὶ ὑποτάχθηκε στὸν ἡγούμενο, δουλεύοντας τὶς πιὸ σκληρὲς δουλειὲς τῆς Μονῆς. Ἀφοῦ ἔδειξε πολλὴ ὑπακοὴ καὶ ὑπομονὴ καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς ταπεινοφροσύνης, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 
Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀλλοῦ ἀναφέρεται σὰν Ὀνησίφορος, μαζὶ μὲ τὸν Σολομῶντα, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου.

 
Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων

 


Ἦταν ὑπόδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἀγαθοεργίας. Ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν πόλη Ἀμνεία τῆς Παφλαγονίας, καὶ τοὺς γονεῖς του ἔλεγαν Γεώργιο καὶ Ἄννα. Παντρεύτηκε τὴν Θεοσεβὼ καὶ ἀπόκτησε τρία παιδιά. Ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη, καὶ δυὸ κόρες, ποὺ τὴν πρώτη ἔλεγαν Ὑπατία καὶ τὴν δεύτερη Εὐανθία.

Ὁ Φιλάρετος ἦταν γεωργὸς καὶ ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Πεινασμένο ἔβρισκε; τὸν χόρταινε. Γυμνό; τὸν ἕντυνε. Χήρα καὶ ὀρφανό; βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε καὶ ὁ Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολὺ φτωχός.

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, ἔδειξε θαυμαστῆ καρτερία ὅπως ὁ Ἰώβ, καὶ συνέχισε νὰ ἀγαθοεργεῖ μέχρι ὑπερβολῆς. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ εἶδε τὴν ἀσυναγώνιστη πίστη του οἰκονόμησε μὲ τὴν πρόνοιά Του, ὥστε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, νὰ πάρει γιὰ γυναῖκα του τὴν ἐγγονὴ τοῦ ἁγίου Μαρία, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.

Τὸν δὲ Φιλάρετο, τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου. Ἔτσι ἔγινε κάτοχος πολλοῦ πλούτου, ποὺ τὸν διαμοίραζε ἀκόμα πιὸ ἄφθονα στοὺς φτωχούς.

Ὅταν θὰ πέθαινε, κάλεσε τοὺς συγγενεῖς του καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε ποτὲ τὴν φιλοξενία, μὴ ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα πράγματα, μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γενικὰ ὅπως ἔζησα ἐγὼ ἔτσι νὰ ζεῖτε καὶ ἐσεῖς». Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶπε, ξεψύχησε μὲ τὴν φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσίᾳ, διεσκόρπισας τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον, Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

 
Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Πέρσης

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ἦταν ἕνας μεταξὺ τῶν Ἁγίων ποὺ δόξασαν τὸ ἔδαφος τῆς Περσίας μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸν ἡρωισμό τους γιὰ τὴν πίστη.

Συνελήφθη διότι προσπαθοῦσε νὰ διαφωτίσει τοὺς πατριῶτες του στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Βασανίστηκε σκληρά, ἀλλὰ δὲν κάμφθηκε. Ἀντίθετα, παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοή, βλέποντας ὁράσεις ἀνδρῶν, περιβεβλημένων φωτεινοὺς στεφάνους, ποὺ τὸν καλοῦσαν στοὺς τόπους τῆς ἀνέκφραστης ἀγαλλίασης.

 
Οἱ Ἅγιοι Ἀνανίας καὶ Σολόχων Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἀλλὰ μᾶλλον πρόκειται περὶ παρεξηγήσεως. Διότι Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου ὑπῆρξαν μόνο δυό, ὁ Ὀνήσιμος (ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω) καὶ ὁ Σολόχων ἢ Σολομών.

 
Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίου Τρύφωνος
«Πλησίον τῆς ἁγίας Εἰρήνης ἀρχαίας καὶ νέας». Ἀλλὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, ὁρίζονται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς τὴν 19η Ὀκτωβρίου.

 
Ὁ Ἅγιος Θεόκλητος, Ἀρχιεπίσκοπος Λακεδαιμονίας
Ἐπονομάζεται καὶ θαυματουργός. Σῴζεται εἰκόνα του σὲ ἐκκλησία τῆς Μονεμβασίας, ὅπου ἀπὸ τὰ φθαρμένα στοιχεῖα δὲν γίνεται γνωστὴ ἡ ἐποχή του.

Ἄλλες πηγές μας πληροφοροῦν ὅτι ἔζησε ἀσκητικότατο βίο, τὸν 9ο αἰῶνα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐξυψώσει τὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο τοῦ ποιμνίου του.

Ἦταν ὀπαδὸς τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰγνατίου καὶ πῆρε μέρος στὴν κατὰ τοῦ Φωτίου συγκληθεῖσα Σύνοδο (869-870). Θεωρεῖται τοπικὸς Ἅγιος τῆς Λακεδαιμονίας, ἡ δὲ βιογραφία του συντάχθηκε ἀπὸ κάποιον ἀνώνυμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. ιη΄ 35-43) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης



 Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ, γνωρίζει ὅτι ἡ ὑγεία εἶναι δῶρο Θεοῦ καὶ ἀγαθὸ πολύτιμο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι οὐράνιος θησαυρὸς ποὺ δίνεται ἀπὸ τὴν ὄντως Ζωή- τὸν Κύριό μας- στὸ πλάσμα Του, ὥστε μὲ τὴ χάρη Του νὰ γίνεται πραγματικότητα ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς. «Δὲν ὑπάρχουν πλούτη μεγαλύτερα καὶ καλύτερα ἀπὸ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ ἀνώτερη ἀγαλλίαση, ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς καρδιᾶς», θὰ πεῖ ὁ σοφὸς Σειράχ (λ,16), ἐκφράζοντας καθολικὰ τὴν ἀνθρώπινη συνείδηση πάνω στὸ θέμα τῆς ὑγείας. Ἡ ἴδια ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ποὺ σὲ κάθε σύναξη εὔχεται γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ποὺ τελεῖ καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου γιὰ τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία τῶν παιδιῶν της κάθε φορὰ ποὺ θὰ τῆς ζητηθεῖ, δὲν θεωρεῖ τὴν ὑγεία μας σὰν αὐτοσκοπό, καὶ οὔτε τὴν ὁρίζει σὰν τὸ ἀπόλυτο ἀγαθὸ κοσμικὰ καὶ μόνο, ἀλλὰ τὴν βλέπει μέσα στὶς ἀληθινές της διαστάσεις καὶ φυσικὰ τῆς ἀποδίδει τὴν ἀνάλογη ἀξία.
Οἱ διαστάσεις αὐτὲς εἶναι τὸ Πνευματοφόρο κλίμα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ, ποὺ ζεῖ καὶ γεύεται καὶ ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ δὲν μᾶς κρύβει πὼς ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ κοπιάζει καὶ νὰ ἰδρωκοπάει γιὰ τὴν ὑγεία του, νὰ ἐπιθυμεῖ ὄχι ἁπλὰ νὰ μὴν πεθάνει, ἀλλὰ πῶς νὰ ὑπερβεῖ τὸ θάνατο. Ἡ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ μέγιστη ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν ταλανίζει αἰώνια, αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ μέλημα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ ἀληθινὴ ὑγεία ἀφορᾶ ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο, στὴν ὁλότητα τῆς ὕπαρξής του, στὸ ὅλο του πρόσωπο. Ὑγεία δὲν σημαίνει ἀπουσία μιᾶς ἀρρώστιας ἢ κάποιας ἀναπηρίας τοῦ σώματος ἢ τῆς ψυχῆς. Ὑγεία σημαίνει ἡ θαυμαστὴ καὶ ἀπόλυτη ἁρμονία τῶν πνευματικῶν, τῶν ψυχικῶν καὶ τῶν σωματικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου. Ὑγεία ποὺ κλήθηκε νὰ πραγματώσει ὁ πρῶτος Ἀδὰμ καὶ ποὺ τὶς προϋποθέσεις καὶ τὰ ὅρια χάραξε ὁ Θεῖος καλλιτέχνης. Αὐτὴν τὴν ὑγεία ἔχασε μὲ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος, ἀρνούμενος τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κάνοντας ἀνυπακοὴ στὴν ἐντολή Του˙ ἔχασε τὴν κοινωνία μαζί Του.
Ἔχασε ὁ Ἀδὰμ μὲ  εὐθύνη του τὴν τέλεια ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία του καὶ τράβηξε πάνω του τὸν θάνατο, τὴν ἀσθένεια, τὸν πόνο, τὶς πληγὲς ποὺ ἀπὸ τότε τὸν ταλανίζουν καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν ὁλόκληρη τὴν κτίση. Ἡ ἀρρώστια καὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι φυσικὴ κατάσταση στὸν ἄνθρωπο, ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὅπως ὁ θάνατος, ἔτσι κι ὅλα αὐτὰ εἶναι παρὰ φύση κατάσταση ποὺ πῆρε ἡ ἀνθρώπινη φύση μετὰ ἀπὸ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. «Ἀσθένησε ἡ ἀνθρώπινη φύση μὲ τὸν Ἀδάμ, ἐξαιτίας τῆς φθορᾶς ποὺ ἔφερε ἡ παρακοὴ καὶ ἔτσι εἰσέδυσαν σ’ αὐτὴν τὰ πάθη μας», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος ὁ Ἀλεξανδρείας. «Μαράθηκε ἡ ἄφθαρτη ψυχὴ ἐπειδὴ δέχτηκε τὴν ἐπίδραση τῶν παθῶν ἢ ἀκριβέστερον τῶν δαιμόνων», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. Ὁ Ἀδὰμ διώχνοντας ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, γεμίζει τὸ σῶμα μὲ ἀσθένεια καὶ φθορά, μὲ θνητότητα καὶ νέκρωση. Καὶ ὅπως θὰ μᾶς πεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος «γιὰ τὰ κακὰ ποὺ ὑπάρχουν στὸ σῶμα, αἰτία εἶναι ἡ πονηριὰ τῆς ψυχῆς».
Ἃς ἀφαιρέσουμε λοιπὸν τὴν ἁμαρτία –τὴν πηγὴ τῶν κακῶν– ἀπὸ τὸ σῶμα μας, ἀπὸ μέσα μας, καὶ ἀμέσως θὰ ἐξαφανιστοῦν ὅλα τὰ συμπτώματα τῶν νόσων. Γιατί νόσημα δὲν εἶναι μόνο ἡ παραλυσία τοῦ σώματος ἢ ἑνὸς μέλους τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἁμαρτία. Καὶ τὸ κυρίως κακὸ στὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία ποὺ ἔφερε τὴν ἀσθένεια. Κακὰ –κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο– δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ἀλλὰ οἱ ἁμαρτίες. Οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες πηγάζουν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τῆς ψυχῆς. Κι ἐφόσον τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ὁ θάνατος, κι αὐτὸς εἶναι γέννημα τῆς ἁμαρτίας, ἄρα πόσο μᾶλλον οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἀσθένειες προῆλθαν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Ἀξίζει ἐδῶ νὰ προσέξουμε πάρα πολὺ τὸ μήνυμα πού μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας, στὴν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸ πρόβλημα τῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου ἐπιφανειακῶς ἢ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ἀποσπασματικά. Ἡ Ἐκκλησία βιώνει τὴν λύση του μέσα στὰ ἰαματικὰ πλαίσια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνακαίνιση, τὴν ἀνάπλαση καὶ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.
Αὐτὸς ποὺ ἐμβολιάζεται μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τρέφεται ἀπὸ Αὐτόν, ἀπολαμβάνει τὴν ὑγεία τῆς καινούργιας φύσης του. Ζεῖ τὸν Χριστὸ σὰν τὸν εἰδικὸ γιατρό Του. Τὸν Χριστὸ ποὺ ἔδωσε ἐξουσία στὴν Ἐκκλησία Του νὰ θεραπεύει ἀσθενεῖς, νὰ καθαρίζει λεπρούς, νὰ δίνει φῶς στοὺς τυφλούς, νὰ ἀνασταίνει νεκρούς, νὰ ἐκβάλει δαιμόνια (Ματθ. ι,8). Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ὑγιὴς ὁλόκληρος, ψυχὴ καὶ σῶμα, ποὺ ἀνακαινίζεται κάθε φορὰ ποὺ θὰ κοινωνήσει μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα, αὐτὸς εἶναι ὁ ὑγιὴς γιὰ τὴν Ἐκκλησία κι ὄχι ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι σωματικὰ ἄρρωστος. Πλοῦτος γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι ἡ σωματικὴ ὑγεία μόνο. Θησαυρὸς ἀκένωτος εἶναι ἡ σωτηρία καὶ πλήρωμα καὶ ὁλοκλήρωση ἡ θέωση. Τὴν θέωση ὅμως καὶ τὸν ἁγιασμὸ μπορεῖ νὰ τὰ πετύχει εἴτε εἶναι ἀσθενὴς στὸ σῶμα, εἴτε ὑγιής, ἀνάλογα τὸν τρόπο ποὺ χειρίζεται κανεὶς αὐτὲς τὶς καταστάσεις γιὰ ψυχικὸ ὄφελος. «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον, οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει: «Οὔτε νὰ θαυμάζουμε κάθε ὑγεία, οὔτε νὰ περιφρονοῦμε κάθε ἀρρώστια. Νὰ γνωρίζουμε νὰ περιφρονοῦμε τὴν ὑγεία ποὺ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ σύνεση, καὶ παράγει ἁμαρτία, καὶ νὰ ἐκτιμοῦμε τὴν παιδαγωγικὴ ἀρρώστια σεβόμενοι ὅλους ἐκείνους ποὺ βγῆκαν νικητὲς μέσα  ἀπὸ τὸν πόνο».
Ἄς μὴν ἀποροῦμε ὅταν ἀκοῦμε γιὰ τὴν ἀξία τῆς «παιδαγωγικῆς ἀρρώστιας». Οἱ Νηπτικοὶ Πατέρες μᾶς μιλοῦν στὴ διδασκαλία τους γιὰ τὴν ἄμεση σχέση τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς ὀδύνης στὴ ζωή μας. Παραβαίνοντας ὁ Ἀδὰμ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοῦ ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τὴν ἡδονή, φέρνει στὴν ἀνθρώπινη φύση τὴν ὀδύνη, τὴν λύπη, τὴν ἀσθένεια καὶ τὸν θάνατο. Ἡ ἡδονὴ γίνεται ἡ γεννήτρια τῆς ὀδύνης μὲ τὴν ἀνθρώπινη θέληση. Καὶ ὁ Θεὸς, γιὰ νὰ χτυπήσει στὴ ρίζα τὴν παραφυσικὴ ἡδονὴ καὶ τὰ ὅποια γεννήματά της, φέρνει τὸν Υἱό Του στὴ γῆ καὶ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος σταυρώνεται μὲ τὴ θέλησή Του γιὰ νὰ λυτρώσει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς συμβουλεύει «νὰ δοκιμάζονται οἱ ἀγωνιστὲς τῆς εὐσέβειας, στὸ σῶμα μὲ συνεχεῖς ἀρρώστιες καὶ στὴν ψυχὴ μὲ πονηροὺς λογισμούς, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν κάθε κενοδοξία καὶ κάθε περήφανη σκέψη καὶ νὰ μποροῦν νὰ δεχτοῦν στὶς καρδιές τους μὲ μεγάλη ταπείνωση τὴ σφραγίδα τῆς Θείας ὡραιότητας». Βεβαίως ποτὲ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐξαγιάζει τὴν ἀσθένεια, οὔτε τὴν ἐπιδιώκει. Ἀλλὰ καὶ ποτὲ δὲν θεωρεῖ ὅτι ἡ σωματικὴ ὑγεία εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Ἡ ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη μόνο μὲ πνευματικοὺς καὶ σωματικοὺς ἀγῶνες καὶ κόπους καὶ ὀδύνες τιθασεύονται. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πολύτιμη ἡ συμβολὴ τῆς παιδαγωγικῆς ἀσθένειας ποὺ καθορίζει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ». Θὰ βγοῦμε νικητὲς ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ ἀρρώστια ὅταν μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας , ὅπως ἔκανε ὁ τυφλός τοῦ Εὐαγγελίου, φωνάξουμε στὴ δυσκολία μας : «Ἰησοῦ Υἱὲ Δαυὶδ, ἐλέησον μέ». Ἀμήν.
 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΝΑΟΥΜ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ναούμ.

Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ναούμ.


Ναούμ, τὸν Ἑλκεσαῖον ἐκπεπνευκότα,
Ἕλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνῃ λόγου.
Πρώτη ἐκ βιότοιο Δεκεμβρίου ᾤχετο Ναούμ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.

Θνῄσκει ὁ πᾶσαν ἀρετὴν φερωνύμως,
Πάτερ φιλήσας, τόν γε μὴν οἶκτον πλέον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀνανίου τοῦ Πέρσου.

Ἀνανίας σάρξ, πρὸς δὲ σαρκὸς αἰκίας,
Αἴσθησιν ὡς σάρξ οὐδὲ μικρὰν λαμβάνει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ νέου.

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.


Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...