Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Δευτέρα, Μαρτίου 02, 2015

ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ - ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ π.ΠΑΙΣΙΟΥ

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;
ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ;
Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ, ΚΑΘΟΣΟΝ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ, ΑΝ ΕΚΔΗΛΩΘΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΑ, ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟ, ΠΡΟΕΙΔΑΝ ...
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗΣ ΑΠΟΒΙΒΑΣΗΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΩΝ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΛΥΒΙΗ ...
Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΥΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΑ ΑΡΧΗΓΕΙΑ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ" ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΝ ΤΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΙΕΣΕΩΝ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ...
ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ, ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΡΟΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΕΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΝ ΕΜΦΥΛΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΥΠΟΘΑΛΠΕΙ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ !!!
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΒΑΤΙΚΩΝ ΠΛΟΙΩΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ...
ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ Η ΓΕΙΤΟΝΑ ΧΩΡΑ ΝΑ ΠΡΟΒΕΙ ΣΕ ΝΗΟΨΙΕΣ, ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΣ ΠΛΟΙΑ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΑΛΑΣΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ...
ΘΑ ΣΥΡΘΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΣΕ ΣΥΡΡΑΞΗ, ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΗΠΑ, ΑΦΟΥ ΑΠΩΤΕΡΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΠΑΝΙΚΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΡΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ...
ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ Η Ε.Ε ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΟΥΝ ΠΑΡΑ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ...
Η ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΛΗΓΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΑ, ΙΣΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΥΝ  ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ... 
Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΜΑΣ, ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ...
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΑΧΙΣΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ...
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ Η "ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ" ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ 
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ...
Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΑΦΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΡΗΣΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ: 
"ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΑΦΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ...
ΜΕ ΛΙΓΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΑΤΟΜΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΦΕΡΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ" ... 
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΣΤΗΝΟΥΝ ΕΝΤΕΧΝΑ ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΩΝ ...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΟΤΙ Ο ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ Η Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΨΕΥΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ 
ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ...
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ !!! 

Ἡ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας



 



Ἡ ἁγία μας ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της εἶναι ἡ μάννα, ποὺ ταΐζει τὰ τέκνα της οὐράνια τροφή, γιὰ νὰ γίνουν ὅμοια μὲ τὸν Πατέρα τους. Ἡ τροφὴ αὐτὴ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ δύναμη τῶν θαυμάτων, εἶναι ἀκόμα τὸ παράδειγμα τῶν μαρτύρων.

Πέρα, ὅμως, ἀπ’ αὐτὰ ἤ μᾶλλον στὴν πράξη πρὶν ἀπ’ αὐτὰ εἶναι ὁ λόγος. Ὁ λόγος κατηχεῖ, διδάσκει ἀλλὰ καὶ τελετουργεῖ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ὅλα τὰ μυστήρια.

Ἡ Πεντηκοστή, ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄρχισε μὲ πολυγλωσσία. Ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνο ἐλέγχεται ἡ θεωρία περὶ ἱερῶν γλωσσῶν, ὅτι τάχα τὰ Ἑβραϊκά, τὰ Ἑλληνικὰ καὶ τὰ Λατινικὰ εἶναι ἱερὲς γλῶσσες καὶ σ’ αὐτὲς πρέπει νὰ λειτουργεῖται ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ λατρεία. Ἡ ἰδέα περὶ ἱερῶν γλωσσῶν ἔχει τὶς ρίζές της στὴν εἰδωλολατρεία, ποὺ ἀναζητᾶ μὲ μαγικὴ ψυχολογία τὸ ἀγαθὸ μέσα στὴ φύση τῶν πραγμάτων. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναζητᾶ τὸ ἀγαθὸ στὴν Τριαδικὴ Θεότητα καὶ τὸ δέχεται ὡς πνοὴ χάριτος, ποὺ διαπνέει ὅλη τὴ κτίση χωρὶς διάκριση, γιατί κατὰ τὸν ψαλμωδὸ "τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς", τὰ "σύμπαντα δοῦλα Σά".

Γι’ αὐτό, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, Ἑβραῖοι αὐτοί, ἔγραψαν τὰ Εὐαγγέλια στὴν Ἑλληνικὴ καὶ τὶς ἐπιστολές, γιατί αὐτὸ ἐξυπηρετοῦσε τὴν διάδοση τοῦ κηρύγματος. Ὅταν, ὅμως, τὸ κήρυγμα ἔφτασε σὲ περιοχὲς ποὺ ὁμιλοῦνταν ἄλλη γλώσσα, ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο τὴ χρησιμοποίησε ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνέδειξε σὲ γραπτὴ γλώσσα, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ Σλαβονικά.

Πάντως, ἡ γλώσσα τοῦ κηρύγματος στὸ χῶρο τῆς Μεσογείου ἦταν μία ἁπλούστερη γλώσσα, ἡ Ἑλληνιστική. Ἡ γλώσσα τῆς λατρείας, ὅμως, ὅπως διαμορφώθηκε μὲ τὸν καιρό, εἶναι γλώσσα λογοτεχνική, ὁπωσδήποτε ὑψηλοτέρου ἐπιπέδου καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς προβληματίσει, γιατί μέσα στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν δὲν ἀκούστηκε νὰ ἔχουν οἱ χριστιανοὶ πρόβλημα γλώσσας μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ ἦταν ἀναλφάβητοι καὶ γεωργοὶ ἢ βοσκοί. Ἂν μπορέσομε νὰ ἀπαντήσομε σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, θὰ μπορέσομε νὰ ἐξηγήσομε καὶ γιατί στὶς μέρες μας ἔχομε ἢ ἔστω προβάλλομε πρόβλημα κατανόησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσας.

Μία διαπίστωση ἀποκαλυπτικὴ εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοί, ποὺ τακτικὰ ἐκκλησιάζονται, δὲν προβάλλουν θέμα γλώσσας, μολονότι ἔχουν ἄγνοια πολλῶν ὅρων. Φαίνεται πὼς αὐτὰ ποὺ κατανοοῦν εἶναι ἀρκετὰ καὶ τὰ ἀγνοούμενα ἢ εἶναι λίγα ἢ λόγῳ κάποιας ὀκνηρίας τοῦ πνεύματος δὲν τὰ ἀναζητοῦν. Καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ τάξη φαίνεται νὰ ἀναγνωρίζει αὐτὴ τὴν ὀλιγάρκεια στὴν κατανόηση τῶν κειμένων καὶ γι’ αὐτὸ ἀπευθύνεται σὲ διάφορα ἐπίπεδα γλωσσικῆς ἱκανότητας μὲ ἄλλα κείμενα γιὰ τὸ κάθε ἐπίπεδο. Μὲ τὴ γλώσσα τῆς Λειτουργίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπευθύνεται σὲ ὅλους, μὲ τὶς Καταβασίες, ὅμως, στοχεύει σὲ χριστιανοὺς κάποιας γλωσσικῆς παιδείας, χωρὶς νὰ ἀγνοεῖ βέβαια τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ οἱ ἄλλοι θὰ συλλαμβάνουν γενικότερα καὶ κάπως πιὸ ἀόριστα. Τέλος, μὲ τοὺς ἰαμβικοὺς κανόνες, ποὺ παρεμβάλλει στοὺς πεζοὺς κανόνες Χριστουγέννων, Θεοφανείων καὶ Ἁγίου Πνεύματος, ἀσφαλῶς ἀπευθύνεται σὲ πολὺ ὑψηλότερα ἐπίπεδα γλωσσικῆς κατάρτισης. Ὅλα, ὅμως, ντυμένα μὲ τὴν εὐλαβῆ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ δίνουν ἕνα χρῶμα ἑορταστικό, ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴ λατρεία.

Οἱ χριστιανοί, καθὼς ἐζοῦσαν σὲ μία συχνὴ καὶ πυκνὴ ἐπαφὴ μὲ τὴ λατρεία καὶ μὲ τὴν εὐλάβεια ζωηρή, ἀναπαύονταν καὶ μὲ τὴν ἀνεπαρκῆ κατανόηση, ὅπως ὅταν μπαίνει ὁ πιστὸς σ’ ἕνα ἱστορημένο ναὸ καὶ ἀρκεῖται στὴν παρατήρηση λίγων εἰκόνων, ἂν καὶ τὸν περιβάλλουν πολὺ περισσότερες.

Εἶναι, πάντως, ἀποδεδειγμένο ὅτι πάντοτε ἡ λατρεία ἐκφράζονταν μὲ γλώσσα τοῦ παρελθόντος, ὄχι μόνο ἡ χριστιανικὴ λατρεία ἀλλὰ καὶ ἡ εἰδωλολατρική. Μέχρι τοὺς πρώτους αἰῶνες μετὰ Χριστὸν οἱ εἰδωλολάτρες ἐλάτρευαν τοὺς θεούς τους μὲ τοὺς Ὀρφικοὺς καὶ Ὁμηρικοὺς Ὕμνους σὲ γλώσσα καθαρὰ Ὁμηρική, τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Εἶναι, δηλαδή, ψυχολογικὴ ἀνάγκη νὰ ξεφύγει ὁ πιστὸς στὴ λατρεία ἀπὸ τὴν καθημερινότητα τοῦ ρεαλισμοῦ καὶ νὰ ἀναζητᾶ μία γλώσσα, ποὺ οἱ ὅροι της δὲν θυμίζουν τὰ φευγαλέα καθημερινὰ γεγονότα καὶ αἰσθήματα. Γὶ αὐτό, παρὰ τὶς ἀπόψεις περὶ ἁπλουστεύσεως τῆς λειτουργικῆς γλώσσας, νομίζω ὅτι ἤ λίγο ἢ καθόλου δὲν θὰ ἁπλουστευθεῖ, γιατί θὰ ἀντιδράσει τὸ κοινὸ αἴσθημα.

Μποροῦμε, ὅμως, καὶ πρέπει νομίζω νὰ ἀνεβάσομε τὴν ἱκανότητα τῶν πιστῶν νὰ καταλαβαίνουν τὴν λειτουργικὴ γλώσσα. Ἔχομε τὴν εὐλογία νὰ μιλοῦμε μία γλώσσα, ποὺ εἶναι πολὺ κοντὰ στὴν ἀρχαία Ἑλληνική. Οἱ πιστοὶ χρειάζονται μία ἐνθάρρυνση, γιὰ νὰ ξεπεράσουν τὰ λίγα καὶ μικρὰ ἐμπόδια στὴν κατανόηση. Κι αὐτὸ χρειάζεται μία ζωηρότερη διάθεση τῶν πιστῶν καὶ μία βοήθεια ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς κατήχησης.
πηγή

Κυριακή, Μαρτίου 01, 2015

Συγκλονιστική μαρτυρία: Η Γερόντισσα Λαμπρινή που έβγαινε έξω από το σώμα της…


Η κυρία Β. Τ. από το Κομμένο Άρτας μαρτυρεί…


«Άκουσα σε μια Εκκλησία της Άρτας για πρώτη φορά να συζητούν για την Λαμπρινή και τα πνευματικά της χαρίσματα και ένιωσα μεγάλη επιθυμία να την γνωρίσω.

Με μια συγγένισσά μου που την ήξερε πήγαμε στο φτωχικό σπιτάκι της.
Από τότε για σαράντα περίπου χρόνια μέχρι πού έφυγε από την ζωή την ακολουθούσα σχεδόν πάντοτε σε προσκυνήματα, σε αγρυπνίες, σε λειτουργίες που έκανε σε Εκκλησίες και κοιμόμασταν μέσα σ’ αυτές τις νύχτες.
Η θεία Λαμπρινή προσευχόταν και διάβαζε πολλές ώρες και κοιμόταν ελάχιστα.
Κάποτε ζήτησα την βοήθειά της. Ο άνδρας μου χαρτόπαιζε και παραμελούσε το σπίτι. Είχαμε φθάσει σε αδιέξοδο. «Μη φοβάσαι», μου είπε, «όλα θα τα τακτοποιήσει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αρκεί να δείξεις πίστη στον Κύριο».
Μου ζήτησε για σαράντα μέρες να ξυπνώ στις 3 μετά τα μεσάνυχτα και να προσεύχομαι κάνοντας και 40 μετάνοιες. Μου είχε δώσει να διαβάζω κάποιες προσευχές και μου είπε ότι και αυτή θα προσεύχεται για να μας βοηθήσει ο Κύριος. «Πράγματι έκανα όπως μου είπε η θεία Λαμπρινή κρυφά από τον άνδρα μου και μετά τις σαράντα μέρες ξαφνικά όλα άλλαξαν.
Ο άνδρας μου δεν ξανάπαιξε χαρτιά, ασχολούνταν με τα κτήματα και την οικογένεια και τα οικονομικά μας βελτιώθηκαν.
Κάποτε με τη θεία Λαμπρινή και άλλες γυναίκες κοιμηθήκαμε σε μια Εκκλησία. Αφού τελείωσε τις προσευχές της ξάπλωσε να κοιμηθεί. Εμένα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Ακούω την θεία Λαμπρινή ενώ κοιμόταν έβγαζε κάτι αναστεναγμούς, σαν να δούλευε και ήταν πολύ κουρασμένη.
Αυτό κράτησε για λίγο. Σηκώθηκα και έπιασα τα χέρια της και τα πόδια της. Ήταν σαν να έπιανα έναν πεθαμένο…
Κατάλαβα ότι πάλι η θεια Λαμπρινή έφυγε πνευματικά από το σώμα της. Τις πρωινές ώρες την άκουσα πάλι σαν να αγκομαχούσε. «Τώρα θα επέστρεψε», σκέφθηκα. Μόλις ξύπνησε την ρωτάω: «Το βράδυ έφυγες; Που πήγες»; Μου έδωσε την έξης απάντηση: «Πήρα την (τάδε, μια γυναίκα πού ήταν στην παρέα μας) και την παρουσίασα στον Κύριο».
Κάποια φορά αντιμετώπισα ένα μεγάλο πρόβλημα. Έμεινα για έξι μήνες στο κρεββάτι με δυνατούς πόνους στην μέση μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ και πήγαινα από γιατρό σε γιατρό, αλλά η κατάσταση μου χειροτέρευε. Μια μέρα η θεία Λαμπρινή με επισκέφθηκε στο σπίτι μου.
«Μην ανησυχείς», μου είπε, «σε λίγο καιρό θα είσαι τελείως καλά». Την ίδια μέρα με πληροφόρησε κάποια γνωστή μου ότι η θεία Λαμπρινή πριν έρθει στο σπίτι μου πήγε στην Εκκλησία του χωριού μου, και γονατιστή για πολλή ώρα προσευχόταν μπροστά στην εικόνα της Κοιμήσεως της Παναγίας, που είναι αφιερωμένη η Εκκλησία.
Σε λίγες μέρες με την βοήθεια κάποιου γιατρού περπατούσα κανονικά. Από τότε μέχρι σήμερα για 18 χρόνια δεν είχα την παραμικρή ενόχληση.
Και μετά την κοίμηση της σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου την επικαλούμαι και πάντα με βοηθάει. Είχα ένα καλοκαίρι πονοκεφάλους και ζαλάδες που ίσως οφείλονταν στους καύσωνες.
Ξάπλωσα να κοιμηθώ, αφού πρώτα ζήτησα την βοήθεια της. Ήρθε στον ύπνο μου, στάθηκε από πάνω μου και με σκέπασε μ’ ένα σεντόνι. Το πρωί πού σηκώθηκα ήμουν υγιέστατη».
Η κυρία Μαρία Δραγατάκη από την Άρτα αναφέρει:
«Έμαθα πολλά κοντά στη γιαγιά Λαμπρινή πηγαίνοντας μαζί της στις αμέτρητες ολονυχτίες και στα προσκυνήματα πού οργάνωνε η ίδια. Με αποκαλούσε «παιδί μου» και η λέξη αυτή άγγιζε πραγματικά την ψυχή μου. Είχε υπομονή και άκουγε τα προβλήματα μου και πάντα εύρισκε λύσεις.
Η ζωή της ήταν αγία και ήταν πολύ ταπεινή. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την βοήθεια της προς την μητέρα μου; Τις προβλέψεις και την προσευχή πού έκανε για τα παιδιά μου;
Ή το μεγάλο καλό πού έκανε σε μένα; Όταν μετά από ένα βαρύ χειρουργείο έχασα τον ύπνο μου, νιώθοντας απελπισμένη και χαμένη, πήγα μεσάνυχτα στο σπίτι της, ζητώντας βοήθεια και την βρήκα στα γόνατα να προσεύχεται λουσμένη στον ιδρώτα και γύρω της αναμμένα καντήλια και κεριά. Μου είπε: «Παιδί μου, Τι έπαθες απόψε»;
Σταυρώνοντάς με από τότε ηρέμησα. Να είναι καλά εκεί πού βρίσκεται η γιαγιά Λαμπρινή και να πρεσβεύει για όλους μας».
Ο Α. Γ. αναφέρει:
«Γνώριζα την γιαγιά Λαμπρινή από μικρός, γιατί ερχόταν στο σπίτι μας και έβλεπε την κατάκοιτη γιαγιά μου, αλλά την θεωρούσα μια αγράμματη γιαγιά. Άκουσα άλλους να μιλούν με ευλάβεια γι’ αυτήν και όταν γύρισα από το πρώτο προσκύνημα μου στο Άγιον Όρος το 2002, πήγα να την δω και να της δώσω μια ευλογία. Μπαίνοντας στο κελλάκι της ένιωσα σαν να βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα γίγαντα. Συνειδητοποίησα τότε, χωρίς να ξέρω πώς, ότι αυτή η γυναίκα ήταν πολύ ψηλά πνευματικά, τόσο πού δεν μπορούσα να την ατενίσω, αν και σωματικά ήταν μικροκαμωμένη.
Η συζήτηση μαζί της ήταν μια πνευματική πανδαισία. Τότε κυριαρχούσε το θέμα των ταυτοτήτων που με απασχολούσε έντονα. Η πρώτη κουβέντα που μου είπε, χωρίς να αναφέρω κάτι σχετικό, ήταν: «Δεν πρέπει να πάρουμε τις ταυτότητες με το χάραγμα…»
Στις επόμενες επισκέψεις μου μέχρι την κοίμησή της διαπίστωσα ότι είχε το προορατικό και διορατικό χάρισμα.
Μου ανέφερε γεγονότα άγνωστα σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, άλλοτε γεγονότα που αφορούσαν το μέλλον μου και έγιναν, και άλλα για γενικότερα θέματα. Ορισμένες δε φορές ενώ είχα στο νου μου να θέσω μια ερώτηση η μου γεννιόταν μια απορία σε συζήτηση παρουσία και άλλων ανθρώπων, αυτή σταματούσε την συζήτηση, απαντούσε στην ερώτηση που σκεφτόμουν και συνέχιζε την συζήτηση.
Τον Μάϊο του 2002 πού την είδα μου είπε ότι σε λίγους μήνες θα φύγει. Αλλά όταν με είδε πως στενοχωρήθηκα πολύ, είπε: «Ε, έτσι το λέω, μήνες – χρόνια». Αλλά κοιμήθηκε πράγματι σε λίγους μήνες, τον Οκτώβριο του 2002 και πορεύθηκε η ψυχή της στον Κύριο που τόσο πόθησε από μικρή».
Την τελευταία Κυριακή που πήγε στην Εκκλησία κοινώνησε και διάβασε την Ευχαριστία στο σπίτι της. Την Δευτέρα άπλωσε όλα τα βιβλία στο κρεββάτι της, διάβαζε από το καθένα λίγο, το σταύρωνε, το ασπαζόταν και το άφηνε στην άκρη. Τρόπον τινά τα αποχαιρετούσε, γιατί τόσα χρόνια αυτά ήταν η καλύτερη συντροφιά της. Την Τρίτη το απόγευμα κάλεσε την κόρη της να κάνουν Παράκληση. Τελειώνοντας είπε: «Σ’ ευχαριστώ, Παναγία μου, πού μου έδωσες να κάνω κι αυτή την Παράκληση. Γιατί μέχρι την Πέμπτη έχω πολλές προσευχές να κάνω ακόμη».
Στην ερώτηση της κόρης της τι θα κάνει την Πέμπτη, απάντησε: «Θα πάω για εκεί πού εργάστηκα, αν εργάστηκα καλά…»
Την Τετάρτη το πρωί ζήτησε να δη τα εγγόνια της. «Αύριο θα φύγω», είπε.
Το βράδυ είπε σε μια ανιψιά της: «Τώρα εγώ θα φύγω. Να πας να το πεις εσύ στην Σταθούλα, να μην της κακοφανεί. Παρακαλούσα τον Θεό να με αφήσει να ζήσω, μέχρι να ωριμάσει η Σταθούλα και να καταλάβει τι είναι η άλλη ζωή».
Κάποια στιγμή ανασηκώθηκε στο κρεββάτι, άνοιξε τα χέρια της και είπε στους παρευρισκομένους: «Ελατέ τώρα, όλοι μαζί, να πάμε στα Ιεροσόλυμα».
Τους αγκάλιασε όλους, μετά σταύρωσε το στήθος της, το προσκέφαλο και ξάπλωσε. Τότε η Σταθούλα έβγαλε τους άλλους έξω και μαζί με τον σύζυγο της άναψαν κεράκι και διάβασαν τις προσευχές, όπως ακριβώς της είχε αφήσει εντολή να κάνει η μητέρα της Λαμπρινή. Όταν τελείωσαν τις προσευχές άκουσαν ένα ελαφρύ σσσσς και η Λαμπρινή Βέτσιου ξεψύχησε σαν πουλάκι, στις 17 Οκτωβρίου 2002, ημέρα Πέμπτη.
Στον τάφο της περνούν και προσκυνούν πολλοί άνθρωποι. Προσεύχονται και αντλούν δύναμη. Κάποια που όσο ζούσε η Λαμπρινή την συμβουλευόταν, ήταν πολύ στενοχωρημένη, γιατί ο σύζυγός της θα έκανε σοβαρή εγχείρηση καρδιάς. Αφού προσκύνησαν τον τάφο της και προσευχήθηκαν, είδε στον ύπνο της την γιαγιά Λαμπρινή που της είπε:
«Μην στενοχωριέσαι. Ο άνδρας σου θα γίνει καλά. Μόνο πριν πας στο νοσοκομείο, θα φτιάξεις πρόσφορο και θα το πας στην Εκκλησία. Πράγματι έκανε το πρόσφορο και όλα πήγαν καλά.
Αυτή ήταν η Λαμπρινή Βέτσιου. Ασκήτρια με μεγάλες νηστείες, με καθημερινές αγρυπνίες, με συνεχή μελέτη και προσευχή. Αγαπούσε τον Χριστό, μιλούσε συνέχεια γι’ Αυτόν και όλα τα κύτταρα του σώματος της ανέδιναν Χριστό. Βοηθούσε τους ανθρώπους με την χάρη πού είχε. Είδε απ’ αυτή την ζωή τον Παράδεισο και την Κόλαση. Ενώ προσευχόταν ερχόταν ενίοτε ο Χριστός, η Παναγία και άλλοι Άγιοι και συνομιλούσαν.
Ήξερε τα μελλούμενα και έλεγε ότι μας περιμένουν πολύ δύσκολα χρόνια. Λυπόταν τα μικρά παιδιά και έλεγε: «Αν ήξεραν τι θα περάσουν»!. Αλλά αμέσως συμπλήρωνε:
«Έχει ο Θεός. Θα οικονομήσει για τους Χριστιανούς».
Περισσότερα, έλεγε, δεν την άφηνε ο Χριστός να ειπεί…
Αιωνία άς είναι η μνήμη της…
Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», η 19η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.

Ο ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ



Ο ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΠΟΙΜΗΝ
ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ
Φώτη Κόντογλου

Το πανάγιο και γλυκύτατο στόμα, που ο,τι είπε είναι αλήθεια, λάλησε και τούτα τα λόγια που αναπαύουν την καρδιά κάθε ανθρώπου: Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Μακάριοι οι ειρηνοποιώνει, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.
Όσο κουραστικός είναι ο κακός και πονηρός άνθρω­πος, άλλο τόσο ξεκουραστικός είναι ο καλός και ευλαβής. Ο προφήτης Δαυίδ λέγει για τον κακόν: υπό την γλώσσαν αυτού κόπος και πόνος. Κ' οι αρχαίοι Έλληνες τον κακό τον άνθρωπο πολύ σωστά τον λέγανε μοχθηρόν, που θα πη κουραστικός. Κι αυτός ο δυστυχής άνθρωπος δεν είναι μοναχά κουραστικός για τους άλλους, αλλά κι ο ίδιος είναι κουρασμένος από τις πονηρές έγνοιες του, ενώ ο καλόψυχος και απλός είναι ξεκούραστος. Γι' αυτό ο Κύριος είπε: Ελάτε σε μένα οι κουρασμένοι κ' οι φορτωμένοι, κ' εγώ θα σάς ξε­κουράσω. Με αυτά τα λόγια δεν κάλεσε κοντά του μοναχά όσους είναι κουρασμένοι από τις θλίψεις και τις δυστυχίες της ζωής, αλλά κάλεσε κ' εκείνους που είναι κουρασμένοι και φορ­τωμένοι με τις μάταιες γνώσεις, με τις μάταιες φροντίδες και με τις πολύπλοκες πονηριές που ρίχνουν τον άνθρωπο στη απελπισία της απιστίας.
 Η ομιλία του καλού ανθρώπου ξεκουράζει και ειρηνεύει, γιατί είναι ίσια, απλή κ' ειλικρι­νής, κ' η ψυχή μας ευχαριστιέ­ται να τον ακούη, σαν τον στρατοκόπο που ξεδιψά από το δροσερό νεράκι της ερημικής βρυσούλας.
Ο κόσμος ας πορεύεται στον δρόμο του, εις την ευρύχωρο οδόν την απάγουσαν εις την απώλειαν (Ματθ. ζ 13). Οι λίγοι που ξεστρατίζουνε άπ' αυτόν τον δρόμο, ζούνε μεν κρυφά από τον κόσμο, περιφρονημένοι και περιπαιγμένοι, μα αυτοί έχουνε τη μακάρια ελπίδα, που είναι αθανασία πλήρης. Οι άλλοι είναι, κατά τον απόστολο Παύλο, οι μη έχοντες ελπίδα.
Για τούτο κι ο μακάριος και αθώος γέροντας, ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς, έζησε χαρούμενος σαν νάτανε παιδάκι, εν ιλαρότητι, μ' όλες τις πίκρες που πέρασε, επειδή είχε μέσα του το Πνεύμα το Άγιο, που λέγεται Παράκλητος, δηλαδή Παρηγορητής, γιατί όποιος είναι φωτισμένος άπ' αυτό, έχει την παρηγοριά που νικά όλες τις πίκρες, κι αχτινοβολά το πρόσωπό του. Σ' αυτόν η περιφρόνηση γίνεται ευπρόσδεκτη με χαρά, η φτώχεια κ' η στέρηση γίνεται πλούτος, η κακομεταχείριση αλλάζει σε τιμή, το μίσος σε αγάπη, η απελπισία σε μακάρια ελπίδα, η θλίψη σε χαρά.
 Αληθινά, είναι βλογημένοι και καλότυχοι όσοι καταλάβανε γρήγορα την πίκρα που βρίσκεται μέσα στις χαρές του κόσμου και πήγανε κοντά στον Χριστό που μακάρισε τους πτωχούς τω πνεύματι, τούς πενθούντες, τους πραείς, τους ελεήμονας, τους καθαρούς τη καρδία, τους ειρηνοποιούς.
Οι άνθρωποι με το σαρκικό φρόνημα ας τους νομίζουν δυστυχισμένους, παραπετα­μένους, περιφρονημένους, ακοινώνητους, άχαρους, στε­ρημένους, πικραμένους. Αυτοί οι καλότυχοι έχουν πάρει δώρο από τον Κύριο να αλλάζουν θαυμαστά το πένθος σε χαρά, το δάκρυο σε αγαλλίαση, και σε όσα είπαμε παραπάνω. Σ' αυτούς γίνεται το μυστήριο εκείνης της θαυμαστής καταστάσε­ως που λέγεται από τους Πατέ­ρας χαρμολύπη ή χαροποιό πένθος. Τούτα είναι τα δώρα του αγίου Πνεύματος, που είναι ακατανόητα στους σαρκικούς ανθρώπους, και που για να τα πη κανένας μεταχειρίζεται και καινούργιες λέξεις, όπως είναι η χαρμολύπη. Αυτή είναι η καινούργια γλώσσα που είπε ο Χριστός πως θα λαλήσουν όσοι θα πιστέψουν σ' αυτόν: Γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς (Μαρκ. ιστ 17).
 Για τον χριστιανό, δεν υπάρχει δραστικώτερο δίδαγμα από το να διαβάζη τη ζωή ενός αγίου, προ πάντων ενός ανθρώπου που έζησε στον καιρό του, και που φάνηκε πως ήτανε άγιος από μόνος του, χωρίς να συντελέση σ' αυτό μήτε κανένας θόρυβος γι' αυτόν, μήτε κανένα εγκώμιο ειπωμένο από κάποιο επίσημο άνθρωπο. Μάλιστα, εκείνος που τον πιστέψανε για άγιο, φαινό­τανε από κάθε τι που έκανε και που έλεγε, πως δεν είχε καμμιά ιδέα για την αγιωσύνη του, αλλά το δάκρυο για τις αμαρτίες του δεν έλειπε από τα μάτια του, ενώ προσπαθούσε να ζη κρυμμένος και μοναχιασμένος, ως στρουθίον μονάζον επί δώματος. Η χαρά του κ' η ζωή του ήτανε να λατρεύη τον Θεό ημέρας και νυκτός, να κάνη Λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπε­ρινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω από αυτά, ζωή και ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα, για τον παππού, για τον παπα-Νικόλα, κατά τον προφήτη Δαυίδ που λέγει: Μία ητησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ζητήσω, το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου. Τού θεωρείν με την τερπνότητα Κυρίου, τού επισκέπτεσθαι τον ναόν τον άγιο αυτού (Ψαλμ. κστ' 4). Και με την άσβεστη δίψα που είχε να ιερουργή, μαζι με την απλοϊκή συνοδεία του παράσερνε και τους αδιάφορους και τους ακατάνυκτους, και τους έκανε χριστιανούς. Η συνοδεία του ήτανε τα τέκνα του, υιοί και θυγατέρες τού Χριστού, ευλογημένη συντροφιά, που στη μέση είχανε τον αθώο γέροντα για οδηγό, τον καλό ποιμένα, που οδηγούσε τα πρόβατα του στα καλά και δροσερά λειβάδια της Ορθοδόξου πίστεως. Όλη η έγνοια κ' η φροντίδα τού γέροντα ήτανε η σωτηρία των προβάτων. Τα πονούσε, επειδή δεν ήτανε ο μισθωτός, που αφήνει τα πρόβατα και φεύγει.
 Και πως δεν ήτανε μι­σθωτός το φανερώνει όλη η ζωή του, που την πέρασε χωρίς να αποκτήση τίποτα. Με τα χρήματα δεν είχε καμμιά συνάφεια, όπως είπαμε πρωτύτερα. Ο,τι τού δίνανε για να λειτουργήση και για να μνημονέψη, από το ένα χέρι τα έπαιρνε κι από τ' άλλο τα έδινε. Τα πρόβατά του ήθελε ν' ανακουφίση, κ' εκείνος ας ήτανε πεινασμένος, διψασμέ­νος, κουρασμένος, με στεγνό λαρύγγι, ύστερ' από χιλιάδες ονόματα που είχε μνημονέψει. Επί χρόνια έσερνε μαζί του δέματα από χαρτιά κιτρινισμένα, που απάνω σ' αυτά ήτανε γραμμένα ένα πλήθος ακαταμέτρητο ονόματα κεκοιμημένων. Ω! Τι απίστευτη απλότητα και αγαθότητα! Και πόσο μακάριοι θα είναι όσοι τεθνεώτες μνημονευθήκανε από έναν τέτοιο ιερέα!
 Μεγάλο και ψυχοσωτήριο παράδειγμα για μας είναι η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου στον σημερινό καιρό που φούντωσε η αμαρτία, και που την κάθε λογής ακολασία την έχουν συνηθίσει τόσο οι άνθρωποι, ώστε να έχουν γίνει αναίσθητοι. Στους πλέον σκοτεινούς καιρούς, που κρύβεται το λαμπερό πρόσωπο τού Θεού από τα μάτια των ανθρώπων, η φιλανθρωπία του φανερώνει ανάμεσά μας κάποιο απεσταλμένο του, για να μας στερεώση στη πίστη με την
πολιτεία του, κι ας μη λέγη πολλά λόγια. Τέτοιος απεσταλμένος ήτανε ο παπα-Πλανάς, που μήτε γράμματα γνώριζε, μήτε είχε την ευκολία στα λόγια που έχουν εκείνοι όπου συνηθίζει ο κόσμος να τους λέγη θεολόγους, και που σπου­δάζουν στα πανεπιστήμια και στ' άλλα σχολειά και παίρνουν διπλώματα.
Γνώρισμα της Ορθοδοξίας είναι η απλότητα της καρδιάς που φέρνει την πίστη. Κι όπου υπάρχει αληθινή κι αμετασάλευτη πίστη, φανερώνουνται όλα τα πνευματικά χαρίσματα και δώρα τού Θεού.
 Όλ' αυτά τα ουράνια χαρίσματα τα είχε λάβει από τον Κύριο ο παπα-Νικόλας. Όλα αυτά τα άφθαρτα διαμάντια στολίζανε εκείνο το φτωχοντυμένο γεροντάκι, που στάθηκε ο πιο ταπεινός από τους ταπεινούς. Για τούτο η θεία χάρη σκήνωσε μέσα του, κατά τον λόγο της Γραφής που λέγει:
Επί τίνα επιβλέψω, άλλ' η επί τον ταπεινό και ησύχιο και τρέμοντά μου τους λόγους; (Ης. ξστ' 2).
 Ποιος άρχοντας, ποιος βαθύπλουτος έζησε σαν τον παπα-Πλανά, που δεν είχε που την κεφαλή κλίνη; Ποιος δοξασμένος αγαπήθηκε όσο αγαπήθηκε εκείνος που κρυβότανε για να μη τον δη κανένας; Ποιος ρήτορας στάθηκε πιο εκφραστικός από τον παπα-Νικόλα, που ψεύδιζε σαν νάτανε κανένα νήπιο;
Κι αληθινά, ποιος ήτα­νε πιο πλούσιος από τον αγιασμένο αυτόν γέρο­ντα, αφού τα είχε όλα στη ζωή του, χωρίς να κρατά μία δραχμή στη τσέπη του; Αυτός ζούσε σαν εκείνους τους βλογημένους που λέγει ο απόστολος Παύλος πως ήτανε μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες. Ζητούσε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, κι όλα τα άλλα προσετίθεντο αυτώ (Μαρκ. δ' 24). Το πιο μικρό νόμισμα δεν βραδυαζότανε στη τσέπη του. Γιατί, όπως λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολό­γος, εκείνος όπου έχει φυλαγμένα χρήματα, είναι αδύνατο να πιστεύη και να ελπίζη στον Θεό. Και τούτο είναι φανερό από εκείνα όπου είπε ο Χριστός και Θεός μας: Όπου ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών (Ματθ. στ' 21).

Από το βιβλίο Ο παπα-Νικόλας Πλανάς, ο απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων, εκδ. Αστήρ
 Πηγή

Οι «απολειφθέντες» (Τι γίνεται με αυτούς που απουσιάζουν την Κυριακή από την εκκλησία;)


 


τι γίνεται με αυτούς που απουσιάζουν την Κυριακή από την εκκλησία; Όλοι αυτοί είναι για την κόλαση και δεν υπάρχει γι’ αυτούς σωτηρία;

Ας δούμε πως αντιμετωπίζει η Εκκλησία τους απόντες. Κανένας δεν είναι για την κόλαση. Όλοι είμαστε για τον παράδεισο και, αν θέλουμε, μπορούμε να τον κερδίσουμε.
Πρόσεξε τώρα, αδελφέ μου, τα παρακάτω, για να θαυμάσεις τη φιλανθρωπία τους Θεού.
Εάν εξετάσουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους στάση, θα δούμε ότι μερικοί απουσιάζουν δικαιολογημένα και μερικοί αδικαιολόγητα.
Ποιοι απουσιάζουν δικαιολογημένα; Είναι οι ασθενείες, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι μητέρες που έχουν μωρά παιδιά ή είναι έγκυοι, οι οικογένειες που έχουν ασθενείς στο σπίτι ή ηλικιωμένα άτομα που δεν μπορούν να μείνουν μόνα τους, και πολλές άλλες περιπτώσεις που είναι ανάγκη να απουσιάσουν από την ιερή σύναξη της Εκκλησίας.

Πολλές φορές αυτοί επιθυμούν τόσο πολύ να βρίσκονται στην εκκλησία, που είναι σαν να είναι παρόντες. Παρακολουθούν τη θεία Λειτουργία από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και όσο μπορούν συμμετέχουν στη θεία Λειτουργία. Αυτοί, αν και απουσιάζουν, ωφελούνται περισσότερο από αυτούς που είναι σωματικά στην εκκλησία αλλά το μυαλό τους τρέχει εδώ και εκεί και δεν συγκεντρώνεται στη λατρεία.

Πόσο συγκινητικό είναι το ότι η αγία μας Εκκλησία τους θυμάται και τους μνημονεύει στη θεία Λειτουργία! «Μνήσθητι, Κύριε, του περιεστώτος λαού, και των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων, και ελέησον αυτούς και ημάς κατά το πλήθος του ελέους σου». θυμήσου, Κύριε, με ευσπλαχνία τον λαό σου που βρίσκεται αυτή την ώρα στο ναό και αυτούς οι οποίοι δικαιολογημένα απουσιάζουν και δεν ήλθαν, και ελέησε και αυτούς και εμάς σύμφωνα με το πλήθος του ελέους σου.


Τώρα τι να πούμε γι’ αυτούς που δεν ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία; Γι’ αυτούς που απουσιάζουν από αμέλεια και αδιαφορία; Πρώτα να πούμε με πόση στοργή τους αντιμετωπίζει η Εκκλησία και ύστερα ποιο είναι το καθήκον μας προς αυτούς.
Η αγία μας Εκκλησία, για να μας βοηθήσει να εκκλησιαζόμαστε, καθώς έχει εξουσία από τον Θεό, αφορίζει αυτούς που απουσιάζουν αδικαιολόγητα. Πρόσεξε όμως, αδελφέ μου, για να καταλάβεις το νόημα αυτού του αφορισμού.
Ένας κανόνας της έκτης Οικουμενικής Συνόδου, ο 80ος, ορίζει, όποιος απουσιάζεις επί τρεις συνεχείς Κυριακές χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος, να αφορίζεται, δηλαδή να αποκόπτεται από την Εκκλησία και να μην έχει κοινωνία με τους άλλους πιστούς.
Αλήθεια, πόσο φιλάνθρωπος είναι ο κανόνας αυτός! Δεν αφορίζει εκείνον που απουσιάζει μία ή δύο Κυριακές χωρίς σοβαρό λόγο. Του δίνει προθεσμία. Αν απουσιάσει και Τρίτη Κυριακή, τότε τον τιμωρεί. Έχει επομένως στη διάθεσή του τρεις εβδομάδες να σκεφθεί και να μετανοήσει. Και κάτι άλλο σημαντικό.Δεν τον αφορίζει η Εκκλησία. Ο ίδιος με τον να απομακρύνεται από την Εκκλησία αφορίζει τον εαυτό του. Η Εκκλησία, για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο επιζήμιο είναι να απουσιάζουμε από την ιερή σύναξη, έβαλε τον κανόνα αυτόν. Για να καταλάβουμε ότι δεν είναι ασήμαντη η απουσία μας από την Εκκλησία.

Μερικοί από αυτούς που απουσιάζουν αδικαιολόγητα προβάλλουν και την εξής αστήρικτη δικαιολογία: «Τι να κάνω στην Εκκλησία; Τα ίδια και τα ίδια ακούω πάντοτε. Εκτός αυτού δεν καταλαβαίνω αυτά που ακούω, διότι η γλώσσα είναι αρχαία».
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντάει στις προφάσεις αυτές και μας λέγει: «Πώς θέλεις να καταλάβεις, αν δεν φροντίσεις να ασχοληθείς και να μελετήσεις αυτά που λέγονται στην Εκκλησία; Όσο περισσότερο συχνάζεις στην εκκλησία, τόσο περισσότερο θα τα καταλαβαίνεις. Δεν είναι λοιπόν ο λόγος που απουσιάζεις ότι δεν καταλαβαίνεις, αλλά ότι δεν ενδιαφέρεσαι να καταλάβεις». Σήμερα υπάρχουν τόσα ερμηνευτικά βοηθήματα και ο καθένας μπορεί να τα προμηθευθεί.
Πάλι ο ιερός Χρυσόστομος με τρεις λέξεις μας υποδεικνύει το χρέος μας απέναντι αυτών που απουσιάζουν: «Αναζήτησον τον απολειφθέντα», μας λέει. Ψάξε να βρεις αυτόν που απουσιάζει. Πόσο μας ελέγχουν αυτές οι τρεις λέξεις!

«Κάθε Κυριακή στην Εκκλησία», Αρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπίζα, εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 2013
πηγή
το είδαμε εδώ

Τα ζώδια στη βυζαντινή κοσμοαντίληψη

Τα ζώδια στη βυζαντινή κοσμοαντίληψη δηλώνουν συγκεκριμένους αστερισμούς του Σύμπαντος, παραπέμπουν στο Θεό-Δημιουργό και ουδόλως έχουν σχέση με τα λεγόμενα ζώδια της σημερινής Αστρολογίας. 
Διακηρύσσουν από κοινού μετά των αγγέλων την αϊδιότητα του Λόγου και συγχρόνως δοξολογούν ακαταπαύστως τον Δημιουργό, κατά τον ψαλμωδό (αινείτε αυτόν πάντα τα άστρα και το φως). Είναι, επίσης, σε όλους γνωστό, ότι ο κύκλος των ζωδίων ιστορείται σε πλήθος ναών  και φορητών έργων, ήδη στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια. 

Μονή Lesnovo

Στη μονή Lesnovo (1346/7) έχουν φιλοτεχνηθεί οι Αίνοι με τα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου γύρω από τη μορφή του Παντοκράτορος. 
Το θέμα κοσμεί επίσης το παρεκκλήσιο της Κουκουζέλισσας στη Μ. Λαύρα (1715). 

Ο ζωδιακός κύκλος περιβάλλει την Παναγία σε μεγάλο αριθμό εικόνων κρητικής τέχνης με θέμα το «Επί σοι χαίρει» Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ζώδια καθώς και προσωποποιήσεις Μηνών και Εποχών απαντούν και σε λειτουργικά βιβλία της βυζαντινής περιόδου, όπως στο Τυπικό της μονής Βατοπαιδίου του έτους 1346 (κωδ. 1199)
 Ο Φ. Κόντογλου υποδεικνύει ακόμη και την ιεραρχική τάξη με την οποία τα ζώδια πρέπει να εικονίζονται!
“Σπάνια απεικόνιση αποτελεί η αγιογράφηση του ζωδιακού κύκλου γύρω από τον Ήλιο και τη Σελήνη, συμβολίζοντας εμφανώς, την Υπεραγία Θεοτόκο ως υπερλάμπουσαν κάθε αστερισμού ή πλανήτη, μέσα από την οποίαν πέρασε ο Χριστός, ο νοητός Ήλιος για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γίνεται αναφορά ακόμα στο Θεοτοκάριον που έγραψε ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης ο Νάξιος:… χαίρε κύκλε λαμπρότατε, δώδεκα ζωδίων, δι ου μέσου ώδευσεν Χριστός ο ήλιος. Και οικονομίας ενσάρκου, υπέρ σωτηρίας ανθρώπων, πάσαν την περίοδον επλήρωσεν.

Λεπτομέρεια από το βημόθυρο  του Αγίου Γεωργίου της Άρπερας στην Τερσεφάνου
Τα κεφαλαία γράμματα ανά δύο μέσα σε κύκλο Κ.Κ – Α.Ξ – Τ.Θ – Ε.Λ. που τοποθετεί ο αγιογράφος Θεοφάνης ερμηνεύονται με τη φράση: ΚΥΡΙΕ ΚΥΡΙΕ [Κ.Κ] ΑΝΟΙΞΟΝ [Α.Ξ] ΤΗΝ ΘΥΡΑ [Τ.Θ] του ΕΛΕΟΥΣ [Ε.Λ.].
Πηγή: Βασίλης Βασιλείου, Ο ιστορικός ναός του Αγίου Γεωργίου της Άρπερας στην Τερσεφάνου, σσ.54 – 55, 2011. Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο.



Μια σπάνια εξαιρετική παράσταση – τοιχογραφία, ανώνυμου αγιογράφου, από τον νάρθηκα του Ι. Ν. των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές του Πηλίου, ο οποίος φέρει την επιγραφή «Ο μάταιος βίος του πλάνου κόσμου». Ένας τροχός συμβολίζει το έτος που κυλάει. Μια περιστροφή του τροχού αντιστοιχεί στο πέρασμα ενός ημερολογιακού έτους. Στην περιφέρεια του τροχού είναι ζωγραφισμένος ο ζωδιακός κύκλος. Κάθε ζώδιο συμβολίζει κι ένα μήνα του έτους. Στο εσωτερικό του τροχού οι εποχές. Για την άνοιξη ένας νέος παίζει λύρα, το καλοκαίρι θερίζει ενώ το χειμώνα, γέροντας, ζεσταίνεται στη φωτιά. Στο κέντρο του κύκλου ηλικιωμένος βασιλιάς «ο Μάταιος Κόσμος».
''Ο ζωδιακός κύκλος''Ι.Ναός Αγίου Νικολάου Τσαριτσάνης
''Ο ζωδιακός κύκλος''Ι.Ν.Αγίου Ιωάννου Πλάτσα Μάνης
Padova-Baptistery-The Creation of the World
''Ο ζωδιακός κύκλος''.Λεπτομέρεια από τοιχογραφία με θέμα την δημιουργία του κόσμου από το Βαπτιστήριο του Καθεδρικού Ναού της Πάδοβα(1378)
Greece-Mani-Dekoulou Monastery-zodiac
''Ο ζωδιακός κύκλος''Ιερά Μονή Δεκούλου στο Οίτυλο της Μάνης.
''Ο ζωδιακός κύκλος''σε ναό της Γεωργίας(17ος αιώνας)

Επιμέλεια - proskynitis.blogspot

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους


(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος) 
«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α' Ιω. 5, 5)
...Η κύρια νίκη της Εκκλησίας η οποία σήμερα προβάλλει μπροστά μας είναι η νίκη κατά της εικονομαχίας. Οι αγώνες και οι διαμάχες για τις εικόνες κράτησαν πάνω από διακόσια χρόνια. Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική. Πολλοί ήταν βασιλείς ή πρίγκιπες, πολλοί αυλικοί ευνούχοι, δεινοί δολοπλόκοι και σύμβουλοι αυτοκρατορικοί. Οι τάξεις τους ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από πολλούς ιερείς και μοναχούς, ακόμα και αιμοβόρους επισκόπους και επιβαλλόμενους πατριάρχες.

Σύμφωνα με τον διεστραμμένο νου και την απολιθωμένη τους καρδιά, ανακήρυξαν τις εικόνες σε είδωλα και την εικονολατρεία ως ειδωλολατρία. Μέσα στην έπαρση και το μένος τους πέταξαν τις εικόνες έξω από τους ναούς, τις έριχναν στη θάλασσα, τις έσπαζαν και τις έκαιγαν. Το ίδιο έπρατταν και με τα λείψανα των Αγίων και των Αποστόλων. Στο τέλος, δε δίστασαν να πετάξουν από τους ναούς και τα λάβαρα μα και τον ίδιο τον Σταυρό του Χριστού, το σπουδαιότερο νικηφόρο σημείο του Χριστιανισμού. Από τον χριστιανικό ναό έφτιαξαν μία κενή και έρημη αίθουσα όπου δεν έβλεπες τίποτε πέρα από γυμνούς ασβεστωμένους τοίχους.

Από όλα τα κοσμητικά στοιχεία και αντικείμενα στο ναό τα οποία παριστούν συμβολικά το μεγαλειώδες δράμα της εξαγοράς μας δεν άφησαν τίποτε - τίποτε πέρα από ασβέστη και ανθρώπινη φωνή. Η εκκλησία έμοιαζε με κενοτάφιο όπου η ταλαίπωρη ανθρώπινη ψυχή ένοιωθε μόνη και αβοήθητη, αγωνιζόμενη μόνη της, δίχως κάποια κλίμακα και υποστήριξη, να ανυψωθεί από τη σκόνη της γης στα ατελεύτητα ύψη του Θεϊκού θρόνου των ουρανών, στη κορφή του βασιλείου της αιωνιότητος.

Ενάντια σε μία τέτοια ασύνετη ερήμωση και πτώχευση των χριστιανικών ναών εξανέστησαν όλοι οι μεγάλοι και εμπνευσμένοι πνευματικοί μέσα στην αχανή βυζαντινή αυτοκρατορία και κατόπιν και σε άλλα ορθόδοξα βασίλεια. Στο πλευρό τους στεκόταν και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός ο οποίος ένοιωθε, με τη καρδιά του, μολονότι δεν ήξερε να εκφράσει το συναίσθημα με λόγια, πως οι εικόνες αποτελούν ένα εξαιρετικό βοηθητικό μέσον για τις ψυχές των προσευχομένων.

Σαν άλλο σκαλοπάτι το οποίο υψώνει την ψυχή στους ουρανούς και από το οποίο κατέρχεται η αρωγή, η παρηγορία και η ευλογία του Θεού στις ψυχές. Είμαι βέβαιος, αδελφοί μου, ότι και οι δικές σας καρδιές νοιώθουν το ίδιο. Όταν προσκυνείτε τις εικόνες των Αγίων, δεν υποκλίνεστε στο ξύλο και το χρώμα του ξύλου αλλά σε ζώντες Αγίους οι οποίοι λάμπουν ως ο ήλιος στη βασιλεία του Θεού (Μτ. 13, 43).

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.

Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.

Όταν κλαίετε ενώπιον της εικόνας της Αγίας Θεοτόκου, δεν θρηνείται μπροστά σε ένα νεκρό κομμάτι ξύλου ή πανιού αλλά κλαίετε ενώπιον της ζωντανής και σπλαχνικής Μητέρας του Θεού η οποία βλέπει από τη Βασιλεία του Υιού της τα δάκρυά σας και σπεύδει σε βοήθεια.

Όταν συστέλλεσθε μπροστά στα πρόσωπα των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, δεν το κάνετε μπροστά σε νεκρά αντικείμενα αλλά μπροστά στα πνεύματα του αγαθού και του φωτός, στους ασωμάτους και ισχυρούς στρατιώτες και υπηρέτες του Ζώντος Θεού.

Όταν ασπάζεστε το Σταυρό του Χριστού, δεν το κάνετε σαν να είναι ένα αντικείμενο αλλά ασπάζεστε την αγάπη του Κυρίου, η οποία φανερώθηκε στα παθήματά Του για σας επί του Σταυρού. Ασπάζεστε την ώρα εκείνη, το ισχυρότερο σύμβολο νίκης από το οποίο οι δαίμονες τρέμουν και φεύγουν, αυτό που δίνει θάρρος στη πληγωμένη καρδιά και παρηγορία στη ταλαίπωρη ψυχή.

Το σώμα σας υποκλίνεται στις εικόνες ενώ η ψυχή σε αυτούς που εικονίζονται σε αυτές. Το στόμα σας τις ασπάζεται μα η ψυχή ασπάζεται τις ψυχές των δοξασμένων αγίων στη Βασιλεία των Ουρανών. Τα μάτια σας βλέπουν το ξύλο και το χρώμα αλλά τα πνευματικά σας μάτια ατενίζουν ζωντανά πρόσωπα στο βασίλειο των πνευμάτων.

Για τους εικονομάχους, οι εικόνες αποτελούσαν πραγματικά είδωλα, αφού έβλεπαν επάνω τους μονάχα το ξύλο και το χρώμα αδυνατώντας να ανυψωθούν σε πνευματική ενατένιση των ζωντανών υπάρξεων, των αθανάτων πνευμάτων που εικονίζουν οι εικόνες. Όποιος μονάχα με τους σωματικούς οφθαλμούς κοιτά, αυτός και βλέπει σωματικά. Γι' αυτό, για ένα τέτοιον άνθρωπο, διαφεύγει η πνευματική σημασία της εικόνος, του μοιάζει ανόητο και ακατανόητο επειδή μόνο πνευματικά μπορεί να ιδωθεί κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου (Α' Κορ. Κεφ. 2). Μα αντί να ντρέπονται για την αδυναμία κατανόησης οι εικονομάχοι εξανέστησαν υπεροπτικά για να επιβάλλουν την έλλειψη κατανόησής τους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μέσα από τις εικόνες επιβεβαιώνουμε την πραγματικότητα των Αγίων τα ζωντανά πρόσωπα. Ό,τι δεν είναι αληθινό, δεν μπορεί ούτε να εικονίζεται ούτε και να φωτογραφίζεται. Είναι γνωστό πως στην Ινδία οι φακίρηδες σαγηνεύουν τους ανθρώπους δείχνοντάς τους διάφορα σημεία και απάτες. Αυτά όμως είναι μονάχα φαινόμενα και απάτες δίχως την αντικειμενική ύπαρξη όντων. Οι φωτογράφοι προσπάθησαν να φωτογραφήσουν αυτά τα φαινόμενα αλλά οι φωτογραφικές τους πλάκες δεν μπόρεσαν να συλλάβουν και να δείξουν τίποτε. Οι πλάκες παρέμειναν κενές και γυμνές, όπως κενά και γυμνά είναι και τα γητεύματα των φακίρηδων.

Οι δικοί μας Άγιοι όμως είναι πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις που έζησαν με τη παρότρυνση και ενθάρρυνση να βαδίσουμε και εμείς τον δικό τους δρόμο, να έχουμε τη σταθερότητα της πίστης τους, να καλλιεργούμε εντός μας τις αρετές τους, να ξεδιψούμε με την αφοβία τους μπροστά στα παθήματα και τις θλίψεις και να θυσιαζόμαστε από αγάπη προς τον Κύριο....


το είδαμε εδώ

«Μόνο η μετάνοια παιδί μου θα σώσει το έθνος μας...»


 http://iliaxtida.files.wordpress.com/2011/03/image24.png?w=393&h=268

«Μόνο η μετάνοια παιδί μου θα σώσει το έθνος μας. Και μετάνοια σημαίνει σταματάμε την αμαρτία και εμπιστευόμαστε την πορεία μας στα χέρια του Θεού.
Νομίζεις τώρα, έτσι όπως είναι τα πράγματα αν βγει όλος ο Ελληνικός λαός στους δρόμους ότι θα καταφέρει τίποτε ; Και αυτή η κυβέρνηση να φύγει θα έρθει άλλη χειρότερη. Είναι θολωμένη η διάνοιά μας και δεν ξέρουμε τι πρέπει ή ποιόν πρέπει να διαλέξουμε. Και εκλογές να γίνουν στα ίδια χάλια θα πέσουμε γιατί «Κατά την καρδία του λαού και οι άρχοντες αυτού».»

Λόγια γέροντος

Η εκκλησία μας έχει έναν άγιο που ονομάζεται Νικόλαος ο στρατιωτικός.
Αυτός έζησε κοντά στο 800 μ.Χ. και ήταν στρατιωτικός την εποχή που βασίλευε ο Νικηφόρος Πατρίκιος.

Είχαν μαζευτεί τα στρατεύματα του Νικηφόρου και κατευθύνονταν για να πολεμήσουν ενάντια στους Βούλγαρους. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής ο άγιος Νικόλας κατέλυσε σε ένα πανδοχείο (πρέπει να είχε αξιωματική θέση). Όταν ο άγιος πήγε στο δωμάτιο του να κοιμηθεί, εμφανίστηκε η κόρη του πανδοχέα με σκοπό να αμαρτήσει μαζί του. Αλλά ο άνθρωπος που έχει συνείδηση, του τι πρέπει να πράξει στη ζωή του, ξέρει και να χειριστεί τις περιστάσεις ανάλογα. Όπως θα κατάλαβες την απέτρεψε από τον κακό σκοπό που είχε στο νου της. Και μάλιστα αυτό έγινε 3 φορές εκείνη την βραδιά.

Αργότερα είδε στο όνειρό του ότι βρισκόταν ψηλά σε λόφο, από κάτω γινόταν μεγάλη μάχη με τους Βούλγαρους. Εκεί δίπλα του σε ένα θρόνο καθόταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός και είχε το δεξί του πόδι επάνω από το αριστερό. Του λέει.

«Κοίτα το πεδίο και πες μου τι βλέπεις»
«Βλέπω τους Ρωμαίους να νικάνε»
αλλάζει θέση τα πόδια του και βάζει το αριστερό πάνω από το δεξί και του λέει

«Κοίτα τώρα τι βλέπεις»
«Βλέπω τους Βούλγαρους να νικάνε»
και νικήσανε και όλη η πεδιάδα ήταν σπαρμένη με πτώματα εκτός από ένα πολύ μικρό κομμάτι όσο χωράει για να ξαπλώσει ένα άτομο.

Και του λέει ο Ιησούς

«Αυτό το κομμάτι ήταν το δικό σου, επρόκειτο να σκοτωθείς στην μάχη αυτή, αλλά επειδή στάθηκες αγνός θα αξιωθείς να ζήσεις»
Όπως και έγινε.

Αργότερα ο Νικόλας έγινε μοναχός και ευαρέστησε πολύ τον Θεό.

 

Και τώρα σε ρωτάω υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που αν τους τύχει κάτι τέτοιο θα αντιδράσουν παρόμοια ; Ναι παιδί μου υπάρχουν, αλλά είναι πολύ λίγοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα.

Οι περισσότεροι δεν σκέφτονται και κάνουν πράξεις άλογες, ικανοποιούν την σάρκα τους και μετά όταν έρχεται η συμφορά του Θεού τότε τα βάζουν και μαζί του. Γιατί σε μένα λένε, τι έκανα ;

Σκέψου καταστάσεις στη ζωή μας και θα δεις ότι για όλα τα άσχημα και κακά που μας έρχονται φταίμε αποκλειστικά και μόνο εμείς. Πηγαίνουμε σε διάφορα εστιατόρια, πίνουμε και μετά πιάνουμε το τιμόνι στα χέρια μας για να οδηγήσουμε και είμαστε κινούμενη μηχανή θανάτου.

Ερχόμαστε σε επαφή με το άλλο φύλλο ενώ είμαστε σε μέθη ή υπό την επήρεια ναρκωτικών και το παιδί μας έρχεται στον κόσμο προβληματικό. Ταλαιπωρούμαστε μια ζωή εμείς και ταλαιπωρούμε και το παιδί μας για τη δική μας την αμαρτία.

Ακόμη οι άνθρωποι μετέχουν της ομοφυλοφιλίας, κολάνε ασθένειες φοβερές και μετά ...; πάλι φταίει ο Θεός που έδωσε αυτή την αρρώστια στους ανθρώπους.

Σκοτώνουμε, κλέβουμε, λέμε ψέματα με το παραμικρό και η ψυχή μας γίνεται ένας βούρκος.

Για ότι μας τυχαίνει στη ζωή μας κατηγορούμε τον Θεό. Αλλά δεν ξέρουμε να επιρρίψουμε και στον Θεό ότι καλό μας τυχαίνει ή για ότι μας έχει προστατέψει.

Προχθές μια κυρία με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε γιατί συγκρούστηκε το αυτοκίνητό της με ένα φορτηγό και ...; Του έλεγε του Θεού ...; «τι έχω κάνει και τα παθαίνω αυτά ;» Δεν μπορούσε να δει το θαύμα που έκανε ο Κύριος επάνω της, ότι δηλαδή βγήκε ακέραια από το αμάξι. Και συνέχιζε και είχε την απαίτηση από τον Θεό ότι έπρεπε να την προφυλάξει να μην τρακάρει καθόλου. Αλλά ο Θεός ξέρει τι κάνει και οι βουλές του είναι άγνωστες σε εμάς. Το πώς κατεργάζεται την σωτηρία μας είναι κρυφό και μέγα μυστήριο. Είμαστε αχάριστοι και βιαστικοί στη ζωή μας. Τα θέλουμε ΟΛΑ και ΤΩΡΑ.

Ένα ελαφρυντικό που έχουμε είναι ότι δεν έχουμε εκκλησιαστική παιδεία. Δεν ξέρουν πλέον οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τι είναι σωστό και τι όχι. Αλλά αυτό δεν τα απαλλάσσει τελείως από το βάρος της αμαρτίας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας αυτό το κρυφό ρολογάκι που χτυπάει και μας λέει «αυτό πρέπει, το άλλο όχι».

Κοίτα στον βίο του αγίου Νικολάου που σου είπα. Είχε παιδεία χριστιανική, ήξερε πώς να φερθεί, δεν αμάρτησε, την επόμενη μέρα η ζωή του θα παιζόταν κορώνα γράμματα. Θα άφηνε τον εαυτό του ανοχύρωτο για την απόλαυση μιας στιγμής ;

Κοίτα τώρα και τι έπαθε ο Ελληνικός στρατός επί Βενιζέλου. Προχωρήσαμε βαθειά μέσα στην Τουρκία αλλά από πολλούς Έλληνες η συμπεριφορά τους δεν ήταν η πρέπουσα. Γίνανε καταστροφές και λεηλασίες. Την κατάληξη την γνωρίζουμε, αλλά να ξέρεις, όσοι δεν φερθήκανε σωστά κανείς δεν γύρισε σπίτι του. Και συνεχίζουμε και βλέπουμε τον Ελληνισμό στη Σμύρνη (λίγο πριν την μεγάλη καταστροφή) να ζει μέσα στην πολυτέλεια έχοντας ξεχάσει τον Θεό και ήρθε η συμφορά κατακέφαλα.

Τα ίδια γίνανε και στην Κύπρο. Έτσι ζούσε ο κόσμος αμαρτωλά και τους πήρε ο Θεός το μισό νησί.

Βλέπεις τι τους πήρε ; Μόνο το μισό νησί. Άνετα μπορούσαν οι Τούρκοι να την πάρουν ολόκληρη την Κύπρο. Αλλά δεν τους έδωσε ο Θεός τέτοιο πνεύμα. Αντίθετα έδωσε στους Κυπρίους μια τελευταία ευκαιρία. Να βλέπουν τη μισή πατρίδα τους σκλαβωμένη. Και τώρα πρέπει να αποφασίσουν αν θα την ξαναπάρουν πίσω με την μετάνοια ή αν όχι η Δαμόκλειος σπάθη θα πέσει ολοκληρωτικά πάνω τους.

Όταν οι αμαρτίες οι προσωπικές γίνουν μαζικές σε ένα έθνος τότε η τιμωρία έρχεται σε όλο το έθνος. Και το αντίθετο φυσικά, όταν οι άνθρωποι ζουν με σύνεση τότε τους προστατεύει ο Θεός και δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν. Όσο μικρό και αν είναι το κράτος και όσο και δυνατός και αν είναι ο εχθρός. Κοίτα στην παλαιά διαθήκη τον Δαυίδ, έκανε καταμέτρηση στα στρατεύματά του και οργίστηκε ο Θεός με αυτή του την πράξη. Δεν ήταν φυσικό να κάνει καταμέτρηση ; Για τον Θεό δεν ήταν. Γιατί έδινε βάση στον αριθμό της δύναμής του και όχι στη δύναμη του Θεού. Είναι απαίτηση Του να δίνουμε βάση στη δύναμή Του και όχι στις δικές μας δυνάμεις.

Μόνο η μετάνοια παιδί μου θα σώσει το έθνος μας. Και μετάνοια σημαίνει σταματάμε την αμαρτία και εμπιστευόμαστε την πορεία μας στα χέρια του Θεού.

Νομίζεις τώρα, έτσι όπως είναι τα πράγματα αν βγει όλος ο Ελληνικός λαός στους δρόμους ότι θα καταφέρει τίποτε ; Και αυτή η κυβέρνηση να φύγει θα έρθει άλλη χειρότερη. Είναι θολωμένη η διάνοιά μας και δεν ξέρουμε τι πρέπει ή ποιόν πρέπει να διαλέξουμε. Και εκλογές να γίνουν στα ίδια χάλια θα πέσουμε γιατί «Κατά την καρδία του λαού και οι άρχοντες αυτού». Δεν έχουμε ηγέτη να μας οδηγήσει. Το καταλαβαίνεις πόσο φοβερό είναι αυτό που σου λέω. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες και δεν υπάρχει ένας σωστός άντρας να μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα. Δεν αξίζουμε να έχουμε σωστό ηγέτη και έτσι δεν μας εμφανίζει ο Θεός τον άνθρωπο που χρειαζόμαστε. Όταν καταλάβουμε τα λάθη μας και αρχίσουμε να μετανοούμε τότε θα ξεχειλίσει η οργή από μέσα μας. Τότε θα δει ο Θεός την θέλησή μας για το καλό και θα γίνει το «ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ»

Και τώρα είμαστε οργισμένοι. Ξέρεις γιατί ; Γιατί μας χαλάσανε τη ζωούλα μας, τη βόλεψή μας, δεν είναι η μορφή της οργής που πρέπει να αισθανόμαστε.
Βλέπουμε ότι πάνε να μας κάνουν μια μπουκιά οι μεγάλες δυνάμεις των Σιωνιστών και σίγουρα θα το καταφέρουν αν δεν μετανοήσουμε.


Ορίστε πλησιάζουν Χριστούγεννα, πόσοι έχουν ξεκινήσει τη νηστεία ; πόσοι θα πάνε να εξομολογηθούν ;

Λένε ...; εγώ νομίζω ότι η νηστεία ...;  να δεν είπε πουθενά ο Θεός να νηστεύουμε ...; τα βγάλανε οι παπάδες αυτά ...;  και άλλες γελοιότητες. Ή λένε ...; εξομολογούμαι ...; ναι ...; τα λέω μπροστά στην εικόνα και ξέρει ο Θεός.

Τα Χριστούγεννα για τον κόσμο γίνανε γαλοπούλα, στολισμένο δένδρο, δώρα, ένας χοντρός άι Βασίλης που κάνει χου χου χου και κάπου εκεί στην άκρη βλέπουν και τον Χριστούλη (έτσι τον ονομάζουν) ...; ε ...; μπράβο, Χριστούλης ...; ωραία, και φτάνει τόσο με τον Χριστούλη λένε.

Δεν έχει ιδέα ο κόσμος τι σημαίνει η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Το πόσο μεγάλο μυστήριο είναι. Αν το καταλαβαίναμε θα μέναμε με το στόμα ανοικτό. Παιδεία εκκλησιαστική και ιστορία χρειαζόμαστε. Αλλά ποιος θα την μάθει στον κόσμο ; Σήμερα οι άνθρωποι είναι σαν ένα χωράφι που περιμένει να το σπείρεις αλλά δεν υπάρχουν σπορείς. Γι αυτό θα ξεχειλίσει η οργή του Θεού επάνω μας και η εκκαθάριση θα ξεκινήσει από το ιερατείο. Ο κόσμος ομοιάζει με μια μπάλα χιονιού που όσο κατρακυλάει στον γκρεμό τόσο περισσότερο χιόνι μαζεύει και τόσο πιο ασταμάτητη είναι η πορεία της.

Έναν Άγγελο χρειαζόμαστε να φωνάξει το «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ»

Η συνταρακτική εμπειρία του Eugene Ionesco στο Άγιο Όρος




Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ!

                             
 
Η ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ EUGENE IONESCO ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ



Πριν από μερικές δεκαετίες ο μετέπειτα διάσημος γαλλο-ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιον Όρος.


Εκεί συνέβη το εξής περιστατικό, όπως ο ίδιος το διηγήθηκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Paris match πριν από αρκετά χρόνια:


«Είχα γεννηθεί σε ορθόδοξη οικογένεια και ζούσα στο Παρίσι. Είκοσι πέντε χρονών, γνήσιος νέος της κοσμικής εποχής του τότε Παρισιού. Μου ήρθε η ιδέα να επισκεφθώ το Άγιον Όρος λόγω της θέσης που είχε -και έχει βέβαια- ως τόπος ασκήσεως στην ορθόδοξη Εκκλησία. Και εκεί, μου ήρθε ακόμη μία σκέψη στο μυαλό: να εξομολογηθώ. Επήγα λοιπόν και βρήκα ένα ιερομόναχο -πνευματικό. Τί του είπα; Τα συνηθισμένα αμαρτήματα ενός κοσμικού νέου πού ζει χωρίς γνώση Θεού. Ο Ιερομόναχος, αφού με άκουσε, μου είπε:

-Στον Χριστό πιστεύεις παιδί μου;

-Ναι, ναι, λέει ο Ίονέσκο. Πιστεύω πάτερ. Άλλωστε είμαι βαπτισμένος χριστιανός ορθόδοξος.

-Βρε παιδάκι μου, του λέει εκείνος ο διακριτικός πνευματικός, πιστεύεις, το αποδέχεσαι πλήρως, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός και δημιουργός του κόσμου και δικός μας;

Τα έχασα, λέει ο συγγραφέας. Γιατί πρώτη φορά με έβαζε ένας άνθρωπος μπροστά σ' αυτό το ερώτημα, στο οποίο έπρεπε να απαντήσω με ειλικρίνεια και να πάρω θέση. Όχι απλώς αν πιστεύω ότι κάποιος έφτιαξε τον κόσμο. Αλλά ότι αυτός ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου, έχει να κάνει με μένα. Και εγώ έχω προσωπική σχέση μαζί του! Του απάντησα:

-Πιστεύω πάτερ, αλλά βοηθήστε με να το καταλάβω καλά αυτό το γεγονός.

-Αν πραγματικά πιστεύεις, τότε όλα διορθώνονται».

Το περιστατικό αυτό υπήρξε η αιτία της μεταστροφής του Ιονέσκο, ο οποίος μέχρι τα βαθειά του γεράματα, όντας διάσημος και περιβόητος, έζησε ως ευλαβής και βαθειά πιστός ορθόδοξος χριστιανός.




Τα λόγια του αγιορείτη γέροντα «αν πραγματικά πιστεύεις, τότε όλα διορθώνονται» σημαίνουν ότι: η πίστη στο Χριστό δεν είναι μια αφηρημένη θεωρία ούτε «λόγια του αέρα».

-Πίστη στο Χριστό σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη και υπακοή σε ένα συγκεκριμένο Πρόσωπο, που είναι ο Δημιουργός και ο Σωτήρας μου!

-Άρα πίστη στο Χριστό δεν είναι μόνο λόγια αλλά κυρίως είναι έργα συνειδητής μετανοίας και συνεχούς επιστροφής στο θέλημα του Χριστού και στην αγκαλιά του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του.

(Αρχιμ. Νίκων Κουτσίδης, «Μαρτυρίες φωτός», Ι.Μ.Προφήτου Ηλιού-Πρέβεζα)


πηγή
Το είδαμε εδώ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΕΒΑΖΕ ΕΠΙΤΙΜΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΕΘΕΤΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

porfirios



Γνώρισα κάποιον που έχει να κοινωνήσει κάτι χρόνια 
επειδή του έβαλαν επιτίμιο 
αυστηρό.
Χωρίς να του ζητήσω λεπτομέρειες 
– ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό – 
ήθελε μόνος να μου πει, 
να πάρει μια γνώμη.
Δεν είπα κάτι, 
για να μην τον μπερδέψω χειρότερα.

Θυμήθηκα όμως 
ότι ο π. Πορφύριος δεν έβαζε 
επιτίμια.
Δεν είχε ανάγκη 
τέτοιου είδους εξουσίες, 
ελέγχους και χειραγωγίες 
για να κρατήσει μια ψυχή κοντά στον Κύριο 
και να τη θεραπεύσει.
Αυτό είναι το μυστικό.
Όταν έχεις του Χριστού τη γεύση, 
δεν θες αστυνομίες, 
μαστίγια και τιμωρίες.
Και τα περί ¨παιδαγωγικής τιμωρίας¨ 
και ¨θεραπείας¨ 
και ¨νοσοκομείου¨ κλπ, 
ας τ’ αφήσουμε στην άκρη, 
διότι τις πιο πολλές φορές 
έρχονται να κρύψουν 
πολλές δικές μας ιστορίες 
άψαχτες κι ένοχες. 
Το ερώτημά μου, θλιβερό: 
Ποιος κέρδισε κάποιον εν Χριστώ 
με τέτοια μέσα; 
Δείξε μου έναν!!
Προσωπικά, δεν ξέρω κανέναν.
Ξέρω όμως δεκάδες 
που λείπουν απ’ την παρέα του Χριστού, 
χάρη σε τέτοιες τακτικές ¨Διοκλητιανού¨
Ένιωσα δέος όταν τον ρώτησα 
από περιέργεια: 
Δηλαδή, πόσα χρόνια έχεις να κοινωνήσεις εσύ τώρα; 
Και μου απάντησε: Δεκαπέντε, πάτερ.
Έλιωσε η ψυχή μου που τ’ άκουσα.
Έλιωσε ακόμα η ψυχή μου όταν έμαθα την ιστορία μιας κυρίας 
που εξώκυλε και επισκέφθει τον γέροντα Πορφύριο για να εξομολογηθεί ...
Ο συζυγός της απ'εξω ανέμενε τη ποινή της ακοινωνησίας από τον γέροντα 
για να επιβεβαιώσει την υπόνοιά του και να προβεί σε τιμωρία της ...
Ο Γέροντας που ηξερε της ζήτησε να νηστεύσει (ήταν Τετάρτη) 
και την Κυριακή να κοινωνήσει ...
Ο σύζυγος ένιωσε τρομερή έκλπηξη γιατί νόμιζε ότι λόγω της αμαρτίας της 
ο Γέροντας θα της έβαζε ποινή ... 
Το ζευγάρι τελικά έφυγε αγαπημένο και 
σήμερα ζει ευτυχισμένο λόγω της διάκρισης του πατρός Πορφυρίου ...
Αν ήταν άλλος ιερέας πιθανό να είχε τιμωρήσει με ακοινωνησία τη σύζυγο, 
κάτι το οποίο θα έδινε την επιβεβαίωση της ενοχής της στον σύζυγο που ήταν έτοιμος να αφαιρέσει τη ζωή της ...
Τώρα είναι έτοιμος να γιορτάσει τη γέννηση του δεύτερου παιδιου τους 
που η μετανοημένη σύζυγος του χάρισε !!!

πηγή

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...