Συναξαριστής της 1ης Ιουνίου

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Ἀπολογητὴς καὶ φιλόσοφος

 

Ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους διδασκάλους καὶ ἀπολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἰουστίνος, γεννήθηκε 100 χρόνια μετὰ τὸ Χριστὸ στὴ Συχὲμ τῆς Σαμάρειας. Οἱ γονεῖς του ἦταν Ἕλληνες εἰδωλολάτρες (τὸν πατέρα του ἔλεγαν Πρίσκο Βάκχιο), καὶ αὐτὴ τὴν θρησκεία κληρονόμησαν καὶ στὸ γιό τους, ποὺ τὸν διέκρινε καταπληκτικὴ εὐφυΐα, ἀλλὰ καὶ φιλομάθεια.

Ἀνήσυχο πνεῦμα καθὼς ἦταν ὁ Ἰουστῖνος, γνώριζε ὅλες τὶς γνωστὲς φιλοσοφίες τῆς ἐποχῆς του. Ὡστόσο, ὅμως, καμιὰ δὲν τὸν ἀνέπαυε πλήρως, καὶ συνεχῶς ἀναζητοῦσε τὸ κάτι ἄλλο, τὸ τέλειο. Ὁ Θεός, βλέποντας τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν εἰλικρινὴ πρόθεση τῶν φιλοσοφικῶν του ἀναζητήσεων, ἀνταποκρίθηκε.

Μία μέρα, καθὼς ὁ Ἰουστῖνος βάδιζε κοντὰ στὴ θάλασσα, συνάντησε ἕνα γέροντα, ποὺ ἦταν ἄριστα καταρτισμένος στὴν ἀλήθεια τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἐπακολούθησε διάλογος, καὶ ἀπὸ τὸν Ἰουστῖνο ἐφαρμόστηκε ὁ λόγος τοῦ Σοφοῦ Σειράχ: «Λόγον σοφὸν ἐὰν ἀκούσει ἐπιστήμων, αἰνέσει αὐτὸν καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν προσθήσει». Δηλαδή, ὁ πραγματικὰ συνετός, ἂν ἀκούσει κάποιο σοφὸ λόγο, θὰ τὸν ἐπαινέσει καὶ πάνω σ᾿ αὐτὸν θὰ προσθέσει καὶ ὁ ἴδιος κάποιον ἄλλον. Ἔτσι καὶ ἔγινε.

Ὁ Ἰουστῖνος, ἀναλύοντας τὰ λόγια του γέροντα, ἀνακάλυψε τὴν ἀλήθεια καὶ μὲ τὸ τάλαντο τῆς φιλοσοφίας ποὺ εἶχε, ἀναδείχθηκε ὄχι μόνο ὑπερασπιστὴς τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ μάρτυρας, δίνοντας κι αὐτὴ τὴν ζωή του. Ἀποκεφαλίστηκε στὴ Ῥώμη, περὶ τὸ 165 μ.Χ., ἐπὶ βασιλείας Μάρκου Αὐρηλίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Φιλοσοφίας ταῖς ἀκτῖσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σοφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν· σὺ γὰρ ὡμολόγησας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι’ ἀθλήσεως ὤφθης· μεθ’ ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὦ Ἰουστῖνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τὸν ἀληθῆ, τῆς εὐσεβείας κήρυκα, καὶ εὐκλεῆ, τῶν μυστηρίων ῥήτορα, Ἰουστῖνον τὸν φιλόσοφον, μετ’ ἐγκωμίων εὐφημήσωμεν· δυνάμει γὰρ σοφίας τε καὶ χάριτος, τὸν λόγον κατετράνωσε τῆς πίστεως, αἰτούμενος πᾶσι θείαν ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον
Χάριτι σοφίας καταυγασθείς, ὡς αὐτοσοφίαν, ἐθεράπευσας τὸν Χριστόν, ὑπὲρ οὗ ἐνδόξως, ἀθλήσας Ἰουστῖνε, σὺν τούτῳ εἰς αἰῶνας, δοξάζῃ ἔνδοξε.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Ἰοῦστος, Ἰουστῖνος, Χαρίτων, Χαριτώ ἡ παρθένος, Εὐέλπιστος, Ἰέραξ, Παΐων καὶ Λιβεριανός (κατ᾿ ἄλλους Βαλλεριανός)

Ἔλαβαν καὶ οἱ ἅγιοι αὐτοὶ τὰ μαρτυρικὰ στεφάνια, μαζὶ μὲ τὸν φιλόσοφο καὶ ἀπολογητὴ Ἰουστῖνο, στὸ διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν ἐπὶ Μάρκου Αὐρηλίου.

Ἀνῆκαν στὴν ἀνδρεία φάλαγγα τῶν χριστιανῶν τῆς Ῥώμης, ὅπου μόνο τὸ γνήσιο χριστιανικὸ θάῤῥος, μποροῦσε νὰ μὴ πτοεῖται ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς εἰδωλολατρίας, ποὺ ὑποστηριζόταν ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα καὶ τὸ στρατό. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπανειλημμένα ὁμολόγησαν τὸ Χριστό, καταδικάστηκαν νὰ πεθάνουν μὲ ἀποκεφαλισμό.

Ὅλοι ὑπέστησαν τὸ μαρτύριο αὐτὸ ἀτάραχοι καὶ χαρούμενοι, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τοὺς περίμεναν τὰ ἀθάνατα οὐράνια ἀγαθά, ποὺ δίνονται ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα, σ᾿ ὅλους ὅσους ἔζησαν μὲ πίστη καὶ ἀγάπη στὴ γῆ.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Νέων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Πύρρος ὁ Ἐπίσκοπος ὁ Παρθένος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Φίρμος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαξιμιανοῦ, τὸ ἔτος 299. Συνελήφθη διότι ὁμολογοῦσε τὸν Χριστὸ καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Μάγο (ἴσως τὸ κύριο ὄνομα τοῦ ἡγεμόνα), καὶ ἐπειδὴ δὲν πείστηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, πρῶτα τὸν γύμνωσαν καὶ τὸν μαστίγωσαν μὲ μαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν, ἔπειτα τὸν κρέμασαν καὶ ξέσχισαν τὶς σάρκες του καὶ μὲ ξυράφι ἔκοψαν τὴν ῥάχη του. Κατόπιν ἐξάρθρωσαν τὰ μέλη του καὶ κατέσφαξαν μὲ μαχαίρια τὴν κοιλιά του, τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Φίρμος παρέμεινε σταθερὸς στὴ χριστιανική του πίστη τὸν ἀποκεφάλισαν.


-------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν ὑπ᾿ ἀριθμ. 53 Κώδικα τῆς Μονῆς Βλατέων. Καμία ἄλλη πληροφορία δὲν ἔχουμε γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Θεσπέσιος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἀλεξάνδρου Σεβήρου, τὸ ἔτος 222, καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία. Ἐπειδὴ ὁμολογοῦσε τὸν Χριστὸ συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τῆς Καππαδοκίας Σιμπλίκιο καὶ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων γιὰ νὰ θυσιάσει σ᾿ αὐτά.

Ὁ Θεσπέσιος ὄχι μόνο δὲν θυσίασε, ἀλλ᾿ ἐνέπαιξε τὰ εἴδωλα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν κρεμάσουν καὶ νὰ ξεσχίσουν τὶς σάρκες του. Ἔπειτα τὸν ἔβαλαν μέσα σ᾿ ἕνα καζάνι μὲ βραστὸ νερό, ἀλλ᾿ ὁ Θεσπέσιος με τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔμεινε ἀβλαβής. Στὴ συνέχεια τὸν ἔφεραν καὶ πάλι στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων, γιὰ νὰ προσφέρει σ᾿ αὐτὰ θυσία, ἀλλ᾿ ὅταν πλησίασε τὸν βωμὸ τὸν γκρέμισε. Ὁπότε ἀμέσως τὸν ἔβαλαν μέσα σ᾿ ἕνα καζάνι μὲ βραστὸ λάδι, πίσσα καὶ λίπος, καὶ ἀφοῦ ἔμεινε μέσα σ᾿ αὐτὸ δυὸ μέρες βγῆκε ἀβλαβής, χωρὶς νὰ ἔχει κανένα ἔγκαυμα στὸ σῶμα του.

Τότε πολλοὶ Ἕλληνες ἑλκύστηκαν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν, καὶ ἔτσι ἀνέβηκε ἡ μακαρία ψυχή του στεφανηφόρος στὰ οὐράνια.


-------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι 10.000 Μάρτυρες

Αὐτοὶ μαρτύρησαν στὴν Ἀντιόχεια ἐπὶ αὐτοκράτορα Δεκίου. Ἡ μνήμη τους δὲν ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ἀναγράφεται ὅμως σ᾿ αὐτὸν τοῦ Delehaye καὶ στὸν ὑπ᾿ ἀριθ. 53 Κώδικα τῶν Βλατέων.


------------------------------------------------------------------------------
 

Διήγηση ὠφέλιμη κάποιου γεωργοῦ Μετρίου ὀνομαζόμενου

Στὴ Γαλατία τῆς Ἀσιατικῆς Παφλαγονίας ἦταν κάποιος γεωργός, ποὺ ὀνομαζόταν Μέτριος. Αὐτὸς λοιπὸν ἔβλεπε τὸν γείτονά του ποὺ εἶχε γιοὺς καὶ τοὺς προετοίμαζε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ γίνουν ἀξιωματικοὶ καὶ ὑπηρέτες τοῦ Βασιλιᾶ. Τότε ὁ Μέτριος παρακάλεσε τὸν Θεὸ λέγοντας: «Κύριε, ἂν καὶ ἐγὼ εἶμαι ἄξιος δοῦλος σου, χάρισέ μου ἕνα ἀρσενικὸ παιδὶ γιὰ νὰ τὸ ἔχω ἀποκούμπι στὰ γηρατειά μου».

Ἀφοῦ προσευχήθηκε, στὴ συνέχεια πῆγε στὸ πανηγύρι ποὺ γινόταν κάθε χρόνο στὴν Παφλαγονία. Στὴν ἐπιστροφή, στάθηκε σὲ ἕνα δασάκι ποὺ εἶχε νερό, γιὰ νὰ ποτίσει τὰ ζῷα του. Ἐκεῖ λοιπὸν βρῆκε ἕνα πουγκί, ποὺ εἶχε μέσα 1500 φλουριά. Ὅπως ἦταν σφραγισμένο, χωρὶς νὰ τὸ ἀνοίξει, τὸ πῆρε καὶ τὸ πῆγε στὸ σπίτι.

Τὴν ἑπόμενη χρονιά, ξαναπῆγε στὸ πανηγύρι τῆς Παφλαγονίας καὶ ὅταν τελείωσε, ὁ Μέτριος πῆγε καὶ στάθηκε στὸ δασάκι ποὺ βρῆκε τὰ φλουριὰ καὶ παρατηροῦσε τοὺς διαβάτες. Τότε φάνηκε κάποιος, ποὺ κάτι ἔψαχνε καὶ ἀναστέναζε βαριά.

Ὁ γεωργὸς τὸν ῥώτησε γιατί ἀναστενάζει τόσο καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπάντησε ὅτι πέρυσι εἶχε πολλὰ ἐμπορεύματα, τὰ ὁποῖα πούλησε στὸ πανηγύρι καὶ εἶχε μαζέψει 1500 φλουριά, τὰ ὁποῖα ἔχασε σ᾿ αὐτὸ τὸ δασάκι. Τότε ὁ γεωργὸς ἔβγαλε ἀπὸ τὸ ἁμάξι του τὸ πουγκί, ποὺ εἶχε βρεῖ καὶ τοῦ τὸ ἔδειξε. Ὁ ἔμπορος ὅταν τὸ εἶδε ἔπεσε ἀπὸ τὴν χαρά του κάτω ἀναίσθητος. Ὁ φτωχὸς γεωργὸς τὸν συνέφερε, ἀποσφράγισαν τὸ πουγκί, μέτρησαν τὰ φλουριὰ καὶ ἦταν πράγματι 1500. Ὁ ἔμπορος τότε θέλησε νὰ δώσει στὸν γεωργὸ τὰ 500, ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν δέχθηκε τίποτα. Ἔτσι ἀφοῦ εὐχαρίστησαν καὶ οἱ δυὸ τὸν Θεὸ ἀποχωρίστηκαν.

Τὴ νύχτα ἐκείνη, ὅταν ὁ γεωργὸς ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ, εἶδε στὸν ὕπνο του ἄγγελο Κυρίου, ποὺ τοῦ εἶπε ὅτι θὰ κάνει παιδὶ ἀρσενικό, θὰ τὸ ὀνομάσει Κωνσταντῖνο καὶ θὰ φέρει μεγάλη εὐλογία στὸ σπίτι του. Ἔτσι καὶ ἔγινε, μετὰ ἀπὸ ὁρισμένο χρόνο ἡ γυναῖκα τοῦ γεωργοῦ γέννησε ἀγοράκι, τὸ ὁποῖο μεγάλωσε, μορφώθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ὁ βασιλιὰς τὸν ἀνύψωσε σὲ Πατρίκιο. Ἔτσι ἔφερε πολλὰ ἀγαθὰ στὴν οἰκογένειά του καὶ ὁ Θεὸς ἀντάμειψε μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸν γεωργὸ γιὰ τὴν τίμια πράξη του.


-------------------------------------------------------------------------------
 

Ἀνάμνηση τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς νήσου Λευκάδας ἀπὸ τὴν ἀῤῥώστια πανώλη, τὸ ἔτος 1743

Τὸ νησὶ τῆς Λευκάδος περὶ τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰῶνος μ.Χ. ἐπέρασε μία μεγάλη δοκιμασία ἀπὸ τὸ λοιμὸ τῆς πανώλης. Μὲ βάση διάφορα στοιχεῖα, 1.800 κάτοικοι ἀφανίσθηκαν ἀπὸ τὴν «πανούκλα». Ἐπίσης ἡ Ἑνετικὴ φρουρὰ ἀποδεκατίσθηκε. Τὸ ἴδιο καὶ ὁλόκληροι οἰκισμοί, ὅπως τὰ Κολυβάτα τοῦ ὀρεινοῦ χωριοῦ Ἀλέξανδρος. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1743, ὁ Ἱερομόναχος Ματθαῖος μετέφερε στὴ Λευκάδα ἀπὸ τὴν ἱερὰ μονὴ Δουσίκου, κοντὰ στὰ Τρίκαλα, τὴν τίμια κάρα τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος, Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης († 14 Σεπτεμβρίου). Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου οἱ Λευκαδίτες ἐσώθησαν ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀσθένεια. Ἀνήγειραν μάλιστα ναὸ πρὸς τιμήν του στὸ χῶρο ὅπου εἶχε στηθεῖ προηγουμένως τὸ λοιμοκαθαρτήριο καὶ τὸν παρεχώρησαν ὡς μετόχι στὴ μονὴ Δουσίκου. Ἡ περιοχὴ ἐκείνη μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «Ἁγία Κάρα».


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Wistan (Ἄγγλος)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ὁ Ἀνάργυρος καὶ Ἰαματικός

 

Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ἔζησε στὴ Ρωσία περὶ τὸν 11ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἀσκήτεψε στὴ Μεγάλη Λαύρα τοῦ Κιέβου στὰ χρόνια τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου († 10 Ἰουλίου). Ὁ Ὅσιος πράγματι ἦταν ἀγαπητὸς στὸν Θεὸ καὶ ἔτσι τὸν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Ἡ φήμη του ἁπλώθηκε παντοῦ καὶ πλήθη πιστῶν ἔρχονταν στὸν Ὅσιο, γιὰ νὰ θεραπευθοῦν. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ τὸν ἀποκαλοῦσαν ἰατρό. Ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους, ἐθεράπευσε καὶ τὸν πρίγκιπα τοῦ Τσέρνιγκωφ Βλαδίμηρο Βσεβολόντοβιτς, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε μεγάλος πρίγκιπας τοῦ Κιέβου μὲ τὴν ἐπωνυμία «Μονομάχος».
Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητὸς ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά του φυλάσσονται στὸ Σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος ὁ Θαυματουργός τοῦ Γλουσέτσκ

 

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος, κατὰ κόσμον Δημήτριος, ἐγεννήθηκε, πιθανὸν τὸ 1362, στὰ προάστια τῆς πόλεως Βολογκντὰ τῆς Ρωσίας. Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ἀγαποῦσε τὸ μοναχικὸ βίο. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἄφησε τὴν πατρικὴ οἰκία καὶ εἰσῆλθε, τὸ 1386/87, στὴ μονὴ Σπασοκαμένσκϊυ. Ἡγούμενος ἦταν ὁ Διονύσιος ὁ Ἕλλην, μετέπειτα Ἐπίσκοπος Ροστώβ († 1425). Ὁ νεαρὸς Δημήτριος μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρεκάλεσε τὸν ἡγούμενο νὰ τὸν κάνει μοναχό. Ὁ ἡγούμενος Διονύσιος, βλέποντας τὸν ἔνθεο ζῆλο του, προχώρησε στὴ μοναχικὴ κουρὰ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Διονύσιος, ἐνῶ τὸν ἐμπιστεύθηκε στὴν πνευματικὴ καθοδήγηση κάποιου ἐκ τῶν ἀδελφῶν τῆς μονῆς. Ἐκεῖ ἔζησε γιὰ ἐννέα χρόνια μὲ ὑπακοή, νηστεία καὶ ἀδιάλειπτη προσευχή, χωρὶς νὰ μειώσει ποτὲ τὴν ἄσκηση μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

Ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ ἄσκηση στὴν ἀγάπη καὶ ἡ ἐργατικότητά του ἔκαναν τὸν Ὅσιο Διονύσιο πολὺ ἀγαπητὸ μεταξὺ τῶν μοναχῶν, ποὺ τὸν ἐθεωροῦσαν ἄνθρωπο μὲ μεγάλο πνευματικὸ βάρος.

Ἀπὸ τὴ μονὴ ἔφυγε, μαζὶ μὲ τὸ μοναχὸ Παχώμιο, μετὰ ἀπὸ εὐλογία τοῦ ἡγουμένου, μὲ προορισμὸ τὴν ξεχασμένη κοινοβιακὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ ἀναζητώντας τὴν ἡσυχία. Ὁ ἅγιος βίος καὶ ἡ πνευματικὴ σοφία τοῦ Ὁσίου Διονυσίου προσείλκυσαν πολὺ κόσμο. Ὁ Ὅσιος συμπεριφερόταν πρὸς ὅλους ὡς πραγματικὸς πατέρας. Κατεῖχε, ἐπίσης, τὸ χάρισμα τοῦ ἁγιογράφου, ἐνῶ παράλληλα ἐργαζόταν ὡς μαραγκὸς καὶ σιδηρουργὸς γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς μονῆς. Δὲν ἐπερνοῦσε λεπτὸ χωρὶς ἀσχολία καὶ ἔτρωγε μόνο ἐλάχιστη τροφή, ὅταν ἐξαντλοῦσε ὅλες του τὶς δυνάμεις. Τὸ 1396, ὁ Ὅσιος Διονύσιος ἐχειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ροστὼβ Γρηγόριο († 1416).

Ὅμως ὁ μοναχὸς Παχώμιος δὲν ἄντεξε τὴ σκληρὴ ἄσκηση καὶ γι’ αὐτὸ ἀναγκάσθηκε καὶ ὁ Ὅσιος Διονύσιος νὰ ἀγκαταλείψει τὸ μέρος ἐκεῖνο μαζί του. Ἐπῆγε ἀνατολικά, στὴ λίμνη Κουμπενσκόε, 15 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Γκλουσίκα. Ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἀπομακρυσμένο μέρος τὸ ὁποῖο περιέβαλαν δένδρα. Στὸν τόπο αὐτὸ ὕψωσε τὸ σταυρὸ ποὺ μετέφερε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Λουκᾶ καὶ ἀφοῦ κατασκεύασε ἕνα κελί, ἐξεκίνησε ἀπομονωμένος τὴ σκληρὴ ζωὴ τοῦ ἐρημίτου. Μὲ τὸν ἐρχομὸ ἑνὸς στάρετς καὶ μερικῶν ἄλλων ἀδελφῶν, οὁ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ μείνουν μαζί του, περὶ τὸ 1400, ἐδημιούργησε μία μικρὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα. Ἐκαλλιεργήθηκε ἔτσι ἡ σκέψη νὰ κτιστεῖ ἕνα μοναστήρι. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ πρίγκιπος τῆς περιοχῆς, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πατέρας τοῦ πρίγκιπος Ἰωάσαφ, ποὺ ἔγινε καὶ αὐτὸς μοναχός, ἐστάλησαν ἐργάτες καὶ ἐξεκίνησε ἡ οἰκοδόμηση τοῦ μοναστηριοῦ. Τὸ 1402, ὁ Ὅσιος Διονύσιος ἐπῆγε στὸ Ροστὼβ προκειμένου νὰ πάρει τὴν ἄδεια τοῦ Ἐπισκόπου Γρηγορίου γιὰ τὴν ἀνέγερση τῆς νέας μονῆς. Ὁ Ἐπίσκοπος συμβούλευσε τὸν Ὅσιο νὰ ἱδρύσει κοινόβια μονή, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν προσωπικὴ περιουσία οἱ μοναχοὶ καὶ νὰ ζοῦν μὲ κοινοκτημοσύνη κατὰ τὸ πρότυπο τῶν Ἀποστόλων. Τὸ 1403, ἐτελείωσε ὁ ξύλινος ναὸς τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀφιερωμένος στὴ Κυρία Θεοτόκο.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη οἱ πατέρες τῆς μονῆς ἦταν περὶ τοὺς 15 καὶ ἐμόναζαν σύμφωνα μὲ τοὺς αὐστηροὺς κοινοβιακοὺς κανόνες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καθὼς αὐξανόταν σταδιακὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀδελφῶν τῆς μονῆς, τὸ 1412, ἐκτίσθηκε μία καινούργια ἐκκλησία, καὶ αὐτὴ ἀφιερωμένη στὴν Παναγία.

Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐρημικὴ ζωὴ ἦταν ριζωμένη στὴν καρδιὰ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου καὶ τὸν προκαλοῦσε νὰ ἐγκατασταθεῖ σὲ ἕνα ἀπομακρυσμένο καὶ κρυφὸ τόπο. Ἔτσι ἀπεφάσισε νὰ μεταβεῖ 4 χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴ μονὴ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Γλουσίκα, περιοχὴ ποὺ ἀργότερα ὀνομάστηκε Σονσοβέτς. Ἐκεῖ διέμενε σὲ ἄγνοια τῶν μοναχῶν, προσευχόμενος καὶ νηστεύοντας αὐστηρά. Μετὰ ἀπὸ μεγάλες πιέσεις τῶν ἄλλων μοναχῶν ὁ Ὅσιος Διονύσιος ἐπέστρεψε στὸ μοναστήρι, ἀλλὰ ἀποφάσισε νὰ κτίσει μικρὰ ἀσκηταριὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Σονσοβὲτς γιὰ τοὺς μοναχοὺς ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀποσυρθοῦν στὴν ἔρημο. Τὸ 1419, ἐπῆγε ἐκ νέου στὸ Ροστὼβ προκειμένου νὰ πάρει τὴν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου γιὰ τὸ νέο μοναστήρι. Ὁ Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογία του, τοῦ προσέφερε μία εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Βρεφοκρατούσας καὶ διάφορα ἄλλα σκεύη γιὰ τὸ ναό. Ἔτσι στὸ Σονσοβὲτς ἐκτίστηκε, τὸ 1420, μία ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο. Γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ Ὅσιος Διονύσιος κατάφερε νὰ ἐξασφαλίσει τὴν οἰκονομικὴ βοήθεια τοῦ πρίγκιπος Γεωργίου, τοῦ ὁποίου διασώζονται τρεῖς ἐπιστολὲς περὶ τῶν δωρεῶν του. Περὶ τὸ 1422, ὁ Ὅσιος Διονύσιος ἐγκατέλειψε τὸ μοναστήρι τοῦ Γλουσίκα καὶ τὴν ἡγουμενία, γιὰ νὰ ζήσει ἀκόμη πιὸ ἀσκητικὰ μὲ μερικοὺς μοναχοὺς στὸ Σονσοβέτς.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἡ ἐλεημοσύνη ἦταν ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τῆς πνευματικότητος τοῦ Ὁσίου Διονυσίου. Σὲ περιόδους πείνας πολλοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι ποὺ κατέφευγαν στὸ μοναστήρι, γιὰ νὰ πάρουν λίγο ψωμὶ καὶ ὅ,τι ἄλλο μποροῦσε νὰ τοὺς διαθέσει. Διέθετε ἀκόμη καὶ τὸ ἰδικό του φαγητὸ στοὺς ἐνδεεῖς. Οἱ ἀδελφοὶ τῆς μονῆς κάποιες φορὲς δὲν κατανοοῦσαν αὐτὴ τὴ γενναιοδωρία τοῦ Ὁσίου Διονυσίου, ἡ ὁποία κάποιες φορὲς ἀπειλοῦσε νὰ ἐξαντλήσει ἀκόμη καὶ τὶς λιγοστὲς προμήθειες τῆς μονῆς.

Στὴ βιογραφία τοῦ Ὁσίου Διονυσίου καταγράφεται τὸ παρακάτω περιστατικό: «Ἕνας νέος μεταμφιέσθηκε σὲ ζητιάνο μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν μοναχῶν. Αὐτὸς ἐπῆγε στὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ καὶ ἐζήτησε βοήθεια ἀπὸ τὸν Ὅσιο Διονύσιο. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε χρήματα, ἀλλὰ τὸ ἴδιο βράδυ οἱ μοναχοὶ ἀπεκάλυψαν στὸν Ὅσιο τί εἶχαν κάνει δίδοντάς του πίσω τὰ χρήματα ποὺ εἶχε δώσει στὸ νέο. Ὁ Ὅσιος, χωρὶς νὰ θυμώσει, τοὺς εἶπε ὅτι ἐφ’ ὅσον εἶναι ἐντολὴ τοῦ Κυρίου νὰ κάνουμε τὸ καλὸ θὰ πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ τοῦ ὑποδεικνύουν νὰ πάψει νὰ εἶναι ἐλεήμων. Κατηχώντας τοὺς ἄλλους μοναχούς, ἔλεγε: «Παιδιά μου, μὴ φοβᾶσθε τοὺς κόπους ποὺ ἔχει ἡ ἔρημος καὶ μὴν ἀφήνετε τὴν ἄσκηση. Μέσα ἀπὸ πολλὲς δοκιμασίες θὰ φθάσουμε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἐλευθερωθεῖτε μὲ τὴ νηστεία ἀπὸ κάθε χοϊκὸ καὶ φθαρτὸ πράγμα. Ἡ προσευχή μας πρέπει νὰ πηγάζει ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά μας καὶ θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ταπεινοί. Σχετικὰ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη σᾶς ὑπενθυμίζω τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες». Ἂς εἴμαστε ἐλεήμονες ἀπέναντι σὲ ὅλους καὶ ὁ Κύριος θὰ δείξει ἔλεος καὶ σὲ ἐμᾶς, διότι ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ μόνον ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν ἀδελφό του».

Ἑπτὰ χρόνια πρὶν τὴν κοίμησή του ὁ Ὅσιος ἔσκαψε τὸν τάφο του καὶ κάθε ἡμέρα τὸν ἐπισκεπτόταν. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐκαλλιεργοῦσε στὴν καρδιά του τὴ μνήμη τοῦ θανάτου.
Ὁ Ὅσιος Διονύσιος ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1437, σὲ ἡλικία ἑβδομήντα πέντε ἐτῶν.


------------------------------------------------------------------------------
 

 Ὁ Ἅγιος Σίος ὁ Ὁσιομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Σίος (Γκαρεγκέλι) ἔζησε στὴ Γεωργία τὸ 17ο καὶ 18ο αἰώνα μ.Χ. Ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴν ἔρημο τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ στὴν ἀνατολικὴ Γεωργία καὶ ἐτελειώθηκε μαρτυρικὰ ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους τοῦ Καυκάσου, τὸ 1700.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Οὐϊστάνος ἐξ Ἀγγλίας 

Ὁ Ἅγιος Οὐϊστάνος ἦταν υἱὸς τοῦ Βίμμουντ, υἱοῦ τοῦ βασιλέως τῆς Μερσία. Ὅταν ἐκοιμήθησαν ὁ πατέρας καὶ ὁ πάππος του, ὁ μικρὸς Οὐϊστάνος, ὑπὸ τὴν κηδεμονία τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ πάππου του, ἀνῆλθε στὸ θρόνο. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἅγιος ἐμεγάλωσε καὶ προέκοπτε σὲ χάρη καὶ σοφία Θεοῦ καὶ ἀγωνιζόταν νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅμως ὁ ἐπίτροπος τοῦ θρόνου Βερθούλφιος (840 – 852 μ.Χ.) συνωμότησε μαζὶ μὲ τὸν υἱό του κατὰ τοῦ Ἁγίου, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ νόμιμο διάδοχο τοῦ θρόνου, καὶ τὸν ἐδολοφόνησαν, τὸ 849 μ.Χ., κατὰ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐκεῖνος ἐπλησίαζε τὸν ἐξάδελφό του, γιὰ νὰ τὸν χαιρετήσει. Τὸ κατακρεουργηθὲν λείψανο τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάσθηκε ἀπὸ τὴ μητέρα του μὲ εὐλάβεια καὶ πολλὰ θαύματα ἐτελέσθηκαν μὲ τὴ μεσιτεία του.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ρουαδανὸς τῆς Κορνουάλης

Ὁ Ὅσιος Ρουαδανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴ Βρετάνη καὶ ἔζησε τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ. Ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴν περιοχὴ τοῦ Ταβίστοκ, τῆς Κορνουάλης καὶ τῆς Βρετάνης καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη στὴν πόλη Λοκρονὰν στὴ Βρετάνη.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Σεκοῦνδος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σεκοῦνδος ἄθλησε τὸ 304 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), ἀφοῦ τὸν ἔριξαν στὸν ποταμὸ Τίβερη κοντὰ στὴν πόλη Ἀμέλια τῆς Οὐμβρίας τῆς Ἰταλίας.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Πρόκλος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πρόκλος ἦταν Ρωμαῖος ἀξιωματοῦχος καὶ ἐμαρτύρησε, τὸ 304 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (285 – 305 μ.Χ.), στὴν πόλη Μπολόνια τῆς Ἰταλίας.

 

Προτεσταντισμός και οικονομική σκέψη· με αναφορά στην Ελλάδα Η τέταρτη από μία σειρά τεσσάρων αναρτήσεων με κεντρικό θέμα “Προτεσταντισμός και πολιτική στην Ευρώπη”. Το υλικό συγκεντρώθηκε με αφορμή τη συμμετοχή μου σε εκπομπή του Αντώνη Γιαννακόπουλου στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος του θεολόγου Αθανασίου Μουστάκη

Για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με τη συμβολή του προτεσταντισμού στη διαμόρφωση της πολιτικής πορείας της Ευρώπης πρέπει να θίξουμε μία ακόμη πτυχή, λίγο διαφορετική, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα και επίκαιρη. Πρόκειται για την πτυχή της σχέσης του με την οικονομία και τον καπιταλισμό.

Όλοι έχουμε ακούσει να συνδέεται, από πολιτικούς αναλυτές, οικονομολόγους, αλλά και θεολόγους, η στάση της σύγχρονης Γερμανίας απέναντι στην πατρίδα μας με την προτεσταντική ηθική και διδασκαλία.

Γιατί άραγε;

Ας δούμε λίγα στοιχεία από την πολιτική θεωρία του προτεσταντικού κινήματος, όπως παρουσιάζεται στο έργο του κοινωνιολόγου Max Weber «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού».

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Λουθήρου η έννοια του επαγγέλματος έχει την έννοια ιερού καθήκοντος, το οποίο ανατέθηκε από το Θεό. (Σοφ. Σειράχ 11:20-21 «ἐν τῷ ἔργῳ σου παλαιώθητι»). Η εργασία αποτελεί έκφραση αδελφικής αγάπης και αξιολογείται θετικά, ενώ, αντιθέτως, τηρεί αρνητική στάση απέναντι στον τόκο και την τοκογλυφία.

Από την άλλη μεριά ο Ιωάννης Καλβίνος είναι πολύ θετικός απέναντι στις τραπεζικές και εμπορικές δραστηριότητες και προτρέπει τους πιστούς του να ασχοληθούν με αυτές.

Φαίνεται ότι ήδη από τον πρώιμο προτεσταντισμό η εργασία, από ανάγκη για επιβίωση, μετεξελίχθηκε σε εσωτερικό καταναγκασμό, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο «εξαγίασε» την έννοια αυτή και τη συνέδεσε στενότατα με την ηθική ζωή και την καλλιέργεια μίας ορθής σχέσης με το Θεό (π.χ. στον καλβινισμό). Στο προτεσταντικό καπιταλιστικό σύστημα ο άνθρωπος εργάζεται όχι από εξωτερική πίεση, αλλά με δική του επιλογή γιατί αυτό επιβάλλει η πίστη του. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των Μορμόνων στις ΗΠΑ. Η προτεσταντική αυτή ομολογία επιβάλει πολύ αυστηρούς κανόνες ζωής στα μέλη της, με αποτέλεσμα αυτά να είναι περιζήτητα ως εργαζόμενοι και στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς αποδίδουν καλύτερα από το μέσο όρο των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστική η αντίληψη του καλβινισμού ότι η επαγγελματική επιτυχία ήταν σημάδι της θείας χάριτος, ενώ η αποτυχία σημάδι της απουσίας της, ανεξάρτητα από τους τρόπους με τους οποίους συγκεντρώθηκε αυτός ο πλούτος ή κατορθώθηκε αυτή η επιτυχία.

Ο κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ στο έργο του δίνει μεγάλη αξία στην ύπαρξη ενός ισχυρού κώδικα στην εργασία, στη σκληρή δουλειά, στον ασκητικό βίο, στη συστηματική αποταμίευση και στην άμεση σχέση του πιστού με το Θεό.

Με απλά λόγια, για να προχωρήσουμε σε μία προσπάθεια ερμηνείας της σύγχρονης σχέσης μας με τους Γερμανούς εταίρους μας, η δυνατότητα που έχει σήμερα αυτή η χώρα να πιέζει την πατρίδα μας να πετύχει τους στόχους που εκείνη έθεσε, με αποτέλεσμα να εξευτελίζονται νομοταγείς πολίτες, να λιμοκτονούν ενδεείς συνταξιούχοι, να αδικούνται δημόσιοι υπάλληλοι με πλήθος προσόντων, να χρεοκοπούν δραστήριοι επιχειρηματίες και πολλά άλλα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, είναι θεμιτή και δικαιολογημένη μέσα από το πρίσμα της προτεσταντικής διδασκαλίας.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα οποία εντοπίζει ο Μαξ Βέμπερ και στα οποία ήδη αναφερθήκαμε («η ύπαρξη ενός ισχυρού κώδικα στην εργασία, η σκληρή δουλειά, ο ασκητικός βίος, η συστηματική αποταμίευση») δημιούργησαν τις θεωρητικές προϋποθέσεις για αυτή τη στάση της Γερμανίας, αλλά, για να είμαστε ξεκάθαροι, και ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος. Η έλλειψή τους δημιούργησε, σύμφωνα με τους «εταίρους» μας αντίστοιχες προϋποθέσεις εξάρτησης για την Ελλάδα.

Αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις, αλλά και τα σχόλια των υπευθύνων, τραπεζιτών, υπουργών, επιτρόπων θα διαπιστώσει ότι οι ελλείψεις για τις οποίες μας εγκαλούν είναι αυτές που επιτάσσει η καλβινιστική ηθική: δεν είμαστε προσεκτικοί στη δουλειά μας, δεν εργαζόμαστε σκληρά, ζούμε περισσότερο πλούσια από όσο πρέπει, δεν αποταμιεύουμε. Κατά συνέπεια, ο Θεός, πάντα σύμφωνα με μία απλουστευμένη καλβινιστική προσέγγιση, επιβραβεύει τη γερμανική προσπάθεια (εργατικότητα, λιτότητα στο βίο, συστηματική αποταμίευση), ενώ απορρίπτει την ελληνική αδιαφορία στις παραπάνω αρχές.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, οφείλουμε να τονίσουμε ότι με τα γραφόμενά μας δεν θέλουμε να απεμπολήσουμε τις ευθύνες μας και τα λάθη μας για την κρίση. Σε καμία περίπτωση! Σκοπός μας είναι να ερμηνεύσουμε τη στάση των βορειοευρωπαίων εταίρων μας μέσα από το πρίσμα μίας θρησκευτικής παράδοσης πέντε περίπου αιώνων και να κατανοήσουμε τα αίτια της ανάλγητης στάσης τους, φυσικά, όχι απέναντι στους υπευθύνους, αλλά απέναντι σε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, το οποίο αγωνίστηκε να μορφωθεί, εργάστηκε έντιμα, προσπάθησε να βελτιωθεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όποιον τομέα της οικονομίας έπρεπε και τώρα νιώθει, όχι μόνο να αδικείται ‒και από τους Έλληνες πολιτικούς, αλλά, κατά κυριολεξία να εξουθενώνεται ως μη έδει!

πηγή

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ.(ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)!

O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.
Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε.  
Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.

Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…

Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα” ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.

Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.

Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί, Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ´όλο το σπίτι ευωδία.

Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “

“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..” “Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.

Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. 
Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τούτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημένη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.

Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσευχή μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.

Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς.

Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.

Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια”. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε.

Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν.

Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της .
Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του.

Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.
Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του! 
πηγή

«Η γιαγιά που πήδησε στο Ζάλογγο»

Λαμπρινή Θωμά 
Μεγάλωσα ακούγοντας πως, η προγιαγιά της προγιαγιάς της Κούκαινας, ήταν από κείνες που πήδησαν στο Ζάλογγο. Έπεσε τελευταία- προτελευταία, μας έλεγε η γιαγιά η Βέργω, έπεσε πάνω στα πτώματα, έσπασε το πόδι, χτύπησε, μα έζησε, είχαμε προίκα και την παντρέψαμε κι ας ήταν σακάτισσα, κι από κει κρατάμε όλοι.

Χρόνια κοροϊδευαμε τη μαμα- άσε ρε μάνα που τη γλίτωσε, μας την πήδησαν οι τούρκοι, τουρκόσποροι είμαστε όλοι.
Θύμωνε η μάνα με τα αυθάδικα – κοκκίνιζε, φούσκωνε από θυμό, αχ βρωμόπαιδα, τίποτα δε σέβεστε, τίποτα…


Η γιαγιά η Βέργω, Βιργινία, ήταν γυναίκα της Πίνδου, η γιαγιάκα μου.

Βράχος ηπειρώτικος, ατσάλι και ψυχή μαζί, άκακη σαν το πρόβατο κι άγρια σαν η λύκαινα αν πήγαινες να της πειράξεις το μικρό της.
Ανέβαινε η μικρομάνα στο βουνό, ζαλωμέν τα πυρομαχικά, μαζί με την πεθερά της, και της έλεγε η γιαγια να μη φοβάται όσο ακούει τις σφαίρες, τη δική της δε θα την ακούσει όταν θα έρθει.

Ημουν μεγάλη όταν έμαθα πως εκείνη η γιαγια που πήδησε στο Ζάλογγο, αυτή ντε που έγινε αφορμή για τόσα γέλια και τόσο θυμό, κρατούσε απ΄το Γιωργάκη το Μπότσαρη.
Καθόμασταν οι γυναίκες στην αυλή, στα πεζούλια, καλοκαίρι, τζιτζίκια και ψιλοκελάιδισμα, ήμουν δεν ήμουν 20 χρονώ, τρίβαμε ρίγανη, κι είπε η γιαγιά πως, εκείνο το κορίτσι το σακάτικο, που πόσα δώσαμε να το παντρέψουμε ανάθεμα κι αν ξέρει και καλά που είχαμε, κρατούσε απ’ το Γιωργάκη το Μπότσαρη, από τη φάρα του Τούσια και του Μάρκου και του Κίτσου και του Νότη.
Ολη η γενια της γιαγιας της Κούκαινας. Εμεινα καγκελο. Τι λες ρε γιαγια, θα μας τρελλάνεις; φτάσαμε τόσο χρονώ για να το πεις; ότι είμαστε απ’ τη γενιά του Μάρκου και του Γιωργάκη και του Κίτσου και του Νότη;

Κι η γιαγιά μου η μαυρομαντηλού, με το θεόρατο γέλιο, με τις ασπρες κοτσίδες ως τη μέση, που τις τύλιγε στεφάνι δόξας στο κεφάλι το ηπειρωτικο, με κοίταξε και μου πε:
“Γιατί ‘μωρ’ Μπουσω’μ’, τι παραπάνω έκανε ο Μάρκος από μας;”.

Αγαπάω το Ζαπάτα και το Ντουρούτι, τον Λουμούμπα και τον Μπολίβαρ, τον Τσε και τον κομμαντάντε Μάρκος, μίλησαν στην ψυχή μου, γιατί είχε μιλήσει αυτή η γιαγιά πρώτη, γιατί αυτή η γιαγιά, του Όχι και της λεβεντιάς, με έκανε να αναγνωρίζω με ποιούς είμαστε ομόαιμοι και ομόθρησκοι- της θυσίας του ανθρώπου, της λευτεριάς γαλαζοαίματοι.
Κρατάω το κεφάλι μου ψηλά από ευθύνη. Δε θα είμαι εγώ η πρώτη να προδώσω το αίμα μου, την ιστορία και την παράδοσή μου. Θυμάμαι – ω, μωρ’Μπουσω’μ τι ειν΄αυτοι, τίποτε δεν είναι! άιντε και τους φάγαμε! Θυμαμαι που και στο κοριτσιστικο χερι χωρουσε ξυλινο σπαθακι.

Από σεβασμό σε αυτή τη γιαγιά, στη μνήμη και στο παράδειγμα της, δε θα πω όσα σκέφτομαι για την κυρία της ΔΗΜΑΡ, την ίδια που τολμά να αμφισβητεί τη γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ασυρρίων, που ακόμη είναι δίπλα μας, ανασαίνουν οι άνθρωποι που την έζησαν.. Ευτυχώς αναλαμβάνει ο λαος να απαντησει σε ολους αυτους- τους με βεβαιότητα ξεχασμένους λίαν συντόμως, ως πρέπει σε απολιθώματα. Λαμπρινή Θωμά

Ἀντίβαρο

Βάζουμε στὴ θέση τοῦ Θεοῦ φαντασιώσεις π.Λουδοβῖκος Νικόλαος

Συνέντευξη στὸ Γιῶργο Κιούση 
«Τὸ πραγματικὸ πρόβλημα τῶν καιρῶν μας δὲν εἶναι ἡ ἀθεΐα, ἀλλὰ ἡ πολυθεΐα καὶ μάλιστα μὲ τὴ μορφὴ τῆς εἰδωλολατρίας. Δημιουργεῖται κίνδυνος ἐπειδὴ τοποθετοῦμε στὴ θέση τοῦ ἀγαπητικοῦ καὶ θυσιαζόμενου ταπεινοῦ Θεοῦ τοῦ Χριστοῦ τὰ ἀλαλάζοντα Τέρατα τῶν ναρκισσιστικῶν μας φαντασιώσεων γιὰ Ἰσχὺ καὶ Κυριαρχία». Μιλᾶμε μὲ τὸν π. Νικόλαο Λουδοβίκο, ὁ ὁποῖος διδάσκει Θεολογία καὶ Φιλοσοφία στὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Κέμπριτζ καὶ στὴν Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία Θεσσαλονίκης. Βαθὺς γνώστης τῆς εὐρωπαϊκῆς σκέψης, ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους Ἕλληνες θεολόγους.

Πῶς βιώνει ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος τὸ γεγονὸς τοῦ Πάσχα; 
«Πέρα ἀπὸ τὸ συγκινησιακὸ καὶ ἑορταστικὸ διάκοσμο, συντελεῖται στὶς μέρες αὐτὲς μία συγκλονιστικὴ ὑπαρξιακὴ ἀποκάλυψη: πῶς ὁ Θεὸς κατέρχεται στὴ συνθήκη τοῦ χάους καὶ τοῦ παραλογισμοῦ μου, ἀγαπώντας με, μὲ τίμημα τὴ σταύρωσή του ἀπὸ μένα. Ὁ Θεὸς μὲ νοιάζεται καὶ αὐτὸ τοῦ στοιχίζει -ὅταν ὅλοι θέλουν νὰ μοῦ ἐπιβληθοῦν, αὐτὸς ἀσκεῖ τὴν ἐλευθερία του γιὰ σχέση μαζί μου ὄχι ὡς θέληση γιὰ δύναμη ἀλλὰ ὡς ἀγάπη, θυσιάζεται, ταπεινώνεται, γίνεται ὁ μεγάλος χαμένος, γιὰ μένα. Ὁ Χριστὸς σταυρώνεται γιατί μόνον ἔτσι ἀγαπᾶς πραγματικὰ τὸν πραγματικό, θρυμματισμένο ἄνθρωπο. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἔτσι ὁ τελικὸς προσωπικός του θρίαμβος τῆς ἐπώδυνης περιχώρησης ὅλων: τῶν Ἰουδαίων, τῶν Ρωμαίων, τῶν Ἑλλήνων, καθὼς φυσικὰ καὶ τῶν τρομαγμένων καὶ μπερδεμένων μαθητῶν. Ὁ θάνατος καὶ τὸ κακὸ νικιοῦνται ταυτόχρονα μέσα στὸν ἀγαπητικὸ ἐναγκαλισμὸ τοῦ Γολγοθᾶ: "ἤπλωσας τὰς παλάμας καὶ ἥνωσας τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα"».

Τί θὰ λέγατε σ' ἕναν συνάνθρωπο ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες ζεῖ τὸ δικό του Γολγοθᾶ (ἄστεγος, ἄνεργος, ἄρρωστος); 
«Βρισκόμαστε ὅλοι σταυρωμένοι στὸν Γολγοθᾶ τῆς ἱστορίας. Νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας σταυρὸ ἀναζήτηση τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ μόνος μὴ τραγικὸς σταυρός, διότι εἶναι ὁ Ἀναστάσιμος σταυρὸς τῆς αὐτοπροσφορᾶς στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἄλλους. Δὲν τρομάζει τὸν ἄνθρωπο ὁ πόνος ἀλλὰ ἡ ἔλλειψη νοήματος, ἔλεγε ὁ Ἐπίκτητος. Νὰ γίνουν οἱ συμφορὲς ἀναζήτηση βαθιά τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτὸς εἶναι τὸ πραγματικὸ ἀντικείμενο τῆς ἐπιθυμίας τοῦ ἀνθρώπου, πέρα ἀπὸ τὰ ποικιλώνυμα αἰτήματα, τὸ βαθὺ νόημα ποὺ θεραπεύει ὅλες τὶς ἐλλείψεις».

Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ὁ π. Φιλόθεος Φάρος εἶπε ὅτι «οἱ περισσότεροι ἱερωμένοι εἶναι ποιμαντικὰ ἀνύπαρκτοι, δὲν ἔχουν σταθεῖ στὸ πλευρὸ ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ἀνάγκη». Συμφωνεῖτε; 
«Ἡ συνεχὴς διατυμπάνιση τοῦ κακοῦ προκαλεῖ ἀνασφάλεια, βία, ἐπιθετικότητα, καθὼς καὶ ἀντίρροπες τάσεις αὐτοπροβολῆς. Νὰ δείξουμε καὶ λίγο τὸ καλό; Συνάντησα προσωπικὰ σειρὰ ὁλόκληρη ἁγίων κληρικῶν καὶ μοναχῶν ποὺ κατόρθωσαν νὰ μεταβάλουν τὸν ἄσχετο πρὸς τὴν ἐκκλησία μαθητὴ τοῦ Φρόιντ καὶ τοῦ Χάιντεγκερ σὲ θεολόγο καὶ κληρικό. Αἰσθάνομαι δραματικὰ ἐλλιπὴς ἀπέναντί τους».

«Νὰ μὴ χάσουμε τὰ πάθη. Νὰ τὰ μεταβάλλουμε», ἔχετε πεῖ. Πῶς τὸ ἐννοεῖτε;

«Ὁ χριστιανισμὸς εὐτυχῶς δὲν εἶναι οὔτε πλατωνισμὸς οὔτε στωικισμός. Τὸ καθετὶ πάνω στὸ σῶμα μας καὶ τὴν ψυχὴ μας εἶναι θεόπλαστο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀπολύτως ἱερό. Ἀπομένει στὴν ἐλευθερία μου νὰ θυμώνω, νὰ ἐρωτεύομαι, νὰ παίζω, νὰ δημιουργῶ, νὰ τρώγω, νὰ χαίρομαι καὶ νὰ λυπᾶμαι μ' ἕναν τρόπο ποὺ μὲ φέρνει ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὴ θεία πηγὴ τοῦ εἶναι μου: αὐτὸ σημαίνει ἡ Ἐνσάρκωση. Ὁ Θεὸς δὲν μὲ καλεῖ νὰ δραπετεύσω ἀπὸ τὸν κόσμο του ἀλλὰ νὰ τὸν μεταβάλλω σὲ τόπο φανέρωσής του».

«Ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πανηγύρεων», ἡ Ἀνάσταση; 
«Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι βαθὺς ἐχθρὸς κάθε εἴδους ἰδεαλισμοῦ, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἱερὸς ὑλισμός. Ἡ Ἐνσάρκωση δὲν εἶναι παρὰ ἡ καταξίωση τῆς ὕλης καὶ τῆς ἱστορίας ὅταν αὐτὰ προσφέρονται στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἄλλους. Ὕλη (ἀκόμα καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τοὺς Πατέρες, εἶναι λεπτότατης ὑλικῆς ὑφῆς!), ἱστορία καί, ἐν τέλει, ὑπαρξιακὴ κοινότητα ἐν τῷ Θεῷ (ὡς Σῶμα Χριστοῦ, θεολογικότερα) συναποτελοῦν τὸ ὑπαρξιακὸ καὶ ὀντολογικὸ γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας».

Σᾶς ἐνοχλεῖ ποὺ πολλὲς φορὲς κοσμικὲς ἀκρότητες καὶ ἀνέσεις «ποιμεναρχῶν» γίνονται στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ; 
«Πράγματι, ὁ Ἰούδας ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Πολὺ περισσότερο προσωπικὰ ἐνοχλοῦμαι ὅταν στὴ θέση τῆς παραπάνω ἀντίληψης γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἐγκαθίσταται μία τελείως ἀνόητη θεώρησή της ὡς κοσμικοῦ Ἱδρύματος, ποὺ εἴτε δῆθεν ἐθναρχεύει εἴτε ἀσχολεῖται νευρωτικὰ μὲ τὴν ἀστυνόμευση τῶν ἠθῶν τῶν ἄλλων: αὐτὴ εἶναι μία Ἐκκλησία χωρὶς καμιὰ πρόταση ζωῆς».

Τελικὰ πῶς θὰ καταφέρουμε τὴν Ἀνάσταση νὰ τὴ βιώσουμε κάθε στιγμὴ ὡς κατάσταση αἰωνιότητας, ὡς ἡ αἰωνιότητα τῆς κάθε στιγμῆς μας; 
«Ἀνάσταση εἶναι τὸ ἄνοιγμα στὴν περιχώρηση (τὴ συν-χώρηση), ἡ ἐλευθερία ποὺ γίνεται ἀγάπη μέσω τοῦ σταυροῦ: νὰ ἡ αἰωνιότητα. Πρόκειται γιὰ τὸ τέλος τῆς βασιλείας τοῦ μαρκησίου Ντὲ Σάντ: οἱ ἄλλοι παύουν νὰ εἶναι "ἀντικείμενα τοῦ ἑαυτοῦ" μου (γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Κόχουτ) καὶ εἰσερχόμαστε στὴν ὑπαρξιακὴ αὐθεντικότητα μέσω τῆς ἀνακάλυψης τῶν ἄλλων μέσα στὸν ἑαυτὸ καὶ τοῦ ἑαυτοῦ μέσα στοὺς ἄλλους».

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ, ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΗΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 1 Ιουνίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιουστίνου, του Φιλοσόφου και Απολογητού.

Ο Άγιος Ιουστίνος γεννήθηκε στη Φλαβία Νεάπολη της Παλαιστίνης το 100 μ.X. αι. Οι γονείς του, Έλληνες ειδωλολάτρες (τον πατέρα του έλεγαν Πρίσκο Βάκχιο), φρόντισαν ώστε ο Ιουστίνος να λάβει εξαιρετική θεολογική αλλά και φιλοσοφική μόρφωση, η οποία ωστόσο δεν ήταν αρκετή για να δώσει απάντηση στα ερωτήματα που έθετε η ανήσυχη ψυχή του.

Ο Θεός βλέποντας την αγνότητα και την ειλικρινή πρόθεση των αναζητήσεών του, ανταποκρίθηκε θαυμαστά. και κάποια ημέρα πού ο Ιουστίνος βάδιζε κοντά στη θάλασσα, συνάντησε ένα γέροντα, ο οποίος ήταν βαθύτατα καταρτισμένος στις αλήθειες των Θείων Γραφών, ο οποίος μετά το διάλογο δίδαξε στον Άγιο τη χριστιανική διδασκαλία.

Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αντωνίνος Πίος, ο Ιουστίνος μετέβη στη Ρώμη, όπου παρέδωσε στον αυτοκράτορα απολογία, στην οποία εξέθετε τις βασικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού και αναιρούσε όλες τις εναντίον των χριστιανών κατηγορίες και αποδείκνυε την πλάνη των ειδώλων, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από την Αγία Γραφή. Δια την ενέργειά του αυτή, εκλήθη και Απολογητής.

Η χριστομίμητη όμως δράση του Ιουστίνου, ο οποίος δεν έπαυε να κηρύττει το λόγο του Θεού και να συγγράφει έργα απολογητικού και ποιμαντικού χαρακτήρα προκάλεσε τη μήνι των ειδωλολατρών.

Για το λόγο αυτό ο μέγας φιλόσοφος και ευσεβής χριστιανός συνελήφθη και αφού υπέστη διάφορα βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε το 165 μ.X. αναδεικνυόμενος όχι μόνο απολογητής της ορθόδοξης πίστης αλλά και αθλοφόρος μάρτυρας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Φιλοσοφίας ταίς ακτίσιν εκλάμπων, θεογνωσίας υποφήτης εδείχθης, σαφώς παραταξάμενος κατά των δυσμενών συ γαρ ωμολόγησας, αληθείας την γνώσιν, και Μαρτύρων σύσκηνος, δι' αθλήσεως ώφθης, μεθ' ων δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ω Ιουστίνε, υπέρ των ψυχών ημών.

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Επιμέλεια: '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''

www.antixiliastikos.blogspot.com

Το άρθρο που ακολουθεί δεν γράφτηκε για να προσβάλει την πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αν άθελά μας με τα γραφόμενά μας αγγίξαμε κάποιες ''ευαίσθητες χορδές'', ζητούμε ταπεινά συγνώμη και τις προσευχές σας.

Είναι δυο συμπεριφορές που ίσως περνούν απαρατήρητες, αλλά ευτυχώς εμείς τις προσέξαμε και σκεφτήκαμε με αφορμή το άρθρο που ακολουθεί να σας δώσουμε την ιδέα να τις παρατηρήσετε κι εσείς.

Ας μιλήσουμε πρώτα για την πρώτη κακή τους συμπεριφορά, που αφορά στην επίδειξη γνώσεων!

Πόσο χριστιανικό είναι άραγε το να προσπαθεί κάποιος να σου παρουσιάζει σχεδόν σε κάθε του κουβέντα πόσο καλά γνωρίζει κάποια πράγματα; Προσπαθώντας με αυτό ουσιαστικά να σου πει, ότι εσύ δεν τα γνωρίζεις με τόση ακρίβεια όσο εγώ. Όσοι έχετε μιλήσει με Μάρτυρες του Ιεχωβά, θα προσέξατε κάτι. Ότι σχεδόν κάθε φορά αναφέρονται σε εδάφια ακόμη και όταν μιλάτε μαζί τους για άσχετα πράγματα πόσο μάλλον αν ο διάλογός σας είναι θεολογικού περιεχομένου! Για παράδειγμα μπορεί να μιλάτε για τις εικόνες.. Αμέσως θα σας απαντήσει ότι οι εικόνες είναι είδωλα επειδή στην Αγία Γραφή λέει Λευιτικό Κεφάλαιο 19 και εδάφιο 4 να μη στραφείτε σε είδωλα.

Έκπληκτοι εσείς που δεν έχετε διαβάσει σχεδόν ποτέ την Αγία Γραφή και μάλλον δεν γνωρίζετε και τί είναι το Λευιτικό, αναρωτιέστε, πώς τα γνωρίζει απ΄ έξω όλα αυτά; Τον θαυμάζετε και σας έχει εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του αφού σε καθετί σας λέει κι από ένα εδάφιο χωρίς να ανοίξει καν την Αγία Γραφή. Πού να την ανοίξει κιόλας τί έχει να γίνει!

Κατά συνέπεια, σκέφτεστε, αυτοί είναι σωστοί χριστιανοί. Αν συνυπολογίσουμε και την κομψή ενδυμασία (γραβάτα / μακριά φούστα), με την πολύ καλή συμπεριφορά τότε ''δένει το πράγμα!''

Είστε σχεδόν σίγουρος ότι ο Θεός σας έστειλε έναν απόστολο για να σας μιλήσει για την Αλήθεια!

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 7, στίχος 15..

''Προσέχετε δε από τους ψευδοπροφήτες, που έρχονται σε σας με ενδύματα προβάτων, από μέσα όμως είναι αρπακτικοί λύκοι.''

ΕΧΟΥΝ ΟΝΤΩΣ ΤΟΣΗ ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΗ

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΟΣΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ;

Τώρα θα έχουμε αποκαλυπτήρια!

Η γνώση τους είναι περιορισμένη, και βάση αυτής της περιορισμένης τους γνώσης κινούνται. Απόδειξη;

Αν τους στριμώξετε αλλάζουν θέμα αμέσως. Θέλουν πάντα να συζητάτε μόνο με βάση τη γνώση τους.

Και ποιος κανονίζει τους περιορισμούς των γνώσεων τους;

Μα ποιος άλλος; Η Οργάνωσή τους φυσικά.

Και πώς το καταφέρνει η Οργάνωση αυτό;

Με δύο και τρεις συναντήσεις εβδομαδιαίως (συναθροίσεις), και με συγκεκριμένα σημειωματάρια!

Πολύ σωστά διαβάζετε! Σημειωματάρια – κοινώς ''σκονάκια''.

Συκοφαντικά δεν ακούγονται όλα αυτά;

Όντως΄ θα απαντήσει κάποιος. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινά.

Δείτε στις εικόνες που ακολουθούν ένα από τα σημειωματάρια που χρησιμοποιούν. Βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου που τους έχει δοθεί από την Οργάνωση για να το χρησιμοποιούν ως Αγία Γραφή, τη γνωστή σε πολλούς Μετάφραση Νέου Κόσμου.

Δείτε εδώ:

Όπως βλέπετε κι εσείς, αν συζητάτε με έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά για το θέμα ''Εικόνες'', ξέρει αμέσως που θα ανατρέξει. Η Οργάνωση έχει φροντίσει για τα πάντα. Όλα αριθμημένα και με ακρίβεια. Κάθε φορά που ρωτάτε έναν Μ.τ.Ιεχωβά για κάποιο θεολογικό ζήτημα, σας απαντά ''Googlαριστά''. Είναι δηλαδή σαν να κάνετε αναζήτηση στοGoogle ΄ τόσο γρήγορα θα σας απαντήσει.

Δείτε εδώ:

Αν λοιπόν συζητάτε με θέμα τον ''Σταυρό'', η Οργάνωση έχει φροντίσει! Υπάρχουν τα εδάφια καταγραμμένα και αριθμημένα. Γι΄αυτό άλλωστε ονομάζεται ΟΡΓΑΝΩΣΗ!!!

Το λέει η λέξη μόνη της. Ο-ΡΓΑ-ΝΩ-ΣΗ!

Επομένως γνωρίζουν συγκεκριμένα πράγματα από την Αγία Γραφή.

Τώρα αν εσείς ρωτήσετε τί απέγινε ο Λάζαρος μετά την Ανάστασή του;

Σε αυτό το ερώτημα η γραβάτα θα αρχίσει να σφίγγει λίγο, επειδή στο σημειωματάριο δεν λέει τίποτα για αυτό το ζήτημα, οπότε θα προσπαθήσει να σας αλλάξει κουβέντα και να σας επαναφέρει ξανά στα σίγουρα για τίποτα εικόνες, είδωλα, γενέθλια κ.ο.κ.

Αυτός είναι ο λόγος που αναφερθήκαμε πιο πάνω για περιορισμένη γνώση.

Αυτά τα πράγματα όταν τα διαβάζει κανείς δύο και τρεις φορές την εβδομάδα στις συναθροίσεις και άλλες διακόσιες κατ΄οίκον, είναι λογικό να μείνουν στο μυαλό χαραγμένα σαν σημάδι από μαχαιριά που δεν φεύγει ποτέ.

Εκμεταλλεύονται λοιπόν αυτή τη γνώση κι έτσι παρουσιάζονται σε εσάς και σε εμάς ως σπουδαστές των Γραφών. Έτσι ονόμαζαν τους εαυτούς τους παλαιότερα. Αυτή η επίδειξη όμως τί φανερώνει; Φανερώνει άνθρωπο ταπεινό; Μάλλον το αντίθετο. Αυτό κατά την ταπεινή μας άποψη φανερώνει εγωισμό! Και μάλιστα μεγάλο εγωισμό, διότι με την επίδειξή τους αυτή προσπαθούν να μειώσουν εσάς που δεν γνωρίζετε κάποια πράγματα. Σαν πέσουν όμως σε Ορθόδοξο που γνωρίζει, τότε η γραβάτα σφίγγει το λαιμό και η γνώση πάει περίπατο.

Αν εμείς υπερβάλουμε με όσα λέμε, κρίνετέ το εσείς., δείτε το και στην πράξη.

Πάμε τώρα σε μια δεύτερη κακή συμπεριφορά των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μια συμπεριφορά που το λιγότερο που θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς είναι Αγενείς!

Αγενείς;

Μα γιατί; Θα ρωτήσει κάποιος, είναι τόσο ευγενικοί.

Για ποιό λόγο είναι ευγενικοί αγαπητέ μου; Επειδή είναι καλοντυμένοι και χαμογελούν;

Προσέξατε ποτέ τον τίτλο του περιοδικού που σας προσφέρουν;

ΔΕΙΤΕ ΤΟ

Τί γράφει;

''ΞΥΠΝΑ''

Λοιπόν; Επιμένετε ακόμη ότι είναι ευγενικοί; Ουσιαστικά τί μας λένε;

Μας λένε ότι ''ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ''. Και φυσικά δεν εννοούν ότι πέσαμε στο κρεβάτι για ύπνο αλλά ότι είμαστε χαζοί!

Αυτό ακριβώς!

Τί έχετε να σχολιάσετε τώρα; Δικαιολογεί η γραβάτα και η μακριά φούστα με το πλατύ χαμόγελο αυτή την αγενέστατη συμπεριφορά; Πώς είναι δυνατόν να μιλήσετε έτσι σε κάποιον που δεν γνωρίζετε; Ούτε σε φίλο μας δεν το λέμε αυτό. Κι όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το λένε σε εμάς που ούτε μας γνωρίζουν ούτε τους έχουμε συναντήσει ποτέ ξανά.

Και ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο; Ότι όταν εμείς δεχόμαστε αυτά τα περιοδικά, τότε παραδεχόμαστε ότι όντως κοιμόμαστε, για αυτό τα κρατήσαμε για να μας ξυπνήσουν.

Η ταπεινή μας άποψη είναι ότι, η συμπεριφορά αυτή είναι ανεπίτρεπτη για άνθρωπο που θέλει να λέει ότι είναι του Θεού, είναι προσβλητική και αγενέστατη.

Αν εμείς υπερβάλλουμε, κρίνετέ το εσείς.

Έστω κάνατε το λάθος και δεχτήκατε να περάσει στο σπίτι σας ο Μάρτυρας του Ιεχωβά που συζητάτε στην πόρτα. Μόλις έρθουν τα καφεδάκια, δεν θα διστάσει στο σπίτι σας μέσα να προσβάλει την πίστη σας. Την πίστη που διδαχτήκατε από τους γονείς σας 

(όπως κι αν τη διδαχτήκατε). Δεν παύει να είναι ένας ξένος μέσα στο δικό σας σπίτι. Με την πρώτη αιτία, την πρώτη αφορμή θα σας πει ότι ο Σταυρός που φοράτε στο λαιμό σας είναι είδωλο!

Με ποιο δικαίωμα αλήθεια;

Έχετε φανταστεί ποτέ τον εαυτό σας να πάτε κάπου επίσκεψη και να μιλήσετε τόσο άσχημα για την πίστη κάποιου που μόλις γνωρίσατε;

Κι όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το κάνουν και μάλιστα ευθρασσώς!

Αν εμείς λέμε ψέματα, μπορείτε να δοκιμάσετε και μόνοι σας. Είναι πιστεύουμε περιττό να σας πούμε ότι το 99% από αυτά που γράφουμε είναι καί προσωπικές εμπειρίες. Αλλά αν επιμένετε, μπορείτε να δοκιμάσετε λίγο από την αγένειά τους.

Ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων.

Επιμέλεια: '' ΑΝΤΙΧΙΛΑΙΣΤΙΚΟΣ '' 

www.antixiliastikos.blogspot.com

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου, 
καὶ ἑτέρου Ἰουστίνου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.
Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος 
Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου.

Ἰουστῖνον κώνειον ἦρεν ἐκ βίου,
Ὡς εἴθε πρῶτον τοὺς πιεῖν δεδωκότας.
Πρώτῃ Ἰουνίου Ἰουστῖνε ἐλλεβορίζῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουστίνου, 
Χαρίτωνος, Χαριτοῦς, Εὐελπίστου, Ἱέρακος, Πέωνος καὶ Βαλλεριανοῦ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Φίρμου τοῦ Μάρτυρος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεσπεσίου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.