«Λέγανε οι Παλιοί ότι, όταν θα γυρίζουν οι άνθρωποι γυμνοί στους δρόμους, θα έλθει το τέλος του κόσμου..»

Από το βιβλίο: «ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ» – Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

 ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ: ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ († 1911-2005)

-Πῶς εἶναι ἔξω ὁ κόσμος παπᾶ Νικόλα;

-Τί νᾶ σᾶς πῶ, βρέ Πατέρες μου, ἀκρίβεια, ἀκρίβεια, ἀκρίβεια καί γύμνια στό κατακόρυφο. Γι᾿ αὐτό λέγανε οἱ Παλιοί ὅτι, ὅταν θά γυρίζουν οἱ ἄνθρωποι γυμνοί στούς δρόμους, θά ἔλθη τό τέλος τοῦ κόσμου.   Τό πιό εὔκολο πρᾶγμα στό κόσμο σήμερα εἶναι νά ἁμαρτήση κανείς. Ἀλλ᾿ ὅμως ὑπάρχουν καί καλοί Χριστιανοί. Ὑπάρχουν, ὑπάρχουν καί καλές οἰκογένειες καί καλά ἀγόρια καί κορίτσια, ἀλλά ὑπάρχουν καί …διαβόλοι οὐκ ὀλίγοι. Πάντως, Πατέρες μου, σήμερα οἱ εὐσεβεῖς γίνονται εὐσεβέστεροι καί οἱ ἀσεβεῖς ἀσεβέστεροι. Ὁ κόσμος ἔξω μᾶς θέλει νά εἴμαστε προσεκτικοί. Ὄχι στά σπίτια γιά κεράσματα καί γνωριμίες, διότι δέν ξέρουμε τί μπορεῖ νά μᾶς συμβῆ.

Κάποια ἡμέρα μπῆκα στό λεωφορεῖο. Μέ εἶδε μία νεαρή κοπέλλα μέ μίνι φούστα καί αἰσθάνθηκε ντροπή. Ἄρχισε νά τραβάη τήν φοῦστα της. Τῆς εἶπα. «Πήγαινε στήν μοδίστρα νά σοῦ τήν μακρύνη. Μή τήν τραβᾶς γιατί θά τήν ξηλώσης καί θἆναι χειρότερα. Ἐκείνη ντροπιάστηκε καί δέν μοῦ μίλησε…

*****

Μιά ἄλλη φορά ταξίδευα ἀπό τήν Ἀθήνα γιά τήν Θεσσαλονίκη μέ τό τραῖνο. Δίπλα μου συνταξίδευαν καί 2-3 φοιτήτριες. Μέ ἐρώτησαν νά τούς ἐξηγήσω τό μυστήριο τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου. Πῶς δηλαδή ἡ Παναγία μας γέννησε παιδί καί ταυτόχρονα εἶναι Παρθένος.

-Ἀκοῦστε, βρέ παιδιά μου, τούς εἶπα. Βλέπετε τώρα πού ταξιδεύουμε ὁ ἥλιος ρίχνει τίς ἀκτῖνες του στήν γῆ. Μία δεσμίδα ἀπ᾿ αὐτές μπαίνουν μέσα στό βαγόνι μας ἀπό τό τζάμι. Χρειάζεται νά σπάσουν τό τζάμι γιά νά μποῦν μέσα;

-Ὄχι, πάτερ, δέν σπάζουν τό τζάμι.

-Ἔε, ἔτσι ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τό μυστήριο τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Παναγίας μας. Μπῆκε μέσα της τό πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἄφησε κατά τρόπο ἀνερμήνευτο ἔγκυον, χωρίς νά σπάση τά δεσμά τῆς ἀειπαρθενίας της.

Ἐξεπλάγησαν μέ τό παράδειγμα αὐτό. Δέν εἶναι δικό μου, ἀλλά ἀπό κάποιο βιβλίο τό διάβασα.

*****

Ἕνα βράδυ βρέθηκε στόν σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσης τῆς Ἀθήνας. Εἶχε κατέβει ἀπό τήν Θεσσαλονίκη καί περίμενε τήν αὐτοκινητάμαξα ὥρα 11 τήν νύκτα γιά νά συνεχίση τό ταξίδι του μέχρι τήν πατρίδα του τήν Τρίπολι. Τόν εἰδοποίησαν νά κατέβη, διότι πεθαίνει ὁ ἀδελφός του. Ντυμένος μέ τά καθαρά καί σιδερωμένα ροῦχα του, μεγαλοπρεπής καί αὐστηρός στήν ὄψι, ἔκανε βόλτες στήν εὐρύχωρο πεζοδρόμιο τοῦ σταθμοῦ. Κάποιος νυκτοδιαβάτης τόν ἀκολουθοῦσε ἀπό πίσω καί συχνά τόν ἐνωχλοῦσε ζητῶντας χρήματα ἴσως γιά τά ναρκωτικά του ἤ καί γιά τό ποτό του…Ὁ παπᾶ Νικόλαος  στάθηκε ἀγέρωχα, τοῦ ἔριξε μιά βλοσυρή ματιά καί συνέχισε τίς βόλτες του. Ἐκεῖνος ὁ παράξενος ἐπισκέπτης νά μή σταματᾶ τίς ἐνοχλήσεις του.Ὁ Παπᾶς ἔβγαλε τό κομποσχοίνι του καί φώναζε τούς Ἀρχαγγέλους του.

«Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, σῶστε με ἀπό τοῦτον τόν…τόν…ὁρατόν διάβολον».

Ἀλλά ποῦ νά ἡσυχάση ὁ νυκτερινός αὐτός…πειρασμός. Ξαφνικά ὁ παπᾶ Νικόλαος στέκεται μπροστά του. Βγάζει ἕνα τεράστιο μαυρομάνικο σουγιᾶ τῆς Κατοχῆς  ἀπό τόν κόρφο του καί τοῦ λέγει ἀπειλητικά:

«Τόν βλέπεις;  Θά σοῦ τόν μπήξω στήν ραχοκοκκαλιά σου….».

Ἐξαφανίσθηκε ὁ ὁρατός…διάβολος καί ὁ παπᾶ Νικόλαος ἔβαλε τό…σπαθί του στήν θέσι του, συνεχίζοντας τίς βόλτες του μέχρι ὅτου ἦλθε ἡ ἅμαξα, μπῆκε μέσα καί συνέχισε τό ταξίδι του.

Ὅταν γύρισε μοῦ διηγήθηκε πολύ παραστατικά τόν θρίαμβό του, λέγοντας:

«Οἱ Ἀρχάγγελοι μέ φώτισαν νά βγάλω τόν σουγιά. Τόν παίρνω μαζί μου γιά ἄμυνα καί ἀσφάλεια. Δέν τόν βγάζω πάντοτε, ἀλλά…ὅταν κινδυνεύω. Ὄχι βέβαια γιά νά σφάξω, ἀλλά γιά νά ἀμυνθῶ…»

Για βιβλία της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου: ⇒      ΕΔΩ

το είδαμε εδώ

«Τα σημάδια είναι φανερά. Οι ημέρες είναι πονηρές και θα γίνουν πονηρότερες, διαβάστε Αποκάλυψη. Τι πρέπει να κάνουμε;»

Πονηρες ημερες, προσοχη!

«…Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,16)

~ Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν σημερινὸ ἀ­πόστολο; Ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ ποῦμε λίγα λόγια.

Πολλὰ θαύματα ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του. Ἰδιαίτερη ἐντύπωσι προκαλοῦ­σαν καὶ προκαλοῦν πάν­τοτε οἱ θεραπεῖες τυφλῶν, τὸ ὅ­τι ἔδωσε τὸ φῶς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔπασχαν στὰ μά­τια. Στὸν τυφλὸ λ.χ., ποὺ ζητιάνευε ἔξω ἀπ᾽ τὴν Ἰεριχώ, διέταξε, καὶ μέσα σ᾽ ἕνα δευτε­ρόλεπτο, χωρὶς φάρμακα, χωρὶς ἐγχείρησι, χω­ρὶς τίποτε, ἄνοιξαν τὰ μάτια του καὶ εἶδε τὸν ὡραῖο κόσμο καὶ ἐδόξασε τὸ Θεό (βλ. Λουκ. 18,35-43).

Καὶ δὲν ἄνοιγε μάτια τοῦ σώματος μόνο· ἄ­νοιγε προπαντὸς τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, τὰ πνευ­­μα­τικὰ μάτια· καὶ αὐτὸ εἶνε ἀπείρως πιὸ θαυμαστό. Ὤ καὶ ἂν ἄνοιγαν ἔτσι καὶ τὰ δικά μας μάτια! Μά, θὰ πῇς, τυφλοί εἴμαστε; Δὲν εἴ­μαστε βέβαια τυφλοί – δόξα τῷ Θεῷ. Δὲν ὑπάρχει ὅμως μόνο σωματικὴ τύφλωσις. Μάτια ἔχει καὶ ἡ ψυχή· κι ὅπως ὑπάρχουν σωμα­τικῶς τυφλοί, ἔτσι ὑ­πάρχουν καὶ ψυχικῶς τυφλοί.

Τὰ μάτια τοῦ σώ­ματος τὰ ξέρουμε· τὰ μά­τια τῆς ψυχῆς ποιά εἶ­νε; Τὸ ἕνα μάτι τῆς ψυ­χῆς εἶνε ἡ νόησις, τὸ μυαλό. Ὅταν κάποιος κά­­νῃ κάτι ἄστοχο, λέμε πολλὲς φορές· Μὰ στρα­βὸς εἶν᾽ αὐτός; τυφλώ­θηκε, δὲ βλέπει τὸ συμ­φέρον του;… Τὸ δεύ­τερο μάτι, ἀκόμη πιὸ καθαρό, εἶ­νε ἡ συνείδησις, ποὺ φωνάζει καὶ δι­αμαρτύ­ρεται κάθε φο­ρὰ ποὺ κάνουμε τὸ κακό. Καὶ τὸ τρί­το, ποὺ εἶ­νε ὄχι πλέον μάτι ἀλλὰ τηλεσκόπιο μὲ τὸ ὁ­ποῖο βλέπεις μακριά, τὰ βλέπεις ὅλα, εἶ­νε ἡ πίστις. Τρία μάτια λοιπὸν ἔχει ἡ ψυχή· τὸ μυα­λό, τὴ συνείδησι καὶ τὴν πίστι στὸ Χριστό.
Λειτουργοῦν αὐτὰ τὰ τρία; τότε ὁ ἄν­­θρωπος βλέπει. Ἂν ἄνοιγαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, θὰ βλέπαμε κ᾽ ἐμεῖς. Καὶ τότε, ἄλλοτε θὰ λέγαμε «Δόξα σοι, ὁ Θεός» καὶ θὰ εὐχαριστούσαμε, ἄλλοτε πάλι θὰ λέγαμε «Κύριε, ἐλέησον», γιατὶ διατρέχου­με κινδύνους καὶ ἀ­πειλές. Μάτια ἀνοιχτὰ σημαίνει προσοχή.

* * *

Ἐπειδή, ἀγαπητοί μου, ζοῦ­με μέσα σ᾽ ἕνα κόσμο κινδύνων καὶ ἀπειλῶν, γι᾽ αὐτὸ ἀκρι­βῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα φωνάζει· Προσέ­χετε, «βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, …ἐξ­αγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονη­ραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15-16). Ζοῦμε, λέει, σὲ ἡμέρες πονη­ρές· γι᾽ αὐτὸ προσέξτε, ἀνοῖξτε τὰ μάτια σας. Τί ἆ­ραγε νὰ ἐννοῇ λέγοντας ὅτι οἱ ἡμέρες ποὺ ζοῦμε εἶνε πονηρές;
Ὑπάρχουν πονηρὲς ἡμέρες; Αὐτὸ εἶνε μία πρόληψις. Ὁ κόσμος ἔχει μιὰ τέτοια ἰδέα· νομίζει, ὅτι ὑπάρχουν ἡμέρες ποὺ εἶνε κακές.

⃝ Ὡρισμένοι π.χ. θεωροῦν τὴν Τρίτη ὡς ἀποφράδα ἡμέρα, ἡμέρα κακή, ἐπειδὴ ἡμέρα Τρίτη ἔπεσε ἡ Πόλις στὰ χέρια τῶν Τούρκων. Γι᾽ αὐτὸ ἡμέρα Τρίτη δὲν ταξιδεύουν.

⃝ Κάτι γυναῖ­κες στὰ χωριὰ καὶ στὰ νησιὰ ἔ­χουν τὴν πρόληψι, ὅτι τὶς πρῶ­τες ἕξι ἡμέρες τοῦ Αὐγούστου, ποὺ τὶς λένε δρίμες, τὰ νερὰ ἔ­χουν καταστρεπτικὲς ἰδιότητες. Γι᾽ αὐτὸ τέτοιες μέρες δὲν πᾶνε σὲ πηγὲς καὶ ποτάμια νὰ πλύ­νουν τὰ ροῦχα· φοβοῦνται πὼς θὰ καοῦν.

⃝ Ἄλλοι πάλι θεωροῦν κακὸ ἕναν ὡρισμένο μῆνα ἢ τὸ δίσεκτο ἔτος. Γι᾽ αὐτὸ ἀναβάλλουν καὶ δὲν κάνουν τότε τὸ γάμο τους.

Ὅλα αὐτὰ εἶνε προλήψεις καὶ δεισιδαιμονί­ες. Μὰ τί; δὲν ἔκανε ὅλες τὶς ἡμέρες ὁ Θεός; καὶ δὲν εἶνε ὅλα τὰ δημιουργήματά του «καλὰ λί­αν» (Γέν. 1,31); Δὲν μπορεῖ λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος νὰ ἐννοῇ ὅτι ὑπάρχουν ἡμέρες καλὲς καὶ ἡμέρες πονηρὲς – κακές. Τί ἐννοεῖ τότε;

Ὅλες οἱ ὧρες καὶ ὅλες οἱ μέρες καὶ ὅλα τὰ χρόνια, ἀδελφοί μου, εἶνε ἀπὸ τὸ Θεό. Γιὰ νὰ μὲ καταλάβετε θὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἑξῆς εἰ­κόνα. Ἔχω ἑπτὰ ποτήρια ἀπὸ κρύσταλλο, κα­θαρὰ – πεντακάθαρα· τὰ βλέπεις καὶ τὰ καμαρώνεις.

Φωνάζω λοιπὸν ἑπτὰ ἀνθρώπους καὶ τοὺς δίνω ἀ­πὸ ἕνα ποτήρι. Ὁ ἕνας πάει στὴν πηγὴ καὶ γε­μίζει τὸ ποτήρι του μὲ νε­ρὸ γάργα­ρο· ὁ ἄλλος γεμίζει τὸ ποτήρι του μὲ νερὸ τῆς Οὖλεν, τοῦ δικτύου τῆς πόλεως· ὁ ἄλλος τὸ γε­μίζει μὲ κρα­σί· ὁ ἄλλος τὸ γεμίζει μὲ οὖζο· ὁ ἄλ­λος τὸ γεμίζει μὲ κολώνια· ὁ ἄλλος τὸ γεμίζει μὲ πετρέλαιο· κι ὁ τελευταῖος τὸ παίρνει καὶ τὸ γεμίζει μὲ ἀκαθαρσίες. Φταίει τώρα τὸ ἐρ­γοστά­σιο ἢ αὐτὸς ποὺ ἔδωσε τὰ ποτήρια, για­τὶ ἐσὺ πῆρες τὸ ποτήρι σου καὶ τὸ γέμισες μὲ ἀκαθαρσίες ἢ μὲ πετρέλαιο; Ὄχι ἀσφαλῶς.

Καταλάβατε τί θέλετε νὰ πῶ; Κάθε ᾽βδομά­δα ὁ Θεὸς μᾶς δίνει ἑπτὰ ποτήρια πεντακάθα­ρα, δηλαδὴ ἑπτὰ ἡμέρες· Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυρι­ακή. Κ᾽ ἐπειδὴ κάθε λεπτὸ ἔχει μεγάλη ἀξία, σοῦ λέει· Πρόσεξε πῶς θὰ γεμίσῃς τὰ ποτήρια σου. Ὁ ἕνας λοι­πὸν παίρνει τὰ ποτήρια καὶ τὰ γεμίζει μὲ προσ­ευχὲς – ὁ ἄλλος τὰ γεμίζει μὲ βλαστή­μιες· ὁ ἕ­­νας τὰ γεμίζει μὲ ἐλεημοσύνες – ὁ ἄλλος μὲ κλεψιές· ὁ ἕνας τὰ γεμίζει μὲ πίστι – ὁ ἄλ­­λος μὲ ἀπιστία· ὁ ἕ­νας τὰ γεμίζει μὲ ἀ­θῳότητα – ὁ ἄλλος μὲ ἐγκλήμα­τα.
Ἑπομένως, τὸ πε­ρι­εχόμενο ἐξαρτᾶ­ται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Κ᾽ ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι πέφτουμε σὲ ἁμαρτίες, γι᾽ αὐτὸ οἱ ἡμέρες μας εἶνε κα­κές· ὄ­χι διότι ὁ Θεὸς ἔκανε τὴν ἄλφα ἢ τὴ βῆ­τα ἡ­μέρα κακή. Καμμιά ἡμέρα δὲν εἶνε κακή. Τοῦ Θεοῦ κτίσματα εἶνε ὅλες οἱ ὧρες καὶ ὅλες οἱ ἡ­μέρες καὶ ὅλες οἱ νύχτες καὶ ὅλα τὰ χρόνια. Κ᾽ εἶνε ὅλα «καλὰ λίαν», πολὺ καλά. Λέγονται κα­κὲς οἱ ἡμέρες αὐτές, διότι ὁ ἄνθρω­πος μὲ τὰ ἐγκλήματά του τὶς ἔκανε ἔτσι. Νά λοιπὸν γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει «Νὰ προσέχετε, διότι οἱ ἡμέρες εἶνε πονηρές».

* * *

Σὲ τέτοια ἀκριβῶς ἐποχὴ ζοῦμε. Γι᾽ αὐτὸ ἁρ­­μόζει νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς· Προσέχετε, διότι οἱ ἡ­μέρες ὄχι μόνο «εἶνε πονηρὲς» ἀλλὰ καὶ θὰ γίνουν ἀκόμη πονηρότερες. Δὲ βλέπετε, δὲν ἀκοῦτε; Θέλεις νὰ βγῇς ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ τὸ σκέπτεσαι· γιατὶ μόλις βγῇς ἐσὺ ἢ τὸ παιδί σου συναντᾷς δεξιὰ κι ἀριστερά, σὲ δρό­μους καὶ χώρους ἐργασίας, χυδαιότητες καὶ βλαστήμιες. Μέσα σ᾽ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων δὲν βρίσκεις ἕναν νὰ σέβεται τὸ Θεό. Ἡ λέξι «Θεὸς» ἀκούγεται ὄχι μὲ τιμὴ ἀλλὰ σὰν βλαστήμια. Στὰ σχολεῖα λίγοι εἶνε οἱ δασκάλοι ποὺ φυτεύουν στὶς ψυ­χὲς πίστι στὸ Θεό· πολλοὶ τὴν ξερριζώνουν μὲ τρόπο ὕπουλο, μ᾽ ἕνα χαμόγελο, μὲ μιὰ εἰ­ρωνεία, κι ἂς ἔχουν ἀκόμα ἀ­πὸ πάνω τους τὴν εἰ­κόνα τοῦ Χριστοῦ. Στὰ δικαστήρια ἁ­πλώνουν τὸ χέρι χωρὶς φόβο πάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ δί­νουν ψεύτικο ὅρκο. Στὸ στρατὸ ὁ νέος θ᾽ ἀκού­σῃ τὸν ἀξιωματικὸ νὰ βλαστημάῃ τὰ θεῖα. Ποῦ ἀλλοῦ νὰ πᾶμε; Νὰ πᾶμε λοιπὸν στὴν ἐκ­κλησιά; «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου…» (Ψαλμ. 140,3). Ἂν κατέβαινε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, θά ᾽παιρνε τὸ φραγγέλλιο καὶ θ᾽ ἄρχιζε ἀπὸ μᾶς τοὺς πα­πᾶδες καὶ τοὺς δεσποτάδες, καὶ μετὰ θὰ συνέ­χιζε στὸ λαό, τοὺς χριστιανοὺς γενι­κῶς, για­τὶ κάναμε τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ «οἶκον ἐμ­πορίου» (Ἰω. 2,16). Ἔ, τότε λοιπὸν νὰ πᾶμε στὸ σπιτά­κι μας, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ ἀσφάλεια. Μὰ κ᾽ ἐκεῖ μπῆκε πιὰ ὁ διάβο­­λος· ἢ μᾶλλον ὄχι ἕνας διάβο­λος, χίλιοι διαβόλοι, πράσινοι – κόκκινοι – μαῦροι, ὅ­λων τῶν χρωμά­των. Γυρίζεις ἕνα κουμπί, κ᾽ ἔρχον­­ται ὅλοι μέσα· ἄλλος μιλάει ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κι ἄλλος ἀ­πὸ τὴν ἄλλη, καὶ μέσ᾽ στὸ σπίτι ἀκούγονται ὅλα τὰ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα, καὶ τὰ παιδιὰ ἀ­πὸ βρέφη μαθαίνουν τὴ διαφθορά. Γι᾽ αὐτὸ λέω, ὅτι οἱ ἡμέρες μας εἶνε πονη­ρὲς καὶ θὰ γίνουν ἀκόμη πονηρότερες. Τί θὰ δοῦν τὰ μάτια μας, τί θ᾽ ἀκούσουν τ᾽ αὐ­τιά μας!… Γι᾽ αὐτὸ ὅσοι ζοῦν στὰ χρόνια αὐτὰ εἶνε δυστυχεῖς.

Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Τί κάνεις ὅταν βαδί­ζῃς σὲ δρόμο ὀλισθηρό; προσέχεις. Τί κάνει ὁ καπετάνιος ὅ­ταν περνάῃ ἀπὸ θάλασσα γεμάτη ἐπικίνδυνα βράχια; ἔχει τὰ μάτια του δεκα­τέσσερα. Τί κάνει ὁ στρατιώτης ποὺ ἔχει μπρο­στά του ἐχθρό; φυλάγεται. Κ᾽ ἐμεῖς εἴμα­στε πάνω σὲ δρόμο ὀλισθηρό, κ᾽ ἐμεῖς ταξιδεύου­με σὲ φουρτουνιασμένη θάλασσα, κ᾽ ἐμεῖς εἴ­μαστε ἐπιστρατευμένοι σὲ πόλεμο.
Τί χρειάζεται; Προσοχὴ ἀπὸ ὅλους· γονεῖς, ἐκπαιδευτικούς, κληρικούς. Ἂς γλεντάῃ κι ἂς διασκεδάζῃ ὁ κόσμος· τὰ σημάδια εἶνε φανερά, διαβάστε τὴν Ἀποκάλυψι. Οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς ἁμαρτίες μας (μοιχεῖες, πορνεῖες, ψέματα, ἀ­δικίες, πλεονεξίες, βλαστήμιες) γεμίζουμε τὰ ποτήρια μὲ πετρέλαιο καὶ μεγάλη ἀκαθαρσία. Ξεχείλισε πλέον ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ θά ᾽ρθῃ μιὰ μέρα, ποὺ θὰ γίνῃ πόλεμος μὲ τὰ κουμπιά, καὶ τότε δὲν θὰ προλάβουμε νὰ ποῦ­με τὸ «Κύριε, ἐλέησον»· μέσα σὲ ἐλάχιστο χρό­νο θὰ κα­ταστραφῇ ἡ ἀνθρωπότης, θὰ γίνῃ ὁ Ἁρμαγεδών (Ἀπ. 16,16). Πονηρὲς οἱ ἡμέρες!

Λοιπὸν προσοχὴ καὶ προσευχή, στὰ γόνατα! Νὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς φωτίσῃ. Νὰ λέμε κ᾽ ἐμεῖς τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Δὲν μπορεῖτε μεγάλες προσευχές, ὅπως στὸ Ἅγιο Ὄ­ρος, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας, στὸ σπίτι, στὸ δρόμο, στὸ τράμ, παντοῦ ὅπου νά ᾽στε, ἕνα ὅ­πλο ἔχετε, τὴν προσευχή· «Κύριε, ἐλέησον», «Κύριε, ἐλέησον», «Κύριε, ἐλέησον»! Διὰ πρε­σβειῶν τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἂς ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ ἡμᾶς· ἀμήν.

Κυριακὴ ΚΣΤ΄ (Θ΄) Λουκᾶ (Ἐφ. 5,8-19) – ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Τρύφωνος Κολωνοῦ – Ἀθῆναι τὴν 1-12-1963. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 20-10-2015.

πηγή: augoustinos-kantiotis

το είδαμε εδώ

Μέτρον καλού ποιμένος...

Μέτριος ἄκακος πρᾶος, ἁπλοῦς, ἡσύχιος, ὡς χρηματίσας Πάτερ, ὑπὲρ ἄνθρωπον ὄντως, καὶ ἄϋλος ἐν ὕλῃ, οἶκος Θεοῦ, καθωράθης πανάξιος, τὰς ἐξ αὐτοῦ προϊούσας σοι δωρεάς, συμπαθῶς διαπορθμεύων ἡμῖν.

Είναι ο κανών και το πρότυπο του καλού ποιμένα. Η μετριοπάθεια και το συμπαθές και φιλάγαθον μέτρον προς όλους , δίκαιους και αμαρτωλούς, η πραότητα που τον κάνει προσιτό σε όλους και άρα χρήσιμο, η απλότητα η οποία δεν επιτρέπει άλλον έρωτα και μέριμνα πλην την ασχολία με τον Ιησού αποκλειστικά, η ησυχία σαν πνευματικό απόκτημα και πνευματική κατάσταση η οποία τον χαρακτηρίζει και τον ενδύει ολόκληρο με χάρη. Όλα αυτά σε μέτρα ανώτερα από τον κοινόν άνθρωπο και καθίσταται έτσι ο άνθρωπος του Θεού άυλος εν ύλη, άγγελος επί γης και οίκος του Θεού. Γίνεται ένας δίαυλος που μας μεταφέρει τις χάρες και δωρεές του Θεού. Γίνεται ο πορθμέας που μας μεταφέρει από την γη στον παράδεισο,γίνεται ο ακτινοβόλος επίγειος ήλιος από τον οποίο εκπέμπονται οι ακτίνες οι πνευματικές που φωτίζουν και ζεσταίνουν τους γύρω του με φως καθαρτικόν και θερμότητα αγάπης. Αυτός είναι ο άγιος Σάββας και κάθε άγιος ποιμένας και προς αυτόν προσβλέπουν όλοι όσοι τους ενεπιστεύθη ο Κύριος το ποίμνιο, υπερ ου Αυτός προσέφερε τον εαυτό του και εσφάγη. Αυτό το μέτρον και κανόνα ποιμαντικής καλείται να μιμηθεί  κατά μέτρον και χάριν ο καθένας μας.

πηγή
το είδαμε εδώ

Οι μικροί ναΐσκοι έξω από τις περισσότερες εκκλησίες στην Πάτρα

Οι θρησκευτικές ανάγκες τα βράδια και τις νύκτες

Είναι μια "μόδα" που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια και αφορά στην κατασκευή μικρών «ναΐσκων» έξω από τους Ναούς, σε πλατείες, ακάλυπτους χώρους κλπ.

Στην ουσία πρόκειται για κτίσματα που φτιάχτηκαν προφανώς για να καλύψουν τις λατρευτικές ανάγκες πιστών, σε ώρες που οι ναοί δεν είναι ανοικτοί, δηλαδή κυρίως βράδυ. Ετσι λοιπόν σχεδόν κάθε εκκλησία (όπως εδώ η Αγία Τριάδα) απέκτησε ένα τέτοιο κατασκεύασμα στο οποίο ο πιστός μπορεί να μπει να προσευχηθεί, να προσκυνήσει τις εικόνες, να ανάψει ένα κεράκι, να αφήσει τον οβολόν του.

Γεμάτη η Πάτρα από τέτοια κτίσματα που προφανώς όλα θα είναι σύννομα με τις κείμενες πολεοδομικές και λοιπές διατάξεις.

Και μένει και μια απορία, γιατί πριν από 10-15 χρόνια δεν τα είχαμε; Πως οι πιστοί Πατρινοί ικανοποιήσουν, για παράδειγμα τη δεκαετία του ’50, τις θρησκευτικές τους ανάγκες τα βράδια; Και γιατί προέκυψε τέτοια ανάγκη στις μέρες μας;

 Τάσσος Σταθόπουλος

πηγή

ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΠΟΝΗΡΑΙ ΕΙΣI

          «Είναι πονηρές οι μέρες» (Εφεσ. 5, 16). Αυτός ο αποστολικός λόγος δεν φαίνεται να έχει χάσει το περιεχόμενό του, παρότι πέρασαν περίπου δύο χιλιάδες χρόνια από την στιγμή που γράφτηκε. Είναι πονηρές οι μέρες  διότι οι άνθρωποι παραμένουμε «άσοφοι», «άφρονες» και «άσωτοι». Οι άνθρωποι κάνουμε τις μέρες και τους καιρούς να είναι πονηροί. Δεν μας φταίνε οι εποχές. Ίσως ούτε και ο πολιτισμός καθαυτός, διότι εμείς τον δημιουργούμε και, κυρίως, εμείς τον ακολουθούμε. Ίσως δεν μας φταίει και ο ίδιος ο πονηρός, από τον οποίο παρακαλούμε, κάθε φορά που αναφωνούμε την Κυριακή Προσευχή, να μας γλιτώσει ο Θεός. Να μην μας κάνει όπως εκείνος και να μην του επιτρέπει να μας ταλαιπωρεί, συναντώντας τον χαρακτήρα μας και ενισχύοντάς μας να παραμένουμε «άσοφοι», «άφρονες» και «άσωτοι».  Ο λόγος της πίστης δεν έχει να κάνει με τα όρια του χρόνου. Οι άνθρωποι, ενώ καλούμαστε να προχωρούμε προς τα μπρός, εντούτοις γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας και γι’ αυτό ο πονηρός, επειδή δεν βρίσκει τον άνθρωπο σε κίνηση προς τον Θεό, τον καταβάλλει. Ο πολιτισμός και το περιβάλλον μας στην ουσία συνδράμουν αυτό που ο χαρακτήρας μας επιζητεί. Μεθούμε με το κρασί της ευχαρίστησης και ξεχνούμε την χαρά που δίνει το Άγιο Πνεύμα. Μένουμε στο πρόσκαιρο και αδιαφορούμε για το αιώνιο, είτε θεωρούμε ότι πιστεύουμε στον Θεό είτε όχι.

         «Άσοφοι» οι άνθρωποι. Ο σοφός δεν μόνο ο μορφωμένος ή ο έμπειρος της ζωής. Είναι αυτός που αναζητεί τον Θεό και με την καρδιά και με την διάνοια, δηλαδή με όλη του την ύπαρξη. Είναι αυτός που προσπαθεί να ζήσει και όχι απλώς να ανακαλύψει το νόημα του χρόνου, το νόημα της ύπαρξης, κυρίως την συνέχειά της μετά τον θάνατο. Είναι αυτός που πίσω από κάθε γεγονός, πίσω από κάθε πρόσωπο, πίσω από την επιτυχία ή την αποτυχία, ακόμη και τον καιρό στον οποίο ζει και που δεν διάλεξε ο ίδιος, καθώς δεν ρωτήθηκε από τους γεννήτορές του αν ήθελε να γεννηθεί ή όχι και να μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον, βλέπει την πρόνοια του Θεού. Την αγάπη του Θεού και στα ευχάριστα και στα λυπηρά, ιδίως στα δεύτερα.  Σοφός είναι αυτός που ξέρει ότι όσο χρόνο κι αν του δώσει ο Θεός, δεν φτάνει για να τον ανακαλύψει, διότι οι δυνάμεις μας είναι πεπερασμένες. Μπορεί όμως να κάνει αρχή αγάπης τόσο προς τον ουρανό όσο και προς την γη, τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον πλησίον. Να λύσει τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από το πρίσμα του Ευαγγελίου, μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας, από την οδό της αγιότητας, διότι με αυτόν τον τρόπο επικοινωνεί ο Θεός με τον καθέναν μας. Μέσα από την Εκκλησία και όχι μέσα από το ατομικό μας θέλημα. Οι σοφοί του κόσμου τούτου, όταν δεν πιστεύουν, όταν δηλαδή δεν εμπιστεύονται την αγάπη του Θεού και το Πρόσωπό Του, φανερώνονται άσοφοι. Ακόμη κι αν το συνειδητοποιούν, το νόημα του χρόνου είναι σισύφειο γι’ αυτούς. Μοιάζει με εκείνον τον αρχαίο ήρωα που κουβαλούσε μία πέτρα στην κορυφή ενός βουνού και πάνω που πίστευε ότι έχει εκπληρώσει την αποστολή του, η πέτρα ξανακυλούσε και έπρεπε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Έτσι μοιάζουν και οι άσοφοι αυτού του κόσμου. Επενδύουν στην γνώση, στην πρόοδο, στην επιστήμη, στα επιτεύγματα, κυρίως στο «εγώ», διαπιστώνουν όμως ότι όλα αυτά είναι τόσο μάταια, που πάνω που ευχαριστιούνται τις νίκες, τις δόξες, τις ανακαλύψεις τους, πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, διότι όλα αυτά είναι μάταια, πεπερασμένα και αλλάζουν. Κυρίως, δεν νοηματοδοτούν το τέλος και δεν βοηθούν στο να είναι όλα μία νέα αρχή, όχι αγωνίας, αλλά χαράς κι αγάπης διότι στο κουβάλημα της πέτρας δεν είμαστε μόνοι μας, καθώς υπάρχει Θεός!

         «Άφρονες» οι άνθρωποι, χωρίς σωφροσύνη. Δεν είναι μόνο η ηθική φθορά που μας διακατέχει. Το ότι θέλουμε να κάνουμε ό,τι μας δικαιώνει. Είναι και ότι επενδύουμε στην ύλη. Ότι δεν βλέπουμε την αλήθεια που είναι ο Χριστός και νομίζουμε πως ό,τι χτίζουμε με τις δικές μας αλήθειες είναι αρκετό. Δεν είναι μόνο τα απότομα τινάγματα που κάνουμε, οι διακυμάνσεις εξαιτίας της δίψας μας για ηδονή. Η αστάθειά μας. Το ότι δεν έχουμε ελεύθερη προσωπικότητα αλλά συχνά αγόμαστε και φερόμαστε από τα θέλω μας. Είναι και το γεγονός ότι αν διαγράψουμε τον Θεό από την ζωή μας ή Τον αφήσουμε στην άκρη, τότε φαινομενικά το «εγώ» μας ελευθερώνεται, όμως η αμαρτία που συνοδεύει αυτή την ελευθερία μας παγιδεύει και μας καταστρέφει. Διότι γεννά μία ασυνείδητη ύβρη εντός μας, ότι είμαστε μόνοι μας θεοί. Ότι έχουμε σ’ όλα δίκιο. Ότι οι άλλοι οφείλουν να δούνε την ζωή όπως εμείς την βλέπουμε. Ύλη και δικαιώματα μας κάνουν να ξεχνούμε τα όρια της ζωής. Παλεύουμε  να είμαστε αυτό που θέλουμε, αλλά λησμονούμε ότι χωρίς Θεό πάντοτε κάτι θα μας λείπει.

         «Άσωτοι» οι άνθρωποι. Διαγράφουμε από την ζωή την ηθική και τη αρετή. Τους κανόνες και τα όρια. Την επίγνωση ότι ο εαυτός μας δεν είναι αυτάρκης. Προχωρούμε σα να ζούμε για πάντα. Μακριά από το σπίτι του Θεού-Πατέρα που είναι η Εκκλησία. Αλλοτριώνοντας το περιεχόμενο της περιουσίας που μας εμπιστεύθηκε. Μετατρέποντας την αγάπη προς Εκείνον και προς τον πλησίον σε αγάπη μόνο για το εγώ μας. Την ελευθερία από το κακό και τα πάθη σε δόξα των παθών. Τον νου μας από ευλογία για να παρατηρούμε τον κόσμο και να δοξάζουμε τον Θεό για την ομορφιά της ζωής, σε όργανο ανταρσίας εναντίον του Θεού και απόρριψής Του. Την συνείδηση της ύπαρξης και της φωνής του Θεού εντός μας σε φίμωση του αγαθού και παράδοση στο θέλημά μας. Υπάρχω για μένα. Οι άλλοι είναι οι υπηρέτες μου. Η αμαρτία είναι δικαίωμα και η διάπραξή της ευχαρίστηση. Όποιος θέλει να μας περιορίσει, δεν ξέρει τι είναι καλό για μας.  

       «Αι ημέραι πονηραί εισί». Η απουσία του Θεού, το έλλειμμα πίστης και ελπίδας είναι σημάδι της πονηρότητας των καιρών. Μόνο που η επιλογή είναι δική μας, εάν θα παραμείνουμε σ’ αυτή την κατάσταση ή με την παρουσία του Χριστού στις καρδιές μας θα γίνουμε «τέκνα φωτός». Ο δρόμος περνά και πάλι μέσα από την Εκκλησία.

πηγή

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

ἱερομονάχου Γρηγορίου

.             Ἡ ἀσθένεια εἶναι μία ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι μία ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης Του, ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας. «Ὁ Θεὸς δίνει τὶς ἀρρώστιες γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς», λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες.
.             Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μιλώντας γιὰ τὸν παράλυτο, ποὺ ἐπὶ τριάντα ὀκτὼ χρόνια περίμενε τὴν θεραπεία του, λέγει ὅτι ἡ ἀρρώστια τοῦ «ἔδειξε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Διότι πραγματικά, τὸ νὰ τὸν παραδώσει ὁ Θεὸς σὲ τέτοια ἀρρώστια, καὶ τὸ νὰ παρατείνει τὴν ἀρρώστια τόσο πολὺ καιρό, εἶναι ἀπόδειξη πολὺ μεγάλης φροντίδος. Ὅπως ὁ χρυσοχόος βάζει τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι καὶ τὸ ἀφήνει νὰ δοκιμάζεται στὴν φωτιὰ μέχρις δότου τὸ δεῖ νὰ γίνεται τελείως καθαρό, ἔτσι κάνει καὶ ὁ Θεός: Ἐπιτρέπει νὰ δοκιμάζονται οἱ ἀνθρώπινες ψυχὲς στὶς συμφορὲς τόσο, ὅσο νὰ γίνουν καθαρὲς καὶ διάφανες, καὶ νὰ ἀποκομίσουν πολλὴ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν δοκιμασία αὐτή. Ἑπομένως καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα εἶδος εὐεργεσίας, καὶ μάλιστα τὸ μεγαλύτερο», καταλήγει ὁ Ἅγιος. Ἐὰν οἱ λόγοι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου μας φαίνονται ὑπερβολικοί, θὰ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε γιατί ἡ ἀρρώστια θεωρεῖται εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπάντηση, σύμφωνα μὲ τοὺς θεοφόρους Πατέρες, βρίσκεται στὴν πατρικὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπη καὶ σοφία βρίσκει τὸν τρόπο νὰ θεραπεύσει τὴν ἄρρωστη ψυχή μας. Οἱ ἀρρώστιες, ὅπως καὶ οἱ ἄλλες θλίψεις ποὺ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς στὴν ζωή μας, εἶναι, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, «φάρμακα ποὺ θεραπεύουν τὴν ψυχή μας καὶ τὴν πολυχρονισμένη κακία ποὺ βρίσκεται στὸ βάθος της, καθὼς ἔχουν μέσα τοὺς τὸ πικρὸ καὶ δηκτικό, καὶ μποροῦν νὰ δώσουν στὴν ψυχὴ τὴν ὑγεία εὐκολότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα μέσα», δηλαδὴ τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία, κλπ.Ἡ πνευματικὴ ὠφέλεια ποὺ προξενεῖ ἡ σωματικὴ ἀσθένεια εἶναι μία πραγματικότητα ποὺ βίωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, ὅταν ὁ Κύριος τους ἐπισκεπτόταν μὲ τὴν ἀσθένεια, δὲν ζητοῦσαν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτήν, ἀλλὰ νὰ τοὺς δώσει δύναμη νὰ ὑπομείνουν.
.             Ἕνας Γέροντας, ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ ὑδρωπικία, ἔλεγε στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ πήγαιναν νὰ τὸν περιποιηθοῦν: «Πατέρες εὔχεσθε, ὥστε νὰ μὴν προσβάλει παρόμοια ἀσθένεια τὴν ψυχή μου. Ὅσο γιὰ τὴν σωματικὴ ἀσθένεια, παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μὴν μὲ θεραπεύσει ἀμέσως, διότι ἂν καὶ ὁ ἐξωτερικός μας ἄνθρωπος φθείρεται, ὁ ἐσωτερικὸς ὅμως ἀνακαινίζεται μέρα μὲ τὴν ἥμερα». Αἰσθανόταν δηλαδὴ ὁ Ἅγιος αὐτός, κατὰ τὸ πρότυπό του ἀποστόλου Παύλου, τὴν αὐξανόμενη ὠφέλεια στὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ὀδυνηρὴ αὐτὴ ἀσθένεια.Ὁ μακαριστὸς γέροντας Παΐσιος μιλώντας ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς μεγάλης δοκιμασίας τοῦ ἔλεγε: «Ὅταν τὸ σῶμα δοκιμάζεται, τότε ἡ ψυχὴ ἁγιάζεται... Μεγάλη τιμὴ θὰ μοῦ ἔκαμε ὁ Χριστὸς νὰ ὑπέφερα ἀκόμη περισσότερο γιὰ τὴν ἀγάπη Του, ἀρκεῖ νὰ μὲ ἐνίσχυε, ὥστε νὰ ἀντέχω, καὶ μισθὸ δὲν θέλω... Ὅσο ὠφελήθηκα ἀπὸ τὴν ἀρρώστια δὲν ὠφελήθηκα ἀπὸ ὅλη τὴν ἄσκηση ποὺ εἶχα κάνει μέχρι τότε». «Μεγάλο πράγμα ἡ ὑγεία, ἄλλα καὶ τὸ καλὸ ποὺ προσφέρει ἡ ἀρρώστια, ἡ ὑγεία δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δώσει! Πνευματικὸ καλό! Εἶναι πολὺ μεγάλη εὐεργεσία, πολὺ μεγάλη! Καθαρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ μερικὲς φορὲς τοῦ ἐξασφαλίζει καὶ μισθό. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σὰν τὸ χρυσάφι καὶ ἡ ἀρρώστια εἶναι σὰν τὴν φωτιὰ ποὺ τὴν καθαρίζει. Βλέπεις, καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν ἀπόστολο Παῦλο: Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται. Ὅσο περισσότερο ταλαιπωρηθεῖ μὲ κάποια ἀρρώστια ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισσότερο ἐξαγνίζεται καὶ ἁγιάζεται, ἀρκεῖ νὰ κάνει ὑπομονὴ καὶ νὰ τὴν δέχεται μὲ χαρά... Ἡ σωματικὴ ἀρρώστια βοηθᾶ στὴν θεραπεία τῆς πνευματικῆς ἀρρώστιας. Τὴν ἐξουδετερώνει μὲ τὴν ταπείνωση ποὺ φέρνει». Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ἐδῶ ἡ μαρτυρία μίας ἐκλεκτῆς ψυχῆς ποὺ ἔπασχε ἀπὸ μυασθένεια πάνω ἀπὸ 30 χρόνια καὶ ἐκοιμήθη πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ σὲ ἄσυλο ἀνιάτων: «Ἡ καρδιά μου ἀγαποῦσε δυνατὰ τὸν Πλαστουργό της. Αὐτὸς ἦταν ὁ πλοῦτος καὶ ἡ τροφή μου! Ἀλλὰ ἂν ὅλα τὰ χρόνια ἤμουν κάτω ἀπὸ τὴν προστασία καὶ τὴν ἀγάπη Του, τὸ 1980... βρέθηκα σὲ καταιγισμὸ ἀγάπης!... Ἀπὸ τὸ κεφάλι μέχρι τὰ δάκτυλα τῶν ποδιῶν μου ἤμουν ἀκίνητη... Τὰ μάτια δὲν ἄνοιγαν γιὰ νὰ δοῦν, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἄνοιγαν τὰ ἔβλεπα ἢ θαμπὰ ἢ διπλά. Δὲν μποροῦσα νὰ μιλήσω καθόλου,... τὰ πνευμόνια δὲν λειτουργοῦσαν ἀπὸ μόνα τους. Εἶχα πάντα ὀξυγόνο, μερικὲς φορὲς καὶ ἀναπνευστήρα... Εἶχα γιὰ 3 συνεχῆ χρόνια ὀρὸ χωρὶς νὰ παίρνω ἀπὸ τὸ στόμα οὔτε μία κουταλιὰ γάλα. Ἔτσι δοκίμασα στὸν τέλειο βαθμό της τὴν πείνα καὶ τὴν δίψα... Ἡ δόση τῶν καθημερινῶν μου φαρμάκων ἔφθανε τὰ 60-70 χάπια μὲ ἄδειο τελείως στομάχι. Πολλὲς φορὲς πλησίασα τὴν γεύση τοῦ θανάτου.» Ὅλα αὐτὰ φαίνονταν σὰν ταλαιπωρίες, ὅμως ἡ πραγματικότητα ἦταν ἄλλη. Ποτὲ δὲν θὰ μπορέσω νὰ περιγράψω τὴν γλυκύτητα καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ἀνάπαυση καὶ χαρά... Βυθίζομαι σὲ ὠκεανοὺς χαρᾶς καὶ εὐτυχίας. Καὶ αἰτία αὐτῶν ἡ μακροχρόνια ἀσθένειά μου».
.             Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς γέροντας Πορφύριος: «Εὐχαριστῶ τὸν Θεό, πού μου ἔδωσε πολλὲς ἀρρώστιες. Πολλὲς φορὲς τοῦ λέω: «Χριστέ μου, ἡ ἀγάπη σου δὲν ἔχει ὅρια». Τὸ πῶς ζῶ εἶναι ἕνα θαῦμα. Μέσα στὶς ἄλλες μου ἀρρώστιες ἔχω καὶ καρκίνο στὴν ὑπόφυση... Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι ὅμως σηκώνοντας τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μὲ ὑπομονή... Πονάω πολύ, ὑποφέρω, ἀλλὰ εἶναι πολὺ ὡραία ἡ ἀρρώστια μου. Τὴν αἰσθάνομαι ὡς ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κατανύγομαι καὶ εὐχαριστῶ τὸν Θεό. Εἶναι γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. Εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ προσπαθεῖ ὁ Θεὸς νὰ μὲ ἐξαγνίσει. Ὅταν ἤμουν δεκαέξι χρονῶν παρακαλοῦσα τὸν Θεὸ νὰ μοῦ δώσει μία βαριὰ ἀρρώστια, ἕναν καρκίνο, γιὰ νὰ πονάω γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ νὰ Τὸν δοξάζω μέσα ἀπὸ τὸν πόνο... Ὁ Θεὸς δὲ λησμόνησε τὸ αἴτημά μου, καὶ μοῦ ἔδωσε αὐτὴν τὴν εὐεργεσία μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια! Τώρα δὲν παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μοῦ πάρει αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζήτησα. Χαίρομαι ποὺ τὸ ἔχω, γιὰ νὰ γίνω κι ἐγὼ συμμέτοχος στὰ πάθη Του ἀπὸ τὴν πολλή μου ἀγάπη. Ἔχω τὴν παιδεία τοῦ Θεοῦ. “Ὃν γὰρ ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει”. Ἡ ἀρρώστια μου εἶναι μία ἰδιαίτερη εὔνοια τοῦ Θεοῦ ποὺ μὲ καλεῖ νὰ μπῶ στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης Του... Γι’ αὐτὸ δὲν προσεύχομαι νὰ μὲ κάνει ὁ Θεὸς καλά. Προσεύχομαι νὰ μὲ κάνει καλό».

Νέες Χῶρες: Τὸ χρονικὸ τῆς ἀντιπαράθεσης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.       Τὸ χρονικό της ἀντιπαράθεσης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς διαποίμανσης τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν», κυκλοφορήθηκε ἀπὸ τὴ Μητρόπολη Καισαριανῆς σὲ δύο ὀγκώδεις τόμους. Πρόκειται γιὰ ἕνα πολύτιμο καὶ ἱστορικῆς σημασίας ἔργο πρὸς ἐνημέρωση τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καὶ λαοῦ.
.       Τὸ ἔργο περιλαμβάνει 2000 περίπου σελίδες καὶ φέρει τὸν τίτλο «Ἡ ρύθμιση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῶν ἀπελευθερωθεισῶν περιοχῶν τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὸ 1914». Σ᾽ αὐτὸ δημοσιεύονται, χωρὶς σχόλια, τὰ ἐκδοθέντα ἔγγραφα, ἤτοι ἐπιστολές, εἰσηγήσεις, γνωμοδοτήσεις, ἀνακοινωθέντα, δελτία τύπου, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ πρακτικὰ τῶν συνεδριῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (ΔΙΣ) καὶ τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ΙΣΙ), ἀπὸ τὸ 1912 ἕως τὸ 2004. Ἐπίσης τὰ Πρακτικὰ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τῶν συζητήσεων ψηφίσεως τῶν Νόμων ποὺ ἀφοροῦν στὶς Μητροπόλεις τῶν «Νέων Χωρῶν», ἤτοι τῶν περιοχῶν ποὺ ἀπελευθερώθηκαν κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ μετά.
.         Τὸ ὀγκῶδες ἔργο ἀνατέθηκε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2005 ἀπὸ τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, ἐπὶ Ἀρχιεπισκοπίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, σὲ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ Ἐπιτροπή. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ἐνημερώνοντας τοὺς Μητροπολίτες, μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χαρακτηρίζει τὸ ἐκδοθὲν ἔργο «τεράστιο» καὶ προσθέτει:
.         «Θαυμάζει κανεὶς τὴν ὑπομονή, τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὴ λεπτομερῆ ἐπιμέλεια στὸ κάθε τί τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ (Σημ.: Μητρ. Καισαριανῆς κ. Δανιήλ). Ἐκπλήσσεται κανεὶς ἀπὸ τὸν ὄγκο τοῦ ὑλικοῦ καὶ τὴν τέχνη τῆς χρήσης του. Εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Καισαριανῆς, μολονότι, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ἔχει τὶς προσωπικές του ἀπόψεις στὸ συγκεκριμένο θέμα, ὅπως καὶ σὲ τόσα ἄλλα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος, ἐν τούτοις ἀποφεύγει νὰ τὶς ἐκφράσει ἢ νὰ τὶς ἀποτυπώσει. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀπελευθερώνει τὸ τεράστιο ὑλικὸ ἀπὸ διάφορες ὑποψίες καὶ τίθεται στὴ διάθεση τοῦ μελετητοῦ καὶ τοῦ ἱστορικοῦ».
.         Σημειώνεται ὅτι τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006, ἐπίσης ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ἡ ΔΙΣ ἀποφάσισε τὴν ἔκδοση νὰ ἀναλάβει νὰ πραγματοποιήσει ἡ «Ἀποστολικὴ Διακονία» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σὲ χίλια ἀντίτυπα καὶ τὴ δαπάνη νὰ καλύψει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Κεντρικὴ Ὑπηρεσία Οἰκονομικῶν. Τὸ 2017 καὶ ἐν ὄψει τῆς ἔκδοσης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος ἄλλαξε τὴν ἀπόφαση. Σὲ ἔγγραφό του πρὸς τοὺς Μητροπολίτες ἔγραψε, μεταξὺ τῶν ἄλλων:
.         «Ἡ ἔκδοσις τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ ἱστορικοῦ ὑλικοῦ μὲ τὴν σφραγίδα καὶ ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, θὰ μᾶς ἔφεραν σὲ μεγάλη ἀντιπαράθεση πρὸς ζημία τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερα καὶ ἄλλη μία ἀπογοήτευση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας. Πρότασή μου, ἅγιοι ἀδελφοί, εἶναι τὸ πολύτιμο ὑλικὸ ποὺ συγκέντρωσε μὲ τόσους κόπους ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ νὰ διακινηθεῖ μὲ δικό του τρόπο καὶ ὄχι μὲ τὴ σφραγίδα καὶ τὴν ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἔκδοση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας».
.         Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγνωρίζει ὅτι καὶ ἡ ἁπλὴ παράθεση ἀντικειμενικῶν στοιχείων ἐπὶ τῆς διαποίμανσης τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν» θὰφέρει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος «σὲ μεγάλη ἀντιπαράθεση» μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγνωρίζει στὸ ἴδιο γράμμα: «Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπαναλάβω γνωστὰ πράγματα. Τὰ ἀδιέξοδα τῶν σχέσεών μας ἀκόμη καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν μας (Ἀθηνῶν – Κωνσταντινουπόλεως) δυστυχῶς συνεχίζονται. Οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὴ δημιουργία κρίσεως πλεῖστες. Μὴ γελιόμαστε, ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι πέρα καὶ μακριά μας, εἶναι καὶ ἐδῶ, μέσα ἀπὸ τὰ τείχη μας». Εἶναι ἀπὸ τὶς αἰχμηρότερες δηλώσεις ποὺ ἔχουν γίνει ἀπὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος σὲ βάρος τοῦ Φαναρίου. Οἱ λέξεις καὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ «ἀντιπαράθεση», «πλεῖστες ἀφορμὲς πρὸς πρόκληση κρίσεως» καὶ «ὁ ἐχθρὸς εἶναι μέσα ἀπὸ τὰ τείχη μας» εἶναι ὀξεῖς, ἀλλὰ πραγματικοί.
.         Οἱ δύο τόμοι τοῦ ἔργου, ποὺ ἐπιμελήθηκε ἡ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ ἐπιτροπή, χωρίζεται σὲ ὀκτὼ περιόδους. Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ τὸ 1910 ἕως τοῦ 1928, πρὶν τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη. Ἡ δεύτερη περιλαμβάνει τὰ ὅσα διαμείφθηκαν στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων τὸ 1928 καὶ τὴν ψήφιση τοῦ Νόμου 3615/1928, «περὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως τῶν ἐν ταῖς Νέαις Χώραις τῆς Ἑλλάδος Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Ἐπίσης τὴν Πράξη «ἀναθέσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος» καὶ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἀντηλλάγησαν τὸ 1929 μεταξὺ τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Ἀθηνῶν.

Οἱ ἑπόμενες περίοδοι τοῦ θέματος τῶν «Νέων Χωρῶν»

.         Ἡ τρίτη περίοδος περιλαμβάνει τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὸ 1929 ἕως τὸ 1977. Στὴ μακρὰ αὐτὴ περίοδο δὲν ὑπάρχει ὀξύτητα στὶς σχέσεις Φαναρίου καὶ Ἀθηνῶν γιὰ τὶς «Νέες Χῶρες». Τὸ 1952 ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα καὶ μὲ βάση τὸν Τόμο τοῦ 1850 καὶ τὴν Πράξη τοῦ 1928, τὸν παρακαλεῖ νὰ μεριμνήσει «περὶ τῆς ἀναγραφῆς τοῦ ὀνόματος τοῦ κληρικοῦ …… ἐν τῷ Καταλόγῶ τῶν πρὸς Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων». Ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Α΄ ἐπιχείρησε νὰ προωθήσει στὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Καταστατικὸ Χάρτη χωρὶς νὰ τηροῦνται οἱ ὄροι τῆς Πράξης τοῦ 1928, ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας σὲ ἐπιστολές του πρὸς Αὐτόν, τοῦ ὑπενθύμισε τί αὐτοὶ ὁρίζουν, χωρὶς νὰ προκαλέσει κρίση. Πλὴν τῶν πατριαρχικῶν ἐπιστολῶν ἀναγράφονται καὶ οἱ ἀπαντητικὲς ἐπιστολές τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.
.         Ἡ τέταρτη περίοδος περιλαμβάνει τὸ διάστημα ἀπὸ τὸ 1977 καὶ τὴν ψήφιση τοῦ ἰσχύοντος καὶ σήμερα Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕως τὸ 2003, ὅταν ἡ ἀντιπαράθεση Φαναρίου – Ἀθηνῶν προχωροῦσε στὴν κορύφωσή της. Ἀπὸ τὰ κείμενα προκύπτει ὅτι ἡ ὀξεία ἀντιπαράθεση γιὰ τὶς «Νέες Χῶρες» ἀρχίζει νὰ κλιμακώνεται μὲ τὴν ἐκλογὴ ὡς Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἀπὸ Χαλκηδόνος Βαρθολομαίου, στὶς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1991.
.         Στὸν Α΄ Τόμο ὑπάρχει ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πρὶν αὐτὸς κλείσει ἕνα χρόνο ἀπὸ τὴν ἐκλογή του. Σ᾽ αὐτὴν γράφει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος:
.         «Ἐν ταῖς ἐσχάταις ταύταις ἡμέραις ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πληροφορεῖται ὅτι ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης, ἀπὸ τῆς ἀναρρήσεως αὐτῆς εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, ἤρχισεν ἀνακινοῦσα, ὡς μὴ ὤφελε, καὶ θίγουσα ζητήματα ἁπτόμενα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἀφορῶντα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καλῶς δὲ καὶ παγίως κείμενα, ἐπὶ τῶν ὁποίων ὅμως Αὕτη μεθοδεύει ἐπεμβάσεις καὶ μονομερεῖς ἐνεργείας καὶ νέας ρυθμίσεις».

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ ἐξηγεῖ, τὸ 1992:

.         «Ἐξένισεν ἡμᾶς ἡ ἀκουσθεῖσα ἀπίθανος εἴδησις περὶ μελετωμένης ἀνακλήσεως τῆς ἀπὸ 4ης Σεπτεμβρίου 1928 Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως». Καὶ τονίζει: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετος. Ἡ ὀνομασία “Νέαι Χῶραι” οὐδεμίαν σύγχρονον πραγματικότητα ἐκφράζουσι. Καὶ ὁ ὅρος “ἐπιτροπικῶς” εἶναι – ἵνα μὴ εἴπωμεν σχῆμα λόγου – θὰ ἐχαρακτηρίζετο παρ’ ἡμῶν μόνον ὡς σχῆμα καὶ τρόπος ἐκχωρήσεως, χωρὶς καμμίαν ἄλλην οὐσιαστικὴν προοπτικήν. Ἀπ’ ἀρχῆς ἄλλως τε κατεφάνη ἡ ἐθνικὴ ἀναγκαιότης, ὅπως ἀκολουθηθῆ ἡ ἰσχύουσα κανονικὴ ἐπιταγὴ “τὰ ἐκκλησιαστικὰ τοῖς πολιτικοῖς εἴωθε συμμεταβάλλεσθαι”. Καὶ αἱ περὶ ὧν ὁ λόγος ἐπαρχίαι ἠξίουν καὶ ἀνέμενον τὴν οἰκείαν θέσιν εἰς τὴν ἐλευθέραν ἤδη Ἑλλάδα καὶ εἰς τὸ Συνταγμάτιον τῆς πρὸ πολλοῦ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

Στὴ συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ τονίζει:

.         «Ἀποροῦμεν πῶς σκέπτεται τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν προκειμένῳ. Εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἀποκοπῆ ἐκκλησιαστικῶς τὸ ἥμισυ τῆς Ἑλλάδος; Ὅταν ἐθνικοὶ κίνδυνοι ἀπειλοῦν τὰς βορείους καὶ ἀνατολικὰς ἀκριτικὰς τῆς χώρας ἐπαρχίας, εἶναι ἀδιανόητον νὰ χαραχθοῦν κάτωθεν τῆς ἐπιμάχου Μακεδονίας τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Θὰ δικαιώσωμεν ἡμεῖς αὐτοὶ τὰς διεκδικήσεις τῶν Σκοπίων, οἵτινες σημειωτέον ἤρχισαν ἀπὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς χειραφετήσεως, διὰ νὰ ἐξελιχθῶσιν εἰς γεωγραφικὰς ἀπαιτήσεις καὶ ἀλλοίωσιν τῆς ἱστορίας;»…. Ἀπὸ τότε ἔχουν προστεθεῖ προβλήματα στὴ Θράκη καὶ στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ ἴδια.

Ἐν ὄψει ἐπισκέψεων τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὶς «Νέες Χῶρες», ποὺ προγραμμάτισε γιὰ τὸ 1993 τοῦ γράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ:

.         «Θὰ ἔλθετε ὡς ὑψηλὸς καὶ σεπτὸς προσκεκλημένος τῆς Αὐτοκεφάλου ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Ἀλλ’ ὡς κυριαρχικῷ δικαιώματι ἐρχόμενον- ὅπου καὶ ὡς προαναγγέλλεται – δὲν θὰ δυνηθῶμεν νὰ σᾶς ὑποδεχθῶμεν. Καὶ θὰ λυπηθῶμεν ἑξαιρέτως διὰ τὸν ἀμοιβαῖον παραπικρασμόν, ἐνῶ διακείμεθα πρὸς Ὑμᾶς καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μετ’ ἀμειώτου ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ».
.         Ἔκτοτε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνεχίζει τὴν ἐπιθετικότητά του σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ πέμπτη περίοδος ἀφορᾶ τὰ ἔτη 2003-2004 καὶ εἶναι πολυσέλιδη, μὲ 742 σελίδες (401-1143) στὸν Α΄ Τόμο. Σὲ αὐτὴν καταγράφεται ὁ ἀγώνας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου πρὸς τὸ Φανάρι, τὴν ἀντιπολίτευση στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ πολιτικὴ ἐξουσία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ ΜΜΕ, πού, σχεδὸν στὸ σύνολό τους, ἦσαν προκατειλημμένα σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σκοπὸς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ προστατεύσει τὸ Αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ ἐξηγήσει τὰ προφανῆ στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ νὰ συντελέσει στὴν καταλλαγὴ καὶ στὴ συνεργασία τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.
.         Ἡ ἀναφερόμενη ἕκτη περίοδος περιλαμβάνει τὰ ἔτη 2004 – 2005, ἡ ἑβδόμη τὰ ἔτη 2005 – 2006 καὶ ἡ ὀγδόη τὰ ἔτη 2006 – 2007. Ἀκολουθεῖ ἡ παράθεση γνωμοδοτήσεων ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ παράρτημα μὲ δημοσιεύματα πάνω στὴν ἀντιπαράθεση.
.         Συμπερασματικὰ ἐπαναλαμβάνεται ὅτι τὸ ἐκδοθὲν ἔργο εἶναι ἱστορικῶν διαστάσεων καὶ μὲ τὴν περιεχόμενη πλούσια παράθεση ντοκουμέντων καταδεικνύεται τὸ λυπηρὸ γεγονός, ὅτι ἕως καὶ σήμερα, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος διακατέχεται ἀπὸ ἐμμονὲς σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ μόνο τραγωδίες προμηνύουν στὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἐλπίζεται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἄρρωστη ἐκκλησιολογικὰ κατάσταση θὰ λήξει μὲ τὸν νέο Πατριάρχη.-

πηγή

Πώς βραβεύει ο Χριστός εκείνους που κάνουν υπομονή;

«Ένας γέροντας μου διηγήθηκε το εξής: Στην Κρήτη, στο χωριό του, στη γειτονιά του, μια γυναίκα πολύ υπέφερε από τον άνδρα της. Ήσαν φτωχοί, πάμφτωχοι. Ο άνδρας ήτο καπνιστής μανιώδης, και όταν δεν είχε τσιγάρο, στη γυναίκα του ξεθύμαινε. Πολύ ξύλο της έδινε.

Μια βραδιά πήγε στο σπίτι του και εκτύπησε τη γυναίκα του πολύ. Η Μαρία όμως, έτσι λεγόταν η γυναίκα του, υπέμενε γενναίως και όλο την Παναγία επεκαλείτο. Τα μεσάνυχτα σηκώθηκε, λούστηκε, χτενίστηκε, φόρεσε τα καλά της ρούχα, και πλάγιασε, για να μην ξυπνήσει πλέον. Απέθανε. Όταν μετά από έναν χρόνο την έκαμαν ανακομιδή, όλος ο τόπος ευωδίασε! Δεν είχαν φθάσει ακόμη σκάπτοντας στα οστά της και μια άρρητος ευωδία εξήλθε.

Όταν έβγαλαν τα οστά της, γέμισε ο τόπος αρρήτου ευωδίας. Έκλαιγαν όλοι. Ο άνδρας της συγκινημένος κι αυτός άλλαξε πλέον βίον. “Όταν είδα”, έλεγε στον Γέροντα αυτόν, που μου διηγείτο αυτήν την ιστορία, “αυτήν την ευωδία στην γυναίκα μου, άλλαξα ζωή! Δεν καπνίζω πλέον, δεν μαλώνω, δεν πίνω, είμαι ειρηνικός”. Δηλαδή ό,τι δεν κατόρθωσε η γυναίκα του εν ζωή να το κάνει, το έκανε αποθαμένη. Έτσι λοιπόν βραβεύει, έτσι ανταμείβει ο Χριστός εκείνους που κάνουν υπομονή».

Από το βιβλίο «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης. Ο Θεολόγος και Παιδαγωγός της ερήμου» του Γεωργίου Κρουσταλάκη
ΠΗΓΗ

Το είδαμε εδώ

Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης

Αν θελήσει κανείς να αναζητήσει ένα απτό παράδειγμα για την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που εορτάσαμε χθες, στην εποχή μας, ασφαλώς δεν θα βρει καλύτερο παράδειγμα από την πνευματοφόρο ζωή και τη θαυμαστή πορεία των συγχρόνων Γερόντων.

Για όποιους είχαν την ευλογία να ζήσουν μαζί τους, να τους γνωρίσουν από κοντά ή έστω να διαβάσουν για τον βίο και τα ασκητικά παλαίσματά τους, για τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που υπέμειναν, αλλά και τη χάρη του Θεού που πλημμύριζε την ύπαρξή τους, ακόμη και αν εκείνοι την έκρυβαν επιμελώς για να αποφύγουν τον πειρασμό της υπερηφανείας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μορφές τους έχουν εκπληκτικές ομοιότητες με εκείνες των παλαιών ασκητών και Οσίων για τους οποίους διαβάζουμε στα Συναξάρια και στο Γεροντικό, στο Λειμωνάριο του Ιωάννη Μόσχου και στους βίους των μεγάλων Οσίων Πατέρων των περασμένων αιώνων.

Ασφαλώς αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, εφόσον το Άγιο Πνεύμα το οποίο «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» και του οποίου καρπός είναι η αγιότης, δεν αλλάζει διά μέσου των αιώνων· «ην μεν αεί και έστι και έσται», όπως ακούσαμε στους ύμνους της χθεσινής εορτής. Αλλά ούτε και η αγιότης μεταβάλλεται στο πέρασμα των χρόνων, γιατί αγιότης είναι η κατά το δυνατόν ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό, που είναι αιώνιος και αναλλοίωτος. Αγιότης είναι η αληθινή φύση του ανθρώπου την οποία καταστρέφει η αμαρτία και συσκοτίζει το κακό και η δέσμευση του ανθρώπου σ’ αυτό. Και αυτή την αληθινή φύση του ανθρώπου, όπως πλάσθηκε από τον Θεό, αποκαλύπτουν οι Άγιοι με τον καθημερινό τους αγώνα. Γι’ αυτό και, παρότι έχουν ζήσει σε διαφορετικές εποχές και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, δεν διαφέρουν ως προς τα χαρακτηριστικά της ζωής τους.

Αυτήν ακριβώς την παρήγορη και ελπιδοφόρα πραγματικότητα μας υπενθυμίζουν οι «Σύγχρονες μορφές της Εκκλησίας» μας τις οποίες η Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας προβάλλει κάθε χρόνο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των «Παυλείων», θέλοντας να διακηρύξει την αλήθεια του μηνύματος του ιδρυτού της, ουρανοβάμονος και Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Παύλου, ότι «Ιησούς χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).

Σε μία τέτοια σύγχρονη οσιακή μορφή είναι αφιερωμένη και η σημερινή Εσπερίδα, σε ένα Γέροντα τόσο σύγχρονό μας, που θα μπορούσε να ζει ακόμη ανάμεσά μας, αφού γεννήθηκε το 1920 και κοιμήθηκε το 1991. Η σύγχρονη μορφή που προβάλλει, λοιπόν, η Ιερά Μητρόπολή μας απόψε είναι αυτή του π. Ιακώβου Τσαλίκη, του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος στην Εύβοια.

Δεν ήταν μόνο η καταγωγή του από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας που τον έκανε να μοιάζει τόσο πολύ με τις οσιακές μορφές που άκμασαν επί αιώνες στα αγιασμένα εκείνα χώματα, ήταν ο προσωπικός του αγώνας, η άσκηση, η υπομονή, η υπακοή, η ταπείνωση, η προσευχή την οποία είχε καθημερινό βίωμα από την παιδική του ηλικία, που είλκυσαν τη χάρη του Θεού και τον ανέδειξαν Γέροντα πνευματοφόρο με μυστικές και ουράνιες εμπειρίες, με θεία χαρίσματα που εκείνος τα θεωρούσε συνηθισμένα, αλλά όσοι μπορούσαν να τα αντιληφθούν κατανοούσαν το πνευματικό ύψος στο οποίο είχε ανέλθει με τη χάρη του Θεού ο Γέροντας.

Προσωπικά δεν είχα τη χαρά να τον γνωρίσω, θα ήθελα όμως να αναφέρω ένα συγκινητικό περιστατικό που συνδέεται με το προορατικό χάρισμα του Γέροντα και το οποίο μου διηγήθηκε ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σαγματά, Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος (νυν Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος).

Πριν από μερικά χρόνια, κάποιοι Έλληνες αποφάσισαν να δωρήσουν στην Ιερά Μητρόπολη Συμφερουπόλεως στην Κριμαία μια νέα λάρνακα για τα χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου Λουκά του ιατρού και θαυματουργού. Επισκέφθηκαν, λοιπόν, ένα χρυσοχόο στην Αθήνα και του ζήτησαν να αναλάβει την κατασκευή. Ο χρυσοχόος τους είπε ότι δεν μπορεί να αναλάβει την κατασκευή της, λόγω στενότητος χρόνου, αλλά τελικά υποχώρησε στις παρακλήσεις τους και υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει να την ολοκληρώσει εντός της προθεσμίας που είχαν θέσει.

Έτσι και έγινε: Ο τεχνίτης άρχισε την κατασκευή και από την ημέρα εκείνη δεν μπήκε ούτε ένας άνθρωπος στο εργαστήριό του, ώστε εργαζόμενος απερίσπαστος κατόρθωσε να την ολοκληρώσει εγκαίρως. Η λάρνακα μεταφέρθηκε στη Συμφερούπολη και εντυπωσίασε τόσο πολύ τον Μητροπολίτη, ώστε στο τέλος της Ακολουθίας θέλησε να ευχαριστήσει επισήμως τους δωρητές. Τους κάλεσε, λοιπόν, μπροστά στην Ωραία Πύλη και τους ευχαρίστησε για τη μεγάλη προσφορά τους προς τον Άγιο. Ζήτησε όμως μαζί με αυτούς να ευχαριστήσει και τον χρυσοχόο ο οποίος την είχε κατασκευάσει. Όταν εκείνος ανέβηκε στον σολέα, ο Μητροπολίτης τον συνεχάρη για την υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα της λάρνακος, τον έδειξε στο εκκλησίασμα και είπε «αυτός ο άνθρωπος έχει χρυσά χέρια». Ο τεχνίτης αισθάνθηκε άσχημα, κιτρίνισε, έχασε τον κόσμο γύρω του, και ενώ το εκκλησίασμα και οι κληρικοί τον επευφημούσαν, αυτός είχε σκύψει το κεφάλι και δεν έλεγε. Αφού τελείωσαν οι προσφωνήσεις και οι τιμητικές εκδηλώσεις, όλοι ρώτησαν τον χρυσοχόο τι του είχε συμβεί και είχε αντιδράσει με αυτό τον περίεργο τρόπο. Και τότε εκείνος τους διηγήθηκε μια σύντομη ιστορία.

Πριν από χρόνια του είχαν ζητήσει από τη μονή του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια να τους κατασκευάσει μία κανδήλα. Πράγματι την κατασκεύασε και την πήγε στο Μοναστήρι του Οσίου. Όταν την είδε ο Ηγούμενος, ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης, ευχαριστήθηκε πολύ από το αποτέλεσμα και του είπε· «παιδί μου, θα έρθει μία ήμερα που θα σε δείξουν στον κόσμο και θα πουν ότι έχεις χρυσά χέρια». Και αυτό ακριβώς συνέβη εκείνη την ημέρα στη Συμφερούπολη. Όταν ο χρυσοχόος άκουσε τον Μητροπολίτη Λάζαρο να του λέει ενώπιον κλήρου και λαού ότι έχει χρυσά χέρια, του ήρθαν αμέσως στον νου τα λόγια του Γέροντα και δεν μπορούσε να πιστεύσει αυτό που ζούσε.

Το περιστατικό αυτό είναι ένα από τα πολλά που αφηγούνται όσοι γνώρισαν τον μακαριστό π. Ιάκωβο Τσαλίκη. Ένα από αυτά που αποδεικνύουν ότι η Χάρη του Θεού ζει και ενεργεί πάντοτε μεταξύ των ανθρώπων. Ένα από αυτά που αποδεικνύουν την αλήθεια του ευαγγελικού λόγου «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιωάν. 1, 12). Αλλά αυτή την εξουσία οι Άγιοι δεν την κρατούν για τον εαυτό τους, αντίθετα μάλιστα τη χρησιμοποιούν για να διακονούν τους ανθρώπους, για να τους συμβουλεύουν και να τους καθοδηγούν με το προορατικό τους χάρισμα στον δρόμο της σωτηρίας, για να τους ενισχύουν την πίστη, για να θεραπεύουν τις σωματικές και ψυχικές τους ασθένειες, όπως έκανε και ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης. Δεν θεράπευε τις δικές του ασθένειες, αλλά των ανθρώπων που τον πλησίαζαν, γιατί ο ίδιος είχε αποδεχθεί για τον εαυτό του την παρήγορη διαβεβαίωση του Χριστού προς τον Απόστολο Παύλο και προς όλους τους εκλεκτούς δούλους του, «αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Κορινθ. Β’, 12, 9). Γι’ αυτή τη δύναμη που είχε μέσα του ο μακαριστός Γέροντας και γι’ αυτή την «εξουσία» που μετέβαλε σε διακονία, θα μας μιλήσουν απόψε οι τρεις εξέχοντες ομιλητές μας που τον γνώριζαν και συνεδέοντο προσωπικά μαζί του.

Πηγή: Σύγχρονες Οσιακές Μορφές, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, 2017, σ. 389-393

πηγή