Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22, 2016

Γιατί ο Θεός άφησε την Εκκλησία Του να περάσει τόσους διωγμούς μέχρι σήμερα; Που είναι η θεία πρόνοια;


Αποτέλεσμα εικόνας για εκκλησια Ο Χριστός έλεγε στους μαθητές Του «εάν εμένα εδίωξαν, και εσάς θα καταδιώξουν» (Ιωάν. 15, 20). Στους μακαρισμούς έλεγε επίσης «είστε ευτυχισμένοι όταν σας διώκουν για το θέλημά μου και σας βρίζουν, να χαίρεστε και να αγάλλεσθε, γιατί μεγάλη θα είναι η ανταμοιβή σας στους ουρανούς» (Ματθ. 5, 10-12).
Οι απόστολοι, όταν τους έδειραν στο Ιουδαϊκό συνέδριο, γιατί μιλούσαν για τη θεότητα του Χριστού, έφυγαν με χαρά, γιατί αξιώθηκαν να πάθουν για το Χριστό (Πραξ. 5, 41).

Όταν ο Χριστός στη Δαμασκό έστελνε τον Ανανία να πάει στον τυφλό Παύλο, για να τον θεραπεύσει και να τον βαπτίσει, του είπε: «Εγώ θα του δείξω, όσα πρέπει να πάθει για το όνομά μου» (Πραξ. 9, 16). Και πράγματι, ο απόστολος Παύλος έπαθε πολλά κατά τις ιεραποστολικές περιοδείες του (Β΄ Κορ. 11, 23-33).
Το ίδιο ερώτημα για τη θεία πρόνοια είχαν και οι χριστιανοί του πρώτου μ.Χ. αιώνα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης τους απάντησε στην Αποκάλυψη ότι, παρά την επικράτηση του κακού με τους διωγμούς του Νέρωνα και του Δομιτιανού, και παρά την επιδείνωση των διωγμών στην εποχή του αντιχρίστου λίγο πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, τελικά ο Χριστός θα νικήσει.
Οι διωγμοί των χριστιανών μέχρι σήμερα φαινομενικά φαίνονται σαν κάτι κακό, ουσιαστικά, όμως, είναι μεγάλη ευεργεσία. Ο ηρωισμός των μαρτύρων και τα θαύματα, που συνόδευαν τα μαρτύριά τους ώθησαν πολλούς ειδωλολάτρες να γίνουν χριστιανοί και πολλούς χριστιανούς να παραμείνουν σταθεροί στην πίστη. Στο αίμα μαρτύρων στηρίχθηκε η Εκκλησία, ενώ η θυσία τους αποτελεί ευλογία για όλη την οικουμένη. Οι χριστιανοί όλων των εποχών από τους μάρτυρες αντλούν δύναμη για το δικό τους αγώνα.


Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 71-72), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
το είδαμε εδώ

Ἡ ματαιοδοξία στήν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος



          
Στο πρῶτο τμῆμα τῆς πραγματείας του «Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων», ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, δείχνει ὅτι ἡ ἀγωγὴ τῶν νέων ἐπηρεάζεται ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν ἐπικρατοῦσα πράξη ζωῆς, ἀπὸ τὸν τρόπο ζωῆς καὶ σκέψεως τῶν μελῶν τῆς ὁμάδος, μέσα στήν ὁποίαν ἀναπτύσσεται ὁ νέος. Στό κλῖμα τῆς ζωῆς αὐτῆς τῆς ὁμάδος ἀναπνέει καὶ ἀναπτύσσεται ὁ νέος, καὶ ἀναποτρέπτως ἡ ἠθικὴ του ποιότητα, ἡ πνευματικὴ του ὀντότητα, προσδιορίζονται ἀπ' αὐτὸ τὸ κλῖμα. Τὴν νοσηρότητα τοῦ κλίματος αὐτοῦ ἐντοπίζει ὁ Χρυσόστομος στήν κενοδοξία, στή ματαιοδοξία δηλαδή, στήν ἐσφαλμένη ἀντιλήψη περὶ ἀξιοπρέπειας καὶ στή συνδεδεμένη μὲ αὐτὴ τάση γιά ἐπίδειξη πλούτου, ἐνδυμάτων, σπιτιῶν, ἐπιπλώσεων.

         Ἀναφέρεται κατ' ἀρχὴν στή συνήθεια πού εἶχε ἐπικρατήσει μεταξὺ τῶν πλουσίων νά κάμνουν ἐπίδειξη τῶν οἰκονομικῶν τους δυνατοτήτων, χρηματοδοτώντας θεατρικὲς παραστάσεις ἤ ὀργανώνοντας ἀγῶνες ἱπποδρόμου. Κίνητρο γι' αὐτὰ ἦταν τὰ χειροκροτήματα, οἱ ἐπευφημίες τοῦ λαοῦ, ἡ δόξα. Ὁ ἀνταγωνισμὸς αὐτὸς στήν ἐπίδειξη οἰκονομικῆς δυνάμεως εἶχε φθάσει σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε μερικοὶ μόνο καὶ μόνο γιά νά μὴ δυσφημισθοῦν, ἔφθαναν στήν πτώχευση καὶ στήν ἀθλιότητα, σκορπώντας τὰ χρήματά τους ἀλόγιστα σ' αὐτές τίς ἐκδηλώσεις, τή στιγμή πού ὑπῆρχε πλῆθος ἀνθρώπων πού πέθαιναν ἀπὸ τὴν πεῖνα.

         Ἡ τάση ὅμως αὐτὴ γιά ἐπίδειξη δέν ἦταν γνώρισμα ὀλίγων πλουσίων μόνον. εἶχε καταλάβει ὅλα τὰ στρώματα τῆς κοινωνίας. Ἀκόμη καὶ οἱ φτωχοὶ ἐφρόντιζαν νά ἀγοράζουν τὰ καλύτερα ἐνδύματα, τὰ καλύτερα ἔπιπλα καὶ σκεύη, γιά νά ἐπιδεικνύονται. Ἀκόμη καὶ ὑπηρεσία εἰς τὸ σπίτι προσελάμβαναν, γιατὶ ἐνόμιζαν ὅτι ἡ αὐτοεξυπηρέτηση ἐμείωνε τὴν κοινωνικὴ τοὺς ὑποστάση.

          Πολλοί, ἐνῶ πεινοῦσαν, δέν ἐφρόντιζαν γιά τή διατροφή τους παρὰ γιά τὴν κοινωνικὴ τους ἀξιοπρέπεια, γιά νά δείξουν ὅτι εἶναι κάτι, ὅτι εἶναι καλοστεκούμενοι. Ὁ ἰδανικὸς κοινωνικὸς τύπος, ὁ ἐπιτυχημένος, ὁ ἀξιοθαύμαστος δέν ἦταν ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος, ὁ συνετός, ὁ πνευματικὰ καλλιεργημένος, ἀλλὰ ὁ πλούσιος, ὁ βολεμένος οἰκονομικά.

         Ἀγανακτεῖ γιά τὴν καταστάση αὐτή ὁ Χρυσόστομος. ὅλα αὐτά, λέγει, εἶναι ἐξωτερικὰ καὶ δέν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο, δέν χαρακτηρίζουν τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἰδανικὸς ἄνθρωπος κρίνεται ἀπὸ τὴν ἀρετὴ του. Ἡ ἀρετὴ δίνει ἀξιοπρέπεια, τιμὴ καὶ δόξα. «τοῦτο εὐσχημοσύνη, τοῦτο δόξα, τοῦτο τιμή». Καὶ στο σημεῖο αὐτό, συνδέοντας ἔτσι τὴν κενοδοξία μὲ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν, παρατηρεῖ ὅτι αἰτία ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ὅτι τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν μέσα στό νοσηρὸ αὐτὸ κλῖμα καὶ ἐπηρεάζονται ἀπ' αὐτό.

          Μόλις γεννηθεῖ τὸ παιδὶ οἱ γονεῖς κάνουν τὸ πᾶν, ὄχι γιά νά βροῦν τὸν κατάλληλο τρόπο τῆς διαπαιδαγώγησής του, ἀλλὰ γιά νά τὸ καλλωπίσουν, νά τὸ ντύσουν, καὶ νά τοῦ ἀγοράσουν χρυσαφικά. Δέν φροντίζουν νά βγάλουν ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδίου αὐτὴ τή μανία, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ εἰσάγουν τὸν ἔρωτα τῶν χρημάτων καὶ τή φροντίδα γιά ἀνώφελα πράγματα. Καὶ εἶναι ἡ παιδικὴ ἡλικία, ἡ πρώτη ἡλικία, τὸ πιὸ πρόσφορο ἔδαφος γιά νά φυτεύσει κανεὶς εἴτε τὴν ἀρετὴ εἴτε τὴν κακία. Γι' αὐτὸ εἶναι ἀνυπολόγιστη ἡ εὐθύνη τῶν γονέων, ὅταν ἀμελοῦν γιά τὴν ὀρθὴ καὶ ἐγκαίρη διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους.
πηγή

Προσευχόμενοι στὴ σιωπὴ




[...] Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, μία κοινότητα Γαλλίδων Ρωμαιοκαθολικῶν μοναχῶν προσκάλεσε τὴν οἰκογένειά μας νὰ ζήσει ἀνάμεσά τους. Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ προσερχόμασταν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ μοναχὲς εἶχαν βαθιὰ διαποτιστεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ καὶ ἀσκητικὴ παράδοση σὲ σημεῖο ποὺ πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς ἀνυπομονοῦσαν νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνες Ὀρθόδοξες. Ἡ πιὸ ὄμορφη ἀνάμνηση ἀπὸ τὰ τρία χρόνια ποὺ περάσαμε ἀνάμεσά τους εἶναι ἡ βραδυνῆ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μισὴ ὥρα πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἀκολουθίας, οἱ ἀδελφὲς καὶ οἱ φιλοξενούμενοί τους ἄρχιζαν νὰ μπαίνουν στὸ παρεκκλήσι. Προσκυνοῦσαν τὶς εἰκόνες, γονάτιζαν στὸ χαλάκι καί, ἀκουμπώντας πίσω στὶς φτέρνες, προσεύχονταν μέσα στὴ βραδυνὴ ἡσυχία. Μετὰ τὴν ἀκολουθία, ὅσοι μποροῦσαν παρέμεναν. Γονάτιζαν καὶ πάλι στὸ σχοινένιο τραχὺ χαλί, βολεύονταν ἀκουμπώντας στὶς φτέρνες, ἔκλιναν τὸ κεφάλι καὶ προσεύχονταν. Ἡ σιωπὴ μέσα στὸν χῶρο ἦταν «χειροπιαστή».

Ἔχω συχνὰ διερωτηθεῖ πῶς γίνεται καὶ ἡ σιωπὴ εἶναι πολὺ βαθύτερη ὅταν τὴ μοιραζόμαστε μὲ ἄλλους; Γιατί ἡ προσευχὴ μας εἶναι τόσο πιὸ πολὺ συγκεντρωμένη, τόσο ἐντονότερη καὶ ὅμως ἐντελῶς ἁπλή, ὅταν τὴν ἀναπέμπουμε ἀπὸ κοινοῦ μὲ ἄλλους μέσα σὲ πνεῦμα σιωπηλῆς λατρείας, μπροστὰ στὸν Θεὸ τῆς χωρὶς σύνορα ἀγάπης καὶ τοῦ ἄπειρου ἐλέους; Πῶς συμβαίνει καὶ μέσα στὴ σιωπὴ ἡ προσευχὴ μας ἀγκαλιάζει τὸν ἄλλον μὲ τρόπο μοναδικό, ἔτσι ὥστε, μέσα σὲ μία ἀπερίγραπτη ἁρμονία, νὰ δεόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, νὰ εὐχαριστοῦμε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ νὰ προσφέρουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὸν Θεό, τοῦ Ὁποίου τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀγάπη τὴ νιώθουμε σχεδὸν σωματικά• τὴν ἀγάπη Ἐκείνου ποὺ εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, δηλαδὴ «ὁ Θεὸς μεθ' ἡμῶν;

 


Ἡ ἐμπειρία αὐτὴ εἶναι ἕνα εὐλογημένο δῶρο, ποὺ πραγματώνει ἡ παρουσία τοῦ Πνεύματος, ἑνώνοντάς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ πνεῦμα εὐγνωμοσύνης, ἱκεσίας, ἀγάπης. Αὐτὲς οἱ καλόγριες, καὶ ἡ ὁμάδα τῶν καλογήρων ποὺ προστέθηκαν κατόπιν, εὐλόγησαν τόσο τὴ ζωή μας! Ὡστόσο, ὅταν ἀναπολῶ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη συνειδητοποιῶ ὅτι δὲν μιλούσαμε σχεδὸν καθόλου ὁ ἕνας στὸν ἄλλον. Περνούσαμε δίπλα ἀπὸ τὸν ἄλλο σ’ ἐκείνη τὴν ἔρημη περιοχὴ ὅπου ἔμενε ἡ κοινότητα, κάναμε ἕνα νεῦμα ἢ χαμογελούσαμε, ἀλλὰ τηρούσαμε σιωπή, ἐκτὸς ἐὰν ὑπῆρχε κάποιος ἰδιαίτερος λόγος γιὰ νὰ μιλήσουμε. Στὴ σιωπὴ τοῦ μονοπατιοῦ ἢ τῆς τράπεζας ἢ τοῦ παρεκκλησίου, ἀκούγαμε τὴν ἴδια τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπ’ τὴ σιωπὴ τοῦ διπλανοῦ μας. Μέσα στὴ σιωπὴ αὐτή, ἀνταλλάσσαμε τὴν ἄρρητη διαβεβαίωση ὅτι καθένας προσεύχεται γιὰ τὸν ἄλλον. Καὶ στὴν ἴδια αὐτὴ σιωπή, κατέληξα στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἁγιότητα ὑπάρχει παντοῦ, ὅτι τὸ «οἰκουμενικὸ πρόβλημα» μπορεῖ νὰ λυθεῖ ἐντελῶς ἐκεῖ ὅπου οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ Τοῦ προσφέρουν τὴν ἀδιάλειπτη ἀφοσίωσή τους, συγκεντρώνονται ἐν ἡσυχίᾶ, γιὰ νὰ Τὸν λατρεύουν καὶ νὰ ἀκούσουν μαζὶ τὴ φωνή Του. [...]
πηγή

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2016

ΠΕΡΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΣΕΩΣ ΑΝΤΙΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΌΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟΝ ΣΧΟΛΑΡΙΟΝ

 Ἐπιστολήν τοῦ πρώτου μετά τήν Ἄλωσιν Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου, μαθητοῦ τοῦ Ἀγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, πρός τόν Ἡγούμενον τῆς μονῆς Σινᾶ Μάξιμον Σοφιανόν, (τμήμα):

«Ἔτι ἠρώτησαν οἱ μοναχοί εἰ ἔνι συγκεχωρημένον, ἵνα διδῶτε τοῖς Ἀρμενίοις ἤ Λατίνοις τήν παναγίαν τοῖς προσκυνηταῖς. Ἡμεῖς δέ λέγομεν ἵνα διδῶτε αὐτοῖς καί τό ἀντίδωρον, χριστιανοί γάρ εἰσι καί διά τοῦτο ἔρχονται ἐκ τοσούτων διαστημάτων εἰς προσκύνησιν τοῦ δεσποτικοῦ τάφου
Εἰ γοῦν καί ἐσχισμένοι εἰσίν ἀφ’ ἡμῶν διά τινα ζητήματα τῆς πίστεως καί εἰσίν ἑτερόδοξοι, ἀλλά ὡς χριστιανοί μετά πίστεως καί εὐλαβείας ζητοῦσι τόν ἁγιασμόν ἠμῶν, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν διδόναι [...] Τό μέγα μυστήριον τῆς κοινωνίας μόνον μή δίδοτε αὐτοῖς, οὐ μόνον διά τήν τοῦ μυστηρίου ὑπεροχήν, ἀλλά διά τό μυστήριον τοῦτο παριστᾶν μέν ὅλην τήν θείαν οἰκονομίαν, προηγουμένης δέ τῆς ὁμολογίας τοῦ συμβόλου τῆς ἀληθοῦς πίστεως τελειοῦσθαι, καί διά τοῦτο τοῖς εἰς τήν θείαν οἰκονομίαν ἤ εἰς τήν θεολογίαν ψευδοδοξοῦσι καί τῇ καθολικῇ ἀντιλέγουσιν ἐκκλησίᾳ οὐ δεῖ αὐτό δίδοσθαι. 
Εἰ δέ τις ἀπ’ αὐτῶν βουληθείς προσμεῖναι αὐτόθι ἤ νοσήσας ἀρνήσεται μέν τήν πάτριον δόξαν, ὁμολογήσει δέ τήν δόξαν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἀξιοῦτε αὐτόν καί τῆς τοιαύτης κοινωνίας. Τοῦτο ἐστιν ἡ συνήθεια τῆς καθολικῆς τῶν χριστιανῶν ἐκκλησίας. 
Διό καί oἱ ἁγιώτατοι πατριάρχαι, ὄτε ἐλειτούργουν ἑορτασίμως, ἐρχόμενους καί Ἀρμενίους καί Λατίνους καί ἱσταμένους μετά πάσης εὐλαβείας εἰς τήν λειτουργίαν, οὐκ ἐδίωκον, ἀλλά καί ἀπερχομένους μετά τῶν ὀρθοδόξων καί προσκυνοῦντας καί ἀσπαζομένους τήν πατριαρχικήν χεῖρα καί εὐλόγουν καί ἐδίδουν αὐτοῖς τό ἀντίδωρον, ὡς γάρ μαθηταῖς τοῦ Χριστοῦ οὐκ ἐξέβαλον ἔξω τούς εἰς αὐτούς ἐρχομένους. 
Ἀρκετόν οὖν ἐστιν ὅτι ὑμεῖς οὐ ζητεῖτε οὐδέ λαμβάνετε ἁγιασμόν παρ’ αὐτῶν, διότι εἰσίν ἑτερόδοξοι καί κεχωρισμένοι ἀλλά ἐάν ζητῶσιν αὐτοί τόν ἁγιασμόν ἀφ’ ὑμῶν, ὀφείλετε μή ἀποπέμπειν αὐτούς, ὡς προείπομεν» 
 L. Petit-X. Siderides-M. Jugie, Oeuvres completes de Georges-Gennade Scholarios, t. IV, Paris, 1935, σ. 201-202)
το είδαμε εδώ

Καζάνι πού βράζει τό περιβόλι τῆς Παναγιᾶς. Μοναχοί διακόπτουν τή μνημόνευση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Πογκρόμ διώξεων μοναχῶν στό Ἅγιον Ὄρος


Εἰδικοί ἀπεσταλμένοι κληρικοί ἀλλά και λαϊκοί ἐπισκέπτονται τίς «ἐπίφοβες» Ἱερές Μονές καί βολιδοσκοποῦν τήν ἀδελφότητα... Ἐμμέσως μάλιστα ὑπενθυμίζουν τήν καθαίρεση τοῦν ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ξηροποτάμου καί δύο ἄλλων μοναχῶν  πρίν ἀπό χρόνια ὅταν ἦρθε σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τό Φανάρι!   
 
Προσπαθώντας νά ἀποφύγει τά χειρότερα πού ἐκ τῶν πραγμάτων ἔρχονται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ξεκίνησε ἕνα πογκρόμ διώξεων Ἁγιορειτῶν μοναχῶν πού ἀντιδροῦν σθεναρά στά οἰκουμενιστικά-αἱρετικά σχέδιά του. Τήν ἴδια στιγμή πολλές Ἁγιορείτικες Μονές, οἱ ὁποῖες εἶχαν πρωτοστατήσει στή σύγκληση Διπλῆς Σύναξης καί στήν ἀποστολή τῆς ἐπιστολῆς πού κατέγραφε τίς θέσεις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἔναντι τῶν κειμένων τῆς ψευτοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἐξετάζουν τήν περαιτέρω στάση τους καί τό ἐνδεχόμενο διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου τοῦ Πατριάρχη. Κι αὐτό γιατί οἱ προσεκτικές πατερικά καί θεολογικά τεκμηριωμένες ἐπισημάνσεις τους ἀγνοήθηκαν παντελῶς. Ἡ Ἱερά Ἐπιστασία ἐξάλλου δέχεται πιέσεις ἀπό διαρκῶς αὐξανόμενη ὁμάδα Ἁγιορειτῶν μοναχῶν νά ἀσχοληθεῖ μέ τό καυτό ζήτημα τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου καί νά προχωρήσει σέ Διπλή Σύναξη τῶν ἡγουμένων τῶν 20 μονῶν, ἡ ὁποία θά κρίνει τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς μνημόνευσης, ὅπως εἶχε ἀκριβῶς γίνει ἐπί πατριαρχίας τῶν δύο προκατόχων τοῦ Βαρθολομαίου. Τήν ἴδια στιγμή ἐκδιώκονται καί τιμωροῦνται μοναχοί ἀπό κελιά τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου καί τῆς Μεγίστης Λαύρας.
Ἤδη πλησιάζουν τίς τρεῖς ἑκατοντάδες οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη καί ἀπροκάλυπτα τόν ἐκλαμβάνουν πλέον ὡς αἱρετικό. Μεταξύ αὐτῶν καί ὁ προϊστάμενος τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας π. Σάββας, ὁ ὁποῖος ἔπειτα ἀπό παρασκηνιακές πιέσεις πού ἀσκήθηκαν ἀπό τό Φανάρι πρός τόν ἡγούμενο τῆς Μονῆς ἀρχιμανδρίτη Πρόδρομο μέ φθηνές δικαιολογίες ἀπομακρύνθηκε ἀπό τή θέση του μετά τή δημόσια δήλωσή του ὅτι διακόπτει τή μνημόνευση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ὁ π. Σάββας τιμωρήθηκε ἐξ αἰτίας τοῦ ἀγώνα του κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ σέ μία προσπάθεια ἐκ μέρους τοῦ Φαναρίου νά σβήσει τίς ἑστίες του ἀντί-οἰκουμενισμοῦ πού μποροῦν νά ἀνάψουν μεγάλη φωτιά στό Περιβόλι τῆς Παναγίας.
Μέ κάθε τρόπο ἀκόμη τό Φανάρι ἔχει ἐπιστρατεύσει κάθε θεμιτό καί ἀθέμιτο μέσο μέ ἀπώτερο στόχο νά καταστείλει τίς ἀντιδράσεις τιμωρώντας παραδειγματικά τούς πρωτοστατοῦντες σ’ αὐτές μοναχούς. Σύμφωνα μέ πληροφορίες τουλάχιστον ἑπτά ἡγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν ἔχουν μπεῖ στό στόχαστρο τοῦ Πατριάρχη. Εἰδικοί ἀπεσταλμένοι κληρικοί ἀλλά και λαϊκοί ἐπισκέπτονται τίς «ἐπίφοβες» Ἱερές Μονές καί βολιδοσκοποῦν τήν ἀδελφότητα... Ἐμμέσως μάλιστα ὑπενθυμίζουν τήν καθαίρεση τοῦν ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ξηροποτάμου καί δύο ἄλλων μοναχῶν  πρίν ἀπό χρόνια ὅταν ἦρθε σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τό Φανάρι!   
Τό Ἅγιο Ὄρος ὁμοιάζει, σύμφωνα μέ τίς ἴδιες πηγές, ὡς καζάνι πού βράζει ἀφοῦ ὁλοένα καί περισσότεροι μοναχοί πνέουν μένεα κατά τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατηγορώντας τον ὅτι πορεύεται σέ ὀλισθηρό ἀντί-ὀρθόδοξο δρόμο καί ἐναγκαλίζεται μέ τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ καί ὄχι μόνο. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό ἀναμένεται τίς προσεχεῖς ἑβδομάδες νά συνέλθει ἡ Σύναξη Κληρικῶν καί λαϊκῶν προκειμένου νά ἐξετάσει ἀφενός μέν τήν περαιτέρω στάση της καί ἀφετέρου νά στηρίξει τούς 300 κελλιῶτες μοναχούς πού δέν μνημονεύουν τόν Πατριάρχη.
«Ἔχω δηλώσει πῶς σέ θέματα Πίστεως καί ἀνηθικότητας, δέν κάνουμε ὑπακοή, ἀλλά ἀκολουθοῦμε τίς ἐπιταγές τῶν Πατέρων, καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ Εὐαγγελίου. Μέ καταδικάζετε γιά ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά, διότι εὐθαρσῶς δηλώνω τήν ἀντίθεσή μου μέ τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου», γράφει μεταξύ ἄλλων στήν ἐπίσημη ἀπολογία του ὁ γέρων π. Σάββας Λαυριώτης.
Μέ λεπτομέρειες μάλιστα καί ἀδιάσειστα στοιχεῖα καταγράφει τίς ὁλοφάνερες διολισθήσεις τοῦ Πατριάρχη πρός τήν αἵρεση.
«Ἡ ἀναγνώριση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς ἐκκλησίας προκύπτει στήν πράξη καί ἀπό τήν σκανδαλώδη ὑποδοχή καί συμμετοχή τοῦ αἱρεσιάρχη καί ἀντίχριστου Πάπα στήν θρονική ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2014, κατά τήν ὁποία γιά πρώτη φορά μετά τό σχίσμα μνημονεύθηκε ἀπό τόν πατριαρχικό διάκονο στά εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ πάπας ὡς κανονικός ἐπίσκοπος φέρων τό «ἐπισκοπικόν» του ὠμοφόριον. Τά ἴδια πρωτάκουστα καί πρωτοφανῆ δε ἔγιναν καί κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ προηγουμένου πάπα Βενεδίκτου στήν Κωνσταντινούπολη (Νοέμβριος 2006), ὅταν τοῦ ἔψαλαν πολυχρόνιο, εἰδικά ἀπολυτίκια, τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τόν ἐθυμίαζαν οἱ διάκονοι προσερχόμενο, τοῦ ἔδωσε λειτουργικό ἀσπασμό ὁ πατριάρχης μέσα στή Θεία Λειτουργία καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν» καί πλεῖστα ἄλλα, μέ τά ὁποῖα κουρελιάσθηκαν οἱ Ἱεροί Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Καί δέν φτάνει αὐτό, ἀλλά προχωρᾶ ἔτι περαιτέρω καί στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό.
 »Στήν 6ην Παγκόσμια Συνάντηση «Θρησκείας καί Εἰρήνης» στίς 4-1-1994 ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος δήλωσε: Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες πρέπει νά φέρουνε στό προσκήνιο τίς πνευματικές ἀρχές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς εἰρήνης. Ἀλλά γιά νά τό πετύχουμε αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι στό πνεῦμα τοῦ ἑνός Θεοῦ, ΡΚαθολικοί, καί Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι, Ἰνδοί, Βουδισταί….» Ποῖον Θεό ἐννοεῖ; Τό διευκρινίζει: « Αὐτόν πού ταιριάζει στόν καθένα»!!! («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» ἀρ. 494, σελ. 23 Γενεύη 1994, καί Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009)... ὁ ἴδιος εἶχε δηλώσει (ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, ἀρ. 523. σελ. 12, Γενεύη 1995) ὅτι  «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας»...».
Καταλήγοντας ὁ π. Σάββας ἐπισημαίνει ὅτι οἱ «γνωστές τακτικές καταστολῆς καί ἐκφοβισμοῦ, τακτικές φιμώσεως καί φαλκιδεύσεως, τακτικές στιγματισμοῦ καί ἐνοχοποιήσεως τῶν ἀντιδρώντων, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἀνοίκειες καί ἀντίθετες πρός τά μοναχικά ἤθη, δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά μᾶς πτοήσουν καί νά μᾶς κάνουν νά σιωπήσουμε.
»Πολύ περισσότερο δέν πρόκειται νά μᾶς πτοήσουν, ὅταν στήν προσπάθειά μας αὐτή ἔχουμε σύμμαχό μας τήν ὑπέρμαχο Θεοτόκο μας... Τό Ἅγιον Ὄρος καί γενικά ὁ μοναχισμός ἦταν, εἶναι, καί πρέπει νά συνεχίσει νά εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας. Σάν Ἅγιον Ὄρος, τά 20 μοναστήρια καί ἡ Ἱερά Κοινότης, μποροῦν καί ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήσουν συμφώνως τή γνώμη τῶν Ἁγίων της διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ὅπως ἁρμόζει, νά εὐφρανθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά καταισχυνθοῦν οἱ κακόδοξοι, καί νά παύσει ὁ σκανδαλισμός γιά τήν ἀφωνία καί ἀπραξία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μέ τήν πράξη τους αὐτή οἱ Πατέρες τῆς Λαύρας συντάσσονται μέ τίς κακοδοξίες τοῦ Πατριάρχου καί πέρνουν τό μέρος τῶν διωκτῶν. Καί νομίζουν πῶς θά μᾶς φοβήσουν καί θά σταματήσουμε τήν Ὁμολογία μας».

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016

Η..... ΠΙΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ!



                     του π. Σπυρίδων Σκουτή
Τους τελευταίους μήνες αρκετοί ρωτούν για κάποιο προζύμι που περιφέρεται από χέρι σε χέρι- κυρίως γυναικών- και το οποίο όσοι το λάβουν προτρέπονται να το ζυμώσουν προσευχόμενοι για ό,τι επιθυμούν.
Το ζυμάρι αυτό παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα προέλευσης (π.χ. από τα Ιεροσόλυμα) ή φέρει το όνομα κάποιου συγχρόνου Οσίου (π.χ. του Γέροντος Παϊσίου), δηλαδή ως πίτα του Αγίου Παϊσίου.
Η εποχή μας έχει ορθώς χαρακτηρισθεί ως εποχή ψεύδους και συγχύσεως.
Αυτή η σύγχυση συμβαίνει σε πάρα πολλές εκφάνσεις της ζωής μας.
Τους τελευταίους μήνες αρκετοί ρωτούν για κάποιο προζύμι που περιφέρεται από χέρι σε χέρι και φέρει το όνομα η πίτα του Αγίου Παϊσίου.
Φυσικά όποιος διακατέχεται από γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα μπορεί αμέσως να διακρίνει την πλάνη σε μια τέτοια περίπτωση. Από κανένα έμπιστο ή ειλικρινές πρόσωπο, που κατέχει υπεύθυνη θέση στην Εκκλησία ή έστω που έχει ορθή σχέση μ’ Αυτήν, δεν πιστοποιείται κάποια τέτοια πρακτική.
Οι Ορθόδοξες πρακτικές είναι γνωστές και συγκεκριμένες και γνωστές (αρτοκλασία, κόλλυβα κλπ.).
Ακόμη και τα ιδιαίτερα έθιμα, όπως η πίτα του Αγίου Φανουρίου, καταλήγουν στην Εκκλησία για να ευλογηθούν και δεν παρασκευάζονται από κάτι «ειδικό» και «μυστήριο».
Επίσης, είναι κραυγαλέα αντιευαγγελική η χρήση ψυχολογικής βίας ώστε να φοβηθεί όποιος σκεφθεί να μην παρασκευάσει την πίτα.
Τις περισσότερες φορές η συνταγή που συνοδεύει ως συνήθως το ζυμάρι προειδοποιεί πως όποιος δεν εφαρμόσει την διαδικασία μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του διάφορα αρνητικά πράγματα. Και διερωτόμεθα:
Τι σχέση έχουν οι εκφοβισμοί και οι εξαναγκασμοί με την ελευθερία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;
Ο Χριστός μας καλεί τον καθένα να Τον ακολουθήσει εν ελευθερία: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν».
Δυστυχώς έχουμε σαφείς πληροφορίες και στοιχεία πως η διαδικασία αυτή προέρχεται από χώρους αποκρυφιστών της Νέας Εποχής. Χρησιμοποιούν ανατολικές θρησκευτικές μεθόδους και διδασκαλίες αναμιγνύοντας σ’ αυτές ονόματα και άλλα στοιχεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Στην αρχή του γράμματος περιγράψαμε πόσο φρικτό είναι αυτό.
Είναι ανθρώπινη η άγνοια ή η σύγχυση, όμως εάν ακολουθούμε την ασφαλή οδό της υπακοής θα είμαστε προστατευμένοι από κάθε κακό.
Είναι θεμιτό να ρωτούμε τον Πνευματικό μας Πατέρα για κάθε θέμα που σχετίζεται με την πίστη.
Εάν αφορούσε το θέμα την σωματική μας υγεία θα σπεύδαμε να πάρουμε την συμβουλή του γιατρού μας.
Γιατί αδιαφορούμε τόσο και ενεργούμε απερίσκεπτα για την πνευματική μας υγεία;

Γιατί δεν προστρέχουμε στους πνευματικούς μας ιατρούς που έχει ορίσει η Εκκλησία του Χριστού;

το είδαμε εδώ

ΗΡΩΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ – Ο ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ


Η βρετανική αγχόνη

Είμαστε στα 1956 και στο Παλαιομέτοχο της Κύπρου οι Μιχαήλ Κουτσόφτας , Στέλιος Μαυρομάτης και Ανδρέας Παναγίδης, Κύπριοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, απαγχονίζονται από τους Βρετανούς.
Τις πρωινές ώρες της 21ης Σεπτεμβρίου 1956 οδηγήθηκαν στην αγχόνη τα τρία μέλη της ΕΟΚΑ. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπαθούσαν να κάμψουν τις αντιστάσεις του κυπριακού λαού, για τη «λύση» που μεθόδευαν, ύστερα από το ναυάγιο των συνομιλιώντου Μακάριου με τον κυβερνήτη Χάρντινγκ. Ο Στέλιος Μαυρομάτης γεννήθηκε στο χωριό Λάρνακας της Λαπήθου, της επαρχίας Κερύνειας, στις 15 Νοεμβρίου 1932. Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας καταγόταν από το Παλαιομέτοχο, εργάτης στο επάγγελμα απαγχονίστηκε σε ηλικία 20 ετών. Ο Ανδρέας Παναγίδης ήταν εργάτης, παντρεμένος και πατέρας τριών μικρών παιδιών. Είναι συγκινητική, όσο λίγα κείμενα της περιόδου, η αποχαιρετιστήρια επιστολή του προς τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Γι’ αυτό παρατίθεται στο μεγαλύτερο μέρος της:«Aξιολάτpευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, Χαίρετε. Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη, 10 η ώρα βράδυ. Ακριβώς πριν τρία λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.1956, θα εκτελεσθούμε. Ίσως, όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινήτε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά και με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω, χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε, όπως το ονειρευόμουν… …Κι εσύ, πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά, τόσο πολύ, και για μένα. Και εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνει στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου, γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γεμάτη μια αληθινή χαρά, γιατί είμαι υπερήφανος για σένα. Μη δώσεις καμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό, τι σου έφταιξα Γιαννούλα. …’Έχετε γεια, μια και για πάντα, αγαπημένες μου υπάρξεις. Με φιλιά και αγάπη, ο σύζυγος σου και ο αγαπητός σας πατέρας Ανδρέας Σ. Παναγίδης» Στις 21 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας Παναγίδης, πατέρας τριών παιδιών , απαγχονιζόταν. Ηταν 22 χρονών …
Μαζί με τους τρείς ήρωες συνελλήφθη και ο Παρασκευάς Χοιροπούλης, αλλά όντας μικρότερος των 18 ετών, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2016

Σχολικὴ ζωή: παιδιὰ ὑπὸ πίεση





(τί γίνεται στὸ παιδὶ στὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους)


Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, ἂς δοῦμε τί γίνεται στὸ παιδί, στὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους:

Ἡ τέλεια εἰκόνα μιᾶς ἰσορροπημένης παιδικῆς ἡλικίας, δείχνει ἕνα παιδὶ νὰ ἀσχολεῖται ὅσο προβλέπει τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα μὲ τὸ σχολεῖο του, κάνει τὶς ἐργασίες του στὸ σπίτι καὶ παίζει μὲ ὅλη του τὴ ψυχὴ στὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ἡμέρας καὶ τὰ σαββατοκύριακα. Ὅμως, γιὰ πολλὰ ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῆς ἐποχῆς μας εἶναι μύθος, ἕνα ἄπιαστο ὄνειρο, ποὺ τὸ βλέπουν ἀπὸ τὸ παράθυρο τοὺς γραφείου τους, στὸ ἀπέναντι πάρκο μὲ ἄλλα παιδιά, καθὼς μελετοῦν μιὰ ἀπὸ τὶς δύο γλῶσσες ποὺ διδάσκονται ἐπιπλέον ἢ τὴν ὥρα ποὺ μελετοῦν ἕνα μουσικὸ ὄργανο.

Τὰ περισσότερα παιδιὰ σήμερα ἐμπλέκονται σὲ μιὰ ποικιλία δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων καὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἀθλητισμοῦ, ποὺ κλέβουν ὅλο τὸν ἐλεύθερο χρόνο τους, ἂν ὄχι καὶ λίγο ἀπὸ τὸν ὕπνο τους.

Καθόλου σπάνια, παιδιὰ ἐννέα καὶ δέκα ἐτῶν παραπονοῦνται γιὰ ἄγχος, προβλήματα ὕπνου καὶ κούρασης. Συνήθως οἱ ἰατρικὲς ἐξετάσεις καὶ ὁ παιδίατρος δὲν βρίσκουν τίποτε τὸ ἀνησυχητικό. Ἂν τὰ συμπτώματα ἐπιμένουν συνήθως θὰ συστήσουν μία ψυχολογικὴ ἐξέταση τοῦ παιδιοῦ. Ὁ εἰδικός, ἂν δὲν ὑπάρχουν ἄλλοι παράγοντες, συνήθως ὑποθέτει ὅτι ὑπεύθυνο γιὰ τὴν πίεση ποὺ νιώθει τὸ παιδὶ εἶναι τὸ βαρὺ ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα. Μιὰ τέτοια ἐξήγηση, συνήθως ξεσηκώνει τὶς διαμαρτυρίες τῶν γονέων, ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ παιδί τους, ὄχι μόνο δὲν πιέζεται, ἀλλὰ εἶναι καὶ πολὺ χαρούμενο μὲ τὶς δραστηριότητές του.

Πολλὲς φορὲς κάτω ἀπὸ ἕνα πιεστικὸ πρόγραμμα κρύβονται οἱ ὑπερβολικὲς γονεϊκὲς προσδοκίες. Γονεῖς, ποὺ νιώθουν ὅτι δὲν ὑποστηρίχθηκαν ἀπὸ τοὺς δικούς τους γονεῖς σὲ ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες, προσπαθοῦν στὸ παιδί τους νὰ δώσουν ὅσα περισσότερα καὶ ὅσο καλύτερα μποροῦν.

Ὅμως, τὰ παιδιὰ μὲ ἕνα φορτωμένο πρόγραμμα, μὲ ὑπερδραστηριότητες, δὲν εἶναι οὔτε ἤρεμα οὔτε εὐτυχισμένα. Ἂν ὁ εἰδικὸς τὰ ρωτήσει ἰδιαιτέρως συνήθως ἐξομολογοῦνται πὼς ἀγαποῦν ὅ,τι κάνουν ἀλλὰ τοὺς λείπει πάρα πολὺ ἡ ξεγνοιασιά, τὸ παιχνίδι, ἡ παρέα μὲ ἄλλα παιδιά.

Πολλοὶ εἰδικοὶ ἀνὰ τὸν κόσμο ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ὑπεραπασχόληση χιλιάδων παιδιῶν μὲ ποικιλία ἐξωσχολικῶν δραστηριοτήτων κινδυνεύει νὰ γίνει ἐθνικὸ γιὰ κάθε χώρα ζήτημα. Οἱ ὑπερ- γονεῖς- ὅπως τοὺς χαρακτηρίζουν- ὁδηγοῦν, κι ἂς ἔχουν τὶς καλύτερες τῶν προθέσεων, τὰ παιδιά τους σὲ ψυχολογικὴ πίεση καὶ σ΄ ἕνα μὴ ὑγιῆ ἀνταγωνισμὸ ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ φόβου τῆς ἀποτυχίας μέσα ἀπὸ τὴ συνεχῆ σύγκριση μὲ τὰ ἄλλα παιδιά. Τονίζουν ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὴ ἰδέα τὸ παιδὶ νὰ ζεῖ κάτω ἀπὸ τόση πίεση. Ἀργότερα μπορεῖ νὰ γίνει εὐάλωτο καὶ νὰ ἐκτεθεῖ στὸν κίνδυνο ψυχικῶν διαταραχῶν ἢ διαταραχῶν προσωπικότητας.

Καθὼς ἡ σχολικὴ ἡλικία προχωρᾶ, στὸ γυμνάσιο γιὰ παράδειγμα, ἡ ἐξωσχολικὴ ὑπεραπαασχόληση ἔχει καὶ ἄλλες ἐπιπτώσεις: Περιορίζει τὴν δημιουργικότητα καὶ τὴν ἀναλυτικὴ καὶ συνθετικὴ σκέψη τους, τὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς συγκινήσεις τοῦ περιβάλλοντος: Τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν χρόνο νὰ ἀπολαύσουν τίποτε, μία βόλτα στὴ θάλασσα ἢ στὴν ἐξοχή, χάνουν τὶς εὐκαιρίες, ποὺ προσφέρουν οἱ σύγχρονες πολιτισμικὲς εὐκαιρίες γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν καὶ νὰ βιώσουν πράγματα μόνο καὶ μόνο γιατί δὲν ἔχουν ἐλεύθερο χρόνο. Οἱ μὴ δομημένες, ἀπρογραμμάτιστες δραστηριότητες, οἱ ἐλεύθερες κατασκευές, ἐπιτρέπουν στὰ παιδιὰ νὰ ἀνακαλύψουν τί τοὺς ἀρέσει καὶ τί ὄχι, νὰ βροῦν δημιουργικοὺς τρόπους ἀπασχόλησης, νὰ νιώσουν χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση, χωρὶς τὴν πίεση τοῦ προγραμματισμοῦ. Ἡ ἐπαφὴ μὲ τοὺς συνομιλίκους εἶναι πολὺ σημαντικὴ, τὰ βοηθοῦν νὰ ἀποκτήσουν αὐτογνωσία, κοινωνικότητα καὶ αὐτορύθμιση στὰ συναισθήματα καὶ στὶς παρορμήσεις τους.

Μερικὲς φορὲς τὸ πρόγραμμά τους δὲν τὰ ἀφήνει οὔτε νὰ ἀναπνεύσουν. Οἱ γονεῖς δὲν ὑποψιάζονται πόση πίεση αἰσθάνονται τὰ παιδιά τους καὶ ὀνειρεύονται ὅτι ὅταν αὐτὰ θὰ μεγαλώσουν θὰ θυμοῦνται τὴν παιδική τους ἡλικία μὲ νοσταλγία γιὰ τὰ τόσα πράγματα ποὺ ἔκαναν. Οἱ εἰδικοὶ ἐπισημαίνουν ὅτι μᾶλλον αὐτὰ τὰ παιδιὰ θὰ κρατήσουν ὅτι ἔνιωθαν κυριολεκτικὰ ἐξουθενωμένα καὶ πόσο οἱ γονεῖς τους μὲ ἤρεμο ἀλλὰ πιεστικὸ τρόπο τὰ προέτρεπαν νὰ ἑτοιμαστοῦν πιὸ γρήγορα γιὰ τὴν ἑπόμενη προγραμματισμένη δραστηριότητα καὶ ὅτι οὐσιαστικὰ θὰ νιώσουν ὅτι ἔχασαν τὴν παιδική τους ἡλικία, αὐτὴν τῆς ἀθωότητας, τῆς ξενιασιᾶς καὶ τοῦ παιχνιδιοῦ.


Στρές: Εἶναι πάντα κακό;

Τὸ στρὲς εἶναι ἡ φυσιολογικὴ ἀπάντηση τοῦ ὀργανισμοῦ, κάτω ἀπὸ συνθῆκες πίεσης, ὑπερ-δραστηριότητας ἀλλὰ καὶ φόβου. Ἄν, γιὰ παράδειγμα, κάποιος βρεθεῖ ἀντιμέτωπος μὲ ἕνα ἐλέφαντα καὶ κινδυνεύει ἡ ζωή του, ὁ ὀργανισμὸς θὰ βρεθεῖ σ΄αὐτὴ τὴν κατάσταση ποὺ ὀνομάζεται « μάχη ἢ φυγή». Ἡ ὀργανικὴ ἀπόκριση- αὔξηση τῶν καρδιακῶν παλμῶν, θέση τῶν μυῶν σὲ ἑτοιμότητα, αὔξηση τῆς ἀρτηριακῆς πίεσης καὶ ἔκκριση ἀδρεναλίνης- μπορεῖ νὰ σώσει τὴ ζωὴ κάποιου μὲ τὸν νὰ τὸν κάνει ἰκανότερο νὰ τρέξει μὲ ταχύτητα ποὺ δὲ θὰ μποροῦσε ποτὲ του νὰ φανταστεῖ. Φυσιολογικὰ ἐρεθίσματα ποὺ ὁδηγοῦν στὸ στρὲς εἶναι καλοδεχούμενα γιατί γίνονται κίνητρα δράσης καὶ ὄχι παθητικότητας. Ὅμως, μία τέτοια ὀργανικὴ κατάσταση συναγερμοῦ δὲν μπορεῖ νὰ συμβαίνει στὸν ὀργανισμὸ παρὰ μόνο σὲ ἔκτακτες περιπτώσεις. Ἂν συνεχῶς ἐξαναγκάζεται νὰ λειτουργεῖ μὲ αὐτοὺς τοὺς ρυθμοὺς θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ ἐξάντληση.


Οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις

Τὰ παιδιὰ χρειάζονται τοὺς γονεῖς καὶ τὴν οἰκογένειά τους καὶ σὲ χαλαρὲς στιγμὲς καὶ ὄχι μόνο νὰ τὰ συνοδεύουν ἀπὸ τὴ μία δραστηριότητα στὴν ἄλλη. Ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς γονεῖς, σὲ χαλαρὸ ἐπίπεδο, ἡ κουβεντούλα, τὰ ἐπιτραπέζια ἢ ἄλλα παιχνίδια εἶναι ἀνεπανάληπτες στιγμὲς τοῦ παιδιοῦ μὲ τοὺς γονεῖς του καὶ ἴσως αὐτὲς νὰ θυμᾶται περισσότερο ἀργότερα στὴν ἐνήλικη ζωή του.


Γιατί λοιπὸν τόση πίεση;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι γονεῖς ἔχουν ἀγαθὰ κίνητρα. Σπρώχνουν τὰ παιδιά τους σὲ ἐξωσχολικὰ μαθήματα γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἐφόδια στὴν ἐνήλικη ζωή τους καὶ τὰ ἐμπλέκουν σὲ ἄλλες δραστηριότητες γιὰ νὰ περάσουν τὴν παιδική τους ἡλικία μὲ δημιουργικότητα. Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπό, θυσιάζουν ὅλο τὸν ἐλεύθερο χρόνο τους.

Μερικὲς φορές, ὅμως, πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἄριστες προθέσεις τῶν γονέων δὲν βρίσκονται τὰ καλύτερα κίνητρα: Ἀρκετοὶ γονεῖς θεωροῦν τὰ παιδιὰ τους προέκταση τοῦ ἐγώ τους, θέλουν νὰ κάνουν τὰ προσωπικὰ τους ὄνειρα πραγματικότητα μέσω τῶν παιδιῶν τους. Ἄλλοι πάλι πιέζονται ἀπό τὸν κοινωνικὸ ἀνταγωνισμὸ καὶ συγκρίνουν τὰ παιδιά τους μὲ τὰ παιδιὰ τῶν ἄλλων.

Πάντως ἡ σύσταση γιὰ τὸ τί νὰ κάνουν οἱ γονεῖς βρίσκεται στὸ Ἀριστοτελικὸ μέτρο: Οὔτε τόσες πολλὲς δραστηριότητες ἀλλὰ οὔτε καὶ καθόλου. Οἱ ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες εἶναι καλὲς μέχρι τὸ σημεῖο ποὺ δείχνουν νὰ βάζουν τὸ παιδὶ σὲ κίνδυνο γιὰ τὴν ἰσορροπία καὶ τὴν αὐτοπεποίθησή του. Καὶ δὲν θὰ ’ταν ἄσχημο, πότε πότε οἱ γονεῖς νὰ ἐλέγχουν τί προτείνουν καὶ γιατί στὸ παιδί τους, μὲ στόχο νὰ περιορίσουν τὶς δικές τους προσδοκίες καὶ τὰ δικά τους ἀνεκπλήρωτα ὄνειρα.

Η σφαγή των «αετών» στην Κεφαλονιά του 1943


Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε δώσει τη διαταγή να χτυπήσουν τους Ιταλούς χωρίς οίκτο


Η σφαγή χιλιάδων Ιταλών αιχμαλώτων πολέμου στην Κεφαλονιά αποτελεί ένα από ταμεγαλύτερα εγκλήματα της γερμανικής Βέρμαχτ στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα νέο βιβλίο φέρνει στο φως μαρτυρίες και άγνωστες λεπτομέρειες από το γεγονός αυτό μέσα από το οποίο σκιαγραφείται και η πραγματική ιστορία του «λοχαγού Κορέλι». 
Το 1940 ο Μπενίτο Μουσολίνι έστειλε τη Μεραρχία Άκουι στο αλβανικό μέτωπο όπου ενεπλάκη σε σφοδρότατες μάχες με τον Ελληνικό Στρατό. Αμέσως μετά τη νίκη των Γερμανών επί της Ελλάδας, μέλη της ιταλικής μεραρχίας αποβιβάστηκαν στην Κέρκυρα, ενώ Ιταλοί αλεξιπτωτιστές έπεσαν στην Κεφαλονιά και κατέλαβαν το δημαρχείο στο Αργοστόλι. Ήταν 29 Απριλίου του 1941. Ο ιταλικός στρατός κατοχής δεν έτυχε φιλικής υποδοχής, καθώς οι κάτοικοι του Αργοστολίου δεν είχαν ξεχάσει στους σφοδρούς βομβαρδισμούς που είχε υποστεί η πόλη τους τον Νοέμβριο του 1940. 

Στα τέλη του 1942 στην Κεφαλονιά στάλθηκαν περίπου 12.000 αξιωματικοί και στρατιώτες της μεραρχίας Άκουι, ενώ το καλοκαίρι του 1943 μετέβησαν στο νησί και δυνάμεις της Βέρμαχτ. Τον Σεπτέμβριο δόθηκε η εντολή στα γερμανικά στρατεύματα να αφοπλίσουν τα ιταλικά. Διοικητής της Μεραρχίας Άκουι ήταν ο 52χρονος στρατηγός Αντόνιο Γκαντίν, ο οποίος αφότου εξέτασε όλα τα ενδεχόμενα αποφάσισε ότι «δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα από την ειρηνική παράδοση των όπλων προκειμένου να αποφευχθεί η ανώφελη αιματοχυσία». 

Τότε, μέλη της ΕΠΟΝ σκόρπισαν στους δρόμους του Αργοστολίου φυλλάδια που απευθύνονταν στους Ιταλούς στρατιώτες και έγραφαν: «Μην παραδώσετε τα όπλα σας στους Γερμανούς που θέλουν να συνεχίσουν τη σφαγή της ανθρωπότητας. Αντισταθείτε στους ανωτέρους σας αν σας ζητήσουν να τα παραδώσετε». Όπως σημείωσε ο χρονογράφος Τζουζέπε Μοσκαρντέλι, «η διανομή των φυλλαδίων αυτών σήμανε την αρχή της ρήξης μεταξύ του στρατηγού Γκαντίν και των στρατιωτών του». 

Ο «Κορέλι». Στις εξελίξεις σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο λοχαγός Άμος Παμπαλόνι, ο άνθρωπος ο οποίος αποτέλεσε την έμπνευση για τη δημιουργία του λογοτεχνικού ήρωα του Λούι Μπερνιέρ, λοχαγού Κορέλι. Ο 32χρονος αντιφασίστας διοικούσε την 1η Πυροβολαρχία του 33ου Συντάγματος Πυροβολικού που απετελείτο από 150 άνδρες και είχε στρατοπεδεύσει στο λιμάνι του Αργοστολίου. Ο Ιταλός λοχαγός είχε καλλιεργήσει από νωρίς επαφές με ηγετικά στελέχη του ΕΑΜ. 

Ο ίδιος ο Παμπαλόνι σε ηλικία 95 ετών, τον Ιανουάριο του 2005, διηγήθηκε στον συγγραφέα του βιβλίου: «Μετά τις σκληρές μάχες στο ελληνο-αλβανικό Μέτωπο, εμείς οι αξιωματικοί περνούσαμε ξεκούραστα στα νησιά. Το καθημερινό μας πρόγραμμα ήταν καθισιό και ιππασία. Μετά τις 25 Ιουλίου ήμασταν πλέον όλοι εναντίον του Μουσολίνι. Το μόνο που θέλαμε ήταν να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Τα βράδια, όταν ίππευα προς το Αργοστόλι για να πάρω εκεί το απεριτίφ μου, συναντιόμουν στα καφενεία με τους ντόπιους Έλληνες. Μετά τις 9 Σεπτεμβρίου διεπίστωσα ξαφνικά ότι όλοι τους ήταν με κάποιον τρόπο αναμεμειγμένοι στην Αντίσταση. Συναδελφωθήκαμε. Κυριαρχούσε ομόνοια και απερίγραπτη χαρά, επειδή το τέλος του πολέμου έμοιαζε να είναι κοντά. Ούτε οι ΄Ελληνες φίλοι μου, ούτε εγώ, ούτε οι σύντροφοί μου στο στράτευμα θέλαμε να πατήσουν οι Γερμανοί στο νησί». Οι πρώτες συγκρούσεις. Το απόγευμα της 12ης Σεπτεμβρίου ο Παμπαλόνι και άλλοι αξιωματικοί συναντήθηκαν με τον Γκαντίν και τον ενημέρωσαν ότι δεν δέχονται να παραδώσουν τα όπλα τους στους Γερμανούς. Οι στασιαστές Ιταλοί αξιωματικοί μάλιστα άνοιξαν τις αποθήκες και μοίρασαν όπλα και πυρομαχικά στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. 

Όταν έγινε γνωστό ότι ο αφοπλισμός των Ιταλών στην Κέρκυρα απέτυχε, οι συμπατριώτες τους στην Κεφαλονιά αναθάρρησαν και άρχισαν οι πρώτες συγκρούσεις μεταξύ γερμανικών και ιταλικών δυνάμεων στο Αργοστόλι. Όλη πλέον η μεραρχία Άκουι αποφασίζει να αντισταθεί. Δύο ημέρες μετά, γερμανικές δυνάμεις θα αποβιβασθούν στις ακτές του νησιού υπό την κάλυψη των Στούκας. Οι βομβαρδισμοί θα προκαλέσουν στο Αργοστόλι μεγάλες καταστροφές καθώς η πόλη βομβαρδιζόταν ασταμάτητα από το ξημέρωμα μέχρι τη δύση του ηλίου. Οι κάτοικοι έφευγαν «με τορβάδες στους ώμους, καρατώντας μικρά παιδιά από το χέρι ή στην αγκαλιά, (...) κυρίως από τους δρόμους εξόδου προς την κατεύθυνση της Κρανιάς και του Λάσσιου», όπως έγραψε ο αυτόπτης μάρτυρας Λουκάτος. Βρήκαν καταφύγιο σε σπηλιές, σε απομακρυσμένα χωριά, ακόμα και μέσα στους μυκηναϊκούς τάφους στα Μαζαρακάτα. Όποιος δεν κατάφερε να εγκαταλείψει την πόλη «βίωσε στις 16 Σε πτεμβρίου ώρες βιβλικής καταστροφής». «Τους χτυπήσαμε αλύπητα». Ο Γερμανός στρατηγός Φον Μπούτλαρ-Μπράντενφελς κατέθεσε ότι η εγκληματική διαταγή για τη δολοφονία των Ιταλών στην Κεφαλονιά δόθηκε από τον Χίτλερ αυτοπροσώπως: «Ο Φύρερ ήταν εξαιρετικά αναστατωμένος και έδωσε την εντολή να μεταχειριστούν τους Ιταλούς αιχμαλώτους σαν να ήταν αντάρτες». Τα ξημερώματα της 17ης Σεπτεμβρίου έγινε η πρώτη μάχη μεταξύ Γερμανών και Ιταλών κοντά στο χωριό Αγκώνας. Ο διοικητής του 11ου γερμανικού λόχου υπολοχαγός Ζίγκβαρτ Γκέλερ σε μια από τις «επιστολές του από το μέτωπο», σαφώς υπονόησε αυτό που έχει καταγραφεί ιστορικά, δηλαδή τις δολοφονίες των Ιταλών αιχμαλώτων: «Στα νησιά της Κεφαλονιάς και της Κέρκυρας οι Ιταλοί αντιστάθηκαν και πίστεψαν μέσα στην παράλογη τύφλωσή τους και στην τόσο χαρακτηριστική τους αλαζονεία των ηλιθίων, ότι επρόκειτο να αλλαξουν τον ρου της Ιστορίας. Όσα αναγκάστηκαν να υποφέρουν οι συμπολεμιστές μας πέρα στην Αφρική και τη Σικελία εξαιτίας της προδοσίας τους μας έκαιγαν τα σωθικά. Και τους χτυπήσαμε, τους χτυπήσαμε έτσι όπως δεν χτυπήσαμε ποτέ κανέναν άλλον σε αυτόν τον πόλεμο». 


Το απόγευμα της 18ης Σεπτεμβρίου ο 15χρονος Παναγής Παπαδάτος επέστρεφε στο ορεινό χωριό του Κουρουκλάτα, όταν όπως διηγείται «είδα κοντά σε ένα εικονοστάσι πολλά σακίδια. Στη συνέχεια άκουσα πυροβολισμούς. Μόλις έστριψα, αντίκρυσα 5 ή 6 Γερμανούς να παίρνουν δύο άνδρες από μια ομάδα Ιταλών που ήταν ζαρωμένοι στο χώμα. Μόλις που μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Τους έσυραν μέχρι την άκρη του δρόμου, μπροστά στους θάμνους και τους πυροβόλησαν. Κατρακύλησαν στην απότομη πλαγιά. Εκεί βρισκόταν ήδη ένας σωρός από πτώματα». 

Ο Γερμανός διερμηνέας Βάλερτ θυμόταν πως είχε δει μια ομάδα Ιταλών αξιωματικών που είχαν παραδοθεί στις 20 Σεπτεμβρίου και φρουρούνταν στον σταθμό διοίκησης της ομάδας μάχης. Αφού τους αφαίρεσαν τα όπλα τους, τους προειδοποίησαν ότι θα τους εκτελούσαν «εάν έβρισκαν επάνω τους και άλλα όπλα». Όταν «το βράδυ ανακαλύφθηκε σε κάποιον από τους αξιωματικούς μια σφαίρα», έγραψε ο Βάλερτ, «οι αξιωματικοί εκτελέστηκαν, παρά τις διαμαρτυρίες τους, και παρά τις εκκλήσεις όσων κατάγονταν από το Νότιο Τιρόλο ότι ήταν και αυτοί Γερμανοί». 

Ο μόνος επιζών. Η 1η Πυροβολαρχία του 33ου ιταλικού Συντάγματος υπό τη διοίκηση του λοχαγού Άμος Παμπαλόνι μετακινήθηκε στο χωριό Διλινάτα τη νύχτα προς την 21η Σεπτεμβρίου και εκεί αιχμαλωτίστηκαν από Γερμανούς. Ο Παμπαλόνι έλαβε διαταγή να παρατάξει τους άνδρες του σε φάλαγγα για να ξεκινήσουν πορεία. Αφηγήθηκε στον συγγραφέα: «Προχωρούσα δίπλα στον Γερμανό αξιωματικό, στην κεφαλή της μονάδας μου. Ξαφνικά ο υπολοχαγός Τονιάτο άρχισε να απαγγέλλει βροντόφωνα τη νεκρώσιμη ακολουθία. Ήθελα να τον επιπλήξω, γιατί πίστευα ότι αποκαρδίωνε τους άνδρες. Δεν πρόλαβα όμως, γιατί τη στιγμή εκείνη ο Γερμανός αξιωματικός με πυροβόλησε στον σβέρκο. Έπεσα με το κεφάλι στο έδαφος. Δεν έχασα τις αισθήσεις μου και δεν ένιωθα πόνο. Τα πόδια μου ήταν πάνω στο κεφάλι του δύσμοιρου Τονιάτο. Αυτός είχε πεθάνει ακαριαία. Άκουσα ριπές από πολυβόλα, τις κραυγές των στρατιωτών μου και μεμονωμένους πυροβολισμούς, μάλλον για να αποτελειώσουν τους τραυματίες». 

Ο Άμος Παμπαλόνι ήταν ο μόνος που επέζησε από τη μονάδα του. Η σφαίρα διαπέρασε τον λαιμό του, χωρίς να χτυπήσει κάποιο ζωτικό σημείο. ΄Ελληνες αντάρτες βρήκαν τον Παμπαλόνι γύρω στο μεσημέρι. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του, «εκτελέστηκαν περίπου 80 άνδρες». Τον φρόντισαν στο σπίτι του ιερέα στα Φαρακλάτα και αργότερα φυγαδεύτηκε από το νησί. Κοντά στο Αγρίνιο εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ.
Εκτελούνται όλοι, μέχρι και τραυματιοφορείς και ιερείς. Κωμικοτραγική φιγούρα ένας αιχμάλωτος που προσπάθησε να σώσει τη ζωή του  τραγουδώντας άριες
Ορισμένοι αξιωματικοί αρνήθηκαν να παραδοθούν και μοίρασαν μάλιστα όπλα στον ΕΛΑΣ



Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1943 οι επιχειρήσεις αφοπλισμού των Ιταλών στην ηπειρωτική Ελλάδα προχωρούσαν κανονικά. Όμως στην Κεφαλονιά και την Κέρκυρα εμφανίστηκαν προβλήματα που γρήγορα κλιμακώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις και κατέληξαν στη σφαγή χιλιάδων Ιταλών στρατιωτών. Με βάση τον αριθμό των θυμάτων, που ανήκαν στην ιταλική Μεραρχία Άκουι («Αετοί») και υπολογίζονται σε 2.500, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξε ποτέ η γερμανική Βέρμαχτ. 

Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ πραγματοποίησε έρευνα 15 ετών σε αρχεία και πήρε δεκάδες συνεντεύξεις από αυτόπτες μάρτυρες θέλοντας να καταγράψει την πορεία της 1ης Ορεινής Μεραρχίας της Βέρμαχτ που είχε σύμβολο το λουλούδι εντελβάις. 


«Το αίμα τους σχημάτιζε χείμαρρο» 

Στις 21 Σεπτεμβρίου, αφού η μονάδα του μπήκε στα Φραγκάτα, ο Γερμανός αξιωματικός Άλφρεντ Ρίχτερ σημείωσε στο ημερολόγιό του: 

«Δύο λόχοι αλπινιστών παραδίδονται χωρίς να ρίξουν έστω και μία σφαίρα. Είναι όλοι ήρεμοι και χαλαροί γιατί πιστεύουν ότι έσωσαν τη ζωή τους επειδή παραδόθηκαν οικειοθελώς. Μπαίνουμε στα Φραγκάτα και παραδίδουμε τους αιχμαλώτους μας. Εδώ έρχονται αντιμέτωποι με την τραγική τους μοίρα. Σε διμοιρίες, σύρονται στα κοντινά λατομεία και στα γύρω περιβόλια και θερίζονται από τα πολυβόλα του 98. Μένουμε στο χωριό δύο ώρες και όλο αυτό το διάστημα τα αυτόματα και τα πολυβόλα δεν σταματούν να σφυροκοπούν. Οι κραυγές φτάνουν μέχρι και μέσα στα σπίτια των Ελλήνων. Χωρίς να ληφθεί υπόψη η υπηρεσία του κάθε στρατιώτη εκτελούνται όλοι, μέχρι και τραυματιοφορείς και ιερείς. 

Κωμικοτραγική φιγούρα ήταν ένας αιχμάλωτος που προσπάθησε να σώσει τη ζωή του ανεβαίνοντας σ΄ ένα βάθρο και τραγουδώντας άριες όπερας με ωραία φωνή, παίρνοντας μια πραγματικά ιταλική πόζα». 

Λίγο αργότερα στο χωριό Τρωιανάτα 470 Γερμανοί της ομάδας μάχης Φάουτ που κρατούνταν αιχμάλωτοι από τους Ιταλούς εξεγείρονται και τους αιχμαλωτίζουν. Όπως διηγείται ο 16χρονος τότε Σπύρος Βαγγελάτος, οι Ιταλοί «ήταν γεμάτοι χαρά, κάποιος μάλιστα έπαιζε φυσαρμόνικα. Μου είναι κολλημένο στη μνήμη το τραγούδι “Μama, sono tanto felice perche ritorno da te” (Μητέρα, είμαι ευτυχισμένος, γιατί επιστρέφω κοντά σου). 

Ακολουθεί η σφαγή τους». 

«Από τα σώματά τους ξεπηδούσαν ρυάκια αίματος», αφηγείται ο στρατιωτικός ιερέας Φορμάτο. 

«Έτρεχαν στην πλαγιά και ενώνονταν σε έναν κατακόκκινο χείμαρρο. Κραυγές γέμιζαν τους αιθέρες. Και μετά ακουγόταν μόνο ένας ρόγχος, έως ότου ο σωρός των 900 μαρτυρικών σωμάτων σώπασε. Οι Γερμανοί σκαρφάλωσαν στους σωρούς των πτωμάτων και άρχισαν να πυροβολούν με τα αυτόματα όπλα τους προς τα κάτω. Αλλά ούτε με τον τρόπο αυτόν βρήκαν όλοι τον θάνατο. Οι σφαίρες δεν έφτασαν σε όσους είχαν σκεπαστεί από τα πολλά πτώματα. Ακούγονταν ακόμα ρόγχοι και βογκητά. Οι Γερμανοί σκαρφίστηκαν ένα άσπλαχνο τέχνασμα. Φώναξαν: «Ήρθαν τραυματιοφορείς. Όποιος ζει ακόμα να φανερωθεί. Θα του χαριστεί η ζωή και θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο». Έπειτα από λίγο, περίπου 20 άνθρωποι σύρθηκαν έξω με μεγάλη δυσκολία, αιμόφυρτοι, τραυματισμένοι, τρομοκρατημένοι. Οι δολοφόνοι έσκασαν στα γέλια και τους σκότωσαν με μια τελευταία ριπή του πολυβόλου». 

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2016

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀκάθεκτος γιά τήν Πανθρησκεία, δηλώνει: "Ὅλοι νά γίνουν ἕνα"! "Ut unum sint"!


Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος 

ἀκάθεκτος γιά τήν Πανθρησκεία, δηλώνει:

"Ὅλοι νά γίνουν ἕνα"!

"Ut unum sint"!

 ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Αββενίρε: 
Βαρθολομαίος με αφορμή 
το διαθρησκειακό διάλογο


Αναλυτικές δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου δημοσιεύει σήμερα η ιταλική εφημερίδα Αββενίρε, επ΄ευκαιρία της συνάντησης διαθρησκειακού διαλόγου που οργανώνεται στην Ασσίζι. Την Τρίτη, ο πάπας Φραγκίσκος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρόκειται να πάρουν μέρος μαζί στη συνάντηση, η οποία έχει ως θέμα «Δίψα για ειρήνη: θρησκείες και πολιτισμοί σε διάλογο».
Ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, δηλώνει σχετικά στην εφημερίδα των καθολικών επισκόπων Ιταλίας:

«Πολλοί από εσάς γνωρίζουν σίγουρα ότι τα τελευταία πενήντα χρόνια έγιναν ορισμένα εξαιρετικά βήματα προόδου προς την απανασυμφιλίωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Οφείλουμε πολλά, από την αρχή, στους πάπες Παύλο τον Έκτο και Ιωάννη τον Εικοστό Τρίτο, όπως και στους προκατόχους μας, Οικουμενικούς Πατριάρχες Αθηναγόρα και Δημήτριο. Η ενόρασή τους υπενθύμισε σε όλους εμάς την άμεση αναγκαιότητα της προτροπής του Κυρίου προς τους μαθητές του, στο όρων των Ελαίων, όλοι να γίνουν ένα, το «ut unum sint».
Υπάρχει, όμως -συμπληρώνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης- και μια άλλη επανασυμφυλίωση, μια ενότητα δράσης που σημαίνει έμπρακτο ενδιαφέρον προς όσους υποφέρουν γύρω μας, στον κόσμο. Διότι η αρχή που αποτελεί βάση για το άνοιγμα προς τους άλλους και τον διάλογο, είναι ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, τελικώς, αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις. Ο διάλογος αυτός βγάζει από την απομόνωση ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς, προετοιμάζοντάς τους, για μια συνύπαρξη και μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού».
Ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρει, επίσης, ότι «για τον λόγο αυτό, η Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος υπογράμμισε στο τελικό της μήνυμα ότι ένας λιτός διαθρησκειακός διάλογος βοηθά στην προαγωγή της αμοιβαίας εμπιστοσύνης της ειρήνης και της επανασυμφυλίωσης».
Με αναφορά στην επίσκεψη που πραγματοποίησε μαζί με τον ποντίφικα στο νησί της Λέσβου, τον περασμένο Απρίλιο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δηλώνει:
«Αυτή ήταν και η εμπειρία μας με τον πάπα Φραγκίσκο στο νησί της Λέσβου, ακριβώς πριν από πέντε μήνες, στις 16 Απριλίου του 2016. Ήταν μια ουσιαστική απάντηση των Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσης σε μια τραγική κρίση του πλανήτη μας. Και, συγχρόνως, ήταν μια ισχυρή επαναβεβαίωση του πώς οι οικουμενικές σχέσεις μπορούν να ευνοήσουν την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια εποχή κατά την οποία ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνει το βλέμμα του από τα θύματα του εξτρεμισμού και του κατατρεγμού ή καθορίζει την μοίρα τους με καθαρά οικονομικά κριτήρια, ή βάσει εθνικών συμφερόντων».
Ο κ. Βαρθολομαίος, αναφέρεται, τέλος, στην μελλοντική πορεία διαλόγου και επιλέγει να τονίσει ότι «η δύναμη των οικουμενικών πράξεων και του διαλόγου βρίσκεται στο να αρχίσουμε να κινούμεθα πέρα από τα όρια του εαυτού μας, πέρα από τις κοινότητες και τις Εκκλησίες μας. Βρίσκεται στο να μάθουμε να μιλάμε την γλώσσα της φροντίδας και της ευσπλαχνίας. Και στο να δώσουμε προτεραιότητα στην αλληλεγγύη και στην προσφορά υπέρ των συνανθρώπων μας»


Πηγή: http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1351330&srv=364

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...