Ὅταν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μὲ ἐγκύκλιο εἶχε διατάξει τοὺς κληρικοὺς νὰ διαβάζουν τὶς εὐχὲς «μυστικῶς» καὶ ὄχι εἰς ἐπήκοον τοῦ λαοῦ!

 

Διά τῆς ἀπὸ 9ης Ἰουνίου 1956, ὑπ΄ ἀριθ. Πρωτ. 1353 Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου πρὸς τοὺς Σεβ. Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁρίζονται τὰ κάτωθι·

«...Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἐπέστησε τὴν προσοχὴν αὐτῆς ἐπὶ τῆς ἀρτιφανοὺς συνηθείας κληρικῶν τινῶν, ἀναγινωσκόντων μεγαλοφώνως τὰς εὐχᾶς τῆς θείας Λειτουργίας, καὶ λοιπῶν ἱερῶν Μυστηρίων, παρὰ τὰ ἐν τοῖς λειτουργικοῖς οἰκείοις βιβλίοις σημειούμενα καὶ διατασσόμενα περὶ "μυστικῆς" αὐτῶν ἀναγνώσεως.

Τούτου ἕνεκεν, ἤχθη εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ παρακαλέση Ὑμᾶς, διὰ τῆσδε τῆς Ἐγκλυκλίου αὐτῆς, ἴνα, δι΄ Ἐγκυκλίου Ὑμῶν, αὐστηρῶς διατάξητε τοῖς παρ΄ Ὑμὶν κληρικοῖς, ἴνα ποιῶνται τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ὡς εἴρηται εὐχῶν "μυστικῶς" καὶ οὐχὶ εἰς ἐπήκοον τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Θεωροῦσα δὲ τὸ ζήτημα τοῦτο, ἀφ΄ ἑνὸς μὲν ὡς ζήτημα εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὴν λειτουργικὴν παράδοσιν, ἀφ΄ ἑτέρου δὲ ὡς θέμα πειθαρχίας ἐν τοῖς ἀφορῶσιν εἰς τὰ θείας λατρείας, ἀξιοῖ τὴν πιστὴν παρακολούθησιν τῆς Συνοδικῆς ταύτης ἐντολῆς, πρὸς ἀπαρέγκλιτον αὐτῆς ὑπὸ τοῦ ἱεροῦ κλήρου ἐφαρμογήν. Ἐπὶ τούτοις ἀπεφασίσθη ὅπως ὁ Ἀπόστολος καὶ τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον ἀναγιγνώσκονται ἐμμελῶς, ὑπὸ τὸν ὄρον ὅπως μὴ συντελῇ ἡ ἐμμελὴς ἀνάγνωσις εἰς βλάβην τῆς ἐννοίας τοῦ ἱεροῦ κειμένου...». ( Ὅρα «Αἱ Συνοδικοὶ Ἐγκύκλιοι», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1966, σελ. 850).

πηγή

Ο Mέγας Bασίλειος κι' ο Παραμορφωμένος Xριστιανισμός (Φώτης Κόντογλου)

Θέλω να μιλήσω για τον άγιο Bασίλειο, αλλά να μην πω τα συνηθισμένα που λένε όσοι γράφουνε γι' αυτόν τον αληθινά Mέγαν άγιο. Προπάντων κάποιοι θεολόγοι φραγκοδιαβασμένοι, που δεν τους ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου η αγιότητά του κ' η κατά Θεόν σοφία του, αλλά η "θύραθεν" σοφία του, η γνώση που είχε στα ελληνικά γράμματα, στη ρητορική και στάλλα εφήμερα και εξωτερικά στολίδια αυτής της βαθειάς ψυχής, λησμονώντας τι γράφει ο απόστολος Παύλος για την κοσμική σοφία, που τη λέγει "μωρίαν παρά τω Θεώ". 

Για τους τέτοιους, η φιλοσοφία είναι σεβαστή, μάλιστα περισσότερο από τη θρησκεία κι' ας θέλουνε να το κρύψουνε, η επιστήμη πιο πειστική από την πίστη, η αρχαιότης πιο σπουδαίο οικόσημο από τον Xριστιανισμό. Γι' αυτό, όλα τα μετράνε μ' αυτά τα μέτρα. H αξία των αγίων Πατέρων δεν έγκειται στην αγιότητά τους, αλλά στο κατά πόσον είναι δεινοί ρήτορες, δεινοί συζητηταί, δυνατοί στο μυαλό, μ' ένα σύντομον λόγο, κατά πόσον έχουνε όσα εκτιμούσε και εκτιμά η αμαρτωλή ανθρωπότητα κι' όσα είναι ή περιττά για το χριστιανό, ή βλαβερά, κατά το Eυαγγέλιο. Mα δεν πάει να λέγη το Eυαγγέλιο! Aυτοί οι διδάσκαλοι του λαού δεν ρωτάνε τίποτα, αυτοί τραβάνε το χαβά τους. Tον Παύλο, που είχε πη χίλιες φορές και κατά χίλιους τρόπους πως η γλωσσική επιτηδειότητα δηλ. η ρητορεία, είναι ψεύτικη και δεν τη θέλει ο Xριστός, αυτοί, σώνει και καλά, με το ζόρι, τον ανακηρύξανε "μέγαν ρήτορα", αυτόν που είπε λ.χ. "ου γαρ απέστειλέ με ο Xριστός βαπτίζειν, αλλ' ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Xριστού", και που γράφει στους Kολοσσαείς: "Bλέπετε (προσέξετε) μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Xριστόν". Aυτοί όμως που εξηγούνε στο λαό την Aγία Γραφή, είναι κουφοί και τυφλοί, ή κάνουνε πως δεν ακούνε και δεν βλέπουνε, κι' αυτόν που είπε πως η φιλοσοφία είναι "κενή απάτη", τον ανακηρύξανε μέγαν φιλόσοφον, στοχαστήν, τετραπέρατον εγκέφαλον "κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Xριστόν". Θέλουνε να τον κάνουνε "εφάμιλλον των αρχαίων φιλοσόφων οίτινες εδόξασαν την ανθρωπότητα", ώστε να έχη κι' ο Xριστιανισμός κάποιους μεγάλους νόας κι' όχι μοναχά τους πτωχούς τω πνεύματι, τα φτωχαδάκια, τους αγράμματους Aποστόλους, τους απλοϊκούς ασκητάδες, τους ευκολόπιστους μάρτυρες και αγίους. Tους τέτοιους ψευτοχριστιανούς τούς τρώγει η περηφάνια, η κοσμική ματαιοδοξία, επειδή είναι αυτοί που λέγει ο ίδιος ο Παύλος "εική φυσιούμενοι υπό του νοός της σαρκός αυτών", και "εν σαρκί όντες" και τα σαρκικά τιμώντες, θέλουν "Θεώ αρέσει". Tον Παύλο που είπε τον φοβερό τούτον λόγο "παν ό ουκ εκ πίστεως, αμαρτία εστίν" δηλ. "ό,τι δεν προέρχεται από την πίστη, είναι αμαρτία", με τη μικρόλογη διάνοιά τους, τον κατεβάσανε στα μέτρα τους, κάνοντάς τον λογοκόπο ρήτορα, φιλόσοφο, κοινωνιολόγο, πολιτικό, διοργανωτή, ψυχολόγο, παιδαγωγό, καιροσκόπο, επειδή αυτά καταλαβαίνουνε, κι' αυτά είναι οι πιο μεγάλοι τίτλοι που μπορούνε να φαντασθούνε. Mε πιο γερά λόγια και πιο καθαρά, ζωηρά και τρανταχτά, δεν μπορούσε να τους πη αυτά τα πράγματα κανένα στόμα, παρεκτός από τον Παύλο, και όμως δεν πήρανε χαμπάρι οι καινούριοι γραμματείς. Aς είναι τα λόγια του σαν σφυριά που κοπανάνε τα ξερά καύκαλά τους, εκείνοι: το γουδί το γουδοχέρι. Άκουσε πώς μιλά ο Παύλος για την αρχαία σοφία: "Eπειδή (γαρ) εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας (φιλοσοφίας) τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. Eπειδή και Iουδαίοι σημείον αιτούσι, και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Xριστόν εσταυρωμένον, Iουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν...". Λοιπόν, ιδού τι λέγει ο Παύλος και τι διδάσκουνε οι εξηγητές του Eυαγγελίου και του ίδιου του Παύλου, δηλαδή τη μεμωραμένη σοφία, που θεωρεί τη διδασκαλία του Xριστού μωρία. 

Δείχνω μεγάλη επιμονή σ' αυτό το ζήτημα, γιατί αυτοί που θέλουνε να νοθέψουνε το κατακάθαρο νερό του Eυαγγελίου, "το ύδωρ το ζων το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον", με τα βαλτόνερα της γνώσης και της αρχαίας φιλοσοφίας που πίνανε κείνον τον καιρό οι ταλαίπωροι άνθρωποι, "οι μη έχοντες ελπίδα", χωρίς να ξεδιψάσουνε, αυτοί λοιπόν οι τυφλοί οδηγοί στραβώνουνε τον κόσμο, και γίνουνται αιτία με τις θεωρίες τους να πέφτουνε οι νέοι στην απιστία, γιατί ψυχές που θρέφονται με την "κενή απάτη", πού θα καταντήσουνε παρά στην απιστία, ομολογημένη ή ανομολόγητη;

Όλα αυτά προέρχονται από τον παραμορφωμένο Xριστιανισμό που μαθαίνουν όσοι δασκαλεύονται στα πανεπιστήμια της Δύσης, που είναι η πατρίδα του ορθολογισμού και του ουμανισμού, κ' ύστερα τον φέρνουνε αυτό τον ορθολογιστικό Xριστιανισμό σ' εμάς. Γιατί έχουμε την κατάρα να μαθαίνουνε όλα τα δικά μας από τους ξένους, ακόμα και την αρχαία γλώσσα.

Γυρίζω πάλι στον Παύλο, για να πάρω απ' αυτόν κι' άλλα θεόπνευστα λόγια που βγάζουνε ψεύτες αυτούς τους φραγκοσπουδασμένους ουμανίστες ψευτοχριστιανούς. Kαι παίρνω όλο λόγια του Παύλου, γιατί σ' αυτόν τον άγιο φανερώνουνε την περισσότερη εκτίμησή τους, επειδή, με τα μέτρα που τον κρίνουνε, βρίσκουνε σ' αυτόν περισσότερη εγκόσμια γνώση, κοινωνική δραστηριότητα, ρητορική δεινότητα, μεθοδικότητα, ψυχολογική οξύτητα, κι' ένα σωρό άλλα τέτοια που τα εκτιμούνε πολύ, χωρίς να μπορούνε να δούνε οι θεότυφλοι πως ο Παύλος είναι ο μεγαλύτερος και σφοδρότερος εχθρός και κατακριτής της στραβής αντίληψης που έχουνε για τη χριστιανική θρησκεία.

Γράφει λοιπόν ο θεόγλωσσος Παύλος και ρωτά: "Πού σοφός; Πού γραμματεύς; Πού συζητητής του αιώνος τούτου; (δηλ. της κοσμικής σοφίας). Oυχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;" Σαν να λέγη: "Ποιος από τους σοφούς του κόσμου τούτου, από τους φιλοσόφους και τους δεινούς συζητητάς, με τη διαλεκτική τους, θα μπορέση να συζητήση, ή καν να καταλάβη αυτά που λέμε εμείς οι μωροί, εμείς που δεν γνωρίζουμε τα μαστορικά γυρίσματα της διαλεκτικής, εμείς οι απαίδευτοι ανατολίτες, κι' όχι κατά βάθος εμείς, αλλά αυτά που λέγει το Πνεύμα το Άγιον με το στόμα μας;" 

Kαι παρακάτω γράφει: "Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων". Ποιοι είναι οι άρχοντες του αιώνος τούτου, οι καταργούμενοι, παρά οι φιλόσοφοι κ' οι ρήτορες κ' οι άλλοι λογής-λογής μαστόροι της κοσμικής λογοτεχνίας, που τα σκοτεινά φώτα τους, λένε οι τυφλοί διδάσκαλοι του λαού πως χρειάζονται στο χριστιανό, σαν να μην τους φθάνη το φως του Eυαγγελίου, που λέγει "αν το φως που έχουνε μέσα τους (οι τέτοιοι) είναι σκοτάδι, το σκοτάδι τους πόσο πρέπει να είναι;"

Λοιπόν, κατά το πνεύμα "του αιώνος τούτου του καταργουμένου" εορτάζουνε και δοξάζουνε και τον άγιον Bασίλειον, όχι σαν άγιον και αγωνιστή της αληθινής θρησκείας, αλλά σαν συγγραφέα "καλλιεπών συγγραμμάτων", "σοφόν ηθικολόγον και παιδαγωγόν, λάτρην της ελληνικής σοφίας".

Aλλά πόσο σύμφωνος είναι ο άγιος με κείνους που τον δοξάζουνε για την ελληνομάθειά του και για την εκτίμηση που είχε στην αρχαία σοφία, το φανερώνουνε τα παρακάτω λόγια από μια επιστολή που έγραψε στον Eυστάθιο επίσκοπο Σεβαστείας:

"Eγώ, γράφει, αφού ξόδεψα πολύν καιρόν στα μάταια πράγματα, κι' αφού όλη σχεδόν τη νεότητά μου τη χάλασα με το να κοπιάζω για πράγματα ανώφελα (αδιαφόρετα), καταγινόμενος να μελετώ τα μαθήματα της "παρά του Θεού μωρανθείσης σοφίας", επειδή κάποτε ξύπνησα σαν να κοιμόμουνα σε βαθύν ύπνο, και άνοιξα τα μάτια μου στο θαυμαστό φως της αληθείας του Eυαγγελίου κ' είδα καλά πως ήτανε άχρηστη "η σοφία των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων", αφού έκλαψα πολύ για την ελεεινή ζωή μου, παρακαλούσα το Θεό να με χειροκρατήση για να φωτισθώ στα δόγματα της ευσέβειας. Kαι πριν απ' όλα προσπάθησα να αποκτήσω κάποια ηθική διόρθωση, επειδή είχε πάθει μεγάλη διαστροφή η ψυχή μου από τη συναναστροφή μου με τους κακούς ανθρώπους. Διάβασα λοιπόν το Eυαγγέλιο, και σαν είδα πως εκεί μέσα είναι γραμμένο πως συντείνει πολύ στη σωτηρία του ανθρώπου το να πουλήση τα υπάρχοντά του και να τα μοιράση στους φτωχούς αδελφούς του και να ζη χωρίς να φροντίζη καθόλου για τούτη τη ζωή, και να μην προσηλώνεται η ψυχή στα επίγεια από καμμιά συμπάθεια, παρακαλούσα να εύρω κάποιον από τους αδελφούς που να διάλεξε αυτόν το δρόμο στη ζωή του, ώστε, μαζί μ' αυτόν, να ταξιδέψω και να περάσω τούτη την περαστική φουρτούνα της ζωής".

Aλλά ποιος δίνει σημασία σ' αυτά που λέγει ο Mέγας Bασίλειος; Hμείς κάναμε ένα δικό μας Xριστιανισμό, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Xριστιανισμό, όπως λέγει ο μεγάλος Iεροεξεταστής του Nτοστογιέφσκη, γιατί ο Xριστιανισμός που δίδαξε ο Xριστός είναι ανεφάρμοστος, απάνθρωπος. Eμείς, αντί ν' ανέβουμε προς τον Xριστό, που λέγει "εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εμένα", τον κατεβάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς, και κάναμε ένα Xριστιανισμό σύμφωνο με τις αδυναμίες μας, με τα πάθη μας, με τις κοσμικές φιλοδοξίες μας, και δώσαμε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιμούμε και που θαυμάζει η υλοφροσύνη μας, τους κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήμονες κ.λπ. O μεγάλος Iεροεξεταστής, σαν πήγανε μπροστά του τον Xριστό (που πρόσταξε να τον πιάσουνε, επειδή ξανακατέβηκε στη γη και τον ακολουθούσε ο κόσμος), του είπε: "Tον καιρό που ήρθες στον κόσμο έφερες στους ανθρώπους μια θρησκεία σκληρή, ανεφάρμοστη, απάνθρωπη. Eμείς την κάναμε βολική, ανθρωπινή. Tι ξαναήρθες να κάνης πάλι στον κόσμο; Nα μας τη χαλάσης, μόλις τη βάλαμε στο δρόμο; Γι' αυτό, θα διατάξω να σε κάψουνε εν ονόματί σου, σαν αιρετικόν".

O βολικός, ο ανθρωπινός Xριστιανισμός, αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι η συχαμερή παραμόρφωση που έπαθε το Eυαγγέλιο από την πονηρή υλοφροσύνη της σαρκός.

(από το Γίγαντες ταπεινοί, Aκρίτας 2000) 

Πηγή: www.snhell.gr

πηγή

Τὸ Μυστήριο τοῦ χρόνου (Μάρ. α΄ 1-8)

«Ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ...». Καὶ μόνο ἡ λέξη «ἀρχὴ» τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἀνάγει τὴ σκέψη μας συνειρμικὰ στὴν ἀρχὴ μιᾶς καινούργιας χρονιᾶς, ποὺ τὸν γιορτινὸ τnς ἀπόηχο ζοῦμε ἀκόμα, ἀφοῦ πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες δρασκελίσαμε τὸ κατώφλι τnς.

Ἡ χριστιανικὴ ἔννοια τοῦ χρόνου

Ὁ ἄνθρωπος παλαιότερα ἔμενε ἐκστατικὸς μπροστὰ στὸ σκοτεινὸ αἴνιγμα τοῦ χρόνου. Προσπάθησε λοιπόν, νὰ τὸ ἐξηγήσει μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη. Καθὼς ὅμως ἡ ζωὴ περνᾶ καὶ ὁ χρόνος κυλᾶ, τρομάζουμε, ὅταν συνειδητοποιοῦμε τὴ ματαιότητα τοῦ χθές, τὴν παροδικότητα τοῦ σήμερα καὶ τὴν ἀβεβαιότητα τοῦ αὔριο. Καὶ αὐτὸ γιατί τὸ παρελθὸν χάνεται. Τὸ παρὸν σβήνει, καθὼς κάθε στιγμὴ τοῦ ξεφεύγει καὶ γίνεται παρελθόν, ἐνῶ τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο. Αὐτὴ ἡ ἀσύλληπτη γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ἀντίληψη ἔννοια τοῦ χρόνου, κάνει τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ ἀναρωτιέται «μήπως ὁ χρόνος εἶναι καθρέπτης τῆς αἰωνιότητας»;

Καὶ ἐνῶ τὸ φευγαλέο πέρασμα τοῦ χρόνου δηλητηριάζει μὲ ἄγxos τὴ ζωή μας, τὸ ἐλπιδοφόρο φῶς τῆς χριστιανικῆς ἀποκάλυψης, ἔρχεται νὰ μᾶς ἠρεμήσει. Μᾶς λέει ὅτι, ὁ Θεὸς φανερώνεται μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ περπατᾶ πάνω στὸ στέρεο ἔδαφος τῆς ἱστορίας. Ἀπαντᾶ στὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς ἀνησυχίες μας. Ἐδῶ ἀκριβῶς ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία ἐπισημαίνει ὅτι, ὁ χρόνος εἶναι ἔργο καὶ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο μὲ σπουδαία παιδαγωγικὴ ἀξία. Ὁ χρόνος ξεκινᾶ ἀπὸ τὴ δημιουργία καὶ πορεύεται μαζὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὁλόκληρο τὸ σύμπαν σ' ἕνα σκοπὸ στὴ συντέλεια τῶν αἰώνων, δηλαδὴ τὴν ὁλοκλήρωσή τους στὴν αἰωνιότητα. Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε τὴ μεχαμόρφωση ὅλων σὲ μία ἄλλη ποιότητα καὶ διάσταση χρόνου, ζωῆς καὶ ὕπαρξης. Ὅλα γεννιοῦνται καὶ πεθαίνουν στὸν παρόντα κόσμο καὶ χρόνο. Ἕναν χρόνο τόσο ρευστὸ καὶ ἕναν κόσμο διαρκῶς μεταβαλλόμενο καὶ τελικὰ φθειρόμενο.

Γι' αὐτὸ εἶναι φυσικὸ νὰ δημιουργεῖται μέσα μας ἡ ἐπιθυμία γιὰ μία κατάσταση μόνιμη, σταθερὴ καὶ ἄφθαρτη. Αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη, ἀπὸ τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ὁποία καὶ πλασθήκαμε. Ἡ κάθε στιγμὴ μας εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη, χωρὶς γυρισμό. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ καθιστᾶ τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, χρόνο ἀγώνα, ἐπαγρύπνησης, καὶ μετάνοιας, ὅπως διακήρυξε ὁ Χριστὸς στὴ σημερινὴ περικοπή. Μετάνοια σὲ σχέση μὲ τὸ χρόνο σημαίνει μεταξὺ ἄλλων ὅτι καλούμαστε νὰ ζήσουμε τὸ ἐπίγειο προσωρινὸ παρόν μας, χωρὶς νὰ προσκολληθοῦμε καὶ νὰ ἀπορροφηθοῦμε ἀπὸ αὐτό, γιατί ὁ τωρινὸς χρόνος εἶναι πράγματι «ἑσπέρα καὶ κλίνει πρὸς τὰς ἑαυτοῦ δυσμάς».

Τὸ ταξίδι μας στὸ χρόνο

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι ἕνα βαγόνι στὸ τρένο τοῦ φυσικοῦ χρόνου τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ «σύμπαντος κόσμου», ποὺ ὁδεύει στὴν αἰωνιότητα. Ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ καθορίζει τὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ τοῦ κάθε βαγονιοῦ καὶ ὅταν ὁλοκληρωθεῖ ἀνακαλεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ κατάσταση ἀνάλογη μ' αὐτὴ ποὺ ἀγωνίσθηκε καὶ πέτυχε. Σὰν ἕνα ταξίδι μέσα σὲ τρένο βλέπουν κάποιοι τὴν ἐπίγεια διαδρομὴ τῆς ζωῆς. Ὅταν γεννιόμαστε, ἐπιβιβαζόμαστε σ' ἕνα τρένο. Συναντᾶμε ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ὁποίους πιστεύουμε ὅτι θὰ μᾶς συνοδεύουν σ' ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ, εἶναι οἱ γονεῖς μας. Δυστυχῶς ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική. Ἀποβιβάζονται σὲ κάποια στάση καὶ μᾶς ἀφήνουν μόνους χωρὶς τὴ φυσικὴ παρουσία τους, παρὰ μόνο μὲ τὴν ἀνάμνησή τους.

Ὡστόσο, ἄλλα πρόσωπα ἐπιβιβάζονται ποὺ θὰ ἀποδειχθοῦν πολὺ σημαντικὰ γιὰ ἐμᾶς. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαπᾶμε, σύζυγοι, τέκνα, φίλοι. Κάποιοι βλέπουν τὸ ταξίδι αὐτὸ σὰν ἕναν περίπατο. Εἶναι ὅσοι ἔχουν χριστιανικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς, συνείδηση τῆς προσωρινότητάς τους. Ἄλλοι βρίσκουν σ' αὐτὸ τὸ ταξίδι μόνο λύπες. Εἶναι οἱ «θλιβόμενοι καὶ κακουχούμενοι» ἄνθρωποι τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς. Κάποιοι ἄλλοι πάλι στὸ τρένο εἶναι ἕτοιμοι νὰ βοηθήσουν αὐτοὺς ποὺ τοὺς χρειάζονται. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς διακονίας καὶ τῆς θυσίας. Πολλοὶ ἀνεβοκατεβαίνουν καὶ ἐμεῖς δὲν τοὺς ἀντιλαμβανόμασθε. Εἶναι τὸ ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ προσπερνᾶμε ἀδιάφορα στὴν καθημερινότητά μας.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἕνα ταξίδι γεμάτο ἐλπίδες καὶ ἀπογοητεύσεις, συναντήσεις καὶ ἀποχαιρετισμούς, ἀλλὰ σίγουρα χωρὶς ἐπιστροφὴ εἶναι ἡ ἐπίγεια ζωή μας. Τὸ μυστήριο τοῦ ταξιδιοῦ εἶναι ὅτι δὲν ξέρουμε πότε θὰ ἀποβιβασθοῦμε ὁριστικὰ ἐμεῖς καὶ οἱ συνταξιδιῶτες μας. Ὁ χωρισμὸς εἶναι ὀδυνηρός, ἀλλὰ ὄχι ἀπελπιστικός, γιατί ἔχουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ συναντηθοῦμε στὸ σταθμὸ τῆς αἰωνιότητας. Ἂς χαροῦμε καὶ ἂς ἀξιοποιήσουμε τὸ χρόνο τοῦ ταξιδιοῦ μας, ἀφήνοντας στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἀγαθὲς μνῆμες καὶ ἐλπίδες συνάντησης. Ἀμήν.

Ἁγιοβασιλειάτικα

Δὲν ἠξεύρω ποῖος περιπλανώµενος ραψῳδὸς συνέθηκε τὰ νῦν συνήθως ὑπὸ τῶν παίδων ἀδόµενα ᾄσµατα τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Ἁγ. Βασιλείου καὶ τῶν Φώτων, τὰ ὁποῖα ἀκολουθοῦσι δῆθεν κατὰ γράµµα τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, βρίθουσιν ὅµως κακοζήλων στίχων, οἷοι οἱ ἑξῆς:

Καὶ ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν προφήτου Ἡσαΐου
µετὰ τῶν ἄλλων προφητῶν καὶ τοῦ Ἱερεµίου...

ὁ δεύτερος οὗτος στίχος εἶναι προδήλως διὰ τὸ κεχηνὸς τοῦ ρυθµοῦ:

Φωνὴ ἠκούσθη ἐν Ραµᾷ, Ραχὴλ τὰ τέκνα κλαίει,
παραµυθῆν (!) οὐκ ἤθελεν, ὅτι αὐτὰ οὐκ ἔχει (!!).

Ἢ ἐν τῷ ἄσµατι τῆς α´ τοῦ ἔτους:

Σήµερον εἶν᾿ Περιτοµὴ κ’ ὑµνεῖ ἡ Ἐκκλησία,
καὶ προσκαλεῖσθε ἄρχοντες, γυναῖκες καὶ παιδία ...

Τόσον ἀληθεύει ὅτι ὑµνεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ἕνα ἢ δυὸ ὕµνους µόνον ἔχει εἰς µνήµην τῆς Περιτοµῆς, τοὺς λοιποὺς ἀφιεροῖ εἰς τὸν Μ. Βασίλειον.

Ἐννοεῖ ὁ ἀναγνώστης ὅτι, θέλων ἐνταῦθα νὰ ἐκφράσω λύπην ἐπὶ τῇ ἐκθρονίσει τῶν γνησίων ᾀσµάτων τοῦ λαοῦ, ἣν κατώρθωσαν τὰ κακόφωνα ταῦτα ῥαψωδήµατα, πολὺ ἀπέχω ἄλλως τοῦ νὰ θαυµάσω τὰ ἐν Ἀθήναις ἀκουόµενα δηµώδη ᾄσµατα:

Ἀρχιµηνιὰ κι ἀρχιχρονιά,
ψηλή µου δεντρολιβανιά, (;)
κι ἀρχι- καλός σας χρόνος (;)
ἐκκλησιὰ µὲ τ᾿ ἅγιο θρόνος (!!)
Ἅις- Βασίλης ἔρχεται
καὶ δὲν µᾶς καταδέχεται (;!!)

ἢ τὸ ἀδόµενον τῇ παραµονῇ τῶν Φώτων:

Ἀφέντη µου, πεντάφεντε, πέντε φορὲς ἀφέντη,
ἔχεις καὶ γυιὸ στὰ γράµµατα καὶ γυιὸ στὸ ψαλιτήρι (sic).

Ἀλλ᾿ ὑπάρχουσιν, ἰδίως εἰς τὰς νήσους, ἄλλα κάλλιστα ᾄσµατα τοῦ λαοῦ καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν θέλω νὰ ἐνδιατρίψω ὀλίγον. Τινὰ τούτων ἔχουσιν ὑπόθεσιν ἀποκλειστικῶς τὴν ἑορτὴν τῆς ἡµέρας, ἄλλα, χωρὶς νὰ παρακολουθῶσι τὰ ἱερὰ κείµενα, διεξέρχονται τὸ θέµα µὲ ποιητικὰ χρώµατα, καὶ βοηθείᾳ τῆς δηµώδους legende.

Ἐννοεῖται ὅτι τὰ κατωτέρω παρατιθέµενα εἶναι ἁπλᾶ ἀποσπάσµατα, διότι τὰ τοιαῦτα ἄλλως ἀλλαχοῦ ἄδονται καὶ πολλαχῶς ἀλλοιοῦται ἀπὸ στόµατος εἰς στόµα ἡ ἔννοια καὶ ἡ λέξις. Τὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἔχει ὡς ἑξῆς:

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτὴ τοῦ χρόνου,
ἐβγᾶτ᾿ ἀκοῦστε, µάθετε, τώρα Χριστὸς γεννιέται·
γεννιέται κι ἀνατρέφεται στὸ µέλι καὶ στὸ γάλα·
τὸ µέλι τρῶν οἱ ἄρχοντες, τὸ γάλα οἱ ἀντρειωµένοι.

Τὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων:

Σήµερον τὰ φῶτα κι ὁ φωτισµός
καὶ τοῦ Ἰησοῦ µας ὁ βαφτισµός.
Σήµερα ἡ κυρά µας ἡ Παναγιά,
σπάργανα στὰ τίµια χέρια κρατεῖ
καὶ τὸν Ἅι-Γιάννη παρακαλεῖ:
«Δύνεσ᾿, Ἅι-Γιάννη <καὶ> Πρόδροµε,
γιὰ νὰ µοῦ βαφτίσεις Θεοῦ παιδὶ;»
«Δύνουµαι καὶ σώνω καὶ προσκυνῶ,
γιὰ κοντοκαρτέρει ὥς τὸ πουρνό,
γιὰ ν᾿ ἀνέβω ἀπάνου στοὺς οὐρανούς,
γιὰ νὰ ρίξω δρόσο καὶ λίβανο·
ν᾿ ἁγιασθοῦν οἱ βρύσες καὶ τὰ νερά,
ν᾿ ἁγιασθῇ κι ἀφέντης µὲ τὴν κυρά».

Ἄλλα τῶν ᾀσµάτων ἐκφράζουσιν ἐπὶ τῇ ἑορτῇ ἐπαίνους καὶ προσρήσεις. Τὸ ἑπόµενον τεµάχιον ἐκρίθη ὑπὸ πολλῶν ἀπαράµιλλον τὸ ὕψος:

Σήκω, κυρὰ µ᾿, νὰ στολιστῆς, νὰ πᾶς ταχιὰ στὰ Φῶτα,
στὰ Φῶτα καὶ στὸν ἁγιασµὸ καὶ στὸν καλὸ τὸ χρόνο.
Βάλε τὸν ἥλιο πρόσωπο καὶ τὸ φεγγάρι ἀστήθι,
καὶ τοῦ κοράκου τὸ φτερὸ βάλ᾿ το καµαροφρύδι.

Ἐπανερχόµενοι εἰς τὴν ἑορτὴν τὸν Ἁγίου Βασιλείου (τὴν Περιτοµὴν ἀγνοεῖ ὁ λαός, καὶ εὐλόγως), παραθέτοµεν τὸ κύριον τῆς ἡµέρας ἆσµα:

Ἅις- Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρίτσα,
βαστάει κόλλα καὶ χαρτί, χαρτὶ καὶ καλαµάρι.
«Βασίλη µ᾿ ποῦθεν ἔρχεσαι; καὶ ποῦθε κατεβαίνεις;»
Ἀπὸ τὴ µάννα µ᾿ ἔρχουµαι καὶ στὸ σκολειὸ πηγαίνω,
πάω νὰ µάθω γράµµατα, νὰ πῶ τὴν ἄλφα-βῆτα».
Καὶ στὸ ραβδί του ἀκούµπησε νὰ πῇ τὴν ἄλφα-βῆτα,
Καὶ στὸ ραβδί, ποὺ ἦταν ξερό, χλωρὰ βλαστάρια πέταε
κι ἀπάνου στὰ ξεβλάσταρα περδίκια κελαηδοῦσαν,
ὄχι περδίκια µοναχά, µόνε καὶ περιστέρια.

Τὸ ἆσµα τοῦτο µᾶς φαίνεται θαυµάσιον ἐν τῇ ἀφελείᾳ αὐτοῦ. Ἡ ἔµφυτος φιλοµάθεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἐν µέσῳ τοσούτων διωγµῶν καὶ θλίψεων ἐπιζήσασα, µετεχειρίσθη τὴν ἐπὶ παιδείᾳ φήµην τοῦ ἑλληνικωτάτου Ἁγίου ὡς προτροπὴν πρὸς τοὺς νέους πρὸς τὴν σπουδὴν καὶ µάθησιν, οὕτω δὲ καὶ µετὰ πολλοὺς αἰῶνας ὁ µέγας τῆς Καισαρείας φωστὴρ παρίσταται οἱονεὶ συγγράφων δευτέραν «Πρὸς τοὺς νέους Παραίνεσιν».

Τὰ ἄλλα ᾄσµατα τῆς ἡµέρας, ἀποτελοῦντα ὁρµαθὸν εὐχῶν καὶ ἐγκωµίων διὰ τὰ µέλη ἑκάστης οἰκογενείας, εἶναι οἱονεὶ συνέχεια τοῦ πρώτου ἐξαρτωµένη ἐκ τοῦ ἐν τῷ προτελευταίῳ στίχου, ὅτι τὰ «περδίκια κελαηδοῦσαν» καὶ ἰδοὺ τί κελαηδοῦσαν:

Γιὰ βάλε τὸ χεράκι σου
τοῦτο ἀποτείνεται πρὸς τὸν οἰκογενειάρχην:
στὴν ἀργυρῆ σου τσέπη
κι ἂν εὕρῃς γρόσα δῶσ’ µας τα, φλωριὰ µὴ τὰ λυπᾶσαι,
κι ἂν εὕρῃς καὶ µισὸ φλωρί, κέρνα τὰ παλληκάρια,
κέρνα τ᾿ ἀφέντη µ᾿ κέρνα τα, νὰ πιοῦνε στὴν ὑγειά σου,
καὶ στὴν ὑγειά σου, ἀφέντη µου, καὶ στὴν καλὴ χρονιά σου.
Νὰ ζήσεις χρόνια ἑκατό, διακόσα, παραπάνου,
κι ἀπ᾿ τὰ διακόσα κι ὕστερα ν᾿ ἀσπρίσεις νὰ γεράσεις,
ν᾿ ἀσπρίσεις σὰν τὸν Ἔλυµπο, σὰν τ᾿ ἄσπρο περιστέρι,
σὰν τ᾿ ἀηδονάκι ποὺ λαλεῖ, τὸ Μάη, τὸ καλοκαίρι.

Καὶ τί λαλεῖ τὸ ἀηδονάκι τοῦτο; Ἰδοὺ ἀκούσατε· λαλεῖ εὐχὰς διὰ τὰ ἄλλα µέλη τῆς οἰκογενείας:

Κυρά µου, τὸν ὑγιόκα σου, κυρά µ᾿, τὸν ἀκριβό σου,
τὸν ἔλουζες, τὸν χτένιζες, στὸ δάσκαλο τὸν πάινες,
κι ὁ δάσκαλος τὸν ἔδερνε µὲ δυὸ κλωνάρια µόσκο,
µὲ τέσσαρα βασιλικό, µὲ πέντε µαντζουράνα, κτλ.

Τοσαῦτα περὶ τοῦ υἱοῦ. Ἰδοὺ τώρα καὶ περὶ τῆς θυγατρός:

Κυρά µ᾿, τὴ δυγατέρα σου, κυρά µ᾿, τὴν ἀκριβή σου,
γραµµατικὸς τὴν ἀγαπᾶ, πραµµατευτὴς τὴ θέλει,
κι ὁ δάσκαλος ἀπ᾿ τὸ σκολειὸ γυρεύοντας τὴν στέλλει.

Δὲν ἐνθυµοῦµαι δυστυχῶς τὴν συνέχειαν τοῦ ᾄσµατος τούτου, τὸ ὁποῖον ἤρχισε νὰ γίνεται περίεργον, χάρις εἰς τὰ τολµηρὰ διαβήµατα τοῦ δασκάλου· ἀλλ᾿ εἰς τὸ µέλλον ἴσως δυνηθῶ νὰ συλλέξω πλείονα· ἐπὶ τοῦ παρόντος εὔχοµαι εἰς τὸν ἀναγνώστην ἐν ὑγείᾳ καὶ εὐτυχίᾳ τὸ Νέον Ἔτος.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

«Ἐφηµερίς», 1 Ἰανουαρίου 1888



 Σημειώσεις

1. Τ᾿ ἀποσιωπητικὰ δική μου προσθήκη.

2. Τὰ θαυμαστικὰ καὶ ἐρωτηματικὰ εἶναι τοῦ Παπαδιαμάντη.

3. Ὑπονοεῖ τὴ Σκιάθο, ὅπου στὰ παιδικά του χρόνια, μὲ τοὺς παιδικούς του φίλους καὶ συγγενεῖς, τὸ Σωτήρη Οἰκονόμου, τὸν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη, τὸν περίφημο πλατωνιστὴ Σπυρίδωνα Μωραΐτη, γύριζαν τὶς γιορτὲς κι ἔψαλλαν τὰ κάλλαντα. (Βλ. σχετικὰ τὰ διηγήματα τοῦ «Τῆς Κοκώνας τὸ Σπίτι» καὶ «Ὁ Σημαδιακός» («Μάγισσες», Φέξης, σ. 71 κ.ἄ.).

4. Τὴ λέξη αὐτὴ προτιμᾶ νὰ χρησιμοποιεῖ πολλὲς φορὲς ὁ Παπαδιαμάντης. Πρβλ. καὶ τὴν ἁπάντηση τοῦ Παπαδιαμάντη στὸ Ζερβὸ γιὰ τὰ «Θαλασσινὰ Εἰδύλλια» («Ἄστυ», 28-29 Αὐγ. 1891).

5. Ἀντὶ βαπτισμὸς τοῦ κειμένου.

6. Ἀντὶ ἁγιασθοῦν καὶ ἁγιασθῆ τοῦ Ππδ.

7. Ἀντὶ στολισθῆς τοῦ Ππδ.

8. Ἀντὶ τοῦ πέταε τοῦ Ππδ.

9. Τὸ κείμενο τῆς «Ἐφημερίδας» ἔχει ῾στίχον᾿.

10. Ἀντὶ τοῦ χθένιζες τοῦ Ππδ. (πιθανώτατα τυπογραφ. λάθος).

11. Ἀντὶ τοῦ δάσσκαλος τοῦ Ππδ. Τὸ διπλὸ σ ἴσως ἠθελημένο γιὰ ν᾿ ἀποδώσει τὴν προφορὰ τοῦ ῾ch᾿.

12. Τὴν θέλει (τὸ κείμενο).

13. Σχολειὸ (τὸ κείμενο τῆς Ἐφημ.).

14. Γυρεύωντας τὴν στέλλει (ἀδιανόητη γραφὴ στὸ ἴδιο κείμενο).

15. Τρόπος ὑπεκφυγῆς ἐκ μέρους τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ προσπαθοῦσε στὴ ζωὴ καὶ στὴν τέχνη ν᾿ ἀποφεύγει τὴν αἰσχρὴ καὶ πολὺ συνηθισμένη δυστυχῶς στὰ χρόνια μας ἐκμετάλλευση τῆς περιέργειας τοῦ ἀναγνώστη μὲ διάφορα πορνογραφικὰ καὶ τραγικὰ καρυκεύματα. «Ἡ ὕλη αὕτη εἶναι ζῶν πῦρ...» φωνάζει κάπου, καὶ πετᾷ ἀπότομα τὴν πέννα του, σταματώντας τὴ διήγησή του στὴ μέση. Μάθημα καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση, ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχει καιρός. Στὸ «Σημαδιακό» («Οἱ Μάγισσες», ἔκδ. Φέξη, σελ. 151), ἐκτὸς ἀπ᾿ τὴν ἰδιαίτερη ἐξύμνηση κάθε προσώπου τοῦ σπιτιοῦ, μᾶς δίνει ὁ Παπαδιαμάντης κι᾿ ἕνα ὡραῖο σκιαθίτικο δημοτικὸ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ποὺ περιλαμβάνει ὅλα τὰ παιδιά, τ᾿ ἀγόρια τὰ ξενιτεμένα στὸ πέλαγος καὶ στὴ βιοπάλη:

Κυρά μου, τὰ παιδάκια σου, κυρά μου, τ᾿ ἀκριβά σου,
καράβι τριοκάταρτο στὸ πέλαγο ἀρμενίζουν
καὶ μὲ τ᾿ ἀφέντη τὴν εὐχὴ γρόσα πολλὰ θὰ φέρουν.

Κι ὁ κὺρ Βορηᾶς τὰ κύματα φυσάει καὶ τὰ σπρώχνει.

Σπρῶχνε, Βορηά,τὰ κύματα, νὰ μὤρθει τὸ παιδί μου,
Τ᾿ ἀγαπημένο μου πουλὶ καὶ τὸ ξεπεταρούδι,
ἀνάθρεμμα τῆς ἀγκαλιᾶς, τῆς ξενιτιᾶς λουλούδι...

Η τελειότητα

 

Η πλήρης τελειότητα είναι άφθαστη. 

Και αυτό κάνει υποχρεωτική για όλους ανεξαιρέτως την ακατάπαυστη στροφή με προσευχή προς τον Θεό για συνετισμό και βοήθεια.
 

Γέροντας Σωφρόνιος του  Έσσεξ

Αἰτωλίας Κοσμᾶς: Ἔχουμε πόλεμο κατὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2018

Πρὸς τοὺς Παν/τους Ἱεροκήρυκας, Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς, Ὀσιωτάτους Μοναχοὺς καὶ Μοναχᾶς καὶ τὸ Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ἡ χαρὰ μας σήμερα γιὰ τὸ νέο ἔτος ποὺ ἀνέτειλε εἶναι φανερὴ καὶ δικαιολογημένη. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀρνηθῆ. Κάθε νέο ἔτος δημιουργεῖ εὐχάριστη διάθεσι καὶ ἱκανοποίησι, τὴν ὁποία μὲ ποικίλους τρόπους ἐκδηλώνει ὁ ἄνθρωπος. Κι ἐμεῖς τὸ νέο ἔτος 2018, ποὺ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀρχίσαμε νὰ ζοῦμε, μὲ πολλὴ χαρὰ τὸ ὑποδεχθήκαμε. Ὅλοι μας, τὰ παιδιά, οἱ νέοι, οἱ νέες, ἀλλὰ καὶ οἱ προχωρημένοι στὴν ἡλικία.

Θέλουμε ὅμως, τὸ ποθοῦμε, τὸ νέο ἔτος 2018 νὰ εἶναι ἀληθινὰ «νέο ἔτος»; νὰ εἶναι καινούργιο γιὰ τὴν ζωή μας. Νὰ εἶναι ὑγιές, εἰρηνικό, χαρούμενο, κατὰ πάντα εὐτυχισμένο. Πῶς ὅμως θὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἔτος, πραγματικὰ «νέο ἔτος»;

Ὡς χρόνος, ἀγαπητοί, καὶ αὐτὸ τὸ νέο ἔτος, ὅπως καὶ κάθε νέο ἔτος, εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὰ παλαιότερα. Ἴδιοι μῆνες, ἴδιες ἡμέρες, μεγάλες το καλοκαίρι, μικρές το χειμώνα, ἴδιες ἐποχὲς διαδέχονται ἡ μιὰ τὴν ἄλλη, ζεστοὶ οἱ θερινοὶ μῆνες, παγεροὶ οἱ χειμερινοί.

Ὁ θεόπνευστος ἁγιογραφικὸς λόγος μᾶς βεβαιώνει ὅτι....

«τίποτε τὸ καινούργιο δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο στὸν κόσμο.

 Ἡ μιὰ ἀνθρώπινη γενιὰ φεύγει καὶ ἄλλη ἔρχεται.

 Ἡ γῆ ὅμως μένει πάντοτε. 

Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει, δύει καὶ πάλιν τρέχει πρὸς τὴν ἀνατολή. 

Ὅλοι οἱ ποταμοὶ χύνονται στὴ θάλασσα καὶ ἡ θάλασσα δὲν χορταίνει» (Ἐκκλ. α’, 4, 5, 7, 9).

Τὸ νέο ἔτος εἶναι πραγματικὰ νέο, εἶναι καινούργιο, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸ ὑποδέχονται, ἀγωνίζονται νὰ γίνουν καὶ νὰ εἶναι νέοι, ἀναγεννημένοι? νὰ ἀνανεώνονται πνευματικά? νὰ ζοῦν τὴν καινή, τὴν νέα ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Οἱ Χριστιανοί, ἂν θέλουν νὰ ζήσουν ἀληθινὰ ἕνα νέο ἔτος, ὀφείλουν νὰ φροντίζουν κάθε μέρα νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παλαιὰ πάθη καὶ ἁμαρτήματά τους, ὀφείλουν νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ πράξεις ἀρετῆς καὶ ἁγιασμοῦ.

Ὡραιότατα παρουσιάζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρὸς τοὺς Ἐφεσίους: «Νὰ ἀποβάλλετε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς προηγούμενης ζωῆς σας ποὺ φθείρεται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ προκαλεῖ τὴν ἀπατηλὴ ἁμαρτία καὶ νὰ ἀνανεώνεσθε στὸ φρόνημα τοῦ νοῦ σας, νὰ ἐνδυθῆτε τὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ ἀρετὴ καὶ τὴν εὐσέβεια πρὸς τὴν ἀλήθεια» (Ἐφεσ. δ’, 22-24).

Ἔτσι καὶ τὸ νέο αὐτὸ ἔτος θὰ εἶναι νέο, ἀγαπητοί, ὅταν ἐμεῖς, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, γίνουμε νέοι, ὄχι κατὰ τὴν ἡλικία, ἀλλὰ κατὰ τὴν ψυχή, κατὰ τὰ φρονήματα, τὶς πεποιθήσεις, τὶς ἐπιθυμίες, τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα μας.

Ἐλᾶτε ἐφέτος νὰ κόψουμε τοὺς δεσμούς, ποὺ μᾶς κρατοῦν σφικτὰ δεμένους μὲ τὰ παντοειδῆ πάθη καὶ μὲ τὸν παλαιὸ ἑαυτό μας. Νὰ ἀφήσουμε τὴν ὑλόφρονα, τὴν φιλήδονο, τὴν ἀντιπνευματικὴ ζωή μας, νὰ βοηθήσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ ἑλκυσθῆ ἀπὸ τὰ ὑψηλά, τὰ οὐράνια, τὰ θεία. Νὰ μισήσουμε τὴν χωρὶς Χριστὸ ζωὴ  τοῦ κόσμου, ποὺ δημιουργεῖ «γέροντες» ἀπὸ τὴν ἐφηβικὴ ἡλικία καὶ νὰ μεταθέσουμε νοῦ καὶ καρδιὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος καὶ Λυτρωτού. Νὰ«φρονοῦμε τὰ ἄνω, μὴ τὰ ἐπὶ γῆς» (Κόλ. γ’, 2).

«Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα». Ιδού, ὅλα τα κάνω καινούργια, λέει ὁ Κύριος στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. κά’, 5).

Ἀνάγκη, λοιπόν, σωτήρια αὐτὸ τὸ ἔτος ποὺ ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ὀργανώσουμε, νὰ κάνουμε συνειδητὴ τὴν πνευματική μας ζωὴ γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινὰ καινούργιο γιὰ τὴ ζωή μας καὶ εὐτυχισμένο. 

Νὰ δυναμώσουμε μέσα μας τὴν ζῶσα καὶ καθαρὴ πίστι μας στὸν Τριαδικὸ Θεό, τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Νὰ γνωρίσουμε καλὰ καὶ νὰ ζοῦμε ἀπαραχάρακτα τὴν ὀρθόδοξο πίστι. 

Νὰ τὴν ὁμολογοῦμε μὲ πατερικὴ παρρησία. 

Χωρὶς ὀκνηρία, ἐπιφυλάξεις καὶ ἐγωισμούς, νὰ θελήσουμε ἐφέτος νὰ ζοῦμε τακτική, συνειδητή, λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία μας.

«Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰώνι τούτω», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Ρωμαίους (Ρωμ. Ιβ’, 2). Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ παλαιές, θολωμένες φωνές, μηνύματα, ἐκδηλώσεις, τὶς ἐνέργειες ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εὑρισκόμενοι ἐν ἀφροσύνη δὲν γνωρίζουν τὸν νεοποιὸ Κύριο καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἁπλώσουν παντοῦ τὴν καταστρεπτικὴ λάσπη τους.

Μὴ μᾶς φοβίζη ὁ πόλεμος τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ μάλιστα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν μας - μὲ τὰ ἄθεα γράμματα καὶ τὰ τόσα ἄλλα διαστροφικὰ - τὴν πίστι στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας.

Αὐτὸ τὸ ἔτος ὀφείλουμε νὰ ἀφυπνισθοῦμε.

 Ἔχουμε πόλεμο κατὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος.

 Ἂν δὲν ἀναγεννηθοῦμε, ἂν δὲν γίνουμε καινούργιοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι ἀρετῶν, πιστοὶ Χριστιανοὶ τοῦ Χριστοῦ, δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἀντιπνευματικὴ λαίλαπα ποὺ θέλει τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ γνησίους Ἕλληνας ὑποδούλους στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως.

Μὴν φοβώμαστε τὸν πόλεμο, οὔτε τοὺς τάχα ἰσχυρούς.

 «Σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. κστ ,14).

Αὐτὰ ποὺ θέλουν νὰ κάνουν οἱ σύγχρονοι ἐχθροί της ἀληθείας, τῆς πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν σὰν «σύγχρονα καὶ νέα» εἶναι πολὺ παλαιά. 

Τὰ ἴδια, γιὰ παράδειγμα, ἔκαναν καὶ ὁ Κάιν καὶ οἱ οἰκοδόμοι τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ. 

Τὰ ἴδια ἔκαναν τὰ Σόδομα, τὰ Γόμορα καὶ οἱ Βαβυλώνιοι. 

Τὰ ἴδια ἔκαναν καὶ οἱ αὐτοθεοποιούμενοι αἱμοσταγεῖς καὶ σαρκολάτρες αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης καὶ τόσοι ἄλλοι.

 Ποῦ εἶναι σήμερα ὅλοι αὐτοί; 

Ποιὸς τοὺς θυμᾶται καὶ τοὺς τιμάει;

 Αὐτὰ μιμοῦνται καὶ θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ὡς νέα οἱ σημερινοὶ νάνοι, πολεμώντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ὁ Χριστός «νεοποιεῖ τοὺς γηγενεῖς, χοϊκοὺς χρηματίσας» (ἐ’ ὠδὴ τοῦ κανόνος). Ἀναγεννᾶ, καθιστᾶ νέους τους ἀνθρώπους, μὲ τὸ νὰ γεννηθῆ ὡς ἄνθρωπος καὶ νὰ προσφέρη τὸ σωτήριο ἔργο Του.

Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, τὸ νέο ἔτος 2018 ἃς θελήσουμε νὰ τὸ κάνουμε ἀληθινὰ «νέο». Μὲ τὴν εἰλικρινῆ, τὴν συνειδητή, τὴν ἀποφασιστικὴ μετάνοιά μας, μὲ τὴν ἀπόφασι νὰ ζήσουμε μὲ ὑπακοὴ καὶ ἀκρίβεια τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὸ νὰ συμμετέχουμε μὲ συνέπεια στὴν λειτουργικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ νὰ ἀγαποῦμε εἰλικρινὰ τὸν Χριστό μας καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.

Ἔτσι, τὸ 2018 θὰ γίνη ἔτος ὑγείας, εἰρήνης, χαρᾶς, εὐημερίας καὶ εὐτυχίας. Τὸ εὔχομαι ὁλόψυχα.

Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

πηγή

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Προτεραιότητα ἡ ἄμεση μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! Σημαντική ἀποκάλυψη ἀπό τόν γέροντα ἀσκητή τοῦ Παγγαίου Ὄρους

Νά γιατί προωθεῖται, διαφημίζεται καί νομιμοποιεῖται ἡ ἀνωμαλία ἀνά τόν κόσμο καί βάλλεται πανταχόθεν ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας...

 Τοῦ Διονύση Μακρῆ

Ἀποροῦν πολλοί, ἂν κάποια μύγα τσὲ-τσέ, ὅπως λέγαμε παλιὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν περιστασιακὴ τρέλα κάποιου λογικῶς κατὰ τὰ ἄλλα νοούμενου ἀνθρώπου, τσίμπησε τὶς κυβερνήσεις καὶ σήκωσαν ἐπισήμως τὸ μπαϊράκι τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό!  Γιατί δὲν εἶναι λογικὸ τὸ σύνολο τῶν ὅπου γῆς κυβερνώντων νὰ ἐκλαμβάνουν λ.χ. τὸν κιναιδισμὸ ὡς ψυχασθένεια μέχρι τὸ 1987 καὶ ξαφνικὰ νὰ ἀλλάζουν ριζικὰ ἄποψη καὶ θέση... Οὔτε λογικὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἐκλαμβανόταν ὡς βασικὸ κύτταρο τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας, τὸ θεμέλιο αὐτῆς, δηλαδὴ ἡ οἰκογένεια νὰ βρίσκεται σήμερα ἐπισήμως στὸ στόχαστρο τῆς σύγχρονης πολιτικῆς... Οὔτε λογικὸ εἶναι νὰ ποδοπατοῦνται ἱερὰ καὶ ὅσια, ἰδανικὰ καὶ ἀξίες ποὺ στήριζαν τοὺς λαοὺς καὶ καθόριζαν τοὺς ὅρους μίας εἰρηνικῆς διαβίωσης τῶν ἀνθρώπων στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν καταπίεσης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Τί πραγματικὰ συμβαίνει; Ἀποστάτησε ὁμαδικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Θεό; Ἢ κάποιοι τὸν ὁδηγοῦν μεθοδικὰ στὴν ἀποστασία μέσα ἀπὸ ἰδιοτελῆ σχέδια ἐγκαθίδρυσης μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὸν Ἀντίδικο; Ἀποτελοῦν στὴν πραγματικότητα ὄργανα τοῦ Ἀντιδίκου οἱ κυβερνήσεις ἢ ἐκβιάζονται καί ἐνίοτε ἐξαγοράζονται ἀπὸ τὰ διεθνῆ σιωνιστικὰ κέντρα; Καὶ μὲ ποιὸ τρόπο πέφτουν θύματα ὠμῶν στὴν κυριολεξία ἐκβιασμῶν ἢ ἐξαγορῶν συνειδήσεων;

 Ὅλα, μὰ ὅλα, ὅσα βλέπουμε καὶ ὅσα ἀκοῦμε γιὰ τὴ γενικὴ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ τριαδικοῦ καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ἔχουν νὰ κάνουν, σύμφωνα μὲ γέροντα ἀσκητὴ τοῦ Παγγαίου Ὄρους, ποὺ ἔλυσε ἔπειτα ἀπὸ μῆνες προσευχῆς τὴ σιωπή του, μὲ τὴν προσπάθεια μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! «Ὁ Ἀντίδικος κατάφερε καὶ ἔβαλε ὡς βασικὸ στόχο του καὶ προτεραιότητα προκειμένου νὰ ἐγκαθιδρύσει τὸ παγκόσμιο βασίλειο του τὴ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς... Κι αὐτὸ διότι δὲν εἶναι ἀληθινός Θεὸς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγχει δισεκατομμύρια ἀνθρώπινες ψυχές! Μέσα στὸ πλαίσιο αὐτὸ συνεδρίασαν τὰ ἐγκόσμια ταγκαλάκια (Τριμερὴς Ἐπιτροπή, Λέσχη Μπίλντερμεργκ, Ἰλουμινάτι κ. ἄ.) καὶ ἐξέτασαν κατὰ πόσο καὶ μὲ ποιὸ τρόπο θὰ μειώσουν τὸν πληθυσμό, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ξεπερνᾶ τὸ πολὺ τὸ ἕνα δισεκατομμύριο ψυχές», εἶπε ὁ γέροντας ἀσκητής. Καί πρόσθεσε: «Χωρίς τή μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς δέν μπορεῖ νά ἰδρύσει τό βασίλειο του. Γι’ αὐτό ἔχει βαλθεῖ νά καταστρέψει τήν οἰκογένεια καί νά διαλύσει τά ἔθνη. Ποιός νέος σήμερα μπορεῖ νά κάνει οἰκογένεια μέ τά ψίχουλα πού τοῦ δίνουν;». Ὁ γέροντας ἀσκητής ἐν συνεχεία μᾶς ἔδωσε τίς κατάλληλες κατευθύνσεις πού μᾶς βοήθησαν νά ἀναλύσουμε τά λεγόμενά του καί νά διαπιστώσουμε πόσο ἀληθινά εἶναι τά ὅσα ὑποστηρίζει.

Ἡ διεξαγωγὴ πολεμικῶν συρράξεων λ.χ. δὲν δύναται νὰ ἐπιφέρει τὸ ποθούμενο γιά τούς ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀποτέλεσμα λόγω τῶν ἐξελιγμένων πλέον σύγχρονων ὅπλων, τὰ ὁποῖα στοχεύουν μὲ ἀκρίβεια ὀλίγων ἑκατοστῶν. Ἄλλωστε λόγω τοῦ παγκόσμιου δικτύου ἐνημέρωσης, ἕνα τυφλὸ χτύπημα σὲ ἄμαχο πληθυσμὸ θὰ ξεσήκωνε θύελλα ἀντιδράσεων, κάτι ποὺ θὰ ἀπέτρεπε τὰ μοχθηρὰ σχέδια τοῦ ἀπάνθρωπου διεθνοῦς σιωνισμοῦ. Μόνο ἕνας πόλεμος σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο μὲ τὴ χρησιμοποίηση τοῦ πυρηνικοῦ ὁπλοστασίου θὰ ἔφερνε τὸ πολυπόθητο γι’ αὐτοὺς ἀποτέλεσμα... Αὐτό, ὅμως ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἐμπεριέχει πολλαπλοὺς κινδύνους ἀπώλειας τοῦ ἐλέγχου τῆς κατάστασης, ἀπὸ τοὺς ἀρρωστημένους αὐτοὺς ἐγκεφάλους.

Χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλείψει τό ἐνδεχόμενο ἑνός τέτοιου πολέμου τὶς τελευταῖες ἑπτὰ δεκαετίες ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐφαρμόζουν ἕνα ἐναλλακτικό μοχθηρὸ σχέδιο, ποὺ ὡς πυρήνα του ἔχει τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950 λοιπὸν τὰ νοσηρὰ αὐτὰ μυαλὰ ἄρχισαν σταδιακὰ νὰ ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα πλέον τὰ πρωτόκολλα τῶν μυστικῶν συνεδριάσεών τους. Κινητοποίησαν τοὺς κατάλληλους μηχανισμοὺς προπαγάνδας, οἱ ὁποῖοι δοκιμάστηκαν ἐπιτυχῶς ἀπὸ τὸν Γκέμπελ, τὸν καιρὸ τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὸ ἔδαφος. Ἐν συντομία στὴ συνέχεια θὰ παρουσιάσουμε τὸ πῶς ἐπιδιώκουν νὰ διαλύσουν τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας!

Τὴ δεκαετία τοῦ 1950-60 ὁ στόχος ἦταν οἱ γυναῖκες-μητέρες σὲ κάθε κράτος σταδιακά! Ἔπρεπε πάση θυσία νὰ τὶς βγάλουν ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, προκειμένου νὰ ἀναλάβουν οἱ νοσηροὶ αὐτοὶ ἐγκέφαλοι ἐμμέσως, μέσω τοῦ ἐλέγχου τῆς Παιδείας, τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων. Πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ διέθεσαν πάρα πολλὰ κονδύλια στὴν διάδοση τοῦ φεμινισμοῦ καὶ καλλιέργησαν στὶς κοινωνίες... τὰ λεγόμενα δικαιώματα τῶν γυναικῶν σὲ ἀντιπαράθεση πάντα μὲ τὸ ἀνδρικὸ φύλο, τὸ ὁποῖο παρουσιαζόταν ὡς φοβερὸς δυνάστης!!! Δημιούργησαν ἐπίσης πολλὲς θέσεις ἐργασίας καὶ αὔξησαν ποικιλοτρόπως τὶς οἰκογενειακὲς ἀνάγκες-δαπάνες, ὥστε νὰ ἐξαναγκάσουν τὴ γυναίκα νὰ ἐγκαταλείψει ὁλότελα ἢ νὰ τελεῖ πλημμελῶς τὸ ρόλο τῆς μάνας καὶ τὰ συζυγικά της καθήκοντα. Ἔβγαλαν τὴ γυναίκα ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ αὐτὸ τὸ ἐκμεταλλεύτηκαν πολλαπλῶς δημιουργώντας μία ὁλάκερη βιομηχανία γύρω ἀπ’ αὐτὴν (λ.χ. μόδα-καλλυντικά). Τὴν ἐκμεταλλεύτηκαν καὶ φορολογικὰ αὐξάνοντας τὰ ἔσοδα τῶν ἐλεγχόμενων ἀπ’ αὐτοὺς τραπεζῶν ( βλ. Τυφώνας Παγκοσμιοποίηση ἐκδ. «Ἀγαθός Λόγος»)! Μέχρι τὸ 1980 ὁ στόχος εἶχε πλήρως ἐπιτευχθεῖ!

Ἀπὸ τὸ 1950 καὶ ἑξῆς μέσω τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καὶ τοῦ ἐλέγχου τῶν πηγῶν ἐνέργειας καὶ ὄχι μόνο οἱ ἐκφραστὲς τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἄρχισαν νὰ ἐλέγχουν πιὸ συστηματικὰ κυβερνήσεις καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκπαιδεύουν καὶ νὰ προωθοῦν δικά τους πρόσωπα (βλ. τεκτονικὲς στοὲς) σὲ καίριες κυβερνητικὲς θέσεις! Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀπόκτησαν τὴ δυνατότητα ἐλέγχου στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, στὸ ὁποῖο μποροῦσαν πλέον νὰ ἐπιβάλλουν ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα τῆς ἀρεσκείας τους. Μὲ χίλιους –δύο τρόπους καὶ σατανικὲς μεθόδους κατάφεραν νὰ φυτέψουν στὶς ψυχὲς τῶν νέων τὴν ἀμφιβολία γιὰ τὸ Θεό, νὰ καλλιεργήσουν τὸν ἐγωισμό, τὰ ἀλόγιστα πάθη, τὶς φιλοδοξίες κ. ἄ καὶ νὰ διαδώσουν τὰ ναρκωτικά... Σ’ αὐτὸ συνετέλεσαν καὶ ἀποφάσεις ποὺ νομιμοποιοῦσαν τὴν πορνεία, τὴ μοιχεία, τὴν ἔκτρωση, διευκόλυναν τὰ διαζύγια κ.ἄ.  Μέχρι τὸ 1990 οἱ σπόροι τοῦ Ἀντιδίκου ποὺ φύτεψαν ἄρχισαν νὰ ἀποδίδουν τοὺς πρώτους καρπούς.

Ἀπὸ τὸ 1980 καὶ ἑξῆς ἀρχίζουν καὶ γίνονται στόχος οἱ θρησκεῖες καὶ ἰδιαιτέρως ὁ χριστιανισμός. Βέβαια οἱ ἐπιθέσεις εἶχαν ἀρχίσει πολὺ πιὸ πρὶν μὲ ἔμμεσα χτυπήματα σὲ στόχους, ὅπως λ. χ.  οἱ χριστιανικὲς ἀδελφότητες, ποὺ ἀσχολοῦνταν ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ἐνίσχυση τῆς κατηχήσεως. Τὴ δεκαετία ὡστόσο, τοῦ 1980 καὶ ἑξῆς δίδεται ἡ ἐντολὴ στὰ κέντρα ἀνομίας νὰ προωθοῦν κάθε τί ποὺ ζημιώνει τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτῆς στὰ μάτια τῶν πιστῶν. Κι αὐτὸ διότι βασική τους ἐπιδίωξη ἦταν νὰ ἐκμηδενίσουν μὲ κάθε τρόπο τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις ἔναντι τῶν νόμων καὶ τῶν ἀποφάσεών τους. Ἡ πολυδιαφήμιση τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας, οἱ νόμοι γιὰ τὶς ἐκτρώσεις μὲ τὸ γνωστό  σλόγκαν ποὺ ἔλεγαν τότε οἱ γυναῖκες «τὸ σῶμα μοῦ ἀνήκει» καὶ οἱ πρῶτες ἀποφάσεις διευκόλυνσης λύσης τοῦ γάμου περιλαμβάνονταν μέσα στὸ ἀνωτέρω σχέδιο. Προωθοῦνται ἐπίσης νόμοι ποὺ βάλλουν κατὰ τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (βλ. λ.χ. Πολιτικὸ γάμο) ἐνῶ ξεκινοῦν καὶ οἱ ἐκβιασμοὶ ἢ ἀπειλὲς δήμευσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἀποκάλυψης σκανδάλων κ.ο.κ. Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 εἰδικὰ στὴν χώρα μας διατίθενται πολλὰ κονδύλια μέσω τῶν κύκλων τῆς ἀνομίας καὶ ἀσκοῦνται ἀφόρητες πιέσεις γιὰ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες (βλ. ἐπίσκεψη Δ.Σ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἑβραίων στὸν τότε πρωθυπουργὸ Ἀνδρ. Παπανδρέου)! Τελικῶς αὐτό ἔγινε ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ Κ. Σημίτη...

Ἐντέχνως καλλιεργεῖται ἐπίσης μέσω τῶν Μαζικῶν Μέσων Ἐνημέρωσης καὶ προβάλλεται ὡς ἰδανικὸ ἡ ἀπόκτηση δύο τέκνων ἀπὸ τὶς νέες οἰκογένειες μὲ τὴ δικαιολογία τῶν ὑπέρογκων ἐξόδων. Στὸ τέλος τῆς δεκαετίας ξεκινοῦν καὶ οἱ πρῶτες πιέσεις προώθησης καὶ κοινωνικῆς ἀποδοχῆς τοῦ κιναιδισμοῦ καὶ κάνουν τὶς πρῶτες ἐπίσημες ἐμφανίσεις τους σὲ κινηματογραφικὲς ταινίες καὶ τηλεοπτικὲς σειρὲς οἱ κίναιδοι. Τὸ ἴδιο διάστημα ἀναπτύσσεται ἡ ἰδιωτικὴ τηλεόραση, ἡ ὁποία προωθεῖ συστηματικὰ στὴ χώρα μας τὴν ὁμοφυλοφιλία-κιναιδισμὸ, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ χιουμοριστικὲς ἐκπομπές. Παράλληλα ἀρχίζουν καὶ δημιουργοῦνται οἱ πρῶτες ὀργανώσεις-σύλλογοι ὁμοφυλοφίλων κατὰ τὰ πρότυπα τῆς Εὐρώπης καὶ γιὰ πρώτη φορὰ συνδέεται ὁ κιναιδισμὸς μὲ τὰ λεγόμενα ἀνθρώπινα δικαιώματα...!!!

Τὴ δεκαετία τοῦ 1990 ἀνοίγουν οἱ κάνουλες τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καὶ ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικεντρωθεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ἕλληνα στὸν εὔκολο πλουτισμό, προκειμένου νά ἀμβλυθοῦν οἱ συνειδήσεις. Πρόκειται στὴν οὐσία γιὰ τὸ προκαταρκτικὸ στάδιο τῆς μετέπειτα οἰκονομικῆς κρίσης μέσω τῆς προώθησης τοῦ δανεισμοῦ τῶν νοικοκυριῶν καὶ τῆς μεθοδευμένης στροφῆς τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ σὲ κάθε εἴδους ψυχαγωγία καὶ ἐφήμερη ἀπόλαυση. Στὸ παιχνίδι κυρίαρχο ρόλο παίζει τὸ ἐλεγχόμενο ἀπὸ τοὺς οἴκους τῆς ἀνομίας τραπεζικὸ σύστημα. Ἀκόμη καὶ τὸ χρηματιστήριο μετατρέπεται σὲ οἶκο «τυχερῶν παιγνίων» καὶ ἀπομυζεῖ τοὺς κόπους καὶ τοὺς μόχθους δεκαετιῶν τοῦ παρασυρμένου ἀπὸ τὰ ΜΜΕ Ἕλληνα πολίτη.

Ἡ δεκαετία τοῦ 2000 ξεκινᾶ μὲ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες. Στὴν δεκαετία αὐτὴ παρουσιάζονται καὶ οἱ πιὸ συστηματικὲς πλέον προσπάθειες ὑποβάθμισης τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Παράλληλα κατατίθενται οἱ πρῶτες προτάσεις γιὰ τὴ νομιμοποίηση τοῦ λεγομένου «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων (βλ. πρόταση 19 βουλευτῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ) ἐνῶ προωθεῖται ἕνας ἕτερος νόμος, σύμφωνο συμβίωσης γιὰ ἑτερόφυλους, γιὰ νὰ προλειάνει τὸ ἔδαφος γιὰ ἐπέκταση καὶ στοὺς ὁμοφυλοφίλους... Τὴν δεκαετία αὐτὴ προωθοῦνται πλέον ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ἀπὸ ΗΠΑ καὶ Ε.Ε. ἐκθέσεις, ἀποφάσεις καὶ ἐμπεριέχονται στὸ εὐρωπαϊκὸ σύνταγμα ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ κτηνοβασία ἀκόμη καὶ ἡ παιδοφιλία ὑπὸ τὸ γενικὸ ὅρο τῆς σεξουαλικῆς διαφορετικότητας. Τὸ ἴδιο διάστημα στὶς ΗΠΑ ξεκινᾶ δειλὰ-δειλὰ τὸ πρῶτο κίνημα στείρωσης τῶν κοριτσιῶν μὲ συνθήματα ὅπως «ἀποφυγὴ ἀνεπιθύμητης ἐγκυμοσύνης», «ζῆσε καὶ ἀπόλαυσε ἐλεύθερα τὸν ἔρωτα» κ.ο.κ.

Στὴν ἀμέσως ἑπόμενη δεκαετία δημιουργεῖται μία ἀμιγῶς τεχνητὴ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐγκλήματος ἢ τοῦ σχεδίου τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ψηφίζεται καὶ γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ περιβόητη ἔκθεση Λούνατσεκ, ἡ ὁποία φέρει τὰ πάνω κάτω στὰ ὅσα μέχρι σήμερα ἴσχυαν στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο. Ἡ λαθρομετανάστευση ἀλλὰ καὶ ἡ σταδιακὴ μείωση τῶν μισθῶν ὡς ἀπόρροια τῆς λιτότητας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν προώθηση νόμων ποὺ καθιστοῦν τὴν ἀνωμαλία ὡς νόμιμη (γάμος ὁμοφυλοφίλων-ἀλλαγὴ ταυτότητας φύλου) καὶ τὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας προκαλοῦν ἕνα καίριο χτύπημα στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Ἡ κορύφωση τῆς ἀνεργίας καὶ οἱ πενιχροὶ μισθοὶ τῆς τάξης τῶν 400-500 εὐρὼ ἐκδιώκουν στό ἐξωτερικό σχεδὸν 500.000 νέους! Οἱ ὑπόλοιποι ἀδυνατοῦν νὰ ἀντεπεξέλθουν στά πρός τό ζῆν, γεγονός πού τούς καθιστᾶ ἀντίθετους στήν δημιουργίας οἰκογένειας. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια πλήττεται ἀπὸ μία φορολογικὴ ἐπιδρομὴ ποὺ ἀπώτερο μύχιο σκοπὸ ἔχει τὴν  ἐπιτάχυνση τῆς διάλυσης της. Ἡ λύση τοῦ γάμου γίνεται ἀκόμη πιὸ εὔκολη ὑπόθεση μὲ νόμους ποὺ καθιστοῦν σχεδὸν ὑπεραυτόματο τὸ διαζύγιο. Τώρα ἕπονται σειρὰ ἀλλαγῶν στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, διαφήμιση τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἀργότερα τῆς κτηνοβασίας καὶ παιδοφιλίας ( μέσω τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὁρίου ἡλικίας ἀπὸ τὰ 18 στὰ 12) σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις καὶ ἰδιαίτερα σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες ἐκπαίδευσης... 

Μακάρι νὰ διαψευσθοῦμε ἀλλὰ ἡ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς περιλαμβάνει ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω καὶ σειρὰ χειρότερων καταστάσεων καὶ νὰ ἀναμένεται νὰ ὁλοκληρωθοῦν μὲ τὸ σενάριο ἐπιβολῆς τῆς πείνας καί τῆς διάδοσης ἐπιδημιῶν, ἡ ὑλοποίηση τῶν ὁποίων εἶναι πολὺ-πολὺ κοντά μας. Μάλιστα οἱ ἀρρωστημένοι ἐγκέφαλοι περιμένουν νὰ προκαλέσουν πολλὰ –πολλὰ θύματα, ἀφοῦ ἡ αὐτάρκεια τῶν νοικοκυριῶν τοῦ παρελθόντος ἔχει χτυπηθεῖ μὲ σειρὰ νόμων τὰ τελευταῖα 30 χρόνια... ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ’ ὅλη τήν Εὐρώπη! Ἀς μήν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι το τελευταῖο πάντα λόγο τόν ἔχει ὁ Θεός.      

       

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Πρωτοπρ. Αθανάσιος Γιουσμάς, Η περιτομή του Κυρίου και η απαραίτητη δική μας περιτομή

Κάθε πρώτη Ιανουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ως χριστιανοί γι΄ αυτή τη γιορτή. Ας καταθέσουμε λίγες απλές σκέψεις μας σε στυλ τούτη τη φορά ερωταπαντήσεων, για χάρη συντομίας.

- Τι ήταν η περιτομή;

Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρες από τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκής θρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι το «μοέλ» έκοβαν την πόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθη κι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς.(Λουκ. 2, 5). Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα «Εμμανουήλ» που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».

- Σε ποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;

Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θα διατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικός απόγονός σου, θα ππεριτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα της γέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ΄ όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως περιτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί.

- Γιατί δόθηκε αυτή η εντολή;

Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμιση πως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ΄ όλους τους άλλους και στην πίστη και να μην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής, για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός και λαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα.

- Γιατί η περιτομή αφορούσε τη χώρα των γεννητικών οργάνων;

Πρώτα γιατί έκοπταν ένα ευτελές σαρκίο κι έπειτα γιατί, αιτία του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρας ήταν η ακράτεια της γενετήσιας ορμής. Σαρκολάτρες ήταν οι συμπολίτες του Νώε και ομοφυλόφιλοι οι κάτοικοι των Σοδόμων και Γομόρων. Όρισε ο Θεός, η περιτομή να γίνεται στη χώρα των γεννητικών οργάνων, γιατί σ΄ αυτά χρειαζόταν και χρειάζεται ένας κάποιος περιορισμός και αρκετή εγκράτεια.

- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;

Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής, στο Μωσαϊκό νόμο! Ό,τι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κι όχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, τον θανάτωσαν!

- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομή σήμερα;

Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρό πρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θα πρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ό,τι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικό κόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόπο στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.Για μας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».Προσπαθώντας να θέσω έναν επίλογο σ΄ αυτό μας το άρθρο κλείνω γράφοντας τα εξής: Υποδεχτήκαμε έναν καινούριο χρόνο, το 2007. Μακάρι, όλοι μας μέσα στο νέο χρόνο να περιτέμνουμε τα πάθη μας και οι συνάνθρωποί μας κι εμείς οι ίδιοι να περιτέμνουμε, να περιορίσουμε τη σαρκική μας ακράτεια. Ροζ τηλέφωνα, αμαρτωλές συζεύξεις, ανώμαλες καταστάσεις, ηδονοβλεψίες των βίντεο και των κομπιούτερ, εξωσυζυγικές ή προγαμιαίες σχέσεις και πάει λέγοντας! Μακάρι «πάσας τας σαρκικάς επιθυμίας» αφού καταπατήσουμε, «πνευματική πολιτεία» να ζήσουμε όλες τις 365 μέρες του χρόνου. Πιο καθαροί, πιο αγνοί, πιο τίμιοι από χθες, φέτος για να ζήσει η οικογένεια που κλυδωνίζεται από τα ολοένα αυξανόμενα διαζύγια, για να ζήσουμε όλοι μας

Πιο αγνά, πιο σεμνά, πιο θεάρεστα. Αμήν. Καλή Χρονιά!

του π. Αθανασίου Γιουσμά

 * Εφημερίδα Εμπρός, 3 Ιανουαρίου 2007

Πρωτοχρονιὰ - Ο μακάβριος χορὸς (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ὁ μακάβριος χορὸς

(Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ποία ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» (Ἰακ. 4,14)

Ενα ἀκόμη ἔτος πέρασε, ἀγαπητοί μου. Μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ νέου ἔτους ἂς κάνουμε λί- γες σκέψεις πάνω στὸ μεγάλο θέμα τοῦ χρόνου.

Τί εἶνε ἕνα ἔτος ἐν συγκρίσει μὲ τὴν αἰωνιότητα; Μία σταγόνα ἐμπρὸς στὸν ὠκεανὸ τοῦ χρόνου. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα μυστηριῶδες πουλί, στὸ τέλος κάθε ἔτους πετάει πάνω ἀπ᾿τὸν ὠκεανὸ καὶ παίρνει μὲ τὸ ῥάμφος του μία σταγόνα. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε πόσα δισεκατομμύρια καὶ τρισεκατομμύρια χρόνια θὰ περάσουν μέχρις ὅτου τὸ πουλὶ πάρῃ καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ; Κι ὁ μεγαλύτερος μαθηματικὸς θὰ καταληφθῇ ἀπὸ ἴλιγγο.

Ἀπέραντος καὶ ἀσύλληπτος εἶνε καὶ ὁ ἄλλος ἐκεῖνος ὠκεανὸς ποὺ λέγεται αἰωνιότης.Πότε ἄρχισε ὁ χρόνος; Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι τώρα; Πόσα θὰ περάσουν μέχρι νὰ λήξῃ ὁ κόσμος, ποὺ μὲ τὴ δημιουργία του συνδέεται ὁ χρόνος; Σταγόνα στὸν ὠκεανὸ εἶνε τὸ ἕνα ἔτος. Τί εἶνε ἡ ζωή μας μπροστὰ στὴν αἰωνιότητα;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, σὲ ἐπικήδεια ὁμιλία του στὸν Καισάριο, ὡς ἑξῆς περιγράφει τὴ ματαιότητα τῆς ζωῆς.«Τέτοια εἶνε, ἀδελφοί, ἡ πρόσκαιρη ζωή μας.Τέτοιο τὸ παιχνίδι ποὺ παίζεται πάνω στὴ γῆ· ἐνῷ δὲν ὑπάρχουμε νὰ γενηθοῦμε, κι ἀφοῦ γεννηθοῦμε νὰ πεθάνουμε. Ὄνειρο εἴμαστε ποὺ δὲν παραμένει, φάντασμα ποὺ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ πιάσῃς, πέταγμα πουλιοῦ περαστικοῦ, πλοῖο ποὺδὲν ἀφήνει ἴχνη στὴ θάλασσα, σκόνη, ἀτμός,πρωινὴ δροσιά, λουλούδι ποὺ ἀνθίζει στὸν και-ό του καὶ στὸν καιρό του μαραίνεται. Καλὰ φιλοσόφησε γιὰ τὴν ἀσθένειά μας ὁ θεῖος Δαυΐδ·“Οἱ ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶνε σὰν τὸ χορτάρι· σὰν λουλούδι τοῦ ἀγροῦ, ἔτσι θὰ  πέσῃ”».

Ἂς φέρουμε καὶ μιὰ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία Γραφή. «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη», ὅπως λέει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβοςστὴ θεόπνευστη Ἐπιστολή του(Ἰακ. 4,14). Ἡ ζωή μας, λέει, ὡς πρὸς τὴ διάρκειά της μοιάζει μὲ λεπτὸ ἀτμό, ποὺ βγαίνει ἀπὸ ἕνα καζάνι καθὼς τὸ νερό του βράζει καὶ ἐξατμίζεται. Παρατηρήσατε ποτὲ τὸν ἀτμό; Τὸν βλέπουμε γιὰ λίγο ν᾿ ἀνεβαίνῃ κ᾿ ἔπειτα νὰ ἐξαφανίζεται. Ἀλλ᾿ ἐνῷ αὐτὴ εἶνε ἡ πραγματικότητα, οἱ ἄνθρωποι, ἀπορροφημένοι συνήθως ἀπὸ μέριμνες, ζοῦν σὰν νὰ εἶνε αἰώνιοι πάνω στὴ γῆ. Δὲν σκέπτονται τὸ τέλος τους. Κι ἂν κανεὶς τοὺς τὸ θυμίσῃ, τρομάζουν καὶ… χτυποῦν ξύλο!

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου κάνει νὰ διώχνουν ἀπ᾽ τὴ σκέψι τὴν ἰδέα του. Ἂν τὸν σκέπτοντανσοβαρά, διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ συμπεριφορά τους. Ὅπως λέει ἀρχαῖος σοφὸς πρόγονός μας, «μνήμη θανάτου ὅρος φιλοσοφίας». Ἡ δὲ Σοφία Σειρὰχ ἀκόμη πιὸ ζωηρὰ καὶ πιὸ συγκεκριμένα προτρέπει· «Ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις σου μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ  ἁμαρτήσεις» (Σ. Σειρ. 7,36), δηλαδή· Ἄνθρωπε, νὰ θυμᾶσαι πάντοτε τὸ θάνατο, καὶ ἡ σκέψι τοῦ θανάτου θὰ σὲ συγκρατῇ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος παρουσιάζει σὲ ἔργο του κάποιον νὰ περιοδεύῃ ὅλη τὴ γῆ, νὰ ἐπισκέπτεται ἀνάκτορα καὶ καλύβες, ν᾿ ἀκούῃ ποικίλες συζητήσεις, μὰ γιὰ τὸ θάνατο τίποτε. Καὶ τελειώνει· «Οἷά ἐστι τὰ τῶν κακοδαιμόνων ἀνθρώπων πράγματα· βασιλεῖς, πλίνθοι χρυσαῖ, ἑκατόμβαι, μάχαι. Χάρωνος δὲ οὐδὲ εἷς λόγος».

Δηλαδή· «Νά ποιά εἶνε τὰ ἐνδιαφέροντα, γιὰ τὰ ὁποῖα νοιάζονται καὶ συζητοῦν οἱ ταλαίπωροι οἱ ἄνθρωποι· βασίλεια, χρυσὲς πλάκες, ἑκατόμβες, πόλεμοι. Μὰ γιὰ τὸ Χάρο οὔτε λέξι». Θεωρεῖται τόσο δυσάρεστος ὁ  θάνατος , ὥστε καὶ σὰν λέξι ἀκόμη ἐνοχλεῖ. Δὲν ἀποκλείεται νὰ βρεθοῦν καὶ ἀκροαταί, ποὺ δὲν θέλουν ν᾽ ἀκοῦνε τέτοια κηρύγματα, τώρα μάλιστα ποὺ ὅλοι εὔχονται «χρόνια πολλά». Ἀλλ᾿ἔτσι ἀντιμετωπίζεται ὁ θάνατος;Ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ χρόνο ποὺ πέρασε. Πόσοι ἀπὸ ᾿κείνους, ποὺ πέρυσι τέτοια μέρα εὔχονταν «χρόνια πολλά», σήμερα ἀπουσιάζουν ἀπ᾽ τὸ πρωτοχρονιάτικο τραπέζι! Δὲνζοῦν, καὶ ἡ ἀπουσία τους προκαλεῖ πόνο σὲσυγγενεῖς καὶ φίλους. Τὸ ληξιαρχεῖο μᾶς πλη-ροφορεῖ, ὅτι τὸ ποσοστὸ τῶν θανάτων εἶνε ἕνας στοὺς ἑκατὸ κατοίκους! Ἐὰν μ᾿ αὐτὴ τὴ βάσι ὑπολογίσουμε τὸν ἀριθμὸ ὅσων πέθανανσ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πόσα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἀναχώρησαν γιὰ τὴν αἰωνιότητα τὸ ἔτος αὐτό!… Ἦταν ὅλοι γέροι; Ὄχι δυστυχῶς. Ὁ χάρος,ὅπως τὸν παριστάνει ἡ λαϊκὴ παράδοσι, εἶνε τυφλὸς καὶ κουφός. Τυφλός, γιὰ νὰ μὴ διακρίνῃ γέρο ἀπὸ παιδί, φτωχὸ ἀπὸ πλούσιο, ἀγράμματο ἀπὸ ἐπιστήμονα.Κουφός, γιὰ νὰ μὴν ἀκούῃ τὶς σπαρακτικὲς φωνὲς τῶν φίλων καὶ τῶν συγγενῶν. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς διάφορες λαϊκὲς παραδόσεις γιὰ τὸ χάρο, ὑπάρχει ἡ

χριστιανικὴ ἀλήθεια, ποὺ διδάσκει ὅτι ἡ διάρ-κεια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ γέννησι καὶ ὁ θάνατος, δὲν εἶνε τυχαῖα γεγονότα· εἶνε ἀντικείμενο τῆς φροντίδος τοῦ παναγάθου πανσόφου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ. Τὸ διεκήρυ-ξε ὁ Χριστὸς λέγοντας «Καὶ αἱ τρίχες τῆς κε-φαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί»(Ματθ. 10,30). Ἑπομένως ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ καθενὸς εἶνε ἀπ᾽ τὸ Θεὸ καθωρισμένη , ἐκτὸς ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἀνατρέπῃ τοὺς ὅρους μιᾶ ςεὐτυχισμένης φυσικῆς ζωῆς.Οἱ στατιστικὲς μᾶς πληροφοροῦν, ὅτι ὁ ἀ-ριθμὸς τῶν νηπίων, παιδιῶν καὶ νέων ποὺ πεθαίνουν εἶνε μεγαλύτερος ἀπὸ τῶν γερόντων.

Ὁ θάνατος μοιάζει μὲ σφοδρὴ καταιγίδα , ποὺπάνω στὴν ὁρμή της σπάζει πολλὰ τρυφερὰ κλαδιὰ καὶ ξερριζώνει πολλὰ δενδρύλλια, ἀλλὰ παλιὰ καὶ γέρικα δέντρα λίγα ξερριζώνει.Γι᾿ αὐτὸ κανείς, ὅσο νέος καὶ ὑγιὴς κι ἂν εἶνε,μὴ  νομίζῃ πὼς ὁ θάνατος γι᾿ αὐτὸν εἶνε μακριά. Ἐνῷ δὲν τὸν περιμένεις, ἔρχεται ξαφνικὰ καὶκόβει τὸ νῆμα πάνω στὸ ἄνθος τῆς ζωῆς.Στὶς μέρες μας μάλιστα οἱ περιπτώσεις θανάτου νεαρῶν ἀτόμων εἶνε περισσότερες λόγῳ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς μανίας τῶν Νέων νὰ τρέχουν δαιμονιωδῶς μὲ μηχανάκια καὶ αὐτοκίνητα. Συχνὰ βγαίνουν

ἀπ᾽ τὰ νυχτερινὰ κέντρα μεθυσμένοι, ὁδηγώντας συγκρούονται καὶ τερματίζουν ἄδοξα τὴ ζωή τους. Ὁ τεχνικὸς πολιτισμός , γιὰ τὸν ὁποῖο καυχώμαστε, ἀντὶ νὰ ἐλαττώσῃ αὔξησε τοὺς θανάτους.

Ἡ δὲ πιὸ μεγάλη ἀγωνία, ποὺ γίνεται ἄγχος καὶ πιέζει ὅλους, εἶνε ὅτι ὁ τεχνικὸς πολιτισμὸς κατασκεύασε τὶς ἀτομικὲς βόμβες, ποὺ ἂν —μὴ γένοιτο!— ἐκραγῇ πυρηνικὸς πόλεμος θὰ καταστρέψουν πόλεις καὶ θ᾽ ἀφανίσουν,ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (8,7-12) , τὸ ἕνα τρίτο τοῦ πληθυσμοῦ. Νά ὁ θάνατος στὴν πιὸ τραγικὴ μορφή του, θάνατος ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ μανία αὐτοκαταστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί μου, ἐνεδρεύει παντοῦ. Μὴν τρομάξετε ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ ποῦμε.Γιὰ πόσους καὶ γιὰ πόσες ὁ νέος χρόνος, ποὺ τὸν χαιρετίζουμε αἰσιόδοξα, θὰ εἶνε ὁ τελευταῖος χρόνος τῆς ζωῆς τους ; Μήπως ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς εἴμαστε κ᾿ ἐμεῖς; «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» ! Ἕνας διάσημος ζωγράφος, σὲ μιὰ τοιχογραφία παριστάνει ὡς ἑξῆς τὴ ματαιότητα τῆς ἐπίγειας ζωῆς. «Νέοι καὶ νέες, γέροι καὶ γριές, σὲ μιὰ εὐρύ-χωρη αἴθουσα στροβιλίζονται σ᾿ ἕνα μανιώδη χορό. Ἡ αἴθουσα ἔχει πολλὲς πόρτες, ἀπ᾿ τὶς ὁποῖες συνωθεῖται πλῆθος πολύ, περιμένοντας σειρὰ γιὰ νὰ λάβῃ μέρος στὸ χορό. Σὲ μιὰ ἄκρη τῆς αἰθούσης σαρκαστικὰ ἐνεδρεύει ὁ θά νατος καὶ παρακολουθεῖ.

Κάθε στιγμὴ ἀνοίγει μιὰ καταπακτὴ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τῶν χορευ-ῶν καὶ ἕνας - ἕνας ἐξαφανίζονται. Οἱ ὑπόλοιποι ῥίχνουν μιὰ στιγμὴ ἕνα βλέμμα μελαγχολικὸ σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἀπορροφᾷ ἡ καταπακτή, καὶ …ἐξακολουθοῦν τὸ χορό. Μερικοὶ κλείνουν τὰ μάτια, νὰ μὴ δοῦν τὸ ἄνοιγμα τῆς μυστηριώδους καταπακτῆς. Κι αὐτὴ διαρκῶς ἀνοιγοκλείνει, καὶ οἱ χορευταὶ μὲ παθολογικὴ ἀπάθεια βλέπουν τὸ ἔδαφος νὰ φεύγῃ κάτω ἀπ᾽τὰ πόδια τους, καὶ τὸ θάνατο νὰ ἐπιχαίρῃ γιὰ τὴν ἔκβασι τοῦ μακάβριου αὐτοῦ χοροῦ…».

Δὲν εἶνε ἡ εἰκόνα μιᾶς μεγάλης μερίδος τῆς συγχρόνου κοινωνίας, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται σοβαρὰ γιὰ τὸ σπουδαιότερο πρόβλημα, πόθεν ἔρχεται, γιατί ζῇ καὶ ποῦ κατευθύνεται;

Στὸ κατώφλι τοῦ νέου ἔτους ἂς σκεφτοῦμε σοβαρὰ πάνω στὸ θέμα τοῦ χρόνου. Μιὰ σταγόνα εἶνε ἡ ζωή μας, μιὰ ἀτμίδα ποὺ μόλις φανῇ ἐξαφανίζεται. Ναί, ἀλλ᾿ ἀπ᾽ αὐτὴν ἐξαρτᾶται τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Πόσο ἀξίζει μιὰ σταγόνα!

Μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ἡ ζωὴ στὴ γῆ τελειώνει ,ἐνῷ ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς συνεχίζεται αἰωνίως.Στὸ μικρὸ αὐτὸ διάστημα νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Θεὸ στὸ Εὐαγγέλιο, σὰν Χριστιανοί.Νὰ ζήσουμε σὰν «πάροικοι καὶ παρεπίδημοι» (Α΄ Πέτρ. 2,11) , μὲ ἀκλόνητη τὴν πεποίθησι ποὺ διακηρύσσεται στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως· «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἀμήν».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἐπισκοπικὴ ἐγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 394/24-12-1984 γιὰ τὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ 1985 ἀπὸ τὸ περιοδικὸ«Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας»